Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

Fulvia

  • 1 Fulvia

    Fulvia n.pr.f. Fulvie.

    Dizionario Italiano-Francese > Fulvia

  • 2 Fulvia

    Fulvia, ae, v. Fulvius.

    Lewis & Short latin dictionary > Fulvia

  • 3 Fulvia

    (First names) Fulvia /ˈfʌlvɪə/
    f.

    English-Italian dictionary > Fulvia

  • 4 Fulvia

    ae f.
    Фульвия, жена трибуна Клодия, а затем триумвира Марка Антония C, VP, Fl

    Латинско-русский словарь > Fulvia

  • 5 Fulvianus

    Fulvĭus, a, name of a Roman gens, Cic. Planc. 8, 20. So esp.,
    1.
    M. Fulvius Flaccus, a friend of C. Gracchus, who lost his life with him, Cic. Brut. 28, 108; id. Cat. 1, 2, 4; 1, 12, 29; id. Phil. 8, 4, 14; Liv. Epit. 59.—
    2.
    M. Fulvius Nobilior, Cic. Arch. 11; id. Tusc. 1, 2; id. Att. 4, 16.—
    3.
    Q. Fulvius Flaccus, Cic. Agr. 2, 33; id. Verr. 2, 1, 41, § 106.—
    4.
    Q. Fulvius Nobilior, Cic. Brut. 20.—Servius Fulvius Flaccus, Cic. ib. 21 and 32.— Fulvia, daughter of M. Fulvius Bambalio, and successively the wife of P. Clodius, C. Curio, and M. Antony, Cic. Phil. 2, 5, 11; id. Att. 14, 12, 1.—
    II.
    Derivv.
    A.
    Fulvĭānus, a, um, adj., of or belonging to a Fulvius or Fulvia, Fulvian:

    herba,

    named after a Fulvius, Plin. 26, 8, 57, § 68:

    stola,

    of Fulvia, wife of P. Clodius, Val. Max. 3, 5, 3.—
    B.
    Fulvĭaster, tri, m., an imitator of a Fulvius, Cic. Att. 12, 44, 4 Orell. N. cr.

    Lewis & Short latin dictionary > Fulvianus

  • 6 Fulviaster

    Fulvĭus, a, name of a Roman gens, Cic. Planc. 8, 20. So esp.,
    1.
    M. Fulvius Flaccus, a friend of C. Gracchus, who lost his life with him, Cic. Brut. 28, 108; id. Cat. 1, 2, 4; 1, 12, 29; id. Phil. 8, 4, 14; Liv. Epit. 59.—
    2.
    M. Fulvius Nobilior, Cic. Arch. 11; id. Tusc. 1, 2; id. Att. 4, 16.—
    3.
    Q. Fulvius Flaccus, Cic. Agr. 2, 33; id. Verr. 2, 1, 41, § 106.—
    4.
    Q. Fulvius Nobilior, Cic. Brut. 20.—Servius Fulvius Flaccus, Cic. ib. 21 and 32.— Fulvia, daughter of M. Fulvius Bambalio, and successively the wife of P. Clodius, C. Curio, and M. Antony, Cic. Phil. 2, 5, 11; id. Att. 14, 12, 1.—
    II.
    Derivv.
    A.
    Fulvĭānus, a, um, adj., of or belonging to a Fulvius or Fulvia, Fulvian:

    herba,

    named after a Fulvius, Plin. 26, 8, 57, § 68:

    stola,

    of Fulvia, wife of P. Clodius, Val. Max. 3, 5, 3.—
    B.
    Fulvĭaster, tri, m., an imitator of a Fulvius, Cic. Att. 12, 44, 4 Orell. N. cr.

    Lewis & Short latin dictionary > Fulviaster

  • 7 Fulvius

    Fulvĭus, a, name of a Roman gens, Cic. Planc. 8, 20. So esp.,
    1.
    M. Fulvius Flaccus, a friend of C. Gracchus, who lost his life with him, Cic. Brut. 28, 108; id. Cat. 1, 2, 4; 1, 12, 29; id. Phil. 8, 4, 14; Liv. Epit. 59.—
    2.
    M. Fulvius Nobilior, Cic. Arch. 11; id. Tusc. 1, 2; id. Att. 4, 16.—
    3.
    Q. Fulvius Flaccus, Cic. Agr. 2, 33; id. Verr. 2, 1, 41, § 106.—
    4.
    Q. Fulvius Nobilior, Cic. Brut. 20.—Servius Fulvius Flaccus, Cic. ib. 21 and 32.— Fulvia, daughter of M. Fulvius Bambalio, and successively the wife of P. Clodius, C. Curio, and M. Antony, Cic. Phil. 2, 5, 11; id. Att. 14, 12, 1.—
    II.
    Derivv.
    A.
    Fulvĭānus, a, um, adj., of or belonging to a Fulvius or Fulvia, Fulvian:

    herba,

    named after a Fulvius, Plin. 26, 8, 57, § 68:

    stola,

    of Fulvia, wife of P. Clodius, Val. Max. 3, 5, 3.—
    B.
    Fulvĭaster, tri, m., an imitator of a Fulvius, Cic. Att. 12, 44, 4 Orell. N. cr.

    Lewis & Short latin dictionary > Fulvius

  • 8 Fulvius

    Fulvius, a, um, Name einer röm. gens, aus der am bekanntesten: M. Fulvius Flaccus, der als Anhänger des C. Gracchus auf Befehl des Senates getötet wurde, Cic. Cat. 1, 4; de domo 102. Sall. Iug. 42, 1. Vell. 2, 6, 6. Val. Max. 6, 3, 1: u. Fulvia, Gemahlin des bekannten Klodius, dann des Triumvirn Mark. Antonius, Cic. Phil. 2, 11. Vell. 2, 74, 3. Flor. 4, 5, 2. – Dav.: A) Fulviānus, a, um, fulvianisch, stola, der Fulvia, Val. Max. – B) Fulviaster, trī, m., der Nachahmer des Fulvius im Lügen (v. Postumius), Cic. ad Att. 12, 44, 3.

    lateinisch-deutsches > Fulvius

  • 9 consuetudo

    consuētūdo, ĭnis, f. [st1]1 [-] habitude, coutume, usage.    - consuetudine (pro consuetudine, ex consuetudine): suivant la coutume, comme c'est l'usage.    - consuetudo mea fert (consuetudinis meae est), Cic.: c'est mon habitude, c'est ma manière.    - non est meae consuetudinis + inf. Cic.: il n'est pas dans mes habitudes de.    - consuetudo vivendi (consuetudo vitae): genre de vie.    - in eam se consuetudinem adduxerunt ut...: ils se sont accoutumés à.    - est hoc Gallicae consuetudinis, uti viatores consistere cogant, Caes. BG. 6: on a l'habitude, en Gaule, de forcer les voyageurs à s'arrêter. [st1]2 [-] usage d'une langue, langue, langage.    - consuetudo sermonis ou consuetudo loquendi ou consuetudo: usage de la langue.    - consuetudini Latinae tradere, Col. 12: traduire en latin.    - consuetudine nostrā, Col.: dans notre langue.    - epistularum consuetudo: correspondance épistolaire. [st1]3 [-] liaison, commerce, familiarité, relation sociale, relation amoureuse, intrigue amoureuse.    - (eos) consuetudine sua devinxit, Nep. 25, 1, 4: il se les attacha par son commerce (par le charme de sa société).    - cum hominibus nostris consuetudines jungebat, Cic. Dej.: il nouait des relations avec nos concitoyens.    - se dare in consuetudinem, Cic.: se lier d'amitié.    - consuetudo victūs, Cic.: vie commune.    - consuetudo stupri, Sall.: liaison coupable.    - erat ei cum Fulvia, muliere nobili, stupri vetus consuetudo, Sall. C. 25, 3: il avait une vieille liaison avec Fulvie, une femme noble.
    * * *
    consuētūdo, ĭnis, f. [st1]1 [-] habitude, coutume, usage.    - consuetudine (pro consuetudine, ex consuetudine): suivant la coutume, comme c'est l'usage.    - consuetudo mea fert (consuetudinis meae est), Cic.: c'est mon habitude, c'est ma manière.    - non est meae consuetudinis + inf. Cic.: il n'est pas dans mes habitudes de.    - consuetudo vivendi (consuetudo vitae): genre de vie.    - in eam se consuetudinem adduxerunt ut...: ils se sont accoutumés à.    - est hoc Gallicae consuetudinis, uti viatores consistere cogant, Caes. BG. 6: on a l'habitude, en Gaule, de forcer les voyageurs à s'arrêter. [st1]2 [-] usage d'une langue, langue, langage.    - consuetudo sermonis ou consuetudo loquendi ou consuetudo: usage de la langue.    - consuetudini Latinae tradere, Col. 12: traduire en latin.    - consuetudine nostrā, Col.: dans notre langue.    - epistularum consuetudo: correspondance épistolaire. [st1]3 [-] liaison, commerce, familiarité, relation sociale, relation amoureuse, intrigue amoureuse.    - (eos) consuetudine sua devinxit, Nep. 25, 1, 4: il se les attacha par son commerce (par le charme de sa société).    - cum hominibus nostris consuetudines jungebat, Cic. Dej.: il nouait des relations avec nos concitoyens.    - se dare in consuetudinem, Cic.: se lier d'amitié.    - consuetudo victūs, Cic.: vie commune.    - consuetudo stupri, Sall.: liaison coupable.    - erat ei cum Fulvia, muliere nobili, stupri vetus consuetudo, Sall. C. 25, 3: il avait une vieille liaison avec Fulvie, une femme noble.
    * * *
        Consuetudo, pen. prod. consuetudinis. Plaut. Coustume, Accoustumance, Habituation.
    \
        Ad Graecorum consuetudinem disputare. Cic. A la maniere, Selon la coustume des Grecs.
    \
        Contra morem consuetudinemque ciuilem facere. Cic. Contre les us et coustumes.
    \
        Pro mea consuetudine. Cic. Ainsi que j'ay de coustume.
    \
        Si corpus supra consuetudinem incaluit. Celsus. Plus que de coustume.
    \
        Secundum consuetudinem praecedentium temporum. Plin. iunior. Selon la coustume.
    \
        Victus alicuius consuetudo. Cic. La maniere de vivre d'aucun.
    \
        Consuetudine aliquid facere. Cic. Par accoustumance.
    \
        Assidua consuetudo. Quintil. Continuelle accoustumance.
    \
        Quotidiana consuetudine augetur familiaritas. Cic. Par conversation et hantise journelle.
    \
        Consuetudo maiorum deflexit de curriculo. Cic. La maniere de faire des anciens.
    \
        Non est meae consuetudinis. Cic. Je n'ay point de coustume, Ce n'est point ma coustume.
    \
        Inualescit quotidie magis consuetudo. Quintil. Croist, S'augmente, S'accroist.
    \
        Consuetudinem alicuius rei nancisci. Cic. Se duire et faconner à quelque chose.
    \
        Veterem consuetudinem longo interuallo referre. Cic. Remettre sus, Ramener.
    \
        Serpit ac prodit consuetudo. Cic. S'accroist et augmente, ou s'advance petit à petit.
    \
        Orthographia consuetudini seruit. Quintil. Est subjecte à la coustume, Suit la coustume.
    \
        Tenere consuetudinem. Cic. Entretenir.
    \
        Tenuit consuetudo. Quintil. La coustume a esté telle.
    \
        Consuetudini Latinae tradidit Cicero OEconomicum Xenophontis. Columel. Il l'a rendu tel que les Latins le peuvent accoustumer et entendre, ou L'a rendu et mis en langaige que les Latins ont accoustumé d'user, L'a traduict de Grec en Latin.
    \
        In prouerbii consuetudinem venire. Cic. Venir en usage, et estre ja accoustumé pour proverbe.
    \
        Consuetudo. Terent. Conversation et familiarité, Hantement, Hantise, Accointance, Habitude.
    \
        Clausit mihi consuetudinem pudor. Cic. Je suis si honteux, que je ne l'ay encore osé hanter, Ma honte m'a gardé de le hanter.
    \
        Congredi quotidiana consuetudine cum aliquo. Caesar. Hanter aucun tous les jours.
    \
        In consuetudinem se dare. Cic. Accointer.
    \
        Consuetudinem facere alicui cum altero. Cic. Bailler congnoissance et accointance.
    \
        In alicuius consuetudinem se insinuare. Cicero. S'accointer d'aucun.

    Dictionarium latinogallicum > consuetudo

  • 10 Fulvius

    Fulvius, a, um, Name einer röm. gens, aus der am bekanntesten: M. Fulvius Flaccus, der als Anhänger des C. Gracchus auf Befehl des Senates getötet wurde, Cic. Cat. 1, 4; de domo 102. Sall. Iug. 42, 1. Vell. 2, 6, 6. Val. Max. 6, 3, 1: u. Fulvia, Gemahlin des bekannten Klodius, dann des Triumvirn Mark. Antonius, Cic. Phil. 2, 11. Vell. 2, 74, 3. Flor. 4, 5, 2. – Dav.: A) Fulviānus, a, um, fulvianisch, stola, der Fulvia, Val. Max. – B) Fulviaster, trī, m., der Nachahmer des Fulvius im Lügen (v. Postumius), Cic. ad Att. 12, 44, 3.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Fulvius

  • 11 fine

    end
    * * *
    1. adj fine
    ( sottile) thin
    udito, vista sharp, keen
    ( raffinato) refined
    2. m aim
    al fine di... in order to...
    secondo fine ulterior motive
    3. f end
    alla fine in the end
    alla fin fine, in fin dei conti after all, when all's said and done
    senza fine endless
    * * *
    fine1 s.f.
    1 ( termine) end, ending; close, conclusion: la fine del giorno, del mese, the end (o close) of the day, of the month; rivediamoci a fine settimana, let's meet again at the end of the week; la fine del mondo, the end of the world; alla fine del primo trimestre, at the end (o close) of the first term; fino alla fine dei tempi, dei secoli, till the end of time; il principio della fine, the beginning of the end; verso la fine dell'anno, towards the end of the year; accadde verso la fine dell'estate, it happened in late Summer; è la fine, this is the end (o this is the last of it); metter fine a qlco., to put an end (o a stop) to sthg. (o to bring sthg. to an end); vedere la fine di qlco., to see the end (o the outcome) of sthg. // volgere alla fine, to draw to an end (o to a close): l'anno volge alla fine, the year is drawing to an end (o to a close o is nearing its end) // fine, ( al termine di opere letterarie, pellicole ecc.) the end // (comm.): fine d'anno, year end; fine esercizio, end of the financial year; di fine esercizio, year-end (attr.); pagamento a fine mese, monthly settlement; fine dei rapporti con una società, termination of one's links with a company // (Borsa): fine corrente mese, end current account; fine prossimo mese, end next account; // (inform.): fine carta, paper-out condition; fine del tempo disponibile, time-out; fine pagina, overflow // non vedo l'ora di vedere la fine di questo lavoro, I'm looking forward to the end of this work // combattere fino alla fine, to fight to the end; lavorare fino alla fine, to work to the end // fare una buona, una cattiva fine, to come to a good, a bad end // i feriti sono tre, due in fin di vita, there are three wounded, two of them close to death (o dying) // che fine hanno fatto i miei occhiali?, where have my glasses got to?; che fine ha fatto Fulvia?, what (ever) happened to Fulvia? // alla fin fine, in fin dei conti, ( dopotutto) after all (o when all is said and done): in fin dei conti, alla fin fine non ti è andato così male, after all it didn't turn out too badly for you; alla fin fine, in fin dei conti si può sapere che cosa avete deciso?, in short, what did you decide? // senza fine, (agg.) endless, (avv.) endlessly: mi ha procurato fastidi senza fine, he caused me endless (o no end of) trouble
    2 ( di libro, film ecc.) ending: è un buon romanzo, ma non mi è piaciuta la fine, it's a good novel but I didn't like the ending.
    fine1 s.m.
    1 ( scopo) purpose; end, aim, object, ( intenzione) intention: il fine ultimo, the ultimate aim (o purpose); fini onesti, honest intentions; fini reconditi, obscure goals; si era posto un fine ben preciso..., he had adopted a clear goal...; non ho capito qual era il suo fine, I can't understand what his aim was; avere un secondo fine, to have a hidden agenda, to have an ulterior motive; raggiunto il suo fine, se ne è sbarazzato, having achieved his aim he got rid of him; l'ha fatto solo a fin di bene, he did it with good intentions (o with the best of intentions); il fine non giustifica i mezzi, the end does not justify the means // al solo fine di, with the sole object of; al fine di, (letter.) in order to // e a tal fine..., and to this end... (o and with this object in view...) // senza fini di lucro, non-profit (attr.) // essere fine a se stesso, to be an end in itself
    2 ( risultato, conclusione) result, conclusion, issue, outcome: condurre qlco. a buon fine, to bring sthg. to a successful conclusion; portare, giungere a buon fine, to bring, to come to a successful conclusion // (comm.) salvo buon fine, subject to collection (o to final payment) // lieto fine, happy ending: un film a lieto fine, a film with a happy ending
    3 ( freno, limite) check, curb, end: porre un fine agli abusi, to curb abuses (o to put an end to abuses).
    fine2 agg.
    1 ( sottile) fine, thin; ( delicato) delicate: uno spago fine, a thin piece of string; una pioggerella fine, a fine drizzle; voce fine, thin voice; avere un tocco fine, to have a delicate touch; avere un udito fine, to have sharp (o keen) hearing // aria fine, pure air // sabbia fine, fine sand
    3 ( raffinato, distinto) fine, refined, distinguished: veste con un gusto fine, she dresses with fine (o refined) taste; è una signora molto fine, she's a very refined lady
    4 ( acuto) fine, subtle, shrewd: distinzione fine, fine (o subtle) distinction; ironia fine, subtle irony; spirito fine, shrewd wit.
    * * *
    I ['fine] agg
    1) (sottile: lamina, fetta) thin, (capelli, lineamenti, pioggia) fine, (voce) thin, frail
    2) (acuto: vista, udito) sharp, keen, (odorato) fine, (fig : ingegno) shrewd, (osservazione, ironia) subtle
    3) (raffinato: persona) refined, distinguished
    II ['fine] sm
    1) (scopo) aim, end, purpose, Filosofia end
    III ['fine] sf
    (gen) end, (di libro, film) ending

    alla fine — in the end, finally

    senza fineendlessly (avv), endless (agg)

    a fine anno/mese — at the end of the year/month

    alla fin fine — at the end of the day, in the end

    in fin dei conti — when all is said and done, (tutto sommato) after all

    è la fine del mondo!(fig : stupendo) it's out of this world!, pegg what's the world coming to?

    * * *
    I 1. ['fine]
    1) (fatto di piccole parti) [sabbia, polvere] fine
    2) (sottile) [tratto, pioggia] thin, fine; [caviglie, polsi] slim, thin
    3) (acuto) [ingegno, osservazione, udito] sharp, keen; [ ironia] subtle; [ distinzione] fine
    4) (delicato) [ lineamenti] fine, delicate
    5) (raffinato) [persona, maniere] refined, elegant; [ porcellana] fine; [oreficeria, biancheria, stoffe] fine, exquisite; [ pasticceria] fine
    2.
    avverbio (finemente) [scrivere, macinare] fine(ly)
    ••

    fa fineit's smooth o sophisticated, it's the thing

    II ['fine]
    sostantivo femminile
    1) (termine) end, conclusion, finish; (fondo, estremità) end, bottom

    fino alla fineuntil o to the end

    mettere o porre fine a qcs. to put an end o a stop to sth., to bring sth. to an end; avvicinarsi alla fine to draw to a close o an end; alla fine at last, finally, in the end; alla fine è diventato insegnante he ended up as a teacher; alla fin fine, in fin dei conti after all, all things considered, all in all; "fine" (di film, romanzo) "the end"; senza fine [discussioni, guerra] endless, unending; essere la fine del mondo fig. to be terrific; non è la fine del mondo! it's not the end of the world! in fin di vita — dying, nearing death

    2) (esito) end

    fare una brutta fine — to go to the bad, to come to a bad o sticky end, to come to no good

    che fine ha fatto la mia biro?colloq. what has become of my pen?

    3) (morte) end
    III ['fine]
    sostantivo maschile
    1) (scopo) end, purpose, aim

    essere a fin di beneto be well-meant o well-intentioned

    2) (esito) ending

    a lieto fine — [ storia] with a happy ending

    condurre qcs. a buon fine — to bring sth. to a satisfactory conclusion

    ••

    il fine giustifica i mezziprov. the end justifies the means

    * * *
    fine1
    /'fine/
     1 (fatto di piccole parti) [sabbia, polvere] fine
     2 (sottile) [tratto, pioggia] thin, fine; [caviglie, polsi] slim, thin
     3 (acuto) [ingegno, osservazione, udito] sharp, keen; [ ironia] subtle; [ distinzione] fine
     4 (delicato) [ lineamenti] fine, delicate
     5 (raffinato) [persona, maniere] refined, elegant; [ porcellana] fine; [oreficeria, biancheria, stoffe] fine, exquisite; [ pasticceria] fine; una signora molto fine a woman of great distinction
      (finemente) [scrivere, macinare] fine(ly)
    fa fine it's smooth o sophisticated, it's the thing.
    ————————
    fine2
    /'fine/
    sostantivo f.
     1 (termine) end, conclusion, finish; (fondo, estremità) end, bottom; (a) fine maggio (at) the end of May; a fine giornata at the end of the day; alla fine degli anni '70 in the late 70's; a fine mattina late in the morning; fino alla fine until o to the end; mettere o porre fine a qcs. to put an end o a stop to sth., to bring sth. to an end; avvicinarsi alla fine to draw to a close o an end; alla fine at last, finally, in the end; alla fine è diventato insegnante he ended up as a teacher; alla fin fine, in fin dei conti after all, all things considered, all in all; "fine"(di film, romanzo) "the end"; senza fine [discussioni, guerra] endless, unending; essere la fine del mondo fig. to be terrific; non è la fine del mondo! it's not the end of the world! in fin di vita dying, nearing death
     2 (esito) end; fare una brutta fine to go to the bad, to come to a bad o sticky end, to come to no good; che fine ha fatto la mia biro? colloq. what has become of my pen?
     3 (morte) end; fare una brutta fine to come to a bad o sticky end.
    ————————
    fine3
    /'fine/
    sostantivo m.
     1 (scopo) end, purpose, aim; essere a fin di bene to be well-meant o well-intentioned; a che fine? what for? what's the point? senza secondi -i without any ulterior motive; al fine di in order to; non è fine a se stesso it's not an end in itself
     2 (esito) ending; a lieto fine [ storia] with a happy ending; condurre qcs. a buon fine to bring sth. to a satisfactory conclusion; andare a buon fine to turn out well
    il fine giustifica i mezzi prov. the end justifies the means.

    Dizionario Italiano-Inglese > fine

  • 12 Antonius

    Antōnius, a, um, Name einer röm. gens, in einen patrizischen (den Beinamen Merenda führenden) u. einen plebejischen Zweig geteilt, aus der (von den Plebejern) bes. bekannt sind: M. Antonius mit dem Beinamen Orator, geb. 144, gest. 88 v. Chr., von Cicero neben Krassus als der ausgezeichnetste Redner Roms in der frühern Periode bezeichnet (dah. von ihm als Hauptperson in der Schrift de oratore eingeführt), Cic. Brut. 139 sqq. u. 296 sqq. – M. Antonius Creticus, Sohn des vorigen, als Proprätor i. J. 74 v. Chr. gegen die Seeräuber des Mittelmeers geschickt, wobei er, von Byzanz (Tac. ann. 12, 62) unterstützt, einen Hauptangriff auf Kreta richtete, woselbst er auch starb, Cic. Verr. 3, 213. Vell. 2, 31, 3 sq. – M. Antonius (Triumvir), geb. 83 v. Chr., Sohn des vorigen, erbitterter Feind Ciceros, nach Cäsars Tode erst mit Oktavian u. Lepidus zu einem Triumvirat verbunden (43 v. Chr.), später Oktavians Gegner u. von diesem in der Schlacht bei Aktium (31 v. Chr.) überwunden, worauf er sich selbst den Tod gab, Cic. Phil. 1, 1 sqq. Vell. 2, 60 sqq.: u. dessen beide Töchter, Antonia maior, Gemahlin des L. Domitius Ahenobarbus, Suet. Ner. 4 ( nach Tac. ann. 4, 44 Antonia minor), u. Antonia minor, Gemahlin des Drusus, Suet. Cl. 1, 6 (vgl. Plin. 35, 94): u. Plur Antoniī, der Triumvir Ant. mit seinen Brüdern, Lentul. in Cic. ep. 12, 14, 1 u. 7. – M. Antonius Hybrida, zweiter Sohn des Antonius Orator, erst mit Katilina Hauptgegner, dann Mitkonsul Ciceros, der ihn später auch verteidigte, Sall. Cat. 26. Cic. ad Att. 1, 12 u. 13; ep. 5, 6. – Iulus Antonius, Sohn des Triumvirn Antonius von der Fulvia, erzogen von der ältern Oktavia, ein im Kaiserhause des Augustus sehr beliebter Verwandter, Hor. carm. 4, 2 (v. 2 Iule, v. 26 Antoni) u. dazu Orelli; vgl. W. E. Weber Q. Horatius Flaccus als Mensch und Dichter, S. 316. – Adi. Antōnius, a, um, antonisch, leges A., des Tr. Ant., Lentul. in Cic. ep. 12, 14, 6. – Dav.: 1) Antōniānus, a, um, antonianisch, des Antonius, u. zwar: a) des Tr. Ant., latrocinium, Cic.: partes, Vell. u. Sen. – subst., Antōniāni, ōrum, m., die Anhänger des A., die Antonianer, Lepid. in Cic. ep. 10, 34, 1. – Antōniānae, ārum, f., Ciceros (philippische) Reden gegen den Ant., Gell. 7, 11. § 3. – b) des Ant. Orator, dicendi ratio, Cic. Verr. 5, 32. – 2) Antōniaster, trī, m., ein allzugroßer Nachahmer des Redners Antonius, ein Antonius im Kleinen (verächtl.), Cic. fr. b. Quint. 8, 3, 22 u. Prisc. 3, 40 (= Cic. pro Varen. fr. 10. p. 5 K.). – 3) antōnēsco, ere, dem Antonius ähnlich werden, Consent. (V) 377, 6 K.

    lateinisch-deutsches > Antonius

  • 13 Bambalio

    Bambalio, ōnis, m. (v. βαμβαλειν, stammeln), der Stammler, als Beiname: M. Fulvius Bamb., Vater der Fulvia, der Gemahlin des Antonius, Cic. Phil. 2, 90; 3, 16. – / Vgl. Cassiod. orth. 6 u. Gloss. ›bambalo, ψελλιστής (der Stammler)‹.

    lateinisch-deutsches > Bambalio

  • 14 consuetudo

    cōnsuētūdo, inis, f. (consuesco), die Beigewöhnung, I) an eine Sache, die Gewöhnung, angenommene Gewohnheit, das gewohnte, herkömmliche Verfahren, das Herkommen, der Brauch (Gebrauch), die Observanz, sowohl im Privatleben als im öffentlichen Leben (vgl. mos), a) übh. (oft verb. c. et exercitatio od. exercitatioque u. c. ac mos, mos consuetudoque, c. institutumque, c. et disciplina), absol., od. m. Ang. dessen, der die Gewohnheit hat, im Genet. od. durch Adi., od. m. Ang. der Sache, bei der die G. herrscht, im Genet. subst. od. Gerundii, consuetudo exercitatioque facilitatem maxime parit, Quint.: haec consuetudo iam naturae vim obtinet propter vetustatem, Cic.: mihi bene facere iam ex consuetudine in naturam vertit, Sall.: depravatio consuetudinis, Sall.: ius consuetudinis, das Recht der Observanz, das Gewohnheitsrecht, Cic. – m. Genet., c. populi Romani, Caes.: c. Graecorum, Cic.: c. maiorum, Cic.: c. medicorum, Cic.: c. vitae, teils = Herkommen des L. übh., teils = Lebensweise, Cic. (vgl. cotidianae vitae c., Ter., u. unten no. b, α): c. victus, Lebensweise, Cic. (vgl. no. II, a): c. sermonis nostri, unser Sprachgebrauch, Cic. (vgl. unten no. b, β): c. fori et pristinus mos iudiciorum, Cic. – c. oculorum, gewohnter, wiederholter Anblick, Cic. – una pars et c. earum epistularum, quibus secundis rebus uti solebamus, die eine gewohnte (scherzh.) Art, Cic. – c. incommodorum, G. an usw., Cic. – c. vivendi, Lebensweise, Quint.: male vivendi, Lact.: peccandi, Cic.: dicendi, scribendi, loquendi, Cic. u. Quint. – c. antiqua, Suet.: assidua, Quint.: quaedam barbara c., Caes.: c. bona (Ggstz. c. mala), Cic. u. (Ggstz. melior) Varr. LL. – mos consuetudoque civilis, die Sitte u. die herkömmlichen bürgerlichen Formen, Cic. – vita hominum consuetudoque communis, allgemeine Observanz, Cic.: communis vitae c., das gewöhnliche, gemeine Leben (vgl. communis vita et vulgaris hominum c.), Cic.: communis c. sermonis od. loquendi, der gewöhnliche, gemeine Sprachgebrauch, Cic. u. Quint.: c. diuturna, Cic.: illa immanis ac barbara c. hominum immolandorum, Cic.: c. longa, Quint.: c. regia, Brauch (Verwaltung) unter den Königen, Eutr.: mea vitae perpetua c., Cic.: c. pessuma, Quint.: c. usitata, Gewohnheitsrecht, Quint.: c. vetus, Cic.: c. vulgaris, Cic. – abhorrere a consuetudine communis sensus (v. der herkömmlichen Denkweise), Cic.: adducere alqm od. se in eam consuetudinem, ut etc., jmd. od. sich so gewöhnen, daß usw., Nep. u. Caes. (vgl. ad quam nos consuetudinem a familiaribus nostris adducti, Cic.): sic alitur c. perditarum contionum, Cic.: hanc consuetudinem libenter ascivimus, Cic.: assimulare castrorum consuetudinem, Nep. – ab omnium Siculorum consuetudine discedere, Cic.: plerumque autem parentum praeceptis imbuti ad eorum consuetudinem moremque deducimur, Cic. – est consuetudo Siculorum ceterorumque Graecorum, ut etc., Cic.: doctorum est ista consuetudo eaque Graecorum, ut etc., Cic.: populi Romani hanc esse consuetudinem, ut etc., Caes.: est hoc Gallicae consuetudinis, ut etc., Caes.: non est meae consuetudinis rationem reddere, qua de causa etc., Cic.: non esse consuetudinem populi Romani accipere ab hoste armato condicionem, Caes.: quod antea in consuetudine fuerit bonorum, Cic.: ut est c., wie es Gebrauch (Rechtsgebrauch, Observanz) ist, Cic.: ut barbarorum fere consuetudo est, Hirt. b. G.: ut fert Gallica c., Caes.: maiore strepitu et tumultu, quam populi Romani fert c., castra moveri iubet, Caes. – sin consuetudinem meam, quam in re publica habui, tenuero, Cic. – haec consuetudo, quae increbruit, Cic.: alqm in suam rationem consuetudinemque inducere, Cic.: in adeundis periculis consuetudinem imitari medicorum, Cic.: consuetudinem aestimationis introducere, Cic.: hanc consuetudinem inveterascere nolle, Caes.: sensim hanc consuetudinem et disciplinam minuere (abnehmen lassen), post vero Sullae victoriam penitus amittere (gänzlich verloren gehen lassen od. aufgeben), Cic.: mutare consuetudinem dicendi, Cic.: eius rei nonnullam consuetudinem nancisci, Cic.: obdurescere alcis rei consuetudine, Cic.: recedere a consuetudine vulgari, ab usitata consuetudine, a iucundissima consuetudine, Quint. u. Cic.: longo intervallo veterem consuetudinem referre, Cic.: longo intervallo hanc consuetudinem maiorum repetere ac referre, Cic.: consuetudinem suam in civibus conservandis retinere, Lentul. in Cic. ep.: cenarum rectarum consuetudinem revocare, Suet.: senatum ad pristinam virtutem consuetudinemque revocare, Cic.: consuetudinem sequens, gewohnheitsmäßig, Gell.: si paulatim haec consuetudo serpere ac prodire coeperit, Cic.: suam consuetudinem in patrociniis tuendis servare, Vatin. in Cic. ep.: in iudicio non morem consuetudinemque servare, Cic.: tenere consuetudinem suam od. consuetudinem a Socrate traditam, Cic.: consuetudine eā inter se quam saepissime uti, Cic.: vetere in nova (fabula) uti consuetudine, Ter. – tenuit (erhält sich) consuetudo, ut etc., Quint. 2, 1, 1: vetus consuetudo tenuit, ut etc., Veget. mil. 2, 8, 8. – in consuetudinem venire, teils v. Dingen = zur Gew. werden, zB. quod iam in c. venit, Cic.: quod a nostris hominibus saepissime usurpatum iam in proverbii c. venit, Cic.; teils v. Pers. = die Gew. annehmen, zB. in c. Alexandrinae vitae licentiaeque v., Caes.: in eam iam benignitatis c. venisse, ut etc., Cic.: paulatim in c. eius regni occupandi venisse, Auct. b. Alex. – frequens et assidua nobis contentio iam prope in consuetudinem vertit, wurde uns zur G., Tac. dial.: in consuetudinem vertit (es wurde Gebrauch), ut consules suo quoque nomine quantum principi debeant profiteantur, Plin. pan. – m. Praepp. od. im bl. Abl. als Adverbial-Ausdr., ad consuetudinem Graecorum, nach der G. der Gr. (zB. disputare), Cic.: ad nostram consuetudinem, Nep.: ex consuetudine, Sall.: ex consuetudine sua, Caes.: u. bl. consuetudine, Cic.: consuetudine suā, Caes.: consuetudine populi Romani, Caes.: quādam barbarā consuetudine, Caes.: vetere ac iam pridem receptā populi Rom. consuetudine, Tac.: consuetudine peccandi liberā, Cic.: pro mea consuetudine, Cic.: praeter consuetudinem, Cic.: praeter consuetudinem ac morem maiorum, Suet.: extra consuetudinem, Caes.: contra consuetudinem, Hirt. b. G. u. Sen. (vgl. si quid contra morem consuetudinemque civilem fecerint, Cic.): supra consuetudinem, Cels.

    b) insbes.: α) die Gewöhnung = die (gewohnte) Lebensweise (vollst. c. vitae, victus u. dgl., s. oben no. a), imago consuetudinis atque vitae (öffentl. Wirksamkeit) Epaminondae, Nep.: deflectere a pristina consuetudine, Phaedr.: ad superiorem consuetudinem reverti, Cic.: longinquā malā consuetudine aegrum traducere in meliorem, Varr. LL.: neque vino neque consuetudine reliquā abstinere, Suet.: imitari Persarum consuetudinem, Nep. – β) die gewöhnliche Ausdrucksweise, der (herrschende) Sprachgebrauch (vollst. c. sermonis, loquendi, s. oben no. a), c. recta (Ggstz. c., quae depravata est), Varr. LL.: c. indocta, der Spr. ohne gelehrte Bildung, Cic.: c. saeculi, Sen.: consuetudinem vitiosam et corruptam purā et incorruptā consuetudine emendare, Cic.: consuetudinem imitari, Cic.: uti pravissimā consuetudinis regulā, Cic.: in consuetudinem nostram non caderet, würde mit unserem Spr. nicht übereinstimmen, Cic. – dah. meton., eine bestimmte Sprache, c. Latina, nostra, Col.: c. Graeca, Col. – γ) die gewöhnliche Annahme, omnia quae in consuetudine probantur, nach der gew. Annahme (im gewöhnlichen Leben) als ausgemacht gilt, Cic. Acad. 2, 75: ideo (aquilam) armigeram Iovis consuetudo iudicat, Plin. 10, 15.

    II) die Beigewöhnung an eine Person od. ein persönl. Verhältnis, der gesellige Umgang, der gesellige Verhältnis, die Geselligheit, a) übh. (vollst. c. victus; verb. consuetudo ac familiaritas, domesticus usus et c. u. dgl.), c. multa et iucunda, Cic.: c. iucundissima, Cic.: longinqua, Caes.: c. paucorum dierum, Cic.: c. superiorum annorum, Caes.: c. nutrimentorum (der ersten Jugendjahre), Suet.: c. legationis (des Legaten mit dem Feldherrn), Hirt. b. G.: mihi non ignota in consuetudine et familiaritate suavitas tua, Cic.: inductus consuetudine ac familiaritate, Cic. – dare se in consuetudinem sic prorsus, ut etc., Cic.: devincire alqm consuetudine suā sic, ut etc., Nep.: cum Metellis erat ei non modo hospitium, verum etiam domesticus usus et consuetudo, Cic.: Atticus noster maiorem mihi cum Cassinio consuetudinem fecit, Cic.: insinuare in consuetudinem alcis, Cic.: immergere se blanditiis et assentationibus penitus in consuetudinem alcis, Cic.: intermittere consuetudinem, Cic.: permanere in eadem amicitiae consuetudine, Cic.: revocare alqm in consuetudinem pristinam, Cic.: postea prorsus ab instituta nostra paucorum dierum consuetudine longe refugit, seitdem hat er den zwischen uns in den wenigen Tagen eingeleiteten Verkehr völlig abgebrochen, Cic.: ut eos consuetudine adhibitā (bei fortgesetztem Umgang) facile internosceremus, Cic. – im Plur., nostri amores mores consuetudines, Plaut.: amicitiae, consuetudines, vicinitates, clientelae, Cic.: consuetudines victus non possunt esse cum multis, Cic.: consuetudines, amicitias, res rationesque iungere cum alqo, Cic. – b) insbes., der zärtliche, vertraute Umgang der Eheleute, Octaviae consuetudinem cito aspernari, Suet. Ner. 35, 1: Agrippinae consuetudine teneri, sehr an der A. hängen, Suet. Tib. 7, 2. – u. das zärtliche Verhältnis der Liebenden, gew. im unedlen Sinne = das Liebesverhältnis, c. parva, Ter.: c. eius, Ter.: turpis dominae consuetudo cum servo, turpis domino cum ancilla, Quint.: huic (libertinae) consuetudo cum Aebutio fuit, Liv.: erat ei cum Fulvia stupri vetus consuetudo, Sall.: stupri consuetudinem facere cum alqo, Suet.: consuetudinem habere cum fratris uxore, Suet.

    lateinisch-deutsches > consuetudo

  • 15 stuprum

    stuprum, ī, n. (zu Wz. *stup-, schlagen, stoßen, altind. (s)tupáti, er stößt; griech. τύπτω, schlagen, τόπος, Schlag; nhd. Staupe, stäupen), I) die Schande, cum stupro redire suos ad populares, Naev. b. Punic. fr. 37 Vahlen: magnum stuprum populo fieri per gentes, ibid. 39. Vgl. Fest. 317 (a), 21. – II) insbes., die Entehrung durch Unzucht aller Art, die Schändung, Hurerei, der uneheliche Beischlaf (Ggstz. pudicitia), a) eig.: auctor stupri, Ov.: homo plenus stupri, flagitii, sceleris, ein Hurer, schandbarer u. lasterhafter Mensch, Cic.: stupra virginum matronarumque, Liv.: puerorum stupra, Arnob.: raptus ac stupra, Sen.: stuprum alci offerre od. inferre, schänden, Cic.: inicere stupra puberibus, Aur. Vict.: nefarium stuprum facere cum alqa, Cic.: stuprum admittere cum alqo, Tac.: virgines ad stuprum rapere, Sall. fr., diripere, Iustin.: plura virorum inter sese quam feminarum esse stupra, Liv.: alqam cogere pati stuprum (notzüchtigen), Sen. rhet.: uxor stuprum pati coacta, Val. Max.: stuprum pati nolle, Liv.: stuprum saevi passa tyranni, Sen. poët.: erat ei cum Fulvia stupri vetus consuetudo, Sall.: stupri consuetudinem facere cum sororibus, Suet.: in domesticis germanitatis stupris volutatum esse, Cic.: sumptus stupro corporis tolerare, Sall. – v. Tieren, caper stupro matrem supervenit, Colum. 7, 6, 3. – b) meton. = die Buhlerin, Prop. 4, 7, 57.

    lateinisch-deutsches > stuprum

  • 16 Antonius

    Antōnius, a, um, Name einer röm. gens, in einen patrizischen (den Beinamen Merenda führenden) u. einen plebejischen Zweig geteilt, aus der (von den Plebejern) bes. bekannt sind: M. Antonius mit dem Beinamen Orator, geb. 144, gest. 88 v. Chr., von Cicero neben Krassus als der ausgezeichnetste Redner Roms in der frühern Periode bezeichnet (dah. von ihm als Hauptperson in der Schrift de oratore eingeführt), Cic. Brut. 139 sqq. u. 296 sqq. – M. Antonius Creticus, Sohn des vorigen, als Proprätor i. J. 74 v. Chr. gegen die Seeräuber des Mittelmeers geschickt, wobei er, von Byzanz (Tac. ann. 12, 62) unterstützt, einen Hauptangriff auf Kreta richtete, woselbst er auch starb, Cic. Verr. 3, 213. Vell. 2, 31, 3 sq. – M. Antonius (Triumvir), geb. 83 v. Chr., Sohn des vorigen, erbitterter Feind Ciceros, nach Cäsars Tode erst mit Oktavian u. Lepidus zu einem Triumvirat verbunden (43 v. Chr.), später Oktavians Gegner u. von diesem in der Schlacht bei Aktium (31 v. Chr.) überwunden, worauf er sich selbst den Tod gab, Cic. Phil. 1, 1 sqq. Vell. 2, 60 sqq.: u. dessen beide Töchter, Antonia maior, Gemahlin des L. Domitius Ahenobarbus, Suet. Ner. 4 ( nach Tac. ann. 4, 44 Antonia minor), u. Antonia minor, Gemahlin des Drusus, Suet. Cl. 1, 6 (vgl. Plin. 35, 94): u. Plur Antoniī, der Triumvir Ant. mit seinen Brüdern, Lentul. in Cic.
    ————
    ep. 12, 14, 1 u. 7. – M. Antonius Hybrida, zweiter Sohn des Antonius Orator, erst mit Katilina Hauptgegner, dann Mitkonsul Ciceros, der ihn später auch verteidigte, Sall. Cat. 26. Cic. ad Att. 1, 12 u. 13; ep. 5, 6. – Iulus Antonius, Sohn des Triumvirn Antonius von der Fulvia, erzogen von der ältern Oktavia, ein im Kaiserhause des Augustus sehr beliebter Verwandter, Hor. carm. 4, 2 (v. 2 Iule, v. 26 Antoni) u. dazu Orelli; vgl. W. E. Weber Q. Horatius Flaccus als Mensch und Dichter, S. 316. – Adi. Antōnius, a, um, antonisch, leges A., des Tr. Ant., Lentul. in Cic. ep. 12, 14, 6. – Dav.: 1) Antōniānus, a, um, antonianisch, des Antonius, u. zwar: a) des Tr. Ant., latrocinium, Cic.: partes, Vell. u. Sen. – subst., Antōniāni, ōrum, m., die Anhänger des A., die Antonianer, Lepid. in Cic. ep. 10, 34, 1. – Antōniānae, ārum, f., Ciceros (philippische) Reden gegen den Ant., Gell. 7, 11. § 3. – b) des Ant. Orator, dicendi ratio, Cic. Verr. 5, 32. – 2) Antōniaster, trī, m., ein allzugroßer Nachahmer des Redners Antonius, ein Antonius im Kleinen (verächtl.), Cic. fr. b. Quint. 8, 3, 22 u. Prisc. 3, 40 (= Cic. pro Varen. fr. 10. p. 5 K.). – 3) antōnēsco, ere, dem Antonius ähnlich werden, Consent. (V) 377, 6 K.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Antonius

  • 17 Bambalio

    Bambalio, ōnis, m. (v. βαμβαλειν, stammeln), der Stammler, als Beiname: M. Fulvius Bamb., Vater der Fulvia, der Gemahlin des Antonius, Cic. Phil. 2, 90; 3, 16. – Vgl. Cassiod. orth. 6 u. Gloss. ›bambalo, ψελλιστής (der Stammler)‹.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Bambalio

  • 18 consuetudo

    cōnsuētūdo, inis, f. (consuesco), die Beigewöhnung, I) an eine Sache, die Gewöhnung, angenommene Gewohnheit, das gewohnte, herkömmliche Verfahren, das Herkommen, der Brauch (Gebrauch), die Observanz, sowohl im Privatleben als im öffentlichen Leben (vgl. mos), a) übh. (oft verb. c. et exercitatio od. exercitatioque u. c. ac mos, mos consuetudoque, c. institutumque, c. et disciplina), absol., od. m. Ang. dessen, der die Gewohnheit hat, im Genet. od. durch Adi., od. m. Ang. der Sache, bei der die G. herrscht, im Genet. subst. od. Gerundii, consuetudo exercitatioque facilitatem maxime parit, Quint.: haec consuetudo iam naturae vim obtinet propter vetustatem, Cic.: mihi bene facere iam ex consuetudine in naturam vertit, Sall.: depravatio consuetudinis, Sall.: ius consuetudinis, das Recht der Observanz, das Gewohnheitsrecht, Cic. – m. Genet., c. populi Romani, Caes.: c. Graecorum, Cic.: c. maiorum, Cic.: c. medicorum, Cic.: c. vitae, teils = Herkommen des L. übh., teils = Lebensweise, Cic. (vgl. cotidianae vitae c., Ter., u. unten no. b, α): c. victus, Lebensweise, Cic. (vgl. no. II, a): c. sermonis nostri, unser Sprachgebrauch, Cic. (vgl. unten no. b, β): c. fori et pristinus mos iudiciorum, Cic. – c. oculorum, gewohnter, wiederholter Anblick, Cic. – una pars et c. earum epistularum, quibus secundis rebus uti solebamus, die eine
    ————
    gewohnte (scherzh.) Art, Cic. – c. incommodorum, G. an usw., Cic. – c. vivendi, Lebensweise, Quint.: male vivendi, Lact.: peccandi, Cic.: dicendi, scribendi, loquendi, Cic. u. Quint. – c. antiqua, Suet.: assidua, Quint.: quaedam barbara c., Caes.: c. bona (Ggstz. c. mala), Cic. u. (Ggstz. melior) Varr. LL. – mos consuetudoque civilis, die Sitte u. die herkömmlichen bürgerlichen Formen, Cic. – vita hominum consuetudoque communis, allgemeine Observanz, Cic.: communis vitae c., das gewöhnliche, gemeine Leben (vgl. communis vita et vulgaris hominum c.), Cic.: communis c. sermonis od. loquendi, der gewöhnliche, gemeine Sprachgebrauch, Cic. u. Quint.: c. diuturna, Cic.: illa immanis ac barbara c. hominum immolandorum, Cic.: c. longa, Quint.: c. regia, Brauch (Verwaltung) unter den Königen, Eutr.: mea vitae perpetua c., Cic.: c. pessuma, Quint.: c. usitata, Gewohnheitsrecht, Quint.: c. vetus, Cic.: c. vulgaris, Cic. – abhorrere a consuetudine communis sensus (v. der herkömmlichen Denkweise), Cic.: adducere alqm od. se in eam consuetudinem, ut etc., jmd. od. sich so gewöhnen, daß usw., Nep. u. Caes. (vgl. ad quam nos consuetudinem a familiaribus nostris adducti, Cic.): sic alitur c. perditarum contionum, Cic.: hanc consuetudinem libenter ascivimus, Cic.: assimulare castrorum consuetudinem, Nep. – ab omnium Siculorum consuetudine discedere, Cic.: plerumque autem
    ————
    parentum praeceptis imbuti ad eorum consuetudinem moremque deducimur, Cic. – est consuetudo Siculorum ceterorumque Graecorum, ut etc., Cic.: doctorum est ista consuetudo eaque Graecorum, ut etc., Cic.: populi Romani hanc esse consuetudinem, ut etc., Caes.: est hoc Gallicae consuetudinis, ut etc., Caes.: non est meae consuetudinis rationem reddere, qua de causa etc., Cic.: non esse consuetudinem populi Romani accipere ab hoste armato condicionem, Caes.: quod antea in consuetudine fuerit bonorum, Cic.: ut est c., wie es Gebrauch (Rechtsgebrauch, Observanz) ist, Cic.: ut barbarorum fere consuetudo est, Hirt. b. G.: ut fert Gallica c., Caes.: maiore strepitu et tumultu, quam populi Romani fert c., castra moveri iubet, Caes. – sin consuetudinem meam, quam in re publica habui, tenuero, Cic. – haec consuetudo, quae increbruit, Cic.: alqm in suam rationem consuetudinemque inducere, Cic.: in adeundis periculis consuetudinem imitari medicorum, Cic.: consuetudinem aestimationis introducere, Cic.: hanc consuetudinem inveterascere nolle, Caes.: sensim hanc consuetudinem et disciplinam minuere (abnehmen lassen), post vero Sullae victoriam penitus amittere (gänzlich verloren gehen lassen od. aufgeben), Cic.: mutare consuetudinem dicendi, Cic.: eius rei nonnullam consuetudinem nancisci, Cic.: obdurescere alcis rei consuetudine, Cic.: recedere a consuetudine vulgari, ab usitata con-
    ————
    suetudine, a iucundissima consuetudine, Quint. u. Cic.: longo intervallo veterem consuetudinem referre, Cic.: longo intervallo hanc consuetudinem maiorum repetere ac referre, Cic.: consuetudinem suam in civibus conservandis retinere, Lentul. in Cic. ep.: cenarum rectarum consuetudinem revocare, Suet.: senatum ad pristinam virtutem consuetudinemque revocare, Cic.: consuetudinem sequens, gewohnheitsmäßig, Gell.: si paulatim haec consuetudo serpere ac prodire coeperit, Cic.: suam consuetudinem in patrociniis tuendis servare, Vatin. in Cic. ep.: in iudicio non morem consuetudinemque servare, Cic.: tenere consuetudinem suam od. consuetudinem a Socrate traditam, Cic.: consuetudine eā inter se quam saepissime uti, Cic.: vetere in nova (fabula) uti consuetudine, Ter. – tenuit (erhält sich) consuetudo, ut etc., Quint. 2, 1, 1: vetus consuetudo tenuit, ut etc., Veget. mil. 2, 8, 8. – in consuetudinem venire, teils v. Dingen = zur Gew. werden, zB. quod iam in c. venit, Cic.: quod a nostris hominibus saepissime usurpatum iam in proverbii c. venit, Cic.; teils v. Pers. = die Gew. annehmen, zB. in c. Alexandrinae vitae licentiaeque v., Caes.: in eam iam benignitatis c. venisse, ut etc., Cic.: paulatim in c. eius regni occupandi venisse, Auct. b. Alex. – frequens et assidua nobis contentio iam prope in consuetudinem vertit, wurde uns zur G., Tac. dial.: in consuetudinem vertit (es wurde Gebrauch), ut con-
    ————
    sules suo quoque nomine quantum principi debeant profiteantur, Plin. pan. – m. Praepp. od. im bl. Abl. als Adverbial-Ausdr., ad consuetudinem Graecorum, nach der G. der Gr. (zB. disputare), Cic.: ad nostram consuetudinem, Nep.: ex consuetudine, Sall.: ex consuetudine sua, Caes.: u. bl. consuetudine, Cic.: consuetudine suā, Caes.: consuetudine populi Romani, Caes.: quādam barbarā consuetudine, Caes.: vetere ac iam pridem receptā populi Rom. consuetudine, Tac.: consuetudine peccandi liberā, Cic.: pro mea consuetudine, Cic.: praeter consuetudinem, Cic.: praeter consuetudinem ac morem maiorum, Suet.: extra consuetudinem, Caes.: contra consuetudinem, Hirt. b. G. u. Sen. (vgl. si quid contra morem consuetudinemque civilem fecerint, Cic.): supra consuetudinem, Cels.
    b) insbes.: α) die Gewöhnung = die (gewohnte) Lebensweise (vollst. c. vitae, victus u. dgl., s. oben no. a), imago consuetudinis atque vitae (öffentl. Wirksamkeit) Epaminondae, Nep.: deflectere a pristina consuetudine, Phaedr.: ad superiorem consuetudinem reverti, Cic.: longinquā malā consuetudine aegrum traducere in meliorem, Varr. LL.: neque vino neque consuetudine reliquā abstinere, Suet.: imitari Persarum consuetudinem, Nep. – β) die gewöhnliche Ausdrucksweise, der (herrschende) Sprachgebrauch (vollst. c. sermonis, loquendi, s. oben no. a), c. recta (Ggstz. c., quae depravata est), Varr. LL.: c. indocta,
    ————
    der Spr. ohne gelehrte Bildung, Cic.: c. saeculi, Sen.: consuetudinem vitiosam et corruptam purā et incorruptā consuetudine emendare, Cic.: consuetudinem imitari, Cic.: uti pravissimā consuetudinis regulā, Cic.: in consuetudinem nostram non caderet, würde mit unserem Spr. nicht übereinstimmen, Cic. – dah. meton., eine bestimmte Sprache, c. Latina, nostra, Col.: c. Graeca, Col. – γ) die gewöhnliche Annahme, omnia quae in consuetudine probantur, nach der gew. Annahme (im gewöhnlichen Leben) als ausgemacht gilt, Cic. Acad. 2, 75: ideo (aquilam) armigeram Iovis consuetudo iudicat, Plin. 10, 15.
    II) die Beigewöhnung an eine Person od. ein persönl. Verhältnis, der gesellige Umgang, der gesellige Verhältnis, die Geselligheit, a) übh. (vollst. c. victus; verb. consuetudo ac familiaritas, domesticus usus et c. u. dgl.), c. multa et iucunda, Cic.: c. iucundissima, Cic.: longinqua, Caes.: c. paucorum dierum, Cic.: c. superiorum annorum, Caes.: c. nutrimentorum (der ersten Jugendjahre), Suet.: c. legationis (des Legaten mit dem Feldherrn), Hirt. b. G.: mihi non ignota in consuetudine et familiaritate suavitas tua, Cic.: inductus consuetudine ac familiaritate, Cic. – dare se in consuetudinem sic prorsus, ut etc., Cic.: devincire alqm consuetudine suā sic, ut etc., Nep.: cum Metellis erat ei non modo hospitium, verum etiam domesticus usus et consuetudo, Cic.: Atticus noster maiorem mihi
    ————
    cum Cassinio consuetudinem fecit, Cic.: insinuare in consuetudinem alcis, Cic.: immergere se blanditiis et assentationibus penitus in consuetudinem alcis, Cic.: intermittere consuetudinem, Cic.: permanere in eadem amicitiae consuetudine, Cic.: revocare alqm in consuetudinem pristinam, Cic.: postea prorsus ab instituta nostra paucorum dierum consuetudine longe refugit, seitdem hat er den zwischen uns in den wenigen Tagen eingeleiteten Verkehr völlig abgebrochen, Cic.: ut eos consuetudine adhibitā (bei fortgesetztem Umgang) facile internosceremus, Cic. – im Plur., nostri amores mores consuetudines, Plaut.: amicitiae, consuetudines, vicinitates, clientelae, Cic.: consuetudines victus non possunt esse cum multis, Cic.: consuetudines, amicitias, res rationesque iungere cum alqo, Cic. – b) insbes., der zärtliche, vertraute Umgang der Eheleute, Octaviae consuetudinem cito aspernari, Suet. Ner. 35, 1: Agrippinae consuetudine teneri, sehr an der A. hängen, Suet. Tib. 7, 2. – u. das zärtliche Verhältnis der Liebenden, gew. im unedlen Sinne = das Liebesverhältnis, c. parva, Ter.: c. eius, Ter.: turpis dominae consuetudo cum servo, turpis domino cum ancilla, Quint.: huic (libertinae) consuetudo cum Aebutio fuit, Liv.: erat ei cum Fulvia stupri vetus consuetudo, Sall.: stupri consuetudinem facere cum alqo, Suet.: consuetudinem habere cum fratris uxore, Suet.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > consuetudo

  • 19 stuprum

    stuprum, ī, n. (zu Wz. *stup-, schlagen, stoßen, altind. (s)tupáti, er stößt; griech. τύπτω, schlagen, τόπος, Schlag; nhd. Staupe, stäupen), I) die Schande, cum stupro redire suos ad populares, Naev. b. Punic. fr. 37 Vahlen: magnum stuprum populo fieri per gentes, ibid. 39. Vgl. Fest. 317 (a), 21. – II) insbes., die Entehrung durch Unzucht aller Art, die Schändung, Hurerei, der uneheliche Beischlaf (Ggstz. pudicitia), a) eig.: auctor stupri, Ov.: homo plenus stupri, flagitii, sceleris, ein Hurer, schandbarer u. lasterhafter Mensch, Cic.: stupra virginum matronarumque, Liv.: puerorum stupra, Arnob.: raptus ac stupra, Sen.: stuprum alci offerre od. inferre, schänden, Cic.: inicere stupra puberibus, Aur. Vict.: nefarium stuprum facere cum alqa, Cic.: stuprum admittere cum alqo, Tac.: virgines ad stuprum rapere, Sall. fr., diripere, Iustin.: plura virorum inter sese quam feminarum esse stupra, Liv.: alqam cogere pati stuprum (notzüchtigen), Sen. rhet.: uxor stuprum pati coacta, Val. Max.: stuprum pati nolle, Liv.: stuprum saevi passa tyranni, Sen. poët.: erat ei cum Fulvia stupri vetus consuetudo, Sall.: stupri consuetudinem facere cum sororibus, Suet.: in domesticis germanitatis stupris volutatum esse, Cic.: sumptus stupro corporis tolerare, Sall. – v. Tieren, caper stupro matrem supervenit, Colum. 7, 6, 3. – b) meton. = die Buhlerin,
    ————
    Prop. 4, 7, 57.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > stuprum

  • 20 cōnsuētūdō

        cōnsuētūdō inis, f    [consuetus], a custom, habit, use, usage, way, practice, familiarity, experience, tradition, precedent: exercitatio ex quā consuetudo gignitur: consuetudine quasi alteram naturam effici: a maioribus tradita, the traditions: populi R. hanc esse consuetudinem, ut, etc., Cs.: itineris, way of marching, Cs.: non est meae consuetudinis rationem reddere: maior tumultus, quam populi R. fert consuetudo, Cs.: consuetudinem tenere: cottidianae vitae, T.: vitae sermonisque nostri, daily life and speech: communis sensūs: in proverbii consuetudinem venit, a familiar proverb: in consuetudinem licentiae venire, become used to, Cs.: Gallica, way of life, Cs.: sortium, way of casting, Ta.: mala, H.: (linguā) longinquā consuetudine uti, long familiarity, Cs.: bene facere iam ex consuetudine in naturam vortit, by practice, S.: in consuetudine probari, generally: ex consuetudine, as usual, S.: pro meā consuetudine, according to my custom: consuetudine suā civitatem servare, character, Cs.: consuetudine pro nihilo habere, familiarity, S.: praeter consuetudinem, unexpectedly: in castris praeter consuetudinem tumultuari, unusual disorder, Cs. —Customary right, common law, usage: vetus maiorum: consuetudine ius esse putatur id, etc.: ut est consuetudo. — In gram., a usage, idiom, form of speech: verbum nostrae consuetudinis.—Social intercourse, companionship, familiarity, conversation: cum hominibus nostris consuetudines iungebat: victūs cum multis: dedit se in consuetudinem: consuetudine devinctus, T. — An amour, illicit love: parva, T.: hospitae, T.; cf. cum Fulviā stupri, S.
    * * *
    habit/custom/usage/way; normal/general/customary practice, tradition/convention; experience; empirical knowledge; sexual/illicit intercourse, intimacy, affair

    Latin-English dictionary > cōnsuētūdō

См. также в других словарях:

  • Fulvia — (77 BC 40 BC) was a Roman woman who lived in the 1st century BC. According to Plutarch, Fulvia had no interest in spinning nor managing a household nor ruling a husband with no ambition for public life; Fulvia wanted to govern or to command and… …   Wikipedia

  • Fulvia — Fulvia, die Gemahlin des Marcus Antonius, ein Weib mit allen Lastern des verworfensten Charakters, herrschsüchtig, grausam, zügellos und blutgierig, war die Witwe des Clodius, des bekannten Feindes Cicero s, als sich Antonius mit ihr vermählte.… …   Damen Conversations Lexikon

  • Fulvia — f Italian and English: from the feminine form of the old Roman family name Fulvius, a derivative of Latin fulvus dusky, tawny (ultimately connected with flāvus; cf. FLAVIA (SEE Flavia)). The name does not seem to have been much used among early… …   First names dictionary

  • FULVIA — (1st century C.E.), Roman proselyte. A lady of high rank, she was attracted to Judaism and entered the Jewish faith. She was then persuaded by a certain Jew, who had come from Ereẓ Israel, to send presents of purple and gold to the Temple in… …   Encyclopedia of Judaism

  • Fulvĭa — Fulvĭa, 1) vornehme Römerin, des Q. Curius Geliebte, erfuhr von diesem den Plan der Catilinarischen Verschwörung, worauf sie denselben dem Cicero entdeckte, s.u. Rom (Gesch.). 2) F., Tochter des M. Fulvius Bombalio, Gemahlin des Clau[790] dius… …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Fulvĭa — Fulvĭa, 1) vornehme Römerin und Geliebte des Quintus Curius, ist bekannt durch den Verrat des Planes der Catilinarischen Verschwörung (63 v. Chr.) an Cicero. 2) Tochter des M. Fulvius Bambalio, war dreimal verheiratet, zuerst an P. Clodius, dann… …   Meyers Großes Konversations-Lexikon

  • Fulvia — Fulvĭa, die leidenschaftliche und herrschsüchtige Gattin des Cäsarianers Clodius, dann des Curio, endlich des M. Antonius, die erbittertste Gegnerin Ciceros, veranlaßte 41 v. Chr. den Perusinischen Krieg, gest. 40 …   Kleines Konversations-Lexikon

  • FULVIA — uxor P. Clodii, quae postea M. Antonio nupsit, non muliebres artes, non familiam regere curabat, nec privatum hominem superare contendebat, sed magistratus gerere, et imperantibus imperare, ut ipsi magnas gratias deberet Cleopatra, quod… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Fulvia — Stilisierte Fulvia auf einer römischen Münze Fulvia (* um 80 v. Chr.; † Mitte 40 v. Chr. in Sikyon bei Korinth) war eine römische Matrona. Nach ihren Ehen mit Publius Clodius Pulcher und Gaius Scribonius Curio war es vor allem die Ehe mit Marcus… …   Deutsch Wikipedia

  • Fulvia — The Comic History of Rome Gilbert Abbott A Beckett Fulvia (77 a. C. 40 a. C.) fue una dama romana que vivió en el siglo I a. C. Fulvia fue la primera mujer no mitológica en aparecer en las monedas romanas. Según… …   Wikipedia Español

  • Fulvia — ▪ wife of Mark Antony died 40 BC, Sicyon, Greece       in Roman history, the wife of Mark Antony, and a participant in the struggle for power following the death of Julius Caesar.       Fulvia was the daughter of Marcus Fulvius Bambalio of… …   Universalium

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»