-
1 Fulvius
Fulvĭus, a, name of a Roman gens, Cic. Planc. 8, 20. So esp.,1.M. Fulvius Flaccus, a friend of C. Gracchus, who lost his life with him, Cic. Brut. 28, 108; id. Cat. 1, 2, 4; 1, 12, 29; id. Phil. 8, 4, 14; Liv. Epit. 59.—2.M. Fulvius Nobilior, Cic. Arch. 11; id. Tusc. 1, 2; id. Att. 4, 16.—3.Q. Fulvius Flaccus, Cic. Agr. 2, 33; id. Verr. 2, 1, 41, § 106.—4.Q. Fulvius Nobilior, Cic. Brut. 20.—Servius Fulvius Flaccus, Cic. ib. 21 and 32.— Fulvia, daughter of M. Fulvius Bambalio, and successively the wife of P. Clodius, C. Curio, and M. Antony, Cic. Phil. 2, 5, 11; id. Att. 14, 12, 1.—II.Derivv.A.Fulvĭānus, a, um, adj., of or belonging to a Fulvius or Fulvia, Fulvian:B.herba,
named after a Fulvius, Plin. 26, 8, 57, § 68:stola,
of Fulvia, wife of P. Clodius, Val. Max. 3, 5, 3.— -
2 Fulvius
Fulvius, a, um, Name einer röm. gens, aus der am bekanntesten: M. Fulvius Flaccus, der als Anhänger des C. Gracchus auf Befehl des Senates getötet wurde, Cic. Cat. 1, 4; de domo 102. Sall. Iug. 42, 1. Vell. 2, 6, 6. Val. Max. 6, 3, 1: u. Fulvia, Gemahlin des bekannten Klodius, dann des Triumvirn Mark. Antonius, Cic. Phil. 2, 11. Vell. 2, 74, 3. Flor. 4, 5, 2. – Dav.: A) Fulviānus, a, um, fulvianisch, stola, der Fulvia, Val. Max. – B) Fulviaster, trī, m., der Nachahmer des Fulvius im Lügen (v. Postumius), Cic. ad Att. 12, 44, 3.
-
3 Fulvius
Fulvius, a, um, Name einer röm. gens, aus der am bekanntesten: M. Fulvius Flaccus, der als Anhänger des C. Gracchus auf Befehl des Senates getötet wurde, Cic. Cat. 1, 4; de domo 102. Sall. Iug. 42, 1. Vell. 2, 6, 6. Val. Max. 6, 3, 1: u. Fulvia, Gemahlin des bekannten Klodius, dann des Triumvirn Mark. Antonius, Cic. Phil. 2, 11. Vell. 2, 74, 3. Flor. 4, 5, 2. – Dav.: A) Fulviānus, a, um, fulvianisch, stola, der Fulvia, Val. Max. – B) Fulviaster, trī, m., der Nachahmer des Fulvius im Lügen (v. Postumius), Cic. ad Att. 12, 44, 3. -
4 Fulvius
a, umФульвий, римск. nomen; наиболее известны1) Cn F. Maximus Centumalus, в 298 г. до н. э., будучи консулом, победил при Бовиане самнитов, впоследствии — этрусков L2) Q. F. Flaccus, четырежды консул, полководец во время II Пунической войны, в 213 г. до н. э. отстоял Рим от Ганнибала, в 211 г. до н. э. отвоевал Капую L3) его сын, Q. F. Flaccus, отличился в походах против кельтиберов и лигуров; консул в 179 г. до н. э. L4) M. F. Flaccus, консул в 125 г. до н. э., сторонник Гракхов, убит вместе с Гаем Гракхом в 121 г. до н. э. C, Sl, VP, VM5) M. F. Nobilior, в 189 г. до н. э., будучи консулом, победил этолян (в этом походе его сопровождал поэт Энний) C -
5 Fulvius
Φούλβιος, ὁ.Woodhouse English-Greek dictionary. A vocabulary of the Attic language > Fulvius
-
6 Micrurus fulvius
1. LAT Micrurus fulvius (Linnaeus)2. RUS арлекиновый коралловый аспид m3. ENG harlequin [bead, eastern coral] snake4. DEU Harlekin-Korallenotter f5. FRA serpent-arlequin mАреал обитания: Северная Америка, Центральная АмерикаVOCABULARIUM NOMINUM ANIMALIUM QUINQUELINGUE > Micrurus fulvius
-
7 Fulvianus
Fulvĭus, a, name of a Roman gens, Cic. Planc. 8, 20. So esp.,1.M. Fulvius Flaccus, a friend of C. Gracchus, who lost his life with him, Cic. Brut. 28, 108; id. Cat. 1, 2, 4; 1, 12, 29; id. Phil. 8, 4, 14; Liv. Epit. 59.—2.M. Fulvius Nobilior, Cic. Arch. 11; id. Tusc. 1, 2; id. Att. 4, 16.—3.Q. Fulvius Flaccus, Cic. Agr. 2, 33; id. Verr. 2, 1, 41, § 106.—4.Q. Fulvius Nobilior, Cic. Brut. 20.—Servius Fulvius Flaccus, Cic. ib. 21 and 32.— Fulvia, daughter of M. Fulvius Bambalio, and successively the wife of P. Clodius, C. Curio, and M. Antony, Cic. Phil. 2, 5, 11; id. Att. 14, 12, 1.—II.Derivv.A.Fulvĭānus, a, um, adj., of or belonging to a Fulvius or Fulvia, Fulvian:B.herba,
named after a Fulvius, Plin. 26, 8, 57, § 68:stola,
of Fulvia, wife of P. Clodius, Val. Max. 3, 5, 3.— -
8 Fulviaster
Fulvĭus, a, name of a Roman gens, Cic. Planc. 8, 20. So esp.,1.M. Fulvius Flaccus, a friend of C. Gracchus, who lost his life with him, Cic. Brut. 28, 108; id. Cat. 1, 2, 4; 1, 12, 29; id. Phil. 8, 4, 14; Liv. Epit. 59.—2.M. Fulvius Nobilior, Cic. Arch. 11; id. Tusc. 1, 2; id. Att. 4, 16.—3.Q. Fulvius Flaccus, Cic. Agr. 2, 33; id. Verr. 2, 1, 41, § 106.—4.Q. Fulvius Nobilior, Cic. Brut. 20.—Servius Fulvius Flaccus, Cic. ib. 21 and 32.— Fulvia, daughter of M. Fulvius Bambalio, and successively the wife of P. Clodius, C. Curio, and M. Antony, Cic. Phil. 2, 5, 11; id. Att. 14, 12, 1.—II.Derivv.A.Fulvĭānus, a, um, adj., of or belonging to a Fulvius or Fulvia, Fulvian:B.herba,
named after a Fulvius, Plin. 26, 8, 57, § 68:stola,
of Fulvia, wife of P. Clodius, Val. Max. 3, 5, 3.— -
9 coopto
co-opto (cōpto), āvī, ātum, āre (con u. opto), beiwählen = ein neues Mitglied zur Ergänzung einer Korporation usw. wählen, meist v. den Mitgliedern einer Korporation selbst, collegas, sibi collegam, Liv. (s. Drak. Liv. 2, 33, 2): tres sibi collegas, Liv.: sacerdotem, Suet.: senatores, Cic.: veterem senatum tollere et novum c., Liv. – m. Ang. woher? durch ex u. Abl., ex singulis tribubus singulos augures, Cic. – m. Ang. wohin? durch in u. Akk., alqm in suum locum, Plin. ep.: alqm in patris locum, Suet.: alqm in paternum auguratus locum, Cic.: patricios in loca vacua, Liv.: alqm in collegium (augurum), Cic.: gentem Claudiam in patricios, Suet. – m. Ang. als wen? durch Prädik.-Acc., im Passiv m. Ang. als wer? durch Prädik.-Nom., alqm magistrum equitum (vom Diktator), Liv.: alqm tribunum plebei (plebi), Liv.: alqm patronum, Plin. ep.: in eius locum virum fortem ac strenuum novum senatorem, Liv.: pontifex in locum eius a collegio cooptatus est Q. Fulvius Flaccus, Liv.: Q. Fulvius in locum eius triumvir (epulo) cooptatus est, Liv. – / cooptassint = cooptaverint, alte Formel bei Liv. 3, 64, 10. – synk. Nbf. cōpto, wov. coptamus, Corp. inscr. Lat. 1, 532, 5: coptaverunt, ibid. 8, 68, 5: coptato (Partiz.), ibid. 1. 206, 106.
-
10 increpo
incrĕpo, āre, incrĕpŭi (incrĕpāvi), incrĕpĭtum (incrĕpātum) - formes rares increpavi Plaut. Most. 750 ; Suet. Tib. 52; Vulg. Psa. 9, 6 ; increpatus Just. 11, 4, 5; Prud. 7, 195; Liv. 24, 17, 7. - intr. - [st1]1 [-] faire du bruit, faire un cliquetis, claquer, craquer, etc. - discus increpuit, Cic. de Or. 2, 21: le disque a résonné. - [acc. objet intér.] increpui hibernum, Plaut. Rud. 69: j'ai fait entendre les grondements de la tempête. - cf. sonitum tuba increpuit, Virg. En. 9, 504: la trompette fit entendre ses sons. [st1]2 [-] se faire entendre, éclater, se répandre. - quicquid increpuerit, Catilinam timeri, Cic. Cat. 1, 18: au moindre bruit, craindre Catilina. - simul atque increpuit suspicio tumultus, Cic. Mur. 22: dès qu'un soupçon de guerre a éclaté, s'est ébruité. - tr. - [st1]3 [-] faire rendre un son en heurtant; faire entendre un bruit en heurtant. - increpare lyram, Ov. H. 3, 118: faire résonner la lyre. - cum Juppiter increpuit nubes, Ov. M. 12, 52: quand Jupiter a fait retentir les nuées [de sa foudre]. - increpuit quantis viribus unda latus ! Ov. Tr. 1, 4, 24: avec quelle violence l'onde fait gémir les flancs du navire ! [st1]4 [-] heurter, frapper d'un bruit. - ita me increpuit Juppiter, Plaut. Amp. 1077: tellement Jupiter m'a étourdi de son fracas ! [st1]5 [-] apostropher. - increpare aliquem: apostropher qqn. --- Virg. En. 10, 830 ; Liv. 45, 23, 19, etc. - increpare aliquem maledictis, Sall. C. 21, 4: se répandre en invectives contre qqn. --- cf. Liv. 23, 45, 5. - desertorem proditoremque increpant, Tac. H. 2, 44: on lui crie qu'il est un déserteur, un traître. - Fulvi similitudinem nominis increpans, Liv. 27, 1, 9: invoquant (mettant en cause) la ressemblance de nom de Fulvius. [st1]6 [-] gourmander, faire des reproches à, blâmer; dire en invectivant. - increpare aliquem, Cic. Sest. 132: blâmer qqn. - increpare perfidiam alicujus, Cic. Q. 2, 3, 3: blâmer la perfidie de qqn. - increpare aliquem avaritiae, Suet. Cal. 39: reprocher à qqn son avarice. --- cf. Suet. Galb. 15. - poét. stimulo tardos boves increpare, Tib. 1, 1, 30: gourmander avec l'aiguillon la lenteur des boeufs. --- cf. Virg. G. 4, 71. - alii alios increpantes timidos vocant, Sall. C. 53: ils se réprimandent en se traitant les uns les autres de poltrons. - haec in regem increpans, Liv. 1, 51, 1: en adressant au roi ces invectives. - increpare quod, Liv. 4, 32, 2: blâmer de ce que. - increpare + prop. inf.: invectiver, faire des reproches en disant que. --- Liv. 3, 3, 6. - increpare + sub. inter. ind.: demander en gourmandant. --- Liv. 3, 60, 11. - increpare ne...: donner l'avertissement de ne pas. --- Hor. O. 4, 15, 2.* * *incrĕpo, āre, incrĕpŭi (incrĕpāvi), incrĕpĭtum (incrĕpātum) - formes rares increpavi Plaut. Most. 750 ; Suet. Tib. 52; Vulg. Psa. 9, 6 ; increpatus Just. 11, 4, 5; Prud. 7, 195; Liv. 24, 17, 7. - intr. - [st1]1 [-] faire du bruit, faire un cliquetis, claquer, craquer, etc. - discus increpuit, Cic. de Or. 2, 21: le disque a résonné. - [acc. objet intér.] increpui hibernum, Plaut. Rud. 69: j'ai fait entendre les grondements de la tempête. - cf. sonitum tuba increpuit, Virg. En. 9, 504: la trompette fit entendre ses sons. [st1]2 [-] se faire entendre, éclater, se répandre. - quicquid increpuerit, Catilinam timeri, Cic. Cat. 1, 18: au moindre bruit, craindre Catilina. - simul atque increpuit suspicio tumultus, Cic. Mur. 22: dès qu'un soupçon de guerre a éclaté, s'est ébruité. - tr. - [st1]3 [-] faire rendre un son en heurtant; faire entendre un bruit en heurtant. - increpare lyram, Ov. H. 3, 118: faire résonner la lyre. - cum Juppiter increpuit nubes, Ov. M. 12, 52: quand Jupiter a fait retentir les nuées [de sa foudre]. - increpuit quantis viribus unda latus ! Ov. Tr. 1, 4, 24: avec quelle violence l'onde fait gémir les flancs du navire ! [st1]4 [-] heurter, frapper d'un bruit. - ita me increpuit Juppiter, Plaut. Amp. 1077: tellement Jupiter m'a étourdi de son fracas ! [st1]5 [-] apostropher. - increpare aliquem: apostropher qqn. --- Virg. En. 10, 830 ; Liv. 45, 23, 19, etc. - increpare aliquem maledictis, Sall. C. 21, 4: se répandre en invectives contre qqn. --- cf. Liv. 23, 45, 5. - desertorem proditoremque increpant, Tac. H. 2, 44: on lui crie qu'il est un déserteur, un traître. - Fulvi similitudinem nominis increpans, Liv. 27, 1, 9: invoquant (mettant en cause) la ressemblance de nom de Fulvius. [st1]6 [-] gourmander, faire des reproches à, blâmer; dire en invectivant. - increpare aliquem, Cic. Sest. 132: blâmer qqn. - increpare perfidiam alicujus, Cic. Q. 2, 3, 3: blâmer la perfidie de qqn. - increpare aliquem avaritiae, Suet. Cal. 39: reprocher à qqn son avarice. --- cf. Suet. Galb. 15. - poét. stimulo tardos boves increpare, Tib. 1, 1, 30: gourmander avec l'aiguillon la lenteur des boeufs. --- cf. Virg. G. 4, 71. - alii alios increpantes timidos vocant, Sall. C. 53: ils se réprimandent en se traitant les uns les autres de poltrons. - haec in regem increpans, Liv. 1, 51, 1: en adressant au roi ces invectives. - increpare quod, Liv. 4, 32, 2: blâmer de ce que. - increpare + prop. inf.: invectiver, faire des reproches en disant que. --- Liv. 3, 3, 6. - increpare + sub. inter. ind.: demander en gourmandant. --- Liv. 3, 60, 11. - increpare ne...: donner l'avertissement de ne pas. --- Hor. O. 4, 15, 2.* * *Increpo, increpas, pen. corr. increpui, increpitum, penul. cor. increpare. Virg. Faire son, Mener bruit.\Stimulo tardos increpuisse boues. Tibull. Picquer les beufs de l'aguillon.\Vnda increpuit latus carinae. Ouid. A frappé avec grand bruit, A faict sonner.\Lyram increpuisse digitis. Ouid. Faire sonner la harpe avec les doigts.\Simulatque increpuit suspicio tumultus, artes ilico nostrae conticescunt. Cic. Incontinent qu'il est tant soit peu de bruit, de souspecon de, etc.\Increpare, Reprehendere, sed veluti cum crepitu, hoc est, verborum pedumve strepitu: Et tunc increpui et increpaui facit. Plautus. Tanser, Reprendre aucun asprement, Blasmer, Increper.\Increpabantur haec in eum. Sallust. On luy reprochoit ses choses.\Increpare probris. Liuius. Tanser et reprendre aigrement avec injures.\Increpare. Cic. Blasmer, Accuser. -
11 submitto
submitto (summitto), ĕre, mīsi, missum - tr. - [st1]1 [-] mettre sous, baisser, abaisser. - submittere canterium viti, Col.: placer un étai sous la vigne. - singuli agni binis nutricibus submittuntur, Col.: on donne à chaque agneau deux brebis à téter. - submittere oculos, Ov. F. 3, 372: baisser les yeux. - submittere fasces, Plin. 7: abaisser les faisceaux (devant qqn). - submittere genua, Plin.: fléchir le genou. - se submittere ad pedes alicujus, Liv. 45, 7: se prosterner devant qqn. - Tiberis aestate summittitur, Plin. Ep. 5: le Tibre baisse en été. - submittere orationem, Quint.: baisser le ton du discours. - submittere multum (s.-ent. vocem), Cic.: baisser sensiblement le ton. - submittere pretia, Plin.: baisser les prix. - submittere furorem, Virg.: calmer ses transports. - submittere equas, Mart.: faire saillir des juments. - submittere latus in herba, Ov. M. 3: se coucher sur l'herbe. - duo milia Hispanorum et Gallorum equitum Saburrae summittit, Caes. BC. 2: il met sous l'autorité de Saburra deux mille cavaliers espagnols et gaulois. [st1]2 [-] soumettre, abattre, plier, humilier. - submittere imperium alicui, Liv.: céder le commandement à qqn. - submittere animum, Cic.: se laisser abattre, se décourager. - submittere animos amori, Virg.: céder à l'amour. - submittere se tribubus, Cic.: s'humilier devant les tribus. - summittere se in amicitia, Cic. Lael. 20, 72: descendre de sa grandeur pour se mettre au niveau de ses amis. - in amicum ex imperatore submittere, Plin. Pan.: abaisser l'empereur au rôle d'ami. [st1]3 [-] placer en tirant de dessous, faire surgir, produire, procurer, fournir, donner. - submittere mortiferam vim, Lucr.: exhaler des vapeurs mortels. [st1]4 [-] laisser pousser, laisser croître, ne pas couper, ne pas tuer, réserver; faire pousser. - submittere barbam, Sen.: laisser pousser sa barbe. - tellus submittit flores, Lucr. 1, 8: la terre fait pousser des fleurs. - submittere prata, Varr.: laisser croître les prairies. - submittere materiam unam, Col.: laisser (à la vigne) un seul sarment en réserve. [st1]5 [-] lever, élever. - submittere tauros, Virg.: élever des taureaux. - submittere manus, Sen.: lever les mains (en suppliant). [st1]6 [-] envoyer, envoyer en remplacement, substituer. - submittere aliquem, Cic.: expédier qqn en sous main. - submittere subsidia auxilio, Caes.: envoyer des secours. - huic, quod valitudine minus commoda utebatur, Fulvium Postumum adjutorem summiserat, Caes. BC. 3: comme sa santé était médiocre, il lui avait envoyé Fulvius Postumius pour le seconder. - huic vos non summittetis? Cic. Prov. Cons. 4, 8: ne lui enverrez-vous pas un successeur?* * *submitto (summitto), ĕre, mīsi, missum - tr. - [st1]1 [-] mettre sous, baisser, abaisser. - submittere canterium viti, Col.: placer un étai sous la vigne. - singuli agni binis nutricibus submittuntur, Col.: on donne à chaque agneau deux brebis à téter. - submittere oculos, Ov. F. 3, 372: baisser les yeux. - submittere fasces, Plin. 7: abaisser les faisceaux (devant qqn). - submittere genua, Plin.: fléchir le genou. - se submittere ad pedes alicujus, Liv. 45, 7: se prosterner devant qqn. - Tiberis aestate summittitur, Plin. Ep. 5: le Tibre baisse en été. - submittere orationem, Quint.: baisser le ton du discours. - submittere multum (s.-ent. vocem), Cic.: baisser sensiblement le ton. - submittere pretia, Plin.: baisser les prix. - submittere furorem, Virg.: calmer ses transports. - submittere equas, Mart.: faire saillir des juments. - submittere latus in herba, Ov. M. 3: se coucher sur l'herbe. - duo milia Hispanorum et Gallorum equitum Saburrae summittit, Caes. BC. 2: il met sous l'autorité de Saburra deux mille cavaliers espagnols et gaulois. [st1]2 [-] soumettre, abattre, plier, humilier. - submittere imperium alicui, Liv.: céder le commandement à qqn. - submittere animum, Cic.: se laisser abattre, se décourager. - submittere animos amori, Virg.: céder à l'amour. - submittere se tribubus, Cic.: s'humilier devant les tribus. - summittere se in amicitia, Cic. Lael. 20, 72: descendre de sa grandeur pour se mettre au niveau de ses amis. - in amicum ex imperatore submittere, Plin. Pan.: abaisser l'empereur au rôle d'ami. [st1]3 [-] placer en tirant de dessous, faire surgir, produire, procurer, fournir, donner. - submittere mortiferam vim, Lucr.: exhaler des vapeurs mortels. [st1]4 [-] laisser pousser, laisser croître, ne pas couper, ne pas tuer, réserver; faire pousser. - submittere barbam, Sen.: laisser pousser sa barbe. - tellus submittit flores, Lucr. 1, 8: la terre fait pousser des fleurs. - submittere prata, Varr.: laisser croître les prairies. - submittere materiam unam, Col.: laisser (à la vigne) un seul sarment en réserve. [st1]5 [-] lever, élever. - submittere tauros, Virg.: élever des taureaux. - submittere manus, Sen.: lever les mains (en suppliant). [st1]6 [-] envoyer, envoyer en remplacement, substituer. - submittere aliquem, Cic.: expédier qqn en sous main. - submittere subsidia auxilio, Caes.: envoyer des secours. - huic, quod valitudine minus commoda utebatur, Fulvium Postumum adjutorem summiserat, Caes. BC. 3: comme sa santé était médiocre, il lui avait envoyé Fulvius Postumius pour le seconder. - huic vos non summittetis? Cic. Prov. Cons. 4, 8: ne lui enverrez-vous pas un successeur?* * *Submitto, submittis, submisi, pen. prod. submissum, submittere. Plin. Mettre dessoubs. Scribitur et SVMMITTO.\Submittere vitulos habendo pecori. Virgil. Ne les point chastrer, ains les eslever et laisser croistre à toreaulx pour saillir les vaches.\Submittere progeniem vel pampinum vitis. Columel. Laisser croistre le sarment de la vigne pour produire et porter grappes de raisin, Ne le point couper, ains le nourrir et entretenir et eslever pour porter fruict.\Submittere sarmentum in materiam. Columel. Le laisser croistre pour avoir du bois.\Submittere prata in foenum. Colum. Ne les point labourer ne semer de grain, et aussi ne les mettre et appliquer à pasturages, et ne les laisser paistre aux bestes, ains les laisser pour porter fois. Defendre les prez.\Submittere foetum matribus. Colum. Bailler et faire nourrir à chasque mere son faon.\Submittere genua. Plin. Ployer les genoulx, S'agenouiller.\Somnus lassos submisit ocellos. Ouid. Le sommeil a abbaissé mes yeulx.\Submittere oculos. Ouid. Baisser les yeulx.\Latus submisit in herba. Ouid. Elle s'est couchee sur l'herbe.\Submittere, per translationem: vt Submittere animos. Liu. Defaillir de courage, Perdre courage, Abbaisser son courage.\Submittere animum alicui periculo. Brutus ad Antonium. Avoir crainte, et n'oser se mettre en danger.\Submittere aliquid in oratione: cui contrarium est Augere. Cic. Relascher.\Submittere pretia. Plin. Abbaisser le pris, Ravaller.\Submittere se, cui Extollere se, opponitur. Cic. Se soubmettre et abbaisser, Se humilier.\Retia vel plagas alicui submittere. Plin. Abbaisser les rets pour le laisser eschapper, Laisser passer ou evader aucun.\Submittere se in humilitatem. Liu. S'abbaisser et humilier jusques à la petitesse, de laquelle ont accoustumé user ceulx qui sont accusez.\Submittere capillum. Plin. iunior. Laisser croistre ses cheveuls, ou les laisser pendre et devenir longs.\Barbam submittere. Seneca. Nourrir sa barbe et la laisser croistre.\Submittere. Cic. Envoyer secretement.\Submittere alicui. Cic. Subroger, Envoyer un autre en sa place.\Submittere accusatores. Seneca. Suborner, Supposer. -
12 coopto
co-opto (cōpto), āvī, ātum, āre (con u. opto), beiwählen = ein neues Mitglied zur Ergänzung einer Korporation usw. wählen, meist v. den Mitgliedern einer Korporation selbst, collegas, sibi collegam, Liv. (s. Drak. Liv. 2, 33, 2): tres sibi collegas, Liv.: sacerdotem, Suet.: senatores, Cic.: veterem senatum tollere et novum c., Liv. – m. Ang. woher? durch ex u. Abl., ex singulis tribubus singulos augures, Cic. – m. Ang. wohin? durch in u. Akk., alqm in suum locum, Plin. ep.: alqm in patris locum, Suet.: alqm in paternum auguratus locum, Cic.: patricios in loca vacua, Liv.: alqm in collegium (augurum), Cic.: gentem Claudiam in patricios, Suet. – m. Ang. als wen? durch Prädik.-Acc., im Passiv m. Ang. als wer? durch Prädik.-Nom., alqm magistrum equitum (vom Diktator), Liv.: alqm tribunum plebei (plebi), Liv.: alqm patronum, Plin. ep.: in eius locum virum fortem ac strenuum novum senatorem, Liv.: pontifex in locum eius a collegio cooptatus est Q. Fulvius Flaccus, Liv.: Q. Fulvius in locum eius triumvir (epulo) cooptatus est, Liv. – ⇒ cooptassint = cooptaverint, alte Formel bei Liv. 3, 64, 10. – synk. Nbf. cōpto, wov. coptamus, Corp. inscr. Lat. 1, 532, 5: coptaverunt, ibid. 8, 68, 5: coptato (Partiz.), ibid. 1. 206, 106. -
13 snake
snake 1. змея; 2. щука, Esox luciusAesculapian snake эскулапова змея, Elaphe longissimabanded chicken snake четырёхпоясной полоз, Elaphe quadrivittatusbird snake серая древесная змея, Thelotornis kirtlandiiblack snake 1. полоз-удав, чёрный полоз, Coluber constrictor; 2. ямайская чёрная змея, Ocyophis ater; 3. чёрная змея, чёрная ехидна, Pseudechis porphyriacusblind snake слепозмейка, Typhlopsbrown snake коричневая змея, Storriabrown-banded snake тигровая акула, Galeocerdocarpet snake ромбический питон, Morelia arguschicken snake лазающий полоз, ElapheCongo snake амфиума (Amphiuma means) (земноводное)constricting snakes удавы, Boinaecopperhead snake мокасиновая змея, Agkistrodon mokasencoral snake 1. королевский аспид, Micrurus; 2. щитковая кобра, Aspidelaps lubricus; 3. коралловая сверташка, Anilius scytale; 4. арлекиновый аспид, Micrurus fulviuscorn snake крапчатый полоз, Elaphe guttatadeep sea snakes гемпиловые, змеевидные макрели, Gempylidaeegg-eating snakes яичные змеи, яйцеядные змеи, Dasypeltinaeelephant's trunk snakes бородавчатые змеи, AcrochordinaeEmory's rat snake разноцветный полоз, Elaphe laetafile snake игольная змея, Mehelyagarter snake подвязковая змея, Thamnophisglass snake американский желтопузик, Ophisaurua ventralisgrass snake 1. обыкновенный уж, Natrix natrix; 2. зелёная змейка, Liopeltis vernalis; 3. подвязковая змея, Thamnophisgray rat snake серый полоз, Elaphe obsoletagreen snake зелёная змейка, Liopeltis vernalisgreen tree snake зелёная змея, Chlorophishair snakes волосатики (Gordiacea) (черви)harlequin snake арлекиновый аспид, Micrurus fulviushod-nosed snake свиномордый уж, Heterodonindigo snake мешотчатый полоз, гоферовая змея, Drymarchon coraisinnocuous snake неядовитая змеяJava wart snakes бородавчатые змеи, Acrochordinaejoint snake американский желтопузик, Ophisaurua ventralisjumping snake чешуеног, Pygopusmangrove snake мангровая змея, Boiga dendrophilemilk snake молочная змея, Lampropeltis doliataoriental water snakes бородавчатые змеи, Acrochordinaepilot snake 1. мокасиновая змея, Agkistrodon mokasen; 2. полоз-удав, чёрный полоз, Coluber constrictorred-bellied water snake краснобрюхий водяной уж, Natrix erythrogasterreed snake карликовая змея, Calamariaribbon snake подвязковая змея Thamnophis sauritusRound-Island snakes герп. болиериды, Bolyeridaesalt-bush snake чешуеног, Pygopussalt-marsh snake чешуеног, Pygopussand snake песчаная змея, Psammophissea snakes морские змеи, Hydrophidaesmooth snake обыкновенная медянка, Coronella austriacasnail-eating snakes толстоголовые змеи, улиткоядные змеи, Amblycephalidaesunbeam snake лучистая змея, Xenopeltis unicolortiger snake 1. австралийская тигровая змея, Notechis scutatus; 2. африканская тигровая змея, Tarbophis semiannulatustree snake змея, ведущая древесный образ жизниvine snake остроголовая змея, Oxybeliswolf snake волчья змея, Lycophidionwood snake полоз, Coluberyellow chicken snake четырёхпоясной полоз, Elaphe quadrivittatusEnglish-Russian dictionary of biology and biotechnology > snake
-
14 harlequin snake
[ʹhɑ:lıkwınʹsneık] зоол. -
15 Antoninus
Antōnīnus, ī, m., eig. Adoptionsform des Gentilnamens (als zweites cognomen) eines aus der gens Antonia Adoptierten, wie T. Arrius Ant., des Kaisers Antoninus Pius Großvater mütterlicherseits (Konsul 69 n. Chr.), an den mehrere Briefe des jüngern Plinius gerichtet sind. – die röm. Kaiser: Antoninus Pius (mit seinem ganzen Namen T. Aurelius Fulvius Boionius Ant. Pius), regierte v. 138–161 n. Chr., ein gerechter, milder u. wohltätiger Fürst, Aur. Vict. Caes. 14 sq. Eutr. 8, 8. – M. Aurelius Verus Antoninus (bei Neuern gen. Philosophus), Adoptivsohn, Schwiegersohn u. Nachfolger des Ant. Pius, reg. v. 161–180, von stoischen Philosophen erzogen u. ihrer Philosophie eifrig zugetan, Aur. Vict. Caes. 16. Eutr. 8, 9. – M. Aurelius Antoninus, vorher Varius Heliogabalus gen., s. Hēliogabalus. – Dav.: a) Antōnīniānus, a, um, des Antoninus, antoninisch, Eutr. u. Lampr. – b) Antōnīnias, ados, f., die Antoniniade = Beschreibung der Taten des Antoninus, Capit. Gord. 3. § 3. – c) Antōnīnus, a, um, antoninisch, des Antoninus, numen, Lampr. Heliogr. 3, 1.
-
16 Bambalio
Bambalio, ōnis, m. (v. βαμβαλειν, stammeln), der Stammler, als Beiname: M. Fulvius Bamb., Vater der Fulvia, der Gemahlin des Antonius, Cic. Phil. 2, 90; 3, 16. – / Vgl. Cassiod. orth. 6 u. Gloss. ›bambalo, ψελλιστής (der Stammler)‹.
-
17 creo [1]
1. creo, āvī, ātum, āre (vgl. cresco, creber), schaffen, erschaffen = erzeugen, I) im allg.: a) übh.: α) mater. Objj.: censet (Zeno) artis maxime proprium esse creare et gignere, Cic.: omnes res, quas et creat natura et tuetur, Cic.: terra, quae neglecta sentes ac dumos, culta fructus creat, Quint.: aliud fimum herbas creat, Plin.: ut plaga (die Wunde) plus carnis creare possit, Cels. – cr. genus humanum (v. der Erde), Lucr.: cr. vix animalia parva (v. der Erde), Lucr. – m. dopp. Acc., primordia cr. ignes et lignum, Lucr.: natura fingit homines et creat imitatores et narratores facetos, Cic. – mit Advv. wo? neque creatur ibi corpus (die fehlende Substanz), Cels.: vermes intus (im menschl. Körper) creantur, Lucr.: od. mit Abl. wo? quos (flores) Thessala magnis montibus ora creat, Catull. – m. Advv. (woher?) od. m. ex od. de u. Abl., unde omnes natura creet res, Lucr.: terram creari ex igni, Lucr.: nec principium exstinctum ex se aliud creabit, Cic.: res non posse creari de nilo, Lucr. – im Passiv mit Abl. wodurch? seminibus quia certis quaeque creantur, Lucr. – m. ad u. Akk., ut placet Stoicis, quae in terris gignantur, ad usum hominum creari, Cic. – Partic. Perf. subst., creata servare, Lucr. 2, 572. – β) Zustände, teils physische, torporem et dolorem, Cels.: mel fastidium creat, Plin.: si ex quattuor principiis vel superans aliquod vel deficiens adversam valetudinem creat, Cels.: lepus marinus vomitum dissolutionemque stomachi statim creat, Plin. – teils geistige, moral., polit. usw., venter creat omnes has aerumnas, Plaut.: nonnumquam etiam errorem creat similitudo, Cic.: in urbe luxuries creatur, Cic.: notitiam veri quae res falsique crearit, Lucr. – cr. magnum (maius) odium (v. einer Abgabe), Auct. b. Afr.: familiaritate Romanā odium sibi apud regem, Iustin.: alci periculum, Cic.: seditionem (v. Pers.), Vell.: id (versificandi genus) taedium ex similitudine ac satietatem creat, Quint.
b) ein Kind erzeugen (bei Cic. gew. procreare), v. beiden Gatten, prolem ex se videre creatam, Lucr. – v. Vater, patria est antiquior parens, quam qui creavit, Cic.: si di creare possent, Min. Fel.: cr. liberos, Phaedr. u. Val. Max.: is (Silvius) Aeneam Silvium creat, Liv.: me creat... Babylonius Horos, Prop. – v. der Mutter, Dryope quem nympha crearat, Verg.: gnatos tuos creavit, Inscr.: pueris beata creandis uxor, Hor.: m. Dat. wem? quos (fratres) fida crearat una tot Arcadio coniunx Tyrrhena Gylippo, Verg.: m. Abl. wodurch? tum partu Terra nefando Coeumque Iapetumque creat, Verg. – im Passiv, m. Abl. wo? Sulmone creati quattuor iuvenes, Verg.: o caeruleo creata ponto, Meergezeugte (ποντογενής), v. der Venus, Catull. – mit Prädik.-Nom., cum crearer masculus, Phaedr. – m. Abl. (durch = von), fortes creantur fortibus et bonis, Phaedr.: u. so oft creatus mit Abl. des Vaters u. der Mutter = Tochter, Sohn, Sprößling von usw., Erebo creata Nox, Enn. fr.: Saturno sancte create, Enn. fr.: Telamone creatus, Ov.: Maiā creatus, Ov.: Vulcani stirpe creatus, Verg.: matre servā creatus, Flor. – dah. subst., creati = Kinder, Ov. met. 6, 206.
II) als publiz. t. t.: a) eine Staatsgewalt schaffen, ins Leben rufen, tribuniciam potestatem, Liv.: nova Romae dignitas est creata, quae dictatura appellatur, Liv.
b) einen Beamten, Priester u. dgl. schaffen, bes. durch Wahl, sowohl vom Volke od. Herrscher = wählen, erwählen, als vom Leiter der Wahl = wählen (erwählen) lassen, α) mit einf. Acc.: magistratus, Cic.: sibi tres collegas, Liv.: censores, Cic.: consules, Cic.: consules plebeios, Liv.: dictatorem, Liv.: ducem, Val. Max.: ephoros, Val. Max.: Caesares duos (vom Kaiser), Eutr.: cr. imperatorem, verb. eligere creareque imperatorem, einen Kaiser (zB. v. den Soldaten), Suet.: cr. interregem, Liv.: pontifices, augures, sacrificulum regem, Liv.: pontifices, flamines, Salios, augures, Lact.: decem praetores (Feldherren, in Griechenl.), Nep.: praetores (in Rom), Cic.: regem, sui corporis regem, Liv.: Carthagine quotannis annuos binos reges (die Suffeten), Nep.: sacerdotes (v. Volke), Vell.: centum senatores (v. Romulus), Liv.: tribunos plebis duos, Cic.: tribunos militum tres, Liv.: tres viros, qui etc., Val. Max. – mit Advv. wie? mit per u. Akk. od. mit bl. Abl. wodurch? comitiatu consules rite cr., Cic.: magistratus od. censores od. consules vitio (durch einen Fehler der Augurien) creati, Varro LL., Liv. u. Cic.: plebeius magistratus nullus auspicato creatur, Liv.: lege, non suffragio creatum esse, Liv.: optimā lege creari, Cic.: decem tribuni plebis comitiis curiatis creati sunt, Cic.: consules per vim ac tumultum creantur, Plin. pan. – mit per u. Akk. (durch wen?), si per praetorem consules creantur, Cic. – mit ex u. Abl. (aus welchem Stande usw.?), consules ex plebe, Liv.: tribunos plebis ex equitibus Romanis (v. Augustus), Suet. – m. Adi. od. m. in u. Akk. (auf welche Zeit?), summus magistratus, quem vergobretum appellant Aedui, qui creatur annuus, Caes.: archontes coeperunt in denos annos creari, Vell.: creatis in annum magistratibus, Liv. – mit inter u. Akk. od. mit in u. Abl. (worunter?), creari inter quinque viros, Plin. ep.: creari in eo numero, Sall. – m. in u. Akk. (in welche Stelle?), neve quis flamen aut augur in locum Germanici nisi gentis Iuliae crearetur, Tac. ann. 2, 83: prior consulatus eius, in quem creatus est anno octavo et tricesimo, Vell. 2, 4, 7. – m. Acc. loc. wohin? praefecti Capuam creari coepti sunt, Liv. – m. Dat. wofür? wozu? decemviros legibus scribendis, Liv. – β) m. dopp. Acc., im Passiv m. dopp. Nom., T. Quinctius Barbatus interrex creat L. Papirium Mugilanum L. Sempronium Atratinum consules, Liv.: dictator primo comitiali die creavit consulem Q. Fulvium Flaccum magistrum equitum et Ap. Claudium Pulchrum, Liv.: Ancum Marcium regem populus creavit, Liv.: dictatorem Albani Mettium Fufetium creant, Liv.: exercitus Diocletianum imperatorem creavit, Eutr. – augur creatus (est) L. Quinctius Flaminius, decemvir sacrorum L. Cornelius Lentulus, Liv.: consules creati (sunt) Q. Fabius et P. Decius, Liv.: T. Lartium dictatorem primum, Sp. Cassium magistrum equitum creatos invenio, Liv.: Constantinus in Britannia creatus est imperator (zum Kaiser), Eutr.: dictatore P. Cornelio dicto ipse ab eo magister equitum creatus est, Liv.; vgl. (im Abl. absol.) magistro equitum creato filio suo, Liv.: quia solum centum essent, qui patres creari possent, Liv.: praetores (in Rom) creati sunt C. Fulvius Flaccus C. Claudius Nero etc., Liv.: decem qui postea praetores (zu Regenten, in Athen) creati sunt, Nep.: defuncto Traiano Aelius Hadrianus creatus est princeps (zum Fürsten, d.i. zum Kaiser), Eutr.: postea Numa Pompilius rex creatus est, Eutr. – m. puer u. senex, zB. Caesar paene puer a Mario Cinnaque flamen dialis creatus, Vell.: Metellus senex admodum pontifex maximus creatus, Val. Max. – m. Advv. zum wievielten Male? alqm consulem iterum, Val. Max., tertium, Liv., tertio, Plin. pan.: alqm dictatorem quartum, Liv. – mit Advv. od. Abl. wie? wodurch? u. dgl., P. Clodius, qui non rite creatus tribunus arguebatur, Quint.: C. Flaminius inauspicato consul creatus, Val Max.: an hunc non ut qui optimo iure censor creatus esset populus creavit? Liv.: collegam sibi comitiis centuriatis creavit P. Valerium, Liv.: Palicanus suffragiis populi consul creatus, Val. Max.: cunctis populi suffragiis rex est creatus L. Tarquinius, Cic.: Tullum Hostilium populus regem interrege rogante comitiis curiatis creavit, Cic. – m. ex u. Abl. (aus wem?), cum leges duo ex una familia vivo utroque magistratus creari vetarent, Caes. – mit cum u. Abl. (mit wem?), ut Cn. Flavius aedilis curulis crearetur cum Anicio Praenestino, Plin. – m. in u. Akk. (an wessen Stelle?), M. Lepidus pontifex maximus in C. Caesaris locum furto creatus, Vell. – m. Dat. (wozu?), me Albani gerendo bello ducem creavere, Liv. – mit in u. Akk. (auf welche Zeit?), ille Appius, qui decemvir in annum creatus altero anno se ipse creavit, Liv. – / Archaist. creassit = creaverit, Cic. de legg. 3, 9.
-
18 Fulvianus
Fulviānus, Fulviaster, s. Fulvius.
-
19 nam
nam, Coni. (Acc. sing. fem. zum Pronominalstamm *no-), meist zu Anfang des Satzes, nur selten nach einem od. mehreren Wörtern, denn, I) zur Angabe einer Erläuterung, denn, nämlich, is pagus appellabatur Tigurinus. Nam omnis civitas Helvetia in quattuor pagos divisa est, Caes. – neque solum colent inter se ac diligent, sed etiam verebuntur. Nam maximum ornamentum amicitiae tollit, qui etc., Cic. – Dah. bes.: a) um einen parenth. Zwischensatz einzuleiten, in insula, quae est in Tiberino (nam opinor illud alteri flumini nomen esse), sermoni demus operam, Cic. – b) um den durch einen parenth. Zwischensatz unterbrochenen Gedanken wieder aufzunehmen, duplex inde Hannibali gaudium fuit (neque enim quidquam eorum, quae apud hostes agerentur, eum fallebat): nam et liberam Minucii temeritatem se suo modo capturum et sollertiae Fabii dimidium virium decessisse, Liv. – c) um einen allgem. Ausspruch durch einzelne Beispiele zu erläutern, zum Beispiel, quin etiam easdem causas ut quisque egerit, utile erit scire. Nam de domo Ciceronis dixit Calidius et pro Milone orationem Brutus exercitationis gratiā scripsit, Quint. – u. mehrmals bei mehreren nacheinander angeführten Beispielen, vivo Catone minores natu multi uno tempore oratores floruerunt. Nam et A. Albinus et litteratus et disertus fuit; et tenuit cum hoc locum quemdam Serv. Fulvius. Nam Q. Metellus in primis est habitus eloquens, Cic. Brut. 81.
II) zur Angabe einer Begründung, denn, celebratote illos dies cum coniugibus ac liberis vestris: nam multi saepe honores dis immortalibus iusti habiti sunt, sed profecto iustiores numquam, Cic. – häufig, um einen Gedanken anzufügen, durch den der Redende die Art seiner Darstellung rechtfertigen u. ihre Richtigkeit begründen will, Phoenices Hipponem, Hadrumetum, Leptim aliasque urbes in ora maritima condidere, haeque brevi auctae, pars originibus suis praesidio, aliae decori fuere. Nam de Carthagine tacere melius puto, quam parum dicere, Sall. – bes. wenn die Rechtfertigung durch eine Frage angeschlossen wird, numquam illum ne minimā quidem re offendi... una domus erat, idem victus isque communis; nam quid ego de studiis dicam? Cic. – bei minder strengem Satzzusammenhang u. mehr versichernd u. bestätigend, deutsch oft = ja, wenigstens, doch, eben, freilich, a) wenn ein Gedanke angefügt wird, der zur Unterstützung einer Behauptung dienen soll, huius (Sisennae) omnis facultas ex historia ipsius perspici potest; quae cum facile omnes vincat superiores, tum indicat tamen, quantum absit a summo quamque genus hoc scriptionis nondum sit satis Latinis litteris illustratum. Nam Q. Hortensii admodum adulescentis ingenium ut Phidiae signum simul adspectum et probatum est, wenigstens erwarb sich des jungen H. Talent gleich bei seinem Erscheinen Beifall, Cic. Brut. 228. – at prooemium aliquando ac narrationem dicet malus homo et argumenta, sic ut nihil sit in his requirendum. Nam et latro pugnabit acriter, virtus tamen erit fortitudo, freilich wird auch ein Räuber hartnäckig streiten, Quint. 2, 20, 10. – Wenn dem durch nam eingeleiteten Satze noch ne... quidem beigegeben ist, so wird dadurch angedeutet, daß sein Inhalt den Inhalt des zu begründenden Satzes überbietet u. sich die in diesem erwähnten Tatsachen aus den in jenem besprochenen leicht erklären lassen, in corpora ipsorum, in liberos, in coniuges infandae contumeliae editae. Nam avaritia ne sacrorum quidem spoliatione abstinuit, ist ja ihre Habsucht nicht einmal vor der Beraubung der Heiligtümer zurückgeschreckt, Liv. 29, 8, 8. – b) in Antworten, wenn der in der Frage ausgesprochene Gedanke aufgenommen u. weiter geführt wird, wo der mit nam eingeleitete Satz die Bestätigung zu der in der Frage angedeuteten Antwort angibt, de iis, credo, rebus, inquit Crassus, quibus sciam poteroque. Tum ille: nam quod tu non poteris aut nescies, quis tam impudens est, qui se scire aut posse postulet? wer wäre doch so unverschämt, Cic.: nos hunc Heracleensem de nostra civitate eiciemus? Nam si quis maiorem gloriae fructum putat ex Graecis versibus percipi quam ex Latinis, vehementer errat, wenigstens irrt der, der usw., Cic. – häufig noch mit einer versichernden Partikel verbunden, wie mit mehercle, hercle, edepol u.a., ja sicherlich u. dgl., Cic. u.a. – c) im Anruf, wenn der Redende sich selbst versichern will, daß er seine Bitte an die rechte Gottheit richte, Mercuri, nam te docilis magistro movit Amphion lapides canendo, hat ja doch, Hor.
III) zur Angabe einer Folgerung, die aus einem wahrgenommenen Umstande od. aus einer vernommenen Äußerung gezogen wird, denn. – Hier wird nam meist enklitisch gebraucht u. schließt sich einem Fragewort an, wie quisnam, ecquisnam, wer denn? quandonam, wann denn? ubinam, wo denn? Nicht selten ist nam auch von dem Fragewort getrennt, quis est nam ludus in undis? Verg.: quid cerussa opus nam? Plaut. – Jedoch steht nam, bes. bei Dichtern, auch vor dem Fragewort, zumal dann, wenn die Frage mit Verwunderung od. mit Unwillen ausgesprochen werden soll, nam quem ego adspicio, ei, wen seh' ich! Plaut.: nam quid ita, ei, wieso? Ter. – Seltener anderen Fragewörtern beigesellt, wie num nam bei Komik. u. Cic.: nam cur bei Komik. – Höchst selten ohne Fragepartikel, scis nam, tibi quae praecepi? Plaut.
-
20 harlequin snake
['hɑːlɪkwɪn'sneɪk]Зоология: арлекиновый аспид (Micrurus fulvius)
См. также в других словарях:
Fulvius — (fem. Fulvia) (Italian Fulvio) was the nomen of the gens Fulvia, a patrician gens of ancient Rome that originally came from Tusculum. They were originally a plebeian family but were upgraded to patricians soon after the Roman Republic was formed … Wikipedia
Fulvius — Fulvius. Die Fulvia gens, ein plebejisches Geschlecht, stammte aus Tusculum; zu ihr gehörten bes. die Familien der Centumalus, Flaccus, Nobilior, Pätinus u. Vevatius (s.d. a.) … Pierer's Universal-Lexikon
Fulvĭus — Fulvĭus, Name eines berühmten plebejischen Geschlechts zu Rom, das wahrscheinlich aus Tuskulum stammte. Die bekanntesten Vertreter desselben sind: 1) Quintus F. Flaccus, viermal Konsul (237,224,212 u. 209), tat sich während des zweiten Punischen… … Meyers Großes Konversations-Lexikon
Fulvius — Fulvius, röm. plebejisches Geschlecht, in einigen Zweigen; ein F. war Consul in Rom, als Hannibal vor dasselbe rückte, ein anderer unterwarf die Aetolier, ein dritter wurde in den gracchischen Unruhen 121 als einer der Anstifter erschlagen; eine… … Herders Conversations-Lexikon
Fulvius Aemilianus — war ein römischer Politiker und Senator. Aemilianus war Italiker und Patrizier. Es bestanden auch seit dem ersten Jahrhundert Beziehungen zu der Familie der Bruttii. Sein Vater war Lucius Fulvius Gavius Numisius Petronius Aemilianus, der im Jahr… … Deutsch Wikipedia
Fulvius Nobilior — ist der Name folgender Personen: Marcus Fulvius Nobilior (Konsul 189 v. Chr.), römischer Politiker Marcus Fulvius Nobilior (Konsul 159 v. Chr.), römischer Politiker Quintus Fulvius Nobilior, römischer Politiker D … Deutsch Wikipedia
FULVIUS Andreas — Praenestinus, scripsit icones virorum, et feminarum illustrium, ut et 5. libb. Antiquit. Rom. Onuphrius, praef. in Comm. Reip. Rom. Vos. de Hist. Lat. p. 680 … Hofmann J. Lexicon universale
FULVIUS Asprianus — sub Caro, Diocletiano, et Maximiano, Carini vitam sordesque persecutus est. Vopisc … Hofmann J. Lexicon universale
FULVIUS Aurelius — Legatus Leg. in Moesia, Consularibus ornamentis ab Othone donatus. Tac. Hist. l. 1. c. 79 … Hofmann J. Lexicon universale
FULVIUS Bojus — Dux Rhaetici limitis, sub Valeriano Aug. cuius meminit Vopisc. in Aurel … Hofmann J. Lexicon universale
FULVIUS Centumalus — vide Cneus … Hofmann J. Lexicon universale