Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

Fenestella

  • 1 Fenestella

    fĕnestella, ae, f. dim. [fenestra], a small opening in the wall, a little window.
    I.
    Prop., Col. 1, 6, 10; 8, 3, 3; 9, 5, 3.—
    II.
    Fenestella, ae, nom. propr.
    A.
    Fem.:

    Porta,

    a gate in Rome, Ov. F. 6, 578; cf. Becker's Antiq. 1, p. 175.—
    B.
    Masc., L., a Roman historian under Augustus and Tiberius, Plin. 8, 48, 74, § 195; Gell. 15, 28, 4 al.

    Lewis & Short latin dictionary > Fenestella

  • 2 fenestella

    fĕnestella, ae, f. dim. [fenestra], a small opening in the wall, a little window.
    I.
    Prop., Col. 1, 6, 10; 8, 3, 3; 9, 5, 3.—
    II.
    Fenestella, ae, nom. propr.
    A.
    Fem.:

    Porta,

    a gate in Rome, Ov. F. 6, 578; cf. Becker's Antiq. 1, p. 175.—
    B.
    Masc., L., a Roman historian under Augustus and Tiberius, Plin. 8, 48, 74, § 195; Gell. 15, 28, 4 al.

    Lewis & Short latin dictionary > fenestella

  • 3 fenestella

    I
    niche; small window, opening for light
    II

    Latin-English dictionary > fenestella

  • 4 arguo

    argŭo, ŭi, ūtum (ŭĭtum, hence arguiturus, Sall. Fragm. ap. Prisc. p. 882 P.), 3, v. a. [cf. argês, white; argos, bright; Sanscr. árgunas, bright; ragatas, white; and rag, to shine (v. argentum and argilla); after the same analogy we have clarus, bright; and claro, to make bright, to make evident; and the Engl. clear, adj., and to clear = to make clear; v. Curt. p. 171].
    I.
    A.. In gen., to make clear, to show, prove, make known, declare, assert, mênuein:

    arguo Eam me vidisse intus,

    Plaut. Mil. 2, 3, 66:

    non ex auditu arguo,

    id. Bacch. 3, 3, 65:

    M. Valerius Laevinus... speculatores, non legatos, venisse arguebat,

    Liv. 30, 23:

    degeneres animos timor arguit,

    Verg. A. 4, 13:

    amantem et languor et silentium Arguit,

    Hor. Epod. 11, 9; id. C. 1, 13, 7.— Pass., in a mid. signif.:

    apparet virtus arguiturque malis,

    makes itself known, Ov. Tr. 4, 3, 80:

    laudibus arguitur vini vinosus Homerus,

    betrays himself, Hor. Ep. 1, 19, 6.—
    B.
    Esp.
    a.
    With aliquem, to attempt to show something, in one's case, against him, to accuse, reprove, censure, charge with: Indicāsse est detulisse;

    arguisse accusāsse et convicisse,

    Dig. 50, 16, 197 (cf. Fest. p. 22: Argutum iri in discrimen vocari): tu delinquis, ego arguar pro malefactis? Enn. (as transl. of Eurip. Iphig. Aul. 384: Eit egô dikên dô sôn kakôn ho mê sphaleis) ap. Rufin. §

    37: servos ipsos neque accuso neque arguo neque purgo,

    Cic. Rosc. Am. 41, 120:

    Pergin, sceleste, intendere hanc arguere?

    Plaut. Mil. 2, 4, 27; 2, 2, 32:

    hae tabellae te arguunt,

    id. Bacch. 4, 6, 10:

    an hunc porro tactum sapor arguet oris?

    Lucr. 4, 487:

    quod adjeci, non ut arguerem, sed ne arguerer,

    Vell. 2, 53, 4:

    coram aliquem arguere,

    Liv. 43, 5:

    apud praefectum,

    Tac. A. 14, 41:

    (Deus) arguit te heri,

    Vulg. Gen. 31, 42; ib. Lev. 19, 17; ib. 2 Tim. 4, 2; ib. Apoc. 3, 19 al.—
    b.
    With the cause of complaint in the gen.; abl. with or without de; with in with abl.; with acc.; with a clause as object; or with ut (cf. Ramsh. p. 326; Zumpt, § 446).
    (α).
    With gen.:

    malorum facinorum,

    Plaut. Ps. 2, 4, 56 (cf. infra, argutus, B. 2.):

    aliquem probri, Stupri, dedecoris,

    id. Am. 3, 2, 2:

    viros mortuos summi sceleris,

    Cic. Rab. Perd. 9, 26:

    aliquem tanti facinoris,

    id. Cael. 1:

    criminis,

    Tac. H. 1, 48:

    furti me arguent,

    Vulg. Gen. 30, 33; ib. Eccl. 11, 8:

    repetundarum,

    Tac. A. 3, 33:

    occupandae rei publicae,

    id. ib. 6, 10:

    neglegentiae,

    Suet. Caes. 53:

    noxae,

    id. Aug. 67:

    veneni in se comparati,

    id. Tib. 49:

    socordiae,

    id. Claud. 3:

    mendacii,

    id. Oth. 10:

    timoris,

    Verg. A. 11, 384:

    sceleris arguemur,

    Vulg. 4 Reg. 7, 9; ib. Act. 19, 40 al.—
    (β).
    With abl.:

    te hoc crimine non arguo,

    Cic. Verr. 2, 5, 18; Nep. Paus. 3 fin.
    (γ).
    With de:

    de eo crimine, quo de arguatur,

    Cic. Inv 2, 11, 37:

    de quibus quoniam verbo arguit, etc.,

    id. Rosc. Am. 29 fin.:

    Quis arguet me de peccato?

    Vulg. Joan. 8, 46; 16, 8.—
    (δ).
    With in with abl. (eccl. Lat.):

    non in sacrificiis tuis arguam te,

    Vulg. Psa. 49, 8.—
    (ε).
    With acc.: quid undas Arguit et liquidam molem camposque natantīs? of what does he impeach the waves? etc., quid being here equivalent to cujus or de quo, Lucr. 6, 405 Munro.—
    (ζ).
    With an inf.-clause as object:

    quae (mulier) me arguit Hanc domo ab se subripuisse,

    Plaut. Men. 5, 2, 62; id. Mil. 2, 4, 36:

    occidisse patrem Sex. Roscius arguitur,

    Cic. Rosc. Am. 13, 37:

    auctor illius injuriae fuisse arguebatur?

    id. Verr. 2, 1, 33:

    qui sibimet vim ferro intulisse arguebatur,

    Suet. Claud. 16; id. Ner. 33; id. Galb. 7:

    me Arguit incepto rerum accessisse labori,

    Ov. M. 13, 297; 15, 504.—
    (η).
    With ut, as in Gr. hôs (post-Aug. and rare), Suet. Ner. 7:

    hunc ut dominum et tyrannum, illum ut proditorem arguentes,

    as being master and tyrant, Just. 22, 3.—
    II.
    Transf. to the thing.
    1.
    To accuse, censure, blame:

    ea culpa, quam arguo,

    Liv. 1, 28:

    peccata coram omnibus argue,

    Vulg. 1 Tim. 5, 20:

    tribuni plebis dum arguunt in C. Caesare regni voluntatem,

    Vell. 2, 68; Suet. Tit. 5 fin.:

    taciturnitatem pudoremque quorumdam pro tristitiā et malignitate arguens,

    id. Ner. 23; id. Caes. 75:

    arguebat et perperam editos census,

    he accused of giving a false statement of property, census, id. Calig. 38:

    primusque animalia mensis Arguit imponi,

    censured, taught that it was wrong, Ov. M. 15, 73:

    ut non arguantur opera ejus,

    Vulg. Joan. 3, 20.—
    2.
    Trop., to denounce as false:

    quod et ipsum Fenestella arguit,

    Suet. Vit. Ter. p. 292 Roth.—With reference to the person, to refute, confute:

    aliquem,

    Suet. Calig. 8.—Hence, argūtus, a, um, P. a.
    A.
    Of physical objects, clear.
    1.
    To the sight, bright, glancing, lively:

    manus autem minus arguta, digitis subsequens verba, non exprimens,

    not too much in motion, Cic. de Or. 3, 59, 220 (cf. id. Or. 18, 59: nullae argutiae digitorum, and Quint. 11, 3, [p. 160] 119-123):

    manus inter agendum argutae admodum et gestuosae,

    Gell. 1, 5, 2:

    et oculi nimis arguti, quem ad modum animo affecti sumus, loquuntur,

    Cic. Leg. 1, 9, 27:

    ocelli,

    Ov. Am. 3, 3, 9; 3, 2, 83:

    argutum caput,

    a head graceful in motion, Verg. G. 3, 80 (breve, Servius, but this idea is too prosaic): aures breves et argutae, ears that move quickly (not stiff, rigid), Pall. 4, 13, 2:

    argutā in soleā,

    in the neat sandal, Cat. 68, 72.—
    2.
    a.. To the hearing, clear, penetrating, piercing, both of pleasant and disagreeable sounds, clear-sounding, sharp, noisy, rustling, whizzing, rattling, clashing, etc. (mostly poet.): linguae, Naev. ap. Non. p. 9, 24:

    aves,

    Prop. 1, 18, 30:

    hirundo,

    chirping, Verg. G. 1, 377:

    olores,

    tuneful, id. E. 9, 36: ilex, murmuring, rustling (as moved by the wind), id. ib. 7, 1:

    nemus,

    id. ib. 8, 22 al.—Hence, a poet. epithet of the musician and poet, clear-sounding, melodious:

    Neaera,

    Hor. C. 3, 14, 21:

    poëtae,

    id. Ep. 2, 2, 90:

    fama est arguti Nemesis formosa Tibullus,

    Mart. 8, 73, 7: forum, full of bustle or din, noisy, Ov. A.A. 1, 80:

    serra,

    grating, Verg. G. 1, 143:

    pecten,

    rattling, id. ib. 1, 294; id. A. 7, 14 (cf. in Gr. kerkis aoidos, Aristoph. Ranae, v. 1316) al.—Hence, of rattling, prating, verbose discourse:

    sine virtute argutum civem mihi habeam pro preaeficā, etc.,

    Plaut. Truc. 2, 6, 14:

    [Neque mendaciloquom neque adeo argutum magis],

    id. Trin. 1, 2, 163 Ritschl.—
    b.
    Trop., of written communications, rattling, wordy, verbose:

    obviam mihi litteras quam argutissimas de omnibus rebus crebro mittas,

    Cic. Att. 6, 5: vereor, ne tibi nimium arguta haec sedulitas videatur, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 1. — Transf. to omens, clear, distinct, conclusive, clearly indicative, etc.:

    sunt qui vel argutissima haec exta esse dicant,

    Cic. Div. 2, 12 fin.:

    non tibi candidus argutum sternuit omen Amor?

    Prop. 2, 3, 24.—
    3.
    To the smell; sharp, pungent:

    odor argutior,

    Plin. 15, 3, 4, § 18.—
    4.
    To the taste; sharp, keen, pungent:

    sapor,

    Pall. 3, 25, 4; 4, 10, 26.—
    B.
    Of mental qualities.
    1.
    In a good sense, bright, acute, sagacious, witty:

    quis illo (sc. Catone) acerbior in vituperando? in sententiis argutior?

    Cic. Brut. 17, 65:

    orator,

    id. ib. 70, 247:

    poëma facit ita festivum, ita concinnum, ita elegans, nihil ut fieri possit argutius,

    id. Pis. 29; so,

    dicta argutissima,

    id. de Or. 2, 61, 250:

    sententiae,

    id. Opt. Gen. 2:

    acumen,

    Hor. A. P. 364:

    arguto ficta dolore queri,

    dexterously-feigned pain, Prop. 1, 18, 26 al. —
    2.
    In a bad sense, sly, artful, cunning:

    meretrix,

    Hor. S. 1, 10, 40: calo. id. Ep. 1, 14, 42:

    milites,

    Veg. Mil. 3, 6.—As a pun: ecquid argutus est? is he cunning? Ch. Malorum facinorum saepissime (i.e. has been accused of), Plaut. Ps. 2, 4, 56 (v. supra, I. B. a.).—Hence, adv.: argūtē (only in the signif. of B.).
    a.
    Subtly, acutely:

    respondere,

    Cic. Cael. 8:

    conicere,

    id. Brut. 14, 53:

    dicere,

    id. Or. 28, 98.— Comp.:

    dicere,

    Cic. Brut. 11, 42.— Sup.:

    de re argutissime disputare,

    Cic. de Or. 2, 4, 18.—
    b.
    Craftily:

    obrepere,

    Plaut. Trin. 4, 2, 132; Arn. 5, p. 181.

    Lewis & Short latin dictionary > arguo

  • 5 mulleus

    mullĕus calcĕus, or, absol., mul-lĕus, i, m. [mullus], a reddish or purplecolored shoe, worn only by the three highest magistrates (the consul, prætor, and curule ædile): mulleos genus calceorum aiunt esse; quibus reges Albanorum primi, deinde patricii sunt usi, quos putant a mullando dictos, i. e. suendo, Paul. ex Fest. [p. 1171] p. 142 Müll.; Vop. Aurel. 49:

    nomen his (mullis) Fenestella a colore mulleorum calciamentorum datum putat,

    Plin. 9, 17, 30, § 65.

    Lewis & Short latin dictionary > mulleus

  • 6 mulleus calceus

    mullĕus calcĕus, or, absol., mul-lĕus, i, m. [mullus], a reddish or purplecolored shoe, worn only by the three highest magistrates (the consul, prætor, and curule ædile): mulleos genus calceorum aiunt esse; quibus reges Albanorum primi, deinde patricii sunt usi, quos putant a mullando dictos, i. e. suendo, Paul. ex Fest. [p. 1171] p. 142 Müll.; Vop. Aurel. 49:

    nomen his (mullis) Fenestella a colore mulleorum calciamentorum datum putat,

    Plin. 9, 17, 30, § 65.

    Lewis & Short latin dictionary > mulleus calceus

  • 7 principatus

    princĭpātus, ūs, m. [princeps], the first place, pre-eminence, preference (class.).
    I.
    In gen.: omnem naturam necesse est.. habere aliquem in se principatum, ut in homine mentem... in arborum autem radicibus inesse principatus putatur. Principatum autem id dico, quod Graeci hêgemonikon vocant, quo nihil in quoque genere nec potest, nec debet esse praestantius, Cic. N. D. 2, 11, 29 sq.:

    animi,

    id. Tusc. 1, 10, 20:

    ut quisque aetate antecedit, ita sententiae principatum tenet,

    id. Sen. 18, 64:

    Gallia hujus belli sustinendi principatum tenet, i. e. in bello sustinendo,

    id. Phil. 12, 4, 9:

    eloquentiae dignitatis principatum dare,

    id. Off. 2, 19, 49:

    qui tibi detulerat ex latronibus suis principatum,

    id. Phil. 2, 3, 5: sol astrorum obtinet principatum, id. N. D. 2, 19, 49:

    principatum in oleo obtinuit Italia,

    Plin. 15, 2, 3, § 8; 16, 36, 64, § 156; 37, 13, 76, § 198.—
    II.
    In partic.
    A.
    The chief place in the state or the army, the post of commander-in-chief:

    Cassio dominatum et principatum dari,

    Cic. Phil. 11, 14, 36:

    Cingetorigi principatus atque imperium est traditum,

    Caes. B. G. 6, 8 fin.:

    obtinere principatum totius Galliae,

    id. ib. 7, 4:

    se dejectos principatu,

    id. ib. 7, 63:

    de principatu contendere,

    Nep. Arist. 1.—
    2.
    Of the empire (post-Aug.), reign, empire, dominion, sovereignty:

    Nero toto principatu suo hostis generis humani,

    Plin. 7, 8, 6, § 46:

    Fenestella, qui obiit novissimo Tiberii Caesaris principatu,

    id. 33, 11, 52, § 146:

    Nerva res olim dissociabiles miscuit, principatum et libertatem,

    Tac. Agr. 3; Plin. Pan. 36, 3; 45, 3; Suet. Calig. 22; id. Tib. 24.—
    B.
    A beginning, origin (class. but very rare):

    an mundus ab aliquo temporis principatu ortus est?

    Cic. Univ. 2; cf.:

    totius opusculi principatus,

    the beginning, Diom. 375 P.—
    III.
    The hosts of angels, good or bad (eccl. Lat.), Vulg. Rom. 8, 38; id. Col. 1, 16.

    Lewis & Short latin dictionary > principatus

  • 8 quirito

    quĭrīto, āre (in a dep. form: de Fenestellā quiritatur, Varr. ap. Diom. p. 377 P.), v. n. and a. [Quirites, i. e. to cry: pro fidem, Quirites!], orig., to implore the aid of the Quirites or Roman citizens; hence, in gen.
    I.
    Neutr., to raise a plaintive cry, to wail:

    quiritare dicitur is, qui Quiritum fidem clamans implorat,

    Varr. L. L. 6, § 68 Müll.:

    ut quiritare urbanorum, sic jubilare rusticorum,

    id. ib. 6, § 68 ib.: clare quiritans, Lucil. ap. Non. 21, 21:

    vox quiritantium,

    Liv. 39, 8. —
    B.
    In partic., of an orator, to scream, shriek, Quint. 3, 8, 54.—
    II.
    Act.
    A.
    To shriek out, cry aloud something: illi misero quiritanti, Civis Romanus natus sum, Asin. ap. Cic. Fam. 10, 32, 3. —
    B.
    To bewail, lament, aliquid:

    insanā voce casum mariti,

    App. M. 8, p. 203, 33; 8, p. 209, 27.

    Lewis & Short latin dictionary > quirito

  • 9 vadatus

    vădor, ātus ( inf. vadarier, Plaut. Aul. 2, 4, 40), 1, v. dep. a. [1. vas]; jurid. t. t., to bind over by bail to appear in court: Sa. Vadatur hic me. Poe. Utinam vades desint, in carcere ut sis, Plaut. Pers. 2, 4, 18:

    postulat, ut sibi liceret milvom vadarier,

    id. Aul. 2, 4, 40:

    neque vadari amplius neque vadimonium promittere... hominem vadari,

    Cic. Quint. 6, 23; cf. id. ib. 19, 61:

    (Apronius) cum ex Leontino usque ad Lilybaeum aliquem vadaretur,

    id. Verr. 2, 3, 15, § 38: tot vadibus accusator vadatus [p. 1952] est reum, Liv. 3, 13, 8:

    jamque vadaturus, lecticā prodeat, inquit,

    Ov. R. Am. 665:

    casu tunc respondere vadato Debebat (= ei, qui eum vadatus erat, vadimonio obligaverat),

    Hor. S. 1, 9, 36.
    vădātus, a, um, in pass. signif. (prop. bound over to appear in court; hence, transf., in gen.), bound, pledged, engaged to do any thing (ante- and postclass.): vadatus = obstrictus vel sub fidejussione ambulans;

    sicut Fenestella ait: apud quem vadatus amicitiae nodulo tenebatur,

    Fulg. Expos. Serm. Ant. p. 567:

    ita me vadatum amore vinctumque attines,

    Plaut. Bacch. 2, 2, 3: trico, Lucil. ap. Non. 8, 24:

    memineris mihi reliqua vitae tuae curricula vadata,

    devoted, App. M. 11, p. 259, 40; Pac. Pan. Theod. 17.

    Lewis & Short latin dictionary > vadatus

  • 10 vador

    vădor, ātus ( inf. vadarier, Plaut. Aul. 2, 4, 40), 1, v. dep. a. [1. vas]; jurid. t. t., to bind over by bail to appear in court: Sa. Vadatur hic me. Poe. Utinam vades desint, in carcere ut sis, Plaut. Pers. 2, 4, 18:

    postulat, ut sibi liceret milvom vadarier,

    id. Aul. 2, 4, 40:

    neque vadari amplius neque vadimonium promittere... hominem vadari,

    Cic. Quint. 6, 23; cf. id. ib. 19, 61:

    (Apronius) cum ex Leontino usque ad Lilybaeum aliquem vadaretur,

    id. Verr. 2, 3, 15, § 38: tot vadibus accusator vadatus [p. 1952] est reum, Liv. 3, 13, 8:

    jamque vadaturus, lecticā prodeat, inquit,

    Ov. R. Am. 665:

    casu tunc respondere vadato Debebat (= ei, qui eum vadatus erat, vadimonio obligaverat),

    Hor. S. 1, 9, 36.
    vădātus, a, um, in pass. signif. (prop. bound over to appear in court; hence, transf., in gen.), bound, pledged, engaged to do any thing (ante- and postclass.): vadatus = obstrictus vel sub fidejussione ambulans;

    sicut Fenestella ait: apud quem vadatus amicitiae nodulo tenebatur,

    Fulg. Expos. Serm. Ant. p. 567:

    ita me vadatum amore vinctumque attines,

    Plaut. Bacch. 2, 2, 3: trico, Lucil. ap. Non. 8, 24:

    memineris mihi reliqua vitae tuae curricula vadata,

    devoted, App. M. 11, p. 259, 40; Pac. Pan. Theod. 17.

    Lewis & Short latin dictionary > vador

См. также в других словарях:

  • Fenestella — (* 52 v. Chr. oder um 35 v. Chr.; † 19 n. Chr. oder um 35 n. Chr.) war ein römischer antiquarisch historischer Schriftsteller. Inhaltsverzeichnis 1 Lebenszeit 2 Werke 3 Ausgabe 4 Literatur …   Deutsch Wikipedia

  • fenestella — ● fenestella nom féminin (latin fenestella, petite fenêtre) Au Moyen Âge, ouverture par laquelle les fidèles pouvaient apercevoir, voire toucher le reliquaire ou le tombeau d un martyr déposé dans une crypte. ⇒FENESTELLA, subst. fém. Petite niche …   Encyclopédie Universelle

  • Fenestella — Fenestella, (52 BC? AD 19?), Roman historian and encyclopaedic writer, flourished in the reign of Tiberius. If the notice in Jerome is correct, he lived from 52 BC to AD 19 (according to others 35 BC AD 36).Taking Varro for his model, Fenestella… …   Wikipedia

  • Fenestella — Fenestella, Cajus, römischer Dichter u. Historiker unter Augustus u. Tiberius, st. 21 n. Chr.; er schr.: Römische Annalen von der Königszeit bis zum Untergang der Republik. Unter seinem Namen schr. Fioccho: De magistratibus Romanorum, Rom 1517,… …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Fenestella — Fenestella, s. Moostierchen …   Meyers Großes Konversations-Lexikon

  • Fenestella — ▪ Roman poet born 52 BC died AD 19       Latin poet and annalist whose lost work, the Annales, apparently contained a valuable store of antiquarian matter as well as historical narrative of the final century of the Roman Republic. Fenestella,… …   Universalium

  • Fenestella — Fenestẹlla   [lateinisch »Fensterchen«], fossile, vom unteren Silur bis zum Perm weltweit verbreitete Gattung riffbildender Moostierchen, die netzartige, fächer oder trichterförmige Stöcke bildete; mit kleinen, fensterförmigen Durchbrechungen… …   Universal-Lexikon

  • Fenestella (Begriffsklärung) — Fenestella (lat.) ist: ein Fachbegriff aus der Architektur für ein Kryptenfenster, siehe Fenestella (Architektur) der Name eines römischen antiquarisch historischen Schriftstellers, siehe Fenestella Diese Seite ist eine Begriffsklärung …   Deutsch Wikipedia

  • FENESTELLA Lucius — Historicus Rom. saepe citatur a Plin. Gell. Lact. Mortuus est Cumis, Augusti tempore, Euseb. Annalium auctor, sub Tiberio obiit, Morer. Fenestella alter, cuius de sacerdotiis, et Magg. Rom. scriptum exstat, eo multo est recentior. Dominici flocci …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Fenestella (Architektur) — Eine Fenestella (lat.) bezeichnet eine fensterartige Öffnung oder einen Durchblick in der Krypta zum Grab eines Heiligen bzw. zum Betrachten oder Berühren der Reliquie. Eine Ringkrypta mit Fenestella findet man beispielsweise in St. Peter in Rom …   Deutsch Wikipedia

  • fenestella — pl.f. fenestelle …   Dizionario dei sinonimi e contrari

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»