-
1 ὄπις
ὄπις, ιδος, ἡ, acc. ὄπιν u. ὄπιδα (ἕπομαι, od., wie Phurnut. sagt, ἀπὸ τοῦ λανϑάνειν ὄπισϑεν, nicht von ὌΠ, οψομαι, obwohl man, hierauf zurückgehend, die strafende Rücksicht auf begangene Verbrechen erklärt), eigtl. was auf böse Handlungen folgt, Strafe, Rache; bei Hom. ϑεῶν ὄπις, die Rache der Götter, die Strafe, welche auf Uebertretung göttlicher Gesetze folgt; ϑεῶν ὄπιν οὐκ ἀλέγοντες, Il. 16, 388; οὐδὲ ϑεῶν ὄπιν ᾐδέσατο, Od. 21, 28; ϑεῶν ὄπιν εἰδότες, Hes. O. 189; ὄπιν ἀϑανάτων πεφυλαγμένος, 706; οὐδ' ὄπιδα τρομέουσι ϑεῶν, Od. 20, 215; καὶ μὲν τοῖς ὄπιδος κρατερὸν δέος ἐν φρεσὶ πίπτει, 14, 88, wie οὐκ ὄπιδα φρονέοντες ἐνὶ φρεσὶν οὐδ' ἐλεητύν ib. 82, sie denken an keine künftige Strafe, noch auch an Erbarmen; von den Rachegöttinnen, κακὴν ὄπιν ἀποδοῦναι, Hes. Th. 222; Ἑρμέω ὄπιν ἅζεσϑαι, Theocr. 25, 4; ϑεῶν ὄπιν ἄφϑιτον, im guten Sinne, die Huld der Götter, Pind. P. 8, 74, vgl. Ol. 2, 6. – Daher Scheu vor dieser Strafe, τῶν ϑεῶν οὐδεμίην ὄπιν ἔχων ἐνέπρησε τοὺς οἴκους, Her. 8, 143, vgl. 9, 76; αἰδεῖσϑαι ὄπιδα πολιοῖο γενείου, Ehrfurcht hegen gegen das greise Kinn, Mosch. 4, 117.
-
2 ὄπις
ὄπις, ιδος, ἡ, eigtl. was auf böse Handlungen folgt, Strafe, Rache; ϑεῶν ὄπις, die Rache der Götter, die Strafe, welche auf Übertretung göttlicher Gesetze folgt; οὐκ ὄπιδα φρονέοντες ἐνὶ φρεσὶν οὐδ' ἐλεητύν, sie denken an keine künftige Strafe, noch auch an Erbarmen; von den Rachegöttinnen; ϑεῶν ὄπιν ἄφϑιτον, im guten Sinne, die Huld der Götter. Daher Scheu vor dieser Strafe; αἰδεῖσϑαι ὄπιδα πολιοῖο γενείου, Ehrfurcht hegen gegen das greise Kinn -
3 τρι-οπίς
-
4 φύλ-οπις
φύλ-οπις, ιδος, ἡ (nach den alten Erkl. von φῦλον ὄψ), Schlachtgeschrei, Schlachtgetümmel, Feldschlacht; oft bei Hom.; gew. αἰνή genannt; neben dem gew. acc. φύλοπιν braucht er auch einmal den seltenen φυλόπιδα, Od. 11, 314, wie Hes. Sc. 114; φύλοπις πολέμου Il. 13, 635 Od. 11, 314; öfter φύλοπις καὶ πόλεμος, wie Il. 4, 15. 82. 18, 242; νεῖκος φυλόπιδος 20, 141; Streit übh., Soph. El. 1061, Orak. bei Ar. Pax 1041.
-
5 μέτ-οπις
μέτ-οπις, ιδος, ἡ, die später erfolgende Strafe, Nachrache, Hom. ep. 8, 4, l. d.
-
6 ὀπίσω
ὀπίσω, ep. ὀπίσσω (wie ὄπις von ἕπομαι, oder mit ἐπί zusammenhangend); – 1) vom Orte, hinten, hinterher; ὀπίσω δὲ πύλας λίπε, Il. 22, 137; – gew. zurück, nach hinten; σκῆπτρον δ' οὔτ' ὀπίσω οὔτε προπρηνὲς ἐνώμα, Il. 3, 218; κατὰ δ' ἡνία τεῖνεν ὀπίσσω, zog die Zügel zurück, 261; ἀνεχάζετο τυτϑὸν ὀπίσσω, 5, 443; εἴκειν, 605; ἰδνωϑείς, 12, 205; μήτις ὀπίσσω τετράφϑω, ἀλλὰ πρόσσω ἴεσϑε, 272; auch πάλιν εἶσιν ὀπίσσω, Od. 11, 149; ὀπίσω πάλιν οἴκαδε, Pind. N. 3, 59; ὀπίσω ἀναπλῶσαι, Her. 1, 78; ἤϊε τὴν αὐτὴν ὀπίσω ὁδόν, 1, 111; ὀπίσω σπάσας τὸν χαλινόν, Plat. Phaedr. 254 e, wie εἰς τοὐπίσω ἑλκύσαι τὰς ἡνίας, 254 b; Sp. – 2) von der Zeit, hinterdrein, hernach, in Zukunft; Τρωαὶ δέ μ' ὀπίσσω πᾶσαι μωμήσονται, Il. 3, 411; Ggstz von νῦν, 6, 352 u. öfter; Hes. O. 743 Th. 488; ἐς ὀπίσσω, Od. 20, 199; ἅμα πρόσσω καὶ ὀπ ίσσω λεύσσει, Il. 3, 109, wie οὐδέ τι οἶδε νοῆσαι ἅμα πρόσσω καὶ ὀπίσσω, 1, 343, u. οἶος ὅρα πρόσσω καὶ ὀπίσσω, 18, 250, vgl. Od. 24, 452, d. i. das Vorliegende, Gegenwärtige und das darauf Folgende, die Zukunft wahrnehmen, wissen, nicht etwa Zukunft und Vergangenheit, da ὀπίσω, von der Zeit gebraucht, immer auf das Zukünftige geht, vgl. πρόσω u. Od. 11, 483, σεῖο δ' οὔτις ἀνὴρ προπάροιϑε μακάρτατος, οὔτ' ἄρ' ὀπίσσω, wo προπάροιϑε auf die Vergangenheit geht: keiner ist glücklicher als du, weder in der früheren Zeit, von den Früheren, noch in der Zukunft, von den Nachkommen; auch Soph. sagt πέτομαι δ' ἐλπίσιν οὔτ' ἐνϑάδ' ὁρῶν, οὔτ' ὀπίσω, O. R. 488, das hier, das Gegenwärtige und das Künftige, wo schon der Schol. falsch erklärt οὔτε κατὰ τὸ παρὸν ἐρείδων τὸν νοῦν, οὔτε κατὰ τὸ παρεληλυϑός; Eur. γράμματα σφραγίζεις, λύεις τ' ὀπίσω, I. A. 38. Daher ἐν τοῖς ὀπίσω λόγοις σημανέω, in den folgenden, späteren Büchern, Her. 1, 75. – 3) wieder, wiederum; ἀνακτᾶ-σϑαι, Her. 1, 61. 68; ἀποδοῦναι, 5, 92, 3, öfter.
-
7 ὀπίζομαι
ὀπίζομαι (ὄπις), Rücksicht worauf nehmen, sich woran lehren, mit dem Nebenbegriff theils der ehrfurchtsvollen Scheu, achten, ehren, μητρὸς γὰρ πυκινὴν ὠπίζετ' ἐφετμήν, Il. 18, 216, den Befehl der Mutter in Ehren halten u. ihm gehorchen, theils der Furcht vor den Mächtigeren, Διὸς δ' ὠπίζετο μῆνιν ξεινίου, Od. 14, 283; Hes. Sc. 21; ἀλλὰ σὸν αἰεὶ ϑυμὸν ὀπίζομαι ἠδ' ἀλεείνω, Od. 13, 148; auch zum Hektor sagt Achilles ἐμὲ δ' οὐδὲν ὀπίζεο νόσφιν ἐόντα, Il. 22, 332; H. h. Merc. 382; Pind. P. 2, 17, der auch ζώει μάσσων ὄλβος ὀπιζομένων verbindet, I. 3, 5, derer, die vor den Höheren Ehrerbietung, Achtung haben; sp. D., Diod. 16 (VII, 624), die es auch wie φροντίζομαι u. ä. mit dem gen. verbinden; so schon Theogn. 732. 1144; οὐδ' ὅσσον όπίζετο καὶ Διὸς αὐτοῦ, Ap. Rh. 2, 181. 4, 700; vgl. Maneth. 6, 218. – Das activ. in derselben Bdtg findet sich in einem späteren Epigramm, Ep. ad. 632 ( App. 223), σώματος ἔσχατ' ὀπίζων.
-
8 ὀψέ
ὀψέ (von ἐπί, wie ὄπις, ὄπισϑε), nach her, bes. lange Zeit darnach, spät; ἔκ τε καὶ ὀψὲ τελεῖ, Il. 4, 181; ὀψὲ δὲ δὴ μετέειπε, 7, 399 u. öfter; καὶ ὀψέ περ, wenn auch spät erst, 9, 247; εἰςόκεν ἔλϑῃ δείελος ὀψὲ δύων, spät, 21, 232, wie Od. 5, 272; ὀψὲ κακῶς νεῖαι, 11, 114; ὀψέ περ, Pind. N. 3, 77; γνώσῃ διδαχϑεὶς ὀψὲ γοῦν τὸ σωφρονεῖν, Aesch. Ag. 1339; ὄψ' ἄγαν ἐκμανϑάνω, Soph. O. C. 1264; ϑεοὶ γὰρ εὖ μέν, ὀψὲ δ' εἰςορῶσι, 1533, öfter; ὀψὲ φρονεῖς εὖ, Eur. Or. 99; Bacch. 1343; Thuc. 4, 106 u. öfter; ἕως ὀψέ, bis spät an den Abend, 3, 108, v. l. ἐς ὀψέ, wie 8, 23; Sp.; μάλα γε ὀψὲ ἀφικόμενος, Plat. Prot. 310 c; νύκτωρ περιιόντες ὀψέ, Crat. 433 a; ὅτι ὀψὲ εἴη, Conv. 217 d; Folgde. – Comparat., ὀψιαίτερον τοῦ δέοντος, Plat. Crat. 433 a; ὀψιαίτατα ἀπαλλάττονται, Prot. 326 c, wie Xen. Cyr. 8, 8, 9; ὡς μὲν ἐδύνατο ὀψιαίτατα κατήγετο εἰς τὰς πόλεις, ὡς δὲ πρωϊαίτατα ἐξωρμᾶτο, Hell. 4, 5, 18; Folgde; ὀψὲ ποιούμενος τὰς ἐξαγωγάς, Pol. 11, 22, 2; auch c. gen., ὀψὲ τῆς ἡλικίας, Luc. Dem. enc. 14, vgl. amor. 37, wie schon Xen. sagt τῆς ἡμέρας ὀψὲ ἦν, spät am Tage, Hell. 2, 1, 23; τῆς δὲ ὥρας ἐγίγνετο ὀψέ, Dem. 21, 84, es war spät an der Zeit; auch ὀψὲ τῶν Τρωϊκῶν, lange nach dem trojanischen Kriege, Philostr. S. auch ὄψιος.
-
9 ὄπισθε
ὄπισθε, und vor einem Vocal ὄπισϑεν, ep. auch ὄπιϑε und ὄπιϑεν. Bei den Attikern scheint ὄπισϑεν die regelmäßige Form und ὄπισϑε nur den Dichtern gestattet zu sein, vgl. Lob. Phryn. 8. 284. – 1) vom Orte, hinten, hinterwärts, hinterher; στῆ δ' ὄπιϑεν, Il. 1, 297; φοίτα δ' ἄλλοτε μὲν πρόσϑ' Ἕκτορος, ἄλλοτ' ὄπισϑεν, 5, 595; πρόσϑε λέων, ὄπιϑεν δὲ δράκων, μέσση δὲ χίμαιρα, 6, 181; ὄπισϑεν κόπτοντες μετάφρενον, von hinten schlagend, Od. 8, 527; ὄπισϑε καταλείπειν, zurücklassen, Il. 10, 209. 11, 72. 15, 88; ὄπισϑε μένειν, zurückbleiben, 9, 332 Od. 17, 201; οἱ ὄπισϑε, die Zurückgebliebenen, 11, 66; τὰ ὄπισϑεν, die hintern Theile, τάγ' ὄπισϑε Μαχάονι πάντα ἔοικεν, Il. 11, 613, von hinten gleicht er; ὄπιϑεν ἑπόμενοι, Aesch. Pers. 962; εἰ τοὺς ὄπισϑεν εἰς τὸ πρόσϑεν ἄξομεν, Soph. Ai. 1228, d. h. die Nachstehenden vorziehen; εἰς τοὔπισϑεν τοξεύειν, Xen. An. 3, 3, 10, der auch verbindet ἐδόκει ποιήσασϑαι ὄπισϑεν τὸν ποταμόν, 1, 10, 9, d. i. machen, daß der Fluß im Rücken liegt; ἐν τῷ ὄπισϑεν, im Rücken, Plat. Rep. X, 614 c; ἐν τοῖς ὄπισϑεν εἵποντο, Charm. 154 c; Folgde; εἰς τοὔπισϑεν ἀποχωρεῖν, Pol. 1, 51, 8; – als praepos. c. genit., στῆ δ' ὄπιϑεν δίφροιο, Il. 17, 468; ἵππ ους, οἵ οἱ ὄπισϑε μάχης ἕστασαν, 13, 536; δίφρου δ' ὄπισϑεν, hinter dem Wagen, 24, 15; φάμας ὄπισϑεν ἴμεν, Pind. Ol. 6, 63; übertr. sagt Soph. γνώμης πατρῴας πάντ' ὄπισϑεν ἑστάναι, Ant. 636, nachstehen; ὄπισϑε τῆς ϑύρης, Her. 1, 9; ἔμπροσϑέ τε Θερμοπυλέων καὶ ὄπισϑε, 7, 176; ὄπισϑεν ἑαυτῶν τάττεσϑαι, Xen. An. 1, 7, 9; ὄπισϑεν ἐμοῦ ἄρτι εἰςῄει, Plat. Conv. 174 e, öfter. – 2) von der Zeit, hinterdrein, nachher, später; οὐδ' ὄπιϑεν κακὸς ἔσσεαι, Od. 2, 270; εὖ μὲν βάζουσι, κακῶς δ' ὄπιϑεν φρονέουσιν, 18, 168; 22, 55; im Ggstz von αὐτίκα, Il. 9, 519; ἐν τοῖς ὄπισϑε λόγοις, in den späteren, folgenden Büchern, Her. 5, 22; Sp. – Bei den Schol. auch umgekehrt, vom Vorhergehenden, Früheren, vgl. Buttm. Schol. Od. p. 504; Lob zu Phryn. p. – Die hinzu gerechneten compar. u. superl. ὀπίστερος u. ὀπίστατος s. unten. – Es hängt mit ὄπις zusammen und ist, wie ὀπίσω, auf ἕπομαι zurückzuführen.
-
10 ἄ-φθιτος
ἄ-φθιτος, unvergänglich, fest, dauerhaft, meist von leblosen Dingen, wie ἀϑάνατος von belebten; Hom. öfter, ἴτυς Iliad. 5, 724, ϑρόνος 14, 238, σκῆπτρον 2, 46. 186, Ἡφαίστου δόμος 18, 370, Neptuns δώματα 13. 22, κλέος 9, 413, Zeus μήδεα 24, 88, ἄμπελοι Odyss. 9, 133; Στύξ Hes. Th. 389, wobei an den Eid gedacht. Oft bei Pind., σπέρμα P. 4. 42; ἄντρον I. 7, 41; ὄπις ϑεῶν P. 8, 75; Ζεύς u. Ἐνοσίδης, 4, 291. 33; Soph. γᾶ Ant. 339; ϑεοί Eur. An. 1257; flgde Dichter, Plut. u. Luc.
-
11 μέτοπις
μέτ-οπις, ιδος, ἡ, die später erfolgende Strafe -
12 τριοπίς
-
13 φύλοπις
φύλ-οπις, ιδος, ἡ, Schlachtgeschrei, Schlachtgetümmel, Feldschlacht; Streit
См. также в других словарях:
όπις — όπις, ιδος, ἡ (Α) 1. (με ή χωρίς τη λέξη θεών) α) (με κακή σημ.) η τιμωρία που ακολουθεί την παράβαση τών θείων νόμων, η εκδίκηση τών θεών, η θεία δίκη (α. «οὐδ ὄπιδα τρομέουσι θεῶν», Ομ. Οδ. β. «πρίν γ ἀπὸ τῷ δώωσι κακὴν ὄπιν», Ησίοδ.) β) η… … Dictionary of Greek
ὄπις — the vengeance fem nom sg … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
ὦπις — ὄπις , ὄπις the vengeance fem nom sg … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
ὄπι — ὄπις the vengeance fem voc sg … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
ὄπιδα — ὄπις the vengeance fem acc sg … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
ὄπιδος — ὄπις the vengeance fem gen sg … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
ὄπιν — ὄπις the vengeance fem acc sg … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
φύλοπις — όπιδος, ἡ, Α ο θόρυβος, ο σάλαγος τής μάχης («κατὰ στρατὸν ᾤχετο πάντῃ ὀτρύνων μαχέσασθαι, ἔγειρε δὲ φύλοπιν αἰνήν», Ομ. Ιλ.). [ΕΤΥΜΟΛ. Επικός τ. άγνωστης ετυμολ. Διάφορες απόψεις που έχουν διατυπωθεί, ήδη από την αρχαιότητα, συνδέουν συνήθως τη… … Dictionary of Greek
OPIS — Nympha, Dianaecomes, Virg. Aen. l. 11. v. 867. Opis ad aeherium pennis aufertur Olympum. Item civitas, iuxta quam Tigris influit in mare Rubrum, Herodot l. 1. Idem Dianae epitheton sive Lunae, sicut et Loxo et Hecaerga, uti Servius docet in Aen.… … Hofmann J. Lexicon universale
ενιπή — ἐνιπή, η (Α) 1. επίπληξη, επιτίμηση, παρατήρηση, κατσάδα («αἰδεσθεὶς βασιλῆος ἐνιπήν», Ομ. Οδ.) 2. ύβρις, λοιδορία, χλευασμός, εμπαιγμός («ἐπίσχετε θυμὸν ἐνιπῆς», συγκρατείστε την ψυχή σας από τον χλευασμό, Ομ. Οδ.) 3. οργή («ἐνιπαὶ ἀθανάτων»,… … Dictionary of Greek
εποπίζομαι — ἐποπίζομαι (Α) λογαριάζω με φόβο και σεβασμό («Διὸς δ’ ἐποπίζεο μῆνιν, μή πως τοι μετόπισθε κατεσσάμενος χαλεπήνῃ», Ομ. Οδ.). [ΕΤΥΜΟΛ. επί + οπίζω «φοβούμαι, ντρέπομαι» (< όπις «τιμωρία, βοήθεια»)] … Dictionary of Greek