-
1 πίτνω [2]
πίτνω, = πιτνέω, πίπτω (von ΠΕΤΩ, wie γίγνομαι von ΓΕΝ, πίλναμαι von πέλας), wird von einigen alten Gramm. als praes. verworfen, u. nur als aor. ἔπιτνον, πιτνεῖν zu πιτνέω anerkannt; andere aber, wie z. B. Schol. Il. 16, 827 nach Herodian., der τέμνων u. κάμνων vergleicht, ließen auch das praes. gelten, wofür sich unter den Neuern bes. Elmsl. ad Soph. O. C. 1732 u. Eur. Heracl. 77. 618 (vgl. Herm. zu Elmsl. Med. 53 p. 340 u. Ellendt lex. Soph.) entscheidet; ἔπιτνον scheint immer aor. zu sein, bei πιτνών schwankt der Accent fast überall; Pind. Νίκας ἐν ἀγκώνεσσι πιτνών, N. 5, 42, wie ἐν γούνασιν πιτνόντα Νίκας, I. 2, 26; Aesch. τὸ μὲν πιτνόν, ἄλλο δ' ἀείρει τρίχαλον, Spt. 759; πιτνόντος οἴκου, Ag. 1514; περὶ φόβῳ πιτνών, Ch. 36; Soph. ἐν ποίμναις πιτνών, Ai. 184. 293; ἄταφος ἔπιτνε, O. C. 1729; πίτνειν oder πιτνεῖν 1738; πιτνὼν πρὸς οὖδας, Eur. Suppl. 165; τῶν σῶν πάρος πιτνοῦσα γονάτων, Andr. 574; ϑριγκὸν δόμων πιτνόντα, I. T. 48; παίδων ἱκετῶν πιτνόντων, Med. 863.
-
2 πίπλω
-
3 πίτνω
πίτνω, = πετάω, πετάννυμι, nur bei Hes. sc. 291, ἔπιτνον ἀλωῇ (στάχυας), sie breiteten auf der Tenne die Aehren hin, doch schwankt die Lesart u. Gaisf. hat ἔπιπλον ἀλωήν aufgenommen; vgl. Heine Il. 22, 402.
См. также в других словарях:
ἔπιτνον — πίπτω Exc. ex libris Herodiani imperf ind act 3rd pl πίπτω Exc. ex libris Herodiani imperf ind act 1st sg … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)