-
1 παιπάλημα
παιπάλημα, τό, = παιπάλη, gew. übtr., σόφισμα, κύρμα, τρίμμα, παιπ., Ar. Av. 430; λόγων τι παιπ. καὶ κακὴ γλῶσσα, Aeschrio bei Ath. VIII, 335 d (Anth. VII, 645); Aeschin. 2, 40 sagt ὅ τι μὲν ἦν ποϑ' ὁ κέρκωψ ἢ τὸ καλούμενον παιπάλημα ἢ τὸ παλίμβολον, οὐκ ᾔδειν πρότερον, u. bezeichnet dann den Demosthenes als einen solchen; καὶ κίναδος, Luc. Pseudol. 32; vgl. VLL.
-
2 παιπαλημα
-
3 παιπάλημα
παιπάλημαpiece of subtlety: neut nom /voc /acc sg -
4 παιπάλημα
A piece of subtlety: metaph., of men,π. ὅλον Id.Av. 431
, cf. Aeschin.2.40, Luc. Pseudol.32;λόγων τι π. καὶ κακὴ γλῶσσα Aeschrio 8.8
.Greek-English dictionary (Αγγλικά Ελληνικά-λεξικό) > παιπάλημα
-
5 παιπάλημ'
παιπάλημα, παιπάλημαpiece of subtlety: neut nom /voc /acc sgπαιπάλημι, παιπαλάωto be subtle: pres ind act 1st sgπαιπάλημαι, παιπαλάωto be subtle: pres ind mp 1st sg -
6 παιπαλήματα
παιπάλημαpiece of subtlety: neut nom /voc /acc pl -
7 παλίμ-βολος
παλίμ-βολος, 1) umwerfend, umschlagend, bes. seinen Sinn ändernd, wankelmüthig, falsch, tückisch; καὶ ἄπιστα ἤϑη, Plat. Legg. IV, 705 a; τὸ καλούμενον παιπάλημα ἢ τὸ παλίμβολον, Aesch. 2, 40; καὶ δολερὸς ἀνήρ, Plut. Crass. 21; a. Sp.; VLL. erkl. es bes. von einem bösen Sklaven, der oft verkauft wird und den Herrn wechselt, παλίμπρατος, Harpocr.; vgl. B. A. 291, 30; S. Emp. adv. rhett. 27 vbdt μοχϑηροὶ καὶ π. καὶ συκοφάνται. – 2) umgewendet, umgekehrt; πέδιλα, Nic. bei Ath. IX, 370; Aristaen. 1, 29 auch παλίμβολος ἱστὸς Πηνελόπης, das rückgängig gemachte, wiederaufgelös'te Gewebe der Penelope. – Adv., Poll. 3, 132.
-
8 κέρκωψ
-
9 θυηλή
Grammatical information: f.Meaning: `(part of) a victim offered in burnt scrifice' (Ι 220).Other forms: -Derivatives: Lengthened form (Chantraine Formation 186f.) θυηλήματα pl. (Thphr. Char. 10, 13; beside στέμματα).Etymology: Formation like γαμφηλαί [not from γόμφος s.v.], ἀ-κανθηλή (: ἄκανθα, Hdn.). Further some barytona like ἀνθήλη (: ἄνθος, ἀνθέω), δείκηλον (: δείκνυμι), τράχηλος (: τρέχω, τροχός?); θυηλή then from θύος or (less prob.) directly from θύω `sacrifice'. - Cf. further: 1. θυᾰλήματα pl. `id.' (Miletos Va), lengthened from *θυάλη (type ἀγκάλη: ἄγκος) or after ἄλημα, παιπάλημα? 2. θυλήματα pl. `sacrificial cake' (Com., Thphr.), from an λ-deriv. from θύω. A backformation θυλήματα is θυλέομαι (Porph.). - Cf. Bechtel Lex. s. θυηλή, who works with improbable ablaut variants.Page in Frisk: 1,691Greek-English etymological dictionary (Ελληνικά-Αγγλικά ετυμολογική λεξικό) > θυηλή
-
10 παιπάλη
Grammatical information: f.Meaning: 1. `fine flour, flour dust' (Ar. Nu. 262, Apollon. Med.), 2. `shrewd person, crafty person' (Ar. Nu. 260).Compounds: Compp.: 1. δυσ-παίπαλος adjunct of βῆσσα (Archil.), κύματα (B.), Ὄθρυς (Nic.) a.o.; 2. δυσοδο-παίπαλα n. pl. (A. Eu. 387, reading uncertain; after sch. δυσπαράβατα καὶ τραχέα; 3. πολυ-παίπαλος, of Φοίνικες (ο 419), of αἰθήρ (Call. Fr. anon. 225).Derivatives: Beside it several formally close, but semantically doubtful fomations. Adj. 1. παιπαλ-όεις of islands, mountains, roads (ep. Il.); 2. - ιμος `artful, shrewd' (Theognost., sch.); 3. - ώδης `id.' (EM, Suid.); 4. - εος of πιπώ `woodpecker' (Antim.), meaning unknown. Verbs. 1. παιπαλᾶν περισκοπεῖν, ἐρευνᾶν H., with formally παιπάλημα n. (Ar., Aeschin.) = 2. παιπάλη; prob just enlargement of it; 2. παιπάλλειν σείειν H.; 3. παιπαλώσσω τὸ παίζω καὶ τὸ παροινῶ (Theognost.). παίπαλά τε κρημνούς τε (Call. Dian. 194), prob. backformation.Origin: XX [etym. unknown]Etymology: The adj. παιπαλόεις, of which the orig. meaning was apparently early forgotten and which was used by the ep. poets as epith. ornans without specific meaning, is mostly explained as ' τραχύς, σκολιώδης', i.e. `raw, steep' or `twisted'; so δυσ-παίπαλος `with dangerous παίπαλα'. Starting from `winding' Fick KZ 44, 148 f. (agreeing Bechtel Lex. s.v.) wanted to connect a supposed root pele- `wind' [impossible root form], also `fold'; παιπαλόεις thus `rich in turns or folds' (cf. πολύ-πτυχος), πολυ-παίπαλος = πολύ-τροπος (in antiquity). Positing a root pele- meaning `turn' however, is based on a wrong analysis of πόλος, πάλιν (s. rather πέλομαι); so only the meaning `fold' remains (s. ἁπλόος). Similarly Worms Herm. 81, 31 n. 2: prop. `geschwungen, gewunden', to πάλλω, from where `zackig, sich schlangelnd, zerklüftet'(?). With this interpretation of παιπαλόεις one separates παιπάλη from it and connects it as a separate word to πάλη `flour' (s.v.) and πόλτος etc. -- Others connect παιπαλόεις as `floury, dusty' (first of roads) with παιπάλη; s. Leumann Hom. Wörter 236 ff. with extensive argumentation and rich lit. He considers παιπάλη `subtle talker' not as metapher of παιπάλη `fine flour' but explains it from πολυ-παίπαλος. -- Still diff. Palmer Glotta 27, 134 ff. (by Leumann rightly rejected). The origin of παιπάλη L. sees in παιπάλλειν = σείειν ('shake' = `sieve flour'); also πάλη `flour' from πάλλω. Cf. πασπάλη. -- On the reduplication cf. Skoda, Redoublement 33 etc.Page in Frisk: 2,461-462Greek-English etymological dictionary (Ελληνικά-Αγγλικά ετυμολογική λεξικό) > παιπάλη
См. также в других словарях:
παιπάλημα — παιπάλημα, τὸ (Α) 1. τρίμμα, άχνη 2. μτφ. (για πρόσ.) πανούργος. [ΕΤΥΜΟΛ. Παρλλ. τ. τού παιπάλη* (πρβλ. πάλη [ΙΙ]: πάλημα)] … Dictionary of Greek
παιπάλημα — piece of subtlety neut nom/voc/acc sg … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
παιπάλημ' — παιπάλημα , παιπάλημα piece of subtlety neut nom/voc/acc sg παιπάλημι , παιπαλάω to be subtle pres ind act 1st sg παιπάλημαι , παιπαλάω to be subtle pres ind mp 1st sg … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
παιπαλήματα — παιπάλημα piece of subtlety neut nom/voc/acc pl … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
πάλημα — πάλημα, τὸ (Α) πολύ λεπτοκοσκινισμένο αλεύρι. [ΕΤΥΜΟΛ. < πάλη (II) + κατάλ. ημα (πρβλ. παιπάλη: παιπάλημα)] … Dictionary of Greek
παιπάλη — η (Α παιπάλη) 1. πολύ ψιλό αλεύρι 2. λεπτότατη σκόνη, άχνη αρχ. φρ. «λέγειν γενήσει τρίμμα, κρόταλον, παιπάλη» (στον Αριστοφ.) (με μτφ. σημ.) άνθρωπος που πραγματεύεται πολύ λεπτά θέματα. [ΕΤΥΜΟΛ. Άγνωστης ετυμολ. Η λ. παιπάλη με σημ. «λεπτότατο… … Dictionary of Greek
πολυπαίπαλος — ον, Α 1. (για τους Φαίακες) πολύ πανούργος 2. (για τον αιθέρα) πολύ στολισμένος. [ΕΤΥΜΟΛ. < πολυ * + παίπαλος (< παιπάλη με τη μτφ. σημ. «σόφισμα, πανουργία», πρβλ. παιπάλημα, παιπάλιμος), βλ. λ. παιπάλη] … Dictionary of Greek
