-
1 αἰγίς
αἰγίς, ίδος, ἡ, 1) Ziegenfell, Eur. Cycl. 360; als Kleid der libyschen Frauen Her. 4, 189, der daraus die Aegis der Athene ableitet. – 2) die αἰγίς des Zeus, nach Aristatchs Observation bei Hom. nur ein ὅπλον Διός, nicht der Athene gehörig, wie bei den folgenden Dichtern; daher heißt Zeus bei Hom. sehr okt αἰγίοχος, aber kein anderer Cott; nur ausnahmsweise gebrauchen die Aegis bei Hom. andere Götter, wie Zeus sie Iliad. 15, 229 dem Apollo giebt; sie erregt nach Aristarchs Observation Sturm und Finsterniß, u. ihr Name hängt mit ἀίσσω zusammen, wie auch αἰγίδες u. καταιγίδες die πνοαὶ αἱ κάτω ἀίσσουσαι heißen, Lehrs Aristarch. 192 Frlediaend. Ariston. 279. Hom. nur accus. αἰγίδα, Od. 22, 297 Iliad. 2, 447. 4, 167. 5, 738. 15, 229. 308. 318. 361. 17, 593. 18, 204. 21, 400 (v. l. ἀσπίδα, Aristarch las αἰγίδα, s. Scholl. Aristonic.); die Stelle Iliad. 24, 30 περὶ δ' αἰγίδι πάντα κάλυπτεν χρυσείῃ ist nach Aristarch unächt, welcher überdies αἰγίδα χρυσείην las, s. Scholl. Didym. u. Ariston. Der χαλκεύς Hephästos geb sie dem Zeus φορήμεναι ἐς φόβον ἀνδρῶν Iliad. 15, 308; geschüttelt erregt sie Flucht 15, 229. 318. 17, 593 Od. 22, 297. Sie wird beschrieben Iliad. 2, 447. 5, 738; ἐρεμνὴν αἰγ. Iliad. 4, 167, αἰγ. ϑυσσανόεσσαν 15, 229. 18, 204, αἰγ. ϑοῦριν δεινὴν ἀμφιδάσειαν ἀριπρεπέα 15, 308, αἰγ. ἐρίτιμον 15, 361, αἰγ. ϑυσσανόεσσαν μαρμαρέην 17, 593, αἰγ. ϑυσσανόεσσαν σμερδαλέην, ἣν οὐδὲ Διὸς δάμνησι κεραυνός 21, 400 (vgl. Scholl. Ariston.), φϑισίμβροτον αἰγ. Od. 22, 297. Athene führt sie Iliad. 2, 447. 5, 738. 18, 204. 21, 400 Od. 22, 297, Apollo Iliad. 15, 229. 308. 318. 361. 24, 20. – 3) Sturmwind, vgl. αἴξ, bei Aesch. Ch. 585 ἀνεμόεντες masc. – 4) der Kern des Fichtenholzes, Theophr.
-
2 αἰγίς
αἰγίς, (1) Ziegenfell, als Kleid der lidyschen Frauen, Her. leitet daraus die Aegis der Athene ab. (2) die αἰγίς des Zeus, nicht der Athene gehörig; nur ausnahmsweise gebrauchen die Aegis bei Homer andere Götter, wie Zeus sie dem Apollo gibt; sie erregt nach Aristarchs Observation Sturm und Finsternis, und ihr Name hängt mit αἰσσω zusammen; geschüttelt erregt sie Flucht. (3) Sturmwind. (4) der Kern des Fichtenholzes -
3 χρῡσ-αιγίς
χρῡσ-αιγίς, ίδος, ἡ, mit goldnem Schilde, Bacchyl. 14.
-
4 κυαν-αιγίς
κυαν-αιγίς, ίδος, ἡ, mit dunkler, d. i. furchtbarer Aegis; so heißt Pallas, Pind. Ol. 13, 67.
-
5 κατ-αιγίς
κατ-αιγίς, ίδος, ἡ, ein plötzlich von oben herabfahrender Windstoß, ein plötzlich einbrechender Sturm, s. Arist. mund. 4; εὔρου τρηχεῖα καὶ αἰπήεσσα καταιγίς Leon. Tac. (VII, 273), wie Pers. 8 (VII, 501); mit ζάλη vbdn D. Cass. 74, 12; Plut. Fab. Max. 12 u. a. Sp., auch übertr.
-
6 μελαν-αιγίς
μελαν-αιγίς, ίδος, ἡ, oder richtiger μελάναιγις betont, vgl. Spohn de extr. Od. parte p. 192, mit schwarzer Aegis, in schwarzes Unwetter, in Sturmwolken gehüllt, die Erinys, Aesch. Spt. 681. – In Athen auch Beiname des Bacchus, Schol. Ar. Ach. 146, Paus. 2, 35, 1, wie auch ein schwarzer od. dunkelrother Wein hieß, Plut. Symp. 6, 7, 2.
-
7 aegis
aegis, idis, Akk. gew. ida, f. (αἰγίς), I) die Ägis od. Ägide, a) nach der homer. Sage (v. ἄϊξ, stürmische Bewegung) der Schild Jupiters, den er in der Linken schwingt, um, mit der Rechten Blitze schleudernd, Ungewitter u. Schrecken zu erregen (also das dunkle, leuchtende Sturmgewölk), Verg. Aen. 8, 354. Sil. 12, 720. – b) nach der spätern Sage (v. αἴξ, die Ziege): α) das mit dem Haupte der Gorgo versehene Fell der Ziege, die den Jupiter genährt hatte, Hyg. astr. 2, 13: bald als Schild, bald als Panzer Jupiters, s. Lact. 1, 21, 39. Serv. Verg. Aen. 8, 435. – u. β) als eigentüml. Waffe der Minerva, zuw. als Schild an ihrem linken Arm, gew. als schuppiger Panzer, mit dem Medusenhaupt in der Mitte u. mit Schlangen am Rande, s. Hor. carm. 3, 4, 57. Ov. met. 2, 754 sq. u. 6, 79. Verg. Aen. 8, 435 sqq.: zur Abwehr wie zum Schutze anderer, Ov. met. 5, 46. – dah. übtr. = Schild, Schirm, Schutzwehr, Ov. rem. 346. – II) der gelbe Kern, das Kernholz des Lärchenbaums, Plin. 16, 187. – / Spät. lat. Nbf. aegida, ae, f., Gloss., s. Löwe Prodr. 233.
-
8 μαρμάρεος
μαρμάρεος, flimmernd, schimmernd (vgl. μαρμαίρω), bes. vom Metallglanz; ἄντυξ, Il. 18, 480, αἰγίς, 17, 594; πύλαι, Hes. Th. 811; auch vom ruhigen, spiegelblanken Meere, ἃλς μαρμαρέη, Il. 14, 273; μαρμαρέαις ἐν αὐγαῖς, Ar. Nubb. 287. Vgl. μαρμάρινος, mit dem es bei Sp. auch in der Bdtg glänzend, weiß wie Marmor, od. aus Marmor gemacht, marmorn, übereinstimmt.
-
9 δασύ-μαλλος
δασύ-μαλλος, dichtwollig, ὄιες Od. 9, 425, ἅπαξ εἰρημέν; αἰγίς Eur. Cycl. 360.
-
10 βλοσυρ-ῶπις
βλοσυρ-ῶπις, ιδος, fem. zum vorigen, Hom. einmal, Iliad. 11, 36 von einem Schilde τῇ δ' ἐπὶ μὲν Γοργὼ βλοσυρῶπις ἐστεφάνωτο δεινὸν δερκομένη, περὶ δὲ δεῖμός τε φόβος τε: hier scheint, nach Homerischer Art, durch δεινὸν δερκομένη das βλοσυρῶπις erklärt zu werden; – αἰγίς Man. 6, 202.
-
11 θυσανόεις
θυσανόεις, εσσα, εν, ep. nur ϑυσσανόεσσα, mit Troddeln u. Quasten versehen, Hom. ϑυσσανόεσσα αἰγίς Il. 15, 229. 17, 593 u. öfter, ἀσπίς 21, 400.
-
12 θύσανος
θύσανος, ὁ (von ϑύω?), Troddel, Quaste, eine herabhangende u. beim Gehen sich bewegende Verzierung; an der αἰγίς, Il. 2, 448, an der ζώνη, 14, 181; ϑύσανοι δὲ κατῃωρεῠντο φαεινοί, vom Schilde, Hes. Sc. 225; κῶας αἰγλᾶεν χρυσέῳ ϑυσάνῳ, vom goldnen Vließe, Pind. P. 4, 231; οἱ ϑύσανοι οἱ ἐκ τῶν αἰγίδων οὐκ ὄφιές εἰσι, ἀλλ' ἱμάντινοι Her. 4, 189; δικτυωτός D. Sic. 18, 26; bei Opp. Hal. 3, 187 sind ϑύσανοι die langen Fänger des Dintenfisches.
-
13 θοῦρις
-
14 αἰγί-οχος
αἰγί-οχος, die Aegis haltend, Hom. nur Beiw. des Zeus, s. αἰγίς; meist in der Form αἰγιόχοιο, oft αἰγιόχοιο Διός z. B. Iliad. 1, 202. 222 u. Διὸς αἰγιόχοιο z. B. 2, 348. 491. 598. 787, Διὸς γόνον αἰγιόχοιο Iliad. 5, 635, Δ. δόμον αἰγ. 8, 375, Δ. παῖς αἰγ. 13, 825, Δ. κτύπον αἰγ, 15, 379, Δ. τέρας αἰγ. Iliad. 5, 742. 12, 209 Od. 16, 320, Δ. νόον (-ος) αἰγ. Iliad. 14, 160. 252. 15, 242 Od. 5, 103. 137. 24, 164, Διὸς κρείσσων νόος αἰγιόχοιο Iliad. 17, 176; andere Formen nur viermal, Διὸς αἰγιόχου Od. 9, 275, αἰγίοχος Κρονίδης Ζεύς Iliad. 2, 375, Ζεύς τ' αἰγίοχος Iliad. 8, 287 Od. 15, 245. – Sp. D. auch Athene.
-
15 ἀρι-πρεπής
ἀρι-πρεπής, ές, hervorragend, ausgezeichnet, schön, αἰγίς Iliad. 15, 309, χηλός Od. 8, 424, ὄρος, Νήριτον εἰνοσίφυλλον αριπρεπές 9, 22, ἵππος Iliad. 23, 453, εἶδος Od. 8, 176, βασιλῆες 8, 390, ἄστρα φαίνετ' ἀριπρεπέα Iliad. 8, 556, ἵνα τ' ἄνδρες ἀριπρεπέες τελέϑουσιν 9, 441, δότε τόνδε γενέσϑαι παῖδ' ἐμὸν ἀριπρεπέα Τρώεσσιν 6, 477.
-
16 ἀ-θάνατος
ἀ-θάνατος, bei Hom. und in einzelnen Stellen bei anderen Dichtern fem. ἀϑανάτη, z. B. ϑρίξ, Unsterblichkeit verleihend, Aesch. Ch. 610 ch.; Ar. Nub. 289 ch. Thesm. 1052 ch.; unsterblich, seit Hom. von den Göttern, im Ggstz der ϑνητοί, sterblichen Menschen; auch von Sachen, die den Göttern gehören, αἰγίς Il. 2, 447. Dann übh. immerwährend, ewig; in Prosa sehr gewöhnlich, auch δόξα, μνήμη, κτῆμα, Isocr. 1, 19; – ἀϑάνατοι, eine Soldatenschaar bei den Persern, Her. 7, 83 u. sonst; ἀϑ. ἀνήρ 7, 31, dem schon bei Lebzeiten ein Nachfolger bestimmt ist. – Bei att. D. ist das erste α auch kurz. – Adv. ἀϑανάτως εὕδειν, ewig, Philod. 32 (IX, 570).
-
17 ἐπι-σείω
ἐπι-σείω (s. σείω), ep. ἐπισσείω, entgegenschütteln, schwingen; Ζεὺς ἐπισσείῃσιν ἐρεμνὴν αἰγίδα πᾶσιν, gegen Alle schwinge Zeus seine Aegis, Il. 4, 167, vgl. 15, 230; μὴ 'πίσειέ μοι τὰς αἱματωποὺς καὶ δρακοντώδεις κόμας, rege nicht gegen mich auf, Eur. Or. 249, parodirt von Alexis bei Ath. VIII, 339 c; τὰ δόρατα Hdn. 2, 13, 8; τὸ ξίφος Luc. u. ä. a. Sp.; – τοὺς κρότους, in die Hände klatschen, Alciphr. 3, 71; τὴν χεῖρα, die Hand schütteln, Luc. gcyth. 11; übertr., πόλεμον, Krieg erregen, Ios.; τὸν δῆμον, aufregen, D. Hal.; pass., ἡ αἰγὶς ἐπεσείετο Luc. Tim. 3; übertr., φόβον τινί, Einem Furcht einjagen, Liban.; ähnl. τοὺς Πέρσας, mit den Persern drohen, diese drohend entgegenhalten, Plut. Them. 4. – Intraus., ἄχρι ἂν οἱ πολέμιοι τοῖς τείχεσιν ἐπισείωσι D. Sic. 13, 94, angreifen.
-
18 ἐρεμνός
ἐρεμνός (für ἐρεβεννός von ἔρεβος), schwarz, finster, dunkelfarbig, νύξ Od. 11, 606; γαῖα 24, 106; H. h. Merc. 427; Hes. Th. 334; αἰγίς, des Zeus, Sc. 445, wo es den Nebenbegriff des Grausenerregenden, Furchtbaren hat; ἐρεμνῇ λαίλαπι ἶσοι Il. 12, 375; vom Blut, ἐρεμνῇ ψακάδι φοινίας δρόσου Aesch. Ag. 1363; ἐρεμνὸν αἷμ' ἔδευσα Soph. Ai. 369; ᾅδου τ' ἐρεμνῶν ἐξήγαγεν μυχῶν Eur. Heracl. 218; ἕσπερος Ap. Rh. 4, 1291; – übertr., τοιάδ' ἐρεμνὴ σῖγ' ἐπέρχεται φάτις Soph. Ant. 696, eiu dunkles Gerede, dessen Urheber man nicht kennt. – Auch Ant. Lib. 20.
-
19 ἐρί-τῑμος
-
20 aegis
aegis, idis, Akk. gew. ida, f. (αἰγίς), I) die Ägis od. Ägide, a) nach der homer. Sage (v. ἄϊξ, stürmische Bewegung) der Schild Jupiters, den er in der Linken schwingt, um, mit der Rechten Blitze schleudernd, Ungewitter u. Schrecken zu erregen (also das dunkle, leuchtende Sturmgewölk), Verg. Aen. 8, 354. Sil. 12, 720. – b) nach der spätern Sage (v. αἴξ, die Ziege): α) das mit dem Haupte der Gorgo versehene Fell der Ziege, die den Jupiter genährt hatte, Hyg. astr. 2, 13: bald als Schild, bald als Panzer Jupiters, s. Lact. 1, 21, 39. Serv. Verg. Aen. 8, 435. – u. β) als eigentüml. Waffe der Minerva, zuw. als Schild an ihrem linken Arm, gew. als schuppiger Panzer, mit dem Medusenhaupt in der Mitte u. mit Schlangen am Rande, s. Hor. carm. 3, 4, 57. Ov. met. 2, 754 sq. u. 6, 79. Verg. Aen. 8, 435 sqq.: zur Abwehr wie zum Schutze anderer, Ov. met. 5, 46. – dah. übtr. = Schild, Schirm, Schutzwehr, Ov. rem. 346. – II) der gelbe Kern, das Kernholz des Lärchenbaums, Plin. 16, 187. – ⇒ Spät. lat. Nbf. aegida, ae, f., Gloss., s. Löwe Prodr. 233.
- 1
- 2
См. также в других словарях:
αιγίς — αἰγὶς ( ίδος), η (Α) βλ. αιγίδα … Dictionary of Greek
αἰγίς — goatskin fem nom sg … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
Αἰγίς — Αἰγί̱ς , Αἰγίς goatskin fem acc pl (epic doric ionic aeolic) Αἰγίς goatskin fem nom sg … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
Αίγις ή Αίγυς — Μια από τις έξι πόλεις που αποτελούσαν την Εξάπολη της Λακωνίας. Ήταν ισότιμη προς τη Σπάρτη, αλλά οι Σπαρτιάτες την κυρίευσαν την εποχή του Λυκούργου, με το πρόσχημα πως συνωμοτούσε εναντίον τους μαζί με τους Αρκάδες. Δεν σώζονται ερείπια της… … Dictionary of Greek
αιγίδα — (αιγίς). Κατά την αρχαιότητα, η λέξη υποδήλωνε οποιοδήποτε επιθετικό ή αμυντικό όπλο των θεών και κυρίως του Δία και της Αθηνάς. Ως επιθετικό όπλο σήμαινε το σύννεφο της θύελλας που εξαπέλυε τις αστραπές και περιέκλειε την έννοια της καταιγίδας,… … Dictionary of Greek
Эгида — (Αιγίς) в греч. мифологии атрибут Зевса, Афины и Аполлона, как божеств грозных атмосферных явлений, символизующий грозовую тучу. В Илиаде она называется то блестящею , то темною ; она наводит ужас и даже молния не в силах одолеть ее. Наряду с… … Энциклопедический словарь Ф.А. Брокгауза и И.А. Ефрона
Αἰγί — Αἰγίς goatskin fem voc sg … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
αἰγίδα — αἰγίς goatskin fem acc sg … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
αἰγίδας — αἰγίς goatskin fem acc pl … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
αἰγίδες — αἰγίς goatskin fem nom/voc pl … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
αἰγίδι — αἰγίς goatskin fem dat sg … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)