-
1 égratigner
égratigner [egʀatiɲe]➭ TABLE 1 transitive verb• le film s'est fait égratigner par la critique the film was given a bit of a rough ride by the critics* * *egʀatiɲe
1.
2) fig to hurt [personne]
2.
s'égratigner verbe pronominal (sur des ronces, un objet pointu) to scratch oneself; ( par frottement) to graze oneself* * *eɡʀatiɲe vt* * *égratigner verb table: aimerA vtr1 ( physiquement) (sur des ronces, un objet pointu) to scratch [jambe, visage]; ( en tombant) to graze [jambe, genou]; to scratch [meuble, voiture];2 ( moralement) to hurt [personne].B s'égratigner vpr (sur des ronces, un objet pointu) to scratch oneself; ( par frottement) to graze oneself.[egratiɲe] verbe transitif[peau] to graze2. (familier) [critiquer] to have a dig ou a go atil s'est fait égratigner par la presse à propos de sa dernière déclaration the papers had a real go at him about his latest statement————————s'égratigner verbe pronominal (emploi réfléchi)s'égratigner le genou to scrape ou to scratch ou to skin one's knee -
2 égratigner
[egʀatiɲe]Verbe transitif arranharVerbe pronominal arranhar-ses'égratigner le genou arranhar o joelho* * *[egʀatiɲe]Verbe transitif arranharVerbe pronominal arranhar-ses'égratigner le genou arranhar o joelho -
3 égratigner
[egʀatiɲe]Verbe transitif arranharVerbe pronominal arranhar-ses'égratigner le genou arranhar o joelho* * *I.égratigner egʀatiɲe]verbo1 (pele, móvel) arranharesfolarmagoarII.arranhar-seesfolar-se -
4 égratigner
-
5 égratigner
égratignerdrápnoutškrábnout -
6 égratigner
egʀatiɲev1) (fig) jdm zusetzen, jdn aufs Korn nehmen2)s'égratigner — sich kratzen, sich schürfen, sich ritzen
égratignerégratigner [egʀatiɲe] <1>zerkratzenBeispiel: s'égratigner quelque chose sich datif etwas aufschürfen -
7 égratigner
v técorcher كشط [ka׳ʃatʼa]————————s'égratignerv prs'écorcher خدش [xa׳daʃa]* * *v técorcher كشط [ka׳ʃatʼa] -
8 égratigner
-
9 égratigner
vt.1. цара́пать/о=, цара́пнуть semelf., о=, по= (un peu), рас=; исцара́пывать/исцара́пать (tout à fait);le chat lui a égratigné la joue — ко́шка оцара́пала ему́ щёку ║ j'ai égratigné l'armoire — я поцара́пал шкаф; ma plume égratigne le papier [— моё] перо́ цара́пает бума́гуles ronces m'ont égratigné les jambes — ежеви́чные пле́ти исцара́пали мне но́ги, ∑ я исцара́пал себе́ но́ги ежеви́кой fam.;
2. fig. коло́ть ◄-лю, '-ет►/у=; задева́ть/ заде́ть ◄-'ну, -'ет► (blesser); го́ворить <отпуска́ть> ipf. ко́лкости <шпи́льки fam.>; сказа́ть ◄-жу, -'ет► <отпусти́ть> pf. ко́лкость;dans son discours il a égratigné tout le monde — в свое́й ре́чи он всех заде́л
■ vpr.- s'égratigner -
10 égratigner
I vt.1. timdalamoq, tirnamoq; yumdalamoq2. fig. gap bilan uzib, yo‘yib olmoq; achitib gapirmoq; piching qilmoqII s'égratigner vpr.1. timdalamoq, tirkamoq; timdalab, yumdalab, tirnab olmoq; je me suis égratigné la main à un clou qo‘limni mixga tirnab oldim2. timdalamoq, yulishmoq, bir-birini yulishmoq. -
11 égratigner
-
12 égratigner
гл.1) общ. рыхлить почву, (о) царапать, проводить мелкую вспашку -
13 égratigner
جرحجلفخدشخرمشخمشمرش -
14 égratigner
vt., griffer, gratter: égrabotâ, C. al égrabôte < il égratigne> (Albanais.001), égraf(e)nâ (001, Annecy, Balme-Si., Saxel, Thônes | Albertville, Samoëns.010b), égrafounâ (010a). -
15 égratigner
-
16 égratigner
1. oczerniać2. zadrasnąć -
17 égratigner
v.tr. (a. fr. gratiner, de gratter) 1. драскам, одрасквам, издрасквам; 2. зем. ора плитко; 3. развалям, повреждам леко (мебел, кола и др.); 4. прен. обиждам, докачам, засягам леко. -
18 égratigner
обдирать -
19 égratigner
-
20 égratigner
verkràtza, schtechla.
См. также в других словарях:
égratigner — [ egratiɲe ] v. tr. <conjug. : 1> • XIIIe; égratinerXIIe; a. fr. gratiner, de gratter 1 ♦ Écorcher, en déchirant superficiellement la peau. ⇒ écorcher, érafler, griffer. « J avais le visage barbouillé, égratigné, meurtri » (Chateaubriand).… … Encyclopédie Universelle
égratigner — ÉGRATIGNER. v. a. Entamer et déchirer légèrement la peau avec les ongles, avec une épingle, ou quelque chose de semblable. Le chat l a égratigné. Ces deux enfans ne sauroient jouer ensemble, qu ils ne s égratignent. f♛/b] On dit proverbialement,… … Dictionnaire de l'Académie Française 1798
egratigner — EGRATIGNER. v. act. Entamer & deschirer legerement la peau avec les ongles, avec une espingle, ou quelque chose semblable. Le chat l a egratigné. ces deux enfants ne sçauroient se jouër qu ils ne s egratignent. Il se dit aussi, d Une certaine… … Dictionnaire de l'Académie française
egratigner — Egratigner, Sugillare, Vnguibus lacerare, vel notare. voyez Agraphe … Thresor de la langue françoyse
ÉGRATIGNER — v. tr. écorcher légèrement la peau avec une griffe, les ongles, etc. Le chat l’a égratigné. Ces deux enfants ne sauraient jouer ensemble sans s’égratigner. Il signifie figurément Blesser légèrement par des propos piquants. Il prend plaisir à… … Dictionnaire de l'Academie Francaise, 8eme edition (1935)
égratigner — (é gra ti gné) v. a. 1° Déchirer la peau avec les ongles, avec quelque chose de piquant. Les piquants du rosier l ont égratigné. Fig. • Il y a de certaines pensées qui égratignent la tête, SÉV. 96. 2° Faire une légère blessure à l amour… … Dictionnaire de la Langue Française d'Émile Littré
ÉGRATIGNER — v. a. Déchirer légèrement la peau avec les ongles, avec une épingle ou quelque chose de semblable. Le chat l a égratigné. On l emploie aussi avec le pronom personnel, surtout comme verbe réciproque. Ces deux enfants ne sauraient jouer ensemble qu … Dictionnaire de l'Academie Francaise, 7eme edition (1835)
égratigner — vt. , griffer, gratter : égrabotâ, C. al égrabôte <il égratigne> (Albanais.001), égraf(e)nâ (001, Annecy, Balme Si., Saxel, Thônes | Albertville, Samoëns.010b), égrafounâ (010a) … Dictionnaire Français-Savoyard
s'entr'égratigner — entr égratigner (s ) (an tré gra ti gné), v réfl. S égratigner l un l autre, ou égratigner sur soi même deux parties symétriques l une par l autre. • Ursule qui de ses ongles s entr égratignait les mains, CH. DE BERNARD le Gentilh. campagn. §… … Dictionnaire de la Langue Française d'Émile Littré
griffer — [ grife ] v. tr. <conjug. : 1> • 1386; p. ê. d un a. haut all. grifan, cf. all. greifen ♦ Égratigner d un coup de griffe ou d ongle. Le chat lui a griffé la joue. Absolt Un chat qui griffe. « Il se battait comme une fille, les mains… … Encyclopédie Universelle
effleurer — [ eflɶre ] v. tr. <conjug. : 1> • 1578 au sens 2; esflouré « qui a perdu sa fraîcheur, sa beauté », av. 1236; de é et fleur 1 ♦ Entamer en n enlevant que la partie superficielle. ⇒ égratigner, érafler. « un coup de corne qui effleura le… … Encyclopédie Universelle