Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

(infer)

  • 1 infer

    īnfer u. gew. īnferus, a, um, Compar. īnferior, Superl. īnfimus u. īmus, a, um (inferus = altindisch ádhara-h, der untere; infimus = altind. adhamá-h, der unterste), der, die, das untere, I) Posit.: A) īnfer (Ggstz. super), super inferque vicinus, Cato r. r. 149, 1. – B) īnferus, a, um (Ggstz. superus), 1) im allg.: limen superum inferumque, Plaut.: fulmina, die aus der Erde kommen sollen, Plin.: infera in loca (untere Gegend) obire, untergehen, v. Gestirnen, Cic. Arat.: mare inf., das untere Meer, d.i. das Tuskische (Ggstz. mare superum, das Adriatische), Cic. u.a. (im Briefstil auch ohne mare, z.B. iter ad superum, navigatio infero, Cic. ad Att. 9, 5, 1). – 2) insbes., der untere = der in der Unterwelt befindliche, unterirdische, a) übh.: superus an inferus deus, Liv. Andr.: inferi di (Ggstz. superi), Cic. u.a.: per flumina iuro infera, Ov. – subst., īnferus, ī, m. (sc. locus), die Unterwelt, die Hölle, Ven. Fort. carm. 3, 9, 79: porta inferi, Vulg. Isai. 38, 10 u. Matth. 16, 18. – b) v. Verstorbenen, īnferī, ōrum, u. ûm, m., die Unterirdischen, die Abgeschiedenen, Verstorbenen, Toten, die Unterwelt, di, quibus est potestas motus superûm atque inferûm, Enn. fr.: vanos esse inferorum metus (Furcht vor usw.), Sen.: elicere animas inferorum, Cic.: Cerberus apud inferos, in der Unterwelt, Cic.: ab inferis excitare od. revocare, von den Toten auferwecken, Cic.: umbras inferûm excitare, Plin.: ab inferis exsistere, von den Toten auferstehen, aus der Unterwelt kommen, Liv.

    II) Compar. īnferior, neutr. īnferius, Genet. iōris, der untere (Ggstz. superior), 1) dem Orte nach, limen, Varro: labrum, Unterlippe, Caes.: pars, Cornif. rhet. u. Caes.: locus, Caes.: in inferius ferri, herabsinken, Ov.: ex inferiore loco, auf der Erde, unten, nicht auf dem Tribunal (χαμόθεν), dicere, Cic.: Plur. subst., inferiores, die im untern Teil der Stadt Wohnenden, Auct. b. Alex. 6, 3. – 2) übtr.: a) dem Grade nach, v. Tone, gesenkter, modi inferiores (Ggstz. elati, gehobene), Quint. 11, 3, 17. – b) der Reihenfolge nach, versus, der Pentameter, Ov. am. 1, 1, 3: inferiores quinque dies, die letzteren f. T., Varro LL. 6, 13. – c) der Zeit nach später, jünger, aetate inferiores, Cic.: erant (motus nostrae civitatis) inferiores quam illorum aetas, qui loquebantur, Cic. ep. – d) der Zahl nach schwächer, inferior numero navium, Caes.: copiis inferior, Nep. – e) dem Range u. Stande nach, niederer, niedriger, tiefer, geringer, unbedeutender (Ggstz. superior), gradus, Cic.: ordo, Cic.: ordines (Stellen, Chargen), Caes.: inferioris iuris magistratus, ein niederer Beamter, Liv.: omnibus inferior, Ov.: ne inferior esset soror marito, Capit.: humanos casus virtute inferiores putare, Cic. – subst., inferior, der Niedrigere, Geringere (Ggstz. honestus, superior, par), Cic. u.a.: Plur. (Ggstz. superiores, aequi), Cornif. rhet., Cic. u.a. – f) der Kraft u. Macht nach geringer, schwächer, nachstehend, unterliegend (Ggstz. superior), oft inferiorem esse = unterliegen, nachstehen, untergeordnet sein, ei, qu affecti iniuriis ad opem iudicum supplices inferioresque confugiunt, Cic.: quemadmodum causa inferior dicendo superior esse posset, Cic.: ubi nostros non esse inferiores intellexit, Caes.: si inferiores fuissent, Auct. b. Alex. – m. Abl., inferior animo, Caes., velocitate, Iustin.: dignitate non inferior, Cic.: inferiorem esse fortunā, Cic. – m. in u. Abl., in iure civili non inferior quam magister fuit, Cic.: quem ego in hoc praesertim intellegam prudentiā non esse inferiorem quam me, usu vero etiam superiorem, Cic.: inferiorem esse in agendo (Ggstz. superiorem discedere), Cic. – zugl. m. Abl. pers., Alexandro virtute inferior, Iustin.: gens nullā Gallicā gente opibus aut famā inferior, Liv. – m. Dat. pers., vir gravis et nullā arte cuiquam inferior, Sall. hist. fr. 2, 87 (86). – subst., inferiores, Schwächere, Iustin. 5, 2, 12 u. 8, 1, 3: insbes. schwächere Schüler, Quint. 2, 3, 4.

    III) Superl. īnfimus (īnfumus), a, um, u. īmus, a, um (Ggstz. summus), A) īnfimus (īnfumus), a, um, der unterste, letzte, 1) eig.: a) übh.: solum, Caes.: terram esse infimam, Cic.: cum scripsissem haec infima, Unterste, Letzte, Cic.: ab infimo, von unten auf, Caes., od. ganz unten, Caes. – b) partitiv, zur Bezeichnung des untersten Teils, ad infimum Argiletum, an der untersten Stelle des A., Liv.: ad infimos montes, an den Fuß des Gebirges, Nep.: ab infima ara, vom untersten Teile des A., Cic.: in infimo foro, am untersten Ende des F., Plaut. – 2) übtr., der unterste dem Range, Stande usw. nach = geringste, niedrigste, infimo loco natus, von sehr geringer od. niedriger Geburt, Cic.: faex populi, Cic.: condicio servorum, Cic. – subst., infimus, der Niedrigste, Geringste (im Volke), Ggstz. summus, Amm. 19, 9, 2: gew. Plur. infimi (Ggstz. summi), Cic. u.a. – übtr., precibus infimis, durch demütiges Bitten, demütig, alqd impetrare ab alqo, Liv.: petere, ut etc., Liv. – / Kompar. infimior, Interpr. Iren. 2, 12, 7. Itala euang. Ioann. 2, 10.

    B) īmus, a, um, der unterste, 1) eig.: a) übh.: conviva imus, der zu unterst liegt, Hor. – subst., ab imo, von unten an, Caes. u.a.: ab imo suspirare, tief aufseufzen, Ov.: imo, unten, in der Tiefe, Ov.: ex imo, von Grund auf, Ov.: in imum deferri, zu Boden sinken, Cels. – neutr. pl. subst., ima, das Unterste (Ggstz. summa), Ov. u. Quint.: ima cornuum, die Wurzeln, Liv.: ima montis, der Fuß des B., Plin. u. Tac.; insbes., der Grund, die Tiefe, ima gurgitis, fontis, Ov.: maris, Plin.: u. prägn. = die Unterwelt, Ov. met. 10, 47. – b) partitiv, der unterste Teil = unten an, in, auf u. dgl., cauda, Schwanzspitze, Ov.: gurges, unterste Tiefe des Str., Ov.: pulmonibus imis, tief in den L., Ov.: in ima aure, Plin.: in fundo imo, Verg.: a summo (stipite) ad imum, Volc. Cass.: imo ex pectore, aus tiefer Brust, Catull., ab imo pectore, Verg.: ab imis unguibus (Fußspitzen) ad verticem summum, Cic.: so auch ad imos pedes, bis auf die Fußzehen, Suet.: subst., ab imo, am untersten Ende, Caes.: ebenso in imo, Cels., ad imum, Liv. u. Cels. – 2) übtr.: a) dem Grade nach, v. Tone, der tiefste, sonus summus, medius, imus, Plin.: vox ima (Ggstz. vox summa), Hor. u. Quint.: oratio perfecta non est, nisi ab imo ad summum omnibus intenta nervis consentiat, Quint. – b) der unterste der Reihe od. dem Range nach, nihil nostra intersit, utrum ab summo an ab imo an a medio nomina eorum dicere incipiamus, Cornif. rhet. 3, 30. – subst., superi imique deorum, Ov. fast. 5, 665: maximi imique, die Höchsten u. Niedrigsten, Sen. de clem. 1, 1, 9. – c) der letzte der Zeit nach, mensis, Ov. fast. 2, 52. – dah. ad imum, bis ans Ende, bis zuletzt, Hor. de art. poët. 126; u. (= franz. enfin) am Ende, zuletzt, Hor. ep. 1, 18, 35.

    lateinisch-deutsches > infer

  • 2 infer

    īnfer u. gew. īnferus, a, um, Compar. īnferior, Superl. īnfimus u. īmus, a, um (inferus = altindisch ádhara-h, der untere; infimus = altind. adhamá-h, der unterste), der, die, das untere, I) Posit.: A) īnfer (Ggstz. super), super inferque vicinus, Cato r. r. 149, 1. – B) īnferus, a, um (Ggstz. superus), 1) im allg.: limen superum inferumque, Plaut.: fulmina, die aus der Erde kommen sollen, Plin.: infera in loca (untere Gegend) obire, untergehen, v. Gestirnen, Cic. Arat.: mare inf., das untere Meer, d.i. das Tuskische (Ggstz. mare superum, das Adriatische), Cic. u.a. (im Briefstil auch ohne mare, z.B. iter ad superum, navigatio infero, Cic. ad Att. 9, 5, 1). – 2) insbes., der untere = der in der Unterwelt befindliche, unterirdische, a) übh.: superus an inferus deus, Liv. Andr.: inferi di (Ggstz. superi), Cic. u.a.: per flumina iuro infera, Ov. – subst., īnferus, ī, m. (sc. locus), die Unterwelt, die Hölle, Ven. Fort. carm. 3, 9, 79: porta inferi, Vulg. Isai. 38, 10 u. Matth. 16, 18. – b) v. Verstorbenen, īnferī, ōrum, u. ûm, m., die Unterirdischen, die Abgeschiedenen, Verstorbenen, Toten, die Unterwelt, di, quibus est potestas motus superûm atque inferûm, Enn. fr.: vanos esse inferorum metus (Furcht vor usw.), Sen.: elicere animas inferorum, Cic.: Cerberus apud inferos, in der Unterwelt, Cic.: ab inferis excitare od. revocare, von den Toten aufer-
    ————
    wecken, Cic.: umbras inferûm excitare, Plin.: ab inferis exsistere, von den Toten auferstehen, aus der Unterwelt kommen, Liv.
    II) Compar. īnferior, neutr. īnferius, Genet. iōris, der untere (Ggstz. superior), 1) dem Orte nach, limen, Varro: labrum, Unterlippe, Caes.: pars, Cornif. rhet. u. Caes.: locus, Caes.: in inferius ferri, herabsinken, Ov.: ex inferiore loco, auf der Erde, unten, nicht auf dem Tribunal (χαμόθεν), dicere, Cic.: Plur. subst., inferiores, die im untern Teil der Stadt Wohnenden, Auct. b. Alex. 6, 3. – 2) übtr.: a) dem Grade nach, v. Tone, gesenkter, modi inferiores (Ggstz. elati, gehobene), Quint. 11, 3, 17. – b) der Reihenfolge nach, versus, der Pentameter, Ov. am. 1, 1, 3: inferiores quinque dies, die letzteren f. T., Varro LL. 6, 13. – c) der Zeit nach später, jünger, aetate inferiores, Cic.: erant (motus nostrae civitatis) inferiores quam illorum aetas, qui loquebantur, Cic. ep. – d) der Zahl nach schwächer, inferior numero navium, Caes.: copiis inferior, Nep. – e) dem Range u. Stande nach, niederer, niedriger, tiefer, geringer, unbedeutender (Ggstz. superior), gradus, Cic.: ordo, Cic.: ordines (Stellen, Chargen), Caes.: inferioris iuris magistratus, ein niederer Beamter, Liv.: omnibus inferior, Ov.: ne inferior esset soror marito, Capit.: humanos casus virtute inferiores putare, Cic. – subst., inferior, der Niedrigere, Geringere (Ggstz. honestus, su-
    ————
    perior, par), Cic. u.a.: Plur. (Ggstz. superiores, aequi), Cornif. rhet., Cic. u.a. – f) der Kraft u. Macht nach geringer, schwächer, nachstehend, unterliegend (Ggstz. superior), oft inferiorem esse = unterliegen, nachstehen, untergeordnet sein, ei, qu affecti iniuriis ad opem iudicum supplices inferioresque confugiunt, Cic.: quemadmodum causa inferior dicendo superior esse posset, Cic.: ubi nostros non esse inferiores intellexit, Caes.: si inferiores fuissent, Auct. b. Alex. – m. Abl., inferior animo, Caes., velocitate, Iustin.: dignitate non inferior, Cic.: inferiorem esse fortunā, Cic. – m. in u. Abl., in iure civili non inferior quam magister fuit, Cic.: quem ego in hoc praesertim intellegam prudentiā non esse inferiorem quam me, usu vero etiam superiorem, Cic.: inferiorem esse in agendo (Ggstz. superiorem discedere), Cic. – zugl. m. Abl. pers., Alexandro virtute inferior, Iustin.: gens nullā Gallicā gente opibus aut famā inferior, Liv. – m. Dat. pers., vir gravis et nullā arte cuiquam inferior, Sall. hist. fr. 2, 87 (86). – subst., inferiores, Schwächere, Iustin. 5, 2, 12 u. 8, 1, 3: insbes. schwächere Schüler, Quint. 2, 3, 4.
    III) Superl. īnfimus (īnfumus), a, um, u. īmus, a, um (Ggstz. summus), A) īnfimus (īnfumus), a, um, der unterste, letzte, 1) eig.: a) übh.: solum, Caes.: terram esse infimam, Cic.: cum scripsissem haec infima, Unterste, Letzte, Cic.: ab infimo, von unten
    ————
    auf, Caes., od. ganz unten, Caes. – b) partitiv, zur Bezeichnung des untersten Teils, ad infimum Argiletum, an der untersten Stelle des A., Liv.: ad infimos montes, an den Fuß des Gebirges, Nep.: ab infima ara, vom untersten Teile des A., Cic.: in infimo foro, am untersten Ende des F., Plaut. – 2) übtr., der unterste dem Range, Stande usw. nach = geringste, niedrigste, infimo loco natus, von sehr geringer od. niedriger Geburt, Cic.: faex populi, Cic.: condicio servorum, Cic. – subst., infimus, der Niedrigste, Geringste (im Volke), Ggstz. summus, Amm. 19, 9, 2: gew. Plur. infimi (Ggstz. summi), Cic. u.a. – übtr., precibus infimis, durch demütiges Bitten, demütig, alqd impetrare ab alqo, Liv.: petere, ut etc., Liv. – Kompar. infimior, Interpr. Iren. 2, 12, 7. Itala euang. Ioann. 2, 10.
    B) īmus, a, um, der unterste, 1) eig.: a) übh.: conviva imus, der zu unterst liegt, Hor. – subst., ab imo, von unten an, Caes. u.a.: ab imo suspirare, tief aufseufzen, Ov.: imo, unten, in der Tiefe, Ov.: ex imo, von Grund auf, Ov.: in imum deferri, zu Boden sinken, Cels. – neutr. pl. subst., ima, das Unterste (Ggstz. summa), Ov. u. Quint.: ima cornuum, die Wurzeln, Liv.: ima montis, der Fuß des B., Plin. u. Tac.; insbes., der Grund, die Tiefe, ima gurgitis, fontis, Ov.: maris, Plin.: u. prägn. = die Unterwelt, Ov. met. 10, 47. – b) partitiv, der unterste Teil = unten
    ————
    an, in, auf u. dgl., cauda, Schwanzspitze, Ov.: gurges, unterste Tiefe des Str., Ov.: pulmonibus imis, tief in den L., Ov.: in ima aure, Plin.: in fundo imo, Verg.: a summo (stipite) ad imum, Volc. Cass.: imo ex pectore, aus tiefer Brust, Catull., ab imo pectore, Verg.: ab imis unguibus (Fußspitzen) ad verticem summum, Cic.: so auch ad imos pedes, bis auf die Fußzehen, Suet.: subst., ab imo, am untersten Ende, Caes.: ebenso in imo, Cels., ad imum, Liv. u. Cels. – 2) übtr.: a) dem Grade nach, v. Tone, der tiefste, sonus summus, medius, imus, Plin.: vox ima (Ggstz. vox summa), Hor. u. Quint.: oratio perfecta non est, nisi ab imo ad summum omnibus intenta nervis consentiat, Quint. – b) der unterste der Reihe od. dem Range nach, nihil nostra intersit, utrum ab summo an ab imo an a medio nomina eorum dicere incipiamus, Cornif. rhet. 3, 30. – subst., superi imique deorum, Ov. fast. 5, 665: maximi imique, die Höchsten u. Niedrigsten, Sen. de clem. 1, 1, 9. – c) der letzte der Zeit nach, mensis, Ov. fast. 2, 52. – dah. ad imum, bis ans Ende, bis zuletzt, Hor. de art. poët. 126; u. (= franz. enfin) am Ende, zuletzt, Hor. ep. 1, 18, 35.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > infer

  • 3 infer

    infer [ɪn'fɜ:(r)] (pt & pp inferred, cont inferring)
    (a) (deduce) conclure, inférer, déduire;
    what are we to infer from their absence? que devons-nous conclure de leur absence?;
    I inferred from his look that I had done something wrong à son regard, j'ai compris que j'avais fait quelque chose de mal
    (b) familiar (imply) suggérer, laisser supposer ;
    what are you inferring by that? qu'insinuez-vous par là?

    Un panorama unique de l'anglais et du français > infer

  • 4 infer

    infer [ɪnˊfɜ:] v
    1) заключа́ть, де́лать заключе́ние, вы́вод
    2) означа́ть, подразумева́ть

    Англо-русский словарь Мюллера > infer

  • 5 infer

    Латинско-русский словарь > infer

  • 6 infer

    infer v ableiten, schließen, folgern

    English-german law dictionary > infer

  • 7 infer

    infer [ɪnˈfɜ:r]
       a. ( = conclude) déduire
       b. ( = imply) (inf) laisser entendre
    what are you inferring? qu'est-ce que vous insinuez ?
    * * *
    [ɪn'fɜː(r)]
    transitive verb (p prés etc - rr-)
    1) ( deduce) inférer fml, déduire
    2) usage critiqué ( imply) suggérer

    English-French dictionary > infer

  • 8 infer

    infer v GEN, ECON nachvollziehen, ableiten

    Englisch-Deutsch Fachwörterbuch der Wirtschaft > infer

  • 9 infer

    Персональный Сократ > infer

  • 10 infer

    infer, a, um, v. inferus init.

    Lewis & Short latin dictionary > infer

  • 11 infer

    1 ( deduce) inférer fml, déduire (from de) ;
    2 usage critiqué ( imply) suggérer.

    Big English-French dictionary > infer

  • 12 infer

    Англо-русский синонимический словарь > infer

  • 13 infer

    [ɪnˈfə:]
    infer делать вывод infer делать заключение infer заключать infer означать infer подразумевать infer предполагать

    English-Russian short dictionary > infer

  • 14 infer

    in'fə:
    past tense, past participle - inferred; verb
    (to judge (from facts or evidence): I inferred from your silence that you were angry.) inferir, deducir
    tr[ɪn'fɜːSMALLr/SMALL]
    1 inferir ( from, de), deducir ( from, de)
    infer [ɪn'fər] vt, inferred ; inferring
    1) deduce: deducir, inferir
    2) surmise: concluir, suponer, tener entendido
    3) imply: sugerir, insinuar
    v.
    discurrir v.
    inducir v.
    inferir v.
    sobreentender v.
    sobrentender v.
    traslucir v.
    ɪn'fɜːr, ɪn'fɜː(r)

    to infer something (FROM something) — inferir* or deducir* or colegir* algo (de algo)

    [ɪn'fɜː(r)]
    VT
    1) (=deduce) inferir, deducir ( from de)
    2) * (=imply) insinuar

    what are you inferring? — ¿qué estás insinuando?

    * * *
    [ɪn'fɜːr, ɪn'fɜː(r)]

    to infer something (FROM something) — inferir* or deducir* or colegir* algo (de algo)

    English-spanish dictionary > infer

  • 15 infer·o

    1. рел. ад, преисподняя ( тж. перен.); 2. миф. подземное царство, царство мёртвых, царство теней, преисподняя \infer{}{·}o{}{·}a адский; инфернальный \infer{}{·}o{}aj turmentoj адские муки \infer{}{·}o{}{·}a bruo адский шум \infer{}{·}o{}{·}a maŝino адская машина (взрывное устройство) \infer{}{·}o{}ul{·}o 1. бог (или владыка) подземного царства; божество преисподней; ангел ада; чёрт, дьявол; 2. душа, обитающая в преисподней; человек, попавший в ад; грешник.

    Эсперанто-русский словарь > infer·o

  • 16 infer

    - rr- schließen ( from aus); erschließen [Voraussetzung]; gewinnen [Kenntnisse]; ziehen [Schlussfolgerung]
    * * *
    [in'fə:]
    past tense, past participle - inferred; verb
    (to judge (from facts or evidence): I inferred from your silence that you were angry.) folgern
    - academic.ru/37958/inference">inference
    * * *
    in·fer
    <- rr->
    [ɪnˈfɜ:ʳ, AM -ˈfɜ:r]
    vt
    to \infer sth (come to conclusion) etw schließen [o [schluss]folgern]
    to \infer sth from sth etw aus etw dat schließen [o [schluss]folgern]; (imply) etw andeuten
    * * *
    [ɪn'fɜː(r)]
    vt
    1) (= deduce) schließen, folgern (from aus)

    nothing can be inferred from thisdaraus kann man nichts schließen or folgern

    2) (= imply) andeuten, zu verstehen geben
    * * *
    infer [ınˈfɜː; US ınˈfɜr]
    A v/t
    1. schließen, folgern, ableiten ( alle:
    from aus)
    2. schließen lassen auf (akk), erkennen lassen
    3. andeuten, zu erkennen oder verstehen geben
    B v/i Schlüsse ziehen
    * * *
    - rr- schließen ( from aus); erschließen [Voraussetzung]; gewinnen [Kenntnisse]; ziehen [Schlussfolgerung]
    * * *
    v.
    folgern v.

    English-german dictionary > infer

  • 17 infer

    § დასკვნის გამოტანა
    §
    1 დასკვნა (დაასკვნის)
    2 ნიშნავს, აღნიშნავს

    English-Georgian dictionary > infer

  • 18 infer

    in·fer <- rr-> [ɪnʼfɜ:ʳ, Am -ʼfɜ:r] vt
    to \infer sth ( come to conclusion) etw schließen [o [schluss]folgern];
    to \infer sth from sth etw aus etw dat schließen [o [schluss]folgern]; ( imply) etw andeuten

    English-German students dictionary > infer

  • 19 infer

    [ınʹfɜ:] v
    1. заключать, делать заключение, вывод, выводить

    from what do you infer that? - из чего ты это заключил?

    2. 1) означать, подразумевать
    2) разг. предполагать, догадываться

    НБАРС > infer

  • 20 infer

    in'fə:
    past tense, past participle - inferred; verb
    (to judge (from facts or evidence): I inferred from your silence that you were angry.)
    antyde
    --------
    slutte
    verb \/ɪnˈfɜː\/
    1) konkludere, slutte, trekke en konklusjon
    2) ( hverdagslig) antyde
    infer from something slutte av noe, konkludere fra noe, trekke en konklusjon på grunnlag av noe

    English-Norwegian dictionary > infer

См. также в других словарях:

  • infer — infer, imply 1. The only point noted by Fowler (1926) was that the inflected forms of infer are inferred and inferring, and this is thankfully still true (but note inferable or inferrable, with one r or two, and inference with only one r). Fowler …   Modern English usage

  • Infer — In*fer , v. t. [imp. & p. p. {Inferred}; p. pr. & vb. n. {Inferring}.] [L. inferre to bring into, bring forward, occasion, infer; pref. in in + ferre to carry, bring: cf. F. inf[ e]rer. See 1 st {Bear}.] [1913 Webster] 1. To bring on; to induce;… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • infer — in·fer /in fər/ vb in·ferred, in·fer·ring vt: to derive as a conclusion from facts or premises could infer acceptance of the offer from the offeree s response vi: to draw inferences in·fer·able also in·fer·ri·ble /in fər ə bəl/ adj …   Law dictionary

  • infer — [in fʉr′] vt. inferred, inferring [L inferre, to bring or carry in, infer < in , in + ferre, to carry, BEAR1] 1. Obs. to bring on or about; cause; induce 2. to conclude or decide from something known or assumed; derive by reasoning; draw as a… …   English World dictionary

  • infer — infer, deduce, conclude, judge, gather are comparable when they mean to arrive at by reasoning from evidence or from premises. All except gather are so clearly differentiated in logical use that these distinctions tend to be retained in general… …   New Dictionary of Synonyms

  • infer — (v.) 1520s, from L. inferre bring into, carry in; deduce, infer, conclude, draw an inference; bring against, from in in (see IN (Cf. in ) (2)) + ferre carry, bear, from PIE *bher (1) to bear, to carry, to take (Cf. Skt. bharati carries; Avestan… …   Etymology dictionary

  • infer — ► VERB (inferred, inferring) ▪ deduce from evidence and reasoning rather than from explicit statements. DERIVATIVES inferable (also inferrable) adjective. USAGE On the use of imply and infer, see the note at …   English terms dictionary

  • infer — adj. inv. (despre ovar) situat dedesubtul punctelor de inserţie ale sepalelor, petalelor sau staminelor. (< fr. infère, lat. inferus) Trimis de raduborza, 15.09.2007. Sursa: MDN …   Dicționar Român

  • infer — ìnfer m DEFINICIJA reg. željezna rešetka na prozoru ETIMOLOGIJA tal. inferriata …   Hrvatski jezični portal

  • infer — [v] conclude arrive at, ascertain, assume, believe, collect, conjecture, construe, deduce, derive, draw, draw inference, figure, figure out, gather, glean, guess, induce, interpret, intuit, judge, presume, presuppose, reach conclusion, read… …   New thesaurus

  • infer — verb (inferred; inferring) Etymology: Middle French or Latin; Middle French inferer, from Latin inferre, literally, to carry or bring into, from in + ferre to carry more at bear Date: 1528 transitive verb 1. to derive as a conclusion from facts… …   New Collegiate Dictionary

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»