(doskonalić)

См. также в других словарях:

• doskonalić — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk VIIb, doskonalićlę, doskonalićli, doskonalićlony {{/stl 8}}{{stl 7}} czynić doskonałym; ulepszać, poprawiać : {{/stl 7}}{{stl 10}}Doskonalić metody nauczania. Doskonalić umiejętności, technikę robienia czegoś, swój… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• doskonalić — ndk VIa, doskonalićlę, doskonalićlisz, doskonalićal, doskonalićlił, doskonalićlony «czynić coraz lepszym, doskonalszym, doprowadzać do doskonałości; ulepszać, poprawiać» Doskonalić swoje umiejętności, zdolności. Doskonalić technikę wykonywania… …   Słownik języka polskiego

• doskonalić się — {{/stl 13}}{{stl 7}} doskonalić samego siebie; stawać się lepszym w czymś, zdobywać coraz lepsze umiejętności : {{/stl 7}}{{stl 10}}Doskonalić się duchowo, zawodowo. Doskonalić się w jeździe na nartach, w śpiewie, w grze na jakimś instrumencie.… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• uszlachetniać — ndk I, uszlachetniaćam, uszlachetniaćasz, uszlachetniaćają, uszlachetniaćaj, uszlachetniaćał, uszlachetniaćany uszlachetnić dk VIa, uszlachetniaćnię, uszlachetniaćnisz, uszlachetniaćnij, uszlachetniaćnił, uszlachetniaćniony 1. «czynić szlachetnym …   Słownik języka polskiego

• artystycznie — «pod względem artystycznym, w sposób artystyczny, odpowiadający wymaganiom sztuki, piękna, harmonii; doskonale, mistrzowsko, umiejętnie» Doskonalić się artystycznie. Coś jest artystycznie słabe. Coś jest artystycznie zdobione …   Słownik języka polskiego

• ćwiczyć — ndk VIb, ćwiczyćczę, ćwiczyćczysz, ćwicz, ćwiczyćczył, ćwiczyćczony 1. «zaprawiać, sposobić do czegoś, doskonalić w czymś; wprawiać, kształcić» Ćwiczyć umysł, wolę. Ćwiczyć kogoś w sztuce wojennej. W czasie zabawy dzieci ćwiczyły sprawność… …   Słownik języka polskiego

• doskonalenie — ↨ doskonalenie się n I rzecz. od doskonalić (się) …   Słownik języka polskiego

• duchowo — przysłów. od duchowy (zwykle w zn. 1) Duchowo był młodszy od rówieśników. Doskonalić się duchowo …   Słownik języka polskiego

• kształcić — ndk VIa, kształcićcę, kształcićcisz, kształć, kształcićcił, kształcićcony 1. «przekazywać komuś pewien zasób wiedzy, umiejętności, wiadomości w jakiejś dziedzinie; uczyć kogoś, posyłać do szkół na naukę» Wyższe uczelnie kształcą tysiące studentów …   Słownik języka polskiego

• odtwórczość — ż V, DCMs. odtwórczośćści, blm rzad. «odtwarzanie czegoś (zwłaszcza utworów muzycznych lub scenicznych, dzieł sztuki)» Odtwórczość artystyczna, muzyczna, rzeźbiarska. Wirtuozowska odtwórczość muzyki Bacha. Doskonalić się w odtwórczości… …   Słownik języka polskiego

• polerować — ndk IV, polerowaćruję, polerowaćrujesz, polerowaćruj, polerowaćował, polerowaćowany «wygładzać ręcznie lub mechanicznie (także metodami chemicznymi albo elektrolitycznymi) powierzchnię danego przedmiotu, w celu nadania jej gładkości i połysku»… …   Słownik języka polskiego