-
101 πίστις
πίστις, ἡ, Treue u. Glauben, Vertrauen, Zutrauen; Kredit; Beweis, Unterpfand der Treue, Versicherungs-, Überzeugungsmittel, auch Bürgschaft, Zusicherung; πίστιν καὶ ὅρκια ποιεῖσϑαι, einen Vertrag, ein Bündnis machen; πίστι λαβεῖν, καταλαβεῖν τινα, einen nach gegebener Bürgschaft zum Freunde annehmen; er braucht es auch für das anvertraute Geschäft; πίστεις, künstliche Beweismittel; Versprechen, Verheißung -
102 πολιορκία
πολι-ορκία, ἡ, Belagerung einer Stadt -
103 σύμμαχος
σύμ-μαχος, mitkämpfend, zum Kampfe verbündet, helfend; σύμμαχα ὅρκια, Eid beim Schutzbündnis. Gew. ὁ σύμ., der Kampf-, Bundesgenosse. Überh. helfend, zustatten kommend -
104 τελέω
τελέω, (1) vollenden, vollbringen, vollführen, ins Werk richten, in Erfüllung gehen lassen, was man versprochen hat, das Gebet, den Wunsch; τελέωμεν μῦϑον, das Wort od. Versprechen erfüllen; νόον, einem seinen Wunsch erfüllen; τινί τι, einem etwas gewähren, verleihen; τελέσαι κότον, χόλον, den Groll, Zorn ausführen, sättigen, befriedigen; ὅρκια τελεῖν, = ὅρκον τελευτᾶν, den Schwur gültig machen, in Kraft treten lassen; c. inf., οὐδ' ἐτέλεσσε φέρων δόμεναι τεκέεσσιν, er führte es nicht aus, es seinen Jungen zu bringen; übh. bewirken, bereiten; pass. vollendet, erfüllt werden, in Erfüllung gehen, geschehen; ἅ ῥ' οὐ τελέεσϑαι ἔμελλον, 2, 36, was nicht in Erfüllung gehen sollte; ἦ μέγα ἔργον ὑπερφιάλως τετέλεσται Τηλεμάχῳ, ὁδὸς ἥδε, er hat ein großes Werk ausgeführt; χρησϑὲν τέλεσσεν, erfüllte die Weissagung; πρὶν τελέσσαι σὺν Εἰλειϑυίᾳ, = ehe sie geboren; δεσπότου τελουμένου, da der Herr getötet worden; mit u. ohne βίον 'das Leben beschließen', 'sterben'; ausführen; (2) eine bestimmte Abgabe, einen Tribut erlegen, bezahlen, zollen; darbringen, geben; gew. aber mit der Nebenbdtg, daß man zu der Gabe verpflichtet ist; in Athen von allen Abgaben an den Staat, Zöllen; τὸ ξενικόν, die Abgabe des ϑής, ξένος entrichten; übh. ausgeben, aufwenden. Pass. sich bezahlen lassen. Weil in Athen die sämtlichen Bürger nach ihrem Vermögen in Klassen geteilt waren und danach ihre Steuern u. Abgaben entrichteten, hieß τελεῖν εἰς ἱππάδα oder εἰς ἱππέας, zur Ritterschaft steuern, so viel wie dem Vermögen nach zum Ritterstande gehören u. danach die Abgaben entrichten. Dah. allgemein, τελεῖν εἴς τι, εἰς τάξιν τινά, wozu gehören, zu einer Klasse gezählt werden, ἐς Βοιωτοὺς τελέειν, zu den Böotern gehören; dah. ist auch die ungewöhnl. Vrbdg zu erkl. κοῖός τις δοκέοι ἀνὴρ εἶναι πρὸς τὸν πατέρα τελέσαι Κῠρον, um ihn mit seinem Vater Kyros zu vergleichen; (3) weihen, einweihen, bes. in die Mysterien, wahrscheinlich nicht etwa diese als das Höchste, od. dem Menschen die wahre Vollendung Gebende betrachtet, sondern zu den Eingeweihten rechnen; τετελεσμένος ϑεῷ, einem Gotte geweiht; auch wozu ernennen, erwählen; (4) intr., wie τελευτάω, in Erfüllung gehen; τελεῖν εἰς πόλιν, γῆν, nach einem Orte hingelangen, wobei man ὁδόν oder πλοῦν u. dgl. ergänzen kann, eigtl. den Weg nach einem Orte vollenden -
105 τέμνω
τέμνω, (1) schneiden, zerschneiden, zerhauen, zerspalten; bes. (a) von Menschen: verwunden, auch niederhauen, zusammenhauen; κάρα τέμνειν, abschneiden. Aber auch oft vom Schneiden des Wundarztes, gew. neben καίειν, welche beiden Tätigkeiten hauptsächlich die Kunst desselben ausmachten; (b) von Tieren: zerstückeln, zerlegen; bes. schlachten, zum Opfer; ἐρίφους, κάπρον, verschneiden, castrare. Ὅρκια πιστὰ τάμνειν, einen Vertrag oder ein Bündnis schließen, indem man dabei die üblichen feierlichen Opfer veranstaltete, eigentlich also die Eidesopfer vollziehen; ϑάνατόν νύ τοι ὅρκι' ἔταμνον, dir zum Tode schloß ich das Bündnis; (c) von Bäumen u. Holz übh., abhauen, behauen; δοῦρα τάμνεσϑαι, sich Bauholz fällen; λίϑους τάμνεσϑαι, Steine behauen; φάρμακον τέμνειν, ein Heilkraut abschneiden, Heil- oder Zaubermittel aus abgeschnittenen Kräutern und Wurzeln bereiten; τέμνειν δίχα, entzwei schneiden; σῖτον τέμνειν, Getreide abmähen; χώραν, γῆν τέμνειν, = ein Land durch Abhauen der Obstbäume und Abschneiden der Feldfrüchte verwüsten; (2) durch Abgrenzung, gleichsam aus etwas Größerem herausschneiden, absondern; übh. scheiden, sondern; τάμνοντ' ἀμφὶ βοῶν ἀγέλας, sie schnitten die Herden für sich ab; τέμνειν ὀχετούς, Gräben ziehen, stechen; τέμνειν ὁδούς, Wege ziehen, anlegen, bahnen. Daher auch (3) von der Bewegung durch einen Raum hin, durchschneiden; bes. vom Schiffe, das in seinem Laufe das Meer durchschneidet; ὁδόν u. dgl., einen Weg einschlagen; μαχᾶν τέμνειν τέλος, sie beendigen; ἀνδρῶν ἐλπίδες τάμνουσαι ψεύδη, die durch Lüge gehenden Hoffnungen; τέμνειν, gradezu für 'gehen' gebraucht; dah. μέσον τέμνειν, die Mittelstraße halten; übertr., τίν' ἀμφ' αὑτᾶς ἔτι πόρον τέμνω; welchen Weg soll ich einschlagen, welche Mittel finden -
106 φυλάσσω
φυλάσσω, intrans., wachen, nicht schlafen, Wache halten. Trans., (1) bewachen, beschützen, bewahren, von Personen, Herden u. anderen Sachen; das Haus hüten, es nicht verlassen; φυλάττειν τινὰ ἀπό τινος, einen vor einem od. vor etwas beschützen; τινὶ τιμωρίαν, einem die Rache aufsparen; φυλάττεσϑαι παρά τινι, bei etwas verwahrt, verborgen liegen; (2) beobachten, belauern; νόστον, auf die Heimkehr lauern; bes. die rechte Zeit abpassen, wahrnehmen; ἀριστοποιουμένους φυλάξας τοὺς στρατιώτας, er paßte die Zeit ab, wo die Soldaten frühstückten; (3) übh. bewachen, beobachten, aufrecht erhalten; χόλον, den Zorn bewahren, ihn nicht aufgeben; αἰδῶ καὶ φιλότητα, Ehrfurcht und Liebe bewahren; ὅρκια, Schwüre bewahren, in Ehren halten; ἔπ ος, = dem Befehl Folge leisten; οὐκ ἐφύλαξα ἀπειλὰς ὑμετέρας, ich habe eure Drohungen nicht beachtet; σιγὴν φυλάσσετε, beobachtet Stillschweigen; τοῦτο μόνον φυλάττωμεν, das allein wollen wir festhalten; sich etwas bewahren, im Geiste od. im Gedächtnisse; sich hüten, sich vorsehen, auf seiner Hut sein; πεφυλαγμένος εἶναι, vorsichtig sein; τινὰ od. τί, vor einem, vor etwas sich hüten; τινός, wegen etwas besorgt, auf seiner Hut sein; dah. ἄρκτοι πεφυλαγμέναι ὠκεανοῖο, die sich vor dem Meere hüten, nie untergehen -
107 ψευδορκία
ψευδ-ορκία, ἡ, das falsche Schwören, der Meineid -
108 ψεύδω
ψεύδω, 1) act., belügen, betrügen, täuschen; τινά τινος, einen betrügerisch einer Sache berauben, ihn um etwas betrügen; ἔψευσάς με ἐλπίδος, du hast mich in meiner Erwartung getäuscht; pass. belogen, betrogen werden, dah. sich täuschen, irren, τί od. τινός, in etwas; etwas als Lüge oder Täuschung darstellen; ψεύδει ἡ ' πίνοια τὴν γνώμην, Nachdenken straft die Meinung Lügen; ἡ ψευσϑεῖσα ὑπόσχεσις, das gebrochene Versprechen; (2) Med. ψεύδομαι, ψεύσομαι, ἐψευσάμην, die Unwahrheit reden, lügen, täuschen; auch = meineidig sein, einen Eid verletzen; ὅρκια ψεύσασϑαι, den Eid brechen; συνϑήκας ψεύδεσϑαι, einen Vertrag nicht halten; οὐκ ἐψεύσαντο τὰς ἀπειλάς, sie ließen ihre Drohungen nicht zu Lügen werden, sie machten sie wahr; ψεύδεσϑαί τινα = einen betrügen, täuschen -
109 ὅρκος
Grammatical information: m.Meaning: `oath' (Il.), `object to swear by', orig. of the water of the Styx (Β 755, Hes., h. Cer. 259).Compounds: Compp., e.g. ὁρκ-ωμότης m. `who takes an oath' (Arc., Locr. inscr. VI--Va) with ὁρκωμοτ-έω `to take an oath' (trag. a.o.), compound of ὅρκον ὀμόσαι with τη-suffix; εὔ-ορκος `swearing rightly, faithful to one's oath' (Hes.) with εὑορκ-έω, ἔν-ορκος `bound by oath' (Att.) with ἐνορκ-ίζομαι `to bind by oath'; but ἔξορκος `sworn' (Pi.) backformation from ἐξ-ορκόω, - ορκίζω; on ἐπί-ορκος s. v.; πεντορκ-ία f. "taking of five oaths", `oath by five gods' (Locr. Va), with ία-suffix.Derivatives: 1. ὅρκια pl., rarely - ιον n. `objects to swear by, oath pledge, animals sacrificed for an oath, oath, solemn treaty' (Il.), ὅρκιος `belonging to an oath, sworn by' (Att., Leg. Gort.). 2. ὁρκικός `belonging to an oath' (Stoic.). 3. ὁρκόω, - ῶσαι, often w. ἐξ-, `to make one swear, to put under oath' (IA.) with ὁρκώματα pl. `oath' (A.), ὁρκωτής m. `who makes swear, who puts one under oath' (Att.; cf. Fraenkel Nom. ag. 1, 199 f.), ἐξόρκω-σις f. `swearing, adjuration' (Hdt., J.). 4. ὁρκίζω, - ίσαι, Dor. fut. ὁρκιξεω (Delph.), also w. δι-, ἐξ-, `to make one swear, to adjure, to administer an oath' (Ion., X., D., hell., also Dor., s. Fraenkel Denom. 86 a. 147) with ὁρκίσματα pl. `adjurations' (Megara I--IIp), ( δι-, ἐξ-)-ὁρκισμός m. `swearing, adjuration' (LXX, Plb.), ἐξορκισ-τής m. `exorcist' ( Act Ap.). 5. ὁρκίλλομαι `to swear in vain' (Phot.), as if from dimin.-pejor. *ὁρκίλος. 6. - ορκέω only in derivv. from compp. with analogical formations: εὑορκ-έω (with εὑορκ-ία) from εὔ-ορκος(s. above), ψευδορκ-έω from ψεύδ-ορκος (Risch IF 59, 258), with ἐμπεδ-, ἀληθ-, δυσ-, παρ-ορκέω a.o.; on ἐπι-ορκέω s. v. -- On itself stands, with quite diff. meaning ὁρκάνη f. `enclosure' (A., E.) beside late ἑρκάνη as Όργάνη beside Έργάνη (s. on ὄργανον and ἔργον); cf. also Ο῝ρκατος PN (Calymna IIa), s. Fraenkel Nom. ag. 1, 147.Origin: XX [etym. unknown]Etymology: Formally ὅρκος seems to be connected with ἕρκος `fence' (thus already Eust. a. EM); it would be then prop. so much as "bound(s), which one assumes" (Solmsen KZ 32, 275), "limitation, tie, obligation"; such a meaning is indeed found in ὅρκοι δεσμοὶ σφραγῖδος H. [or read *σφραγῖδες?] ; cf. also ὁρκάνη. A convincing argumentation however must still be found. Several attempts by Schroeder (in WP. 2, 528): ὅρκος prop. "fastening" beside ἕρκος "obstruction"; by Luther "Wahrheit" und "Lüge" 90ff. (s. also Weltansicht und Geistesleben 86 ff.): ὅρκος prop. a magical power, that pales in the swearer (*ἕρκει); by Bollack REGr. 71, 1ff.: ὅρκος orig. = Στύξ, taken as worldembracing fence ( μέγας ὅρκος); s. also Hiersche ibd. 35 ff. -- New etymology by Leumann Hom. Wörter 91 f.: ὅρκος = Lat. * sorcus or * surcus in surculus `twig' (diff. on surculus [: surus `twig'] e.g. W.-Hofmann s.v.); so prop. `the staff, which is raised when swearing'; ὄμνυμι `swear' prop. *'grasp'; ὅρκον ὀμόσαι `grasp the staff' ( θεοὺς ὀμόσαι imitation). Criticism by Luther, Bollack a. Hiersche l.c.; cf. also Benveniste Vocab. institutions 2, 165ff. cf. alo the lit. on ὄμνυμι. Further s. ἕρκος.Page in Frisk: 2,418-419Greek-English etymological dictionary (Ελληνικά-Αγγλικά ετυμολογική λεξικό) > ὅρκος
-
110 πατέω
πατέω fut. πατήσω; 1 aor. ἐπάτησα LXX. Pass. fut. 3 sg. πατηθήσεται (TestZeb); aor. ἐπατήθην (Hom. et al.; pap, LXX; En 1:4; TestLevi 18:12; TestZeb 9:8 v.l.; JosAs 23:8 [cod. A for ἐπάταξε]; AscIs 3:3; Philo, Just.) tread (on) w. feet.① to set foot on, tread, walk, trans.ⓐ tread τὶ someth. (Herodas 8, 74) τὴν ληνόν (s. ληνός) Rv 19:15; pass. 14:20. Of a stone ὁ πατούμενος what is trodden under foot Dg 2:2.ⓑ set foot on, tread of a place (Aeschyl. et al.; LXX) τὴν αὐλήν the court B 2:5 (Is 1:12). τὸ ἁγνευτήριον Ox 840 12; τὸ ἱερόν ibid. 17; 20.② to tread heavily with feet, with implication of destructive intent, trample, trans.ⓐ tread on, trample (Iambl., Vi. Pyth. 31, 193) of the undisciplined swarming of a victorious army through a conquered city. Its heedlessness, which acknowledges no limits, causes π. to take on the sense ‘mistreat, abuse’ (so πατέω in Plut., Tim. 14, 2; Lucian, Lexiph. 10 al.; Philo, In Flacc. 65) and ‘tread contemptuously under foot’ (s. 2b; in Heliod. 4, 19, 8 π. πόλιν actually means plunder a city). τὴν πόλιν πατήσουσιν Rv 11:2; pass. (Jos., Bell. 4, 171 πατούμενα τὰ ἅγια) Lk 21:24 (ὑπὸ ἐθνῶν).ⓑ fig. ext. of a: trample in contempt or disdain (Il. 4, 157 ὅρκια; Soph., Aj. 1335, Antig. 745 al.; Herodian 8, 5, 9; Jos., Bell. 4, 258 τ. νόμους) τὸ τῆς αἰσχύνης ἔνδυμα πατεῖν despise (=throw away w. disdain) the garment of shame (s. αἰσχύνη 1) GEg 252, 57.③ move on foot, walk, tread (not in the sense of ‘taking a walk’) (since Pind., P. 2, 85 ἄλλʼ ἄλλοτε πατέων ὁδοῖς σκολιαῖς, of one who moves against an opponent like a fox, stepping now here and now there, in no straight line) with implication that the experience is not planned, intr. πατεῖν ἐπάνω ὄφεων Lk 10:19 (ἐπάνω 1b and cp. TestLevi 18:12.—Diod S 3, 50, 2f speaks of the danger of death in πατεῖν on ὄφεις).—DELG. M-M. TW. -
111 ὅρκιον
ὅρκιον, ου, τό (=ὅρκος; Hom.+; OGI 453, 25 [39/35 B.C.]; SIG 581, 91 al.; Philo, Conf. Lingu. 43; SibOr 3, 654) a solemn promise, oath, vow, pledge ὅρκια πίστεως pledges of faith Dg 11:5 (a cj. by Lachmann, s. Bihlmeyer’s app.).
См. также в других словарях:
ὅρκια — ὅρκιον oath neut nom/voc/acc pl ὅρκιος belonging to an oath neut nom/voc/acc pl ὅρκιος belonging to an oath neut nom/voc/acc pl … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
ὅρκι' — ὅρκια , ὅρκιον oath neut nom/voc/acc pl ὅρκια , ὅρκιος belonging to an oath neut nom/voc/acc pl ὅρκια , ὅρκιος belonging to an oath neut nom/voc/acc pl ὅρκιε , ὅρκιος belonging to an oath masc voc sg ὅρκιε , ὅρκιος belonging to an oath masc/fem… … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
ὁρκίαν — ὁρκίᾱν , ὅρκιος belonging to an oath fem acc sg (attic doric aeolic) … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
θεορκία — η η επιορκία. [ΕΤΥΜΟΛ. < θεο * + ορκία (< ορκος), κατά το επι ορκία] … Dictionary of Greek
πανορκία — ἡ, Α η ετοιμότητα για κάθε όρκο» το να ορκίζεται κανείς σε καθετί. [ΕΤΥΜΟΛ. < παν * + ορκία (< ορκος < ὅρκος), πρβλ. ψευδ ορκία] … Dictionary of Greek
όρκιον — ὅρκιον, τὸ (Α) [όρκος] 1. όρκος 2. το αντικείμενο τού όρκου, συνθήκη, συμφωνία 3. υπόσχεση που συνοδεύεται από ένορκη βεβαίωση 4. στον πληθ. τὰ ὅρκια α) θυσίες, τελετές, οι οποίες συνόδευαν την παροχή ένορκης διαβεβαίωσης, την ένορκη συμφωνία β)… … Dictionary of Greek
Ius iurandum — • Ius iurandum. I. У греков όρκος. Здесь клятва, в противоположность к тому значению, какое она имела у римлян, должна быть рассматриваема первоначально как религиозно нравственное учреждение, к которому лишь позже присоединилось… … Реальный словарь классических древностей
AMALECH — Latin. populos lambens; vel ex Ebraeo et Syro, populos percutiens; Fil. Eliphaz ex Thamna concubina. Gen. c. 36. v. 12. Erat autem nepos Esau. A quo Amalechitae, pars Idumaeorum vicini Iudaeae, versus meridiem, maledictioni divinitus destinati,… … Hofmann J. Lexicon universale
δηλέομαι — (I) δηλέομαι και δαλέομαι (Α) 1. (για πρόσωπα) βλάπτω, φέρνω βλάβη σε κάποιον (τυχαία ή σκόπιμα) (α. «μήπως, ἵππους δηλήσεαι», Ιλ. β. «ἠέ σε... ἄνδρες ἐδηλήσαντο» σέ έβλαψαν, σέ φόνευσαν, Οδ.) 2. (για πράγματα) προκαλώ βλάβες, φθείρω («οὐδὲ ποτ… … Dictionary of Greek
ορκιοτόμος — ὁρκιοτόμος, ιων. τ. ὁρκιητόμος, δωρ. τ. ὁρκιατόμος, ον (Α) αυτός που ορκίζεται με μεγαλοπρέπεια σε ιεροτελεστία. [ΕΤΥΜΟΛ. < ὅρκιον / ὅρκια + τόμος (< τόμος < τέμνω)] … Dictionary of Greek
ορκιοφόρος — ὁρκιοφόρος, ιων.τ. ὁρκιηφόρος, ον (Α) (δ. ανάγν.) ορκιοτόμος*. [ΕΤΥΜΟΛ. < ὅρκιον / ὅρκια + φόρος*] … Dictionary of Greek