-
1 δαίμων
a godI ἔστι δἀνδρὶ φάμεν ἐοικὸς ἀμφὶ δαιμόνων καλά O. 1.35
δύο δὲ γλαυκῶπες αὐτὸν δαιμόνων βουλαῖσιν ἐθρέψαντο δράκοντες O. 6.46
κῆλα δὲ καὶ δαιμόνων θέλγει φρένας P. 1.12
χρὴ τὰ ἐοικότα πὰρ δαιμόνων μαστευέμεν P. 3.59
καὶ τίς ἄνδρας ἀλκίμους δαίμων ἀπ' Οἰνώνας ἔλασεν; N. 5.16ἴστω λαχὼν πρὸς δαιμόνων θαυμαστὸν ὄλβον N. 9.45
χθὼν ὥτε φοινικέοισιν ἄνθησεν ῥόδοις δαιμόνων βουλαῖς I. 4.19
κρίνεται δ' ἀλκὰ διὰ δαίμονας ἀνδρῶν I. 5.11
( Αἰακός)ὃ καὶ δαιμόνεσσι δίκας ἐπείραινε I. 8.24
II specifically.φαυσίμβροτος δαίμων Ὑπεριονίδας O. 7.39
“ οἰοπόλος δαίμων” (ὁ Τρίτων. Σ.) P. 4.28 ξεινοδόκησέν τε δαίμων fr. 311.III sing. heaven, godsτύχᾳ μὲν δαίμονος O. 8.67
ἀγαθοὶ δὲ καὶ σοφοὶ κατὰ δαίμον' ἄνδρες ἐγένοντ O. 9.28
τὰ δοὐκ ἐπἀνδράσι κεῖται· δαίμων δὲ παρίσχει P. 8.76
Ἄπολλον, γλυκὺ δἀνθρώπων τέλος ἀρχά τε δαίμονος ὀρνύντος αὔξεται P. 10.10
ἔκ δὲ τελευτάσει νιν ἤτοι σάμερον δαίμων P. 12.30
σύν τέ οἱ δαίμων φυτεύει δόξαν ἐπήρατον I. 6.12
θνᾴσκομεν γὰρ ὁμῶς ἅπαντες· δαίμων δἄισος I. 7.43
b genius, guardian spirit, fortuneλτ;γτ;ενοφῶντος εὔθυνε δαίμονος οὖρον O. 13.28
εἰ δὲ δαίμων γενέθλιος ἕρποι O. 13.105
δαίμων δἕτερος ἐς κακὸν τρέψαις ἐδαμάσσατό νιν (ὁ κακοποιός, ὡς πρὸς τὸν ἀγαθόν. Σ.) P. 3.34τὸν δἀμφέποντ' αἰεὶ φρασὶν δαίμον ἀσκήσω P. 3.109
Διός τοι νόος μέγας κυβερνᾷ δαίμον' ἀνδρῶν φίλων P. 5.123
κατερεῖς πόθεν ἔλαβες ναυπρύτανιν δαίμονα καὶ τὰν θεμίξενον ἀρετάν (sc. Αἴγινα) Pae. 6.131 -
2 δαίμων
δαίμων, ονος, ὁ, ἡ, Gott, Göttin; nach Plat. Crat. 398 b u. anderen Alten von δαήμων, kundig, wie Ar. chil. frg. 50 sagt δαίμονές εἰσι μάχης; nach Anderen von δαίω, theilen, als Vertheiler der Lebensloose; = ϑεός, vgl. Il. 1, 222. 3, 420. 19, 188; so auch Tragg. Am gewöhnlichsten bei Hom. göttliches Wesen, wo man keinen bestimmten Gott nennen kann, u. doch aus Erscheinungen u. Ereignissen auf eine übermenschliche wirkende einem ϑεός zuschreibt; στυγερὸς δέ οἱ ἔχραε δαίμων, ἀσπάσιον δ' ἄρα τόν γε ϑεοὶ κακότητος ἔλυσαν, eine verderbliche Gottheit fiel ihn mit Krankheit an, Od. 5, 396 (vgl. Soph. Ai. 1194); κακὸς δαίμων 10, 64; Verhängniß, Schicksal, bes. Unglück; δαίμονος αἶσα κακή Od. 11, 61; πρὸς δαίμονα, gegen das Geschick, Il. 17, 98; σὺν δαίμονι 11, 792, mit Gottes Hülfe, wie κατὰ δαίμονα Hippocr. – Unhomerisch Iliad. 8, 166 πάρος τοι δαίμονα δώσω, ich werde dir ein böses Geschick verhängen, dir den Tod geben: Scholl. Didym. vs. 166 δαίμονα δώσω: Ζηνόδοτος πότμον ἐφήσω; Scholl. Aristonic. vs. 164 ἀϑετοῦνται στίχοι τρεῖς, ὅτι εὐτελεῖς εἰσι τῇ κατασκευῇ, καὶ τὸ »πάρος τοι δαίμονα δώσω« τελείως ἐστὶν οὐ κατὰ τὸν ποιητήν· ἀνάρμοστα δὲ καὶ τὰ λεγόμενα τοῐς προσώποις; Scholl. Didym. vs. 164 (ἄλλως.) τούτους καὶ Ἀριστοφάνης ἠϑέτησεν. – Aehnlich wie Homer auch die Tragg.: ὧδε δαίμων τις κατέφϑειρε στρατόν Aesch. Pers. 337; ἀλάστωρ κακὸς δαίμων 346; δαίμων ὑπερβαρὴς ἐμπιτνών Ag. 1148; geradezu Unglück, Spt. 794; Glück, Pers. 811; ὠμὸς δ. Soph. O. R. 828; πλὴν τοῦ δαίμονος, außer dem Unglück, der Blindheit, O. C. 76; u. sonst; δαιμόνων κατάστασις, Zustand des Glücks, Eur.; κατὰ δαίμονα, durch Zufall, zufällig, Her. 1, 111, wie Dem. κατὰ τύχην τινὰ καὶ δαίμονα 48, 24; κατὰ δαίμονα καὶ κατὰ συντυχίαν ἀγαϑὴν ἥκεις Ar. Av. 544; σκέψασϑε τὸν δαίμονα καὶ τὴν τύχην Aesch. 3, 115; vgl. 157; Dem. öfter; Plat. τύχην καὶ δαίμονας Rep. X, 619 c. Aehnl. δαίμονος τύχη Pind. Ol. 8, 67; Eur. Hipp. 832. – Neben ϑεός stehend bedeutet es untergeordnete Gottheiten, vgl. Plat. Legg. V, 738 d τοῖς δὲ μέρεσιν ἑκάστοις ϑεὸν ἢ δαίμονα ἢ καί τινα ἥρωα ἀποδοτέον, wie Rep. III, 342 a; Apol. 27 d εἰ δ' αὖ οἱ δαίμονες ϑεῶν παῖδές εἰσι νόϑοι; Legg. VIII, 848 d ϑεῶν καὶ τῶν ἑπομένων ϑεοῖς δαιμόνων. – Im N. T. u. K. S. böser Geist, Teufel. – Nach Hes. O. 121 sind δαίμονες Menschenseelen aus dem goldenen Zeitalter, die zwischen Himmel u. Erde sich aufhalten, die Thaten der Menschen beobachten u. sie beschirmen, ein Mittelglied zwischen Menschen u. Göttern; Plat. Phaed. 107 Schutzgeister; ἀγαϑῷ δαίμονι wurde am Ende der Mahlzeit getrunken; ἡ τἀγαϑοῠ δαίμονος φιάλη Xenarch. Ath. XV, 693 b; δαίμονος ἀγαϑοῠ μετάνιπτρον Antiphan. ib. XI, 486 f. – Seelen der Abgeschiedenen, Luc. Luct. 24; auch im sing., Geist, Schatten, Aesch. Pers. 620; Eur. Alc. 1003.
-
3 δαίμων
A (lyr.),δαῖμον Theoc.2.11
, ὁ, ἡ, god, goddess, of individual gods or goddesses, Il.1.222, 3.420, etc.;δαίμονι ἶσος 5.438
; ἐμίσγετο δαίμονι δαίμων, of Φιλίη and Νεῖκος, Emp. 59.1 :—but more freq. of the Divine power (while θεός denotes a God in person), the Deity, cf. Od.3.27; πρὸς δαίμονα against the Divine power, Il.17.98; σὺν δαίμονι by its grace, 11.792; κατὰ δαίμονα, almost, = τύχῃ, by chance, Hdt.1.111;τύχᾳ δαίμονος Pi.O.8.67
; ἄμαχος δ., i. e. Destiny, B.15.23: in pl., ὅτι δαίμονες θέλωσιν, what the Gods ordain, Id.16.117;ταῦτα δ' ἐν τῷ δ. S. OC 1443
;ἡ τύχη καὶ ὁ δ. Lys. 13.63
, cf.Aeschin.3.111;κατὰ δαίμονα καὶ συντυχίαν Ar.Av. 544
.2 the power controlling the destiny of individuals: hence, one's lot or forlune,δτυγερὸς δέ οἱ ἔχραε δ. Od.5.396
, cf. 10.64;δαίμονος αἶσα κακή 11.61
; δαίμονα δώσω I will deal thee fate, i.e. kill thee, I1.8.166; freq. in Trag. of good or ill fortune,ὅταν ὁ δ. εὐροῇ A.Pers. 601
;δ. ἀσινής Id.Ag. 1342
(lyr.); ;γενναῖος πλὴν τοῦ δαίμονος S.OC76
;δαίμονος σκληρότης Antipho 3.3.4
;τὸν οἴακα στρέφει δ. ἑκάστψ Anaxandr.4.6
; personified as the good or evil genius of a family or person,δ. τῷπλεισθενιδῶν A.Ag. 1569
, cf. S.OT 1194 (lyr.);ὁ ἑκάστου δ. Pl.Phd. 107d
, cf. PMag.Lond.121.505, Iamb.Myst.9.1;ὁ δ. ὁ τὴν ἡμετέραν μοῖραν λελογχώς Lys.2.78
;ἅπαντι δ. ἀνδρι συμπαρίσταται εὐθὺς γενομένῳ μυσταγωγὸς τοῦ βίου Men.16.2
D.;δ. ἀλάστορες Id.8D.
;ὁ μέγας [τοῦ Καίσαρος] δ. Plu.Caes.69
; ὁ σὸς δ. κακός ibid.;ὁ βασιλέως δ. Id.Art.15
;ἦθος ἀνθρώπῳ δ. Heraclit.119
;Ξενοκράτης φησὶ τὴν ψυχὴν ἑκάστου εἶναι δ. Arist.Top. 112a37
.II δαίμονες, οἱ, souls of men of the golden age, acting as tutelary deities, Hes.Op. 122, Thgn.1348, Phoc.15, Emp.115.5, etc.;θεῶν, δ., ἡρώων, τῶν ἐν Ἅιδου Pl.R. 392a
: less freq. in sg., ; τὸν τὲ δ. Δαρεῖον ἀγκαλεῖσθε, of the deified Darius, A.Pers. 620; νῦν δ' ἐστὶ μάκαιρα δ., of Alcestis, E.Alc. 1003 (lyr.), cf.IG12(5).305.5 ([place name] Paros): later, of departed souls, Luc.Luct.24; δαίμοσιν εὐσεβέσιν, = Dis Manibus, IG14.1683; so θεοὶ δ., ib.938, al.: also, ghost, Paus.6.6.8.2 generally, spiritual or semi-divine being inferior to the Gods, Plu.2.415a, al., Sallust.12, Dam.Pr. 183, etc.; esp. evil spirit, demon, Ev.Matt.8.31, J.AJ8.2.5;φαῦλοι δ. Alex.Aphr.Pr.2.46
; δαίμονος ἔσοδος εἰς τὸν ἄνθρωπον, Aret.SD1.4;πρᾶξις ἐκβάλλουσα δαίμονας PMag.Par.1227
.3 ἀγαθὸς δ. the Good Genius to whom a toast was drunk after dinner, Ar.V. 525, Nicostr.Com.20, D.S.4.3, Plu.2.655e, Philonid. ap. Ath.15.675b, Paus.9.39.5, IG12(3).436 ([place name] Thera), etc.; of Nero,ἀ. δ. τῆς οἰκουμένης OGI666.3
; of the Nile, ἀ. δ. ποταμός ib.672.7 (i A.D.); of the tutelary genius of individuals (supr. 1),ἀ. δ. Ποσειδωνίου SIG1044.9
(Halic.): pl., δαίμονες ἀ., = Lat. Di Manes, SIG 1246 ([place name] Mylasa): Astrol., ἀγαθός, κακός δ., names of celestial κλῆροι, Paul.Al.N.4, O.1, etc. (Less correctly written Ἀγαθοδαίμων, q.v.).B = δαήμων, knowing, δ. μάχης skilled in fight, Archil.3.4. (Pl. Cra. 398b, suggests this as the orig. sense; while others would write δαήμονες in Archil., and get rid of this sense altogether; cf. however αἵμων. More probably the Root of δαίμων ( deity) is δαίω to distribute destinies;; cf. Alcm.48.) -
4 δαίμων
δαίμων, ονος. divinity, divine power; sometimes equivalent to θεός, but esp. of the gods in their dealings with men, Il. 3.420 ; σὺν δαίμονι, ‘with the help of God,’ κακὸς δαίμων, δαίμονος αἶσα κακή, etc.; hence freq. ‘fate,’ ‘destiny,’ πάρος τοι δαίμονα δώσω, thy ‘death,’ Il. 8.166.A Homeric dictionary (Greek-English) (Ελληνικά-Αγγλικά ομηρικό λεξικό) > δαίμων
-
5 δαίμων
δαίμων, - ονοςGrammatical information: m. f.Meaning: `godlike power, god' (Il.).Derivatives: Adj. δαιμόνιος `belonging to δ.' (Il.); on δαιμόνιε s. E. Brunius-Nilsson Δαιμόνιε. Diss. Uppsala 1955; n. δαιμόνιον `godlike power', "daimonion" (Ion.-Att.); δαιμονικός `id.' (Plu.); δαιμονιακός `id.' ( PMag. Osl. 1, 143); δαιμονιώδης `like a δ.' (Ep. Jac., Prokl.). - Rare and late δαιμονίς (Procl.) and δαιμόνισσα ( PMag. Leid. W. 16, 48). - On δαιμονή (Alkm. 69?), s. Schwyzer 524. - Denomin. δαιμονάω `be possessed by a δ.' (A.), δαιμονιάω `id.' (Phld.), δαιμονητιᾳ̃ δαιμονίζεται. Κρῆτες H., after verbs of disease in - άω, - ιάω and - ητιάω (Schwyzer 731f.); δαιμονίζομαι `id.' (Philem.) with δαιμονισμός (Vett. Val.), `become a god' (S. Fr. 173, H.); δαιμονιάζομαι = δαιμονιάω (pap.). - Often as 2. member of compounds: bahuvrihi ( βαρυ-, δυσ-); substantives ( ἀγαθο-, ἀνθρωπο-).Etymology: To δαίομαι (s. v.), as `divider' (cf. v. Wilamowitz Glaube 1, 363); cf. OP baga-, OCS bogъ `god' beside Av. baga- `part', Skt. bhága- `id.', to bhájati `divide'. Not prop. "Zerreißer, Fresser (der Leichen)" as god of death, which does not fit the meaning of δαίμων. - See Nilsson Gr. Rel.2 1, 216ff. On more recent developments s. Chantraine CRAI 1954, 452-5.Page in Frisk: 1,340-341Greek-English etymological dictionary (Ελληνικά-Αγγλικά ετυμολογική λεξικό) > δαίμων
-
6 δαίμων
δαίμων, ονος, ὁ (Hom.+ in the sense ‘a divinity’ [between θεός and ἥρως Pla., Rep. 392a; cp. Menand., Epitr. 1083 S.=725 Kö., specific or unspecified, sometimes ‘destiny’, s. JRexine, Daimon in Classical Gk. Lit. 30, ’85, 335–61; Herm. Wr., ins, pap, Philo, Joseph., SibOr]) means (evil) spirit/demon in the only place, apart from v.l., in the NT text (so Chariton 6, 2, 9 δ. κακός; Epict. 1, 22, 16; Appian, Bell. Civ. 4, 86 §366; Alex. Aphr., Probl. 2, 46; Iambl., Myst. 3, 31, 15 πονηρ.; Himerius, Or. 8 [23], 13 [here the πονηρὸς δ. of the disease strangles his victim with the βρόχος]; Sextus 604; Synes., Ep. 79 p. 227d; Eutecnius 2 p. 30, 13 [of a harpy]; PGM 4, 1227 [ἐκβάλλειν]; 2516 [πονηρός]; 3081; 5, 131; POxy 1380, 164; BGU 954, 9; Is 65:11; Philo, Gig. 16b; Jos., Bell. 1, 628, Ant. 8, 45, Vi. 402; TestJud 23:1; Theoph. Ant. 2, 8 [p. 118, 7]. Cp. δαιμόνιον 2; for a positive view of daemons as beneficent beings s. Hes., Op. 123–26) Mt 8:31 in wordplay to emphasize the source of the plight of the two possessed men δύο δαιμονιζόμενοι: the ‘possessors’ of the two ‘possessed’. As v.l. also Mk 5:12; Lk 8:29; Rv 16:14; 18:2.—EOwen, Δαίμων and Cognate Words: JTS 32, ’31, 133–53; HSchibli, Xenocrates’ Daemons and the Irrational Soul: ClQ 43, ’93, 143–67 (p. 147 n. 21 lit.; n. 23 on ‘bad’ daemons that can suffer pain).—EDNT. LexThK3 III 1–6. TRE VIII 275–86 (lit.). DDD 445–55. DELG. M-M. TW. Sv. -
7 δαιμων
- ονος ὅ и ἥ1) бог, богиня(δώματ΄ ἐς Διὸς μετὰ δαίμονας ἄλλους Hom.)
δαίμονι ἶσος Hom. — богоравный;σὺν δαίμονι Hom. — с божьей помощью;πρὸς δαίμονα Hom. — против божьей воли2) божество (преимущ. низшего порядка)— дух, гений, демон (δαίμονες ἐπιχθόνιοι, φύλακες θνητῶν ἀνθρώπων Hes.; θεοὴ καὴ οἱ ἑπόμενοι θεοῖς δαίμονες Plat.; ἐκ μὲν ἡρώων εἰς δαίμονας, ἐκ δὲ δαιμόνων εἰς θεοὺς ἀναφέρεσθαι Plut.)
3) (тж. δαίμονος τύχη Pind., τύχη δαιμόνων Eur., δ. καὴ τύχη Aeschin., Dem. и τύχη καὴ δαίμονες Plat.) божеское определение, роковая случайностьκατὰ δαίμονα Her. — по воле случая;
ἀπ΄ ὠμοῦ δαίμονος Soph. — по воле жестокой судьбы;δαίμονος αἶσα κακή Hom. — злой рок4) злой рок, несчастьеδαίμονα δοῦναί τινι Hom. — погубить кого-л.;
πλέν τοῦ δαίμονος Soph. — несмотря на это несчастье5) душа умершего(Δαρεῖος Aesch.; νῦν δ΄ ἐστὴ μάκαιρα δ. Eur.)
-
8 δαίμων
δαίμωνgod: masc /fem nom /voc sg -
9 δαίμων
δαίμων, ονος, ὁ, ἡ, Gott, Göttin; göttliches Wesen, wo man keinen bestimmten Gott nennen kann, u. doch aus Erscheinungen u. Ereignissen auf eine übermenschliche wirkende einem ϑεός zuschreibt; Verhängnis, Schicksal, bes. Unglück; πρὸς δαίμονα, gegen das Geschick; πάρος τοι δαίμονα δώσω, ich werde dir ein böses Geschick verhängen, dir den Tod geben; geradezu: Unglück; πλὴν τοῦ δαίμονος, außer dem Unglück, der Blindheit; δαιμόνων κατάστασις, Zustand des Glücks; κατὰ δαίμονα, durch Zufall, zufällig. Neben ϑεός stehend bedeutet es untergeordnete Gottheiten. Im N. T. u. K. S. böser Geist, Teufel; δαίμονες Menschenseelen aus dem goldenen Zeitalter, die zwischen Himmel u. Erde sich aufhalten, die Taten der Menschen beobachten u. sie beschirmen, ein Mittelglied zwischen Menschen u. Göttern; ἀγαϑῷ δαίμονι wurde am Ende der Mahlzeit getrunken. Seelen der Abgeschiedenen; auch im sing.: Geist, Schatten -
10 δαίμων
ὁ δαίμων, μονός божество, божественная сила ( определяющая характер и судьбу человека) -
11 δαίμων
{сущ., 5}демон, бес.Ссылки: Мф. 8:31; Мк. 5:12; Лк. 8:29; Откр. 16:14; 18:2. LXX: 1408 (דגַּ).*▲ ключ.сл.Греческо-русский лексикон Нового Завета с номерами Стронга и греческой Симфонией > δαίμων
-
12 δαίμων
{сущ., 5}демон, бес.Ссылки: Мф. 8:31; Мк. 5:12; Лк. 8:29; Откр. 16:14; 18:2. LXX: 1408 (דגַּ).*▲ ключ.сл.Греческо-русский лексикон Нового Завета с номерами Стронга и греческой Симфонией > δαίμων
-
13 δαίμων
-
14 δαίμων
демон, бес; LXX: (גַּד); син. (δαιμόνιον), (διάβολος).Ελληνικά-Ρωσικά λεξικό στα κείμενα της Καινής Διαθήκης (Греческо-русский словарь к текстам Нового Завета) > δαίμων
-
15 δαίμων, -ονος
+ ὁ N 3 0-0-1-0-0=1 Is 65:11demon for MT גד a goddess of fate and luckCf. HORSLEY 1981, 17; OWEN 1931, 133–153; SEELIGMANN 1940, 389; →NIDNTT; TWNT -
16 σορο-δαίμων
σορο-δαίμων, ονος, ὁ, Spottname eines Alten, der schon mit einem Fuße im Grabe steht, wie σορέλλη; Phryn. in B. A. 63 ὁ ἄξιος ἐν σορῷ δαίμων εἶναι δι' ὑπερβολὴν γήρους; Plut. de educ. lib. 18 neben κρονόληρος.
-
17 κακο-δαίμων
κακο-δαίμων, ονος, einen bösen Dämon habend, unglücklich, unselig, im Ggstz von εὐδαίμων; Eur. Hipp. 1362; Ar. Ach. 105 u. öfter; Plat. Conv. 173 d; Men. 78 a; Folgde; – ὁ κακοδαίμων δαίμων, der böse Dämon, Ar. Equ. 113.
-
18 ἀγαθο-δαίμων
ἀγαθο-δαίμων, ονος, ὁ, nach Apollon. de pron. p. 26 der nom. zu ἀγαϑοῦ δαίμονος, s. δαίμων.
-
19 παν-ευ-δαίμων
παν-ευ-δαίμων, ον, ganz glücklich; Luc. Cont. 14 I. öfter, Plut. adv. Stoic. 1 u. a. Sp.
-
20 πολυ-δαίμων
πολυ-δαίμων, ον, von oder mit vielen Göttern, Orph. H. 17, 11, von Ruhnk. in πολυδέγμων geändert.
См. также в других словарях:
δαίμων — god masc/fem nom/voc sg … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
δαίμων — ο βλ. δαίμονας … Dictionary of Greek
δαίμων ή δαίμονας — Στην αρχαία ελληνική γλώσσα σήμαινε θεός θεά και γενικά κάθε εξωανθρώπινη ύπαρξη στην οποία αποδιδόταν μία δύναμη που επιδρούσε σε ορισμένες περιστάσεις και σε ορισμένα μέρη. Έτσι, απέδιδαν σε έναν δ. την εμφάνιση μιας δυστυχίας ή μια επιτυχημένη … Dictionary of Greek
Демон — (δαίμων) βообще означает (в классич. литер.) деятеля, обладающего сверхчеловеческой силой, принадлежащего к невидимому миру и имеющего влияние на жизнь и судьбу людей; между δαίμων θ θεός οриблизительно такое же отношение, как между лат. numen и… … Энциклопедический словарь Ф.А. Брокгауза и И.А. Ефрона
δαιμόνεσσι — δαίμων god masc/fem dat pl (epic aeolic) … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
δαιμόνοιν — δαίμων god masc/fem gen/dat dual … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
δαιμόνων — δαίμων god masc/fem gen pl δαιμονάω to be under the power of a imperf ind act 3rd pl (homeric ionic) δαιμονάω to be under the power of a imperf ind act 1st sg (homeric ionic) … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
δαῖμον — δαίμων god masc/fem voc sg … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
δαίμονα — δαίμων god masc/fem acc sg … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
δαίμονας — δαίμων god masc/fem acc pl … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
δαίμονε — δαίμων god masc/fem nom/voc/acc dual … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)