Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

saginare

  • 1 Выкармливать

    - saginare; farcire;

    Большой русско-латинский словарь Поляшева > Выкармливать

  • 2 Откармливать

    - saginare; obesare; farcire;

    Большой русско-латинский словарь Поляшева > Откармливать

  • 3 dulciola

    dulciola, ōrum, n. (dulcium), süße Kuchen, süßes Backwerk, mellitis dulciolis ventrem saginare, Apul. met. 4, 27.

    lateinisch-deutsches > dulciola

  • 4 sanguis

    sanguis (urspr., aber veraltete Form sanguen), inis, m., das Blut (= der dünne, die Glieder durchströmende und lebenerhaltende Blutsaft, hingegen cruor = der rohe Blutsaft, das rohe, dicke Blut; vgl. Tac. ann. 12, 47), I) eig. u. bildl.: 1) eig.: sanguinis eruptio, Cels.: sanguinis vomitus, Cels.: sanguinis missio, das Aderlassen, Cels.: sanguis ater, Lucr., Verg. u. Liv.: caprinus, Aur. Vict.: humanus, Liv. u.a.: taurinus, Catull. u. Plin.: tauri sanguis, Cic.: vestis sanguine madens, Quint.: gladius sanguine oblitus, Sall.: sanguine subito ictus, vom Schlage getroffen, Eutr.: murenas sanguine humano saginare, Sen. (bildl., sanguine rei publicae saginari, sich mit dem Marke des St. mästen, Cic.): candor corporis magis sanguine atro maculabatur, Liv.: affectus nobis fugant sanguinem, treiben uns das Blut (im Gesichte) zurück (Ggstz. evocant ruborem), Sen.: os sanguine respergere, Cic.: se sanguine nefando respergere, Liv.: sanguinem mittere, zur Ader lassen, alci, Cels., u. scherzh., provinciae, Cic.: so auch sanguinem extrahere, Plin., od. detrahere, Colum., od. emittere venis, Plin., od. demittere, Gell.: sanguinem sistere, Plin., od. cohibere, Cels., od. supprimere, Cels.: sanguinem exspuere, Cels., ab ore exspuere (Ggstz. ex stomacho cruorem reicere), Scrib.: sanguinem vomere, Cels.: sanguinem fundere, ausgießen, Cic., u. vergießen, Curt. (vgl. plus sanguinis ex multa carne fundebatur, Liv.): sanguinem effundere, vergießen, Cic.: sanguinem haurire, Liv., sanguinem alcis haurire, Cic.: hauriendus aut dandus est sanguis, ihr müßt Blut (der Feinde) vergießen oder (das eurige) hingeben, Liv.: sanguinem sitire, Iustin. u. Lact.: sanguinem alcis sitire, Cic.: gustasse civilem sanguinem vel potius exsorbuisse, Cic.: numquam sanguinem alcis expetivisse, Cic.: hominis propinqui sanguinem vitamque eripere, Cic.: saturare se sanguine dissimillimorum sui civium, Cic.: satia te sanguine, quem sitisti, Iustin.: canes satiati sanguine erili, Ov.: etiam impendio sanguinis sui alqm tueri, Sen. – 2) bildl.: a) die Lebensfrische, das Kernhafte, amisimus sucum et sanguinem, Cic.: quibus integer aevi sanguis, Verg. – v. der Rede u. v. Redner, Cic.: verum sanguinem deperdebat, Cic.: sanguinem ipsum ac medullam verborum ipsius (Sallustii) eruere atque introspicere peritus, Gell. 18, 4, 2. – b) = Vermögen, Geld, de sanguine aerarii detrahere, Cic.: sanguinem miserit, quicquid potuerit detraxerit, Cic. – II) meton.: 1) das Blutvergießen, der Mord, sanguis cotidianus, Cic.: fraterni sanguinis insons, Ov.: odio civilis sanguinis, Cic.: usque ad sanguinem incitari solet odium, Cic.: sanguinem facere (anrichten), Liv.: – 2) das Geblüt = die Blutsverwandtschaft, der Stamm, das Geschlecht usw., a) abstr.: magnam possidet religionem paternus maternusque sanguis, Cic.: cognatio materna Transalpini sanguinis, Cic.: ne sanguis societur (durch das Heiraten untereinander), Liv.: sanguine coniunctus, Blutsverwandter, Cic.: attingere alqm sanguine, blutsverwandt sein mit usw., Plin. ep. – b) konkret, Abkömmling, Kind (Sohn, Tochter), Enkel usw., Alexandri sanguis ac stirps (Sprößling), Curt.: proice tela, sanguis meus, Verg.: est sanguis tuus, Tibull.: regius sanguis, v. der Europa, königliche Prinzessin, Hor.: saevire in suum sanguinem, Liv. – III) poet. übtr., die natürliche Feuchtigkeit, der Saft der Pflanzen usw., bacas turgentes sanguine Pallas amat, Öl, Nemes.: viridis nemori sanguis decedit, Saft der Bäume, Manil.: von der Purpurfarbe, Val. Flacc. – / Das i von Natur lang (s. Lachmann Lucr. p. 59), daher oft bei Dichtern so gemessen, s. Neue-Wagener Formenl.3 1, 243. – Genet. Sing. vulg. auch sanguis, Cael. Aur. de morb. chron. 2, 11, 128. Paul. Nol. 21, 376: Akk. sanguem, Corp. inscr. Lat. 6, 2104, 22 (Act. Arv. a. 218). – Archaist. Nomin.-Form sanguen, Enn. ann. 113; fr. scen. 26 u. 202. Acc. tr. 83. Cato origg. 4. fr. 7, u. oratt. fr. 60. Varro sat. Men. 225. Lucr. 1, 837 u.a. Petron. 59, 1. Lact. 1, 15, 31. – Der Plur. sanguines wird von Prisc. 5, 54 u. Serv. Verg. Aen. 4, 687 als ungebräuchlich bezeichnet, aber s. Vulg. 2. regg. 16, 7; psalm. 5, 7 u. 15, 4; prov. 29, 10 u. ö. Hieron. in psalm. 15, 4 u. ö. (vgl. Neue-Wagener Formenlehre3 1, 580).

    lateinisch-deutsches > sanguis

  • 5 dick

    dick, crassus (sowohl vom Umfang [dah. auch v. Maß] als auch von der Gedrungenheit, Ggstz. tenuis, dünn, macer, mager). – pinguis (fett, feist, Ggstz. macer). – opīmus (strotzend von Nahrungssäften, dick u. fett, Ggstz. gracilis). obesus (wohlgenährt, Ggstz. gracilis u. [von Tieren] Ggstz. strigosus. – corpore amplo (wohlbeleibt). – turgens. turgidus (aufgeschwollen, z.B. oculi). – densus (dicht, Ggstz. rarus, einzeln). – spissus (undurchdringlich, undurchsichtig, vom Boden, der Finsternis etc., Ggstz. solutus, locker). – confertus (dicht zusammengedrängt, von einer Menge, Ggstz. rarus). – Bei Bestimmungen des Maßes entweder durch crassus mit dem Akk. od. durch crassitudine mit Genet. des Maßes, z.B. vier Fuß d., quattuor pedes crassus; quattuor pedum crassitudine; vgl. daumendick, fingerdick. – eine d. Haut, callum od. callus: man hat dicke Bücher darüber geschrieben, de quibus volumina impleta sunt: die Philosophen haben dicke Bucher dagegen geschrieben, pleni libri sunt contra ista ipsa disserentium philosophorum: Dikäarchus hat ein dickes B. darüber geschrieben, daß etc., magnus Dicaearchi liber est m. Akk. u. Infin. – d. Luft, aër crassus; caelum crassum; plenior caeli natura: d. Blut, sanguis crassus: ein d. Backen, altera bucca inflatior.Adv.crasse; dense: spisse. – d. machen, spissare (z.B. das Blut); saginare (mästen, fett machen d. werden, pinguescere (von Tieren): d. und fett werden, corpus facere.

    deutsch-lateinisches > dick

  • 6 fett

    fett, pinguis, etw. s., subpinguis (fett, feist, eig. von leb. Wesen; übtr. v. Lebl., z.B. Acker, Staat, Ggstz. macer). – opīmus (strotzend von Nahrungssäften, dick und fett, von leb. Wesen, Ggstz. gracilis; dann übtr. = fett hinsichtlich des Ertrags, wohlnährend, v. Acker etc., Ggstz. sterilis; dah. verb. agri opimi et fertiles: dann bildl. = viel einbringend, reichlich, wie Anklage [die dem Advokaten viel einbringt], Beute). – obesus (der sich rund gegessen hat, wohlgenährt, Ggstz. gracilis, v. Menschen; u. Ggstz. strigosus, v. Tieren). – nitidus (glänzend, strotzend vor Fettigkeit). – pastus (gefüttert, z.B. anser). – perpastus (gehörig-, gut gefüttert, feist, z.B. canis). – saginatus (gemästet). – unctus (mit Öl, Fett versehen, v. Speisen; übtr. = reichlich, z.B. cena). – luculentus (beträchtlich, wie ein Amt etc.). – s. machen, pinguem facere od. reddere: opimare (dick u. fett machen); saginare (mästen); farcire (stopfen, Federvieh); ungere (mit Öl, Fett versehen, z.B. caules oleo meliore). – s. werden, pinguescere; pinguem esse coepisse; nitescere: fett sein, pinguem etc. esse; nitere (s. oben zu nitidus).

    deutsch-lateinisches > fett

  • 7 mästen

    mästen, saginare (mit Mast füttern). – pinguem facere (fett machen). – opimare (seist machen, bes. Geflügel). – farcire (stopfen, nur Geflügel). – mit etwas m., auch alere alqā re (z.B. furfure). – Übtr., die sich einige Jahre hindurch von veruntreuten öffentlichen Geldern gemästet (= bereichert) hatten, quos paverat per aliquot annos publicus peculatus.

    deutsch-lateinisches > mästen

  • 8 sagino

    sagino, āre, āvi, ātum - tr. - engraisser, gaver, gorger.    - saginari exquisitis epulis, Plin.: se rassasier de festins splendides.    - saginari reipublicae sanguine, Cic.: se repaître du sang de la république.
    * * *
    sagino, āre, āvi, ātum - tr. - engraisser, gaver, gorger.    - saginari exquisitis epulis, Plin.: se rassasier de festins splendides.    - saginari reipublicae sanguine, Cic.: se repaître du sang de la république.
    * * *
        Sagino, saginas, pen. prod. saginare. Columella. Engraisser une beste, Mettre en mue.

    Dictionarium latinogallicum > sagino

  • 9 dulciola

    dulciola, ōrum, n. (dulcium), süße Kuchen, süßes Backwerk, mellitis dulciolis ventrem saginare, Apul. met. 4, 27.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > dulciola

  • 10 sanguis

    sanguis (urspr., aber veraltete Form sanguen), inis, m., das Blut (= der dünne, die Glieder durchströmende und lebenerhaltende Blutsaft, hingegen cruor = der rohe Blutsaft, das rohe, dicke Blut; vgl. Tac. ann. 12, 47), I) eig. u. bildl.: 1) eig.: sanguinis eruptio, Cels.: sanguinis vomitus, Cels.: sanguinis missio, das Aderlassen, Cels.: sanguis ater, Lucr., Verg. u. Liv.: caprinus, Aur. Vict.: humanus, Liv. u.a.: taurinus, Catull. u. Plin.: tauri sanguis, Cic.: vestis sanguine madens, Quint.: gladius sanguine oblitus, Sall.: sanguine subito ictus, vom Schlage getroffen, Eutr.: murenas sanguine humano saginare, Sen. (bildl., sanguine rei publicae saginari, sich mit dem Marke des St. mästen, Cic.): candor corporis magis sanguine atro maculabatur, Liv.: affectus nobis fugant sanguinem, treiben uns das Blut (im Gesichte) zurück (Ggstz. evocant ruborem), Sen.: os sanguine respergere, Cic.: se sanguine nefando respergere, Liv.: sanguinem mittere, zur Ader lassen, alci, Cels., u. scherzh., provinciae, Cic.: so auch sanguinem extrahere, Plin., od. detrahere, Colum., od. emittere venis, Plin., od. demittere, Gell.: sanguinem sistere, Plin., od. cohibere, Cels., od. supprimere, Cels.: sanguinem exspuere, Cels., ab ore exspuere (Ggstz. ex stomacho cruorem reicere), Scrib.: sanguinem vomere, Cels.: sanguinem fundere, ausgießen, Cic., u. vergießen,
    ————
    Curt. (vgl. plus sanguinis ex multa carne fundebatur, Liv.): sanguinem effundere, vergießen, Cic.: sanguinem haurire, Liv., sanguinem alcis haurire, Cic.: hauriendus aut dandus est sanguis, ihr müßt Blut (der Feinde) vergießen oder (das eurige) hingeben, Liv.: sanguinem sitire, Iustin. u. Lact.: sanguinem alcis sitire, Cic.: gustasse civilem sanguinem vel potius exsorbuisse, Cic.: numquam sanguinem alcis expetivisse, Cic.: hominis propinqui sanguinem vitamque eripere, Cic.: saturare se sanguine dissimillimorum sui civium, Cic.: satia te sanguine, quem sitisti, Iustin.: canes satiati sanguine erili, Ov.: etiam impendio sanguinis sui alqm tueri, Sen. – 2) bildl.: a) die Lebensfrische, das Kernhafte, amisimus sucum et sanguinem, Cic.: quibus integer aevi sanguis, Verg. – v. der Rede u. v. Redner, Cic.: verum sanguinem deperdebat, Cic.: sanguinem ipsum ac medullam verborum ipsius (Sallustii) eruere atque introspicere peritus, Gell. 18, 4, 2. – b) = Vermögen, Geld, de sanguine aerarii detrahere, Cic.: sanguinem miserit, quicquid potuerit detraxerit, Cic. – II) meton.: 1) das Blutvergießen, der Mord, sanguis cotidianus, Cic.: fraterni sanguinis insons, Ov.: odio civilis sanguinis, Cic.: usque ad sanguinem incitari solet odium, Cic.: sanguinem facere (anrichten), Liv.: – 2) das Geblüt = die Blutsverwandtschaft, der Stamm, das Geschlecht usw., a) abstr.: magnam possidet religionem
    ————
    paternus maternusque sanguis, Cic.: cognatio materna Transalpini sanguinis, Cic.: ne sanguis societur (durch das Heiraten untereinander), Liv.: sanguine coniunctus, Blutsverwandter, Cic.: attingere alqm sanguine, blutsverwandt sein mit usw., Plin. ep. – b) konkret, Abkömmling, Kind (Sohn, Tochter), Enkel usw., Alexandri sanguis ac stirps (Sprößling), Curt.: proice tela, sanguis meus, Verg.: est sanguis tuus, Tibull.: regius sanguis, v. der Europa, königliche Prinzessin, Hor.: saevire in suum sanguinem, Liv. – III) poet. übtr., die natürliche Feuchtigkeit, der Saft der Pflanzen usw., bacas turgentes sanguine Pallas amat, Öl, Nemes.: viridis nemori sanguis decedit, Saft der Bäume, Manil.: von der Purpurfarbe, Val. Flacc. – Das i von Natur lang (s. Lachmann Lucr. p. 59), daher oft bei Dichtern so gemessen, s. Neue-Wagener Formenl.3 1, 243. – Genet. Sing. vulg. auch sanguis, Cael. Aur. de morb. chron. 2, 11, 128. Paul. Nol. 21, 376: Akk. sanguem, Corp. inscr. Lat. 6, 2104, 22 (Act. Arv. a. 218). – Archaist. Nomin.- Form sanguen, Enn. ann. 113; fr. scen. 26 u. 202. Acc. tr. 83. Cato origg. 4. fr. 7, u. oratt. fr. 60. Varro sat. Men. 225. Lucr. 1, 837 u.a. Petron. 59, 1. Lact. 1, 15, 31. – Der Plur. sanguines wird von Prisc. 5, 54 u. Serv. Verg. Aen. 4, 687 als ungebräuchlich bezeichnet, aber s. Vulg. 2. regg. 16, 7; psalm. 5, 7 u. 15, 4; prov. 29, 10 u. ö. Hieron. in psalm. 15, 4 u. ö.
    ————
    (vgl. Neue-Wagener Formenlehre3 1, 580).

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > sanguis

  • 11 sagīnō

        sagīnō āvī, ātus, āre    [sagina], to fatten, cram, feast: corpus, Cu.: popularīs suos, ut iugulentur, L.: nuptialibus cenis, L.: qui rei p. sanguine saginantur: septuagiens sestertio saginatus, Ta.
    * * *
    saginare, saginavi, saginatus V TRANS
    fatten (animals) for eating; feed lavishly, stuff

    Latin-English dictionary > sagīnō

  • 12 Кормить

    - alere (puerum tepidi ope lactis; exercitum frumento; equos foliis ex arboribus strictis; parentes; canes); pascere; cibare; saginare; tueri; nutrire;

    • кормить кого-л. - quempiam cibo sustentare; cuipiam cibos praebere / suppeditare; alimenta dare / porrigere / subministrare;

    • кормить молоком дитя - infantem lactare; lacte alere / nutrire;

    • кормить животных - cibum animalibus suggerere;

    • кормить кого-л. завтраками - incertis promissis aliquem tenere;

    Большой русско-латинский словарь Поляшева > Кормить

  • 13 farcio

    farcĭo, farsi, fartum, sometimes farctum (post-class. form farsum, Petr. 69; Apic. 4, 2; 8, 8;

    and farcītum,

    Cassiod. Inst. Div. Litt. 22), 4, v. a. [Gr. phrak-, phrassô, to shut in; cf. Lat. frequens; Germ. Berg, Burg], to stuff, cram, fill full (class.).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    pulvinus perlucidus Melitensi rosa fartus,

    Cic. Verr. 2, 5, 11, § 27:

    medios parietes farcire fractis caementis,

    Plin. 36, 22, 51, § 172:

    intestinum,

    Apic. 2, 3:

    mustelae ventriculus coriandro fartus,

    Plin. 29, 4, 16, § 60: Jovis satelles jecore opimo farta et satiata, etc., Cic. Poët. Tusc. 2, 10, 24; cf.:

    edaces et se ultra quam capiunt farcientes,

    Sen. Ep. 108.—
    B.
    In partic., to fatten an animal, = saginare:

    gallinas et anseres sic farcito,

    Cato, R. R. 89; Varr. R. R. 3, 9 fin.; Col. 8, 7, 4.—
    II.
    Transf. (rare; not in Cic.).
    A.
    In gen., to fill, cram with any thing:

    fartum totum theatrum,

    filled, App. Flor. p. 353, 37:

    infinitis vectigalibus (rex) erat fartus,

    Vitr. 2, 8 med.; Cat. 28, 12.—
    B.
    To stuff or cram into:

    in os farciri pannos imperavit,

    Sen. Ira, 3, 19:

    totum lignum in gulam,

    id. Ep. 70 med.:

    ischaemon in nares,

    Plin. 25, 8, 45, § 83:

    hinc farta premitur angulo Ceres omni,

    i. e. copious, abundant, Mart. 3, 58, 6.—Hence, fartum ( farctum), i, n., stuffing, filling, inside:

    intestina et fartum eorum, cum id animal nullo cibo vivat, etc.,

    Plin. 28, 8, 29, § 117; Col. 5, 10, 11; id. Arb. 21, 2 (for which:

    pulpa fici,

    Pall. 4, 10):

    viaticum,

    a filling for the journey, Plaut. Trin. 5, 2, 45, acc. to Ritschl.—Comically:

    fartum vestis, i. q. corpus,

    Plaut. Most. 1, 3, 13 (but in Plaut. Mil. 1, 1, 8, read stragem, v. Ritschl ad h. l.).

    Lewis & Short latin dictionary > farcio

  • 14 farctum

    farcĭo, farsi, fartum, sometimes farctum (post-class. form farsum, Petr. 69; Apic. 4, 2; 8, 8;

    and farcītum,

    Cassiod. Inst. Div. Litt. 22), 4, v. a. [Gr. phrak-, phrassô, to shut in; cf. Lat. frequens; Germ. Berg, Burg], to stuff, cram, fill full (class.).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    pulvinus perlucidus Melitensi rosa fartus,

    Cic. Verr. 2, 5, 11, § 27:

    medios parietes farcire fractis caementis,

    Plin. 36, 22, 51, § 172:

    intestinum,

    Apic. 2, 3:

    mustelae ventriculus coriandro fartus,

    Plin. 29, 4, 16, § 60: Jovis satelles jecore opimo farta et satiata, etc., Cic. Poët. Tusc. 2, 10, 24; cf.:

    edaces et se ultra quam capiunt farcientes,

    Sen. Ep. 108.—
    B.
    In partic., to fatten an animal, = saginare:

    gallinas et anseres sic farcito,

    Cato, R. R. 89; Varr. R. R. 3, 9 fin.; Col. 8, 7, 4.—
    II.
    Transf. (rare; not in Cic.).
    A.
    In gen., to fill, cram with any thing:

    fartum totum theatrum,

    filled, App. Flor. p. 353, 37:

    infinitis vectigalibus (rex) erat fartus,

    Vitr. 2, 8 med.; Cat. 28, 12.—
    B.
    To stuff or cram into:

    in os farciri pannos imperavit,

    Sen. Ira, 3, 19:

    totum lignum in gulam,

    id. Ep. 70 med.:

    ischaemon in nares,

    Plin. 25, 8, 45, § 83:

    hinc farta premitur angulo Ceres omni,

    i. e. copious, abundant, Mart. 3, 58, 6.—Hence, fartum ( farctum), i, n., stuffing, filling, inside:

    intestina et fartum eorum, cum id animal nullo cibo vivat, etc.,

    Plin. 28, 8, 29, § 117; Col. 5, 10, 11; id. Arb. 21, 2 (for which:

    pulpa fici,

    Pall. 4, 10):

    viaticum,

    a filling for the journey, Plaut. Trin. 5, 2, 45, acc. to Ritschl.—Comically:

    fartum vestis, i. q. corpus,

    Plaut. Most. 1, 3, 13 (but in Plaut. Mil. 1, 1, 8, read stragem, v. Ritschl ad h. l.).

    Lewis & Short latin dictionary > farctum

  • 15 sagino

    săgīno, āvi, ātum, 1, v. a. [sagina] (class.; cf. educare).
    I.
    Lit.
    A.
    Of animals, to fatten, fat:

    pullos columbinos,

    Varr. R. R. 3, 7, 9:

    boves ad sacrificia,

    id. ib. 2, 1, 20:

    aves offis,

    Col. 8, 7, 3:

    equum hordeo ervoque (with roborare largo cibo),

    id. 6, 27, 8:

    porcum,

    Prop. 4 (5), 1, 23:

    corpus,

    Curt. 9, 7, 16:

    glires fagi glande,

    Plin. 16, 6, 7, § 18:

    catulos ferarum molliore praedā,

    Quint. 12, 6, 6 et saep.—
    B.
    Of persons, to cram, stuff, feast:

    saginare plebem populares suos, ut jugulentur,

    Liv. 6, 17, 3:

    nuptialibus cenis,

    id. 36, 17:

    terra, quae copiā rerum omnium (illos Gallos) saginaret,

    id. 38, 17:

    cum exquisitis cottidie Antonius saginaretur epulis,

    Plin. 9, 35, 58, § 119:

    convivas,

    id. 33, 10, 47, § 136.—
    II.
    Transf., to feed, nourish, etc.:

    terra multorum annorum frondibus et herbis, velut saginata largioribus pabulis,

    Col. 2, 1, 5; Plin. 19, 4, 19, § 54:

    fons umore supero saginatus,

    Sol. 45: qui ab illo pestifero ac perdito cive jampridem rei publicae sanguine saginantur, * Cic. Sest. 36, 78; Curt. 5, 1, 39; Tac. H. 4, 42.—Hence, săgīnātus, a, um, P. a., fattened, fat (late Lat.):

    saginatior hostia,

    Hier. Ep. 21, 12; so,

    Christianus ursis,

    Tert. Jejun. 17 fin.:

    vitulum,

    Vulg. Luc. 15, 23.

    Lewis & Short latin dictionary > sagino

См. также в других словарях:

  • saginare — v. sagginare …   Enciclopedia Italiana

  • saginare — sa·gi·nà·re v.tr. BU lett., var. → sagginare …   Dizionario italiano

  • sainar — I (Del lat. saginare, engordar.) ► verbo transitivo Engordar a un animal. SE CONJUGA COMO aislar II (Del cat. sagnar.) ► verbo intransitivo Sangrar una herida. * * * sainar1 (del lat. «sagināre», engordar) tr. *Engordar a los ↘animales. sainar2… …   Enciclopedia Universal

  • sagginare — sag·gi·nà·re v.tr. OB mettere all ingrasso animali d allevamento, spec. maiali e volatili, fornendogli cibo in abbondanza {{line}} {{/line}} VARIANTI: saginare. DATA: ca. 1340. ETIMO: lat. sagīnāre, v. anche saggina …   Dizionario italiano

  • sagginare — (lett. saginare) v. tr. [dal lat. saginare ingrassare ]. (zoot.) [far diventare più grasso, spec. maiali e uccelli] ▶◀ ingrassare, mettere (o tenere) all ingrasso …   Enciclopedia Italiana

  • Saginate — Sag i*nate, v. t. [L. saginatus, p. p. of saginare to fat, fr. sagina stuffing.] To make fat; to pamper. [R.] Many a saginated boar. Cowper. [1913 Webster] …   The Collaborative International Dictionary of English

  • sagination — (sa ji na sion) s. f. Action d engraisser. Les Chinois pratiquent la sagination du poisson de mer. ÉTYMOLOGIE    Lat. saginationem, de saginare, qui vient de sagina (voy. saindoux) …   Dictionnaire de la Langue Française d'Émile Littré

  • ABANTES — I. ABANTES fluvius in finibus Apolloniatum. Sabel. l. 8. Enn. 6. II. ABANTES populi (inquit Pausan. in Eliacis) ex Euboeâ octo navibus ad Ceraunia delati, Thronium, in regions quam Abantidem appellârunt, construxêrunt, quam tandem amiserunt, et… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • ABOMINATIO — Aegyptiorum, Exodi c. 8. v. 26, Non convenit ita facere, quia abominationem Aegyptiorum sacrificaremus Domina Deo nosiro etc. Et si sacrisicaremus abominationem Aegaptiorum antc eorum oculos, nonne lapidarent nos? Denotat capras, boves et oves,… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • AUFIDIUS — I. AUFIDIUS cognomentô Lurco, qui primus pavones saginare aggreslus est, ex eo quaestu reditum sexagenorum millium Sestertiorum percipiens. Plin. l. 10. c. 20. Aufidii meminit Horat. l. 2. Sat. 4. v. 24. Aufidius forti miscebat mella Falerno. II …   Hofmann J. Lexicon universale

  • DELIACI — memorati Plin l. 10. c. 50. gallinatii erant Mercatores, quos gallinas saginare primos coepisse, scribit. Eorundem meminit Cic. in Lucullo, Quoniam gallinarium invenisti Deliacum quiova cognosceret. Item Orat. 2. pro C. Cornelio, apud Ascon.… …   Hofmann J. Lexicon universale

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»