Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

banished

  • 1 exsul

    ex-sul or exul, ŭlis, comm. [usual. referred to solum; one who is banished from his native soil; but prob. from root sal-, Sanscr. sar, to go; Lat. salire, saltare; cf.: praesul, consul, subsul, Corss. Ausspr. 2, 71], a banished person, wanderer, exile.
    I.
    Prop.:

    omnes scelerati atque impii, quos leges exsilio affici volunt, exsules sunt, etiamsi solum non mutarint,

    Cic. Par. 4, 2, 31:

    civitas exsulem regem (Tarquinium) esse jussit,

    id. Rep. 2, 25 fin.:

    exsules damnatique,

    Caes. B. G. 5, 55, 3; cf.:

    capitis damnati exsulesque,

    id. B. C. 3, 110, 4:

    cum Hannibal Carthagine expulsus Ephesum ad Antiochum venisset exsul,

    Cic. de Or. 2, 18, 75:

    cum vagus et exsul erraret atque undique exclusus,

    id. Clu. 62, 175:

    exsules restituti,

    id. Phil. 1, 1, 3; Suet. Claud. 12:

    reducere,

    Cic. Fam. 12, 1, 1; Auct. Her. 2, 28, 45:

    dives, inops, Romae, seu fors ita jusserit, exsul,

    Hor. S. 2, 1, 59.—With gen. (mostly poet.):

    patriae quis exsul se quoque fugit?

    Hor. C. 2, 16, 19.—With abl.:

    nunc vero exsul patriā, domo,

    Sall. J. 14, 17.—Prov.: exsuli ubest nusquam domus est, sine sepulchro mortuus, Publ. Syr. 155 (Speng.).—
    b.
    As fem.:

    exsul Hypermnestra,

    Ov. H. 14, 129; Tac. A. 14, 63:

    (Latona) exsul erat mundi,

    Ov. M. 6, 189.— Poet.:

    exul adhuc jacet umbra ducit,

    Luc. 8, 837. —
    II.
    Transf. ( poet. and in post-Aug. prose):

    exsul mentisque domusque,

    deprived of reason, Ov. M. 9, 409:

    erret per urbem pontis exsul et clivi,

    Mart. 10, 5, 3: ciconia avis exsul hiemis, i. e. that leaves us in winter, Publ. Syr. ap. Petr. 55 (Com. Fragm. p. 304 Rib.).

    Lewis & Short latin dictionary > exsul

  • 2 profugus

    prŏfŭgus, a, um, adj. [profugio], that flees or has fled, fugitive (not in Cic. or Cæs.; cf. fugitivus).
    I.
    In gen.:

    profugus domo,

    Liv. 1, 1:

    ex urbe,

    Tac. H. 4, 49:

    ex Peloponneso,

    Liv. 1, 8:

    e proelio,

    Tac. H. 2, 46:

    a proelio,

    Flor. 4, 2:

    ad rebelles,

    Tac. A. 1, 57.—Of animals:

    boves profugae,

    Prop. 5, 1, 4:

    juvenci,

    Val. Fl. 3, 57:

    taurus profugus altaribus,

    Tac. H. 3, 56; cf.

    currus,

    Ov. M. 15, 506.—With gen.:

    Tiridates regni profugus,

    Tac. A. 15, 1:

    bis vinculorum (Hannibalis) profugus,

    escaped from, Plin. 7, 28, 29, § 104.—
    B.
    Transf., fleeing hither and thither, vagabond, roving, wandering, unsettled ( poet.):

    profugi Scythae,

    Hor. C. 1, 35, 9:

    Scythes,

    id. 4, 14, 42; Vulg. Gen. 4, 12.—
    II.
    In partic., that flees from his native country, fugitive, banished, exiled:

    Hannibal patriā profugus,

    Liv. 34, 60:

    Trojani, qui profugi incertis sedibus vagabantur,

    Sall. C. 6, 1:

    fato profugus,

    Verg. A. 1, 2:

    classis,

    Ov. M. 13, 627.—
    B.
    Subst.: prŏ-fŭgus, i, and prŏfŭga, ae, m.
    1.
    A fugitive, banished person, exile ( poet.):

    profugus patriam deseras,

    Plaut. Trin. 3, 2, 75:

    profugo affer opem,

    Ov. P. 2, 9, 6; 3, 6, 40:

    servi alieni profugae,

    App. M. 6, p. 175, 7; cf. Prisc. p. 622 P.—
    2.
    An apostate:

    reus suae religionis aut profugus,

    Min. Fel. 35, 6.

    Lewis & Short latin dictionary > profugus

  • 3 aqua

        aqua ae (poet. also aquāī, V.), f    [3 AC-], water: aquae pluviae, rain-water: gelida: pluvialis, O.: aquae fons: deterrima, most unwholesome, H.: perennis, L.: fervens, boiling: in aquam ruere, into the river, L.: aquae ductus, an aqueduct: aquae iter, the right of way for water: medicamentum ad aquam intercutem, against dropsy. — Esp., in phrases: qui praebet aquam, the host, H.: unctam convivis praebere aquam, greasy water, H.: aqua et ignis, i. e. the necessarie of life; hence, alicui aquā et igni interdici, to be excluded from civil society, be banished. — Meton., the sea: ad aquam, on the coast: naviget aliā linter aquā, i. e. treat other themes, O. — A brook. ad aquam, Cs.— Rain: cornix augur aquae, H.: aquae magnae bis eo anno fuerunt, L.— Plur, waters, a watering-place, baths: ad aquas venire, i. e. to Baiae.—A water-clock: ex aquā mensurae, measures (of time) by the water-clock, Cs.—Prov.: aqua haeret, i. e. there is a hitch, I am at a loss.
    * * *
    water; sea, lake; river, stream; rain, rainfall (pl.), rainwater; spa; urine

    Latin-English dictionary > aqua

  • 4 exsul or exul

        exsul or exul ulis, m and f    [2 SAL-], a banished person, wanderer, exile: capitis damnati exsulesque, Cs.: exsules restituti: pauper et exsul, homeless, H.: patriae quis exsul Se quoque fugit? H.: mundi, O.: nunc vero exsul patriā, domo, S.: mentisque domūsque, estranged, O.

    Latin-English dictionary > exsul or exul

  • 5 exsulō or exulō

        exsulō or exulō āvī, ātum, āre    [exsul], to be an exile, be banished, live in exile: Romae: in Volscos exsulatum abiit, L.: apud Prusiam: Protei ad usque columnas, V. — To be absent, be a stranger: domo, T.: animo.

    Latin-English dictionary > exsulō or exulō

  • 6 extorris

        extorris e, adj.    [ex + terra], driven out of the country, exiled, banished, homeless: hinc extorres profugerunt: agro Romano, L.: patriā domo, S.: extorre hinc Punicum nomen, driven from this land, L.: extorrem populum R. agere ab solo, L.
    * * *
    extorris, extorre ADJ

    Latin-English dictionary > extorris

  • 7 exul

        exul    see exsul.
    * * *
    exile (M/F), banished person; wanderer

    Latin-English dictionary > exul

  • 8 exulō

        exulō    see exsulo.
    * * *
    exulare, exulavi, exulatus V
    be exile, live in exile; be banished; be a stranger

    Latin-English dictionary > exulō

  • 9 fugō

        fugō āvī, ātus, āre    [fuga], to cause to flee, put to flight, drive off, chase away, rout, discomfit: homines inermos armis: hostīs, S.: fugato omni equitatu, Cs.: fugatis equitibus, S.: Indoctum doctumque fugat recitator, H.: astra Phoebus, H.: audacem fugat hoc poëtam, Quod, etc., H.: fugat hoc (telum), facit illud amorem, etc., O.: nisi me mea Musa fugasset, banished, O.: Saturno rege fugato, exiled, Tb.
    * * *
    fugare, fugavi, fugatus V
    put to flight, rout; chase away; drive into exile

    Latin-English dictionary > fugō

  • 10 pellō

        pellō pepulī, pulsus, ere    [1 PAL-], to beat, strike, knock, push, drive, hurl, impel, propel: fores, T.: pueri pulsi: ter pede terram (in the tripudium), H.: undique magno Pulsa domus strepitu, H.— To drive out, drive away, thrust out, expel, banish, repel, drive back, discomfit, rout: qui armis pulsus est: hostes pelluntur, Cs.: exsules tyrannorum iniuriā pulsi, banished, L.: in exsilium pulsus: lapidibus e foro pelli: omnes ex Galliae finibus, Cs.: istum ab Hispaniā: illum ab eā, T.: possessores suis sedibus: patriā, N.: regno pulsus, H.: pudendis Volneribus pulsus, i. e. shamefully wounded in flight, V.— To rout, put to flight, discomfit: exercitus eius ab Helvetiis pulsus, Cs. — To strike, set in motion, impel: sagitta pulsa manu, V.: nervi pulsi, struck: lyra pulsa manu, played, O.: classica, Tb.—Fig., to strike, touch, move, affect, impress: Ille canit, pulsae referunt ad sidera valles, V.: acriter mentem sensumve: species utilitatis pepulit eum: iuvenem nullius forma pepulerat captivae, L.: pulsusque recesserat ardor, O.: Haec ubi dicta Agrestem (murem) pepulere, H.— To drive out, drive away, banish, expel: maestitiam ex animis: quo tibi nostri Pulsus amor? what has become of your love for me? V.: glande famem, O.: tecta, quibus frigorum vis pelleretur: tenebras, O.
    * * *
    pellere, pepuli, pulsus V
    beat; drive out; push; banish, strike, defeat, drive away, rout

    Latin-English dictionary > pellō

  • 11 profugus

        profugus adj.    [pro+2 FVG-], that flees, fugitive, in flight: milites profugi discedunt, S.: domo, L.: currus, O.— Wandering, nomad: profugi Seythae, H.— Banished, exiled: Hannibal patriā, L.: Troiani, qui profugi incertis sedibus vagabantur, S.: fato, V.: classis, O.—As subst m., a fugitive, exile: profugo adfer opem, O.: regni, Ta.
    * * *
    profuga, profugum ADJ
    fugitive; runaway; refugee

    Latin-English dictionary > profugus

  • 12 exsul

    exile (M/F), banished person; wanderer

    Latin-English dictionary > exsul

  • 13 exsulo

    exsulare, exsulavi, exsulatus V
    be exile, live in exile; be banished; be a stranger

    Latin-English dictionary > exsulo

  • 14 profugus

    fleeing, fugitive, banished, migratory.

    Latin-English dictionary of medieval > profugus

  • 15 abditum

    ab-do, ĭdi, ĭtum, 3, v. a. [2. do].
    I.
    Lit., to put away, remove: and abdere se, to go away, betake one's self to some place:

    ex conspectu eri sui se abdiderunt,

    Plaut. Ps. 4, 7, 5:

    pedestres copias paulum ab eo loco abditas in locis superioribus constituunt,

    removed, withdrawn, Caes. B. G. 7, 79, 2; so with ab:

    ascensu abdito a conspectu,

    Liv. 10, 14, 14:

    procul ardentes hinc precor abde faces,

    remove, Tib. 2, 1, 82.—The terminus ad quem is usually expressed by in with acc.:

    abdidit se in intimam Macedoniam quo potuit longissime a castris,

    Cic. Fam. 13, 29, 4; so,

    se in contrariam partem terrarum,

    id. Mur. 41, 89: se in classem, Dolab. ap. Cic. Fam. 9, 9, 2:

    se in Menapios,

    to depart, Caes. B. G. 6, 5, 5:

    In silvam Arduennam,

    id. ib. 5, 3, 4:

    exercitum in interiora,

    to uithdraw, Vell. 2, 110, 3:

    ea in insulam Seriphon abdita est (=ex humanā societate quasi expulsa),

    banished, exiled, Tac. A. 2, 85:

    se in bibliothecam,

    i. e. to retire to, Cic. Fam. 7, 28; cf.:

    se totum in litteras,

    id. ib. 7, 33, 2.—Rarely with other prepositions or with local adv.: Audisne haec, Amphiaraë, sub terram abdite? Poët. (Att.?) ap. Cic. Tusc. 2, 25, 60; so with sub, Lucr. 4, 419:

    se rus,

    Ter. Hec. 1, 2, 99:

    se domum,

    Cic. Pis. 38, 92:

    se Arpinum,

    id. Att. 9, 6, 1.
    II.
    Transf., to hide, conceal, keep secret, etc. (syn.: occulto, recondo); constr. aliquid, without or with in and abl., with other prepositions, with abl. only, or dat., with a localadv.
    (α).
    Aliquid:

    quae partes corporis... aspectum essent deformem habiturae, eas contexit atque abdidit (natura),

    Cic. Off. 1, 35, 126:

    amici tabellas,

    id. Pis. 17, 39:

    lacrimas, operire luctum,

    Plin. Ep. 3, 16, 6:

    abduntur (delphini) occultanturque incognito more,

    Plin. H. N. 9, 8, 7, § 22; cf.:

    occultare et abdere pavorem,

    Tac. H. 1, 88:

    pugnare cupiebant, sed retro revocanda et abdenda cupiditas erat,

    Liv. 2, 45, 7; so,

    sensus suos penitus,

    Tac. A. 1, 11:

    aliquid dissimulata offensione,

    id. ib. 3, 64. —
    (β).
    With in and abl.:

    cum se ille fugiens in scalarum tenebris abdidisset,

    Cic. Mil. 15, 40; cf.:

    qui dispersos homines in agris et in tectis silvestribus abditos... compulit unum in locum,

    id. Inr. 1, 2, 2:

    abditi in tabernaculis,

    Caes. B. G. 1, 39, 4; cf.:

    in silvis,

    id. ib. 9, 19, 6:

    penitus qui in ferrost abditus aër,

    Lucr. 6, 1037 al. —
    (γ).
    With other prepp.:

    cultrum, quem sub veste abditum habebat,

    Liv. 1, 58 fin.; cf. Ov. M. 10, 715:

    ferrum carvo tenus hamo,

    id. ib. 4, 719.—
    (δ).
    With abl.:

    caput cristatā casside,

    Ov. M. 8, 25:

    corpus corneā domo,

    Phaedr. 2, 6, 5:

    gladium sinu,

    Tac. A. 5, 7:

    latet abditus agro,

    Hor. Ep. 1, 1, 5:

    hunc (equum) abde domo,

    Verg. G. 3, 96:

    ita se litteris abdiderunt, at, etc.,

    Cic. Arch. 6, 12; v. Halm ad h. l.—
    (ε).
    With dat. ( poet.):

    lateri capulo tenus abdidit ensem,

    he baried, Verg. A. 2, 553.—
    (ζ).
    With local adv.:

    corpus humi,

    Flor. 4, 12, 38.—Hence, abditus, a, um, P. a., hidden, concealed, secreted, secret (syn.: reconditus, abscontlitus, occultus, retrusus): sub terram abditi, Att. ap. Cic. Tusc. 2, 25, 60:

    vis abdita quaedum,

    Lucr. 5, 1233:

    res occultae et penitus abditae,

    Cic. N. D. 1, 19:

    sunt innumerabiles de his rebus libri neque abditi neque obscuri,

    id. de Or. 2, 20, 84: haec esse penitus in mediā philosophiā;

    retrusa atque abdita,

    id. ib. 1, 19, 87 al.: oppida, remote, Cod. Th. 15, 1, 14. — Comp. abditior, Aug. Conf. 5, 5; 10, 10. —Sup. abditissimus, Aug. Enchir. c. 16. —
    II.
    In the neutr.: abdĭtum, i, subst.:

    terrai abdita,

    Lucr. 6, 809; so,

    abdita rerum (=abditae res),

    Hor. A.P. 49:

    in abdito coire,

    in concealment, secretly, Plin. 8, 5, 5, § 13. — Adv.: abdĭtē secretly:

    latuisse,

    Cic. Verr. 2, 2, 73, § 181; Ambros. Job et Dav. 1, 9, 29.

    Lewis & Short latin dictionary > abditum

  • 16 abdo

    ab-do, ĭdi, ĭtum, 3, v. a. [2. do].
    I.
    Lit., to put away, remove: and abdere se, to go away, betake one's self to some place:

    ex conspectu eri sui se abdiderunt,

    Plaut. Ps. 4, 7, 5:

    pedestres copias paulum ab eo loco abditas in locis superioribus constituunt,

    removed, withdrawn, Caes. B. G. 7, 79, 2; so with ab:

    ascensu abdito a conspectu,

    Liv. 10, 14, 14:

    procul ardentes hinc precor abde faces,

    remove, Tib. 2, 1, 82.—The terminus ad quem is usually expressed by in with acc.:

    abdidit se in intimam Macedoniam quo potuit longissime a castris,

    Cic. Fam. 13, 29, 4; so,

    se in contrariam partem terrarum,

    id. Mur. 41, 89: se in classem, Dolab. ap. Cic. Fam. 9, 9, 2:

    se in Menapios,

    to depart, Caes. B. G. 6, 5, 5:

    In silvam Arduennam,

    id. ib. 5, 3, 4:

    exercitum in interiora,

    to uithdraw, Vell. 2, 110, 3:

    ea in insulam Seriphon abdita est (=ex humanā societate quasi expulsa),

    banished, exiled, Tac. A. 2, 85:

    se in bibliothecam,

    i. e. to retire to, Cic. Fam. 7, 28; cf.:

    se totum in litteras,

    id. ib. 7, 33, 2.—Rarely with other prepositions or with local adv.: Audisne haec, Amphiaraë, sub terram abdite? Poët. (Att.?) ap. Cic. Tusc. 2, 25, 60; so with sub, Lucr. 4, 419:

    se rus,

    Ter. Hec. 1, 2, 99:

    se domum,

    Cic. Pis. 38, 92:

    se Arpinum,

    id. Att. 9, 6, 1.
    II.
    Transf., to hide, conceal, keep secret, etc. (syn.: occulto, recondo); constr. aliquid, without or with in and abl., with other prepositions, with abl. only, or dat., with a localadv.
    (α).
    Aliquid:

    quae partes corporis... aspectum essent deformem habiturae, eas contexit atque abdidit (natura),

    Cic. Off. 1, 35, 126:

    amici tabellas,

    id. Pis. 17, 39:

    lacrimas, operire luctum,

    Plin. Ep. 3, 16, 6:

    abduntur (delphini) occultanturque incognito more,

    Plin. H. N. 9, 8, 7, § 22; cf.:

    occultare et abdere pavorem,

    Tac. H. 1, 88:

    pugnare cupiebant, sed retro revocanda et abdenda cupiditas erat,

    Liv. 2, 45, 7; so,

    sensus suos penitus,

    Tac. A. 1, 11:

    aliquid dissimulata offensione,

    id. ib. 3, 64. —
    (β).
    With in and abl.:

    cum se ille fugiens in scalarum tenebris abdidisset,

    Cic. Mil. 15, 40; cf.:

    qui dispersos homines in agris et in tectis silvestribus abditos... compulit unum in locum,

    id. Inr. 1, 2, 2:

    abditi in tabernaculis,

    Caes. B. G. 1, 39, 4; cf.:

    in silvis,

    id. ib. 9, 19, 6:

    penitus qui in ferrost abditus aër,

    Lucr. 6, 1037 al. —
    (γ).
    With other prepp.:

    cultrum, quem sub veste abditum habebat,

    Liv. 1, 58 fin.; cf. Ov. M. 10, 715:

    ferrum carvo tenus hamo,

    id. ib. 4, 719.—
    (δ).
    With abl.:

    caput cristatā casside,

    Ov. M. 8, 25:

    corpus corneā domo,

    Phaedr. 2, 6, 5:

    gladium sinu,

    Tac. A. 5, 7:

    latet abditus agro,

    Hor. Ep. 1, 1, 5:

    hunc (equum) abde domo,

    Verg. G. 3, 96:

    ita se litteris abdiderunt, at, etc.,

    Cic. Arch. 6, 12; v. Halm ad h. l.—
    (ε).
    With dat. ( poet.):

    lateri capulo tenus abdidit ensem,

    he baried, Verg. A. 2, 553.—
    (ζ).
    With local adv.:

    corpus humi,

    Flor. 4, 12, 38.—Hence, abditus, a, um, P. a., hidden, concealed, secreted, secret (syn.: reconditus, abscontlitus, occultus, retrusus): sub terram abditi, Att. ap. Cic. Tusc. 2, 25, 60:

    vis abdita quaedum,

    Lucr. 5, 1233:

    res occultae et penitus abditae,

    Cic. N. D. 1, 19:

    sunt innumerabiles de his rebus libri neque abditi neque obscuri,

    id. de Or. 2, 20, 84: haec esse penitus in mediā philosophiā;

    retrusa atque abdita,

    id. ib. 1, 19, 87 al.: oppida, remote, Cod. Th. 15, 1, 14. — Comp. abditior, Aug. Conf. 5, 5; 10, 10. —Sup. abditissimus, Aug. Enchir. c. 16. —
    II.
    In the neutr.: abdĭtum, i, subst.:

    terrai abdita,

    Lucr. 6, 809; so,

    abdita rerum (=abditae res),

    Hor. A.P. 49:

    in abdito coire,

    in concealment, secretly, Plin. 8, 5, 5, § 13. — Adv.: abdĭtē secretly:

    latuisse,

    Cic. Verr. 2, 2, 73, § 181; Ambros. Job et Dav. 1, 9, 29.

    Lewis & Short latin dictionary > abdo

  • 17 amputo

    am-pŭto, āvi, ātum, 1, v. a., to cut around, to cut away or off, to lop off, prune.
    I.
    Lit., esp. of plants: amputata id est circum putata, Paul. ex Fest. p. 24 Müll.:

    vitem ferro,

    Cic. Sen. 15:

    mergum,

    Col. 4, 15, 4:

    cacumen (ulmi),

    Plin. 16, 32, 57, § 132.—

    Of other things: praeceidit caulem testīsque una amputat ambo,

    Lucil. 7, 22 Müll.:

    pestiferum in corpore,

    Cic. Phil. 8, 5:

    umeros,

    to mutilate, Sen. Thyest. 761:

    ex ipso vertice capillos,

    Plin. Ep. 7, 27, 12:

    caput,

    Suet. Galb. 20:

    manus,

    id. ib. 9:

    pollices,

    id. Aug. 24 et saep.—In Pliny also of things that are bitten off:

    caudas mugili,

    Plin. 9, 62, 88, § 185.—
    II.
    Trop., to lop off, curtail, shorten, diminish:

    amputata inanitas omnis et error,

    removed, banished, Cic. Fin. 1, 13:

    volo esse in adulescente, unde aliquid amputem,

    id. de Or. 2, 21:

    licet hinc quantum cuique videbitur circumcidat atque amputet,

    id. ib. 1, 15, 65:

    longa colloquia,

    Sen. Med. 530:

    numerum legionum,

    Tac. H. 2, 69.—In rhet.:

    amputata loqui,

    in a disconnected manner, in abrupt sentences, Cic. Or. 51:

    amputata oratio et abscisa,

    concise, Plin. Ep. 1, 20, 18.

    Lewis & Short latin dictionary > amputo

  • 18 crimen

    crīmen, ĭnis, n. [contr. for cernimen, from cerno, II. C.]; lit., a judicial decision, verdict, judgment; hence, transf., like the Gr. krima, of the subject of such a decision, and with partieular reference either to the accuser or to the accused.
    I.
    Subject., or with reference to the accuser, a charge, accusation, reproach; esp. when unfounded, a calumny, slander (very freq. in every period and species of composition):

    criminin' me habuisse fidem?

    Plaut. Bacch. 4, 3, 15; cf. Ter. Hec. 5, 2, 13:

    hae litterae fidem Persei criminibus fecerunt,

    Liv. 40, 23, 9:

    cum respondero criminibus,

    Cic. Planc. 2, 4:

    se falsis criminibus circumventum,

    Sall. C. 34, 2; cf.:

    crimen falsum,

    Cic. Quint. 2, 8; Hor. C. 3, 7, 14:

    criminibus adversariorum in invidiam venire,

    Nep. Epam. 7, 3:

    sermones pleni criminum in Patres,

    Liv. 6, 14, 11:

    crimina et suspiciones,

    id. 40, 15, 3:

    tanti maleficii crimen probare te censes posse talibus viris, si, etc.,

    Cic. Rosc. Am. 26, 72:

    sceleris maximi,

    id. Cael. 23, 56; cf. id. ib. 27, 65; id. Sull. 24, 8:

    istius conjurationis,

    id. ib. 4, 12:

    avaritiae,

    id. Verr. 2, 2, 78, § 192; 2, 5, 1, § 2:

    veneficii,

    Quint. 5, 7, 37:

    ubi est crimen quod reprehenditis?

    i. e. the point of the accusation, Cic. Sest. 38, 80 Halm ad loc.:

    quo enim illi crimine peccatoque perierunt?

    id. Cael. 30, 71:

    haec causa est omnium horum scelerum atque criminum,

    id. ib. 25, 61;

    so (approaching the signif. II. A. infra), id C. Norbano in nefario crimine atque in fraude capitali esse ponendum,

    id. de Or. 2, 48, 199 Sorof ad loc.:

    era in crimen veniet,

    Ter. Hec. 3, 1, 55 (era male audiet, Don.):

    quid? sciebas tibi crimini datum iri?

    would be made a reproach? Cic. Verr. 2, 5, 29, § 74; cf. Ov. M. 1, 766:

    crimen adferre,

    Cic. Rab. Post. 10, 27; cf.:

    crimen inferre, offerre,

    id. Lael. 18, 65:

    in quos crimen intendebatur,

    Liv. 9, 26, 11:

    esse in crimine,

    to stand charged with, Cic. Verr. 2, 4, 45, § 100:

    propulsare,

    id. Sull. 4, 12:

    defendere,

    to repel, confute, id. ib.; Ov. M. 13, 303;

    and opp. obicere,

    Quint. 6, 3, 69:

    repellere, transferre,

    id. 4, 2, 26 et saep.— Poet.: belli, pretexts (causae), Verg. A. 7, 339.—
    * B.
    Meton. (abstr. pro concreto), an object of reproach or invective:

    perpetuae crimen posteritatis eris,

    Ov. Tr. 4, 9, 26.—
    II.
    Object., or with reference to the accused, the fault complained of, a crime, fault, offence (freq., but rare in ante-Aug. prose).
    A.
    Lit.
    1.
    Ingen.:

    foedati crimine turpi,

    Lucr. 3, 49:

    cum haec (causa) non in crimine aliquo, quod ille posset infitiari... consisteret,

    Cic. de Or. 1, 40, 182 Sorof ad loc.:

    crimen meum indicare,

    Liv. 40, 12, 10; 41, 25, 6:

    carendum non solum crimine turpitudinis, verum etiam suspicione,

    Quint. 2, 2, 14:

    cum quidam crimen ultro faterentur,

    Suet. Claud. 36:

    velut crimen taedas exosa jugales,

    Ov. M. 1, 483:

    non prodere vultu,

    id. ib. 2, 447:

    scire,

    id. ib. 2, 614:

    hoc si crimen erit, crimen amoris erit,

    Prop. 2 (3), 30, 24; cf.:

    tuum crimen erit,

    thy fault, id. 2 (3), 28, 2:

    crimina et innoxios discernere,

    Tac. A. 1, 55.—Ovid in his Tristia very freq. calls the offence on account of which he was banished crimina or crimen, interchanging it with error, e. g. 1, 9, 64; 2, 3; 2, 207; 3, 5, 52; 3, 6, 26 al.—
    b.
    Of inanim. objects:

    crimina brassicae sunt, animae gravitatem facere, etc.,

    fault, defect, Plin. 20, 9, 35, § 91.—
    2.
    In partic., the crime of lewdness, adultery, Ov. M. 9, 24; Sil. 6, 634.—
    B.
    Meton.
    1.
    An object representing a crime:

    et rupit pictas, caelestia crimina, vestes, i. e. deorum adulteria,

    Ov. M. 6, 131; cf.:

    tum paries nullo crimine pictus erat,

    Prop. 2, 6, 34 (2, 5, 26 Bip.):

    impressā signat sua crimina gemmā,

    a letter containing her crime, Ov. M. 9, 566.—
    2.
    A cause of a crime, a criminal:

    se causam clamat crimenque caputque malorum,

    Verg. A. 12, 600; cf.:

    a pereant Baiae, crimen amoris, aquae,

    Prop. 1, 11, 30:

    Crimen et illa fuit... Myrrha,

    id. 3, 19 (4, 18), 15.

    Lewis & Short latin dictionary > crimen

  • 19 decido

    1.
    dē-cĭdo, cĭdi, 3, v. n. [cado], to fall off, fall down (class.).
    1.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    decido de lecto praeceps,

    Plaut. Cas. 5, 2, 48; so,

    anguis decidit de tegulis,

    Ter. Ph. 4, 4, 26:

    poma ex arboribus decidunt,

    Cic. de Sen. 19 fin.; cf.:

    e flore guttae,

    Ov. M. 9, 345:

    equo,

    Caes. B. G. 1, 48, 6;

    for which ex equo (in terram),

    Nep. Eum. 4;

    and ab equo (in arva),

    Ov. Ib. 259:

    summo toro,

    id. F. 2, 350:

    arbore glandes,

    id. M. 1, 106:

    caelo,

    Plin. 37, 10, 59, § 164; so,

    caelo,

    id. 2, 52, 53, § 138:

    in terras imber,

    Lucr. 6, 497; so,

    imber,

    Hor. Ep. 1, 14, 29:

    celsae turres graviore casu,

    id. Od. 2, 10, 11:

    comae,

    id. ib. 4, 10, 3 et saep.:

    montium decidentium moles,

    Plin. Ep. 8, 17, 3:

    (volucris) decidit in terram,

    Ov. M. 12, 569;

    so in terras sidus,

    id. ib. 14, 847:

    in puteum foveamve auceps,

    Hor. A. P. 458:

    in lacum fulmen,

    Suet. Galb. 8:

    in dolia serpens,

    Juv. 6, 432:

    in casses praeda,

    Ov. A. A. 2, 2:

    in laqueos suos auceps,

    id. Rem. Am. 502:

    in turbam praedonum hic fugiens,

    Hor. S. 1, 2, 42:

    in praeceps,

    Ov. M. 12, 339:

    ad pedes tunica,

    Suet. Aug. 94. —
    B.
    Pregn. (like cado and concido), to fall down dead, to sink down, to die (in class. Lat. only poet.):

    morbo decidunt,

    Plaut. Trin. 2, 4, 143:

    nos ubi decidimus, Quo pater Aeneas,

    Hor. Od. 4, 7, 14:

    scriptor abhinc annos centum qui decidit,

    id. Ep. 2, 1, 36:

    decidit exanimis vitamque reliquit in astris,

    Verg. A. 5, 517; cf. Stat. Th. 8, 125; and id. ib. 9, 755: (nupta) Decidit;

    in talum serpentis dente recepto,

    Ov. M. 10, 10.
    II.
    Trop., to fall, drop, fall away, fail, sink:

    quanta de spe decidi!

    Ter. Heaut. 2, 3, 9;

    for which quanta spe decidi!

    id. ib. 4, 8, 11; Suet. Oth. 5;

    and a spe societatis Prusiae,

    Liv. 37, 26:

    ex astris,

    Cic. Att. 2, 21, 4 (cf.: astrum, no. II. B. fin.):

    ego ab archetypo labor et decido,

    Plin. Ep. 5, 10, 1:

    eo decidit ut exsul de senatore fieret,

    has fallen so low, id. ib. 4, 11, 1: oculis captus in hanc fraudem decidisti (cf. katapiptein), Cic. Verr. 2, 4, 45, § 101:

    ad eas rei familiaris angustias decidit, ut, etc.,

    Suet. Claud. 9 fin.; cf.:

    huc decidisse cuncta, ut, etc.,

    Tac. A. 3, 59:

    ficta omnia celeriter tamquam flosculi decidunt,

    perish, Cic. Off. 2, 12 fin.:

    non virtute hostium sed amicorum perfidia decidi,

    am fallen, defeated, Nep. Eum. 11 fin.:

    an toto pectore deciderim,

    wholly banished from her affections, Tib. 3, 1, 20 (cf. ek thumou peseein, Hom. Il. 23, 595):

    qui huc deciderunt,

    into this illness, Cels. 3, 21 fin.:

    in hydropa,

    id. ib. med.: in maximis necessitatibus, ad quas libidine deciderat, Schol. Juv. 5, 3.
    2.
    dē-cīdo, cīdi, cīsum, 3, v. a. [caedo], to cut off.
    I.
    Lit. (rare in ante-Aug. per.; more freq. abscīdo;

    not in Caes.): taleas oleaginas tripedaneas,

    Cato R. R. 45:

    collum,

    Plaut. Merc. 2, 2, 37:

    aures,

    Tac. A. 12, 14:

    virgam arbori,

    id. G. 10:

    caput,

    Curt. 7, 2;

    prov.: pennas,

    to clip the wings, Hor. Ep. 2, 2, 50:

    malleolum,

    Plin. 17, 21, 35, § 162:

    filicem nascentem falce,

    Col. 2, 2, 13; Sil. 4, 389 et saep.—
    B.
    Transf., to cudgel, beat soundly:

    aliquem verberibus decidere,

    Dig. 47, 21, 2.
    II.
    Trop., to decide a disputed, or, indeed, any matter (qs. to cut the knot; cf.:

    dirimo and secare lites, res,

    Hor. Ep. 1, 16, 42; id. Sat. 1, 10, 15); to determine, settle, terminate, put an end to (class., most freq. in judic. lang.; cf.: transigo, paciscor).
    (α).
    With acc.: damnum, XII. Tab. 12, 4; Gai. Inst. 4, 37; 4, 45:

    quibus rebus actis atque decisis,

    Cic. Verr. 2, 5, 45 fin.; cf.:

    decisa negotia,

    Hor. Ep. 1, 7, 59:

    res transactione decisa,

    Dig. 5, 2, 29;

    and jam decisa quaestio,

    ib. 18, 3, 4:

    decidis statuisque tu, quid iis ad denarium solveretur,

    Cic. Quint. 4, 17; id. Rosc. Com. 11, 32; Dig. 47, 2, 63; cf. ib. 9, 4, 22, § 4:

    hoc loco praeter nomen cetera propriis decisa sunt verbis,

    i. e. decidedly, clearly expressed, Quint. 8, 6, 47: ego pol istam jam aliquovorsum tragulam decidero, I will now dispose of this dart one way or another, i. e. I will now put an end to this attack, these tricks, Plaut. Casin. 2, 4, 18.—
    (β).
    With praepp.:

    cum aliquo,

    Cic. Verr. 2, 2, 32, § [p. 520] 79; 2, 1, 48, § 125; id. Rosc. Am. 39, 114; Plin. 7, 40, 41, § 130:

    non erit uncia tota, decidat tecum qua pater ipse deum,

    for which Jupiter may compound with you, Mart. 9, 4, 6; cf.:

    cum patrono pecuniā,

    Dig. 12, 6, 26, § 12:

    de rebus,

    Cic. Quint. 5, 19; id. Rosc. Com. 12, 35 sq.; id. Att. 1, 8; Just. 31, 7: decidere jactu coepit cum ventis, to compound with the winds by throwing overboard (the cargo), Juv. 12, 33.—
    (γ).
    Absol.:

    in jugera singula ternis medimnis,

    Cic. Verr. 2, 3, 48; id. Rosc. Com. 36; Aur. Vict. de Vir. Ill. 56, 4.—
    B.
    To cut down, reduce, diminish:

    ad tertiam partem vectigal,

    Lampr. Alex. Sev. 38.

    Lewis & Short latin dictionary > decido

  • 20 exolo

    exsŭlo or exŭlo, also arch. exsŏlo, exŏlo, āvi, ātum, 1, v. n. and a. [exsul].
    I.
    Neutr., to be an exile or banished person, to live in exile (class.):

    qui Romam in exsili um venisset, cui Romae exsulare jus esset,

    Cic. de Or. 1, 39, 177:

    ut exsulares,

    id. Par. 4, 2, 32 sq.:

    aptissimus ad exulandum locus,

    id. Fam. 4, 8, 2:

    in Volscos exsulatum abiit,

    Liv. 2, 35, 6:

    exsulans atque egens,

    Cic. Tusc. 3, 18, 39:

    apud Prusiam exsulans,

    id. Div. 2, 24, 52; Mart. Spect. 4, 5 et saep.:

    alii exolatum abierant,

    Plaut. Trin. 2, 4, 134; id. Ps. 4, 3, 18.—
    B.
    Transf.:

    perii, nam domo exulo nunc: metuo fratrem, Ne intus sit,

    Ter. Eun. 3, 5, 62:

    cum omnes meo discessu exsulasse rem publicam putent,

    Cic. Par. 4, 2, 30:

    peculatus ex urbe et avaritia si exulant,

    Plaut. Pers. 4, 4, 7:

    etiam cum manent corpore, animo tamen exsulant,

    Cic. Rep. 2, 4, 7:

    quousque in regno exsulabo,

    be a stranger in my own country, Curt. 5, 8, 11.—
    II.
    Act., to banish, exile a person (late Lat.):

    tunc iterum exulatur,

    Hyg. Fab. 26; Dict. Cretens. 4, 4 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > exolo

См. также в других словарях:

  • Banished — may refer to:* Exile * Banished (film), a 2007 documentary …   Wikipedia

  • Banished — est un groupe de death metal américain formé en 1987, anciennement connu connu sous le nom de Baphomet. Formation Rick Breier batterie Tom Frost chant Dave Craiglow guitare Gary Schipani basse Discographie Morbid Realities (Démo, 1989) Baphomet… …   Wikipédia en Français

  • Banished — Banish Ban ish (b[a^]n [i^]sh), v. t. [imp. & p. p. {Banished} (b[a^]n [i^]sht); p. pr. & vb. n. {Banishing}.] [OF. banir, F. bannir, LL. bannire, fr. OHG. bannan to summon, fr. ban ban. See {Ban} an edict, and {Finish}, v. t.] 1. To condemn to… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Banished (film) — Infobox Film name = Banished: How Whites Drove Blacks Out of Town in America imdb id = 0912574 producer = Marco Williams Maia Harris caption = American Ethnic Cleansing director = Marco Williams editors = Kathryn Barnier Sandra Christie music =… …   Wikipedia

  • Banished Rhythmic Hate — Infobox Album | Name = Banished Rhythmic Hate Type = studio Artist = Viking Crown Released = November 13, 2001 Recorded = Genre = Black metal Length = Label = Renegade Records Producer = Reviews = * Allmusic Rating|2|5… …   Wikipedia

  • banished — ban·ish || bænɪʃ v. expel; send away, dismiss …   English contemporary dictionary

  • banished —   Kipaku ia, wailana …   English-Hawaiian dictionary

  • banished — …   Useful english dictionary

  • Utopia Banished — Студийный альбом …   Википедия

  • Utopia Banished — Infobox Album | Name = Utopia Banished Type = studio Artist = Napalm Death Released = May 1992 Recorded = Genre = Grindcore, death metal Length = 39:04 Label = Earache Producer = Colin Richardson Reviews = *Allmusic Rating|2.5|5… …   Wikipedia

  • The Self Banished — is a poem written by Edmund Waller in about 1645, and is one of the first songs written by the English composer Edward Elgar. It was written in 1875, and specifically for “soprano or tenor”. It is unpublished.LyricsTHE SELF BANISHED :It is not… …   Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»