-
1 wegwerfen
wyrzucać -
2 vorwerfen
vorwerfen ( irr) vt etwas rzucać <- cić> ( zum Fraß na pożarcie); fig wyrzucać <- cić>, zarzucać <- cić> ( jemandem etwas k-u A);ich habe mir nichts vorzuwerfen nie mam sobie nic do zarzucenia -
3 ausstoßen
* vtwyrzucać; ( von sich geben) wydawać (z siebie) -
4 hinauswerfen
* vt -
5 wegwerfen
* vt -
6 anspülen
-
7 ausgrenzen
-
8 ausmisten
-
9 auswerfen
-
10 Bord
an Bord na pokładzie; -
11 entrümpeln
-
12 Fenster
am Fenster przy oknie;zum Fenster z okna, przez okno;fam. fig das Geld zum Fenster hinauswerfen wyrzucać pieniądze na bruk -
13 feuern
-
14 hinauswerfen
-
15 hochkant
-
16 hochreißen
-
17 Luft
dünne Luft rozrzedzone powietrze;frische Luft atmen oddychać świeżym powietrzem;an der frischen Luft ( draußen) na wolnym powietrzu;die Luft anhalten wstrzym(yw)ać (od)dech;fig fam. die Luft ist rein okej, nic nie grozi;fam. jemanden wie Luft behandeln traktować k-o jak powietrze;fam. er ist Luft für mich on dla mnie nie istnieje;fam. da blieb ihm die Luft weg aż go zatkało;fam. das ist aus der Luft gegriffen to (jest) wzięte z sufitu;fam. die Angelegenheit hängt in der Luft sprawa wisi w powietrzu;ein Streit liegt in der Luft zanosi się na awanturę;fam. dicke Luft naprężona atmosfera;fam. in die Luft gehen wybuchnąć pf, wściec się pf; -
18 Müll
-
19 rausschmeißen
rausschmeißen fam. ( irr) wyrzucać <- cić> (za drzwi), wywalać <- lić> (na zbity łeb); ( entlassen) wyl(ew)ać (z posady) -
20 schleudern
schleudern aus wyrzucać <- cić> z (G); Wäsche odwirow(yw)ać; vi (sn) Wagen zarzucać <- cić>;ins Schleudern geraten wpadać < wpaść> w poślizg
- 1
- 2
См. также в других словарях:
wyrzucać — I {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk VIIIa, wyrzucaćam, wyrzucaća, wyrzucaćają, wyrzucaćany {{/stl 8}}– wyrzucić {{/stl 13}}{{stl 8}}dk VIIb, wyrzucaćcę, wyrzucaćci, wyrzucaćrzuć, wyrzucaćcony {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
wyrzucać — 1. Wyrzucać (coś) z siebie «wypowiadać, wykrzykiwać coś, zwykle szybko»: Rozmowa okazała się niemożliwa, więc tylko podniosłam rękę i pogłaskałam krótkie kręcone włosy. Jednak dziewczyna pod wpływem mojego gestu zwinęła się nagle jak w spazmie… … Słownik frazeologiczny
wyrzucać — ndk I, wyrzucaćam, wyrzucaćasz, wyrzucaćają, wyrzucaćaj, wyrzucaćał, wyrzucaćany 1. forma ndk czas. wyrzucić (p.) 2. «robić komuś wyrzuty, wymówki z jakiegoś powodu; wytykać coś» Wyrzucać komuś lenistwo, opieszałość. Wyrzucać sobie brak… … Słownik języka polskiego
wyrzucać – wyrzucić pieniądze w błoto — {{/stl 13}}{{stl 7}} wydawać pieniądze bez przemyślenia, na rzeczy zbędne, nieprzynoszące zakładanych korzyści; marnotrawić pieniądze : {{/stl 7}}{{stl 10}}Kupując to, wyrzucimy pieniądze w błoto. Ktoś nie wygląda na człowieka lubiącego wyrzucać… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
wyrzucać – wyrzucić — {{/stl 13}}{{stl 8}}{kogoś} {{/stl 8}}poza nawias [za burtę] {{/stl 13}}{{stl 7}} wyłączać kogoś z jakiejś społeczności, pozbawiać kogoś jego praw, znaczenia i możliwości działania w danej grupie; odosabniać, izolować kogoś : {{/stl 7}}{{stl… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
wyrzucać – wyrzucić [wywalać – wywalić] — {{/stl 13}}{{stl 8}}{kogoś} {{/stl 8}}na bruk {{/stl 13}}{{stl 7}} wyrzucić kogoś z pracy, pozbawić kogoś pracy : {{/stl 7}}{{stl 10}}Nowy właściciel wyrzucił na bruk połowę załogi. Co dzień wyrzucano kogoś na bruk. Za pijaństwo wywalono go na… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
wyrzucać w błoto — Wydawać pieniąze w głupi sposób lub na próżno Eng. To spend money foolishly or unnecessarily … Słownik Polskiego slangu
wyrzucić — 1. Wyrzucać (coś) z siebie «wypowiadać, wykrzykiwać coś, zwykle szybko»: Rozmowa okazała się niemożliwa, więc tylko podniosłam rękę i pogłaskałam krótkie kręcone włosy. Jednak dziewczyna pod wpływem mojego gestu zwinęła się nagle jak w spazmie… … Słownik frazeologiczny
wyrzucić — dk VIa, wyrzucićcę, wyrzucićcisz, wyrzucićrzuć, wyrzucićcił, wyrzucićcony wyrzucać ndk I, wyrzucićam, wyrzucićasz, wyrzucićają, wyrzucićaj, wyrzucićał, wyrzucićany 1. «rzuciwszy spowodować ruch czegoś w jakimś kierunku, cisnąć gdzieś; usunąć,… … Słownik języka polskiego
pluć — ndk Xa, pluję, plujesz, pluj, pluł plunąć dk Vb, plućnę, plućniesz, pluń, plućnął, plućnęła, plućnęli «wyrzucać z ust ślinę albo flegmę» Nie pluć na podłogę. Pluć przez zęby. Plunąć komuś w oczy. ∆ Pluć krwią «wypluwać z plwociną krew» ◊ pot.… … Słownik języka polskiego
rzygać — ndk I, rzygaćam, rzygaćasz, rzygaćają, rzygaćaj, rzygaćał rzygnąć dk Va, rzygaćnę, rzygaćniesz, rzygaćnij, rzygaćnął, rzygaćnęła, rzygaćnęli, rzygaćnąwszy, posp. «wyrzucać zawartość żołądka przez przełyk i jamę ustną na zewnątrz; wymiotować, mieć … Słownik języka polskiego