władać

См. также в других словарях:

• władać — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk VIIIa, władaćam, władaća, władaćają {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} sprawować władzę, rządzić, panować : {{/stl 7}}{{stl 10}}Władać krajem, państwem, jakimś terytorium. {{/stl… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• władać — ndk I, władaćam, władaćasz, władaćają, władaćaj, władaćał 1. «sprawować władzę, panować, rządzić» Władać państwem, światem. ◊ Uczucie, zawiść, trwoga itp. władają kimś «ktoś jest przeniknięty jakimś uczuciem, zawiścią, trwogą itp., jest opanowany …   Słownik języka polskiego

• dzierżyć — ndk VIb, dzierżyćrżę, dzierżyćrży, dzierż, dzierżyćrżył 1. książk. lub żart. «trzymać» W ręce dzierżył gruby kij. ◊ Dzierżyć prym «przewodzić komuś gdzieś, zajmować pierwsze miejsce, wybijać się na czoło» ◊ Dzierżyć władzę, rządy, ster rządów… …   Słownik języka polskiego

• twardy — twardyrdzi, twardydszy «nie ulegający odkształceniu przy dotykaniu, ugniataniu, zginaniu itp.; słabo uginający się pod naciskiem; nieelastyczny, sztywny» Twarde drewno. Twardy materac. Twarda poduszka. Twardy chleb. Twarde narty. Twarde resory.… …   Słownik języka polskiego

• ВЛОДЫКИ — (польск. wlodyki, ед. ч. wlodyka, от wladac владеть, управлять) немногочисл. прослойка низшего рыцарства в Польше (14 1 й пол. 15 вв.), не получившего гербов и не вошедшего в состав формировавшегося шляхет. сословия. В Мазовии В. соответствовали… …   Советская историческая энциклопедия

• wield — [OE] To wield something is etymologically to ‘command’ or ‘rule’ it. Indeed, that is what the word originally meant in English. ‘Handle, use’ is a secondary development. It goes back to a prehistoric base *wald , which also produced German walten …   The Hutchinson dictionary of word origins

• broń — ż V, DCMs. broni; lm M. bronie, D. broni 1. zwykle blm «narzędzie walki, każda rzecz służąca do obrony własnej lub do rażenia nieprzyjaciela; oręż» Broń myśliwska, sportowa, wojskowa. Broń przeciwlotnicza, przeciwpancerna. Broń ręczna,… …   Słownik języka polskiego

• francuski — francuskiscy «dotyczący Francji, Francuzów; pochodzący z Francji, taki jak we Francji» Naród, język francuski. Francuscy jakobini, hugenoci. Francuska literatura, muzyka, sztuka. Francuskie wino. Styl francuski. Francuska moda. Francuskie romanse …   Słownik języka polskiego

• język — m III, D. a, N. językkiem; lm M. i 1. «narząd w jamie ustnej, składający się z elastycznych mięśni, pokryty błoną śluzową, mieszczący narządy smaku, biorący udział w ssaniu, żuciu i połykaniu pokarmów; u ludzi ponadto jeden z najważniejszych… …   Słownik języka polskiego

• mówić — ndk VIa, mówićwię, mówićwisz, mów, mówićwił, mówićwiony 1. «posługiwać się słowami dla komunikowania myśli i przeżyć; mieć zdolność mowy» Dziecko zaczyna mówić. Mówić komuś prawdę, brednie, bajki. Mówić wiersz. Mówić z kimś, komuś o ostatnich… …   Słownik języka polskiego

• niedościgle — książk. «w sposób nie dający się osiągnąć, zdobyć, nieosiągalnie; w sposób niezrównany; niezwykle» Władać niedościgle szablą. Być niedościgle mądrym. Ktoś jest niedościgle biegły w jakiejś dziedzinie …   Słownik języka polskiego