Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

vulgaris

  • 21 ampendix

    appendix, ĭcis, f (acc. to Paul. ex Fest. p. 21 Müll., earlier ampendix, m.; v. ampendices) [appendo].
    I.
    That which hangs to any thing, an appendage.
    A.
    Lit., App. M. 8, p. 211, 27; 5, p. 169, 10.—More freq.,
    B.
    Trop., an addition, supplement, or accession to any thing, Varr R. R. 1, 16, 1; cf. id. ib. 3, 9, 2: vidit enim appendicem animi esse corpus, * Cic. Hort. Fragm. ap. Non. p. 42, 9:

    exigua appendix Etrusci belli,

    Liv. 9, 41 (cf. accessio):

    appendices majoris muneris,

    id. 39, 27:

    appendices Olcadum,

    id. 21, 5.—
    II.
    A thorny shrub, the barberrybush: Berberis vulgaris, Linn.; Plin. 24, 13, 70, § 114.

    Lewis & Short latin dictionary > ampendix

  • 22 appendix

    appendix, ĭcis, f (acc. to Paul. ex Fest. p. 21 Müll., earlier ampendix, m.; v. ampendices) [appendo].
    I.
    That which hangs to any thing, an appendage.
    A.
    Lit., App. M. 8, p. 211, 27; 5, p. 169, 10.—More freq.,
    B.
    Trop., an addition, supplement, or accession to any thing, Varr R. R. 1, 16, 1; cf. id. ib. 3, 9, 2: vidit enim appendicem animi esse corpus, * Cic. Hort. Fragm. ap. Non. p. 42, 9:

    exigua appendix Etrusci belli,

    Liv. 9, 41 (cf. accessio):

    appendices majoris muneris,

    id. 39, 27:

    appendices Olcadum,

    id. 21, 5.—
    II.
    A thorny shrub, the barberrybush: Berberis vulgaris, Linn.; Plin. 24, 13, 70, § 114.

    Lewis & Short latin dictionary > appendix

  • 23 beta

    1.
    bēta, ae ( bētis, is, Ser. Samm. 54, 9), f. [hence Fr. bette; Engl. beet], a vegetable, the beet: Beta vulgaris, Linn.; Plin. 19, 8, 40, § 132; 20, 8, 27, § 69; Col. 10, 254; 10, 326; 11, 3, 17 and 42; Pall. Febr. 24, 10; * Plaut. Ps. 3, 2, 26; * Cic. Fam. 7, 26, 2; cf.
    * Cat.
    67, 21; Mart. 13, 13; 3, 47, 9; Isid. Orig. 17, 10, 15.
    2.
    bēta, n. indecl. (beta, ae, f., Aus. Technopaegn. c. Litt. Mon. v. 13), = bêta, the Greek name of the second letter of the alphabet (pure Lat. be; v. B): hoc discunt omnes ante alpha et beta puellae, * Juv. 14, 209.—Hence, prov., the second in any thing (as alpha is the first), Mart. 5, 26.

    Lewis & Short latin dictionary > beta

  • 24 caeles

    caelĕs ( coel-), ĭtis, adj. [caelum; v Corss. Ausspr. II. p. 210], heavenly, celestial ( poet.; access. form of caelestis, but not found in nom. sing.): di caelites. Enn. ap Cic. Div. 2, 50, 104 (Trag. Rel. v. 353 Vahl.):

    agricolae ( = ruris dei),

    Tib. 2, 1, 36:

    Venus (opp. vulgaris),

    App. Mag. p. 281, 14:

    regna,

    Ov. F. 1, 236:

    sub caelite mensa,

    Paul. Nol. Carm. 24, 9 al. —Esp. freq. subst.: caelĭ-tes, the inhabitants of heaven, the gods, Enn. ap. Varr. L. L. 7, § 6 Müll. (Trag. Rel. v. 163 Rib.); Pac. ib. § 34 ib (Trag. Rel. v. 232 Rib.); Att. ap. Non. p. 398, 19 (Trag. Rel. v. 298 ib.); Plaut. Rud. prol. 2; Cic. (poëta? v. Moser) Rep. 6, 9, 9; Cat. 11, 13; 61, 48; 61, 49; Hor. Epod. 16, 56; Ov. M 5, 322; 6, 151:

    caelitum populus,

    Plin. 2, 7, 5, § 16; 7, 33, 33, § 119; Eum. Pan. Const, 7; App. M. 3, p. 139, 9:

    in aulam caelitum,

    Mart. Cap. 1, §§ 62 and 222.—So, rare in sing., Ov. P. 4, 6, 17; 4, 9, 132; Tert. Pall. 4; cf. Quint. 1, 6, 36.

    Lewis & Short latin dictionary > caeles

  • 25 caelites

    caelĕs ( coel-), ĭtis, adj. [caelum; v Corss. Ausspr. II. p. 210], heavenly, celestial ( poet.; access. form of caelestis, but not found in nom. sing.): di caelites. Enn. ap Cic. Div. 2, 50, 104 (Trag. Rel. v. 353 Vahl.):

    agricolae ( = ruris dei),

    Tib. 2, 1, 36:

    Venus (opp. vulgaris),

    App. Mag. p. 281, 14:

    regna,

    Ov. F. 1, 236:

    sub caelite mensa,

    Paul. Nol. Carm. 24, 9 al. —Esp. freq. subst.: caelĭ-tes, the inhabitants of heaven, the gods, Enn. ap. Varr. L. L. 7, § 6 Müll. (Trag. Rel. v. 163 Rib.); Pac. ib. § 34 ib (Trag. Rel. v. 232 Rib.); Att. ap. Non. p. 398, 19 (Trag. Rel. v. 298 ib.); Plaut. Rud. prol. 2; Cic. (poëta? v. Moser) Rep. 6, 9, 9; Cat. 11, 13; 61, 48; 61, 49; Hor. Epod. 16, 56; Ov. M 5, 322; 6, 151:

    caelitum populus,

    Plin. 2, 7, 5, § 16; 7, 33, 33, § 119; Eum. Pan. Const, 7; App. M. 3, p. 139, 9:

    in aulam caelitum,

    Mart. Cap. 1, §§ 62 and 222.—So, rare in sing., Ov. P. 4, 6, 17; 4, 9, 132; Tert. Pall. 4; cf. Quint. 1, 6, 36.

    Lewis & Short latin dictionary > caelites

  • 26 carcharus

    carchărus, i, m., = karcharias, a kind of dog-fish: Squalus carcharias, Linn.;

    al. carcharias vulgaris,

    Col. 8, 17, 12.

    Lewis & Short latin dictionary > carcharus

  • 27 consuetudo

    consŭētūdo, ĭnis, f. [consuesco].
    I.
    A being accustomed, custom, habit, use, usage.
    A.
    In gen. (very freq. in all periods, esp. in prose):

    exercitatio ex quā consuetudo gignitur,

    Cic. de Or. 2, 87, 358:

    dicunt... consuetudine quasi alteram naturam effici,

    id. Fin. 5, 25, 74:

    ad parentium consuetudinem moremque deducimur,

    id. Off. 1, 32, 118; id. Mil. 1, 1; id. Clu. 38, 96:

    majorum,

    id. Div. in Caecil. 21, 67; cf. id. ib. 2, 5:

    Siculorum ceterorumque Graecorum,

    id. Verr. 2, 2, 52, § 129; id. de Or. 2, 3, 13; Caes. B. G. 1, 45; cf. id. ib. 1, 43:

    eorum dierum,

    id. ib. 2, 17:

    non est meae consuetudinis rationem reddere, etc.,

    Cic. Rab. Perd. 1, 1: con [p. 441] suetudo mea fert, id. Caecin. 29, 85:

    consuetudinem tenere, etc.,

    id. Phil. 1, 11, 27:

    haec ad nostram consuetudinem sunt levia,

    Nep. Epam. 2, 3:

    contra morem consuetudinemque civilem aliquid facere,

    Cic. Off. 1, 41, 148:

    quod apud Germanos ea consuetudo esset, ut, etc.,

    Caes. B. G. 1, 50; cf. with ut, id. ib. 4, 5:

    cottidianae vitae,

    Ter. Heaut. 2, 3, 42:

    virtutem ex consuetudine vitae sermonisque nostri interpretemur,

    Cic. Lael. 6, 21; cf.:

    vitae meae,

    id. Rab. Perd. 1, 2;

    and sermonis,

    id. Fat. 11, 24; Quint. 1, 6, 45:

    communis sensūs,

    Cic. de Or. 1, 3, 12:

    jam in proverbii consuetudinem venit,

    id. Off. 2, 15, 55:

    victūs,

    id. Att. 12, 26, 2; Caes. B. G. 1, 31:

    otii,

    Quint. 1, 3, 11 al.:

    peccandi,

    Cic. Verr. 2, 3, 76, § 176; Quint. 7, 2, 44:

    splendidior loquendi,

    Cic. Brut. 20, 78:

    loquendi,

    Quint. 1, 6, 43; 11, 1, 12:

    dicendi,

    Cic. Mur. 13, 29; Quint. 2, 4, 16:

    docendi,

    id. 2, 5, 2:

    vivendi,

    id. 1, 6, 45:

    immanis ac barbara hominum immolandorum,

    Cic. Font. 10, 21; cf.:

    classium certis diebus audiendarum,

    Quint. 10, 5, 21 al.:

    indocta,

    Cic. Or. 48, 161: mala, * Hor. S. 1, 3, 36:

    assidua,

    Quint. 1, 1, 13:

    longa,

    id. 2, 5, 2:

    vetus,

    id. 1, 6, 43:

    communis,

    id. 11, 1, 12; 12, 2, 19:

    vulgaris,

    id. 2, 13, 11; Cic. de Or. 1, 58, 248:

    bene facere jam ex consuetudine in naturam vortit,

    Sall. J. 85, 9:

    omnia quae in consuetudine probantur,

    generally, Cic. Ac. 2, 24, 75:

    negant umquam solam hanc alitem (aquilam) fulmine exanimatam. Ideo armigeram Jovis consuetudo judicavit,

    the general opinion, Plin. 10, 3, 4, § 15.—
    (β).
    With prepp., ex consuetudine, pro consuetudine, and absol. consuetudine, according to or from custom, by or from habit, in a usual or customary manner, etc.:

    Germani celeriter ex consuetudine suā phalange factā impetus gladiorum exceperunt,

    Caes. B. G. 1, 52; so with ex, Sall. J. 71, 4; 85, 9; Quint. 2, 5, 1; Suet. Ner. 42 al.:

    pro meā consuetudine,

    according to my custom, Cic. Arch. 12, 32:

    consuetudine suā Caesar sex legiones expeditas ducebat,

    Caes. B. G. 2, 19; 2, 32:

    consuetudine animus rursus te huc inducet,

    Plaut. Merc. 5, 4, 41:

    huc cum se consuetudine reclinaverunt,

    Caes. B. G. 6, 27 fin.; so id. ib. 7, 24, 2; Sall. J. 31, 25 al.—Less freq.: praeter consuetudinem, contrary to experience, unexpectedly (opp. praeter naturam), Cic. Div. 2, 28, 60:

    plures praeter consuetudinem armatos apparere,

    contrary to custom, Nep. Hann. 12, 4; cf.:

    contra consuetudinem,

    Cic. Off. 1, 41, 148:

    supra consuetudinem,

    Cels. 2, 2.—
    B.
    Esp.
    1.
    Customary right, usage as a common law:

    (jus) constat ex his partibus: naturā, lege, consuetudine, judicato... consuetudine jus est id, quod sine lege aeque ac si legitimum sit, usitatum est,

    Auct. Her. 2, 13, 19; Cic. Inv. 2, 54, 162:

    consuetudine jus esse putatur id, quod voluntate omnium sine lege vetustas comprobavit,

    id. ib. 2, 22, 67; Varr. ap. Serv. ad Verg. A. 7, 601; Cic. Caecin. 8, 23; id. Div. in Caecil. 2, 5; Dig. 1, 3, 32.—
    2.
    In gram. (instead of consuetudo loquendi; cf. supra), a usage or idiom of language, Varr. L. L. in 8th and 9th books on almost every page; Cic. Or. 47, 157; Quint. 1, 6, 3; 1, 6, 16; 2, 5, 2.—Hence,
    3.
    In Col. for language in gen.:

    consuetudini Latinae oeconomicum Xenophontis tradere,

    Col. 12, praef. §

    7: nostra (opp. Graeca),

    id. 6, 17, 7.—
    II.
    Social intercourse, companionship, familiarity, conversation (freq. and class; in an honorable sense most freq. in Cic.).
    A.
    In gen.:

    (Deiotarus) cum hominibus nostris consuetudines, amicitias, res rationesque jungebat,

    Cic. Deiot. 9, 27; so in plur.:

    victūs cum multis,

    id. Mil. 8, 21; and in sing.:

    victūs,

    id. Or. 10, 33:

    domesticus usus et consuetudo est alicui cum aliquo,

    id. Rosc. Am. 6, 15; cf. id. Fam. 13, 23, 1:

    consuetudine conjuncti inter nos sumus,

    id. Att. 1, 16, 11:

    consuetudine ac familiaritate,

    id. Quint. 3, 12;

    so with familiaritas,

    id. Fam. 10, 3, 1:

    dare se in consuetudinem,

    id. Pis. 28, 68:

    insinuare in alicujus consuetudinem,

    id. Fam. 4, 13, 6; cf.:

    immergere se in consuetudinem alicujus,

    id. Clu. 13, 36:

    epistularum,

    epistolary correspondence, id. Fam. 4, 13, 1:

    nutrimentorum,

    community, Suet. Calig. 9.—
    B.
    In partic., intercourse in love, in an honorable, and more freq. in a dishonorable sense, a love affair, an amour, love intrique, illicit intercourse, Ter. And. 3, 3, 28; id. Hec. 3, 3, 44; Suet. Tib. 7; id. Ner. 35; Ter. And. 1, 1, 83; 1, 5, 44; 2, 6, 8; Liv. 39, 9, 6 and 7; Quint. 5, 11, 34; Suet. Tit. 10 al.—

    So also freq.: consuetudo stupri,

    Sall. C. 23, 3; Suet. Calig. 24; id. Oth. 2; Curt. 4, 10, 31.

    Lewis & Short latin dictionary > consuetudo

  • 28 demonstratio

    dēmonstrātĭo, ōnis, f. [id.], a showing or pointing out, as with the finger, an indication, description, designation.
    I.
    In gen. (good prose):

    gestus universam rem et sententiam non demonstratione sed significatione declarans,

    Cic. de Or. 3, 59:

    conversam habere,

    id. Verr. 2, 4, 59:

    hujus generis demonstratio est, et doctrina ipsa vulgaris,

    id. de Or. 3, 55, 209:

    temporum horum,

    Plin. 4, 13, 27, § 93.—In plur., Cic. Fin. 4, 5, 13.—
    II.
    In partic.
    A.
    In rhetor.
    1.
    The demonstrative or laudatory kind of oratory, i. q. demonstrativum genus, Cic. Inv. 1, 9, 12; Quint. 3, 4, 13; 11, 3, 115.—
    2.
    A vivid delineation, picturesque presentation, Gr. diatupôsis energeia, Auct. Her. 4, 55, 68; cf. Quint. 9, 2, 40.—
    B.
    In jurisprud., a clear and complete declaration of one's will, Dig. 35, tit. 1:

    de condicionibus et demonstrationibus,

    Gai. ib. 17; ib. 30, 1, 74.—
    b.
    The bounding or limiting of a place, Dig. 8, 1, 13; 10, 1, 12.

    Lewis & Short latin dictionary > demonstratio

  • 29 gerontea

    gĕrontēa, ae, f., = geronteia, the plant groundsel, called also senecio and erigeron, Senecio vulgaris, Linn.; App. Herb. 75.

    Lewis & Short latin dictionary > gerontea

  • 30 glomeratio

    glŏmĕrātĭo, ōnis, f. [id. I.], of horses, a bringing of the legs together into a ball, a trotting (or, as others say, a prancing or an ambling):

    Asturcones, quibus non vulgaris in cursu gradus, sed mollis alterno crurum explicatu glomeratio,

    Plin. 8, 42, 67, § 166; cf. Verg. G. 3, 117.

    Lewis & Short latin dictionary > glomeratio

  • 31 Lysimachea

    1.
    lysĭmăchĭa, ae, f., = lusimachia, a plant, Lysimachia vulgaris, Linn.; Plin. 26, 12, 82, § 131; 26, 14, 87, § 141.
    2.
    Lysĭmăchīa, ae, f., or Lysĭmă-chēa, = Lusimacheia, a city in Thrace, now Examili, Mela, 2, 2, 6; Plin. 4, 11, 18, § 48; Liv. 32, 34, 6 al.—Hence, Lysĭmăchĭ-enses, ĭum, m., the Lysimachians, Liv. 33, 38, 12.

    Lewis & Short latin dictionary > Lysimachea

  • 32 Lysimachia

    1.
    lysĭmăchĭa, ae, f., = lusimachia, a plant, Lysimachia vulgaris, Linn.; Plin. 26, 12, 82, § 131; 26, 14, 87, § 141.
    2.
    Lysĭmăchīa, ae, f., or Lysĭmă-chēa, = Lusimacheia, a city in Thrace, now Examili, Mela, 2, 2, 6; Plin. 4, 11, 18, § 48; Liv. 32, 34, 6 al.—Hence, Lysĭmăchĭ-enses, ĭum, m., the Lysimachians, Liv. 33, 38, 12.

    Lewis & Short latin dictionary > Lysimachia

  • 33 lysimachia

    1.
    lysĭmăchĭa, ae, f., = lusimachia, a plant, Lysimachia vulgaris, Linn.; Plin. 26, 12, 82, § 131; 26, 14, 87, § 141.
    2.
    Lysĭmăchīa, ae, f., or Lysĭmă-chēa, = Lusimacheia, a city in Thrace, now Examili, Mela, 2, 2, 6; Plin. 4, 11, 18, § 48; Liv. 32, 34, 6 al.—Hence, Lysĭmăchĭ-enses, ĭum, m., the Lysimachians, Liv. 33, 38, 12.

    Lewis & Short latin dictionary > lysimachia

  • 34 Lysimachienses

    1.
    lysĭmăchĭa, ae, f., = lusimachia, a plant, Lysimachia vulgaris, Linn.; Plin. 26, 12, 82, § 131; 26, 14, 87, § 141.
    2.
    Lysĭmăchīa, ae, f., or Lysĭmă-chēa, = Lusimacheia, a city in Thrace, now Examili, Mela, 2, 2, 6; Plin. 4, 11, 18, § 48; Liv. 32, 34, 6 al.—Hence, Lysĭmăchĭ-enses, ĭum, m., the Lysimachians, Liv. 33, 38, 12.

    Lewis & Short latin dictionary > Lysimachienses

  • 35 phasellus

    phăsēlus ( phăsell- and făs-), i, m. and f., = phasêlos.
    I.
    Lit., a kind of bean with an edible pod, French beans, kidney-beans, phasel (phaseolus vulgaris of Linn.):

    viciamque seres vilemque phaselum,

    Verg. G. 1, 227:

    longa fasellus,

    Col. 10, 377; v. id. 2, 10, 4; Pall. 10, 12.—
    II.
    Transf., a light vessel ( in the shape of a kidney-bean) made of wicker-work or papyrus, sometimes also of burned and painted clay (cf.:

    celox, lembus): epistulam de phaselo dare,

    Cic. Att. 1, 13, 1:

    phaselus ille quem videtis,

    Cat. 4, 1:

    phaselon solvere,

    Hor. C. 3, 2, 29:

    dare vela fictilibus phaselis,

    Juv. 15, 127:

    pictam phaselon,

    Mart. 10, 30, 13.

    Lewis & Short latin dictionary > phasellus

  • 36 phaselus

    phăsēlus ( phăsell- and făs-), i, m. and f., = phasêlos.
    I.
    Lit., a kind of bean with an edible pod, French beans, kidney-beans, phasel (phaseolus vulgaris of Linn.):

    viciamque seres vilemque phaselum,

    Verg. G. 1, 227:

    longa fasellus,

    Col. 10, 377; v. id. 2, 10, 4; Pall. 10, 12.—
    II.
    Transf., a light vessel ( in the shape of a kidney-bean) made of wicker-work or papyrus, sometimes also of burned and painted clay (cf.:

    celox, lembus): epistulam de phaselo dare,

    Cic. Att. 1, 13, 1:

    phaselus ille quem videtis,

    Cat. 4, 1:

    phaselon solvere,

    Hor. C. 3, 2, 29:

    dare vela fictilibus phaselis,

    Juv. 15, 127:

    pictam phaselon,

    Mart. 10, 30, 13.

    Lewis & Short latin dictionary > phaselus

  • 37 sensus

    1.
    sensus, a, um, Part. of sentio.
    2. I.
    Corporeal, perception, feeling, sensation:

    omne animal sensus habet: sentit igitur et calida et frigida et dulcia et amara, nec potest ullo sensu jucunda accipere et non accipere contraria: si igitur voluptatis sensum capit, doloris etiam capit. etc.,

    Cic. N. D. 3, 13, 32:

    moriendi sensum celeritas abstulit,

    id. Lael. 3, 12:

    si quis est sensus in morte,

    id. Phil. 9, 6, 13:

    (Niobe) posuit sensum saxea facta mali,

    Ov. P. 1, 2, 32:

    sensum voluptatemque percipere,

    Plin. Ep. 1, 10, 12. [p. 1671] —
    B.
    A sense, capacity for feeling:

    ut idem interitus sit animorum et corporum nec ullus sensus maneat, etc.,

    Cic. Lael. 4, 14:

    tactus corporis est sensus,

    Lucr. 2, 435:

    oculorum,

    id. 3, 361; so,

    oculorum, aurium,

    Cic. Tusc. 5, 38, 111; id. Fin. 2, 16, 52; id. Div. 2, 52, 107; cf.

    videndi,

    id. de Or. 2, 87, 357:

    audiendi,

    id. Rep. 6, 18, 19:

    quod neque oculis neque auribus neque ullo sensu percipi potest,

    id. Or. 2, 8:

    quamquam oriretur (tertia philosophiae pars) a sensibus, tamen non esse judicium veritatis in sensibus,

    id. Ac. 1, 8, 30:

    res subjectae sensibus,

    id. ib. 1, 8, 31:

    gustatus, qui est sensus ex omnibus maxime voluptarius,

    id. de Or. 3, 25, 99:

    sensus autem interpretes ac nuntii rerum in capite et facti et conlocati sunt,

    id. N. D. 2, 56, 140:

    omne animal sensus habet,

    id. ib. 3, 13, 32:

    carent conchae visu, omnique sensu alio quam cibi et periculi,

    Plin. 9, 30, 48, § 90:

    ab eā parte opus orsus, ut a sensu ejus, averteret,

    Curt. 4, 6, 9.—
    II.
    Mental, feeling, sentiment, emotion, affection; sense, understanding, capacity; humor, inclination, disposition, frame of mind, etc.:

    ipse in commovendis judicibus eis ipsis sensibus, ad quos illos adducere vellem, permoverer,

    Cic. de Or. 2, 45, 189:

    an vos quoque hic innocentium cruciatus pari sensu doloris adficit?

    id. Verr. 2, 5, 46, § 123:

    vestri sensus ignarus,

    id. Mil. 27, 72:

    humanitatis,

    id. Verr. 2, 1, 18, § 47; id. Rosc. Am. 53, 154:

    applicatio animi cum quodam sensu amandi... ut facile earum (bestiarum) sensus appareat... sensus amoris exsistit, etc.,

    id. Lael. 8, 27; cf.:

    ipsi intellegamus naturā gigni sensum diligendi,

    id. ib. 9, 32:

    meus me sensus, quanta vis fraterni sit amoris, admonet,

    id. Fam. 5, 2, 10:

    utere argumento ipse sensus tui,

    id. Rep. 1, 38, 59:

    nihil est tam molle, tam aut fragile aut flexibile quam voluntas erga nos sensusque civium,

    id. Mil. 16, 42:

    quae mihi indigna et intolerabilia videntur, ea pro me ipso et animi mei sensu ac dolore pronuntio,

    id. Rosc. Am. 44, 129.—
    2.
    Opinion, thought, sense, view:

    animi,

    Cic. de Or. 2, 35, 148:

    valde mihi placebat sensus ejus de re publicā,

    id. Att. 15, 7:

    (orator) ita peragrat per animos hominum, ita sensus mentesque pertractat, ut, etc.,

    id. de Or. 1, 51, 222 sq.:

    qui est iste tuus sensus, quae cogitatio? Brutos ut non probes, Antonios probes?

    id. Phil. 10, 2, 4:

    dissidenti sensus suos aperire,

    Nep. Dion, 8, 2:

    sensus reconditi,

    Plin. Ep. 2, 3, 2.—
    3.
    Esp., the common feelings of humanity, the moral sense, taste, discretion, tact in intercourse with men, often called in full sensus communis (sometimes with hominum), and often in other phrases of similar force:

    ut in ceteris (artium studiis) id maxime excellat, quod longissime sit ab imperitorum intellegentiā sensuque disjunctum, in dicendo autem vitium vel maximum sit a volgari genere orationis atque a consuetudine communis sensus abhorrere,

    Cic. de Or. 1, 3, 12:

    quae versantur in sensu hominum communi,

    id. ib. 2, 16, 68; id. Planc. 13, 31:

    communis ille sensus in aliis fortasse latuit,

    id. ib. 14, 34; Hor. S. 1, 3, 66:

    sit in beneficio sensus communis,

    Sen. Ben. 1, 12, 3; id. Ep. 5, 4; 105, 3; Quint. 1, 2, 20:

    rarus sensus communis in illā fortunā,

    Juv. 8, 73. — Plur., Cic. Clu. 6, 17:

    ea sunt in communibus infixa sensibus,

    id. de Or. 3, 50, 195; so,

    vulgaris popularisque sensus,

    id. ib. 1, 23, 108:

    haec oratio longe a nostris sensibus abhorrebat,

    id. ib. 1, 18, 83; cf.:

    mirari solebam istum in his ipsis rebus aliquem sensum habere, quem scirem nullā in re quicquam simile hominis habere,

    id. Verr. 2, 4, 14, § 33.—
    B.
    Transf. (in the poets, and also in prose after the Aug. per.), of the thinking faculty, sense, understanding, mind, reason (syn.: mens, ratio).
    1.
    In gen. (rare):

    misero quod omnes Eripit sensus mihi,

    Cat. 51, 6; cf.:

    tibi sensibus ereptis mens excidit,

    id. 66, 25; Ov. M. 3, 631; 14, 178:

    (quibus fortuna) sensum communem abstulit,

    common sense, Phaedr. 1, 7, 4 (in another signif., v. supra, II. A. fin., and infra, 2. fin.):

    eam personam, quae furore detenta est, quia sensum non habet, etc.,

    Dig. 24, 3, 22, § 7:

    nec potest animal injuriam fecisse, quod sensu caret,

    ib. 9, 1, 1, § 3.—
    2.
    In partic., of discourse.
    a.
    Abstr., sense, idea, notion, meaning, signification (syn.: sententia, notio, significatio, vis; poet. and post-Aug.; freq. in Quint.): nec testamenti potuit sensus colligi, Phaedr. 4, 5, 19:

    verba, quibus voces sensusque notarent,

    Hor. S. 1, 3, 103:

    is verbi sensus,

    Ov. F. 5, 484:

    quae verbis aperta occultos sensus habent,

    Quint. 8, 2, 20:

    ambiguitas, quae turbare potest sensum,

    id. 8, 2, 16:

    verba duos sensus significantia,

    id. 6, 3, 48: allêgoria aliud verbis, aliud sensu ostendit, id. 8, 6, 44:

    Pomponium sensibus celebrem, verbis rudem,

    Vell. 2, 9, 5:

    horum versuum sensus atque ordo sic, opinor, est,

    Gell. 7, 2, 10:

    egregie dicta circa eumdem sensum tria,

    Sen. Ep. 7, 10.—Introducing a quotation:

    erat autem litterarum sensus hujusmodi,

    Amm. 20, 8, 4.—With gen. person:

    salvo modo poëtae sensu,

    the meaning, Quint. 1, 9, 2.—
    b.
    Concr., a thought expressed in words, a sentence, period (postAug.):

    sensus omnis habet suum finem, poscitque naturale intervallum, quo a sequentis initio dividatur,

    Quint. 9, 4, 61; 7, 10, 16; cf. id. 11, 2, 20:

    puer ut sciat, ubi claudatur sensus,

    id. 1, 8, 1:

    ridendi, qui velut leges prooemiis omnibus dederunt, ut intra quattuor sensus terminarentur,

    id. 4, 1, 62:

    verbo sensum cludere multo optimum est,

    id. 9, 4, 26 et saep.—Hence, communes sensus (corresp. with loci), commonplaces, Tac. Or. 31.

    Lewis & Short latin dictionary > sensus

  • 38 sturnus

    sturnus, i, m. [Gr. psar; mod. Gr. psaroni; Germ. star; Engl. star-ling], a starling or stare: Sturnus vulgaris, Linn.; Plin. 10, 24, 35, § 72; 18, 17, 45, § 160; 10, 42, 59, § 120; Mart. 9, 55, 7; Stat. S. 2, 4, 18; Dig. 19, 2, 15.

    Lewis & Short latin dictionary > sturnus

  • 39 taenia

    taenĭa, ae ( abl. plur. taeniis;

    dissyl.,

    Verg. A. 5, 269), f., = tainia, a band, ribbon, fillet; a head-band, hair-band, bandeau (syn. vitta).
    I.
    Lit. (only poet.):

    taenias Graecam vocem sic interpretatur Verrius, ut dicat ornamentum esse laneum capitis honorati, ut sit apud Caecilium in Androgyno: sepulcrum plenum taeniarum, ita ut solet, et alias: dum taeniam, qui volnus vinciret, petit. Ennius in Alexandro: volans de caelo cum coronā et taeniis (Trag. Rel. v. 33 Rib.): Attius in Neoptolemo: (tumulum) decorare est satius quam urbem taeniis,

    Fest. p. 360 Müll. (cf. Trag. Rel. v. 472 Rib.):

    puniceis ibant evincti tempora taeniis,

    Verg. A. 5, 269; 7, 352:

    taenia ne madidos violet bombycina crines,

    Mart. 14, 24, 1.—
    II.
    Transf., of things of a like shape.
    A.
    A tape-worm: Taenia solium and vulgaris, Linn.; Cato, R. R. 126; Plin. 11, 33, 39, § 113; 31, 9, 45, § 102; Ser. Samm. 30, 563.—
    B.
    A kind of fish, the ribbon-fish: Cepola taenia, Linn.; Plin. 32, 7, 24, § 76 (Jahn, thynnus).—
    C.
    In archit., the fillet which separates the Doric frieze from the architrave, Vitr. 4, 3 med.
    D.
    A streak in paper, Plin. 13, 12, 25, § 81 (Sillig).—
    E.
    A row of projecting rocks in the sea, a reef, Plin. 3, prooem. § 4. — Hence the purple-fish found on these rocks are called taeniense genus purpurarum, Plin. 9, 37, 61, § 131.

    Lewis & Short latin dictionary > taenia

  • 40 thymum

    thymum, i, n., = thumon, thyme (both the common or Roman, Thymus vulgaris, Linn., and the Cretan or Greek, Satureia capitata, ib.), Plin. 21, 21, 89, § 154; Quint. 12, 10, 25; Verg. E. 7, 37; id. A. 1, 436; Hor. C. 1, 17, 6; 4, 2, 29; id. Ep. 1, 3, 21; Ov. M. 15, 80.—In plur., Ov. F. 5, 272; id. A. A. 1, 96; Mart. 11, 42, 4 al.

    Lewis & Short latin dictionary > thymum

См. также в других словарях:

  • vulgaris — Ordinary; of the usual type. [L. fr. vulgus, a crowd] * * * vulgaris see ACNE VULGARIS, ICHTHYOSIS VULGARIS, LUPUS VULGARIS, PEMPHIGUS VULGARIS …   Medical dictionary

  • vulgaris — BUSUIÓC s., adj. 1. s. (bot.; Ocimum basilicum) (prin Transilv.) mătăcină. 2. s. (bot.) busuioc de câmp (Prunella vulgaris) = şopârlaiţă, şopârliţă, busuioc roşu, busuioc sălbatic, (reg.) şopârlariţă, iarbă neagră; busuioc roşu (Prunella… …   Dicționar Român

  • vulgaris — vulga̱ris, ...re [aus gleichbed. lat. vulgaris]: gewöhnlich, gemein, allgemein; z. B. in der Fügung ↑Acne vulgaris …   Das Wörterbuch medizinischer Fachausdrücke

  • vulgaris — adj. vulgar, de mal gusto. ❙ «Cuando vivía en Barcelona tenía una bañera vulgaris, marca Roca...» Cambio 16, 16.2.90. ❙ ▄▀ «No me va la gente con modales así, vulgaris, ¿sabes?» …   Diccionario del Argot "El Sohez"

  • vulgaris purgatio — Common purgation, the judicium Dei, that is, the trial by water ordeal or fire ordeal was often called vulgaris purgatio to distinguish it from the canonical purgation, which was by the oath of the accused. See 4 Bl Comm 342. See judicium Dei …   Ballentine's law dictionary

  • vulgaris — adj. of the usual type; regular, common; ordinary (in Medicine in Botany meaning the most widespread in the genus; in Biology: common species ) …   English contemporary dictionary

  • vulgaris opinio est duplex, viz., orta inter graves et discretes, quae multum veritatis habet, et opinio orta inter levés et vulgares homines absque specie veritatis — /vèlgérss spin(i)yow est d(y)ûwpleks, vsdiyksst ôrts întar gréyviyz et dsskriytows, kwiy mâltam vèhratéytss héybat, et spin(i)yow orta intsr liyviyz et vàlgériyz hônwniyz ébskwiy spiyshiyiy vèhratéytes/. Common opinion is of two kinds, viz., that …   Black's law dictionary

  • vulgaris purgatio — /vàlgérss psrgéysh(iy)ow/. Lat. In old English law, common purgation; a name given to the trial by ordeal, to distinguish it from the canonical purgation, which was by the oath of the party. 4 Bl.Comm. 342 …   Black's law dictionary

  • vulgaris opinio — Common opinion or repute …   Ballentine's law dictionary

  • Senecio vulgaris — Common groundsel Scientific classification Kingdom: Plantae …   Wikipedia

  • Aquilegia vulgaris —   Aquilegia vulgaris …   Wikipedia Español

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»