Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

voluptārĭus

  • 1 voluptarius

    voluptārĭus, a, um [st2]1 [-] de plaisir, de joie, de contentement. [st2]2 [-] qui cause du plaisir, agréable, délicieux. [st2]3 [-] adonné au plaisir, voluptueux, sensuel. [st2]4 [-] mou, efféminé.    - Epicurus, homo voluptarius, Cic. Tusc. 2, 18: Epicure, homme du plaisir.
    * * *
    voluptārĭus, a, um [st2]1 [-] de plaisir, de joie, de contentement. [st2]2 [-] qui cause du plaisir, agréable, délicieux. [st2]3 [-] adonné au plaisir, voluptueux, sensuel. [st2]4 [-] mou, efféminé.    - Epicurus, homo voluptarius, Cic. Tusc. 2, 18: Epicure, homme du plaisir.
    * * *
        Voluptarius, Adiectiuum. Cic. Plaisant.
    \
        Mollis et voluptarius. Cic. Voluptaire, Voluptueux, Addonné à voluptez.
    \
        Disputatio voluptaria. Cic. En laquelle on traicte des voluptez.
    \
        Homo voluptarius. Cic. Qui est addonné à ses plaisirs mondains, Voluptueux.
    \
        Locus voluptarius. Plaut. Lieu de plaisance, Plaisant.
    \
        Voluptarius sensus, gustatus. Cic. Qui prend grand plaisir à ce qu'il gouste.

    Dictionarium latinogallicum > voluptarius

  • 2 voluptarius

    voluptārius, a, um (voluptas), zum Vergnügen (bes. zum sinnlichen)-, zur Wollust gehörig, I) aktiv.: a) Vergnügen od. Wollust verschaffend, locus, Plaut.: res, Plaut.: possessiones, bloß zur Lust, Cic.: peregrinatio, Lustreise, Sen.: casus illi... voluptarius, machte ihm Vergnügen, Cic.: boleti illi, voluptarium venenum, Sen.: volupt. vita = βίος φιλαργικός, ein im Genusse bestehendes Leben, Fulg. myth. 2, 1. Mythogr. Lat. 3, 11, 22: voluptariam vitam degere, Boëth. cons. phil. 3. pros. 8. – b) Vergnügen od. Wollust betreffend, disputatio, über und gegen die Wollust, den Sinnengenuß, Cic. de or. 3, 62. – II) passiv: a) dem Vergnügen od. der Wollust ergeben, wollüstig, ibi esse homines voluptarios dicit, Plaut. rud. prol. 54. – bes. im Sinne der Stoiker in bezug auf die Epikureer, denen das Vergnügen als das höchste Gut galt, homo, ein Vergnügungsmensch (v. Epikur), Cic. Tusc. 2, 18: disciplina, Cic. de fin. 1, 37. – Plur. subst., voluptāriī, ōrum, m., Vergnügungsmenschen, Plaut. Men. 259; besond. von den Philosophen, denen das Vergnügen das höchste Gut ist, wie den Epikureern, Cic. de fin. 5, 74. – b) für das Vergnügen-, für den Sinnengenuß empfänglich, gustatus est sensus ex omnibus maxime voluptarius, Cic. de or. 3, 99.

    lateinisch-deutsches > voluptarius

  • 3 voluptarius

    voluptārius, a, um (voluptas), zum Vergnügen (bes. zum sinnlichen)-, zur Wollust gehörig, I) aktiv.: a) Vergnügen od. Wollust verschaffend, locus, Plaut.: res, Plaut.: possessiones, bloß zur Lust, Cic.: peregrinatio, Lustreise, Sen.: casus illi... voluptarius, machte ihm Vergnügen, Cic.: boleti illi, voluptarium venenum, Sen.: volupt. vita = βίος φιλαργικός, ein im Genusse bestehendes Leben, Fulg. myth. 2, 1. Mythogr. Lat. 3, 11, 22: voluptariam vitam degere, Boëth. cons. phil. 3. pros. 8. – b) Vergnügen od. Wollust betreffend, disputatio, über und gegen die Wollust, den Sinnengenuß, Cic. de or. 3, 62. – II) passiv: a) dem Vergnügen od. der Wollust ergeben, wollüstig, ibi esse homines voluptarios dicit, Plaut. rud. prol. 54. – bes. im Sinne der Stoiker in bezug auf die Epikureer, denen das Vergnügen als das höchste Gut galt, homo, ein Vergnügungsmensch (v. Epikur), Cic. Tusc. 2, 18: disciplina, Cic. de fin. 1, 37. – Plur. subst., voluptāriī, ōrum, m., Vergnügungsmenschen, Plaut. Men. 259; besond. von den Philosophen, denen das Vergnügen das höchste Gut ist, wie den Epikureern, Cic. de fin. 5, 74. – b) für das Vergnügen-, für den Sinnengenuß empfänglich, gustatus est sensus ex omnibus maxime voluptarius, Cic. de or. 3, 99.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > voluptarius

  • 4 voluptarius

    vŏluptārĭus (post-class. collat. form vŏluptŭārĭus, Capitol. Ver. 2; Mart. Cap. 2, § 144; Inscr. Marin. Fratr. Arv. p. 92), a, um, adj. [voluptas], of or belonging [p. 2013] to pleasure or enjoyment, pleasant, agreeable, delightful; devoted to pleasure, sensual, voluptuous: quamquam Stoici communi nomine corporis et animi hêdonên appellant, ego malo laetitiam appellare quasi gestientis animi elationem voluptariam, Cic. Fin. 3, 10, 35:

    res (with amoenae),

    Plaut. Mil. 3, 1, 45:

    locus,

    id. Poen. 3, 2, 25:

    possessiones,

    Cic. Att. 12, 25, 1:

    gustatus, qui est sensus ex omnibus maxime voluptarius,

    susceptible of enjoyment, id. de Or. 3, 25, 99:

    Epicurus, homo, ut scis, voluptarius,

    a man devoted to pleasure, a voluptuary, id. Tusc. 2, 7, 18:

    homines,

    id. Fin. 5, 25, 74:

    quem mollem, quem voluptarium dicimus,

    id. Tusc. 5, 31, 88; Plaut. Rud. prol. 54.—As subst.:

    voluptarii atque potatores maximi,

    Plaut. Men. 2, 1, 34; cf.:

    voluptaria, delicata, mollis disciplina,

    Cic. Fin. 1, 11, 37:

    disputationes,

    concerning sensual enjoyment, id. de Or. 3, 17, 62:

    secta,

    Sen. Ot. Sap. 7, 3.—
    * Adv.: vŏluptārĭē, voluptuously:

    transactis paucis noctibus,

    App. M. 3, p. 138.

    Lewis & Short latin dictionary > voluptarius

  • 5 voluptarius

    voluptarius voluptarius, a, um удовольствие доставляющий

    Латинско-русский словарь > voluptarius

  • 6 voluptarius

    voluptarius voluptarius, a, um прелестный

    Латинско-русский словарь > voluptarius

  • 7 voluptārius

        voluptārius adj.    [voluptas], of pleasure, giving enjoyment, pleasurable, pleasant, agreeable, delightful: animi elatio: possessiones.—Susceptible of pleasure, capable of enjoyment: sensus.—Devoted to pleasure, luxurious: homo: disciplina.— Plur m. as subst: ipsi voluptarii, the voluptuaries, i. e. the Epicureans.—Relating to pleasure, concerning enjoyment: disputationes.
    * * *
    voluptaria, voluptarium ADJ
    pleasant; concerned with or devoted to pleasure

    Latin-English dictionary > voluptārius

  • 8 voluptarius

    I voluptārius, a, um [ voluptas ]
    2) доставляющий удовольствие, дающий наслаждение, прелестный (loca Pl etc.; peregrinatio Sen; possessio C)
    3) преданный наслаждениям, ищущий удовольствий, чувственный (homo Pl, C)
    II voluptārius, ī m.
    человек, преданный удовольствиям, искатель наслаждений C

    Латинско-русский словарь > voluptarius

  • 9 voluptarius

    служащий для удовольствия: impensae volupt., прот. necessariae и utiles (1. 1 pr. 7. pr. 9. 11. pr. 14 § 2 D. 25, 1. 1. 39 § 1 D. 5, 3).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > voluptarius

  • 10 voluptarius

    pleasant, one devoted to pleasure.

    Latin-English dictionary of medieval > voluptarius

  • 11 voluptarie

    voluptāriē [ voluptarius I \]

    Латинско-русский словарь > voluptarie

  • 12 voluptuarius

    voluptuārius, a, um Capit = voluptarius I

    Латинско-русский словарь > voluptuarius

  • 13 voluptarie

    voluptārie, Adv. (voluptarius), vergnügt, wollüstig, Apul. met. 3, 21.

    lateinisch-deutsches > voluptarie

  • 14 voluptuarius

    voluptuārius, a, um = voluptarius, Capit. Ver. 2, 9. Mart. Cap. 2. § 144. Corp. inscr. Lat. 6, 252.

    lateinisch-deutsches > voluptuarius

  • 15 voluptarie

    voluptārie, Adv. (voluptarius), vergnügt, wollüstig, Apul. met. 3, 21.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > voluptarie

  • 16 voluptuarius

    voluptuārius, a, um = voluptarius, Capit. Ver. 2, 9. Mart. Cap. 2. § 144. Corp. inscr. Lat. 6, 252.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > voluptuarius

  • 17 sēnsus

        sēnsus ūs, m    [SENT-], a perceiving, observation: utere igitur argumento tute ipse sensūs tui, accept a proof from your own experience: oppidanos a sensu eius (operis) avertere, Cu.— A power of perceiving, perception, feeling, sensation, sense, consciousness: doloris: moriundi sensum celeritas abstulit: (Niobe) posuit sensum, saxea facta, mali, O.— A sense, special sense: ut nec ullus sensus maneat: oculorum: neque oculis neque auribus neque ullo sensu percipi: gustatus, qui est sensus maxime voluptarius: sensūs in capite conlocati sunt.— Feeling, sentiment, emotion, inclination, disposition: ipse in commovendis iudicibus eis ipsis sensibus permoveri: vestri sensūs ignarus: amandi... amoris: meus me sensus, quanta vis fraterni sit amoris, admonet: erga nos sensus civium.— An opinion, thought, sense, view, notion: animi: sensus eius de re p.: dissidenti sensūs suos aperire, N.: in his ipsis rebus aliquem sensum habere.— A habit of mind, mode of thinking, notion, taste: volgaris popularisque: haec oratio longe a nostris sensibus abhorrebat.—Esp., with communis, a general mode of thinking, prevailing notion, common insight, common sense: id a consuetudine communis sensūs abhorrere: quae versantur in sensu hominis communi: Communi sensu plane caret, H.: quod in communibus hominum sensibus positum est: ex communibus sensibus ducta oratio, from the usual lines of thought, Ta. — Consciousness, sense, understanding: a mero redeant in pectora sensūs, O.: nisi si timor abstulit omnem Sensum animumque, O.— Sense, idea, meaning, signification: testamenti, Ph.: verba, quibus voces sensūsque notarent, H.: verbi, O.
    * * *
    feeling, sense

    Latin-English dictionary > sēnsus

  • 18 perpetior

    per-pĕtĭor, pessus, 3, v. dep. n. and a. [patior], to bear steadfastly, suffer with firmness or patience; to stand out, abide, endure (class.): animus aeger neque pati neque perpeti potis est, Enn. ap. Cic. Tusc. 3, 3, 5 (Trag. v. 260 Vahl.):

    o multa dictu gravia, perpessu aspera, Cic. poët. Tusc. 2, 8, 20: facile omnes perpetior ac perfero,

    id. de Or. 2, 19, 77:

    mendicitatem,

    id. Fin. 5, 11, 32:

    dolorem,

    id. ib. 1, 14, 48:

    affirmavi quidvis me potius perpessurum, quam, etc.,

    id. Fam. 2, 16, 3:

    casus illi perpetienti erat voluptarius,

    id. Fin. 2, 20, 65:

    mihi omnia potius perpetienda esse duco, quam, etc.,

    id. Agr. 2, 3, 6:

    dolorem asperum et difficilem perpessu,

    id. Fin. 4, 26, 72: audax omnia perpeti Gens humana, i. e. to dare, brave every consequence, Hor. C. 1, 3, 25; Prop. 3, 22, 15:

    fulmina, noctem, imbres... Perpetimur Danai,

    Ov. M. 14, 472.—With object-clause:

    aliam tecum esse equidem facile possim perpeti,

    Plaut. As. 5, 1, 17:

    neque me perpetiar probri Falso insimulatam,

    id. Am. 3, 2, 6; id. Trin. 3, 2, 35; Ter. Eun. 3, 5, 3:

    exscindine domos Perpetiar,

    Verg. A. 12, 644:

    non tamen hanc sacro violari pondere pinum Perpetiar,

    Ov. M. 3, 622.—With inf.: perpetiar memorare, i. e. will collect or control myself so as, etc., Ov. M. 14, 466.—
    II.
    Transf., of abstract things, to endure, put up with, etc.:

    vehementius quam gracilitas mea perpeti posset,

    Plin. Ep. 2, 11, 15.

    Lewis & Short latin dictionary > perpetior

  • 19 sensus

    1.
    sensus, a, um, Part. of sentio.
    2. I.
    Corporeal, perception, feeling, sensation:

    omne animal sensus habet: sentit igitur et calida et frigida et dulcia et amara, nec potest ullo sensu jucunda accipere et non accipere contraria: si igitur voluptatis sensum capit, doloris etiam capit. etc.,

    Cic. N. D. 3, 13, 32:

    moriendi sensum celeritas abstulit,

    id. Lael. 3, 12:

    si quis est sensus in morte,

    id. Phil. 9, 6, 13:

    (Niobe) posuit sensum saxea facta mali,

    Ov. P. 1, 2, 32:

    sensum voluptatemque percipere,

    Plin. Ep. 1, 10, 12. [p. 1671] —
    B.
    A sense, capacity for feeling:

    ut idem interitus sit animorum et corporum nec ullus sensus maneat, etc.,

    Cic. Lael. 4, 14:

    tactus corporis est sensus,

    Lucr. 2, 435:

    oculorum,

    id. 3, 361; so,

    oculorum, aurium,

    Cic. Tusc. 5, 38, 111; id. Fin. 2, 16, 52; id. Div. 2, 52, 107; cf.

    videndi,

    id. de Or. 2, 87, 357:

    audiendi,

    id. Rep. 6, 18, 19:

    quod neque oculis neque auribus neque ullo sensu percipi potest,

    id. Or. 2, 8:

    quamquam oriretur (tertia philosophiae pars) a sensibus, tamen non esse judicium veritatis in sensibus,

    id. Ac. 1, 8, 30:

    res subjectae sensibus,

    id. ib. 1, 8, 31:

    gustatus, qui est sensus ex omnibus maxime voluptarius,

    id. de Or. 3, 25, 99:

    sensus autem interpretes ac nuntii rerum in capite et facti et conlocati sunt,

    id. N. D. 2, 56, 140:

    omne animal sensus habet,

    id. ib. 3, 13, 32:

    carent conchae visu, omnique sensu alio quam cibi et periculi,

    Plin. 9, 30, 48, § 90:

    ab eā parte opus orsus, ut a sensu ejus, averteret,

    Curt. 4, 6, 9.—
    II.
    Mental, feeling, sentiment, emotion, affection; sense, understanding, capacity; humor, inclination, disposition, frame of mind, etc.:

    ipse in commovendis judicibus eis ipsis sensibus, ad quos illos adducere vellem, permoverer,

    Cic. de Or. 2, 45, 189:

    an vos quoque hic innocentium cruciatus pari sensu doloris adficit?

    id. Verr. 2, 5, 46, § 123:

    vestri sensus ignarus,

    id. Mil. 27, 72:

    humanitatis,

    id. Verr. 2, 1, 18, § 47; id. Rosc. Am. 53, 154:

    applicatio animi cum quodam sensu amandi... ut facile earum (bestiarum) sensus appareat... sensus amoris exsistit, etc.,

    id. Lael. 8, 27; cf.:

    ipsi intellegamus naturā gigni sensum diligendi,

    id. ib. 9, 32:

    meus me sensus, quanta vis fraterni sit amoris, admonet,

    id. Fam. 5, 2, 10:

    utere argumento ipse sensus tui,

    id. Rep. 1, 38, 59:

    nihil est tam molle, tam aut fragile aut flexibile quam voluntas erga nos sensusque civium,

    id. Mil. 16, 42:

    quae mihi indigna et intolerabilia videntur, ea pro me ipso et animi mei sensu ac dolore pronuntio,

    id. Rosc. Am. 44, 129.—
    2.
    Opinion, thought, sense, view:

    animi,

    Cic. de Or. 2, 35, 148:

    valde mihi placebat sensus ejus de re publicā,

    id. Att. 15, 7:

    (orator) ita peragrat per animos hominum, ita sensus mentesque pertractat, ut, etc.,

    id. de Or. 1, 51, 222 sq.:

    qui est iste tuus sensus, quae cogitatio? Brutos ut non probes, Antonios probes?

    id. Phil. 10, 2, 4:

    dissidenti sensus suos aperire,

    Nep. Dion, 8, 2:

    sensus reconditi,

    Plin. Ep. 2, 3, 2.—
    3.
    Esp., the common feelings of humanity, the moral sense, taste, discretion, tact in intercourse with men, often called in full sensus communis (sometimes with hominum), and often in other phrases of similar force:

    ut in ceteris (artium studiis) id maxime excellat, quod longissime sit ab imperitorum intellegentiā sensuque disjunctum, in dicendo autem vitium vel maximum sit a volgari genere orationis atque a consuetudine communis sensus abhorrere,

    Cic. de Or. 1, 3, 12:

    quae versantur in sensu hominum communi,

    id. ib. 2, 16, 68; id. Planc. 13, 31:

    communis ille sensus in aliis fortasse latuit,

    id. ib. 14, 34; Hor. S. 1, 3, 66:

    sit in beneficio sensus communis,

    Sen. Ben. 1, 12, 3; id. Ep. 5, 4; 105, 3; Quint. 1, 2, 20:

    rarus sensus communis in illā fortunā,

    Juv. 8, 73. — Plur., Cic. Clu. 6, 17:

    ea sunt in communibus infixa sensibus,

    id. de Or. 3, 50, 195; so,

    vulgaris popularisque sensus,

    id. ib. 1, 23, 108:

    haec oratio longe a nostris sensibus abhorrebat,

    id. ib. 1, 18, 83; cf.:

    mirari solebam istum in his ipsis rebus aliquem sensum habere, quem scirem nullā in re quicquam simile hominis habere,

    id. Verr. 2, 4, 14, § 33.—
    B.
    Transf. (in the poets, and also in prose after the Aug. per.), of the thinking faculty, sense, understanding, mind, reason (syn.: mens, ratio).
    1.
    In gen. (rare):

    misero quod omnes Eripit sensus mihi,

    Cat. 51, 6; cf.:

    tibi sensibus ereptis mens excidit,

    id. 66, 25; Ov. M. 3, 631; 14, 178:

    (quibus fortuna) sensum communem abstulit,

    common sense, Phaedr. 1, 7, 4 (in another signif., v. supra, II. A. fin., and infra, 2. fin.):

    eam personam, quae furore detenta est, quia sensum non habet, etc.,

    Dig. 24, 3, 22, § 7:

    nec potest animal injuriam fecisse, quod sensu caret,

    ib. 9, 1, 1, § 3.—
    2.
    In partic., of discourse.
    a.
    Abstr., sense, idea, notion, meaning, signification (syn.: sententia, notio, significatio, vis; poet. and post-Aug.; freq. in Quint.): nec testamenti potuit sensus colligi, Phaedr. 4, 5, 19:

    verba, quibus voces sensusque notarent,

    Hor. S. 1, 3, 103:

    is verbi sensus,

    Ov. F. 5, 484:

    quae verbis aperta occultos sensus habent,

    Quint. 8, 2, 20:

    ambiguitas, quae turbare potest sensum,

    id. 8, 2, 16:

    verba duos sensus significantia,

    id. 6, 3, 48: allêgoria aliud verbis, aliud sensu ostendit, id. 8, 6, 44:

    Pomponium sensibus celebrem, verbis rudem,

    Vell. 2, 9, 5:

    horum versuum sensus atque ordo sic, opinor, est,

    Gell. 7, 2, 10:

    egregie dicta circa eumdem sensum tria,

    Sen. Ep. 7, 10.—Introducing a quotation:

    erat autem litterarum sensus hujusmodi,

    Amm. 20, 8, 4.—With gen. person:

    salvo modo poëtae sensu,

    the meaning, Quint. 1, 9, 2.—
    b.
    Concr., a thought expressed in words, a sentence, period (postAug.):

    sensus omnis habet suum finem, poscitque naturale intervallum, quo a sequentis initio dividatur,

    Quint. 9, 4, 61; 7, 10, 16; cf. id. 11, 2, 20:

    puer ut sciat, ubi claudatur sensus,

    id. 1, 8, 1:

    ridendi, qui velut leges prooemiis omnibus dederunt, ut intra quattuor sensus terminarentur,

    id. 4, 1, 62:

    verbo sensum cludere multo optimum est,

    id. 9, 4, 26 et saep.—Hence, communes sensus (corresp. with loci), commonplaces, Tac. Or. 31.

    Lewis & Short latin dictionary > sensus

  • 20 voluptarie

    vŏluptārĭē, adv., v. voluptarius fin.

    Lewis & Short latin dictionary > voluptarie

См. также в других словарях:

  • Voluptuaries — Voluptuary Vo*lup tu*a*ry (?; 135), n.; pl. {Voluptuaries}. [L. voluptuarius or voluptarius, fr. voluptas pleasure.] A voluptuous person; one who makes his physical enjoyment his chief care; one addicted to luxury, and the gratification of… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Voluptuary — Vo*lup tu*a*ry (?; 135), n.; pl. {Voluptuaries}. [L. voluptuarius or voluptarius, fr. voluptas pleasure.] A voluptuous person; one who makes his physical enjoyment his chief care; one addicted to luxury, and the gratification of sensual appetites …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Lexicon recentis Latinitatis — Das Lexicon recentis Latinitatis (deutsch: Lexikon des modernen Latein) ist ein von der Stiftung Latinitas im Auftrag des Vatikan herausgegebenes lateinisches Wörterbuch. Das Lexikon, das in seiner Erstausgabe über 15.000 Wörter des heutigen… …   Deutsch Wikipedia

  • Lexicon recentis latinitatis — Das Lexicon recentis Latinitatis (deutsch: Lexikon des modernen Latein) ist ein von der Stiftung Latinitas im Auftrag des Vatikan herausgegebenes lateinisches Wörterbuch. Das Lexikon, das in seiner Erstausgabe über 15.000 Wörter des heutigen… …   Deutsch Wikipedia

  • voluptuary — /veuh lup chooh er ee/, n., pl. voluptuaries, adj. n. 1. a person whose life is devoted to the pursuit and enjoyment of luxury and sensual pleasure. adj. 2. of, pertaining to, or characterized by preoccupation with luxury and sensual pleasure:… …   Universalium

  • voluptuaire — [ vɔlyptɥɛr ] adj. • 1357; bas lat. voluptuarius ♦ Dr. Se dit des dépenses (ou impenses) faites pour le plaisir, consacrées aux choses de luxe ou de fantaisie. ● voluptuaire adjectif Qui a un caractère de luxe, d agrément. ● voluptuaire… …   Encyclopédie Universelle

  • Laphriinae — Ктырь Choerades fimbriata …   Википедия

  • voluttuario — /volut:u arjo/ [dal lat. tardo voluptuarius, class. voluptarius, der. di voluptas voluttà ]. ■ agg. [inteso alla soddisfazione di esigenze secondarie, non strettamente necessarie: spese v. ; consumi v. ] ▶◀ accessorio, (lett.) suntuario,… …   Enciclopedia Italiana

  • ՀԵՇՏԱՍԷՐ — (սիրի, րաց.) NBH 2 0086 Chronological Sequence: 6c, 8c, 10c, 12c, 14c ա. φιλήδονος voluptatum amans, voluptarius. Սիրօղ հեշտութեան, կամ հեշտախտութեան, փափկութեան, հաճոյից մարմնոյ, անձնդիւրութեան. ... *Հեշտասէր (նինուաս, կամ շամիրամ). Խոր. ՟Ա. 18 …   հայերեն բառարան (Armenian dictionary)

  • voluptuary — c.1600 (n. and adj.), from L. voluptuarius, from voluptarius, from voluptas pleasure (see VOLUPTUOUS (Cf. voluptuous)) …   Etymology dictionary

  • voluptuary — vo•lup•tu•ar•y [[t]vəˈlʌp tʃuˌɛr i[/t]] n. pl. ar•ies, adj. 1) a person devoted to the pursuit and enjoyment of luxury and sensual pleasure 2) of, pertaining to, or characterized by preoccupation with luxury and sensual pleasure • Etymology:… …   From formal English to slang

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»