-
1 vituperator
vituperātŏr, ōris, m. censeur, critique, détracteur.* * *vituperātŏr, ōris, m. censeur, critique, détracteur.* * *Vituperator, pe. prod. vituperatoris, Aliud verbale. Cicero. Mespriseur, Blasmeur, Vitupereur. -
2 vituperātor
vituperātor ōris, m [vitupero], a blamer, censurer, vituperator: invidos vituperatores confutare: philosophiae. -
3 vituperator
vĭtŭpĕrātor, ōris, m. [id.], a blamer, censurer, vituperator:invidos vituperatores confutare,
Cic. N. D. 1, 3, 5:philosophiae,
id. Fin. 1, 1, 2; id. Tusc. 2, 2, 4:vituperatores mei,
id. Fam. 7, 3, 6. -
4 vituperator
vituperātor, ōris m. [ vitupero I \]порицатель, хулитель (alicujus и alicujus rei C, Aug) -
5 vituperator
vituperātor, ōris, m. (vitupero, āre), der Tadler, mei, Cic.: philosophiae, Cic.: eloquentiae, Augustin. c. Cresc. Donat. 1. § 3 extr.: luxuriae, Augustin. c. Iulian. 4, 13, 64.
-
6 vituperator
vituperātor, ōris, m. (vitupero, āre), der Tadler, mei, Cic.: philosophiae, Cic.: eloquentiae, Augustin. c. Cresc. Donat. 1. § 3 extr.: luxuriae, Augustin. c. Iulian. 4, 13, 64.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > vituperator
-
7 vitupero
I āvī, ātum, āre [ vitium I + + paro ]caelum v. погов. Ph — бранить небо, т. е. ругать всё и вся2) портить, вредитьII vitupero, ōnis m. AG, Sid = vituperator -
8 vitupero
1.vĭtŭpĕro, āvi, ātum ( inf. vituperarier, Plaut. Most. 1, 3, 21), 1, v. a. [vitiumparo, qs. to find fault, accuse of a fault; hence, transf.], to inflict censure, to blame, censure, disparage, vituperate (class.; syn.: culpo, objurgo, damno).I.In gen.:* II.deos,
Plaut. Mil. 3, 1, 142:an mavis vituperarier falso quam vero extolli?
id. Most. 1, 3, 21:notare ac vituperare,
Cic. de Or. 2, 85, 349:multimodis cum istoc animo es vituperandus,
Ter. Phorm. 3, 1, 1:Pompeius noster in amicitiā P. Lentuli vituperatur,
Cic. Q. Fr. 2, 6, 5:artem aut scientiam aut studium quodpiam vituperare propter eorum vitia, qui in eo studio sunt,
Auct. Her. 2, 27, 44:si quis universam (philosophiam) velit vituperare,
Cic. Tusc. 2, 1, 4:mensae, quae a Platone graviter vituperantur,
id. Fin. 2, 28, 92:tuum consilium,
id. Mur. 29, 60:(Rhodiorum res publica) minime quidem vituperanda,
id. Rep. 3, 35, 48.— Prov.: qui caelum vituperant, who find fault with heaven itself, i. e. are satisfied with nothing, Phaedr. 4, 7, 26.—In relig. lang., to render defective, to spoil an omen:2.cur omen mihi vituperat?
Plaut. Cas. 2, 6, 59 dub.vĭtŭpĕro, ōnis, m. [1. vitupero], a blamer, censurer, vituperator (post-class.), Gell. 19, 7, 16; Sid. Ep. 4, 22; 8, 1.
См. также в других словарях:
vituperator — vituperatór s. m., pl. vituperatóri Trimis de siveco, 10.08.2004. Sursa: Dicţionar ortografic VITUPERATÓR, OÁRE adj., s. m. f. (cel) care vituperează. (< fr. vitupérateur) Trimis de raduborza, 15.09.2007. Sursa: MDN … Dicționar Român
Vituperator — Vi*tu per*a tor, n. [L.] One who vituperates, or censures abusively. [1913 Webster] … The Collaborative International Dictionary of English
vituperator — noun see vituperate … New Collegiate Dictionary
vituperator — See vituperate. * * * … Universalium
vituperator — noun One who vituperates, or censures abusively. Syn: censurer, detractor See Also: vituperable, vituperant, vituperate, vituperation, vituperative, vituperatively, vituperatory, vituperous … Wiktionary
vituperator — n 1. censurer, reviler, castigator, inveigher, reprover, disapprover, censor; denouncer, railer, curser, execrator, imprecator, anathematizer, critic; defamer, vilifier, vilipender, denigrator, scan dalizer, impugner, asperser, backbiter,… … A Note on the Style of the synonym finder
vituperator — vi·tu·per·a·tor … English syllables
vituperator — pəˌrād.ə(r), ātə noun ( s) Etymology: Latin, from vituperatus + or : one that vituperates … Useful english dictionary
vituperate — vituperator, n. /vuy tooh peuh rayt , tyooh , vi /, v.i., v.t., vituperated, vituperating. to use or address with harsh or abusive language; revile. [1535 45; < L vituperatus (ptp. of vituperare to spoil, blame), equiv. to vitupera(re) (vitu ,… … Universalium
vitupérateur — vitupérateur, trice [ vityperatɶr, tris ] n. • 1636; lat. vituperator ♦ Littér. Personne qui vitupère, critique. vitupérateur, trice [vitypeʀatœʀ, tʀis] n. ÉTYM. 1636; du lat. vituperator, de vituperare. → Vitupérer. ❖ ♦ Littér. Personne qui… … Encyclopédie Universelle
vituperate — verb ( ated; ating) Etymology: Latin vituperatus, past participle of vituperare, from vitium fault + parare to make, prepare more at pare Date: 1542 transitive verb to abuse or censure severely or abusively ; berate intransitive verb to use harsh … New Collegiate Dictionary