Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

violare

  • 81 (to) infringe

    (to) infringe /ɪnˈfrɪndʒ/
    v. t.
    (leg.) infrangere; violare; contravvenire a; trasgredire: to infringe a law [an oath], infrangere una legge [un giuramento]; to infringe a rule, contravvenire a una regola
    to infringe copyright, violare la legge sul diritto d'autore □ to infringe upon, violare; calpestare (fig.): to infringe upon sb. 's rights, calpestare i diritti di q.

    English-Italian dictionary > (to) infringe

  • 82 (to) infringe

    (to) infringe /ɪnˈfrɪndʒ/
    v. t.
    (leg.) infrangere; violare; contravvenire a; trasgredire: to infringe a law [an oath], infrangere una legge [un giuramento]; to infringe a rule, contravvenire a una regola
    to infringe copyright, violare la legge sul diritto d'autore □ to infringe upon, violare; calpestare (fig.): to infringe upon sb. 's rights, calpestare i diritti di q.

    English-Italian dictionary > (to) infringe

  • 83 infringe in·fringe

    [ɪn'frɪndʒ]
    1. vt
    (law) infrangere, violare, (rights, copyright) violare
    2. vi

    (encroach) to infringe on or upon — (rights) violare, (privacy) invadere

    English-Italian dictionary > infringe in·fringe

  • 84 переступить

    сов. В
    1) passare vt, oltrepassare vt
    2) тж. без доп. ( нарушить) violare vt; trasgredire (la legge / le norme)

    Большой итальяно-русский словарь > переступить

  • 85 conservo

    cōn-servo, āvī, ātum, āre, bewahren, im Bestehen erhalten, a) konkr. Objj. vor dem Untergange bewahren = unversehrt erhalten (Ggstz. perdere), Passiv conservari (Ggstz. perire), α) leb. Wesen = am Leben erhalten od. lassen, retten, bes. oft = begnadigen (v. Sieger), cives suos, Cic.: omnes, Caes.: reliquias legionum, Vell.: Metropolitas diligentissime, Caes.: se, Cic.: se atque illam, Ter.: ii dies, quibus conservamur, Cic.: magister equitum Minucius subsidio Fabii conservatus, Val. Max. – m. Prädik.-Acc., omnes salvos, Cic.: homines miseros incolumes, Cic.: M'Curium sartum et tectum, ut aiunt, ab omnique incommodo, detrimento, molestia sincerum integrumque conserves, Cic. – β) lebl. Objj., vom Untergange, Verderben, vor dem Verfall usw. bewahren, erhalten, aufbewahren, instand erhalten, retten, umerus facilius conservatur, Cels.: c. vires, Cels.: c. res suas, Nep. – iis rebus (die Tempelschätze) tuendis conservandisque praeesse, Cic.: c. summā religione omnia simulacra arasque, Nep.: pecuniam (Ggstz. in ventre auferre, scherzh. doppelsinnig = verschlemmen), Cic.: arborem, Suet.: chirographum, Suet.: agrum Campanum, Cic.: rem publicam, Cic.: patriam, Cic. – rem familiarem diligentiā et parsimoniā, Cic.: urbem suis laboribus ac periculis, Cic. – m. Dat. rei (für), praedia c. successioni suae (Ggstz. abalienare), Scaevol. dig. 32, 1, 38. § 7. – m. Prädik.-Acc., rectam c. stirpem, Col. 4, 20, 1. – absol., conserva, quaere, parce; Ter. adelph. 813. – b) abstr. Objj. im Bestehen, in Geltung erhalten = aufrecht erhalten, beibehalten, beobachten, halten, α) übh. äußere od. innere Zustände (Ggstz. violare, conturbare, minuere u. dgl.), ordines (Reih u. Glied), Caes.: ordinem (Reihenfolge, Ordnung), Cic.: ordinem temporum, tempora (chronologische Ordnung), Cic.: rerum vicissitudines ordinesque, Cic.: neque ex portu neque ex decumis vectigal conservari (fortbezogen werden) potest, Cic. -libertatem et salutem populi Romani, Cic.: c. maiestatem populi Romani (Ggstz. minuere), Cic.: leges, Nep.: indutias, Nep.: alia hospitalia comiter, Liv.: ius augurum, Cic.: iusiurandum (Ggstz. violare), Cic.: religionem, Nep.: fidem, Nep.: fidem erga imperatorem suum, Caes.: patroni mortui voluntatem, Cic.: considerata iudicia mentis, Cic.: ne hoc quidem propositum, Cels. – m. Dat. pers. (wem?), privilegia athletis, Suet. Aug. 45, 3. – m. Prädik.-Acc., incorrupta mei conserva foedera lecti, Prop. 4 (5), 3, 69. – β) eine Gesinnung usw.: a se certo iudicio susceptam benevolentiam, Cic.: pristinum animum erga populum Rom., Liv.: pristinam suam erga alqm voluntatem, Cic.

    lateinisch-deutsches > conservo

  • 86 fides [1]

    1. fidēs, eī, f. (fīdo), das Vertrauen auf jmds. oder einer Sache Redlichkeit, Aufrichtigkeit, Wahrhaftigkeit, das Zutrauen, der Glaube, die Überzeugung, I) eig.: 1) im allg.: Ch. Itan parvam mihi fidem esse apud te? De. Vin me (hoc) credere? Ter.: mihi fides apud hunc est, nihil me istius facturum, Ter.: propter fidem (durch Mißbrauch des Vertrauens) decepta, Ter.: arcani prodiga fides, Treubruch durch Ausplaudern des Geheimnisses, Hor.: u. so per fidem decipere, Liv., od. fallere, Cic.: per fidem violare, Liv.: id quod mihi cum fide (vertrauensvoll) semel impositum est, Cic. – alci od. alci rei fidem, parvam fidem, minorem fidem habere, Vertrauen, Glauben schenken, trauen, u. mit folg. Acc. u. Infin., Cic. u.a.: so auch alci rei fidem tribuere, adiungere, Gl. beimessen, Cic.: u. so poet., alci rei fidem ferre, Verg. – (alci) fidem facere, (bei jmd.) Gl. schaffen, -erwecken, jmd überzeugen, absol., Cic., od. mit folg. Acc. u. Infin., tibi fidem faciemus, nos ea suadere, quae etc., Cic.: aptum quiddam ad fidem faciendam, überzeugendes, Cic. – ähnlich alci rei fidem addere, Ggstz. demere, Tac. u.a. (s. Gruber Tac. Germ. 3, 4; versch. von unten no. II, B, 1). – nec vana fides, genus esse deorum, Verg. (vgl. no. 2, b). – nuntiabantur haec eadem Curioni; sed aliquamdiu fides fieri non poterat, er konnte lange Zeit sich nicht entschließen, daran zu glauben, Caes. b. c. 2, 37, 1. – dah. als jurist. t. t., bona fides, der gute Glaube, in dem sich jmd. in bezug auf ein Rechtsverhältnis befindet, d.i. die Unkenntnis der Unrechtmäßigkeit desselben, Ggstz. mala fides, der schlechte Glaube, d.i. das Bewußtsein der Unrechtmäßigkeit, bonā od. malā fide emere, possidere, ICt.: bonae fidei emptor, ICt.

    2) insbes.: a) als t. t. der Geschäftsspr., der Kredit (vgl. Drak. Liv. 6, 11, 8), cum fides totā Italiā esset angustior (geschmälert war), Caes.; vgl. labefactā iam fide, Suet.: fidem moliri, Liv.: fides concĭdit (ist gesunken), Cic.: fides de foro sublata est, Cic.: fidem renovare, Cic. – oft verb. res (Vermögen) et fides, res fidesque, Plaut. u. Sall.: ubi res eos iam pridem, fides nuper deficere coepit, Cic.: homo sine re, sine fide, sine spe, Cic. Vgl. Korte u. Fabri Sall. Iug. 73, 6. – übtr., segetis certa fides meae, Wiedererstattung, Ertrag, Hor.: fallax unius anni fides, getäuschte Erwartung, Plin. pan. – b) der christl. Glaube (vgl. no. 1 nec vana fides, genus esse deorum, Verg.), ministri verae orthodoxae fidei, spät. ICt.: a fide Christianorum discrepare, spät. ICt.

    II) meton.: A) die Vertrauen erweckende Redlichkeit, Ehrlichkeit, Treue, Pflichttreue, Zuverlässigkeit, Gewissenhaftigkeit, Ehrenhaftigkeit, Aufrichtigkeit, Treuherzigkeit, Biederkeit, 1) im allg. (Ggstz. perfidia, fraudatio), exemplum antiquae probitatis ac fidei, Cic.: fidem praestare, die Treue bewahren, Cic.: fidem rectumque colere, Ov.: fidem laedere, Cic.: de fide (über die [verletzte] Tr.) queri, Ov. – von der Treue bei Verträgen u. Bündnissen, pro vetere ac perpetua erga populum Romanum fide, Caes.: sincerā fide in pace esse, Liv.: in fide manere, Caes.: fidem socialem usque ad perniciem suam colere, Liv.: Saguntini fide atque aerumnis incluti prae mortalibus, Sall. fr.: Saguntum fide nobile, Plin. – dah. a) in Anrufungen u. Beteuerungen, fidem vestram oro atque obsecro, iudices, Cic.: u. so di vostram fidem! getreuer Gott! Komik. (s. Spengel Ter. Andr. 716): tuam fidem, Venus! bei deiner Treue, Plaut.: pro deûm (deorum) atque hominum fidem, bei der Ehrlichkeit, Wahrhaftigkeit der Götter und Menschen, Komik., Sall. u. Cic.: pro deûm fidem! Ter. u. Liv.: per fidem, (bei) meiner Treue! Petron. u. Tac. dial. – u. b) bona fides, die aufrichtige Willensmeinung (Ggstz. mala fides, dolus, fraus), ICt.: dah. bonā fide, gewissenhaft, aufrichtig, ehrlich, als ehrlicher Mann, dic bonā fide, Plaut.: bonāne fide? Komik. (s. Brix Plaut. capt. 887. Wagner Ter. heaut. 761): ebenso cum fide, zB. defendere, Cic., agere, Liv. – u. so als jurist. t. t., bonā fide od. ex bona fide, nach bestem Willen, gewissenhaft, mit aufrichtigem-, ernstem Willen, auf Treu u. Glauben, Cic. u. ICt.: iudicia de mala fide, wegen Veruntreuung, Cic. – Fidēs personifiz., als Gottheit, Enn. fr. scen. 403. Cic. de off. 3, 104. Liv. 1, 21, 4. Hor. carm. 1, 35, 21.

    2) insbes.: a) das unter Versicherung-, eidlicher Beteuerung treuer Erfüllung gegebene Versprechen (Wort), Gelöbnis, die Zusage, die Versicherung, Beteuerung, Verpflichtung, Gewährleistung (Garantie), ubi fides? wo bleibt das Versprechen? Ter.: fidem alci dare, Cic.: fidem dare de alqo, Cic.: fidem accipere, Liv.: fidem suam obligare, Cic.: fidem servare, Cic., cum alqo, Plaut., de alqa re, Caes.: fidem conservare, Caes., Cic. u. Nep.: fidem tenere, die versprochene Verschwiegenheit beobachten, Prop.: fidem solvere, Ter., Ov. u. Planc. in Cic. ep., od. exsolvere, Liv.: fidem suam liberare, Cic.: fidem mutare (nicht halten), Liv.: fallere hosti datam fidem, Cic.: fidem frangere, violare, Cic.: fidem prodere, Cic. u. Sall.: fidem frustrari, Ter.: fidem amittere, Nep. – fide meā, auf mein Wort, Cic. – bei den Erotikern oft von der Beteuerung der Liebe, s. Prop. 1, 18, 18. Ov. her. 2, 31. – u. so b) präg., fides publica od. bl. fides (griech. ἄδεια), das Versprechen des Schutzes-, der Sicherheit der Person, sicheres Geleit, Sicherheit im Namen des Staates verbürgt, fidem ei publicam iussu senatus dedi, Cic.: interpositā fide publicā Romam ducere, Sall.: fidem publicam postulare, Cic. – fide acceptā venerat in castra Romana, Liv.: Lusitani contra interpositam fidem interfecti, Cic. – c) getreuer Schutz, getreue Obhut, getreuer Beistand, getreue Hilfe, se alci commendare in clientelam et fidem, Ter.: conferre se in alcis fidem et clientelam, in alcis amicitiam et fidem, Cic.: committere se in fidem alcis, Ter.: se suaque omnia in fidem atque potestatem populi Romani permittere, sich auf Gnade u. Ungnade ergeben, Caes.: so auch venire in alcis fidem, Liv., od. in alcis fidem ac potestatem, Caes.: alcis fidem sequi, sich in jmds. Schutz begeben, Caes.: alqm in fidem recipere, Cic.: in alcis fide et clientela esse, Cic. – di, obsecro vestram fidem, Plaut.: deûm atque hominum fidem implorabis, Cic.

    B) die Vertrauen verdienende Glaubwürdigkeit, Zuverlässigkeit, Wahrhaftigkeit, Wahrheit, Gewißheit, eines Aussagenden, einer Aussage, Äußerung, eines Vorgangs usw., 1) im allg.: tibi maxima rerum verborumque fides, Verg. – qui non speciem expositionis, sed fidem quaerit, Quint. – orationi fidem afferre, Cic. – si qua fides vero est, Ov. – ille dat fidem iussis, verleiht Glauben, bestätigt, verspricht es, Ov.: dant verbo plurima signa fidem, bestätigen die Bedeutung des W., Ov.: dabat vocibus nostris fidem apud optimum principem, quod apud malos detrahebat, verschaffte Glauben, Plin. pan.: so auch addere fidem alci rei (Ggstz. demere), Liv. u.a.: fabulis fidem firmare aut historiis demere, Suet. – facere alci rei fidem, Flor. u.a. (s. Drak. Liv. 2, 24, 6; verschieden von no. I, 1): ebenso fidem facit alqd iudicii mei, Cic. – cum vix fides esset (glaublich war), rem ullo modo successuram, Suet. – omnia ex fide (der Wahrheit gemäß) narrare, Suet.: laboris ultra fidem (unglaublich) patiens erat, Suet. – alcis rei fidem imminuere, Cic.: alci od. alci rei fidem abrogare, Cic. – fides gaudii, ungeheuchelte Freude (Ggstz. necessitas gaudendi), Plin. pan. – u. so bes. von der Glaubwürdigkeit der Zeugen, Dokumente usw., testium, testimonii, ICt.: tabularum, Cic.: (litterae) quam habere auctoritatem et quam fidem possunt, Cic.

    2) insbes.: a) der sichere Beweis von etwas, manifesta fides (sc. urbis captae), Verg.; u. so mit folg. Acc. u. Infin., manifesta fides publicā ope Volscos hostes adiutos, Liv. – in fidem rerum secundarum, Liv.: ad fidem criminum, Liv. – sum fides vocis, ich bin der B. von usw., Ov. – b) die Gewißheit = die gewisse Erfüllung, der sichere Erfolg, verba fides sequitur, Ov.: promissa exhibuere fidem, wurden erfüllt, Ov.: u. so fidem nancisci, Ov.: pollicitam dictis adde fidem, erfülle die Verheißung, Ov.: en haec promissa fides est? der (durch das Orakel) versprochene sichere Erfolg, Verg. – / Genet. Sing. fidēī gemessen, Plaut. aul. 583. Enn. ann. 338. Lucr. 5, 102. – Archaist. Genet. fides, Plaut. Pers. 244. Itala (Taurin.) Matth. 6, 30: archaist. Genet. fide, Plaut. aul. 667. Ter heaut. 1002. Poët. trag. fr. bei Cic. de off. 3, 98. Planc. in Cic. ep. 10, 17, 3 zw. (al. fidei). Hor. carm. 3, 7, 4. Ov. met. 3, 341; 6, 506; 7, 728 u. 737: archaist. Dat. fide, Plaut. Amph. 391; aul. 676 u.a. Ter. Andr. 296; eun. 886 u. 898. Hor. sat. 1, 3, 95. Vgl. Brix Plaut. trin. 117: archaist. Genet. fidi, Corp. inscr. Lat. 2, 5042: archaist. Dat. Fidi, Fasti fr. arval. Oct. 1. p. CCXXXVIII ed. Mommsen.

    lateinisch-deutsches > fides [1]

  • 87 antasten

    antasten, attrectare; contrectare. – Uneig., manus afferre alci rei (Hand anlegen, gewalttätig angreifen, z. B. fremdes Eigentum, alienis bonis). – invadere alqm, alqd. irruere in alqd (anfallen). – impugnare alqd (anfechten). – violare alqd (verletzen). – etw. od. jmd. nicht a., abstinere od. se abstinere mit Abl. – jmds. Rechte u. Gesetze a., aliquid de iure et de legibus alcis deminuere: jmds. Ehre a., detrahere de fama alcis; violare alcis existimationem; impugnare alcis dignitatem: jmds. Meinung a., impugnare alcis sententiam. Antasten, das, attrectatio. contrectatio (eig.). – violatio (uneig., Verletzung). – Antaster, violator (Verletzer, z. B. iuris gentium). Antastung, die, s. Antasten, das.

    deutsch-lateinisches > antasten

  • 88 bundbrüchig

    bundbrüchig, foedifrăgus; foederis ruptor oder violator; apud quem nihil societatis fides sancti habet (der sich kein Gewissen daraus macht, einen Bund zu brechen). – b. sein, foedus violare (den B. verletzen), rumpere od. frangere (ihn brechen); verb. foedus violare frangereque: b. werden, detrectare foederis pactum: b. werden wollen, foederispactum detrectare coepisse., Bundbrüchigkeit, foedus violatum fractumque. – perfidia. fides violata od. mutata (Treulosigkeit übh.).

    deutsch-lateinisches > bundbrüchig

  • 89 Bündnis

    Bündnis, societas (Verbindung mit anderen, im Guten u. im Bösen). – foedus (ein öffentliches u. durch Autorität des Senats u. Volks bestätigtes Bündnis zweier od. mehrerer Böiker zu gesellschaftlichen Absichten). – sponsio (ein durch gegenseitige Einwilligung u. feierliches Versprechen der Befehlshaber der Heere geschlossenes Bündnis oder gemachter Friede ohne erfolgte Einwilligung des Senats und Volks beider kriegführenden Nationen; s. Liv. 9, 5, 2: non foederepax Caudina, sed per sponsionemfacta est) – ein B. mit jmd schließen, eingehen, foedus cum alqo facere, icere, ferire, percutere; foedus iungere cum alqo; foedere iungi alci; foedus inire cum alqo (ein B. eingehen): ein eheliches B. mit [531] jmd. schließen, s. heiraten: ich stehe mit jmd. im B., mihi cum alqo foedus est ictum: jmd. mit in das B. aufnehmen, alqm foederi ascribere: ein B. halten, foedus servare; foedere stare; in fide manere: ein B. nicht halten, foedus neglegere: ein B. verletzen, brechen, foedus violare, rumpere, dirimere, frangere; verb. foedus violare frangereque.

    deutsch-lateinisches > Bündnis

  • 90 Realinjurie

    Realinjurie, iniuria manu incussa; iniuria corpori illata. – Verbal- oder Realinjurie, iniuria seu linguā seu manu incussa: Real- u. Verbalinjurien, rerum verborumque contumeliae: die größten Verbal- u. Realinjurien, gravissimae verborum rerumque acerbitates. – jmdm. eine R. zufügen, alqm manu violare (Ggstz. alqm oratione violare).

    deutsch-lateinisches > Realinjurie

  • 91 Treue

    Treue, fidelitas (die Treue, die Gewissenhaftigkeit in Erfüllung seiner Pflichten und Obliegenheiten, z.B. erga amicum, erga patriam). – fides (die Redlichkeit, Ehrlichkeit bei Verträgen etc.). – fidus amor (die zuverlässige Liebe). – veritas (die Wahrheit, mit der etw. dargestellt, erzählt etc. wird). – T. des Gedächtnisses, memoriae tenacitas. – historische T., rerum fides. – T. beweisen, zeigen, fidem praestare (Treue bewähren); fidem adhibere (mit Redlichkeit verfahren, absolut od. bei etwas, in alqa re, z.B. in amicorum periculis): die T. pflegen, bewahren, fidem edere od. servare: die T. brechen, verletzen, fidem laedere oder violare od. frangere: die eheliche T. bewahren, coniugii fidem non violare: jmds. T. wanken machen, alqm fide dimovere: jmds. T. wanken zu machen suchen, alcis fidem sollicitare: in der T. erhalten, in fide continere (z.B. socios): auf Treu u. Glauben, in guten Treuen, cum fide: jmdm. etwas auf T. und Glauben geben, anvertrauen, alcis fidei alqd committere: gegen T. u. Glauben, per fidem (z.B. alqm circumvenire, fallere, decipere): T. und Glauben sind verschwunden, nullum nomen fidei.

    deutsch-lateinisches > Treue

  • 92 vergreifen, sich

    vergreifen, sich, an jmd., alci vim facere oder afferre (jmdm. Gewalt antun). – manus alci afferre (Hand an jmd. legen). – alci vim et manus inferre (gewaltsam Hand an jmd. legen). – alqm violare (jmd. verletzen). – alqm manu violare (jmd. handgreiflich, tätlich verletzen). – alqm pulsare (jmd. schlagen). – manus non abstinere ab alqo oder ab alqa re (jmd. oder etwas nicht unangetastet lassen). – sich nicht an jmd. vergreifen, manus abstinere ab alqo. – man würde sich an ihm vergriffen haben, wenn nicht etc., nec temperatum manibus foret, ni etc.: sich an jmds. Eigentum v., in bona alcis invadere: sich an fremdem Gute od. Eigentum v., aliena avertere: sich an einer öffentlichen Kasse v., peculatum facere.

    deutsch-lateinisches > vergreifen, sich

  • 93 clementia

    [st1]1 [-] clēmentĭa, ae, f.: a - inclinaison douce, mouvement doux.    - clementia Nili, Stat. Th. 3, 527: le cours paisible du Nil. b - douceur (du climat).    - clementia caeli, Luc. 8, 366: la douceur du climat.    - aestatis mira clementia, Plin. Ep. 5, 6, 5: l'été y est d'une douceur merveilleuse.    - clementia hiemis, Col. 5, 5, 6: douceur de l'hiver. c - clémence, bonté, humanité, indulgence.    - clementia elephanti contra minus validos, Plin. 8, 7, 7: la générosité de l'éléphant à l'égard des faibles.    - nihil magno et praeclaro viro dignius placabilitate et clementia, Cic. Off. 1, 88: rien n'est plus digne d'une âme grande et noble que la facilité à pardonner et la douceur.    - violare clementiam, Nep. Alcib. 10: manquer aux devoirs de l'humanité.    - offerre clementiam alicui, Tac.: offrir le pardon à qqn. [st1]2 [-] Clēmentĭa, ae, f., la Clémence, déesse.    - cf. Plin. 2, 14.
    * * *
    [st1]1 [-] clēmentĭa, ae, f.: a - inclinaison douce, mouvement doux.    - clementia Nili, Stat. Th. 3, 527: le cours paisible du Nil. b - douceur (du climat).    - clementia caeli, Luc. 8, 366: la douceur du climat.    - aestatis mira clementia, Plin. Ep. 5, 6, 5: l'été y est d'une douceur merveilleuse.    - clementia hiemis, Col. 5, 5, 6: douceur de l'hiver. c - clémence, bonté, humanité, indulgence.    - clementia elephanti contra minus validos, Plin. 8, 7, 7: la générosité de l'éléphant à l'égard des faibles.    - nihil magno et praeclaro viro dignius placabilitate et clementia, Cic. Off. 1, 88: rien n'est plus digne d'une âme grande et noble que la facilité à pardonner et la douceur.    - violare clementiam, Nep. Alcib. 10: manquer aux devoirs de l'humanité.    - offerre clementiam alicui, Tac.: offrir le pardon à qqn. [st1]2 [-] Clēmentĭa, ae, f., la Clémence, déesse.    - cf. Plin. 2, 14.
    * * *
        Clementia, est illius qui nunquam irascitur. Cic. Doulceur, quand la personne ne se courrouce pas aiseement, Clemence.
    \
        Clementia aestatis. Plin. iunior. L'attrempance et doulceur de l'esté, quand il n'est point bruslant.
    \
        Clementia hyemis. Columel. Quand l'yver n'est point rude et aspre.

    Dictionarium latinogallicum > clementia

  • 94 foedus

    [st1]1 [-] foedus, a, um: - [abcl][b]a - laid, difforme, hideux, horrible, affreux, abominable, épouvantable. - [abcl]b - sale, malpropre, repoussant (pour l'odorat et le goût), dégoûtant. - [abcl]c - funeste. - [abcl]d - honteux, indigne, avilissant, bas, criminel, infâme, ignominieux.[/b]    - foedus homo, Ter.: homme laid.    - foedum vulnus, Liv.: plaie affreuse.    - cimices foedissimum animal, Plin. 29, 4, 17, § 61: les punaises, la plus dégoûtantes des bêtes.    - foedus odor, Cels. 2, 8: odeur fétide.    - caput foedum porrigine, Hor. S. 2, 3, 126: tête dégoûtante de crasse.    - foedissimum bellum, Cic. Att. 7, 26, 3: guerre très sanglante, guerre atroce.    - foedum facinus, Ter.: action honteuse.    - foedae conditiones, Hor.: conditions déshonorantes.    - luxuria senectuti foedissima, Cic. Off. 1, 34, 123: la débauche est révoltante dans la vieillesse.    - nihil foedius, Cic. Att. 8, 11, 4: rien de plus hideux.    - foedissima ludibria, Quint. 1, 6, 32: les plus infâmes plaisanteries.    - foedum relatu, Ov. M. 9.167: chose horrible à raconter.    - foedum est + inf. ou prop. inf.: il est honteux de ou que. [st1]2 [-] foedŭs, ĕris, n.: - [abcl][b]a - traité d'alliance, traité, alliance, pacte, convention. - [abcl]b - accord particulier, union, lien, alliance, liaison, relations étroites. - [abcl]c - harmonie, lois constantes de la nature, ordre constant.[/b]    - societatem foedere confirmare, Cic. Phil. 2.35.89: sceller une alliance par un traité.    - foedus facere (ferire, icere): faire un pacte, conclure un traité.    - in foedera venire (coire), Virg.: faire un pacte, conclure un traité.    - foedus rumpere (violare, frangere, solvere): rompre un traiter, violer un traiter.    - foedus custodire (servare): observer le traité, être fidèle au traité.    - contra foedus, Cic.: au mépris du traité, contrairement au traité.    - ex foedere, Liv.: aux termes du traité.    - foedus aequum: traité qui sauvegarde l'indépendance.    - dilargiri foedera, Latium, Tac.: prodiguer le droit fédéral, le droit du Latium.    - foedera (tori): mariage, alliance conjugale.    - foedus vitae, Stat.: union de la vie, hymen.    - foedus amicitiae, Ov.: liens d'amitié.    - foedus hospitii, Just.: liens d'hospitalité.    - foedera communia studii, Ov. P. 4, 13, 43: communauté d'études. [st1]3 [-] foedus, i, m. arch.: c. haedus (Quint. Isid.).
    * * *
    [st1]1 [-] foedus, a, um: - [abcl][b]a - laid, difforme, hideux, horrible, affreux, abominable, épouvantable. - [abcl]b - sale, malpropre, repoussant (pour l'odorat et le goût), dégoûtant. - [abcl]c - funeste. - [abcl]d - honteux, indigne, avilissant, bas, criminel, infâme, ignominieux.[/b]    - foedus homo, Ter.: homme laid.    - foedum vulnus, Liv.: plaie affreuse.    - cimices foedissimum animal, Plin. 29, 4, 17, § 61: les punaises, la plus dégoûtantes des bêtes.    - foedus odor, Cels. 2, 8: odeur fétide.    - caput foedum porrigine, Hor. S. 2, 3, 126: tête dégoûtante de crasse.    - foedissimum bellum, Cic. Att. 7, 26, 3: guerre très sanglante, guerre atroce.    - foedum facinus, Ter.: action honteuse.    - foedae conditiones, Hor.: conditions déshonorantes.    - luxuria senectuti foedissima, Cic. Off. 1, 34, 123: la débauche est révoltante dans la vieillesse.    - nihil foedius, Cic. Att. 8, 11, 4: rien de plus hideux.    - foedissima ludibria, Quint. 1, 6, 32: les plus infâmes plaisanteries.    - foedum relatu, Ov. M. 9.167: chose horrible à raconter.    - foedum est + inf. ou prop. inf.: il est honteux de ou que. [st1]2 [-] foedŭs, ĕris, n.: - [abcl][b]a - traité d'alliance, traité, alliance, pacte, convention. - [abcl]b - accord particulier, union, lien, alliance, liaison, relations étroites. - [abcl]c - harmonie, lois constantes de la nature, ordre constant.[/b]    - societatem foedere confirmare, Cic. Phil. 2.35.89: sceller une alliance par un traité.    - foedus facere (ferire, icere): faire un pacte, conclure un traité.    - in foedera venire (coire), Virg.: faire un pacte, conclure un traité.    - foedus rumpere (violare, frangere, solvere): rompre un traiter, violer un traiter.    - foedus custodire (servare): observer le traité, être fidèle au traité.    - contra foedus, Cic.: au mépris du traité, contrairement au traité.    - ex foedere, Liv.: aux termes du traité.    - foedus aequum: traité qui sauvegarde l'indépendance.    - dilargiri foedera, Latium, Tac.: prodiguer le droit fédéral, le droit du Latium.    - foedera (tori): mariage, alliance conjugale.    - foedus vitae, Stat.: union de la vie, hymen.    - foedus amicitiae, Ov.: liens d'amitié.    - foedus hospitii, Just.: liens d'hospitalité.    - foedera communia studii, Ov. P. 4, 13, 43: communauté d'études. [st1]3 [-] foedus, i, m. arch.: c. haedus (Quint. Isid.).
    * * *
    I.
        Foedus, foederis, pen. corr. neut. gen. Virgil. Appoinctement et traicté de paix faict par certaine solennité entre deux ou plusieurs ayants guerre l'un contre l'autre, Alliance.
    \
        Coniugiale. Ouid. Mariage, Alliance de mariage.
    \
        Feralia foedera. Lucan. Dommageable, Mortelle.
    \
        Genialia. Stat. Alliance de mariage.
    \
        Illibata foedera tori. Lucan. Mariage chaste et pudique.
    \
        Temeratum foedus. Silius. Alliance violee et rompue.
    \
        Feoderi ascribi. Liu. Estre comprins en l'alliance et au traicté.
    \
        AEquo foedere amantes. Virgil. Qui s'entr'aiment egualement.
    \
        Confundere foedus. Virgil. Troubler l'alliance.
    \
        Ferire foedera. Cic. Faire alliance, ou accord.
    \
        Foedus inire. Ouid. Faire alliance.
    \
        Polluere foedus naturae. Ouid. Faire un acte contraire à nature.
    \
        Fraternum rumpere foedus. Horat. Rompre l'accord faict entre les freres.
    \
        Soluere foedera. Virgil. Dissouldre, Rompre.
    II.
        Foedus, Adiectiuum. Terent. Laid et ord.
    \
        Foeda capitis animalia. Plin. Des poulx.
    \
        Foedum consilium. Liuius. Meschant.
    \
        Foedum exemplum. Liuius. Vilain.
    \
        Foedum in modum laceratus verberibus. Liu. Vilainement.
    \
        Foedus odor. Plin. Infect et puant, Mauvais odeur.
    \
        Sapor foedus. Lucret. Amer.
    \
        Foedum. Virgil. Execrable.
    \
        Foedum. Terent. Cruel.

    Dictionarium latinogallicum > foedus

  • 95 нарушать правила

    infrangere i regolamenti, violare le norme, violare i regolamenti

    Русско-итальянский финансово-экономическому словарь > нарушать правила

  • 96 граница

    1) ( линия раздела территорий) frontiera ж., confine м., limite м.
    ••
    2) (предел, норма) границы limiti м. мн., confini м. мн.
    * * *
    ж.
    1) ( линия раздела) confine m, frontiera

    государственная грани́ца — confine nazionale

    нерушимость / неприкосновенность границ — inviolabilità delle frontiere

    перейти грани́цу — passare la frontiera

    нарушать грани́цу — violare la frontiera; sconfinare vi (a)

    на грани́це двух эпох перен.al confine tra due epoche

    2) обычно мн. перен. ( предел) limite m, barriera, confine m

    его самолюбие не знает границ — il suo amor proprio e senza limiti / non conosce limiti

    за грани́цей — all'estero, oltre confine

    из-за грани́цы — dall'estero

    в грани́цы в знач. предл. + Рnei limiti di qc

    в грани́цах в знач. предл. + Р — nei limiti, entro i limiti

    за грани́цы в знач. предл. + Р — oltre i limiti / confini di qc

    за грани́цами в знач. предл. + Рoltre i limiti di

    держать себя / держаться в грани́цах редко — non superare i confini; tenersi nei limiti; tenersi dentro i confini

    переходить все грани́цы — andare oltre tutti i limiti, debordare vi (a)

    * * *
    n
    1) gener. confine, frontiera, limite, perimetro, termine
    2) liter. orbita
    3) econ. linea, cinta, frontiera (государства), misura
    4) fin. soglia

    Universale dizionario russo-italiano > граница

  • 97 дисциплина

    I II
    (отрасль знания, предмет) disciplina ж., ramo м.
    * * *
    I ж.

    соблюдать / нарушать дисциплину — osservare / violare la disciplina

    II ж. книжн.
    ( отрасль науки) disciplina, materia
    * * *
    n
    2) commer. osservanza, rispetto
    3) econ. disciplina (научная), ordine

    Universale dizionario russo-italiano > дисциплина

  • 98 нарушить воздушные границы

    v

    Universale dizionario russo-italiano > нарушить воздушные границы

  • 99 нарушить границу

    v
    gener. violare il confine, violare la frontiera

    Universale dizionario russo-italiano > нарушить границу

  • 100 преступать

    * * *
    несов. - преступа́ть, сов. - преступи́ть
    В
    violare vt, trasgredire vt

    преступа́ть закон — contravvenire alla legge, trasgredire la [alla] legge

    преступа́ть границы (дозволенного и т.п.) — oltrepassare i limiti; debordare vi (a)

    * * *
    v
    1) gener. violare
    2) obs. travalicare
    3) liter. infrangere

    Universale dizionario russo-italiano > преступать

См. также в других словарях:

  • violare — VIOLÁRE, violări, s.f. Acţiunea de a viola şi rezultatul ei. [pr.: vi o ] – v. viola. Trimis de oprocopiuc, 13.09.2007. Sursa: DEX 98  VIOLÁRE s. 1. batjocorire, necinstire, siluire, viol, (înv.) silă, (fig.) pângărire. (violare unei femei.) 2.… …   Dicționar Român

  • VIOLARE — proprie rerum religiosarum maculatarum. Statius, l. 5. Theb. v. 750. Ne sletu violare sacrum, nec plangite Divos. Hinc de virginitate, notante Varrone, de L. L. l. 5. ad quam alludendo, usum rei adulteratum velut indigitans, idem Poeta aurum… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • violare — v. tr. [dal lat. viŏlare, affine a vis violenza ] (io vìolo, ecc.). 1. a. (lett.) [offendere gravemente con un atto di profanazione: v. una chiesa ] ▶◀ oltraggiare, profanare. b. (lett.) [costringere con la violenza una persona, spec. una donna,… …   Enciclopedia Italiana

  • violare — index infringe, offend (violate the law), violate Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

  • violare — vio·là·re v.tr. (io vìolo) AU 1a. usare violenza a qcn., non rispettando l integrità e la dignità umana: violare l onore di qcn. Sinonimi: disonorare, infamare, infangare, offendere, oltraggiare. Contrari: rispettare. 1b. violentare: violare una… …   Dizionario italiano

  • violare — {{hw}}{{violare}}{{/hw}}v. tr.  (io violo ) 1 Non osservare o non rispettare le disposizioni di una qualunque fonte di obblighi giuridici, morali, sociali e sim., contravvenendo agli obblighi che ne derivano: violare la legge, i precetti divini,… …   Enciclopedia di italiano

  • violare — v. tr. 1. (una legge, un patto, ecc.) trasgredire, infrangere, disobbedire, mancare, eludere, contravvenire, calpestare, derogare, conculcare CONTR. rispettare, osservare, attenersi, ubbidire, mantenere 2. (cose sacre) profanare, oltraggiare,… …   Sinonimi e Contrari. Terza edizione

  • violáre — s. f. (sil. vi o ), g. d. art. violärii; pl. violäri …   Romanian orthography

  • legates violare contra jus gentium est — /bgeytows vayaleriy kontra jas jensh(iy)am est/ It is contrary to the law of nations to injure ambassadors …   Black's law dictionary

  • legates violare contra jus gentium est — /bgeytows vayaleriy kontra jas jensh(iy)am est/ It is contrary to the law of nations to injure ambassadors …   Black's law dictionary

  • Legatos violare contra jus gentium est — To offer violence to ambassadors is against the law of nations …   Ballentine's law dictionary

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»