Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

viam+l+la

  • 21 rectus

    rēctus, a, um, PAdi. (rego), geradegerichtet, d.i. in gerader (wagerechter od. senkrechter) Richtung, gerade, griech. ὀρθός (Ggstz. curvus, incurvatus, recurvatus, flexus, flexuosus, inclinatus u. dgl.), I) eig.: a) in wagerechter Richtung: ostium, die gerade auf die Straße führende, die Vordertür (Ggstz. posticum), Plaut.: via, platea, Komik.: iter r. et simplex (Ggstz. iter flexuosum), im Ohre, Cels.: recto itinere ad Iberum contendere, Caes.: recto itinere Romam ad consules et liberos fugere, Liv.; vgl. recto limite grassari, Ov., u. recto flumine alqm ducere, Verg.: rectā et expeditā via ire, Liv.: rectā viā ire ad etc., Komik.: ad me rectā rectam habet viam, Plaut.: huc rectus ex Africa cursus est, Liv.: saxa, quae rectis lineis suos ordines servant, Caes.: instructi rectā acie (Ggstz. inconditum agmen), Liv.: aes r., das gerade, geradlinige Erz (v. der Tuba), Iuven.: intestinum r., Mastdarm, Cels.: vena r. (Ggstz. v. transversa, curva), Cels.: recti oculi, gerader, unverwandter, ruhiger Blick, Cic. (vgl. oculus): u. so r. acies (Augen), Ov.: crus rectius, Hor.: cui rectior est coma, gerader, schlichter, ungelockter (Ggstz. crispulus), Sen. – iter non agit in rectum (geradeaus), sed in orbem curvat eundem, Ov. met. 2, 715. – b) v. senkrechter Richtung, gerade, senkrecht, aufrecht, arduae et rectae prope rupes, Liv.: rupes ita rectis saxis, ut etc., Liv.: rectis lineis in caelestem locum subvolare, Cic.: ita iacĕre talum, ut rectus assistat, Cic.: qui ita talus erit iactus, ut cadat rectus, Cic.: anguis longā trabe rectior exstat, Ov. – v. der Körperhaltung, -stellung, ut recta sint brachia, Quint.: caput r. (Ggstz. c. deiectum, supinum, in latus inclinatum), Quint.: quidam promptius recti, quidam resupinati, quidam etiam inclinati reddunt (urinam), Cels.: rectus insistit, rectus incedit, aufrecht, Cels. u. Capit.: u. so stans et rectus (Ggstz. humilis et ad terram more quadrupedum abiectus), Lact.: u. senectus, Iuven.: octo homines recti, gerade gewachsene, geradgliederige, schlanke, Catull.: u. so puella r., Hor.: servitia rectiora, Suet. – tunica recta, der nach alter Sitte mit senkrecht gezogenen Kettenfäden gewebte Rock, Plin. 8, 194: dass. vestis recta, Isid. orig. 19, 22, 18: Plur. subst., rectae, Fest. 277 (a), 8. – neutr. plur. subst., recta montium, steile Höhen (Ggstz. collium flexa u. porrecta camporum), Min. Fel. 17, 10. – c) v. Tone usw., nicht von der Tonleiter abweichend, weder steigend noch fallend, schlicht (Ggstz. inclinatus, flexus), sonus r. (Ggstz. inclinatio vocis), Quint. vox, Quint. – d) als gramm. t. t.: casus r., der nicht gebeugte K., der Nominativ (Ggstz. c. obliquus), Varro LL., Quint. u.a. Gramm.

    II) übtr.: 1) gerade, recht, aufrecht, rectā viā rem narrare ordine, ohne Umschweife, Ter.: rem rectā viā reputare, Ter.: rectam instas viam (bist auf dem r. Weg); ea res est, Plaut.: in rectam viam redire, Plaut.: rectissimam ad virtutem viam deligere, Quint. – rectum neutr. adv., geradeswegs, rectum ambula, Auct. inc. de mont. Sina et Sion 14. – quo vobis mentes rectae quae stare solebant antehac, aufrecht zu stehen, nicht zu wanken, Enn. – 2) übtr., v. allem, was nicht von der geraden Bahn, von der Regel usw. abweicht, a) in physischer u. intellektueller Hinsicht, α) regelrecht, regelmäßig, sachgemäß, gehörig, richtig, figura r., Prop.: cena recta u. subst. bl. recta, eine regelmäßige, ordentliche Mahlzeit (Ggstz. sportula), Suet. u. Mart.: r. et iustum proelium, Liv.: nomina r., sichere Schuldposten (Schuldner), Hor. – quotusquisque tam rectus auditor, quem etc., so ordentlicher, so gehörig-, richtig gebildeter, Plin. ep.: ebenso iudex r., Quint. – β) schlicht, einfach, natürlich, commentarii Caesaris, Cic.: simplex et r. dicendi genus, Quint.: u. so r. genus, Ggstz. figurae, Quint.: sermo rectus et secundum naturam enuntiatus, Quint.: oratio recta an ordine permutato, Quint.: orator rectus et sanus, Plin. ep. – in utroque genere (der Schauspieler- u. Ringergebärden) quae sunt recta et simplicia laudantur, Cic. – u. einfach, offen, aufrichtig, qui haec recta tantum et in nullos flexus recedentia tractaverit, Quint.: recta et vera loquere, Plaut. – γ) recht, richtig, fehlerflei (Ggstz. pravus, vitiosus), quod dici solet, domus recta est, ist ohne Fehler, ohne Makel, Suet. – consilia r., Ter.: iudicium r., Sen.: quae sint in artibus ac rationibus recta ac prava, Cic. – si quid novisti rectius istis, Hor. – erit haec quidem rectissima fortasse ratio, Quint. – rectum est m. Infin., uni medico rectius esse aegrum committere, quam multis, Cic.: protinus ergo adhibere curam rectius erit, Quint. 10, 3, 18. – neutr. subst., rectum pravumque, Cic.: rectum verumque, Quint. – v. Pers., mit Genet., beatus iudicii rectus, wer ein richtiges Urteil hat, Sen. de vit. beat. 6, 2. – b) in moralischer Hinsicht, α) gerade, rechtlich, ehrlich (Ggstz. pravus, perversus), consilia r. (Ggstz. prava c.), Liv.: ingenia r. (Ggstz. ing. perversa), Plin. ep.: conscientia r., Cic. – v. Pers., gerade, geradsinnig, gerade durchgehend, unentwegt, sich treu bleibend (vgl. Stürenb. u. Benecke Cic. Arch. 3), ex quibus unus L. Caesar firmus est et rectus, Cic.: u. so vir r., vir r. et sanctus, Plin. ep.: vir alioqui rectus, integer, quietus, Plin. ep.: praetor populi Roman irectissimus, Cic.: rectissimus iudex Plin. ep.: adversus impios rectissimus iudex (v. Gott), Lact. – β) recht, sittlich gut, pflichtgemäß, tugendhaft (Ggstz. pravus), im Neutrum subst., das Rechte, Gute, Tugendhafte, griech. ὀρθόν (Ggstz. pravum), si benefacta recte facta sunt, et nihil recto rectius, certe ne bono quidem melius quicquam inveniri potest, Cic.: neque quicquam nisi honestum et rectum alter ab altero postulabit, Cic.: sine lege fidem rectumque colebant, Ov.: recti praeceptio pravique depulsio, Cic. – rectum est, es gebührt sich, ist recht, ist pflichtgemäß, m. folg. Infin., Cic. de off. 1, 137 u. so non (nec) rectum est m. folg. Infin., Cic. de fin. 3, 71.

    lateinisch-deutsches > rectus

  • 22 aperio

    ăpĕrĭo, īre, rŭi, pertum - tr. -    - qqf. fut. aperibo (= aperiam) et imparf. aperibam (= aperiebam).    - voir apertum, apertus. [st1]1 [-] ouvrir, découvrir, dévoiler, montrer, révéler, dévoiler, mettre à jour, faire connaître.    - alicujus oculos aperire: ouvrir les yeux de qqn.    - aperire viam, vias, iter: ouvrir, frayer, creuser une route, des routes, un chemin. --- Liv. 7, 33, 11, etc..    - ferro iter aperiundum est, Sall. C. 58, 7: c'est par le fer que l'on doit se frayer un chemin.    - aperire parietem: ouvrir un mur.    - immissi cum falcibus purgarunt et aperuerunt locum, Cic. Tusc. 5, 65: envoyés avec des faucillons, ils nettoyèrent et mirent à découvert l’emplacement.    - populus Romanus aperuit Pontum, Cic. Arch. 21: le peuple romain ouvrit le royaume du Pont.    - fontes philosophiæ aperire, Cic. Tusc. 1, 6: ouvrir les sources de la philosophie.    - se aperire ou aperiri: se montrer, se dévoiler.    - flos se aperit: la rose s'ouvre.    - locum asylum aperit, Liv. 1, 8: il fit de ce lieu un asile (il ouvrit là un asile).    - in aperto loco: en plein air.    - capite aperto: la tête découverte.    - epistolam aperire: décacheter une lettre. [st1]2 [-] au fig. dévoiler, manifester, expliquer; qqf. parler de.    - aperire sensus: découvrir ses sentiments.    - locum suspicioni, crimini aperire, Cic. Verr. 5, 181: donner le champ libre au soupçon, à une accusation.    - sententiam aperire: donner son point de vue, donner son avis.    - libri Tusculanarum disputationum res ad beate vivendum maxime necessarias aperuerunt, Cic. Div. 2, 2: les Tusculanes ont dévoilé ce qui est le plus nécessaire au bonheur.    - perspicuis dubia aperiuntur, Cic. Fin. 4, 67: les choses évidentes servent à éclaircir les points douteux.    - avec prop. inf. aperire se non fortunæ... solere esse amicum, Nep. Att. 9, 5: montrer que ce n’était pas à la fortune (à la situation) qu’il donnait son amitié.    - avec int. ind. non dubitavit aperire quid cogitaret, Cic. Mil. 44: il n’hésita pas à découvrir ce qu’il méditait.    - domino navis quis sit aperit, Nep. Them. 8: il dévoile au commandant du navire qui il est.    - putabant exspectandum dum se ipsa res aperiret, Nep. Paus. 3, 7: ils pensaient qu'il fallait attendre que l'affaire se décantât d'elle-même. [st1]3 [-] ouvrir, creuser, percer.    - fundamenta templi aperire: creuser les fondations du temple.    - aperire iter, Sall.: frayer une route.    - venam (venas) aperire: s'ouvrir les veines.    - valvæ se ipsæ aperuerunt: les battants de la porte s'ouvrirent d'eux-mêmes. [st1]4 [-] ouvrir, rendre accessible, mettre à la disposition.    - tendendo ad sua quisque consilia, aperuerunt ad occasionem locum hosti, Liv. 4: en soutenant chacun son point de vue, ils donnèrent à l'ennemi une occasion favorable.    - aperire occasionem ad invadendum: donner l'occasion d'envahir.    - DCCC aperuisti, Cic. Att. 5, 4: tu lui as ouvert un crédit de 800.000 sesterces.
    * * *
    ăpĕrĭo, īre, rŭi, pertum - tr. -    - qqf. fut. aperibo (= aperiam) et imparf. aperibam (= aperiebam).    - voir apertum, apertus. [st1]1 [-] ouvrir, découvrir, dévoiler, montrer, révéler, dévoiler, mettre à jour, faire connaître.    - alicujus oculos aperire: ouvrir les yeux de qqn.    - aperire viam, vias, iter: ouvrir, frayer, creuser une route, des routes, un chemin. --- Liv. 7, 33, 11, etc..    - ferro iter aperiundum est, Sall. C. 58, 7: c'est par le fer que l'on doit se frayer un chemin.    - aperire parietem: ouvrir un mur.    - immissi cum falcibus purgarunt et aperuerunt locum, Cic. Tusc. 5, 65: envoyés avec des faucillons, ils nettoyèrent et mirent à découvert l’emplacement.    - populus Romanus aperuit Pontum, Cic. Arch. 21: le peuple romain ouvrit le royaume du Pont.    - fontes philosophiæ aperire, Cic. Tusc. 1, 6: ouvrir les sources de la philosophie.    - se aperire ou aperiri: se montrer, se dévoiler.    - flos se aperit: la rose s'ouvre.    - locum asylum aperit, Liv. 1, 8: il fit de ce lieu un asile (il ouvrit là un asile).    - in aperto loco: en plein air.    - capite aperto: la tête découverte.    - epistolam aperire: décacheter une lettre. [st1]2 [-] au fig. dévoiler, manifester, expliquer; qqf. parler de.    - aperire sensus: découvrir ses sentiments.    - locum suspicioni, crimini aperire, Cic. Verr. 5, 181: donner le champ libre au soupçon, à une accusation.    - sententiam aperire: donner son point de vue, donner son avis.    - libri Tusculanarum disputationum res ad beate vivendum maxime necessarias aperuerunt, Cic. Div. 2, 2: les Tusculanes ont dévoilé ce qui est le plus nécessaire au bonheur.    - perspicuis dubia aperiuntur, Cic. Fin. 4, 67: les choses évidentes servent à éclaircir les points douteux.    - avec prop. inf. aperire se non fortunæ... solere esse amicum, Nep. Att. 9, 5: montrer que ce n’était pas à la fortune (à la situation) qu’il donnait son amitié.    - avec int. ind. non dubitavit aperire quid cogitaret, Cic. Mil. 44: il n’hésita pas à découvrir ce qu’il méditait.    - domino navis quis sit aperit, Nep. Them. 8: il dévoile au commandant du navire qui il est.    - putabant exspectandum dum se ipsa res aperiret, Nep. Paus. 3, 7: ils pensaient qu'il fallait attendre que l'affaire se décantât d'elle-même. [st1]3 [-] ouvrir, creuser, percer.    - fundamenta templi aperire: creuser les fondations du temple.    - aperire iter, Sall.: frayer une route.    - venam (venas) aperire: s'ouvrir les veines.    - valvæ se ipsæ aperuerunt: les battants de la porte s'ouvrirent d'eux-mêmes. [st1]4 [-] ouvrir, rendre accessible, mettre à la disposition.    - tendendo ad sua quisque consilia, aperuerunt ad occasionem locum hosti, Liv. 4: en soutenant chacun son point de vue, ils donnèrent à l'ennemi une occasion favorable.    - aperire occasionem ad invadendum: donner l'occasion d'envahir.    - DCCC aperuisti, Cic. Att. 5, 4: tu lui as ouvert un crédit de 800.000 sesterces.
    * * *
        Aperio, aperis, pen. cor. aperui, apertum, aperire. Ouvrir.
    \
        Aperire pustulas acu. Celsus. Crever.
    \
        Aperire sententiam suam alicui. Cic. Declarer, Expliquer.
    \
        Aperire animum. Matius ad Ciceronem. Descouvrir son coeur.
    \
        Aperire se. Terent. Descouvrir sa pensee, Se declarer.
    \
        Aperire. Liu. Reveler, Manifester, Descouvrir.
    \
        Aperire aenigma. Plaut. Souldre une difficulté, Expliquer.
    \
        Aperire caput, aut aliam partem corporis. Cic. Descouvrir sa teste, Se deffubler.
    \
        Aperire caput, pro Vulnerare. Iuuenal. Blesser, Faire playe.
    \
        Aperire. Virg. Monstrer quelque chose cachee.
    \
        Aperire viam. Virg. Donner entree à faire quelque chose.
    \
        Aperire viam incendio. Liu. Donner le moyen.
    \
        Tibi reditum ad tuos aperuit. Cic. Il t'a ouvert le passage pour retourner.
    \
        Aperuit lux fugam. Liu. Quand le jour fut venu, on vit que les ennemis s'en estoyent fuis.
    \
        Aperire iter alicui in aliquam regionem. Liu. Ouvrir le passage, Donner passage.
    \
        Aperire caelum dicitur a poetis. Quand le jour poind.
    \
        Quum calescente sole dispulsa nebula aperuisset diem. Liu. Le jour fut esclarci, Le brouillas fut abbatu.
    \
        Aperire locum suspicioni aut crimini. Cic. Donner occasion de souspecon.
    \
        Aperire occasionem. Liu. Donner l'opportunité, ou le moyen.
    \
        Aperire fores amicitiae. Cic. Faire l'entree d'une amitie.
    \
        Aperire fontes philosophiae. Cic. Descouvrir la source de philosophie.
    \
        Aperire ludum docendi. Sueton. Ouvrir et commencer à tenir escole.

    Dictionarium latinogallicum > aperio

  • 23 flecto

    flecto, ĕre, flexi, flexum, tr. [st1]1 [-] courber, ployer, plier, fléchir, infléchir.    - flectere arcus, Ov.: bander un arc.    - flectere crines, Mart.: friser ses cheveux.    - flectere ramum, Curt.: ployer une branche.    - flectere genu, Ov.: fléchir le genou. [st1]2 [-] faire plier, changer, modifier, façonner; fléchir, réduire, émouvoir, adoucir.    - flectere vocem, Quint.: donner des inflexions à sa voix.    - flectere animos teneros, Cic.: manier des esprits flexibles.    - viam flectere: changer de route ou éviter une route.    - vitam flectere: changer de vie.    - oratione aliquem flectere: fléchir qqn par la parole, émouvoir qqn par un discours.    - ingenium alicujus aversum flectere, Sall. J. 102, 3: faire revenir qqn de son antipathie.    - flectere animum suum, Sall.: fléchir sa rigueur.    - ut flexerat vultum, Tac.: selon qu'il paraissait s'attendrir.    - precibus si flecteris ullis, Virg. En. 2, 689: si tu es sensible aux prières.    - ita flectebar animo ut... Cic. Sull. 6, 18: j'étais si ému que...    - flectere judices, Quint. 6, 1, 9: émouvoir les juges.    - conjugis flectit labores, Stat. S. 5, 1, 119: elle allège les peines de son époux. [st1]3 [-] faire tourner, tourner, détourner, dériver, diriger.    - (se) flectere (flecti, flectere iter): se détourner, changer de direction, se diriger vers.    - equos flectere, Virg.: faire prendre à des chevaux une autre direction.    - flectere iter ad... Liv. (flectere cursus in... Ov.): quitter une direction pour une autre, tourner vers.    - flectere ora retro, Ov. M. 3, 188: se retourner.    - flectere oculos: tourner ses regards ou détourner les yeux.    - flecti in anguem, Ov. M. 8. 883: être changé en serpent.    - hoc vocabulum de Graeco flexum est, Gell. 4, 3: ce mot est tiré du grec.    - laevo flectere limite, Virg. En. 9.372: prendre à gauche.    - ex Gabino in Tusculanos flexere colles, Liv. 3. 8. 6: de Gabinum ils prirent la direction des collines de Tusculum.    - flexit ad providentiam, Tac. A. 13, 3: il se mit à parler de la prévoyance (de Claude.)    - huc Sejanus flexit ut... Tac.: Séjan eut l'idée de...    - versus qui in Tiberium flecterentur, Tac. A. 6, 29: vers dont le sens indirect s'appliquait à Tibère.    - sicut Augustus quaedam ex horrida illa antiquitate ad praesentem usum flexisset, Tac. A. 4, 16 (discours indir.): tout comme Auguste avait accommodé aux nouvelles moeurs les institutions d'une sévérité trop antique.    - si quem a proposito spes flexisset, Liv. 28, 22, 11: si l'espoir faisait abandonner à qqn ses projets.    - animos ad carmina flexi, Ov. Tr. 5, 1, 23: j'ai tourné mon goût à la poésie.    - quod procul a nobis flectat Fortuna! Lucr. 5, 108: puisse la Fortune détourner de nous ce malheur! [st1]4 [-] faire le tour, doubler; éviter, tourner.    - Leucaten flectere, Cic. Att. 5, 9, 1: doubler le promontoire de Leucate.    - ut eam (viam) flectas, te rogo, Cic. Att. 11, 18, 2: je te prie d'éviter cette route. [st1]5 [-] donner des flexions, décliner, conjuguer. [st1]6 [-] prononcer une syllabe avec l'accent circonflexe.
    * * *
    flecto, ĕre, flexi, flexum, tr. [st1]1 [-] courber, ployer, plier, fléchir, infléchir.    - flectere arcus, Ov.: bander un arc.    - flectere crines, Mart.: friser ses cheveux.    - flectere ramum, Curt.: ployer une branche.    - flectere genu, Ov.: fléchir le genou. [st1]2 [-] faire plier, changer, modifier, façonner; fléchir, réduire, émouvoir, adoucir.    - flectere vocem, Quint.: donner des inflexions à sa voix.    - flectere animos teneros, Cic.: manier des esprits flexibles.    - viam flectere: changer de route ou éviter une route.    - vitam flectere: changer de vie.    - oratione aliquem flectere: fléchir qqn par la parole, émouvoir qqn par un discours.    - ingenium alicujus aversum flectere, Sall. J. 102, 3: faire revenir qqn de son antipathie.    - flectere animum suum, Sall.: fléchir sa rigueur.    - ut flexerat vultum, Tac.: selon qu'il paraissait s'attendrir.    - precibus si flecteris ullis, Virg. En. 2, 689: si tu es sensible aux prières.    - ita flectebar animo ut... Cic. Sull. 6, 18: j'étais si ému que...    - flectere judices, Quint. 6, 1, 9: émouvoir les juges.    - conjugis flectit labores, Stat. S. 5, 1, 119: elle allège les peines de son époux. [st1]3 [-] faire tourner, tourner, détourner, dériver, diriger.    - (se) flectere (flecti, flectere iter): se détourner, changer de direction, se diriger vers.    - equos flectere, Virg.: faire prendre à des chevaux une autre direction.    - flectere iter ad... Liv. (flectere cursus in... Ov.): quitter une direction pour une autre, tourner vers.    - flectere ora retro, Ov. M. 3, 188: se retourner.    - flectere oculos: tourner ses regards ou détourner les yeux.    - flecti in anguem, Ov. M. 8. 883: être changé en serpent.    - hoc vocabulum de Graeco flexum est, Gell. 4, 3: ce mot est tiré du grec.    - laevo flectere limite, Virg. En. 9.372: prendre à gauche.    - ex Gabino in Tusculanos flexere colles, Liv. 3. 8. 6: de Gabinum ils prirent la direction des collines de Tusculum.    - flexit ad providentiam, Tac. A. 13, 3: il se mit à parler de la prévoyance (de Claude.)    - huc Sejanus flexit ut... Tac.: Séjan eut l'idée de...    - versus qui in Tiberium flecterentur, Tac. A. 6, 29: vers dont le sens indirect s'appliquait à Tibère.    - sicut Augustus quaedam ex horrida illa antiquitate ad praesentem usum flexisset, Tac. A. 4, 16 (discours indir.): tout comme Auguste avait accommodé aux nouvelles moeurs les institutions d'une sévérité trop antique.    - si quem a proposito spes flexisset, Liv. 28, 22, 11: si l'espoir faisait abandonner à qqn ses projets.    - animos ad carmina flexi, Ov. Tr. 5, 1, 23: j'ai tourné mon goût à la poésie.    - quod procul a nobis flectat Fortuna! Lucr. 5, 108: puisse la Fortune détourner de nous ce malheur! [st1]4 [-] faire le tour, doubler; éviter, tourner.    - Leucaten flectere, Cic. Att. 5, 9, 1: doubler le promontoire de Leucate.    - ut eam (viam) flectas, te rogo, Cic. Att. 11, 18, 2: je te prie d'éviter cette route. [st1]5 [-] donner des flexions, décliner, conjuguer. [st1]6 [-] prononcer une syllabe avec l'accent circonflexe.
    * * *
        Flecto, flectis, flexi, flexum, flectere. Courber, Flechir, Ployer, Tourner, Contourner.
    \
        Flectere currum de foro in Capitolium. Cic. Tourner.
    \
        Flectere Leucaten. Cic. Tourner son chemin droict à Leucate.
    \
        Promontoria flectere. Cic. Passer oultre de, etc. Tournoyer.
    \
        Flectere, per translationem: vt Flectere animum. Terent. Tourner et flechir son courage.
    \
        Flectere animum a vero. Liu. Destourner.
    \
        Flectere aliquem oratione. Cicero. Le flechir et tourner à ce qu'on veult.

    Dictionarium latinogallicum > flecto

  • 24 munio

    mūnĭo (arch. moenio), īre, ĭi (īvi), ītum - tr. - [st2]1 [-] construire (un mur), élever des fortifications. [st2]2 [-] enceindre, entourer d'une muraille. [st2]3 [-] fortifier, munir, protéger, préserver, affermir, défendre, couvrir. [st2]4 [-] bâtir, frayer, ouvrir (route, accès).    - munire arcem: construire une citadelle.    - idoneus ad muniendum, Nep.: propre au travail des fortifications.    - munire castra, Caes.: fortifier un camp.    - Alpibus Italiam munierat ante natura, Cic.: les Alpes étaient déjà le rempart naturel de l'Italie.    - hunc locum munio, Cic.: ici je prends mes précautions.    - munio me ad haec tempora, Cic.: je m'endurcis contre les malheurs de notre époque.    - alicui accusandi viam munire, Cic.: ouvrir à qqn la voie de l'accusation.    - magna moenis moenia, Plaut. Mil. 2.2.73: tu dresses de puissantes batteries.
    * * *
    mūnĭo (arch. moenio), īre, ĭi (īvi), ītum - tr. - [st2]1 [-] construire (un mur), élever des fortifications. [st2]2 [-] enceindre, entourer d'une muraille. [st2]3 [-] fortifier, munir, protéger, préserver, affermir, défendre, couvrir. [st2]4 [-] bâtir, frayer, ouvrir (route, accès).    - munire arcem: construire une citadelle.    - idoneus ad muniendum, Nep.: propre au travail des fortifications.    - munire castra, Caes.: fortifier un camp.    - Alpibus Italiam munierat ante natura, Cic.: les Alpes étaient déjà le rempart naturel de l'Italie.    - hunc locum munio, Cic.: ici je prends mes précautions.    - munio me ad haec tempora, Cic.: je m'endurcis contre les malheurs de notre époque.    - alicui accusandi viam munire, Cic.: ouvrir à qqn la voie de l'accusation.    - magna moenis moenia, Plaut. Mil. 2.2.73: tu dresses de puissantes batteries.
    * * *
        Munio, munis, muniui, munitum, pe. pro. munire. Plaut. Fortifier, Munir, Garnir, Sortir, ou Assortir de toutes choses necessaires.
    \
        Munire a frigore. Colum. Garnir contre le froid.
    \
        Hortum ab incursu hominum pecudumque munire. Columella. L'enclorre de hayes que le bestail n'y entre.
    \
        Ad hoc nefarium facinus aditum sibi aliis sceleribus ante muniuit. Cic. Se feit voye.
    \
        Castra munire. Caes. Fortifier.
    \
        Viam munire. Cic. Accoustrer un chemin, tellement qu'on y puisse passer, Paver.
    \
        Munire viam, per translationem. Quintil. Faire une voye et chemin.

    Dictionarium latinogallicum > munio

  • 25 seco

    [st1]1 [-] sĕco, āre, sĕcŭi, sectum: - tr. -    - parf. sĕcāvi (lat. vulgaire) -- Col. 5, 9, 2. part. fut. sĕcātūrus. a - couper, découper, mettre en tranches, en morceaux.    - pabulum secare, Caes. BG. 7, 14, 4: couper le fourrage.    - alicui collum secare, Q. Cic. Pet. 10: couper la tête à qqn.    - dona secto elephanto, Virg. En. 3, 464: des présents en ivoire découpé, façonné. b - couper, amputer.    - Cic. Phil. 8, 15; Tusc. 2, 35.    - cum varices secabantur Mario, dolebat; cum aestu magno ducebat agmen, laborabat, Cic. Tusc. 2: quand on l'opérait des varices, Marius souffrait; quand sous la grande chaleur il marchait à la tête de son armée, il se fatiguait.    - secare, Mart. 5, 41, 3 ; 9, 6, 4: mutiler, châtrer.    - au n. plur. secta, Plin. 31, 126: parties du corps opérées. c - entamer, déchirer, écorcher.    - hirsuti secuerunt corpora vepres, Virg. G. 3, 444: les buissons épineux ont écorché leur peau.    - cf. Hor. Ep 1, 19, 47; Ov. F. 6, 148.    - sectus flagellis, Hor. Epo. 4, 11: déchiré de coups de fouet.    - podagra secari, Mart. 9, 92, 9: être déchiré, tourmenté par la goutte.    - cf. Catul. 71, 2.    - secare, Pers. 1, 114: déchirer (dans des écrits). d - fendre, couper, passer à travers, fendre (la mer, l'air).    - Virg. En. 9, 103, etc. ; G. 1, 406.    - viam secare, Virg. En. 6, 899: se frayer un chemin.    - cf. Quint. 3, 1, 14.    - medium agmen secare, Virg. En. 10, 440: fendre le milieu des troupes. e - séparer, diviser.    - Virg. En. 7, 717; Plin. Ep. 5, 6, 12.    - sectus orbis, Hor. O. 3, 27, 75: une partie du monde. g - diviser, partager, morceler.    - secare causas in plura genera, Cic. de Or. 2, 117: établir trop de divisions dans les causes.    - cf. Quint. 8, 6, 13; 12, 2, 13.    - secare, Hor. Ep. 1, 16, 42; S. 1, 10, 15 ; trancher (un différend).    - spem secare, Virg. En. 10, 107, (cf. secare viam) s'ouvrir, se ménager une espérance, poursuivre une espérance. [st1]2 [-] sĕco, ĕre (arch.): c. sequo, sequor.    - multa secuntur incommoda huic deditos curae, Sen. Ep. 2: beaucoup d'ennuis atteignent ceux qui sont tout entiers à ce soin ( = se consacrent tout entier à ce soin (du corps).
    * * *
    [st1]1 [-] sĕco, āre, sĕcŭi, sectum: - tr. -    - parf. sĕcāvi (lat. vulgaire) -- Col. 5, 9, 2. part. fut. sĕcātūrus. a - couper, découper, mettre en tranches, en morceaux.    - pabulum secare, Caes. BG. 7, 14, 4: couper le fourrage.    - alicui collum secare, Q. Cic. Pet. 10: couper la tête à qqn.    - dona secto elephanto, Virg. En. 3, 464: des présents en ivoire découpé, façonné. b - couper, amputer.    - Cic. Phil. 8, 15; Tusc. 2, 35.    - cum varices secabantur Mario, dolebat; cum aestu magno ducebat agmen, laborabat, Cic. Tusc. 2: quand on l'opérait des varices, Marius souffrait; quand sous la grande chaleur il marchait à la tête de son armée, il se fatiguait.    - secare, Mart. 5, 41, 3 ; 9, 6, 4: mutiler, châtrer.    - au n. plur. secta, Plin. 31, 126: parties du corps opérées. c - entamer, déchirer, écorcher.    - hirsuti secuerunt corpora vepres, Virg. G. 3, 444: les buissons épineux ont écorché leur peau.    - cf. Hor. Ep 1, 19, 47; Ov. F. 6, 148.    - sectus flagellis, Hor. Epo. 4, 11: déchiré de coups de fouet.    - podagra secari, Mart. 9, 92, 9: être déchiré, tourmenté par la goutte.    - cf. Catul. 71, 2.    - secare, Pers. 1, 114: déchirer (dans des écrits). d - fendre, couper, passer à travers, fendre (la mer, l'air).    - Virg. En. 9, 103, etc. ; G. 1, 406.    - viam secare, Virg. En. 6, 899: se frayer un chemin.    - cf. Quint. 3, 1, 14.    - medium agmen secare, Virg. En. 10, 440: fendre le milieu des troupes. e - séparer, diviser.    - Virg. En. 7, 717; Plin. Ep. 5, 6, 12.    - sectus orbis, Hor. O. 3, 27, 75: une partie du monde. g - diviser, partager, morceler.    - secare causas in plura genera, Cic. de Or. 2, 117: établir trop de divisions dans les causes.    - cf. Quint. 8, 6, 13; 12, 2, 13.    - secare, Hor. Ep. 1, 16, 42; S. 1, 10, 15 ; trancher (un différend).    - spem secare, Virg. En. 10, 107, (cf. secare viam) s'ouvrir, se ménager une espérance, poursuivre une espérance. [st1]2 [-] sĕco, ĕre (arch.): c. sequo, sequor.    - multa secuntur incommoda huic deditos curae, Sen. Ep. 2: beaucoup d'ennuis atteignent ceux qui sont tout entiers à ce soin ( = se consacrent tout entier à ce soin (du corps).
    * * *
        Seco, secas, secui, sectum, secare. Columel. Couper, Trencher, Tailler, Scier.
    \
        Hirsuti vepres secant corpora. Virgil. Deschirement.
    \
        Membra alicuius secare. Ouid. Le chastrer, Luy couper, etc.
    \
        Pabulum secare. Caes. Faucher du foin.
    \
        AEthera pennis secare. Virgil. Fendre l'air, Voler en l'air.
    \
        Ventos secare. Virgil. Fendre le vent en volant.
    \
        Spem secare. Virgil. Suyvre une esperance, Avoir espoir.
    \
        Magnae lites secantur bono viro iudice. Horat. Sont departies et rompues.

    Dictionarium latinogallicum > seco

  • 26 semita

    semita, ae, f. [st2]1 [-] chemin latéral (à une route), voie pour les piétons, trottoir. [st2]2 [-] chemin étroit, sentier, ruelle; route, voie, passage.    - de viâ in semitam degredi, Plaut. Cas. 3, 5, 40: quitter la chaussée pour le trottoir (= sortir d'embarras).    - quae fuerat semita, facta via est, Mart.: ce qui n'était qu'un sentier est une rue aujourd'hui.    - decedam ego illi de semitâ, Plaut. Trin. 2, 4, 80: je lui laisserai le haut du pavé.    - Phryxi semita, Stat. Achill. 1, 409: le détroit du Phryxus.    - spiritus semitae, Plin. 11, 37, 89, § 219: les canaux de l'air (les artères).    - semita aratri, Claud. de Apono, 25: sillon tracé par la charrue.    - semita lunae, Claud. Laud. Stil. 2, 438: la marche de la lune.    - fallentis semita vitae, Hor. Ep. 1, 18, 103: le sentier d'une vie ignorée.    - eloquentia... feratur non semitis, sed campis, Quint. 5, 14, 31: que l'éloquence s'élance, non par d'étroits sentiers, mais en pleine campagne.    - qui sibi semitam non sapiunt, alteri monstrant viam, Enn. ap. Cic. Div. 1, 58, 132: ceux qui ne connaissent pas leur chemin montre la route aux autres.    - alterius semitâ facere viam, Phaedr. 3, prol. 38: marcher sur les traces d'un autre.
    * * *
    semita, ae, f. [st2]1 [-] chemin latéral (à une route), voie pour les piétons, trottoir. [st2]2 [-] chemin étroit, sentier, ruelle; route, voie, passage.    - de viâ in semitam degredi, Plaut. Cas. 3, 5, 40: quitter la chaussée pour le trottoir (= sortir d'embarras).    - quae fuerat semita, facta via est, Mart.: ce qui n'était qu'un sentier est une rue aujourd'hui.    - decedam ego illi de semitâ, Plaut. Trin. 2, 4, 80: je lui laisserai le haut du pavé.    - Phryxi semita, Stat. Achill. 1, 409: le détroit du Phryxus.    - spiritus semitae, Plin. 11, 37, 89, § 219: les canaux de l'air (les artères).    - semita aratri, Claud. de Apono, 25: sillon tracé par la charrue.    - semita lunae, Claud. Laud. Stil. 2, 438: la marche de la lune.    - fallentis semita vitae, Hor. Ep. 1, 18, 103: le sentier d'une vie ignorée.    - eloquentia... feratur non semitis, sed campis, Quint. 5, 14, 31: que l'éloquence s'élance, non par d'étroits sentiers, mais en pleine campagne.    - qui sibi semitam non sapiunt, alteri monstrant viam, Enn. ap. Cic. Div. 1, 58, 132: ceux qui ne connaissent pas leur chemin montre la route aux autres.    - alterius semitâ facere viam, Phaedr. 3, prol. 38: marcher sur les traces d'un autre.
    * * *
        Semita, semitae, pen. corr. Caesar. Une sente, Un sentier.
    \
        Velox semita Lunae. Claud. Le cours ou mouvement de la Lune.
    \
        Spumea subsequitur fugientis semita claui. Valer. Flac. Le vestige et la trace du gouvernal de la navire qui s'en va.
    \
        Vitae fallentis semita. Horat. Vie solitaire et secrette.
    \
        Semitae in vrbe. Rues.

    Dictionarium latinogallicum > semita

  • 27 rectus

    rēctus, a, um, PAdi. (rego), geradegerichtet, d.i. in gerader (wagerechter od. senkrechter) Richtung, gerade, griech. ὀρθός (Ggstz. curvus, incurvatus, recurvatus, flexus, flexuosus, inclinatus u. dgl.), I) eig.: a) in wagerechter Richtung: ostium, die gerade auf die Straße führende, die Vordertür (Ggstz. posticum), Plaut.: via, platea, Komik.: iter r. et simplex (Ggstz. iter flexuosum), im Ohre, Cels.: recto itinere ad Iberum contendere, Caes.: recto itinere Romam ad consules et liberos fugere, Liv.; vgl. recto limite grassari, Ov., u. recto flumine alqm ducere, Verg.: rectā et expeditā via ire, Liv.: rectā viā ire ad etc., Komik.: ad me rectā rectam habet viam, Plaut.: huc rectus ex Africa cursus est, Liv.: saxa, quae rectis lineis suos ordines servant, Caes.: instructi rectā acie (Ggstz. inconditum agmen), Liv.: aes r., das gerade, geradlinige Erz (v. der Tuba), Iuven.: intestinum r., Mastdarm, Cels.: vena r. (Ggstz. v. transversa, curva), Cels.: recti oculi, gerader, unverwandter, ruhiger Blick, Cic. (vgl. oculus): u. so r. acies (Augen), Ov.: crus rectius, Hor.: cui rectior est coma, gerader, schlichter, ungelockter (Ggstz. crispulus), Sen. – iter non agit in rectum (geradeaus), sed in orbem curvat eundem, Ov. met. 2, 715. – b) v. senkrechter Richtung, gerade, senkrecht, aufrecht, arduae et rectae prope rupes, Liv.: rupes ita rectis saxis, ut etc., Liv.:
    ————
    rectis lineis in caelestem locum subvolare, Cic.: ita iacĕre talum, ut rectus assistat, Cic.: qui ita talus erit iactus, ut cadat rectus, Cic.: anguis longā trabe rectior exstat, Ov. – v. der Körperhaltung, -stellung, ut recta sint brachia, Quint.: caput r. (Ggstz. c. deiectum, supinum, in latus inclinatum), Quint.: quidam promptius recti, quidam resupinati, quidam etiam inclinati reddunt (urinam), Cels.: rectus insistit, rectus incedit, aufrecht, Cels. u. Capit.: u. so stans et rectus (Ggstz. humilis et ad terram more quadrupedum abiectus), Lact.: u. senectus, Iuven.: octo homines recti, gerade gewachsene, geradgliederige, schlanke, Catull.: u. so puella r., Hor.: servitia rectiora, Suet. – tunica recta, der nach alter Sitte mit senkrecht gezogenen Kettenfäden gewebte Rock, Plin. 8, 194: dass. vestis recta, Isid. orig. 19, 22, 18: Plur. subst., rectae, Fest. 277 (a), 8. – neutr. plur. subst., recta montium, steile Höhen (Ggstz. collium flexa u. porrecta camporum), Min. Fel. 17, 10. – c) v. Tone usw., nicht von der Tonleiter abweichend, weder steigend noch fallend, schlicht (Ggstz. inclinatus, flexus), sonus r. (Ggstz. inclinatio vocis), Quint. vox, Quint. – d) als gramm. t. t.: casus r., der nicht gebeugte K., der Nominativ (Ggstz. c. obliquus), Varro LL., Quint. u.a. Gramm.
    II) übtr.: 1) gerade, recht, aufrecht, rectā viā rem narrare ordine, ohne Umschweife, Ter.: rem rectā viā reputare, Ter.: rectam instas viam (bist auf dem r.
    ————
    Weg); ea res est, Plaut.: in rectam viam redire, Plaut.: rectissimam ad virtutem viam deligere, Quint. – rectum neutr. adv., geradeswegs, rectum ambula, Auct. inc. de mont. Sina et Sion 14. – quo vobis mentes rectae quae stare solebant antehac, aufrecht zu stehen, nicht zu wanken, Enn. – 2) übtr., v. allem, was nicht von der geraden Bahn, von der Regel usw. abweicht, a) in physischer u. intellektueller Hinsicht, α) regelrecht, regelmäßig, sachgemäß, gehörig, richtig, figura r., Prop.: cena recta u. subst. bl. recta, eine regelmäßige, ordentliche Mahlzeit (Ggstz. sportula), Suet. u. Mart.: r. et iustum proelium, Liv.: nomina r., sichere Schuldposten (Schuldner), Hor. – quotusquisque tam rectus auditor, quem etc., so ordentlicher, so gehörig-, richtig gebildeter, Plin. ep.: ebenso iudex r., Quint. – β) schlicht, einfach, natürlich, commentarii Caesaris, Cic.: simplex et r. dicendi genus, Quint.: u. so r. genus, Ggstz. figurae, Quint.: sermo rectus et secundum naturam enuntiatus, Quint.: oratio recta an ordine permutato, Quint.: orator rectus et sanus, Plin. ep. – in utroque genere (der Schauspieler- u. Ringergebärden) quae sunt recta et simplicia laudantur, Cic. – u. einfach, offen, aufrichtig, qui haec recta tantum et in nullos flexus recedentia tractaverit, Quint.: recta et vera loquere, Plaut. – γ) recht, richtig, fehlerflei (Ggstz. pravus, vitiosus), quod dici solet, domus recta est, ist ohne Fehler,
    ————
    ohne Makel, Suet. – consilia r., Ter.: iudicium r., Sen.: quae sint in artibus ac rationibus recta ac prava, Cic. – si quid novisti rectius istis, Hor. – erit haec quidem rectissima fortasse ratio, Quint. – rectum est m. Infin., uni medico rectius esse aegrum committere, quam multis, Cic.: protinus ergo adhibere curam rectius erit, Quint. 10, 3, 18. – neutr. subst., rectum pravumque, Cic.: rectum verumque, Quint. – v. Pers., mit Genet., beatus iudicii rectus, wer ein richtiges Urteil hat, Sen. de vit. beat. 6, 2. – b) in moralischer Hinsicht, α) gerade, rechtlich, ehrlich (Ggstz. pravus, perversus), consilia r. (Ggstz. prava c.), Liv.: ingenia r. (Ggstz. ing. perversa), Plin. ep.: conscientia r., Cic. – v. Pers., gerade, geradsinnig, gerade durchgehend, unentwegt, sich treu bleibend (vgl. Stürenb. u. Benecke Cic. Arch. 3), ex quibus unus L. Caesar firmus est et rectus, Cic.: u. so vir r., vir r. et sanctus, Plin. ep.: vir alioqui rectus, integer, quietus, Plin. ep.: praetor populi Roman irectissimus, Cic.: rectissimus iudex Plin. ep.: adversus impios rectissimus iudex (v. Gott), Lact. – β) recht, sittlich gut, pflichtgemäß, tugendhaft (Ggstz. pravus), im Neutrum subst., das Rechte, Gute, Tugendhafte, griech. ὀρθόν (Ggstz. pravum), si benefacta recte facta sunt, et nihil recto rectius, certe ne bono quidem melius quicquam inveniri potest, Cic.: neque quicquam nisi honestum et rectum alter ab altero postulabit, Cic.:
    ————
    sine lege fidem rectumque colebant, Ov.: recti praeceptio pravique depulsio, Cic. – rectum est, es gebührt sich, ist recht, ist pflichtgemäß, m. folg. Infin., Cic. de off. 1, 137 u. so non (nec) rectum est m. folg. Infin., Cic. de fin. 3, 71.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > rectus

  • 28 mūniō

        mūniō īvī, ītum, īre    [moenia], to wall, defend with a wall, fortify, defend, protect, secure, strengthen: quod idoneum ad muniendum putarent, i. e. for use in fortifications, N.: palatium, L.: locum, Cs.: Alpibus Italiam munierat antea natura: castra vallo fossāque, with palisades and a trench, Cs.: ab incendio urbs vigiliis munita, S.: multā vi Albam, i. e. build and fortify, V.: locus hibernis munitus, Cs.— To defend, guard, secure, protect, shelter: spica contra avium morsūs munitur vallo aristarum.—Of roads, to make, make passable, open, pave: iter, Cs.: viam: rupem, L.—Fig., to guard, secure, strengthen, support: subsidia rei p. praesidiis: imperium, N.: se contra pudorem, Ta.: se contra perfidiam.—With viam, to make a way: accusandi viam, prepared your way: sibi viam ad stuprum.
    * * *
    munire, munivi, munitus V
    fortify; strengthen; protect, defend, safeguard; build (road)

    Latin-English dictionary > mūniō

  • 29 Путь

    - iter; via;

    • окольный путь - ambitus (longo ambitu circumducere);

    • вступить на путь - affectare viam;

    • счастливого пути и счастливого возвращения - bene ambula et redambula;

    • лишь один раз приходится совершать смертный путь - calcanda semel via leti;

    • совершать путь - iter habere;

    • Млечный Путь - Via Lactea; Circulus Candens;

    • совершенно сбиться с пути - tota via errare;

    • сбиться с пути - de via decedere (declinare);

    • вернуться на правильный путь - in viam redire;

    • вступить на путь славы - viam gloriae (ad gloriam) inire (ingredi);

    • отправиться в путь - viae se committere; in viam se dare;

    • отправиться в обратный путь - vertere iter retro;

    • в пути - in via, inter vias;

    Большой русско-латинский словарь Поляшева > Путь

  • 30 adfectato

    affecto (better adf-), āvi, ātum, 1, v. freq. [adficio]; constr. aliquid.
    I.
    To strive after a thing, to exert one's self to obtain, to pursue, to aim to do: adfectare est pronum animum ad faciendum habere, Paul. ex Fest. p. 2 Müll.—So, adfectare viam or iter, trop., to enter on or take a way, in order to arrive at a destined point (very freq. in Plaut. and Ter.):

    ut me defraudes, ad eam rem adfectas viam,

    you are on your way to this, Plaut. Men. 4, 3, 12; id. Aul. 3, 6, 39:

    hi gladiatorio animo ad me adfectant viam,

    set upon me, Ter. Phorm. 5, 7, 71; so id. Heaut. 2, 3, 60:

    quam viam munitet, quod iter adfectet, videtis,

    Cic. Rosc. Am. 48.—So in other cases:

    cur opus adfectas novum?

    Ov. Am. 1, 1, 14: adfectare spem, to cling to or cherish, Liv. 28, 18; cf. Ov. M. 5, 377: navem, to seize or lay hold of:

    verum ubi nulla datur dextrā adfectare potestas (of the giant Polyphemus),

    Verg. A. 3, 670.—
    II.
    To endeavor to make one's own, to pursue, strive after, aspire to, aim at, desire:

    munditiem, non adfluentiam adfectabat,

    Nep. Att. 13, 5; Cic. Her. 4, 22:

    diligentiam,

    Plin. 17, 1, 1:

    magnificentiam verborum,

    Quint. 3, 8, 61:

    elegantiam Graecae orationis verbis Latinis,

    Gell. 17, 20:

    artem,

    Val. Max. 8, 7, n. 1 extr.Pass.: morbo adfectari, to be seized or attacked by disease, Liv. 29, 10 init.
    B.
    In a bad sense, to strive after a thing passionately, to aim at or aspire to:

    dominationes, Sall. Fragm. ap. Aug. Civ. Dei, 3, 17: caelum,

    Ov. Am. 3, 8, 51:

    uniones,

    Plin. 9, 35, 56:

    regnum,

    Liv. 1, 46, 2; 2, 7, 6:

    imperium in Latinos,

    id. 1, 50, 4:

    cruorem alicujus,

    Stat. Th. 11, 539:

    immortalitatem,

    Curt. 4, 7.—Also with inf. as object, Plaut. Bacch. 3, 1, 9:

    non ego sidereas adfecto tangere sedes,

    Ov. A. A. 2, 39; Stat. Th. 1, 132: Sil. 4, 138; Quint. 5, 10, 28:

    qui esse docti adfectant,

    id. 10, 1, 97.—
    C.
    In the histt., to seek to draw to one's self, to try to gain over:

    civitates formidine adfectare,

    Sall. J. 66:

    Gallias,

    Vell. 2, 39:

    Galliarum societatem,

    Tac. H. 4, 17; 1, 23; 4, 66; id. G. 37, 9; Flor. 2, 2, 3.—
    D.
    To imitate a thing faultily, or with dissimulation, to affect, feign (only post-Aug.):

    crebrum anhelitum,

    Quint. 11, 3, 56:

    imitationem antiquitatis,

    id. 11, 3, 10:

    famam clementiae,

    Tac. H. 2, 63:

    studium carminum,

    id. A. 14, 16; so Suet. Vesp. 23: Plin. Pan. 20.—Hence, adfectātus, a, um, P. a.; in rhetoric, choice, select, or farfetched; studied:

    subtilitas,

    Quint. 3, 11, 21:

    scurrilitas,

    id. 11, 1, 30:

    (gradatio) apertiorem habet artem et magis adfectatam,

    id. 9, 3, 54:

    adfectata et parum naturalia,

    id. 11, 3, 10 (but in 12, 10, 45 the correct read. is effectius, acc. to Spald.).— Adv.: adfec-tātō, studiously, zealously, Lampr. Heliog. 17.

    Lewis & Short latin dictionary > adfectato

  • 31 adfecto

    affecto (better adf-), āvi, ātum, 1, v. freq. [adficio]; constr. aliquid.
    I.
    To strive after a thing, to exert one's self to obtain, to pursue, to aim to do: adfectare est pronum animum ad faciendum habere, Paul. ex Fest. p. 2 Müll.—So, adfectare viam or iter, trop., to enter on or take a way, in order to arrive at a destined point (very freq. in Plaut. and Ter.):

    ut me defraudes, ad eam rem adfectas viam,

    you are on your way to this, Plaut. Men. 4, 3, 12; id. Aul. 3, 6, 39:

    hi gladiatorio animo ad me adfectant viam,

    set upon me, Ter. Phorm. 5, 7, 71; so id. Heaut. 2, 3, 60:

    quam viam munitet, quod iter adfectet, videtis,

    Cic. Rosc. Am. 48.—So in other cases:

    cur opus adfectas novum?

    Ov. Am. 1, 1, 14: adfectare spem, to cling to or cherish, Liv. 28, 18; cf. Ov. M. 5, 377: navem, to seize or lay hold of:

    verum ubi nulla datur dextrā adfectare potestas (of the giant Polyphemus),

    Verg. A. 3, 670.—
    II.
    To endeavor to make one's own, to pursue, strive after, aspire to, aim at, desire:

    munditiem, non adfluentiam adfectabat,

    Nep. Att. 13, 5; Cic. Her. 4, 22:

    diligentiam,

    Plin. 17, 1, 1:

    magnificentiam verborum,

    Quint. 3, 8, 61:

    elegantiam Graecae orationis verbis Latinis,

    Gell. 17, 20:

    artem,

    Val. Max. 8, 7, n. 1 extr.Pass.: morbo adfectari, to be seized or attacked by disease, Liv. 29, 10 init.
    B.
    In a bad sense, to strive after a thing passionately, to aim at or aspire to:

    dominationes, Sall. Fragm. ap. Aug. Civ. Dei, 3, 17: caelum,

    Ov. Am. 3, 8, 51:

    uniones,

    Plin. 9, 35, 56:

    regnum,

    Liv. 1, 46, 2; 2, 7, 6:

    imperium in Latinos,

    id. 1, 50, 4:

    cruorem alicujus,

    Stat. Th. 11, 539:

    immortalitatem,

    Curt. 4, 7.—Also with inf. as object, Plaut. Bacch. 3, 1, 9:

    non ego sidereas adfecto tangere sedes,

    Ov. A. A. 2, 39; Stat. Th. 1, 132: Sil. 4, 138; Quint. 5, 10, 28:

    qui esse docti adfectant,

    id. 10, 1, 97.—
    C.
    In the histt., to seek to draw to one's self, to try to gain over:

    civitates formidine adfectare,

    Sall. J. 66:

    Gallias,

    Vell. 2, 39:

    Galliarum societatem,

    Tac. H. 4, 17; 1, 23; 4, 66; id. G. 37, 9; Flor. 2, 2, 3.—
    D.
    To imitate a thing faultily, or with dissimulation, to affect, feign (only post-Aug.):

    crebrum anhelitum,

    Quint. 11, 3, 56:

    imitationem antiquitatis,

    id. 11, 3, 10:

    famam clementiae,

    Tac. H. 2, 63:

    studium carminum,

    id. A. 14, 16; so Suet. Vesp. 23: Plin. Pan. 20.—Hence, adfectātus, a, um, P. a.; in rhetoric, choice, select, or farfetched; studied:

    subtilitas,

    Quint. 3, 11, 21:

    scurrilitas,

    id. 11, 1, 30:

    (gradatio) apertiorem habet artem et magis adfectatam,

    id. 9, 3, 54:

    adfectata et parum naturalia,

    id. 11, 3, 10 (but in 12, 10, 45 the correct read. is effectius, acc. to Spald.).— Adv.: adfec-tātō, studiously, zealously, Lampr. Heliog. 17.

    Lewis & Short latin dictionary > adfecto

  • 32 affecto

    affecto (better adf-), āvi, ātum, 1, v. freq. [adficio]; constr. aliquid.
    I.
    To strive after a thing, to exert one's self to obtain, to pursue, to aim to do: adfectare est pronum animum ad faciendum habere, Paul. ex Fest. p. 2 Müll.—So, adfectare viam or iter, trop., to enter on or take a way, in order to arrive at a destined point (very freq. in Plaut. and Ter.):

    ut me defraudes, ad eam rem adfectas viam,

    you are on your way to this, Plaut. Men. 4, 3, 12; id. Aul. 3, 6, 39:

    hi gladiatorio animo ad me adfectant viam,

    set upon me, Ter. Phorm. 5, 7, 71; so id. Heaut. 2, 3, 60:

    quam viam munitet, quod iter adfectet, videtis,

    Cic. Rosc. Am. 48.—So in other cases:

    cur opus adfectas novum?

    Ov. Am. 1, 1, 14: adfectare spem, to cling to or cherish, Liv. 28, 18; cf. Ov. M. 5, 377: navem, to seize or lay hold of:

    verum ubi nulla datur dextrā adfectare potestas (of the giant Polyphemus),

    Verg. A. 3, 670.—
    II.
    To endeavor to make one's own, to pursue, strive after, aspire to, aim at, desire:

    munditiem, non adfluentiam adfectabat,

    Nep. Att. 13, 5; Cic. Her. 4, 22:

    diligentiam,

    Plin. 17, 1, 1:

    magnificentiam verborum,

    Quint. 3, 8, 61:

    elegantiam Graecae orationis verbis Latinis,

    Gell. 17, 20:

    artem,

    Val. Max. 8, 7, n. 1 extr.Pass.: morbo adfectari, to be seized or attacked by disease, Liv. 29, 10 init.
    B.
    In a bad sense, to strive after a thing passionately, to aim at or aspire to:

    dominationes, Sall. Fragm. ap. Aug. Civ. Dei, 3, 17: caelum,

    Ov. Am. 3, 8, 51:

    uniones,

    Plin. 9, 35, 56:

    regnum,

    Liv. 1, 46, 2; 2, 7, 6:

    imperium in Latinos,

    id. 1, 50, 4:

    cruorem alicujus,

    Stat. Th. 11, 539:

    immortalitatem,

    Curt. 4, 7.—Also with inf. as object, Plaut. Bacch. 3, 1, 9:

    non ego sidereas adfecto tangere sedes,

    Ov. A. A. 2, 39; Stat. Th. 1, 132: Sil. 4, 138; Quint. 5, 10, 28:

    qui esse docti adfectant,

    id. 10, 1, 97.—
    C.
    In the histt., to seek to draw to one's self, to try to gain over:

    civitates formidine adfectare,

    Sall. J. 66:

    Gallias,

    Vell. 2, 39:

    Galliarum societatem,

    Tac. H. 4, 17; 1, 23; 4, 66; id. G. 37, 9; Flor. 2, 2, 3.—
    D.
    To imitate a thing faultily, or with dissimulation, to affect, feign (only post-Aug.):

    crebrum anhelitum,

    Quint. 11, 3, 56:

    imitationem antiquitatis,

    id. 11, 3, 10:

    famam clementiae,

    Tac. H. 2, 63:

    studium carminum,

    id. A. 14, 16; so Suet. Vesp. 23: Plin. Pan. 20.—Hence, adfectātus, a, um, P. a.; in rhetoric, choice, select, or farfetched; studied:

    subtilitas,

    Quint. 3, 11, 21:

    scurrilitas,

    id. 11, 1, 30:

    (gradatio) apertiorem habet artem et magis adfectatam,

    id. 9, 3, 54:

    adfectata et parum naturalia,

    id. 11, 3, 10 (but in 12, 10, 45 the correct read. is effectius, acc. to Spald.).— Adv.: adfec-tātō, studiously, zealously, Lampr. Heliog. 17.

    Lewis & Short latin dictionary > affecto

  • 33 munio

    1.
    mūnĭo (old form moenio, v. below), īvi or ĭi, ītum, 4 ( fut. munibis for munies, Veg. Vet. 1, 10, 5), v. a. [moenia, lit. to wall; hence], to build a wall around, to defend with a wall, to fortify, defend, protect, secure, put in a state of defence (class.).
    I.
    Lit.:

    arcem ad urbem obsidendam,

    Nep. Tim. 3, 3:

    palatium,

    Liv. 1, 7:

    locum,

    Caes. B. G. 1, 24, 3.—With abl.:

    Alpibus Italiam munierat ante natura,

    Cic. Prov. Cons. 14, 34:

    domum praesidiis,

    id. Cat. 1, 4, 10:

    castra vallo fossāque,

    with palisades and a trench, Caes. B. G. 2, 5:

    locum muro,

    id. ib. 29.—With a homogeneous object, prov.:

    magna moenis moenia,

    you are undertaking a great thing, Plaut. Mil. 2, 2, 73:

    duovir urbis moeniendae,

    Inscr. Orell. 7142.— Absol.: quod idoneum ad muniendum putarent, for fortifying, i. e. for use in the fortifications, Nep. Them. 6, 21; Hirt. B. G. 8, 31. —Also, to surround, guard, for the protection of other things: ignem ita munire ut non evagaretur, Mos. et Rom. Leg. Coll. 12, 7, 7.—
    B.
    Transf.
    1.
    In gen., to defend, guard, secure, protect, shelter:

    Pergamum divinā moenitum manu,

    Plaut. Bacch. 4, 9, 2:

    hortum ab incursu hominum,

    Col. 11, 3, 2:

    spica contra avium morsūs munitur vallo aristarum,

    Cic. Sen. 15, 51:

    hieme quaternis tunicis et tibialibus muniebatur,

    he defended, protected, covered himself, Suet. Aug. 82. —
    2.
    To make a road, etc., i. e. to make passable by opening, repairing, or paving it:

    quasi Appius Caecus viam munierit,

    Cic. Mil. 7, 17:

    rupem,

    Liv. 21, 37:

    itinera,

    Nep. Hann. 3, 4:

    TEMPE MVNIVIT,

    Inscr. Orell. 587. —
    II.
    Trop.
    A.
    To guard, secure, strengthen, support (cf.:

    fulcio, sustineo): meretriculis Muniendis rem cogere,

    to maintain, support, Plaut. Truc. 2, 2, 54 (dub.; Speng. moenerandis; v. munero).— Am strengthening myself:

    munio me ad haec tempora,

    Cic. Fam. 9, 18, 2:

    imperium,

    to secure, Nep. Reg. 2, 2:

    muniri adversus fraudes,

    to secure one's self, Plin. 37, 13, 76, § 198 (dub. moneri, Jahn):

    se contra ruborem,

    Tac. Agr. 45:

    se multorum benevolentiā,

    Cic. Fin. 2, 26, 84:

    se contra perfidiam,

    id. Fam. 4, 14, 3:

    aliquid auctoritate,

    Vell. 2, 127, 2:

    domum terrore,

    Plin. Pan. 48, 3.—
    B.
    Munire viam, to make or open a way:

    haec omnia tibi accusandi viam muniebant,

    prepared the way for your accusation, Cic. Mur. 23, 48:

    sibi viam ad stuprum,

    id. Verr. 2, 1, 25, § 64.—Hence, mūnītus, a, um, P. a., defended, fortified, protected, secured, safe (class.):

    nullius pudicitia munita contra tuam cupiditatem et audaciam posset esse,

    Cic. Verr. 2, 5, 15, § 39.— Neutr. plur. munita as subst.: munita viāi, fortification or breastwork of the mouth (cf. Homer. herkos odontôn), the lips, Lucr. 3, 498.— Comp.:

    se munitiorem ad custodiendam vitam suam fore,

    Cic. Q. Fr. 2, 3, 3.— Sup.:

    munitissima castra,

    Caes. B. G. 4, 55.— Adv.: mūnītē, securely, safely (ante-class.):

    munitius,

    Varr. L. L. 5, § 141. Müll.
    2.
    munĭo, ōnis, a false reading for nomionem, v. Orell. and Klotz, ad h. l.; Cic. de Or. 1, 59, 251.

    Lewis & Short latin dictionary > munio

  • 34 redeo

    rĕd-ĕo, ĭi, ĭtum, īre (lengthened form of the pres. redīnunt, Enn. ap. Fest. p. 286 Müll.; cf.: obinunt, ferinunt, nequinunt, solinunt, for obeunt, feriunt, nequeunt, solent; and danit, danunt, for dat, dant; rare fut. redies, App. M. 6, 19, and Sen. Ben. 1, 2, 3; cf. Vulg. Lev. 25, 10; id. Jer. 37, 7), v. n.
    I.
    To go or come back; to turn back, re turn, turn around (freq. and class.; syn revertor).
    A.
    Lit.
    1.
    Of persons.
    (α).
    Absol.:

    bene re gestā salvus redeo,

    Plaut. Trin. 5, 2, 58; 4, 3, 82:

    velletne me redire,

    Cic. Sest. 59, 126:

    et non nisi revocaretis, rediturus fuerim,

    Liv. 5, 51.—
    (β).
    With ex and abl.:

    erus alter ex Alide rediit,

    Plaut. Capt. 5, 4, 9:

    e provinciā,

    Cic. Verr. 1, 6, 16:

    ex illis contionibus domum,

    Liv. 3, 68.—
    (γ).
    With ab and abl.:

    a portu,

    Plaut. Most. 2, 1, 16:

    a portā,

    id. Merc. 4, 4, 9:

    a foro,

    id. Aul. 2, 6, 7; id. Ps. 4, 3, 11; cf.:

    a foro do mum,

    id. Aul. 2, 3, 6; id. Cas. 3, 4, 1:

    ab re divinā,

    id. Poen. 1, 2, 193:

    a cenā,

    Ter. Ad. 1, 1, 1:

    a Caesare,

    Cic. Q. Fr. 2, 6, 7:

    a nobis,

    Verg. G. 1, 249:

    ab Africā,

    Hor. C. 4, 8, 19:

    a flumine,

    Ov. M. 1, 588 et saep.—
    (δ).
    With abl. alone:

    Thebis,

    Plaut. Ep. 3, 3, 35:

    Cariā,

    id. Curc. 2, 1, 10:

    rure,

    id. Merc. 3, 3, 25; 4, 3, 6; 4, 5, 5; 8; Ter. Eun. 3, 5, 63:

    colle,

    Ov. M. 1, 698:

    exsilio,

    Plaut. Merc. 5, 2, 106:

    opsonatu,

    id. Cas. 3, 5, 16; id. Men. 2, 2, 5; 14:

    suburbanā aede,

    Ov. F. 6, 785. —
    (ε).
    With adv. of place:

    unde,

    Plaut. Trin. 4, 2, 91; Caes. B. G. 5, 11:

    inde domum,

    Ov. F. 5, 455:

    hinc, inde, unde, etc.,

    Plaut. Men. 2, 1, 23; id. Capt. 3, 1, 30; Caes. B. G. 5, 11, 7 al. —
    (ζ).
    With adv. of time or manner:

    eum rediturum actutum,

    Plaut. Trin. 3, 3, 44; 4, 4, 16:

    pascua haud tarde redientia,

    Sil. 8, 520:

    tardius,

    Ov. M. 10, 674:

    mature,

    Hor. Ep. 1, 7, 97:

    retro,

    Liv. 8, 11; 23, 28; Verg. A. 9, 794.—
    (η).
    With in and acc.:

    in patriam,

    Plaut. Men. 5, 9, 90; id. Stich. 4, 1, 3; 4, 2, 7:

    in urbem,

    id. Cas. prol. 65; Liv. 4, 29 fin. Drak. N. cr.:

    in castra,

    Plaut. Ep. 3, 2, 45:

    in senatum rursus,

    id. Mil. 2, 6, 109; cf.

    joined with retro,

    Liv. 23, 28; 24, 20; 44, 27; Ov. M. 15, 249; Verg. A. 9, 794 al.:

    veram in viam,

    Plaut. Cas. 2, 6, 17; cf.:

    in rectam semitam,

    id. ib. 2, 8, 33;

    and, in the same sense, simply in viam,

    Ter. And. 1, 2, 19; Cic. Phil. 12, 2, 7:

    in proelium,

    to renew, Liv. 22, 15, 9:

    serus in caelum redeas,

    Hor. C. 1, 2, 45:

    in gyrum,

    Ov. M. 7, 784 et saep. —
    (θ).
    With ad and acc.:

    ad navem,

    Plaut. Am. 2, 2, 32:

    ad parentes denuo,

    id. Capt. 2, 3, 51; so,

    ad aliquem,

    id. Aul. 2, 2, 32; id. Cist. 4, 2, 56; id. Mil. 4, 2, 29; 34; id. Pers. 4, 4, 107:

    ad quos,

    Caes. B. G. 7, 20: ad castra, Auct. B. Hisp. 25; cf.:

    se rediturum ad penates et in patriam,

    Curt. 5, 5, 20.—
    (ι).
    With acc. alone:

    Syracusas,

    Plaut. Men. prol. 37: Romam Cic. Quint. 18, 57; Liv. 3, 5:

    domum,

    Plaut. Am. 2, 1, 37; id. Cas. 5, 3, 14; id. Cist. 1, 1, 92; 104; Hor. S. 2, 5, 6; Ov. F. 5, 455; Liv. 3, 68:

    Cirtam,

    Sall. J. 104, 1:

    Babyloniam,

    Just. 12, 10, 7; cf. ( poet.):

    his laeti rediere duces loca amoena piorum,

    Sil. 13, 703.—
    (κ).
    With adv. of direction, etc.:

    huc, illuc,

    Plaut. Capt. 2, 2, 103; id. Most. 1, 1, 75; id. Rud. 3, 6, 41; id. Am. 1, 3, 29; id. Men. 4, 2, 53 sq.:

    isto,

    id. Pers. 4, 3, 43:

    intro,

    id. Aul. 2, 2, 31; id. Cas. 3, 5, 61; id. Cist. 4, 2, 37:

    quo,

    Hor. S. 2, 3, 261.—
    (λ).
    With acc. of distance: ite viam, Vet. Form. ap. Cic. Mur. 12, 26:

    itque reditque viam,

    Verg. A. 6, 122.—
    (μ).
    Impers. pass.:

    dum stas, reditum oportuit,

    Plaut. Pers. 3, 3, 43:

    ad arbitrum reditur,

    id. Rud. 4, 3, 79:

    manerent indutiae, dum ab illo rediri posset,

    Caes. B. C. 3, 16:

    ut Romam reditum est,

    Liv. 3, 5; 8, 11; Nep. Epam. 8.—
    (ν).
    With inf.:

    saepe redit patrios ascendere perdita muros,

    Verg. Cir. 171: hirundo reditura cibos immittere nidis, Montan. ap. Sen. Ep. 122, 12.—
    2.
    Of things:

    astra ad idem, unde profecta sunt,

    Cic. Rep. 6, 22, 24; cf.:

    sol in sua signa,

    Ov. F. 3, 161:

    totidem redeuntia solis Lumina viderunt,

    id. M. 14, 423:

    redeuntis cornua lunae,

    id. ib. 10, 479:

    adverso redierunt carbasa vento,

    id. H. 21, 71:

    Eurus reditura vela tenebat,

    id. M. 7, 664:

    flumen in eandem partem, ex quā venerat, redit,

    Caes. B. C. 3, 37; cf.:

    amnes In fontes suos,

    Ov. M. 7, 200:

    ille qui in se redit orbis,

    Quint. 11, 3, 105:

    redeunt jam gramina campis Arboribusque comae,

    Hor. C. 4, 7, 1; cf.:

    arboribus frondes,

    Ov. F. 3, 237.—
    B.
    Trop., to go or come back, to return:

    aspersisti aquam, Jam rediit animus,

    Plaut. Truc. 2, 4, 16; so,

    animus,

    id. Merc. 3, 1, 32; Ter. Hec. 3, 2, 12:

    mens,

    Ov. M. 14, 519:

    et mens et rediit verus in ora color,

    id. A. A. 3, 730:

    spiritus et vita redit bonis ducibus,

    Hor. C. 4, 8, 14:

    suum redit ingenium,

    Liv. 2, 22:

    memoria redit,

    Quint. 11, 2, 7:

    redit animo ille latus clavus, etc.,

    Plin. Ep. 8, 23, 6: in pristinum [p. 1540] statum, Gaes. B. G. 7, 54:

    in statum antiquum rediit res,

    Liv. 3, 9; cf.:

    reditum in vestram dicionem,

    Liv. 29, 17:

    cum Alcumenā antiquam in gratiam,

    Plaut. Am. 5, 2, 12:

    cum suis inimicissimis in gratiam,

    Cic. Prov. Cons. 9, 20; id. Fragm. ap. Quint. 9, 3, 41; Caes. B. C. 1, 4; Nep. Alcib. 5, 1; cf.: se numquam cum matre in gratiam redisse, had never been reconciled, i. e. had never been at variance, Cic. Att. 17, 1;

    and simply in gratiam,

    Plaut. Am. 3, 2, 59; Ter. Phorm. 5, 8, 40; cf.:

    in concordiam,

    Plaut. Am. 3, 3, 7:

    in amicitiam alicujus,

    Liv. 25, 16:

    in fidem alicujus,

    id. 25, 1:

    nunc demum in memoriam redeo,

    I recollect, call to mind, Plaut. Capt. 5, 4, 25; so,

    in memoriam mortuorum,

    Cic. Sen. 7, 21; id. Inv. 1, 52, 98; id. Quint. 18, 57; cf.:

    in memoriam cum aliquo,

    Ter. Phorm. 5, 3, 19:

    in corda redeunt tumultus,

    Claud. B. Get. 216:

    vere calor redit ossibus,

    Verg. G. 3, 272:

    redit agricolis labor actus in orbem,

    id. ib. 2, 401:

    rursum ad ingenium redit,

    he returns to his natural bent, Ter. Ad. 1, 1, 46; so,

    ad ingenium,

    id. Hec. 1, 2, 38:

    ad se atque ad mores suos,

    Cic. Div. in Caecil. 17, 57:

    ad se,

    id. Att. 7, 3, 8; but redire ad se signifies also, to come to one ' s self, i. e. to recover one ' s senses, Ter. Ad. 5, 3, 8; cf. id. And. 3, 5, 16; Liv. 1, 41; Hor. Ep. 2, 2, 138; cf.:

    ex somno vix ad se,

    Lucr. 4, 1023:

    donec discussis redeunt erroribus ad se,

    id. 4, 996:

    ad sanitatem,

    Cic. Fam. 12, 10, 1; cf.: reverto: in veram rediit faciem solitumque nitorem, returned to his true form (of Apollo), Ov. M. 4, 231; cf.:

    in annos Quos egit, rediit,

    i. e. he resumed his youth, id. ib. 9, 430 (for which:

    reformatus primos in annos,

    id. ib. 9, 399):

    in juvenem,

    id. ib. 14, 766:

    in fastos,

    to go back to them, Hor. Ep. 2, 1, 48:

    quamvis redeant in aurum Tempora priscum,

    id. C. 4, 2, 39:

    in causas malorum,

    to appear again as the cause of misfortunes, Tac. H. 4, 50:

    maturos iterum est questa redire dies,

    Prop. 2, 18 (3, 10), 12;

    so of times and events which recur periodically: annus,

    Verg. A. 8, 47; Hor. C. 3, 8, 9; id. S. 2, 2, 83:

    ne rediret Saeculum Pyrrhae,

    id. C. 1, 2, 5:

    Nonae Decembres,

    id. ib. 3, 18, 10:

    iterum sollemnia,

    Prop. 2, 33 (3, 31), 1 al.— Impers. pass.:

    tum exuto justitio reditum ad munia,

    Tac. A. 3, 7.—
    2.
    In partic., in speaking, thinking, or writing.
    a.
    Of the speaker, to go back, return to a former subject, to recur to it:

    mitte ista, atque ad rem redi, etc.,

    Ter. Ad. 2, 1, 31 sq.:

    quid si redeo ad illos,

    id. Heaut. 4, 3, 41:

    sed de hoc alias: nunc redeo ad augurem,

    Cic. Lael. 1, 1; so,

    ad Scipionem,

    id. ib. 17, 62:

    ad me,

    id. ib. 25, 96:

    ad fabulas,

    id. ib. 20, 75:

    ad illa prima,

    id. ib. 26 fin.:

    sed ad illum redeo,

    id. Fin. 2, 22, 73:

    ad inceptum,

    Sall. J. 4, 9:

    illuc, unde abii, redeo,

    Hor. S. 1, 1, 108; 1, 7, 9; 1, 6, 45:

    longius evectus sum, sed redeo ad propositum,

    Quint. 9, 3, 87; cf.:

    digredi a re et redire ad propositum,

    id. 9, 2, 4:

    ab illo impetu ad rationem redit,

    id. 6, 1, 28 et saep. —Comically:

    nunc in Epidamnum pedibus redeundum'st mihi,

    Plaut. Men. prol. 49.—
    b.
    Of the subject:

    res redit,

    comes up again, Cic. post Red. in Sen. 11, 27; cf.:

    redit de integro haec oratio,

    Ter. Heaut. 5, 3, 8.—
    II.
    (With the idea of ire predominating; cf.: recido, redigo).
    1.
    To come in as revenue, income; to arise, proceed (cf. provenio):

    tribus tantis illi minus redit,

    Plaut. Trin. 2, 4, 129:

    ut ex eodem semine aliubi cum decimo redeat, aliubi cum quintodecimo,

    Varr. R. R. 1, 44, 1:

    possentne fructus pro impensā ac labore redire,

    id. ib. 1, 2, 8:

    ex pecore redeunt ter ducena Parmensi,

    Mart. 4, 37, 5:

    pecunia publica, quae ex metallis redibat,

    Nep. Them. 2, 2:

    ex quā regione quinquaginta talenta quotannis redibant,

    id. ib. 10, 3:

    e modio redire sextarios quattuor siliginis,

    Plin. 18, 9, 20, § 86; 18, 10, 20, § 89 et saep.—
    2.
    To come to, be brought or reduced to; to arrive at, reach, attain a thing; constr. usually with ad; very rarely with in or an adv. of place:

    pilis omissis ad gladios redierunt,

    betook themselves to their swords, Caes. B. C. 3, 93; cf.:

    ad manus reditur, Auct. B. Afr. 18, 4: Caesar opinione trium legionum dejectus, ad duas redierat,

    was brought down, reduced, Caes. B. G. 5, 48 init.: collis leniter fastigatus paulatim ad planitiem redibat, sank or sloped down, descended, id. ib. 2, 8: ejus morte ea ad me lege redierunt bona, have descended to me, Ter. And. 4, 5, 4; so,

    ad hos lege hereditas,

    id. Hec. 1, 2, 97:

    quorum (principum) ad arbitrium judiciumque summa omnium rerum consiliorumque redeat,

    Caes. B. G. 6, 11:

    summa imperii, rerum ad aliquem,

    id. B. C. 1, 4; 3, 18; Ter. Phorm. 2, 2, 3:

    regnum ad aliquem,

    Plaut. Cas. 2, 5, 28:

    res ad interregnum,

    Liv. 1, 22:

    mihi ad rastros res,

    Ter. Heaut. 5, 1, 58 (with redigat ad inopiam):

    ut ad pauca redeam,

    i. e. to cut the story short, id. Hec. 1, 2, 60; id. Phorm. 4, 3, 43: aut haec bona in tabulas publicas nulla redierunt, aut si redierunt, etc., have not reached, i. e. are not registered upon, Cic. Rosc. Am. 44, 128:

    Germania in septentrionem ingenti flexu redit,

    trends towards the north, Tac. G. 35:

    in eum res rediit jam locum, Ut sit necesse,

    Ter. Heaut. 2, 3, 118; id. Ad. 2, 4, 9:

    in nubem Ossa redit,

    rises to, Val. Fl. 2, 16:

    Venus, quam penes amantūm summa summarum redit,

    falls to her lot, pertains to her, Plaut. Truc. 1, 1, 4:

    quod si eo meae fortunae redeunt, ut, etc.,

    come to that, Ter. Phorm. 1, 4, 24; so,

    adeo res,

    id. Heaut. 1, 1, 61; 5, 2, 27; id. Phorm. 1, 3, 1; 1, 2, 5:

    omnia verba huc redeunt,

    come to, amount to this, id. Eun. 1, 2, 78; cf.:

    incommoditas huc omnis,

    id. And. 3, 3, 35.

    Lewis & Short latin dictionary > redeo

  • 35 rumpo

    rumpo, rūpi, ruptum ( inf. paragog. rumpier, Afran. Com. 127), 3, v. a. [root rup], to break, burst, tear, rend, rive, rupture; to break asunder, burst in pieces, force open, etc. (very freq. and class.; a favorite word of the Aug. poets; cf. frango).
    I.
    Lit.: SI MEMBRVM RVPIT NI CVM EO PACIT TALIO ESTO, Lex XII. Tab. ap. Fest. S. V. TALIO, p. 274; and ap. Gell. 20, 1, 14; cf. Cato ap. Prisc. p. 710 P.:

    vincula,

    Lucr. 3, 83; Cic. Cat. 4, 4, 8; id. Tusc. 1, 30, 74; Prop. 4, 10, 4; Verg. A. 10, 233 al.:

    catenas,

    Prop. 3, 13, 11; Hor. S. 2, 7, 70; Ov. Am. 3, 11, 3:

    frena pudoris,

    Prop. 4, 18, 3:

    obstantia claustra,

    Hor. Ep. 1, 14, 9:

    teretes plagas (aper),

    id. C. 1, 1, 28:

    pontem,

    to break down, Liv. 7, 9; cf.:

    rupti torrentibus pontes,

    Quint. 2, 13, 16:

    montem aceto (Hannibal),

    Juv. 10, 153:

    Alpes,

    Sil. 11, 135:

    arcum,

    Phaedr. 3, 14, 10:

    plumbum (aqua),

    Hor. Ep. 1, 10, 20:

    carinam (sinus Noto remugiens),

    id. Epod. 10, 20:

    tenta cubilia tectaque,

    id. ib. 12, 12:

    vestes,

    Ov. M. 6, 131; cf.:

    tenues a pectore vestes,

    id. A. A. 3, 707:

    sinus pariterque capillos,

    id. M. 10, 722:

    linum ruptum aut turbata cera,

    Quint. 12, 8, 13:

    praecordia ferro,

    to penetrate, Ov. M. 6, 251; 5, 36; cf.:

    guttura cultro,

    to cut, id. ib. 15, 465:

    colla securi,

    id. ib. 12, 249:

    nubem (vis venti),

    to sunder, rive, Lucr. 6, 432:

    fulmen nubes rumpit,

    Sen. Q. N. 2, 58, 1:

    spiritus rumpit nubes,

    id. ib. 2, 54, 3:

    ruptae nubes et in pronum solutae,

    id. ib. 5, 12, 1:

    caelum,

    Sil. 3, 196:

    polum,

    id. 1, 135: turbo ruptus, breaking or bursting forth, Verg. A. 2, 416 et saep.:

    tuā causā rupi ramices,

    burst, ruptured, Plaut. Merc. 1, 2, 30:

    suos ramices,

    id. Poen. 3, 1, 37:

    inflatas vesiculas,

    Cic. Div. 2, 14, 33:

    pectora fremitu (leones),

    Lucr. 3, 297:

    illius immensae ruperunt horrea messes,

    filled to repletion, Verg. G. 1, 49; Col. 10, 307:

    frugibus rupta congestis horrea,

    Sid. 1, 6:

    ilia,

    Cat. 11, 20; 80, 7; Verg. E. 7, 26; cf. with a personal object:

    rupit Iarbitam Timagenis aemula lingua, Dum, etc.,

    Hor. Ep. 1, 19, 15.—Esp. reflexively, to burst or split one ' s self, to burst, split, etc.:

    me rupi causā currendo tuā,

    Plaut. Merc. 1, 2, 43; id. Capt. prol. 14; Lucil. ap. Non. 88, 11; 382, 23:

    ut me ambulando rumperet,

    Ter. Hec. 3, 4, 21:

    non, si te ruperis, Par eris,

    Hor. S. 2, 3, 319.— Mid.: ego misera risu clandestino rumpier, to burst, split, Afran. ap. Non. 382, 21 (Com. Rel. p. 154 Rib.); so,

    frigidus in pratis cantando rumpitur anguis,

    Verg. E. 8, 71:

    quā (licentiā audacium) ante rumpebar, nunc ne movear quidem,

    could have burst, Cic. Q. Fr. 3, 9, 1:

    et inflatas rumpi vesiculas,

    id. Div. 2, 14, 33; cf.:

    rumpantur iniqui, Vicimus,

    Prop. 1, 8, 27:

    miser Rumperis (sc. irā) et latras,

    Hor. S. 1, 3, 136: rumpere viam, iter, etc., to force a passage, make one ' s way by force: ferro rumpenda per hostes Est via, a passage must be burst or forced through, Verg. A. 10, 372; cf.:

    eo nisi corporibus armisque rupere cuneo viam,

    Liv. 2, 50:

    rupta via,

    Quint. 9, 4, 63:

    viam igne,

    Stat. Th. 8, 469:

    iter ferro,

    Sil. 4, 196 (with reserare viam);

    15, 782: Alpes,

    id. 11, 135:

    rupto sonuit sacer aequore Titan,

    Val. Fl. 2, 37:

    cursus,

    id. ib. 1, 3; Sil. 7, 568 et saep.:

    rumpere media agmina,

    to burst through, break through, Verg. A. 12, 683; cf.:

    proelia misso equo,

    Prop. 3, 11, 64 (4, 10, 62):

    ruptā mersum caput obruit undā,

    Ov. M. 11, 569:

    mediam aciem,

    Liv. 26, 5:

    pugnantibus acies rumpenda,

    Just. 1, 6, 11:

    ordines,

    Liv. 6, 13:

    aditus,

    Verg. A. 2, 494:

    parvos hiatus,

    Sil. 5, 616:

    fontem,

    to break open, cause to break forth, Ov. M. 5, 257:

    fontes abyssae magnae,

    Vulg. Gen. 7, 11: se rumpere, to break out, burst forth ( = erumpere):

    ubi sub lucem densa inter nubila sese Diversi rumpent radii,

    Verg. G. 1, 446:

    tantus se nubibus imber Ruperat,

    id. A. 11, 548:

    unde altus primum se erumpit Enipeus,

    id. G. 4, 368; so,

    rumpi, in mid. force: dum amnes ulli rumpuntur fontibus,

    id. ib. 3, 428:

    alicui reditum,

    to cut off, Hor. Epod. 13, 15.— Absol.: offendit, fregit, rumpit, icit poculo, wounds, Afran. ap. Non. 124, 6 (Com. Rel. p. 173 Rib.); so, si quis rumpet occidetve insciens ne fraus esto, an ancient form of rogation in Liv. 22, 10, 5; cf. Dig. 9, 2, 27, § 17. —
    II.
    Trop., to break, violate, destroy, annul, make void, interrupt, etc.:

    hunc quisquam... foedera scientem neglexisse, violasse, rupisse dicere audebit?

    Cic. Balb. 5, 13; so,

    foedera,

    Lucr. 2, 254; Auct. Her. 4, 14, 20; Liv. 9, 1; 21, 10; Hor. Ep. 1, 3, 35:

    foedus,

    Liv. 3, 25, 5; 42, 40, 3:

    imperium,

    Curt. 10, 2, 15; Tac. A. 13, 36; id. H. 3, 19:

    sacramenti religionem,

    Liv. 28, 27:

    reverentiam sacramenti,

    Tac. H. 1, 12:

    fidem induciarum, pacis, etc.,

    Liv. 9, 40 fin.; 24, 29; Verg. G. 4, 213; Flor. 4, 2, 16:

    jus gentium,

    Liv. 4, 17:

    hostium jus et sacra legationis et fas gentium,

    Tac. A. 1, 42:

    rogationes vos rogatas rumpitis,

    Plaut. Curc. 4, 2, 24:

    edicta,

    Hor. C. 4, 15, 22:

    decreta,

    Ov. M. 15, 780:

    leges,

    Luc. 4, 175:

    constat, agnascendo rumpi testamentum,

    is made void, Cic. de Or. 1, 57, 241; cf.:

    jura testamentorum ruptorum aut ratorum,

    id. ib. 1, 38, 173:

    nuptias,

    Hor. C. 1, 15, 7:

    amores,

    Verg. A. 4, 292:

    condiciones pacis,

    Vell. 2, 48, 5:

    obsequium,

    Suet. Galb. 16:

    fata aspera,

    Verg. A. 6, 882:

    fati necessitatem humanis consiliis,

    Liv. 1, 42:

    ne me e somno excitetis et rumpatis visum,

    break in upon, interrupt, Cic. Rep. 6, 12, 12; so,

    somnum,

    Verg. A. 7, 458; cf. Sen. Ep. 51, 12:

    sacra,

    Verg. A. 8, 110:

    carmina,

    Tib. 2, 3, 20:

    novissima verba,

    Ov. A. A. 1, 539:

    ut vero amplexus fessi rupere supremos,

    Val. Fl. 5, 32:

    strepitu silentia rumpi,

    Lucr. 4, 583:

    silentia (verbis),

    Verg. A. 10, 64; Ov. M. 1, 208; 11, 598; Hor. Epod. 5, 85; Val. Fl. 3, 509; Plin. Pan. 55, 4:

    diutinum silentium,

    App. M. 10, p. 239, 14:

    taciturnitatem,

    Tac. A. 1, 74:

    patientiam,

    Suet. Tib. 24:

    en age, segnes Rumpe moras,

    break off, end delay, Verg. G. 3, 43; so,

    rumpe moras,

    id. A. 4, 569; 9, 13; Ov. M. 15, 583 Bach, N. cr.; Val. Fl. 1, 306; Mart. 2, 64, 9; Plin. Ep. 5, 11, 2; cf.:

    rumpunt moras,

    Luc. 1, 264:

    otia,

    Verg. A. 6, 813.— Poet.: rumpit has imo pectore voces, breaks forth, breaks out in, gives vent to, utters, etc., Verg. A. 11, 377; so,

    vocem,

    id. ib. 2, 129; 3, 246; Sil. 8, 301; Tac. A. 6, 20:

    questus,

    Verg. A. 4, 553; Claud. Rapt. Pros. 2, 249:

    gemitum,

    Sil. 4, 458.

    Lewis & Short latin dictionary > rumpo

  • 36 seco

    sĕco, cŭi, ctum ( part. fut. secaturus, Col. 5, 9, 2), 1, v. a. [root sak-, to cut; whence securis, sĕcula, serra (secra), segmen, sexus, saxum, etc.; cf. sīca, and Gr. keiô, keazô, schizô], to cut, cut off, cut up (class.; syn.: caedo, scindo).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    leges duodecim tabularum, si plures forent, quibus rens esset judicatus, secare, si vellent, atque partiri corpus addicti sibi hominis permiserunt,

    Gell. 20, 1, 48 sq.; cf.:

    et judicatos in partes secari a creditoribus leges erant,

    Tert. Apol. 4:

    cape cultrum, seca Digitum vel aurem,

    Plaut. Merc. 2, 2, 38 sq.:

    omne animal secari ac dividi potest, nullum est eorum individuum,

    Cic. N. D. 3, 12, 29: pabulum secari non posse, be cut, mown, * Caes. B. G. 7, 14; so,

    sectae herbae,

    Hor. S. 2, 4, 67:

    gallinam,

    to cut to pieces, Juv. 5, 124:

    placenta,

    Mart. 3, 77, 3:

    alicui collum gladio suā dexterā,

    Q. Cic. Petit. Cons. 3, 10:

    palatum,

    to divide, Cels. 8, 1:

    tergora in frusta,

    Verg. A. 1, 212: dona auro gravia sectoque elephanto, i. e. of carved, wrought ivory (an imitation of the Homeric pristos elephas, Od. 18, 196), Verg. A. 3, 464:

    marmora,

    Hor. C. 2, 18, 17: sectis nitebat marmoribus, Luc. 10, 114; so absol.:

    nec ideo ferrum secandi vim non perdidit,

    Sen. Ben. 5, 5, 1:

    prave sectus unguis,

    Hor. Ep. 1, 104:

    secti lapides,

    Vulg. Exod. 20, 25. —
    B.
    In partic.
    1.
    Med. t. t., to cut surgically; to operate on; to cut off or out, amputate, excise, etc.:

    in corpore si quid ejusmodi est, quod reliquo corpori noceat, id uri secarique patimur,

    Cic. Phil. 8, 5, 15; cf.:

    saevitia secandi,

    Plin. 29, 1, 6, § 13; so,

    membra,

    id. 26, 11, 69, § 112:

    vomicam,

    Plaut. Pers. 2, 5, 13:

    varices Mario,

    Cic. Tusc. 2, 15, 35 (for which, exciditur, Cels. 7, 31); cf. of the same: C. Marius cum secaretur, ut supra dixi, principio vetuit se alligari;

    nec quisquam ante Marium solutus dicitur esse sectus,

    was cut, operated upon, Cic. Tusc. 2, 22, 53:

    servum,

    Just. Inst. 4, 3, 6.—
    2.
    To cut, castrate (very rare):

    puer avari sectus arte mangonis,

    Mart. 9, 7, 4; so,

    sectus Gallus (corresp. to eviratus),

    id. 5, 41, 3.—
    C.
    Transf. (mostly poet. and in post-Aug. prose).
    1.
    To scratch, tear, wound, hurt, injure (cf. caedo, II.):

    ambo (postes) ab infimo tarmes secat,

    the worms are gnawing them, they are wormeaten, Plaut. Most. 3, 2, 140:

    luctantis acuto ne secer ungui,

    lest I should be torn, Hor. Ep. 1, 19, 47; cf.:

    rigido sectas invenit ungue genas,

    Ov. F. 6, 148:

    teneras plantas tibi (glacies),

    Verg. E. 10, 49:

    corpora vepres,

    id. G. 3, 444:

    crura (sentes),

    Ov. M. 1, 509:

    pete ferro Corpus et intorto verbere terga seca,

    cut, lacerate, Tib. 1, 9, 22; so,

    sectus flagellis,

    Hor. Epod. 4, 11:

    loris,

    Mart. 10, 5, 14 al.:

    si quem podagra secat,

    gnaws, torments, Cat. 71, 2;

    imitated by Martial: podagra cheragraque secatur Gaius,

    Mart. 9, 92, 9.—
    2.
    Like the Gr. temnein, and our to cut, i. e.,
    a.
    To divide, cleave, separate ( poet. and in post-Aug. prose):

    quos (populos) secans interluit Allia,

    Verg. A. 7, 717:

    medios Aethiopas (Nilus),

    Plin. 5, 9, 10, § 53:

    medios agros (Tiberis),

    Plin. Ep. 5, 6, 12:

    medium agmen (Turnus),

    Verg. A. 10, 440:

    agrum (limes),

    Plin. 18, 34, 77, § 331:

    caelum (zonae),

    Ov. M. 1, 46:

    sectus orbis,

    Hor. C. 3, 27, 75; cf.:

    in longas orbem qui secuere vias,

    Ov. Am. 2, 16, 16.—
    b.
    With the idea of motion, to cut through, i. e. to run, sail, fly, swim, go, etc., through:

    delphinum similes, qui per maria umida nando Carpathium Libycumque secant,

    cut through, cleave, Verg. A.5, 595:

    aequor,

    id. ib. 5, 218:

    pontum,

    id. ib. 9, 103:

    aequor Puppe,

    Ov. M. 11, 479:

    fretum puppe,

    id. ib. 7, 1; cf.:

    vada nota (amnis),

    id. ib. 1, 370:

    ales avis... geminis secat aëra pennis,

    Cic. Arat. 48:

    aethera pennis (avis),

    Verg. G. 1, 406; 1, 409:

    auras (cornus),

    id. A. 12, 268:

    ventos (Cyllenia proles),

    ib. ib. 4, 257:

    sub nubibus arcum (Iris),

    id. ib. 9, 15 et saep.— Secare viam (vias), the Gr. temnein hodon, to take one's way, to travel a road:

    ille viam secat ad naves,

    Verg. A. 6, 899:

    hinc velut diversae secari coeperunt viae,

    Quint. 3, 1, 14.—
    II.
    Trop. (acc. to I. C. 1. and 2.).
    * A.
    To cut up, lash in speaking, i.e. to censure, satirize:

    secuit Lucilius Urbem,

    Pers. 1, 114.—
    B.
    To divide (not freq. till after the Aug. per.):

    cum causas in plura genera secuerunt,

    Cic. de Or. 2, 27, 117:

    haec in plures partes,

    Quint. 8, 6, 13; cf.:

    scrupulose in partes sectā divisionis diligentiā,

    id. 4, 5, 6:

    quae natura singularia sunt secant (corresp. to divido),

    id. 4, 5, 25:

    sectae ad tenuitatem suam vires (just before: distinguendo. dividendo),

    id. 12, 2, 13.—Hence, in Hor., like dirimo (II.), of disputes, to cut off, i.e. to decide them:

    quo multae magnaeque secantur judice lites,

    Hor. Ep. 1, 16, 42: magnas res, to cure (as it were, by a light operation), id. S. 1, 10, 15.—And once in Verg.: secare spem (the figure borrowed from the phrases secare mare, auras, viam): quae cuique est fortuna hodie, quam quisque secat spem, whatever hope each follows, i. e. indulges in, entertains, Verg. A. 10, 107 (secat, sequitur, tenet, habet;

    ut: Ille viam secat ad naves,

    id. ib. 6, 899: unde et sectas dicimus, habitus animorum et instituta philosophiae circa disciplinam, Serv.).

    Lewis & Short latin dictionary > seco

  • 37 semita

    sēmĭta, ae,f. [se-(=sed-), i.e. aside; and root mi-, to go; cf.: meo, trames], a narrow way, a path, foot - path, lane, by - way, etc. (opp. via, a highway; cf.: callis, trames): quā ibant, ab itu iter appellarunt;

    quā id anguste, semita ut semiter, dictum,

    Varr. L. L. 5, § 35 Müll.
    I.
    Lit. (freq. and class.):

    angustissimae semitae,

    Cic. Agr. 2, 35, 96; cf. Mart. 7, 61, 4:

    aut viam aut semitam monstrare,

    Plaut. Rud. 1, 3, 30:

    decedam ego illi de viā, de semitā,

    id. Trin. 2, 4, 80; cf. id. Curc. 2, 3, 8; Sen. Ep. 64, 10:

    scabras lutosasque semitas spectant, id. Ira, 3, 35, 5: omnibus viis notis semitisque essedarios ex silvis emittebat,

    Caes. B. G. 5, 19; so (opp. via) id. ib. 7, 8; Liv. 44, 43:

    semita angusta et ardua,

    id. 9, 24:

    ut Oresti nuper prandia in semitis decumae nomine magno honori fuerunt,

    Cic. Off. 2, 17, 58; Suet. Ner. 48; Enn. ap. Cic. Div. 1, 20, 40 (Ann. v. 44 Vahl.):

    rara per occultos lucebat semita calles,

    Verg. A. 9, 383:

    quā jacet Herculeis semita litoribus,

    the narrow way, Prop. 1, 11, 2 et saep.—In mal. part., Plaut. Curc. 1, 1, 36; cf.

    vulgi,

    Prop. 2, 23 (3, 17), 1.—Prov.: qui sibi semitam non sapiunt, alteri monstrant viam, Enn. ap. Cic. Div. 1, 58, 132 (Trag. v. 358 Vahl.):

    de viā in semitam degredi,

    Plaut. Cas. 3, 5, 40.—
    B.
    Transf., of other ways or paths ( poet. and in post-Aug. prose):

    formicae praedam Convectant calle angusto... opere omnis semita fervet,

    Verg. A. 4, 407;

    so of the same,

    Plin. 11, 30, 36, § 110:

    Phryxi quā semita jungi Europamque Asiamque vetat,

    Stat. Achill. 1, 409:

    spumea semita fugientis clavi,

    Val. Fl. 4, 420:

    velox Lunae pigraque Saturni,

    Claud. Laud. Stil. 2, 438:

    umida Iridis,

    id. Rapt. Pros. 2, 99:

    aratri, id. de Apono, 25: arteriae, id est spiritus semitae,

    Plin. 11, 37, 89, § 219.—
    II.
    Trop. (rare but class.), a way, path, road:

    locuples et speciosa vult esse eloquentia... feratur ergo non semitis, sed campis: non uti fontes angustis fistulis colliguntur, sed ut latissimi amnes totis vallibus fluat ac sibi viam, si quando non acceperit, faciat,

    Quint. 5, 14, 31:

    illius ego semita feci viam,

    Phaedr. 3, prol. 38:

    jam intellegetis, hanc pecuniam, quae via modo visa est exire ab isto, eandem semita revertisse,

    Cic. Verr. 2, 2, 23, § 57:

    secretum iter et fallentis semita vitae,

    Hor. Ep. 1, 18, 103:

    semita certe Tranquillae per virtutem patet unica vitae,

    Juv. 10, 364:

    novum ad victoriam iter sanguinis sui semita aperire,

    Flor. 1, 14, 4; so in eccl. Lat., freq., of a way of life, course of conduct, etc.:

    justitiae,

    Vulg. Prov. 2, 8:

    justorum,

    id. ib. 16, 17.

    Lewis & Short latin dictionary > semita

  • 38 affecto

    āvī, ātum, āre [frequ. к afficio ]
    1) страстно стремиться, горячо желать (aliquid O, L, Nep etc. и ad aliquid Tert)
    a. amicitiam alicujus L — стремиться заручиться чьей-л. дружбой
    a. viam Pl, Ter etc. — вступить на путь, поставить себе целью
    viam a. Olympo V — пролагать себе путь на Олимп, т. е. к бессмертию
    2)
    а) достигать, добыть, обрести
    spes affectandae alicujus rei L — надежда достичь чего-л.
    б) овладевать (a. mulierem Ap)
    3) принимать вид, притворяться, стараться подражать

    Латинско-русский словарь > affecto

  • 39 ingredior

    in-gredior, gressus sum, gredī depon. [ gradior ]
    1) вступать, входить (intra fines C; in urbem или urbem C, Su; in vitam C; viam и in viam C)
    i. vestigiis C или vestigia Lидти по следам
    i. alicui rei — входить во что-л. (i. castris V)
    i. ad aliquid C etc. — приступать к чему-л. или решаться на что-л.
    2) начинать говорить, приступать к изложению
    3) бросаться, нападать или преследовать в судебном порядке (i. aliquem T)
    4) приступать, начинать
    i. orationem C и in orationem Csначинать речь
    5) подвергаться (i. pericula C)

    Латинско-русский словарь > ingredior

  • 40 aperio

    a-perio, peruī, pertum, īre ( aus *ap-verio, vgl. litauisch àt-veriu, ›öffne, mache auf‹, altind. apavrnōti, ›deckt auf, öffnet‹), zum Vorschein bringen, bloß-, offen machen (Ggstz. operire), I) Verdecktes, Verhülltes sichtbar machen, sehen lassen, aufdecken, entblößen, bloßlegen (Ggstz. operire, tegere, contegere), a) eig.: aperit ramum, qui veste latebat, Verg.: unda dehiscens aperit terram, läßt den Grund sehen, Verg. – Körperteile, durch Enthüllung, corporis partes quasdam, Cic.: caput (auch als Höflichkeitsbezeigung gegen höhere Magistrate), Cic. u.a.: u. caput alci (vor jmd.), Sall. fr.: u. capita aspectu magistratuum, Plin.: aperto pectore, Ov.: apertae pectora matres, die Brust entblößt, Ov. – durch Nebel, Nacht usw. Verhülltes, dispulsa sole nebula aperuit diem, Liv.: liquidior lux aperit hostem, Curt. – u. so refl. se aperire u. medial aperiri, sichtbar werden, sich sehen lassen, zum Vorschein kommen, v. Gestirnen, v. Örtl., die uns näher treten u. dgl. (Ggstz. delitescere, occultari), Cic. – b) übtr., gleichs. Verhülltes, Verborgenes, Unbekanntes an das Licht bringen, -ziehen, an den Tag geben, -bringen, offenbaren, enthüllen (dah. auch verraten), eröffnen, darlegen (Ggstz. occulere, occultare, tegere), α) m. Acc.: istaec tua flagitia, Plaut.: occulta quaedam et quasi involuta, Cic.: involutae rei notitiam definiendo, Cic.: sententiam suam, Cic.: dissidentes suos sensus, Nep.: frontes hominum (Ggstz. tegere mentes), Cic.: errorem, Liv.: causam consilii sui, Sall.: consilium suum, Sall.: coniurationem, Sall.: rem omnem, Sall.: omnia, Liv.: futura, Verg.: casus futuros, Ov.: utriusque naturam et mores, Sall.: socios sceleris, Sall.: lux deinde aperuit bellum ducemque belli, gab Aufschluß über usw., Liv.: quo pacto hoc occipiam (accipiam!), aperi, *Plaut. mil. 1025 Br. – refl. se aperire u. medial aperiri, v. Pers., sich (seine wahre Gesinnung) offenbaren u. sich (wer man ist) verraten, coacti necessario se aperiunt, zeigen sich in ihrem wahren Lichte, Ter.: tum sumus incauti studioque aperimur in ipso, Ov. – u. ap. alqm, jmd. aufspüren, nec uspiam ruris aperitur ille, Apul. met. 7, 26. – v. Lebl., exspectandum (putabant), dum se ipsa res aperiret, an den Tag käme, Nep. Paus. 3, 7. – β) m. de u. Abl.: deinceps de insinuatione aperiendum est, Cornif. rhet. 1, 9; vgl. ibid. 2, 50. – γ) m. folg. Acc. u. Infin.: se non fortunae, sed hominibus solere esse amicum, Nep. – v. Lebl., cum et concitatio remorum directaeque in se prorae hostes appropinquare aperuissent, Liv. – δ) m. folg. indirekt. Fragesatz: aperio, qui sim, Nep.; vgl. memet ipse aperio, quis sim, Liv.: aperio, quid sentiam, Nep.

    II) Verschlossenes, Besetztes sichtbar u. offen u. dah. auch zugänglich machen, öffnen, eröffnen, er schließen, aufmachen, aufbrechen (Ggstz. operire, claudere), a) eig.: α) durch Wegziehen eines Vorhangs, einer Verhüllung, Decke, ostium, fores, Ter. u.a. (u. im Bilde quā commendatione quasi amicitiae fores aperiuntur, Cic.): ianuam, Ov. (vgl. unten no. δ, αα): portam, Caes.: domum, Catull.: tabernas, Liv.: fenestram, Cels. (u. im Bilde hanc fenestram, diesen Weg einschlagen, Suet.): aerarium, Caes. (u. im Bilde nec ita claudenda est res familiaris, ut eam benignitas aperire non possit, Cic.): carceres (in der Rennbahn), Varr.: eas arcas (Särge), Liv.: sepulcrum, Curt.: patinas, Plaut.: vas, Cato: florem, v. Gewächsen, Plin.: os (Mund), Scrib.: fauces, Quint.: oculos, pupulas, Cic.: u. (sprichw.) alci oculos aperire, ut volgo dicitur, M. Caes. b. Fronto ad M. Caes. ep. 3, 18. p. 56, 13 N.: apertas aures praebe ad nomen memoriamque filii tui, Sen. ad Marc. 5, 2. – refl., se aperire, sich öffnen, aufgehen, in templo Herculis valvae clausae repagulis subito se ipsae aperuerunt, Cic.: patris sepulchrum diruptis ianuis se aperuit, Vopisc.: flos numquam se aperit nisi vento spirante, Plin. – β) durch Abnahme eines Bandes, Siegels usw. öffnen, erbrechen, fasciculum litterarum, epistulam, litteras, Cic.: testamentum, Suet. – γ) durch Hauen, Schneiden, Graben, Stechen, Brennen usw. etw. öffnen, bloßlegen, αα) in etwas eine Öffnung machen, parietem, durchbrechen, ICt.: murum ab imo ad summum crebris cubitalibus fere cavis, Liv. – bes. als mediz. t. t., sowohl v. Arzte, cutem, Cels.: cutem latius, Cels.: vulnus latius, Cels.: pustulas acu, Cels.: locum candenti ferro, Cels. – als v. Heilmitteln, omnes vomicas celerius, Scrib.: strumas, Scrib. – u. Passiv aperiri medial = sich öffnen, aufgehen, v. Geschwüren usw., donec ea suppurent et per se aperiantur, Cels.: ubi vel per se vel per medicamenta vel etiam ferro aperta est suppuratio, Cels. – ββ) eine Örtlichkeit öffnen, eröffnen = zugänglich machen, saltum caedendo, Curt.: u. bl. saltum, Liv. – δ) prägn.: αα) eröffnen, = eine Öffnung, einen Durchgang, eine Mündung usw. bilden, sowohl durch Graben, aufgraben, graben, bloßlegen, locum, Cic.: fundamenta templi, Liv.: cavernas, Ov.: viam rectam in cuniculum, Liv.: ianuam in publico, nach der Straße zu durchbrechen, ICt.: puteum, graben, ICt. – als auch durch andere Mittel, iter ferro, mit dem Schwerte einen Weg durch die Reihen der Feinde, Sall. (u. im Bilde ap. viam potentiae, Vell.). – v. Lebl., ventus aperuit incendio viam, Liv.: mare quoque novum in Pamphyliam iter aperuerat, Curt.: aperit os aliud amnis, Curt. – ββ) eröffnen = einen Ausgang, Ausfluß verschaffen, fließen machen, fontium lacus, Varr. fr.: fontes maximos, penitus absconditos, Cornif. rhet. (u. im Bilde fontes philosophiae, eloquentiae, Cic. u. Quint.): novas venas (aquarum), ICt. – u. als mediz. t. t., cataplasmatibus efficere, ut per se pus aperiatur, Cels. – b) übtr.: α) gleichs. Verschlossenes, Unzugängliches eröffnen, erschließen, zugänglich machen, αα) bisher unzugängliche Länder, Völker usw. dem Zutritt, dem Verkehr, der Eroberung usw., Pontum, Cic.: Britanniam tam diu clausam Mela; vgl. quod pace omnis Italia erat aperta, dem freien Verkehr geöffnet war, Liv.: u. ver aperit navigantibus maria, Plin. – incognitum famae orbem terrarum armis, Liv.: reges et gentes, Tac.: Asiam regi, Curt.: mors alcis aperit Syriam, die sichere Rückkehr nach S., Tac. – ββ) bisher nicht erreichbare Zustände usw., toreuticen, anbahnen, Plin.: alci pristinae vitae consuetudinem interclusam, Cic.: alci reditum ad suos, Cic. – occasionem, Liv.: occasionem ad invadendum (v. einem Umstande), Liv.: insidiantibus casum, eine Gelegenheit, eine Blöße geben, Tac.: u. ebenso locum suspicioni aut crimini, Cic. – γγ) eine gleichs. bisher verschlossene Zeit eröffnen, ap. annum, das Jahreröffnen, erschließen, poet. v. Sternbilde Stier (weil beim Eintritt der Sonne in den Stier für den Landmann das neue Jahr begann), Verg. georg. 1, 217; u. zur Kaiserzeit von denen, die zur Benennung des Jahres das Konsulat für den ersten Januar übernahmen, Plin. pan. 58, 4. Stat. silv. 4, 1, 2. – alci vacuos honoris menses, jmdm. freie Monate der Ehre eröffnen, d.i. für jmd. M. offen machen, in denen er als Konsul eintreten kann, Tac. ann. 2, 72. – β) eine Anstalt eröffnen, d.i. allgemeiner Benutzung zugänglich machen, ludum (eine Schule), Cic.: u. so ludum dicendi, Suet.: scholam, Suet.: u. locum... asylum (einen Ort als As.), Liv. – γ) eine Geldsumme jmdm. eroffnen = jmdm. zur freien Verfügung stellen, quod DCCC (800000 Sesterze) aperuisti, Cic. ad Att. 5, 1, 2. – / Archaist. Imperf. aperibat, Ven. Fort. 5, 5, 100: Fut. aperibo, Plaut. truc. 763 ( aber Pompon. com. 173 liest Ribbeck nach Fleckeisens Vermutung a peribo).

    lateinisch-deutsches > aperio

См. также в других словарях:

  • Viam — Viam …   Deutsch Wikipedia

  • Viam — Escudo …   Wikipedia Español

  • Viam — is a commune in the Corrèze department in central France.ee also*Communes of the Corrèze department …   Wikipedia

  • Viam — 45° 36′ 36″ N 1° 53′ 04″ E / 45.61, 1.88444444444 …   Wikipédia en Français

  • viam — A way. See extra viam …   Ballentine's law dictionary

  • Viam agnoscere veritatis (1248) — Viam agnoscere veritatis is the name of a letter written by Pope Innocent IV to the Mongols. It was written on November 22, 1248, and was Pope Innocent s reply to a message from Mongol commander Baiju. Innocent IV had previously sent two letters… …   Wikipedia

  • Viam agnoscere veritatis — or Viam cognoscere veritatis , both meaning That they know the way of truth , refers to one of the following papal communications from Pope Innocent IV to the Mongols in the 13th century:* Dei patris immensa, letter sent March 5, 1245, carried by …   Wikipedia

  • Toy-Viam — Toy Viam …   Deutsch Wikipedia

  • Toy-viam — Administration Pays France Région Limousin Département Corrèze Arrondissement Ussel Canton Bugeat …   Wikipédia en Français

  • Toy-Viam — 45° 38′ 57″ N 1° 55′ 59″ E / 45.6491666667, 1.93305555556 …   Wikipédia en Français

  • Toy-Viam — Autoire de Viam Escudo …   Wikipedia Español

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»