Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

vessels

  • 81 eicio

    ē-ĭcĭo (or ejicio), jēci, jectum, 3 (eicit, dissyl., Lucr. 3, 877; 4, 1272), v. a. [jacio], to cast, thrust, or drive out; to eject, expel (class.).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    aliquem e senatu,

    Cic. de Sen. 12 fin.; Liv. 43, 15; cf.:

    ex oppido,

    Caes. B. C. 1, 30, 3:

    de senatu,

    Liv. 40, 51; 41, 26:

    de collegio,

    Cic. Q. Fr. 2, 5:

    a suis diis penatibus,

    id. Quint. 26, 83:

    finibus,

    Sall. J. 14, 8:

    domo,

    Plaut. As. 1, 3, 9; Caes. B. G. 4, 7, 3; cf.:

    aedibus foras,

    Plaut. As. 1, 2, 1:

    omnes amasios foras,

    id. Truc. 3, 1, 14:

    aliquem,

    Cic. Rep. 1, 42; id. Mil. 38 fin.; Caes. B. G. 7, 4, 4; id. B. C. 2, 19 fin.:

    aliquem in exsilium,

    Cic. Cat. 2, 7; cf.:

    o fortunatum rem publicam, si hanc sentinam hujus urbis ejecerit,

    id. ib. 2, 4, 7; so,

    eicere alone,

    Nep. Lys. 1, 5 et saep.; cf.

    of a rider,

    to throw, Verg. A. 10, 894:

    vitem ex se,

    to shoot forth, Varr. R. R. 1, 31, 3:

    sanguinem,

    to throw up, to vomit, Plin. 24, 5, 10, § 15; cf. Cic. Fam. 14, 7; Cels. 1, 3; Quint. 11, 3, 27.— Absol. (sc. fetum), to miscarry, Dig. 9, 2, 27, § 22; cf. Lucr. 4, 1272:

    linguam,

    to thrust out, Cic. de Or. 2, 66, 266: cervicem, to dislocate (luxare), Veg. Vet. 3, 41, 1; cf.

    armum,

    id. ib. 2, 45, 7; Verg. A. 10, 984:

    oculum,

    Vulg. Marc. 9, 46:

    coxas,

    Hyg. Fab. 57:

    voces pectore ab imo,

    to utter, Lucr. 3, 58:

    fauces, e quibus eici vocem et fundi videmus,

    Cic. Tusc. 2, 24, 57 (al. elicere, v. elicio).—
    2.
    Se (ex aliquo loco), to rush out, sally forth, Caes. B. G. 4, 15, 1; 5, 15, 3; 5, 21, 5; id. B. C. 3, 16, 3; Cic. Cat. 1, 12 fin. et saep.; cf.:

    sese in terram e navi,

    Cic. Verr. 2, 5, 35:

    se in agros,

    Liv. 6, 3 (also in Caes. B. G. 5, 19, 2, inst. of the vulg. reading effunderet):

    se foras,

    id. 1, 40 fin.
    B.
    In partic., as a naut. t. t., to drive a ship to land.
    1.
    To bring to land:

    naves,

    Caes. B. C. 3, 25, 4; cf.:

    navem in terram,

    id. ib. 3, 28, 5:

    naves ad Chium,

    Liv. 44, 28.—Far more freq.,
    2.
    To run aground, cast ashore; to strand, wreck.
    (α).
    Of vessels, etc.:

    scapham,

    Plaut. Rud. 1, 2, 80 sq. (v. the passage in connection):

    naves in litore,

    Caes. B. G. 5, 10, 2; cf.:

    naves in litora,

    Liv. 29, 18:

    classem ad Baleares insulas,

    id. 23, 34 fin.:

    naves apud insulas,

    Tac. A. 2, 24 et saep.—
    (β).
    Of persons, esp. in perf. part. pass., wrecked, Plaut. Rud. 2, 7, 4; 2, 3, 78; 1, 5, 14; Ter. And. 1, 3, 18; 5, 4, 20; Cic. Rosc. Am. 26, 72; Verg. A. 4, 373; Ov. M. 13, 536; id. H. 7, 89 et saep.—Hence,
    b.
    Meton. (causa pro effectu):

    ejectus homo,

    a broken, ruined man, Cic. Quint. 19 fin. (Acc. to others, an outcast, acc. to II. B.)
    II.
    Trop.
    A.
    In gen., to expel:

    curam ex animo,

    Plaut. Cas. prol. 23; cf. Cic. Rosc. Am. 19, 53; Liv. 28, 28; 30, 13:

    mollitiem animi,

    Ter. Eun. 2, 1, 16:

    superstitionis stirpes,

    Cic. Div. 2, 72.— Poet.:

    ejectus die,

    i. e. deprived of light, Stat. Th. 4, 617. —
    b.
    With se: voluptates subito se nonnumquam [p. 635] profundunt atque eiciunt universae, etc., rush forth, break forth or out, Cic. Cael. 31, 75.—
    B.
    In partic., like ekballein, to reject disapprovingly:

    Cynicorum ratio tota est eicienda,

    Cic. Off. 1, 41, 148; cf. id. Clu. 31, 86; id. Fin. 5, 8, 23 (in both passages with explodere), id. de Or. 1, 32, 146; id. Att. 2, 24, 2.—Esp. of players, public speakers, etc., to hiss or hoot off, Cic. de Or. 3, 50 fin.; Auct. Her. 4, 47 (with deridere); cf.:

    cantorum ipsorum vocibus eiciebatur,

    Cic. Sest. 55, 118.

    Lewis & Short latin dictionary > eicio

  • 82 eluo

    ē-lŭo, ŭi, ūtum, 3, v. a., to wash out, rinse out; to wash off, wash clean (class.).
    I.
    Lit.:

    vascula,

    Plaut. Aul. 2, 3, 3:

    patinas,

    id. Capt. 4, 2, 66:

    argentum (the silver vessels, the plate),

    id. Ps. 1, 2, 29:

    bacas immundas,

    Col. 12, 52, 21; 6, 3, 4:

    os,

    Cels. 3, 4:

    maculas vestium,

    Plin. 20, 8, 28, § 72; cf. Plaut. Poen. 1, 1, 71; Cic. Verr. 2, 5, 46; id. Sest. 29, 63:

    purpureum colorem omnibus undis,

    Lucr. 6, 1077; so,

    colorem,

    Quint. 1, 1, 5; cf.

    atramentum,

    Plin. 35, 6, 25, § 43:

    aliquid ex aqua,

    Cels. 7, 21 fin.:

    corpus,

    Ov. M. 11, 141:

    se asinino lacte,

    Cels. 4, 24 et saep.—
    B.
    Transf.
    1.
    To purify: vasa eluto auro, of pure gold (al. elato), Capitol. Pertin. 8.—
    2.
    To clear, to lay bare:

    Ponticum Phasim et stagna Maeotidis (sc. avibus),

    Col. 8, 8, 10.—
    b.
    In Plautus (like elavo, II.), to strip one's self of, to get rid of, squander one's property, Plaut. Rud. 2, 7, 21 sq.; id. Stich. 5, 2, 21;

    of money lavished on expensive baths: elutum in balineis,

    Plaut. Trin. 2, 4, 5.—
    II.
    Trop., to dispose of, remove, clear, or wash away, etc.:

    ut centurionum profusus sanguis eluatur: num elui praedicatio crudelitatis potest?

    Cic. Phil. 12, 6; cf.:

    infectum scelus sub gurgite vasto,

    Verg. A. 6, 742:

    crimen,

    Ov. M. 11, 141:

    vitia,

    Quint. 2, 3, 2 et saep.:

    tales amicitiae sunt remissione usus eluendae,

    i. e. to get rid of, Cic. Lael. 21; cf.:

    amara curarum (cadus),

    Hor. C. 4, 12, 20.—
    B.
    To cleanse, purify, make pure or clear:

    mentes maculatas crimine,

    Sil. 11, 200; cf. Sen. Ep. 59:

    mentem,

    Lact. 5, 19, 34.—Hence, ēlūtus, a, um, P. a., washed out, i. e. watery, insipid; in the comp.:

    irriguo nihil est elutius horto (= magis fatuum),

    Hor. S. 2, 4, 16:

    (spodi) elutior vis est,

    Plin. 34, 13, 33, § 129.

    Lewis & Short latin dictionary > eluo

  • 83 emblema

    emblēma, ătis ( abl. plur. emblematis, Cic. Verr. 2, 4, 22; * Quint. 2, 4, 27), n., = emblêma, inlaid work.
    I.
    Raised ornaments on vessels, Cic. Verr. 2, 4, 17; 22 sq.; Dig. 34, 2, 32 et saep.—
    II.
    Tessellated work, mosaic, Lucil. ap. Cic. Or. 44; id. de Or. 3, 43, 171; id. Brut. 79, 274; Varr. R. R. 3, 2, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > emblema

  • 84 equiso

    ĕquīso, ōnis, m. [equus], a groom, stableboy (ante- and post-class.), Varr. ap. Non. 105, 14; 32 sq.; Val. Max. 7, 3 ext. 2; App. M. 7, p. 194: equisones nautici, who draw vessels along by ropes, Varr. ap. Non. 106, 1; id. 451, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > equiso

  • 85 excipula

    excĭpŭla, ōrum (sc. vasa), n. [excipio], vessels for receiving liquids, receivers, receptacles, Plin. 25, 7, 38, § 78:

    in excipulis ejus fluminis,

    i. e. cavities, basins, id. 9, 22, 38, § 75.

    Lewis & Short latin dictionary > excipula

  • 86 exclusor

    exclūsor, ōris, m. [excludo, I. B.], one who shuts or drives out:

    daemoniorum,

    Aug. Serm. 37, 2; id. de Verb. Dom. 2.—
    II.
    Esp., a maker of silver vessels:

    qui de confusione massae noverunt formam vasis exprimere,

    Aug. in Psa. 67, § 39; id. Spir. et Litt. § 17.

    Lewis & Short latin dictionary > exclusor

  • 87 finis

    fīnis, is (abl. regularly fine;

    fini,

    Lucr. 1, 978;

    also fine,

    ib. 976;

    and adverb. fini, ea fini, qua fini,

    Cato, R. R. 21, 3; 28, 2; 154; Gell. 1, 3, 30; 7, 3, 29; Dig. 16, 2, 19), m. (f. mostly ante- and post-class. and poet., and only in sing., Att., Caecil., Varr., Sisenn. ap. Non. 205, 6 sq.; Lucr. 1, 107; 551; 555; 561 sq.; cf. Lachm. p. 43; Verg. A. 2, 554; 5, 328; 384; 12, 793 al.;

    rarely in class. prose,

    Cic. Leg. 2, 22, 55; id. Fam. 12, 1, 1; id. Att. 9, 10, 4; Liv. 4, 2, 4 Weissenb. ad loc.; 9, 26, 9; 22, 57, 5; Plin. 30, 10, 24, § 82; 33, 1, 1, § 3; 33, 6, 31, § 98 al.; plur. f. only Varr. L. L. 5, 1, 13; v. Neue, Formenl. 1, 703) [for fidnis, root bhid-, fid-, v. findo; for the suffix, cf.: pa-nis, ig-nis, etc.], a boundary, limit, border, = terminus, horos.
    I.
    Lit.:

    accessit propius et jam ingrediens intra finem ejus loci, quem oleae terminabant, etc.,

    Cic. Caecin. 8, 22:

    fere ad extremum finem provinciae Galliae,

    Liv. 40, 16, 5; cf. id. 33, 37, 6:

    Philaenōn arae, quem locum Aegyptum vorsus finem imperii habuere Carthaginienses,

    Sall. J. 19, 3:

    quem ad finem porrecta ac loca aperta pertinebant, cedentes (hostes) insequi,

    as far as, Caes. B. G. 2, 19, 5:

    quibus venientibus ad finem legatio Veientium obviam fuit,

    Liv. 4, 58, 1; cf.:

    nulla legatio ad finem praesto fuerat,

    id. 38, 15, 10; 10, 35, 1:

    haud procul Argivorum fine positis castris,

    id. 28, 5, 5; cf. id. 35, 27, 9 Drak.—In plur.:

    vicini nostri hic ambigunt de finibus,

    Ter. Heaut. 3, 1, 93:

    nec Mamilia lege singuli, sed ex his tres arbitri fines regemus,

    Cic. Leg. 1, 21, 55 (v. rego, I. B.):

    in finibus Lycaoniae, mihi litterae redditae sunt,

    id. Fam. 15, 1, 2: Q. Fabius Labeo arbiter Nolanis et Neapolitanis de finibus a senatu datus... fines [p. 752] terminare, id. Off. 1, 10, 33; cf.:

    SEX. ATILIVS INTER ATESTINOS ET VEICETINOS FINIS TERMINOSQVE STATVI IVSIT,

    Inscr. Orell. 3110:

    fines proferre, propagare,

    Cic. Rep. 3, 12; id. Mur. 9, 22:

    inter eos fines, quos feci,

    Liv. 1, 18, 9:

    atque hominum finem Gades Calpenque secutus,

    Sil. 1, 141.—
    B.
    Transf.
    1.
    In plur., borders, and hence territory, land, country enclosed within boundaries:

    propere de finibus suis exercitus deducerent,

    Plaut. Am. 1, 1, 60:

    per agrum Sequanorum iter in Santonum fines facere, qui non longe a Tolosatium finibus absunt,

    Caes. B. G. 1, 10, 1; cf.:

    si suas copias Aedui in fines Bellovacorum introduxerint,

    id. ib. 2, 5, 3:

    civitatum fines incolere,

    Cic. Q. Fr. 1, 1, 8:

    ego his finibus ejectus sum, quos, etc.,

    Sall. J. 14, 8:

    neque flumen neque mons erat, qui fines eorum discerneret,

    id. ib. 79, 3:

    Multum interest, alienos populare fines an tuos uri exscindive videas,

    Liv. 28, 44, 2:

    veteres nullum animal sacrum in finibus suis esse patiebantur, sed abigebant ad fines deorum, quibus sacrum esset,

    where these gods were worshipped, Macr. S. 3, 7, 6.—
    2.
    Fine or fini alicujus rei, up to, as far as, a certain point (very rare):

    matresfamiliae de muro pectoris fine prominentes passis manibus obtestabantur Romanos, ut, etc.,

    Caes. B. G. 7, 47, 5 Oud. N. cr. (al. pectore nudo); so,

    fine inguinum ingrediuntur mare,

    Sall. H. Fragm. 3, 38 Gerl. (in Arus. Mess. p. 231 ed. Lind.):

    fine genūs vestem ritu succincta Dianae,

    Ov. M. 10, 536:

    per mare umbilici fine ingressi, Auct. B. Afr. 85, 1: amphoras nolito implere nimium ansarum infimarum fini,

    Cato, R. R. 113, 2: Asiam orientis fine a Macedonibus perdomitam, Justin. 30, 4.
    II.
    Trop., a limit, bound:

    Crassus mihi visus est oratoris facultatem non illius artis terminis, sed ingenii sui finibus, immensis paene, describere,

    Cic. de Or. 1, 49, 214; cf.:

    certos mihi fines terminosque constituam, extra quos egredi non possim,

    id. Quint. 10, 35:

    finem et modum transire,

    to go beyond all bounds and measure, id. Off. 1, 29, 102; cf.:

    transcendere fines Juris,

    Lucr. 3, 60:

    modum aliquem et finem orationi facere,

    Cic. Verr. 2, 2, 48, § 118:

    est modus in rebus, sunt certi denique fines, Quos ultraque citraque nequit consistere rectum,

    Hor. S. 1, 1, 106:

    intra Naturae fines vivere,

    id. ib. 50:

    (dixit) mulierem quinque pueros enixam... eumque esse finem multijugae hominum partionis,

    Gell. 10, 2, 1:

    consulta, quibus sedecim stipendiorum finem expresserant,

    term, limit, Tac. A. 1, 78:

    his finibus luxuriam coercere,

    Gell. 2, 24, 15.—Hence, the starting-point in a race:

    Inde, ubi clara dedit sonitum tuba, finibus omnes Prosiluere suis (of vessels),

    Verg. A. 5, 139.—
    B.
    Transf., like telos.
    1.
    An end:

    in hoc (aequo judicio) uno denique falsae infamiae finis aliquis atque exitus reperiatur,

    Cic. Clu. 3, 7:

    dicendi finem facere,

    id. Sest. 65, 136; cf.:

    si placet, in hunc diem hactenus... finem disputandi facere,

    id. Rep. 2, 44 fin.:

    scribendi,

    id. de Or. 2, 55, 224:

    maledictis,

    Ter. Heaut. prol. 34:

    injuriis,

    Caes. B. G. 1, 33, 1:

    vitae finem afferre alicui,

    Cic. Phil. 6, 1, 2; cf.:

    quando finem habet motus, vivendi finem habeat necesse est,

    id. Rep. 6, 25:

    finem judiciariae controversiae constituere,

    id. Verr. 2, 1, 2, § 5:

    oratio lecta ad eum finem, quem, etc.,

    as far as, id. de Or. 1, 34, 154:

    ludus repertus, et longorum operum finis,

    Hor. A. P. 406:

    imperium sine fine,

    everlasting, Verg. A. 1, 279:

    pigetque actorum sine fine mihi,

    Ov. M. 2, 387:

    poscens sine fine oscula,

    id. ib. 4, 334 al.—Adverb.: ad eum finem, until that:

    amor bestiarum in educandis custodiendisque iis, quae procreaverunt, usque ad eum finem, dum possint se ipsa defendere,

    Cic. N. D. 2, 51, 129:

    mansit in condicione usque ad eum finem, dum judices rejecti sunt,

    id. Verr. 1, 6, 16: quem ad finem, till when? how long? quamdiu furor iste tuus eludet? quem ad finem sese effrenata jactabit audacia? id. Cat. 1, 1, 1:

    piratam vivum tenuisti: quem ad finem? dum cum imperio fuisti,

    id. Verr. 2, 5, 29, § 75; id. Mur. 5, 11; id. Fam. 9, 26, 1; cf.: Lu. Sequere... In. Sequor:

    sed finem fore quem dicam nescio (i. e. sequendi),

    Plaut. Trin. prol. 2.—
    b.
    In partic.
    (α).
    The end of life, latter end, death (not till after the Aug. per.):

    comperit invidiam supremo fine domari,

    i. e. after death, Hor. Ep. 2, 11, 12: tu ne quaesieris, quem mihi, quem tibi Finem di dederint, id. C. 1, 11, 2:

    nec quicquam jam de fine, si fata poscerent, recusans,

    Vell. 2, 123, 2; Sen. Ep. 30, 3; Val. Max. 3, 3, 4 ext.:

    septem a Neronis fine menses sunt,

    Tac. H. 1, 37:

    Augusti,

    id. A. 1, 4; 1, 16; 2, 39:

    voluntarius,

    id. ib. 4, 19; 15, 63 et saep.—
    (β).
    The end, extremity of an ascending series, i. e. the highest point, greatest degree, summit: sentis credo, me jam diu, quod telos Graeci dicunt, id dicere tum extremum, tum ultimum, tum summum:

    licebit etiam finem pro extremo aut ultimo dicere,

    Cic. Fin. 3, 7, 26; cf. id. ib. 1, 4, 11; and:

    ad finem bonorum, quo referuntur et cujus causa sunt facienda omnia,

    the chief good, id. Leg. 1, 20, 52:

    fines bonorum et malorum,

    id. Fin. 1, 17, 55; hence the title of Cicero's treatise De Finibus, analog. to the Gr. peri telôn; cf. id. Att. 13, 21, 4, with ib. 19, 4:

    honorum populi finis est consulatus,

    id. Planc. 25, 60:

    quemque sperandi sibi, eundem bene dicendi finem proponerent,

    id. Tusc. 2, 1, 3:

    duodecim tabulae, finis aequi juris,

    Tac. A. 3, 27. —
    (γ).
    An end, purpose, aim, object (but an end subjectively regarded, as an intention, or design, is propositum, consilium, mens, etc.):

    omnes artes habere finem aliquem propositum, ad quem tendunt,

    Quint. 2, 17, 22:

    laudis et gloriae,

    id. 8, 3, 11:

    domus finis est usus,

    Cic. Off. 1, 39, 138:

    officium ejus facultatis videtur esse, dicere apposite ad persuasionem: finis, persuadere dictione,

    id. Inv. 1, 5, 6; cf. id. ib. 2, 51, 156; id. Part. Or. 4, 11; id. de Or. 1, 42, 188; 2, 34, 145; Quint. 2, 15, 6:

    quem finem vel quid summum et ultimum habeat rhetorice,

    id. ib. 38:

    volgaris liberalitas referenda est ad illum Ennii finem, Nihilo minus ipsi lucet, etc.,

    Cic. Off. 1, 16, 52:

    ad finem vitae,

    Quint. 2, 17, 41:

    medicinae,

    id. ib. 25; 2, 21, 3.—
    (δ).
    An intention, design, end in view (very rare; cf. g supra):

    quod ad eum finem memoravimus, ut, etc.,

    Tac. A. 14, 64.—
    2.
    In rhet. lang., i. q. finitio and definitio, qs. an explanatory limiting, a definition, explanation (perh. not in Cic., but repeatedly in Quint.):

    dicuntur argumenta ex finitione seu fine,

    Quint. 5, 10, 54:

    est frequentissimus finis, rhetoricen esse vim persuadendi,

    id. 2, 15, 3; id. ib. 11 sq.; 4, 4, 3 Spald. N. cr.
    3.
    In the later jurid. Lat., a measure, amount:

    placuit, ut fructus hypothecarum usuris compensaret, fini legitimae usurae,

    Dig. 20, 1, 1:

    finem pretii, deminuere vel excedere,

    ib. 21, 2, 66:

    ad finem peculii legata praestare,

    ib. 49, 17, 17.

    Lewis & Short latin dictionary > finis

  • 88 fistula

    fistŭla, ae, f. [findo, fis-sum].
    I.
    In gen., a pipe, tube, e. g. a water-pipe (usually of lead;

    syn.: tubus, canalis, sypho),

    Cic. Rab. Perd. 11, 31; Front. Aquaed. 25 sq.; Plin. 2, 103, 106, § 224; 31, 6, 31, § 58; Ov. M. 4, 122; Inscr. Orell. 3322; 3324; 3892; the wind-pipe and gullet, Plin. 11, 37, 66, § 175; Gell. 17, 11, 4; the tubular vessels in the lungs, Plin. 11, 37, 72, § 188; in the teeth, id. 11, 37, 62, § 163; a hole in a sponge, id. 31, 11, 47, § 123 al.; the blow-hole of the whale, id. 9, 7, 6, § 19.—
    II.
    In partic.
    A.
    A hollow reed-stalk, a reed, cane, Plin. 12, 22, 48, § 106; 19, 5, 23, § 66.—
    2.
    Transf.
    a.
    A reed-pipe, shepherd's pipe, pipes of Pan (made of several reeds gradually decreasing in length and calibre), the Greek surinx, invented by Pan (syn.:

    tibia, sura): fistula, cui semper decrescit arundinis ordo: Nam calamus cerā jungitur usque minor,

    Tib. 2, 5, 31; cf. Verg. E. 2, 32 sq.; Ov. M. 1, 688 sq.; 2, 682; 13, 784; Plin. 7, 56, 57, § 204; Hor. C. 4, 1, 24; 4, 12, 10 et al.: eburneola, a pitch-pipe, for giving the tone in which an orator should speak, Cic. de Or. 3, 60, 225 sq.; cf. Quint. 1, 10, 27.— In comic transf.: itaque et ludis et gladiatoribus mirandas episêmasias sine ulla pastoricia fistula auferebamus, i. e. without being hissed off, Cic. Att. 1, 16, 11.—
    b.
    A writing-reed, Pers. 3, 14.—
    B.
    A sort of ulcer, a fistula, Cels. 2, 8 med.; 5, 12; 7, 4; Plin. 20, 9, 33, § 55; 24, 11, 51, § 88; Cato, R. R. 157, 14; Nep. Att. 21, 3.—
    C.
    Fistula sutoria, a shoemaker's punch, Plin. 17, 14, 23, § 100.—
    D.
    A catheter:

    aeneae fistulae fiunt,

    Cels. 7, 26, 1 init.
    E.
    Fistula farraria, a sort of hand-mill for grinding corn, Cato, R. R. 10, 3;

    also called fistula serrata,

    Plin. 18, 10, 23, § 97.

    Lewis & Short latin dictionary > fistula

  • 89 gustatorium

    gustātōrĭum, ii, n. [id.], the vessels containing an antepast, an antepast, collation, whet (v. gustatio), Plin. Ep. 5, 6, 37; Petr. 34; Mart. 14, 88 in lemm.

    Lewis & Short latin dictionary > gustatorium

  • 90 helciarius

    helcĭārĭus, ii, m. [helcium], one who draws small vessels up the stream, Mart. 4, 64, 22; Sid. poët. Ep. 2, 10.

    Lewis & Short latin dictionary > helciarius

  • 91 hippagogi

    hippăgōgi, ōrum (Gr. acc.-gūs, v. infra), f., = hippagôgoi, vessels for transporting horses, cavalry-transports:

    quinque et triginta naves, quas hippagogus vocant, ab Elea profectae, cum equitibus Gallis equisque,

    Liv. 44, 28, 7; cf. hippagines and hippegus.

    Lewis & Short latin dictionary > hippagogi

  • 92 ibi

    ĭbĭ̄, adv. [from the pronom. root I, is, with dat. ending as in tibi, sibi, in loc. sense as in ubi; cf. Sanscr. suffix bhjam; Corss. Ausspr. 1, 169], in that place, there, = entautha (cf. istic).
    I.
    Lit., in space:

    ibi cenavi atque ibi quievi in navi noctem perpetem,

    Plaut. Am. 2, 2, 100;

    tandem abii ad praetorem. Ibi vix requievi,

    id. Capt. 2, 2, 6: nempe in foro? De. Ibi, id. As. 1, 1, 104:

    in Asiam hinc abii, atque ibi, etc.,

    Ter. Heaut. 1, 1, 59:

    Demaratus fugit Tarquinios Corintho et ibi suas fortunas constituit,

    Cic. Tusc. 5, 37, 109; Ov. M. 1, 316:

    aedificabat in summa Velia: ibi alto atque munito loco arcem inexpugnabilem fore,

    Liv. 2, 7, 6:

    erit haec differentia inter hoc edictum et superius, quod ibi de eo damno praetor loquitur, etc.,

    Dig. 47, 8, 4, § 6:

    musca est meus pater... nec sacrum nec tam profanum quicquamst, quin ibi ilico adsit,

    Plaut. Merc. 2, 3, 27:

    ut illa, quae dicimus, non domo attulisse, sed ibi protinus sumpsisse videamur,

    there, on the spot, Quint. 11, 2, 46; 4, 1, 54; 12, 9, 19:

    in eo flumine pons erat. Ibi praesidium ponit,

    Caes. B. C. 1, 47.—In common speech, sometimes pleonastic, with the name of a place:

    in medio propter canalem, ibi ostentatores meri,

    Plaut. Curc. 4, 1, 15; 19; 22; id. Cist. 1, 1, 18; cf.:

    illic ibi demum'st locus, ubi, etc.,

    id. Capt. 5, 4, 3.—With corresp. relative adverbs, ubi, unde, etc.:

    nam ubi tu profusus, ibi ego me pervelim sepultam,

    Plaut. Curc. 1, 2, 7:

    nemo est, quin ubivis quam ibi, ubi est, esse malit,

    Cic. Fam. 6, 1, 1; cf.:

    ibi esse, ubi, etc.,

    id. ib. 1, 10:

    ubi tyrannus est, ibi... dicendum est plane nullam esse rem publicam,

    id. Rep. 3, 31:

    multa intelleges meliora apud nos multo esse facta quam ibi fuissent, unde huc translata essent,

    id. ib. 2, 16.—So with quo loco, etc.:

    quo loco maxime umor intus perseverabit, ibi pus proximum erit,

    Cels. 8, 9; cf.:

    quacumque equo invectus est, ibi haud secus quam pestifero sidere icti pavebant,

    Liv. 8, 9, 12:

    quo descenderant, ibi processerunt longe,

    Varr. R. R. 2, 1, 5.—With gen.:

    ibi loci terrarum orbe portis discluso,

    Plin. 6, 11, 12, § 30.—Post-class. of vessels, etc., therein (= in eis):

    qui sciens vasa vitiosa commodavit, si ibi infusum vinum est, etc.,

    Dig. 13, 6, 18, § 3.—Post-class. and very rarely with verbs of motion (for eo):

    et cum ibi venerimus,

    there, thither, Dig. 1, 2, 1 fin.; cf. ibidem.—
    II.
    Transf.
    A.
    Of time, then, thereupon (mostly ante - class. and poet., but freq. in Liv.):

    invocat deos inmortales: ibi continuo contonat Sonitu maxumo, etc.,

    Plaut. Am. 5, 1, 41 sq.; cf.:

    ubi... ibi,

    ib. 11:

    postquam... ibi,

    ib. v. 39 sq.:

    ter conatus ibi collo dare bracchia circum,

    Verg. A. 2, 792:

    ibi infit, etc.,

    Liv. 3, 71, 6:

    nec moram ullam, quin ducat, dari: Ibi demum ita aegre tulit, ut, etc.,

    then for the first time, Ter. Hec. 1, 2, 53: ibi postquam laborare aciem Calpurnius vidit, Liv. 39, 31, 4.—With cum:

    ibi cum alii mores et instituta eorum eluderent,

    Liv. 40, 5, 7:

    ibi cum de re publica retulisset,

    id. 22, 1, 4.—With corresp. ubi:

    ille ubi miser famelicus videt, me tam facile victum quaerere, ibi homo coepit me obsecrare, etc.,

    Ter. Eun. 2, 2, 30:

    non voco (te patrem): Ubi voles pater esse, ibi esto,

    Plaut. Ep. 4, 2, 25.—Pleonastically with tum:

    tum ibi nescio quis me arripit,

    Plaut. Curc. 5, 2, 47: ibi tum derepente ex alto in altum despexit mare, Enn. ap. Non. 518, 6 (Trag. Rel. v. 352 Vahl.):

    cum Aebutius Caecinae malum minaretur, ibi tum Caecinam postulasse, etc.,

    Cic. Caecin. 10, 27; cf.:

    ibi nunc (colloq.),

    Plaut. Am. prol. 135; id. Curc. 3, 68.—
    B.
    Of other relations, there, in that matter, on that occasion, in that condition (class.): nolite ibi nimiam spem habere, Cato ap. Gell. 13, 17, 1:

    numquid ego ibi peccavi?

    Plaut. Ep. 4, 2, 23:

    at pol ego ibi sum, esse ubi miserum hominem decet,

    id. Bacch. 5, 1, 21:

    si quid est, quod ad testes reservet, ibi nos quoque paratiores reperiet,

    Cic. Rosc. Am. 29, 82:

    ibi fortunae veniam damus,

    in that case, Juv. 11, 176:

    huic ab adulescentia bella intestina, caedes, rapinae, discordia civilis grata fuere, ibique juventutem suam exercuit,

    in these things, Sall. C. 5, 2; Quint. 2, 2, 12:

    non poterat ibi esse quaestio,

    id. 7, 1, 5:

    subsensi illos ibi esse et id agere inter se clanculum,

    to be at it, busy about it, Ter. Heaut. 3, 1, 63:

    ibi esse,

    id. ib. 5, 2, 30; cf.:

    cecinere vates, cujus civitatis eam civis Dianae immolasset, ibi fore imperium,

    i. e. in that state, Liv. 1, 45, 5:

    ibi imperium fore, unde victoria fuerit,

    id. 1, 24, 2:

    et interdum in sanctionibus adicitur, ut qui ibi aliquid commisit, capite puniatur, i. e. in his sanctionibus,

    Dig. 1, 8, 9, § 3.—
    2.
    Of persons, in or with him or her (very rare): duxi uxorem;

    quam ibi miseriam vidi!

    Ter. Ad. 5, 4, 13 (cf.: ibi inquit, quasi uxor locus sit, Don. ad loc.); cf.:

    nil ibi majorum respectus,

    Juv. 8, 64.—
    3.
    Esp., law t. t.: tunc ibi, then and there, in the state of affairs then existing:

    de eo, quaque ille tunc ibi habuit, tantummodo, intra annum... judicium dabo,

    Dig. 43, 16, 1 praef.; cf.: ibi autem ait praetor, ut ne quis et quae illic non habuit, complectatur, ib. § 37 sq.

    Lewis & Short latin dictionary > ibi

  • 93 inno

    in-no, āvi, ātum, 1, v. n., to swim or float in or upon.
    I.
    Lit.
    A.
    Partim submersae, partim fluitantes et innantes beluae, Cic. N. D. 2, 39, 100:

    innare contextis ratibus,

    Amm. 14, 2, 10:

    innabant pariter fluctusque secabant,

    Verg. A. 10, 222:

    innare aquae,

    Liv. 21, 26, 9:

    fluviis, Col. poët. 10, 388. — Of vessels, a fleet, etc.: quo levior classis vadoso mari innaret,

    Tac. A. 1, 70:

    pelago,

    Sil. 12, 448.—With acc.:

    rapaces fluvios,

    Verg. G. 3, 142:

    fluvium vinclis innaret Cloelia ruptis,

    Verg. A. 8, 651. — With abl.:

    aquā,

    Suet. Ner. 12.—
    B.
    To flow upon, to wash:

    innantem Maricae littoribus Lirim,

    Hor. C. 3, 17, 7.—
    II.
    Transf., to sail upon, navigate:

    Stygios lacus,

    Verg. A. 6, 134.

    Lewis & Short latin dictionary > inno

  • 94 labrum

    1.
    lā̆brum, i, n. [root lab, as in labium; v. lambo], a lip.
    I.
    Lit.:

    cape cultrum ac seca digitum vel nasum vel labrum,

    Plaut. Merc. 2, 2, 39:

    apes, quas dixisti in labris Platonis consedisse pueri,

    Cic. Div. 2, 31, 66:

    vide ut discidit labrum,

    Ter. Ad. 4, 2, 20:

    labrum superius,

    the upper lip, Caes. B. G. 5, 14:

    (poculis) labra admovere,

    Verg. E. 3, 43:

    labra movere,

    Hor. Ep. 1, 16, 60; Juv. 13, 114:

    sive puer furens impressit memorem dente labris notam,

    Hor. C. 1, 13, 12:

    haec ego mecum Compressis agito labris,

    id. S. 1, 4, 137:

    labra distorquere,

    Quint. 1, 11, 9:

    labra male porrigere, scindere, adstringere, diducere, replicare, in latus trahere,

    id. 11, 3, 81: labra labris conserere, to kiss, Cn. Matius ap. Gell. 20, 9, 2:

    labra labellis ferrummare,

    to kiss, Plaut. Mil. 4, 8, 25; so,

    labra ad labella adjungere,

    id. Ps. 5, 1, 14:

    labra valgiter commovere,

    Petr. 26:

    viscantur labra mariti,

    Juv. 6, 466.—
    B.
    Prov.:

    linere alicui labra,

    to deceive one, Mart. 3, 42, 2:

    non in pectore, sed in labris habere bonitatem,

    Lact. 3, 16, 4:

    primis or primoribus labris gustare, or attingere aliquid,

    to get a slight taste of, to get only a superficial knowledge of a thing, Cic. N. D. 1, 8, 20:

    quae ipsi rhetores ne primoribus quidem labris attigissent,

    id. de Or. 1, 19, 87:

    multos vidi qui primoribus labris gustassent genus hoc vitae,

    id. Cael. 12, 28:

    non a summis labris venire,

    not to be lightly spoken, Sen. Ep. 10, 3: similem habent labra lactucam, a saying of M. Crassus when he saw an ass eating thistles, and which may be rendered, like lips, like lettuce; meaning, like has met its like, Hier. Ep. 7, 5.—
    II.
    Transf.
    A.
    An edge, margin, brim (of a vessel, a ditch, etc.):

    ut ejus fossae solum tantundem pateret, quantum summa labra distarent,

    Caes. B. G. 7, 72:

    extra duplex vallum fossae circumdedit, interiore labro murum objecit,

    Liv. 37, 37, 11:

    labra doliorum,

    Cato, R. R. 107, 1:

    fontis,

    Plin. 31, 2, 19, § 28:

    lilium resupinis per ambitum labris,

    id. 21, 5, 11, § 23; 17, 22, 35, § 168.—
    * B.
    Poet., a trench, Aus. de Clar. Urb. 5, 9.—
    C.
    Labrum Venerium, a plant growing by rivers, Plin. 25, 13, 108, § 171;

    called also labrum Veneris,

    Ser. Samm. 1038.
    2.
    lābrum, i, n. [for lavabrum, q. v.], a basin, a tub for bathing; a vat for treading out grapes:

    labrum si in balineo non est,

    Cic. Fam. 14, 20:

    marmoreo labro aqua exundat,

    Plin. Ep. 5, 6, 20:

    splendentia,

    Verg. A. 12, 417:

    aëna,

    id. ib. 8, 22:

    marmorea duo labra ante fornicem posuit,

    Liv. 37, 3, 7:

    unda labris nitentibus instat,

    Stat. S. 1, 5, 49:

    eluacrum,

    Cato, R. R. 11:

    lupinarium,

    id. ib.:

    olearium,

    id. ib. 13; Col. 12, 50, 10 sq.; cf.: spumat plenis vindemia labris, in the full vats or vessels, Verg. G. 2, 6;

    of a tub or basin for bathing,

    Vitr. 5, 10, 4;

    of a fountain,

    Dig. 19, 1, 15.—
    II.
    Poet. transf., a bath:

    nec Dryades, nec nos videamus labra Dianae,

    Ov. F. 4, 761; cf. id. Ib. 481; id. H. 21, 178.

    Lewis & Short latin dictionary > labrum

  • 95 murrhinus

    1.
    murrĭnus ( murrhĭnus, myrrhĭnus), a, um, adj. [1. murra], of or belonging to myrrh:

    odor,

    Plaut. Poen. 5, 4, 6:

    oleo,

    Vulg. Esth. 2, 12.— Subst.: murrĭna, ae, f. (sc. potio), a drink made of good wine, flavored with myrrh and other spices, Plaut. Ps. 2, 4, 51; Doss. ap. Plin. 14, 13, 15, § 92; § 93; cf.: murrina, genus potionis quae Graece dicitur nektar, Paul. ex Fest. p. 144 Müll.
    2.
    murrĭnus ( murrhĭnus, myrrhĭnus), a, um, adj. [3. murra], of or belonging to the stone murra, murrine (postAug.).
    I.
    Adj.:

    trulla,

    made of murra, Plin. 37, 2, 7, § 20:

    vitrum,

    painted in a manner resembling murrine vases, id. 36, 26, 67, § 198.—
    II.
    Subst.: murrĭna or myrrĭna, ōrum, n. (sc. vasa), vessels of murra, murrine vases, murrines:

    murrina et crystallina ex eādem terrā effodimus,

    Plin. 33 prooem. § 5; 37, 2, 7, § 18; Juv. 6, 156.

    Lewis & Short latin dictionary > murrhinus

  • 96 murrina

    1.
    murrĭnus ( murrhĭnus, myrrhĭnus), a, um, adj. [1. murra], of or belonging to myrrh:

    odor,

    Plaut. Poen. 5, 4, 6:

    oleo,

    Vulg. Esth. 2, 12.— Subst.: murrĭna, ae, f. (sc. potio), a drink made of good wine, flavored with myrrh and other spices, Plaut. Ps. 2, 4, 51; Doss. ap. Plin. 14, 13, 15, § 92; § 93; cf.: murrina, genus potionis quae Graece dicitur nektar, Paul. ex Fest. p. 144 Müll.
    2.
    murrĭnus ( murrhĭnus, myrrhĭnus), a, um, adj. [3. murra], of or belonging to the stone murra, murrine (postAug.).
    I.
    Adj.:

    trulla,

    made of murra, Plin. 37, 2, 7, § 20:

    vitrum,

    painted in a manner resembling murrine vases, id. 36, 26, 67, § 198.—
    II.
    Subst.: murrĭna or myrrĭna, ōrum, n. (sc. vasa), vessels of murra, murrine vases, murrines:

    murrina et crystallina ex eādem terrā effodimus,

    Plin. 33 prooem. § 5; 37, 2, 7, § 18; Juv. 6, 156.

    Lewis & Short latin dictionary > murrina

  • 97 murrinus

    1.
    murrĭnus ( murrhĭnus, myrrhĭnus), a, um, adj. [1. murra], of or belonging to myrrh:

    odor,

    Plaut. Poen. 5, 4, 6:

    oleo,

    Vulg. Esth. 2, 12.— Subst.: murrĭna, ae, f. (sc. potio), a drink made of good wine, flavored with myrrh and other spices, Plaut. Ps. 2, 4, 51; Doss. ap. Plin. 14, 13, 15, § 92; § 93; cf.: murrina, genus potionis quae Graece dicitur nektar, Paul. ex Fest. p. 144 Müll.
    2.
    murrĭnus ( murrhĭnus, myrrhĭnus), a, um, adj. [3. murra], of or belonging to the stone murra, murrine (postAug.).
    I.
    Adj.:

    trulla,

    made of murra, Plin. 37, 2, 7, § 20:

    vitrum,

    painted in a manner resembling murrine vases, id. 36, 26, 67, § 198.—
    II.
    Subst.: murrĭna or myrrĭna, ōrum, n. (sc. vasa), vessels of murra, murrine vases, murrines:

    murrina et crystallina ex eādem terrā effodimus,

    Plin. 33 prooem. § 5; 37, 2, 7, § 18; Juv. 6, 156.

    Lewis & Short latin dictionary > murrinus

  • 98 myrrina

    1.
    murrĭnus ( murrhĭnus, myrrhĭnus), a, um, adj. [1. murra], of or belonging to myrrh:

    odor,

    Plaut. Poen. 5, 4, 6:

    oleo,

    Vulg. Esth. 2, 12.— Subst.: murrĭna, ae, f. (sc. potio), a drink made of good wine, flavored with myrrh and other spices, Plaut. Ps. 2, 4, 51; Doss. ap. Plin. 14, 13, 15, § 92; § 93; cf.: murrina, genus potionis quae Graece dicitur nektar, Paul. ex Fest. p. 144 Müll.
    2.
    murrĭnus ( murrhĭnus, myrrhĭnus), a, um, adj. [3. murra], of or belonging to the stone murra, murrine (postAug.).
    I.
    Adj.:

    trulla,

    made of murra, Plin. 37, 2, 7, § 20:

    vitrum,

    painted in a manner resembling murrine vases, id. 36, 26, 67, § 198.—
    II.
    Subst.: murrĭna or myrrĭna, ōrum, n. (sc. vasa), vessels of murra, murrine vases, murrines:

    murrina et crystallina ex eādem terrā effodimus,

    Plin. 33 prooem. § 5; 37, 2, 7, § 18; Juv. 6, 156.

    Lewis & Short latin dictionary > myrrina

  • 99 negociatorius

    nĕgōtĭātōrĭus ( nĕgōc-), a, um, adj. [id.], of or belonging to trade or tradespeople (post-class.):

    naves,

    trading vessels, Vop. Firm. 3:

    aurum,

    that tradespeople had to pay, Lampr. Alex. Sev. 32, 5.

    Lewis & Short latin dictionary > negociatorius

  • 100 negotiatorius

    nĕgōtĭātōrĭus ( nĕgōc-), a, um, adj. [id.], of or belonging to trade or tradespeople (post-class.):

    naves,

    trading vessels, Vop. Firm. 3:

    aurum,

    that tradespeople had to pay, Lampr. Alex. Sev. 32, 5.

    Lewis & Short latin dictionary > negotiatorius

См. также в других словарях:

  • VESSELS — Die internationale Künstlergruppe VESSELS vereint über 35 zeitgenössische Künstlerpositionen der internationalen Gefäßkunst und freien Kunst aus den Bereichen Keramik, Glas, Holz, Metall, Silber, Urushi, Textil und Papier. Die vielfach… …   Deutsch Wikipedia

  • Vessels — Infobox musical artist Name = Vessels Background = group or band Img capt = Origin = flagicon|England Leeds, West Yorkshire, England Instruments = |Genre = Post Rock Alternative rock Experimental rock Years active = 2005 ndash; present Label =… …   Wikipedia

  • Vessels For Holy Oils —     Vessels for Holy Oils     † Catholic Encyclopedia ► Vessels for Holy Oils     In Christian antiquity there existed an important category of vessels used as receptacles for holy oil. These were the ampullae or pittacia, which varied greatly in …   Catholic encyclopedia

  • Vessels, Altar — • The chalice is the cup in which the wine and water of the Eucharistic Sacrifice is contained Catholic Encyclopedia. Kevin Knight. 2006 …   Catholic encyclopedia

  • Vessels in the Danish Navy — This is a list of the vessels in the Danish Navy.=1st Squadron=Division 11* Thetis class ocean patrol vessels: ** Thetis (F357) ** Triton (F358) ** Vædderen (F359) ** Hvidbjørnen (F360) Division 12* Flyvefisken class patrol vessels;… …   Wikipedia

  • Vessels (album) — Infobox Album | Name = Vessels Type = studio Artist = Wolf Cub Released = flagicon|Australia September 2nd 2006 in Australia flagicon|USA, flagicon|UK March 6th 2007 in UK USA Recorded = 2005 2006 Genre = Psychedelic, Funk Length = 46:05 Label =… …   Wikipedia

  • Vessels of the Lakes Route — also called the Lillooet Trail), the route consisted of a series of wagon roads connected via lake travel in between. A variety of craft were use on the lakes, from steamboats to sail driven rafts to, through the early 20th Century, diesel and… …   Wikipedia

  • Vessels, Sacred —    The vessels used in celebrating the Holy Communion are so called, from the sacred purpose for which they are intended. These sacred vessels are the Chalice, Paten and Flagon, which should be made of silver or gold only the best that we have… …   American Church Dictionary and Cyclopedia

  • Vessels, Consecration of Sacred — Sacred vessels are anointed with holy Chrism, thus they are not used except in God s service at church …   Dictionary of church terms

  • vessels — ves·sel || vesl n. large craft made for navigation on water, boat, ship; container, receptacle (especially for holding liquids); tubular duct through which bodily fluids flow (e.g. blood vessel); one who has or demonstrates a certain quality …   English contemporary dictionary

  • vessels — A generic term within the meaning of tariff regulations and laws. 21 Am J2d Cust D § 49. See vessel …   Ballentine's law dictionary

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»