Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

urina

  • 1 urina

    ūrīna, ae, f. (zu altind. var(i), Wasser), der Harn, Urin, I) eig.: fistula od. iter urinae, Harnröhre, Cels.: urinam reddere, sein Wasser lassen, harnen, Cels.: so auch urinam facere, Colum.: urinam citare, tardare, Cels.: urinam emoliri manu, Cels.: calculis per urinam eiectis, Suet.: cum illum urinae difficultas torqueret, Sen.: ut in urina, ut in unguibus naturae contagio valet, Cic.: alqm urinā respergere, Val. Max.: urinā contaminare, Suet.: urinam humanam vel etiam suam bibere, Augustin.: in urina crus attollere (v. männl. Hunde), in urina sedere (v. weibl.), Plin. – Plur., urinas ciere, Plin. 21, 138: u. so Plur. auch Plin. 21, 139 u. 28, 244. Veget. mul. 5, 14, 19. – II) übtr., der Samen, urina genitalis, Plin. 8, 168: urina concepta, Iuven. 11, 170.

    lateinisch-deutsches > urina

  • 2 urina

    ūrīna, ae, f. (zu altind. var(i), Wasser), der Harn, Urin, I) eig.: fistula od. iter urinae, Harnröhre, Cels.: urinam reddere, sein Wasser lassen, harnen, Cels.: so auch urinam facere, Colum.: urinam citare, tardare, Cels.: urinam emoliri manu, Cels.: calculis per urinam eiectis, Suet.: cum illum urinae difficultas torqueret, Sen.: ut in urina, ut in unguibus naturae contagio valet, Cic.: alqm urinā respergere, Val. Max.: urinā contaminare, Suet.: urinam humanam vel etiam suam bibere, Augustin.: in urina crus attollere (v. männl. Hunde), in urina sedere (v. weibl.), Plin. – Plur., urinas ciere, Plin. 21, 138: u. so Plur. auch Plin. 21, 139 u. 28, 244. Veget. mul. 5, 14, 19. – II) übtr., der Samen, urina genitalis, Plin. 8, 168: urina concepta, Iuven. 11, 170.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > urina

  • 3 urina

    urina urina, ae f моча

    Латинско-русский словарь > urina

  • 4 urina

    ūrīna, ae, f. [kindr. with Sanscr. vāri, water; Gr. ouron; cf. urna and urceus], urine.
    I.
    Lit., Cic. Fat. 3, 5; Cels. 2, 7; 2, 19; Plin. 24, 11, 56, § 94; 24, 6, 17, § 27; Juv. 6, 313.— Plur., Plin. 24, 13, 71, § 115; Suet. Aug. 80 fin.; id. Ner. 56; id. Vesp. 23; Gell. 19, 4, 3 et saep.—
    II.
    Transf.:

    genitalis,

    seed, semen, Plin. 8, 43, 68, § 168; cf.:

    urina concepta,

    Juv. 11, 170.— Plur., Veg. Vet. 3, 15, 19.

    Lewis & Short latin dictionary > urina

  • 5 urina

    ūrīna, ae f.
    1) моча C, CC, Su etc.
    2) (тж. u. genitalis PM) семенная жидкость, семя J

    Латинско-русский словарь > urina

  • 6 ūrīna

        ūrīna ae, f     urine, C., Iu.
    * * *

    Latin-English dictionary > ūrīna

  • 7 urina

    моча (1. 14 § 4 D. 21, 1).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > urina

  • 8 urina

    as, f моча

    Латинско-русский медицинско-фармацевтический словарь > urina

  • 9 urina

    , ae f
    моча

    Latin-Russian dictionary > urina

  • 10 моча

    urina, ae f

    Latin-Russian dictionary > моча

  • 11 attollo

    at-tollo (ad-tollo), ere, emporheben, in die Höhe heben, aufheben, aufrichten, erheben, empor-, aufnehmen, emporhalten (Ggstz. demittere, summittere, premere, deprimere), I) eig.: 1) im engern Sinne: pueros, Quint.: parvum natum, Ov.: fracto crure planum (den Gaukler), Hor.: partus suos (v. Tieren), Plin.: attollere alqm mersum (im Bade), Ggstz. deprimere alqm, Cels.: Germanos fluminibus suetos levitas armorum et proceritas corporum attollit, Tac. – alteram fasciam (Ggstz. alteram fasciam premere), Cels.: pallium, Ter. – caput, Ov. u. (im Bilde) Liv.: oculos, Cels.: vix prae lacrimis oculos, Liv.: pedem, Quint.: crus in urina (vom männl. Hunde, Ggstz. sidere in urina, v. weibl.), Plin.: frontem (Ggstz. demittere), Quint.: brachia, Verg.: manus (Ggstz. summittere), Quint.: att. iras, minas, mit emporgehobenem Haupte eine zornige, drohende Stellung nehmen (v. der Schlange), Verg. Aen. 2, 381. Col. 8, 2, 11. – alqm umeris, Verg.: cubitum alcis cum umero dextrā manu, Cels.: super adstantium manibus in murum attolli, Sall. fr.: att. cornua e mari, Plin.: oculos vix humo, Ov. – manus ad caelum, Liv.: pedes super limen, Plaut.: timidum ad lumina lumen (Auge), Ov.: oculos ad virginem, Ps. Quint. decl.: ocellos contra solem, Prop.; vgl. (im Bilde) adversus dictatoriam vim attollere oculos non audere, sein Auge kühn zu erheben, Liv.: u. so contra fortunam audere attollere oculos, Sen. (vgl. Bentley Hor. carm. 1, 3, 18. p. 11 ed. 3). – refl. se attollere u. medial attolli, sich emporheben, sich aufrichten, sich emporhalten, ter sese, Verg.: att. se tam deformiter (Ggstz. abicere se tam suppliciter), Val. Max.: subito navis coepit et regere se et attollere, Sen. rhet.: venae nostrae modo summittunt se, modo attollunt, Cels.: periti imperitique nandi perinde attolluntur, Tac.: miscent se maria et nigrae attolluntur arenae, Verg. – att. se recto trunco, sich aufrecht in die Höhe richten, Ov. – se a gravi casu, Liv.: se in femur, Verg. – 2) im weitern Sinne = etw. sich hoch erheben machen oder lassen, etw. emporheben, emporsteigen machen, hoch emporrichten, aufrichten, molem, Verg.: arcem tectis, Verg.: malos (Mastbäume), Verg.: globos flammarum, emporwirbeln lassen (v. Ätna), Verg. – mare ne ventis quidem attollitur, Tac. – refl. attollere se u. medial attolli, sich erheben, emporsteigen, aufsteigen, emporwachsen, v. Pers., mox se attollit in auras, Verg.: modo se sublimis in auras attollit, modo subdit aquis, Ov.: simul visum eundem iuvenem in caelum igne plurimo attolli, Tac. – v. Flüssen, Euphratem nullā imbrium vi sponte et in immensum attolli, Tac. – v. Pflanzen, a terra se non att., Plin. – v. Bergen, ex mediis arenis in caelum attolli, Plin.: Taurus a Cappadocia se attolens, Curt. – v. Bauten, turres in LX pedes attollebantur, Tac.: columnarum ratio erat attolli super ceteros mortales, Plin. – u. v. Örtl., denen man sich nähert, sich erheben, quarto terra die primum se attollere tandem visa, Verg. Aen. 3, 205: attollit se diva Lacinia contra, ibid. 3, 552. – II) übtr., 1) erheben = aus dem Munde aufsteigen lassen, clamorem, Veget. mil. 3, 18 (auch Variante bei Frontin. 3, 9, 5): prägn., favorem, einen Beifallsruf ertönen lassen, Dict. 2, 52 (dazu Ded.); 3, 18. – 2) heben, erheben = steigen machen, a) extensiv, vocem (Ggstz. vocem summittere), Quint.: vox attollitur (Ggstz. descendit), Quint. – v. Redner, supra modum sermonis attolli, sich (mit der Stimme) über den Gesprächston erheben (stärker als im G. reden), Quint. – b) intensiv: α) körperlich u. geistig emporheben, aufrichten, erhöhen, heben, erheben, vires in milite (Ggstz. frangere), Prop.: animos civium (Ggstz. deprimere), Plin. pan.; vgl. animum nec attollant fortuita nec deprimant, Sen.: att. animos ad spem consulatus, Liv. – refl., Punica se quantis attollet gloria rebus, wird so gewaltig der p. R. sich erheben, Verg. – insbes., orationem att., die Rede heben, ihr einen höhern Schwung geben (Ggstz. orat. summittere), Quint. – u. refl. se attollere u. medial attolli v. Redner u. Dichter im Affekt = einen Aufschwung nehmen, modo nimis se attollit, modo nimis deprimit, Sen. rhet.: debet enim orator erigi, attolli, Plin. ep.: nunc attollebatur, nunc residebat, Plin. ep. – β) politisch emporheben, erhöhen, auszeichnen, rem publicam bello armisque, Tac.: suum sanguinem, Tac.: alqm insignibus triumphi, Tac.: alqm ordinibus altis et praemiis, Tac.: u. alcis progeniem super cunctos, Tac. ann. 11, 16. – γ) rednerisch heben, erheben, hervorheben, res per similitudinem, Quint.: cuncta in maius, Tac.: haec tu quā miseratione, quā copiā deflebis, ornabis, attolles! Plin. ep. – eine Pers., alqm adulationibus, Tac.: studio Ciceronis attolli, Vell.

    lateinisch-deutsches > attollo

  • 12 defrico

    dē-frico, fricuī, fricātum u. frictum, āre, abreiben, abscheuern, einreiben, frottieren, a) übh. lebl. Objj.: amphoram, Cato: dolia, Col.: vas aeneum, Vulg.: radicem diligenter, Col.: lichenas pumice, Plin.: vulnera bubulā urinā, Col.: papulam ieiunā salivā cotidie, Cels.: lenticula defricata, Augustin. serm. 208, 1. – b) leb. Wesen, deren Körper u. Körperteile: boves, Sen.: equum, Sen.: equum et sagmarium suum, Aurel. imp. bei Vopisc.: coepit, postquam perfusus est, defricari (sich [im Bade] frottieren zu lassen), Cornif. rhet.: corpora pecudum u. hominum cotidie, Col.: dentes coram, Ov.: pupulas diu, sich die Augen reiben (v. Schlaftrunkenen), Apul.: fauces membraque sibimet ad numerum in sphaeristerio, Suet. – m. Abl. (mit), quod quisque minxit, hoc sibi solet mane dentem atque russam defricare gingivam, Catull.: dens Hiberā defricatus urinā, Catull.: defr. totum boum palatum sale, Col.: u. so (im Bilde) urbem sale multo, tüchtig mit Salz durchbeizen = mit scharfem Witze durchhecheln, Hor. sat. 1, 10, 4. – / Über Partiz. defricatus u. defrictus s. Neue-Wagener Formenl.3 Bd. 3. S. 529.

    lateinisch-deutsches > defrico

  • 13 nubecula

    nūbēcula, ae, f. (Demin. v. nubes), eine kleine Wolke, I) eig. u. übtr.: a) eig., nub. parva, Plin. 18, 356. Amm. 23, 5, 12. Vulg. 3. regg. 18, 44: ortus nubeculae, Apul. de mund. 8: inter nubeculas, Tert. adv. Val. 20. – b) übtr., ein Wölkchen, dunkler Fleck, smaragdi quidam nubeculā obducti, Plin.: nubeculae oculorum, Mücken sehen, Plin.: nubeculae in facie, dunkle Flecken, Plin.: aliquae quasi nubeculae, Cels.: tamquam ex furfuribus factas nubeculas repraesentat urina, Cels.: mala (urina) et in qua velut furfures atque nubeculae apparent, Plin. – II) bildl. finsterer Ausdruck, Wolke, frontis tuae, Cic. Pis. 20. – / Nbf. nubicula, Tert. ad nat. 1, 5. Gloss. II, 375, 67 (wo ›nubicula, νεφέλιον‹).

    lateinisch-deutsches > nubecula

  • 14 difficilis

    difficilis, e [st2]1 [-] difficile, pénible, malaisé. [st2]2 [-] difficile, exigeant, chagrin, morose, bourru, revêche, dur, intraitable.    - tempus anni difficillimum, Caes. B. C. 1, 48, 5: la plus rude saison de l'année.    - difficilis urina, Plin. 23, 9, 83, § 165: dysurie.    - difficilis ad percipiendum, Quint. 8 prooem. § 4: difficile à saisir.    - difficile ad fidem est affirmare, Liv. 3.5.12: il est difficile d'affirmer positivement.    - difficile dictu, Cic.: difficile à dire.    - difficilis precibus, Ov. P. 2, 2, 20: peu accessible aux prières.    - in liberos difficilis, Att. ap. Cic. N. D. 3, 29, 72: dur pour ses enfants.
    * * *
    difficilis, e [st2]1 [-] difficile, pénible, malaisé. [st2]2 [-] difficile, exigeant, chagrin, morose, bourru, revêche, dur, intraitable.    - tempus anni difficillimum, Caes. B. C. 1, 48, 5: la plus rude saison de l'année.    - difficilis urina, Plin. 23, 9, 83, § 165: dysurie.    - difficilis ad percipiendum, Quint. 8 prooem. § 4: difficile à saisir.    - difficile ad fidem est affirmare, Liv. 3.5.12: il est difficile d'affirmer positivement.    - difficile dictu, Cic.: difficile à dire.    - difficilis precibus, Ov. P. 2, 2, 20: peu accessible aux prières.    - in liberos difficilis, Att. ap. Cic. N. D. 3, 29, 72: dur pour ses enfants.
    * * *
        Difficilis, et hoc difficile, pen. corr. Difficile, Malaisé.
    \
        Difficilis homo. Terent. Fascheux, Malaisé à contenter.
    \
        Difficiles primum terrae, collesque maligni. Virg. Dures et malaisees à labourer.
    \
        Difficile ad fidem. Liu. Malaisé à croire.

    Dictionarium latinogallicum > difficilis

  • 15 excerno

    excerno, ĕre, crēvi, crētum - tr. - [st2]1 [-] séparer, trier. [st2]2 [-] sasser, passer au tamis, tamiser. [st2]3 [-] cribler, vanner, éplucher. [st2]4 [-] rendre par évacuation, aller à la selle.    - quod excernitur, Cels.: les déjections.    - excernere sanguinem cum urinâ, Cels.: évacuer du sang avec les urines.
    * * *
    excerno, ĕre, crēvi, crētum - tr. - [st2]1 [-] séparer, trier. [st2]2 [-] sasser, passer au tamis, tamiser. [st2]3 [-] cribler, vanner, éplucher. [st2]4 [-] rendre par évacuation, aller à la selle.    - quod excernitur, Cels.: les déjections.    - excernere sanguinem cum urinâ, Cels.: évacuer du sang avec les urines.
    * * *
        Excerno, excernis, excreui, excretum, pen. prod. excernere. Columel. Cribler, Sasser, Tamiser, Blutter.

    Dictionarium latinogallicum > excerno

  • 16 attollo

    at-tollo (ad-tollo), ere, emporheben, in die Höhe heben, aufheben, aufrichten, erheben, empor-, aufnehmen, emporhalten (Ggstz. demittere, summittere, premere, deprimere), I) eig.: 1) im engern Sinne: pueros, Quint.: parvum natum, Ov.: fracto crure planum (den Gaukler), Hor.: partus suos (v. Tieren), Plin.: attollere alqm mersum (im Bade), Ggstz. deprimere alqm, Cels.: Germanos fluminibus suetos levitas armorum et proceritas corporum attollit, Tac. – alteram fasciam (Ggstz. alteram fasciam premere), Cels.: pallium, Ter. – caput, Ov. u. (im Bilde) Liv.: oculos, Cels.: vix prae lacrimis oculos, Liv.: pedem, Quint.: crus in urina (vom männl. Hunde, Ggstz. sidere in urina, v. weibl.), Plin.: frontem (Ggstz. demittere), Quint.: brachia, Verg.: manus (Ggstz. summittere), Quint.: att. iras, minas, mit emporgehobenem Haupte eine zornige, drohende Stellung nehmen (v. der Schlange), Verg. Aen. 2, 381. Col. 8, 2, 11. – alqm umeris, Verg.: cubitum alcis cum umero dextrā manu, Cels.: super adstantium manibus in murum attolli, Sall. fr.: att. cornua e mari, Plin.: oculos vix humo, Ov. – manus ad caelum, Liv.: pedes super limen, Plaut.: timidum ad lumina lumen (Auge), Ov.: oculos ad virginem, Ps. Quint. decl.: ocellos contra solem, Prop.; vgl. (im Bilde) adversus dictatoriam vim attollere oculos non audere, sein Auge kühn zu erheben,
    ————
    Liv.: u. so contra fortunam audere attollere oculos, Sen. (vgl. Bentley Hor. carm. 1, 3, 18. p. 11 ed. 3). – refl. se attollere u. medial attolli, sich emporheben, sich aufrichten, sich emporhalten, ter sese, Verg.: att. se tam deformiter (Ggstz. abicere se tam suppliciter), Val. Max.: subito navis coepit et regere se et attollere, Sen. rhet.: venae nostrae modo summittunt se, modo attollunt, Cels.: periti imperitique nandi perinde attolluntur, Tac.: miscent se maria et nigrae attolluntur arenae, Verg. – att. se recto trunco, sich aufrecht in die Höhe richten, Ov. – se a gravi casu, Liv.: se in femur, Verg. – 2) im weitern Sinne = etw. sich hoch erheben machen oder lassen, etw. emporheben, emporsteigen machen, hoch emporrichten, aufrichten, molem, Verg.: arcem tectis, Verg.: malos (Mastbäume), Verg.: globos flammarum, emporwirbeln lassen (v. Ätna), Verg. – mare ne ventis quidem attollitur, Tac. – refl. attollere se u. medial attolli, sich erheben, emporsteigen, aufsteigen, emporwachsen, v. Pers., mox se attollit in auras, Verg.: modo se sublimis in auras attollit, modo subdit aquis, Ov.: simul visum eundem iuvenem in caelum igne plurimo attolli, Tac. – v. Flüssen, Euphratem nullā imbrium vi sponte et in immensum attolli, Tac. – v. Pflanzen, a terra se non att., Plin. – v. Bergen, ex mediis arenis in caelum attolli, Plin.: Taurus a Cappadocia se attolens, Curt. – v. Bauten, turres in LX pedes attollebantur,
    ————
    Tac.: columnarum ratio erat attolli super ceteros mortales, Plin. – u. v. Örtl., denen man sich nähert, sich erheben, quarto terra die primum se attollere tandem visa, Verg. Aen. 3, 205: attollit se diva Lacinia contra, ibid. 3, 552. – II) übtr., 1) erheben = aus dem Munde aufsteigen lassen, clamorem, Veget. mil. 3, 18 (auch Variante bei Frontin. 3, 9, 5): prägn., favorem, einen Beifallsruf ertönen lassen, Dict. 2, 52 (dazu Ded.); 3, 18. – 2) heben, erheben = steigen machen, a) extensiv, vocem (Ggstz. vocem summittere), Quint.: vox attollitur (Ggstz. descendit), Quint. – v. Redner, supra modum sermonis attolli, sich (mit der Stimme) über den Gesprächston erheben (stärker als im G. reden), Quint. – b) intensiv: α) körperlich u. geistig emporheben, aufrichten, erhöhen, heben, erheben, vires in milite (Ggstz. frangere), Prop.: animos civium (Ggstz. deprimere), Plin. pan.; vgl. animum nec attollant fortuita nec deprimant, Sen.: att. animos ad spem consulatus, Liv. – refl., Punica se quantis attollet gloria rebus, wird so gewaltig der p. R. sich erheben, Verg. – insbes., orationem att., die Rede heben, ihr einen höhern Schwung geben (Ggstz. orat. summittere), Quint. – u. refl. se attollere u. medial attolli v. Redner u. Dichter im Affekt = einen Aufschwung nehmen, modo nimis se attollit, modo nimis deprimit, Sen. rhet.: debet enim orator erigi, attolli, Plin. ep.: nunc attollebatur, nunc
    ————
    residebat, Plin. ep. – β) politisch emporheben, erhöhen, auszeichnen, rem publicam bello armisque, Tac.: suum sanguinem, Tac.: alqm insignibus triumphi, Tac.: alqm ordinibus altis et praemiis, Tac.: u. alcis progeniem super cunctos, Tac. ann. 11, 16. – γ) rednerisch heben, erheben, hervorheben, res per similitudinem, Quint.: cuncta in maius, Tac.: haec tu quā miseratione, quā copiā deflebis, ornabis, attolles! Plin. ep. – eine Pers., alqm adulationibus, Tac.: studio Ciceronis attolli, Vell.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > attollo

  • 17 defrico

    dē-frico, fricuī, fricātum u. frictum, āre, abreiben, abscheuern, einreiben, frottieren, a) übh. lebl. Objj.: amphoram, Cato: dolia, Col.: vas aeneum, Vulg.: radicem diligenter, Col.: lichenas pumice, Plin.: vulnera bubulā urinā, Col.: papulam ieiunā salivā cotidie, Cels.: lenticula defricata, Augustin. serm. 208, 1. – b) leb. Wesen, deren Körper u. Körperteile: boves, Sen.: equum, Sen.: equum et sagmarium suum, Aurel. imp. bei Vopisc.: coepit, postquam perfusus est, defricari (sich [im Bade] frottieren zu lassen), Cornif. rhet.: corpora pecudum u. hominum cotidie, Col.: dentes coram, Ov.: pupulas diu, sich die Augen reiben (v. Schlaftrunkenen), Apul.: fauces membraque sibimet ad numerum in sphaeristerio, Suet. – m. Abl. (mit), quod quisque minxit, hoc sibi solet mane dentem atque russam defricare gingivam, Catull.: dens Hiberā defricatus urinā, Catull.: defr. totum boum palatum sale, Col.: u. so (im Bilde) urbem sale multo, tüchtig mit Salz durchbeizen = mit scharfem Witze durchhecheln, Hor. sat. 1, 10, 4. – Über Partiz. defricatus u. defrictus s. Neue-Wagener Formenl.3 Bd. 3. S. 529.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > defrico

  • 18 nubecula

    nūbēcula, ae, f. (Demin. v. nubes), eine kleine Wolke, I) eig. u. übtr.: a) eig., nub. parva, Plin. 18, 356. Amm. 23, 5, 12. Vulg. 3. regg. 18, 44: ortus nubeculae, Apul. de mund. 8: inter nubeculas, Tert. adv. Val. 20. – b) übtr., ein Wölkchen, dunkler Fleck, smaragdi quidam nubeculā obducti, Plin.: nubeculae oculorum, Mücken sehen, Plin.: nubeculae in facie, dunkle Flecken, Plin.: aliquae quasi nubeculae, Cels.: tamquam ex furfuribus factas nubeculas repraesentat urina, Cels.: mala (urina) et in qua velut furfures atque nubeculae apparent, Plin. – II) bildl. finsterer Ausdruck, Wolke, frontis tuae, Cic. Pis. 20. – Nbf. nubicula, Tert. ad nat. 1, 5. Gloss. II, 375, 67 (wo ›nubicula, νεφέλιον‹).

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > nubecula

  • 19 dilutus

    1. dilūtus, a, um
    part. pf. к diluo
    2. adj.
    1) разведённый водой, разбавленный ( vinum Cs)
    2) бледный, светлый (urina CC; rubor PM)

    Латинско-русский словарь > dilutus

  • 20 felleus

    a, um [ fel ]
    жёлчный, пропитанный (насыщенный) жёлчью (sudores PM; urīna CA)

    Латинско-русский словарь > felleus

См. также в других словарях:

  • urina — URINÁ, urinez, vb. I. intranz. A elimina urina din vezica urinară. – Din fr. uriner. Trimis de valeriu, 13.09.2007. Sursa: DEX 98  URINÁ vb. (fiziol.) 1. a ieşi, (pop.) a se pişa. 2. a se uda. (Copilul s a urina pe el.) Trimis de siveco …   Dicționar Român

  • urină — URÍNĂ, urine, s.f. Lichid secretat de rinichi, depozitat în vezica urinară şi eliminat din organism prin uretru. – Din fr. urine, lat. urina. Trimis de valeriu, 13.09.2007. Sursa: DEX 98  URÍNĂ s. 1. (pop.) pişat, (fam.) pipi, (fam., în limbajul …   Dicționar Român

  • URINA — a Graeco οὖρον, unde Palinuri proprium apud Maronem viri nomen. Eam in locis sacris reddere non licuisse, supra diximus. Unde sub Antonino Caracallo dammati sunt, qui urinam in co loco fecerunt, in quo statuae aut imagines erant Principis:… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • urina — (o orina) s.f. [lat. urīna, affine al gr. ôyron urina ]. (fisiol.) [liquido giallognolo, prodotto finale dell escrezione renale espulso attraverso l apparato urinario: esame delle u. ] ▶◀ Ⓖ (fam.) pipì, Ⓖ (volg.) piscia, [spec. di animale]… …   Enciclopedia Italiana

  • urina — s. f. Líquido excrementício segregado pelos rins e contido pela bexiga.   ‣ Etimologia: latim urina, ae …   Dicionário da Língua Portuguesa

  • urina — tambourina urina …   Dictionnaire des rimes

  • urina — u·rì·na s.f. CO TS fisiol. prodotto finale dell escrezione renale costituente la principale via di eliminazione dei rifiuti provenienti dal metabolismo endogeno, che si presenta normalmente come un liquido di colore giallognolo a reazione acida,… …   Dizionario italiano

  • Urina — šlapimas statusas T sritis gyvūnų anatomija, gyvūnų morfologija atitikmenys: lot. Urina ryšiai: platesnis terminas – pagrindiniai terminai …   Veterinarinės anatomijos, histologijos ir embriologijos terminai

  • urina — {{hw}}{{urina}}{{/hw}}o orina s. f. (fisiol.) Liquido giallastro prodotto dalla secrezione renale …   Enciclopedia di italiano

  • urínã — s. f., g. d. art. urínei; (cantitãţi) pl. uríne …   Romanian orthography

  • urina — pl.f. urine …   Dizionario dei sinonimi e contrari

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»