Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

urina

  • 101 mingo

    mingo, inxi, inctum and ictum, 3, v. a. [root mig, whence also meio; cf. also the Greek o micheô], to make water, to void urine:

    in me veniant mictum atque cacatum, Hor S 1, 8, 38: urina mingitur,

    Cels. 4, 20: ut quantum bibisset, tantum mingeret, Vop ap Bon. 14; Juv. 3, 107.—In mal. part., Cat. 67, 30.

    Lewis & Short latin dictionary > mingo

  • 102 necubi

    nĕcŭbi, adv. [ne alicubi], that nowhere, lest anywhere (not in Cic.). itaque faciunt lapide stratā, ut urina necubi in stabulo consistat, Varr. R. R. 2, 2, 19; so,

    ut necubi,

    Col. 2, 18, 4:

    dispositis exploratoribus, necubi Romani copias transducerent,

    Caes. B. G. 7, 35; Liv. 22, 2, 3; 25, 33, 9; Suet. Aug. 46; 86; Luc. 9, 1059.

    Lewis & Short latin dictionary > necubi

  • 103 nubecula

    nūbēcŭla, ae, f. dim. [nubes], a little cloud.
    I.
    Lit., Plin. 18, 35, 82, § 356.—
    B.
    Transf., something cloudy or dark, a dark spot:

    mala urina, in quā veluti furfures atque nubeculae apparent,

    Plin. 28, 6, 19, § 68:

    smaragdi variā nubeculā improbati,

    id. 37, 5, 18, § 68:

    nubeculae et caligationes suffusionesque oculorum,

    id. 29, 6, 38, § 123; 20, 7, 26, § 61.—
    II.
    Trop., a gloomy expression of countenance:

    frontis tuae nubecula,

    Cic. Pis. 9, 20.

    Lewis & Short latin dictionary > nubecula

  • 104 relevatio

    rĕlĕvātĭo, ōnis, f. [id.].
    I.
    = enaiôrêma (Hippoc.), scum:

    ut urina nullam faciat relevationem,

    Cael. Aur. Tard. 5, 3, 55. —
    II.
    A lightening, alleviation, relief (postclass. and very rare):

    oneris,

    Front. Ep. ad M. Caes. 4, 13.— Absol. (opp. gravatio), Cael. Aur. Tard. 5, 10, 96; Octav. Hor. 1, 9.

    Lewis & Short latin dictionary > relevatio

  • 105 respersus

    1.
    rēspersus, a, um, Part. of 1. respergo.
    2.
    rēspersus, ūs, m. [1. respergo], a sprinkling over, besprinkling (only in abl. sing.):

    pinnarum,

    Plin. 10, 3, 3, § 9:

    urinae,

    id. 24, 17, 102, § 163 dub. (Jan.: urinā adspersā).

    Lewis & Short latin dictionary > respersus

  • 106 spurcus

    spurcus, a, um, adj. [cf. spargo], dirty, unclean, impure (class.; syn.: immundus, impurus, obscenus).
    I.
    Lit.:

    res,

    Lucr. 6, 782; cf.: rem spurcissimam gustare, Varr. ap. Non. 394, 11:

    quaeque aspectu sunt spurca et odore,

    Lucil. ib. 394, 25:

    saliva,

    Cat. 78, 8; 99, 10:

    ager,

    Col. 1, praef. §

    25: spurcum atque pollutum vas,

    Gell. 17, 19, 4; App. M. 1, p. 108, 21:

    si quid est urinā spurcius,

    Gell. 17, 19, 4: tempestas spurcissima, Cic. Fragm. ap. Non. 394, 9:

    spurcatissimis tempestatibus,

    Suet. Caes. 60:

    spurcum vinum est, quod sacris adhiberi non licet, ut ait Labeo Antistius, cui aqua admixta est defrutumve aut igne tactum est, mustumve antequam defervescat,

    Fest. p. 348 Müll.; cf. Isid. Orig. 20, 3.—Of obscene defilement:

    noctes,

    Plaut. As. 4, 1, 62; cf.

    lupae,

    Mart. 1, 35, 8.—
    II.
    Trop., of character or condition, foul, base, low, mean, common: Samnis, spurcus homo, Lucil. ap. Cic. Tusc. 2, 17, 41: lictor, Varr. ap. Non. 394 5:

    Dama,

    Hor. S. 2, 5, 18:

    QVAESTVS, i. e. lenocinium,

    Inscr. Murat. 1773, 8.— Comp.:

    nihil est te spurcius uno,

    Mart. 4, 56, 3.— Sup.:

    capita taeterrima et spurcissima,

    Cic. Phil. 11, 1, 1:

    homo avarissime et spurcissime,

    id. Verr. 2, 1, 37, § 94:

    homo spurcissimae vitae ac defamatissimae,

    Gell. 14, 2, 10:

    praeferendam esse spurcissimam mortem servituti mundissimae,

    Sen. Ep. 70, 21: spurca ingenii vestigia, Afran. ap. Non. 393, 27.—Hence, adv.: spurcē, dirtily, impurely.
    1.
    Lit.:

    sus in pabulatione spurce versatur,

    Col. 7, 9, 14.—
    2.
    Trop., basely, meanly, villanously:

    spurce factum,

    Auct. Her. 1, 5, 8:

    qui in illam miseram tam spurce, tam impie dixeris,

    i. e. hast charged her with unchastity, Cic. Phil. 2, 38, 99 fin.—Comp.: spurcius nos quam alios opicos appellatione foedant, Cato ap. Plin. 29, 1, 7, § 14.— Sup.:

    perscribere spurcissime,

    Cic. Att. 11, 13, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > spurcus

  • 107 subsido

    sub-sīdo, sēdi, sessum, 3 (collat. form acc. to 2d conj., subsīdent, Luc. 1, 646; Amm. 28, 4, 22), v. n. and a.
    I.
    Neutr., to sit down, crouch down, squat; to set one's self down, settle down, sink down (class.).
    A.
    Lit.
    1.
    In gen.: agite nunc, subsidite omnes, quasi solent triarii, Plaut. ap. Varr. L. L. 5, § 89 Müll.; and ap. Fest. p. 306 ib.; cf.:

    subsidunt Hispani adversus emissa tela ab hoste, inde ad mittenda ipsi consurgunt,

    Liv. 28, 2:

    partem militum subsidere in subsidiis jussit,

    id. 1, 14; cf.:

    poplite subsidens,

    Verg. A. 12, 492:

    alii elephanti clunibus subsidentes,

    Liv. 44, 5:

    subsedit in illā Ante fores ara,

    Ov. M. 9, 297.—
    b.
    Of things, to sink, settle, subside:

    sidebant campi, crescebant montibus altis Ascensus: neque enim poterant subsidere saxa,

    Lucr. 5, 493:

    valles,

    Ov. M. 1, 43; Curt. 9, 9, 19:

    limus mundi ut faex,

    Lucr. 5, 497; cf.:

    faeces in fundis vasorum,

    Col. 12, 50, 14; Sen. Ep. 108, 26:

    in urinā quod subsidit, si album est, etc.,

    Plin. 28, 6, 19, § 68: aqua subsidit, settles, becomes clear, Auct. B. Alex. 5: flumina, fall, subside (opp. surgit humus), Ov. M. 1, 344:

    undae,

    subside, abate, Verg. A. 5, 820;

    hence, transf., venti,

    Prop. 1, 8, 13 (15); Ov. Tr. 2, 151.— Poet.:

    extremus galeāque imā subsidit Acestes,

    remains at the bottom, Verg. A. 5, 498:

    ebur posito rigore Subsidit digitis ceditque,

    gives way, yields, Ov. M. 10, 284:

    multae per mare pessum Subsedere suis pariter cum civibus urbes,

    are sunk, Lucr. 6, 590:

    terraene dehiscent Subsidentque urbes,

    Luc. 1, 646: subsidere fata videbat, sink, like the heavier weight on the scales, Sil. 6, 28.—
    2.
    In partic.
    a.
    Pregn., to settle down, establish one's self in a place; to remain sitting, remain, abide, stay:

    si (apes) ex alvo minus frequentes evadunt ac subsidit pars aliqua,

    Varr. R. R. 3, 16, 36:

    subsedi in ipsā viā,

    Cic. Att. 5, 16, 1:

    in Siciliā,

    id. Fam. 6, 8, 2: multitudo... quae in castris subsederat, * Caes. B. G. 6, 36:

    quosdam ex Vitelliis subsedisse Nuceriae,

    Suet. Vit. 1 fin.:

    in oppido Reatino,

    id. Vesp. 1:

    commixti corpore tantum Subsident Teucri,

    Verg. A. 12, 836; Quint. 2, 1, 3.—
    (β).
    Of things:

    in Nilo navicula subsedit,

    ran aground, Liv. Epit. 112.—
    b.
    To crouch down on the watch, to lie in wait, lie in ambush:

    cur neque ante occurrit, ne ille in villā resideret: nec eo in loco subsedit, quo ille noctu venturus esset?

    Cic. Mil. 19, 51:

    si illum ad urbem noctu accessurum sciebat, subsidendum atque exspectandum fuit,

    id. ib. 19, 49:

    partem militum subsidere in insidiis jussit,

    Liv. 1, 14, 7; v. II. infra.—
    c.
    Of female animals, to yield, submit to the male ( poet. and very rare):

    maribus subsidere (pecudes et equae),

    Lucr. 4, 1198:

    juvet ut tigres subsidere cervis,

    Hor. Epod. 16, 31.—
    B.
    Trop., to subside, decrease, abate (rare):

    in controversiis subsidit impetus dicendi,

    Quint. 3, 8, 60:

    nec silentio subsidat, sed firmetur consuetudine (vox),

    id. 11, 3, 24:

    vitia subsidunt,

    Sen. Ep. 94, 69:

    formidata subsidunt et sperata decipiunt,

    id. ib. 13, 12.—
    2.
    To settle down:

    hinc accidit ut aetas jam altioribus disciplinis debita in scholā minore subsidat,

    i. e. is held back, Quint. 2, 1, 3.—
    II.
    Act. (acc. to I. A. 2. b.), to lie in wait for, to waylay any one ( poet. and in post-class. prose):

    devictam Asiam (i. e. Agamemnonem) subsedit adulter,

    Verg. A. 11, 268:

    leonem,

    Sil. 13, 221:

    copiosos homines,

    Amm. 28, 4, 22:

    insontem,

    id. 16, 8, 3:

    serpens foramen,

    to watch, id. 16, 2, 4: regnum, Luc. 5, 226 Heyne and Mart. (dub. Lag. regno).

    Lewis & Short latin dictionary > subsido

  • 108 tabificus

    tābĭfĭcus, a, um, adj. [id.], melting, dissolving, wasting, infectious, corroding:

    radii (solis),

    Lucr. 6, 737:

    venenum lentum atque tabificum,

    Suet. Tib. 73; so,

    seps,

    Luc. 9, 723:

    aër,

    id. 5, 911:

    urina,

    Plin. 8, 37, 56, § 134:

    sanies,

    Sil. 6, 276:

    caeli vitia,

    Sen. Oedip. 79: terram edisse his tabificum est, Plin. 8, 10, 10, § 29: tabificae mentis perturbationes, * Cic. Tusc. 4, 16, 36.

    Lewis & Short latin dictionary > tabificus

  • 109 tortuosus

    tortŭōsus, a, um, adj. [tortus].
    I. A.
    Lit.:

    est autem (alvus) multiplex et tortuosa,

    Cic. N. D. 2, 54, 136:

    loca,

    id. ib. 2, 57, 144:

    serrula,

    id. Clu. 64, 180:

    per tortuosi amnis sinus flexusque,

    Liv. 27, 47, 10:

    serpens,

    Vulg. Isa. 27, 1: coluber, id. Job, 26, 13.— Comp.:

    quiddam tortuosius,

    Plin. 11, 46, 106, § 255.—
    B.
    Trop., entangled, involved, complicated, confused:

    tortuosum genus disputandi,

    Cic. Ac. 2, 31, 98:

    visa quaedam tortuosa et obscura,

    id. Div. 2, 63, 129:

    ingenium,

    id. Lael. 18, 65:

    res anxiae et tortuosae,

    Gell. 13, 11, 4.— Sup.:

    quis aperit tortuosissimam istam et implicatissimam nodositatem?

    Aug. Conf. 2, 10. —
    * II.
    Painful, torturing:

    rusci radix bibitur in tortuosiore urinā,

    i. e. in strangury, Plin. 21, 27, 100, § 173.—
    * Adv.: tortŭōsē, crookedly, tortuously:

    procedat serpens,

    Tert. adv. Valent. 4, 43 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > tortuosus

  • 110 urinalis

    ūrīnālis, e, adj. [urina], of or belonging to urine, urinary, urinative:

    viae,

    Cael. Aur. Tard. 5, 3; cf.

    fistula,

    Veg. 3, 15: virtutes, [p. 1936] Cael. Aur. Tard. 5, 2:

    medicamenta,

    id. ib. 1, 4; 5, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > urinalis

  • 111 urinor

    ūrīnor, āri, v. dep. (ante-class. collat. form ūrīno, āre) [urina; Gr. oureô], to plunge under water, to dive:

    urinare est mergi in aquam,

    Varr. L. L. 5, § 126 Müll.; Cic. Fragm. ap. Non. 474, 27; Plin. 11, 37, 72, § 188.—Part.:

    urinantes,

    Plin. 9 30, 48, § 91.

    Lewis & Short latin dictionary > urinor

См. также в других словарях:

  • urina — URINÁ, urinez, vb. I. intranz. A elimina urina din vezica urinară. – Din fr. uriner. Trimis de valeriu, 13.09.2007. Sursa: DEX 98  URINÁ vb. (fiziol.) 1. a ieşi, (pop.) a se pişa. 2. a se uda. (Copilul s a urina pe el.) Trimis de siveco …   Dicționar Român

  • urină — URÍNĂ, urine, s.f. Lichid secretat de rinichi, depozitat în vezica urinară şi eliminat din organism prin uretru. – Din fr. urine, lat. urina. Trimis de valeriu, 13.09.2007. Sursa: DEX 98  URÍNĂ s. 1. (pop.) pişat, (fam.) pipi, (fam., în limbajul …   Dicționar Român

  • URINA — a Graeco οὖρον, unde Palinuri proprium apud Maronem viri nomen. Eam in locis sacris reddere non licuisse, supra diximus. Unde sub Antonino Caracallo dammati sunt, qui urinam in co loco fecerunt, in quo statuae aut imagines erant Principis:… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • urina — (o orina) s.f. [lat. urīna, affine al gr. ôyron urina ]. (fisiol.) [liquido giallognolo, prodotto finale dell escrezione renale espulso attraverso l apparato urinario: esame delle u. ] ▶◀ Ⓖ (fam.) pipì, Ⓖ (volg.) piscia, [spec. di animale]… …   Enciclopedia Italiana

  • urina — s. f. Líquido excrementício segregado pelos rins e contido pela bexiga.   ‣ Etimologia: latim urina, ae …   Dicionário da Língua Portuguesa

  • urina — tambourina urina …   Dictionnaire des rimes

  • urina — u·rì·na s.f. CO TS fisiol. prodotto finale dell escrezione renale costituente la principale via di eliminazione dei rifiuti provenienti dal metabolismo endogeno, che si presenta normalmente come un liquido di colore giallognolo a reazione acida,… …   Dizionario italiano

  • Urina — šlapimas statusas T sritis gyvūnų anatomija, gyvūnų morfologija atitikmenys: lot. Urina ryšiai: platesnis terminas – pagrindiniai terminai …   Veterinarinės anatomijos, histologijos ir embriologijos terminai

  • urina — {{hw}}{{urina}}{{/hw}}o orina s. f. (fisiol.) Liquido giallastro prodotto dalla secrezione renale …   Enciclopedia di italiano

  • urínã — s. f., g. d. art. urínei; (cantitãţi) pl. uríne …   Romanian orthography

  • urina — pl.f. urine …   Dizionario dei sinonimi e contrari

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»