turpīdo

turpĭtūdo, ĭnis, f. [turpis], ugliness, unsightliness, foulness, deformity (syn. deformitas).

Lit. (very rare):

an est ullum malum majus turpitudine?

Cic. Off. 3, 29, 105:

virtutis laude turpitudinem tegere,

App. Mag. p. 283, 9.—

Trop., baseness, shamefulness, disgrace, dishonor, infamy, turpitude (syn.:

obscenitas, dedecus): ut nullum probrum, nullum facinus, nulla turpitudo ab accusatore obiceretur,

Cic. Font. 16, 37:

quanta erit turpitudo, quantum dedecus, quanta labes,

id. Phil. 7, 5, 15:

turpitudinem atque infamiam delere ac tollere,

id. Verr. 1, 16, 49; id. Fin. 3, 11, 38:

si omnia fugiendae turpitudinis adipiscendaeque honestatis causā faciemus,

id. Tusc. 2, 27, 66; cf.:

fuga turpitudinis, appetentia laudis et honestatis,

id. Rep. 1, 2, 2:

(divitiis) abuti per turpitudinem,

Sall. C. 13, 2:

cum summā turpitudine in exsilio aetatem agere,

id. ib. 58, 12:

populo turpitudinem et impudentiam exprobrare,

Suet. Aug. 42:

verborum,

Cic. de Or. 2, 59, 242:

ut turpitudinem fugae virtute delerent,

Caes. B. G. 2, 27:

generis,

Quint. 3, 7, 19:

pristinae vitae,

Gell. 18, 3, 3.— Plur.:

propter flagitiorum ac turpitudinum societatem,

fellowship in vile practices, Cic. Verr. 2, 5, 41, § 107; v. also turpido.