Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

turpĕ

  • 21 Жалкое зрелище - старый солдат

    Латинско-русский словарь крылатых слов и выражений > Жалкое зрелище - старый солдат

  • 22 turpemente avv

    [turpe'mente]

    Dizionario Italiano-Inglese > turpemente avv

  • 23 Мерзко

    - turpe; turpiter; obscaene; nequiter; nefarie; pessimum in modum; abominandum in modum;

    Большой русско-латинский словарь Поляшева > Мерзко

  • 24 turpis

    , turpe (m = f,n)
      безобразный, позорный, постыдный

    Dictionary Latin-Russian new > turpis

  • 25 turpis

    turpis, e [st1]1 [-] laid, vilain, difforme, hideux, repoussant.    - spectare turpes, Plaut.: contempler des personnes laides.    - pes turpis, Hor.: pied contrefait.    - turpes morbo viri, Hor. C. 1, 37, 9: hommes défigurés par la maladie.    - turpia membra fimo, Virg. En. 5: membres souillés de boue. [st1]2 [-] honteux, déshonorant, indigne, ignoble, infâme.    - fuga turpis, Cic.: fuite honteuse.    - homo turpissimus, Cic.: le dernier des hommes.    - nihil turpe dictu, Cic. Fam. 9, 22, 1: rien qu'il soit honteux de dire.    - turpe (est) + inf.: c'est honteux de.    - nihil est turpius quam bellum gerere, Cic. Lael. 21, 77: rien n'est plus honteux de faire la guerre.    - quid turpius quam illudi, Cic. Lael. 99: quoi de plus honteux que de se laisser jouer.    - habere quaestui rem publicam turpe est, Cic. Off. 2, 22, 77: trafiquer de la chose publique est une honte.    - turpe, is, n.: chose honteuse, honte, infamie.    - turpe senilis amor, Ov. Am. 1, 9, 4: c'est chose honteuse que l'amour chez un vieillard.    - quod quidem mihi videtur esse turpissimum, Cic. Tusc. 2, 4, 12: et cela, me semble-t-il, est le comble de l'infamie.    - nec honesto quicquam honestius, nec turpi turpius, Cic. Fin. 4, 27, 75: il n'y a rien de plus honnête que ce qui est honnête, ni rien de plus honteux que ce qui est honteux.    - honesta et turpia virtutis ac malitiae societas efficit, Sen. Ep. 31, 5: l'honnête et le honteux résultent de leur association, l'un avec la vertu, l'autre avec le vice. [st1]3 [-] licencieux, indécent, obscène.    - turpe, adv.: honteusement; d'une façon indécente.    - turpe incedere, Catul. 42, 8: marcher indécemment, avoir une démarche indécente.
    * * *
    turpis, e [st1]1 [-] laid, vilain, difforme, hideux, repoussant.    - spectare turpes, Plaut.: contempler des personnes laides.    - pes turpis, Hor.: pied contrefait.    - turpes morbo viri, Hor. C. 1, 37, 9: hommes défigurés par la maladie.    - turpia membra fimo, Virg. En. 5: membres souillés de boue. [st1]2 [-] honteux, déshonorant, indigne, ignoble, infâme.    - fuga turpis, Cic.: fuite honteuse.    - homo turpissimus, Cic.: le dernier des hommes.    - nihil turpe dictu, Cic. Fam. 9, 22, 1: rien qu'il soit honteux de dire.    - turpe (est) + inf.: c'est honteux de.    - nihil est turpius quam bellum gerere, Cic. Lael. 21, 77: rien n'est plus honteux de faire la guerre.    - quid turpius quam illudi, Cic. Lael. 99: quoi de plus honteux que de se laisser jouer.    - habere quaestui rem publicam turpe est, Cic. Off. 2, 22, 77: trafiquer de la chose publique est une honte.    - turpe, is, n.: chose honteuse, honte, infamie.    - turpe senilis amor, Ov. Am. 1, 9, 4: c'est chose honteuse que l'amour chez un vieillard.    - quod quidem mihi videtur esse turpissimum, Cic. Tusc. 2, 4, 12: et cela, me semble-t-il, est le comble de l'infamie.    - nec honesto quicquam honestius, nec turpi turpius, Cic. Fin. 4, 27, 75: il n'y a rien de plus honnête que ce qui est honnête, ni rien de plus honteux que ce qui est honteux.    - honesta et turpia virtutis ac malitiae societas efficit, Sen. Ep. 31, 5: l'honnête et le honteux résultent de leur association, l'un avec la vertu, l'autre avec le vice. [st1]3 [-] licencieux, indécent, obscène.    - turpe, adv.: honteusement; d'une façon indécente.    - turpe incedere, Catul. 42, 8: marcher indécemment, avoir une démarche indécente.
    * * *
        Turpis, et hoc turpe, contrarium Pulchro. Ad corpus et ad animum refertur. Vilain, Laid, et Difforme, Deshonneste.
    \
        Fuga turpis. Cic. Deshonneste.
    \
        Praeceptor turpis. Quintil. Meschant.
    \
        Turpe caput. Virgil. Grand.
    \
        Turpis. Sallust. Cruel.

    Dictionarium latinogallicum > turpis

  • 26 turpis

    turpis, e, adj. [Sanscr. root tarp-, to be ashamed], ugly, unsightly, unseemly, foul, filthy (class.; esp. freq. in a trop. sense; syn.: taeter, foedus, deformis, obscaenus, immundus).
    I.
    Lit.:

    aspectus deformis atque turpis,

    Cic. Off. 1, 35, 126; Plaut. Poen. 1, 2, 125:

    ornatus,

    id. ib. 1, 2, 94; cf.

    infra, II.: vestitus,

    Ter. Phorm. 1, 2, 57:

    colores foedā specie,

    Lucr. 2, 421:

    pes,

    Hor. S. 1, 2, 102:

    podex,

    id. Epod. 8, 5:

    rana,

    id. ib. 5, 19:

    pecus,

    id. S. 1, 3, 100:

    viri morbo,

    deformed, disfigured, id. C. 1, 37, 9:

    macies,

    id. ib. 3, 27, 53:

    scabies,

    Verg. G. 3, 441:

    podagrae,

    id. ib. 3, 299:

    udo membra flmo,

    i. e. befouled, id. A. 5, 358; cf.

    toral,

    Hor. Ep. 1, 5, 22; Mart. 7, 36, 5; 8, 79, 2.— Sup.: simia quam similis turpissima bestia nobis, Enn. ap. Cic. N. D. 1, 35, 97 (Sat. v. 45 Vahl.)—
    II.
    Transf., of sound, disagreeable, cacophonous:

    si etiam abfugit turpe visum est,

    Cic. Or. 47, 158.—
    III.
    Trop., unseemly, shameful, disgraceful, base, infamous, scandalous, dishonorable (syn.:

    inhonestus, impurus, sordidus, indecorus): pulchrum ornatum turpes mores pejus caeno collinunt,

    Plaut. Most. 1, 3, 133:

    verbum,

    Ter. Heaut. 5, 4, 19:

    cum esset proposita aut fuga turpis aut gloriosa mors,

    Cic. Fin. 2, 30, 97:

    mors honesta saepe vitam quoque turpem exornat, at vita turpis saepe ne morti quidem honestae locum relinquit,

    id. Quint. 15, 49:

    adulescentia,

    id. Font. 15, 34:

    causam,

    Auct. Her. 1, 6, 9:

    causa,

    Caes. B. C. 3, 20:

    luxuria cum omni aetati turpis, tum senectuti foedissima est,

    Cic. Off. 1, 34, 123:

    si enim disserunt, nihil esse obscenum, nihil turpe dictu,

    id. Fam. 9, 22, 1:

    neque rogemus res turpes, nec faciamus rogati,

    id. Lael. 12, 40:

    formido mortis,

    id. Rep. 1, 3, 4:

    pars ingentem formidine turpi Scandunt equum,

    Verg. A. 2, 400:

    repulsa,

    Hor. Ep. 1, 1, 43:

    turpem senectam Degere,

    id. C. 1, 31, 19:

    adulter,

    id. ib. 1, 33, 9:

    meretricis amor,

    id. S. 1, 4, 111:

    non turpis ad te, sed miser confugit,

    Cic. Quint. 31, 98; id. Att. 5, 11, 5:

    prodis ex judice Dama Turpis,

    Hor. S. 2, 7, 55:

    sub dominā meretrice turpis,

    id. Ep. 1, 2, 25:

    Egestas,

    Verg. A. 6, 276:

    facta,

    Quint. 1, 2, 2:

    fama,

    Tac. A. 12, 49:

    nihil turpe est, cujus placet pretium,

    Sen. Ep. 95, 33:

    luxus,

    Juv. 6, 298:

    fames,

    Flor. 4, 5, 3:

    foedus,

    Val. Max. 1, 6, 7:

    metus,

    id. 2, 9, 8.— Comp.:

    quid hoc turpius? quid foedius?

    Cic. Phil. 2, 34, 86:

    quid est autem nequius aut turpius effeminato viro?

    id. Tusc. 3, 17, 36:

    nihil est turpius quam cum eo bellum gerere, quocum familiariter vixeris,

    id. Lael. 21, 77; 26, 99; Caes. B. G. 4, 2.— Sup.:

    homo turpissimus atque inhonestissimus,

    Cic. Rosc. Am. 18, 50:

    iste omnium turpissimus et sordidissimus,

    id. Att. 9, 9, 3:

    turpissima fuga,

    Caes. B. C. 2, 31: turpissimus calumniae quaestus, Crassus ap. Cic. de Or. 2, 55, 226:

    quod quidem mihi videtur esse turpissimum,

    Cic. Tusc. 2, 4, 12.—
    b.
    As subst.: turpĕ, is, n., a base or shameful thing, a disgrace, shame, reproach:

    nec honesto quicquam honestius, nec turpi turpius,

    Cic. Fin. 4, 27, 75: turpe senex miles, turpe senilis amor. Ov. Am. 1, 9, 4: honesta et turpia virtutis ac malitiae societas efficit, Sen. Ep. 31, 5.— Adv. ( poet.):

    turpe incedere,

    in an unsightly manner, unbecomingly, Cat. 42, 8:

    gemens,

    Stat. Th. 3, 334.—
    c.
    Turpe est, or simply turpe, with a subj.-clause:

    habere quaestui rem publicam, non modo turpe est, sed sceleratum etiam et nefarium,

    Cic. Off. 2, 22, 77:

    quod facere non turpe est, modo, etc.,

    id. ib. 1, 35, 127:

    benevolentiam adsentando colligere turpe est,

    id. Lael. 17, 61:

    quid autem turpius quam illudi?

    id. ib. 26, 99; cf. id. ib. 21, 77:

    turpe erit, ingenium mitius esse feris,

    Ov. Am. 1, 10, 26; cf.:

    turpe ducet cedere pari,

    Quint. 1, 2, 22.— Hence, adv.: turpĭter, in an ugly or unsightly manner.
    1.
    Lit. (so rare):

    ut turpiter atrum Desinat in piscem mulier formosa superne,

    Hor. A. P. 3:

    claudicare,

    Ov. Am. 2, 17, 20.—
    2.
    Trop., in an unseemly manner, basely, shamefully, dishonorably (class.):

    turpiter et nequiter facere aliquid,

    Cic. Tusc. 3, 17, 36;

    unum illud extimescebam, ne quid turpiter facerem,

    id. Att. 9, 7, 1:

    turpiter se in castra recipere,

    Caes. B. G. 7, 20:

    me turpiter hodie hic dabo,

    Ter. Eun. 2, 1, 24; id. Hec. 4, 4, 2; Cic. Att. 6, 3, 9; 7, 2, 7; id. Mil. 4, 9; Caes. B. G. 7, 80; id. B. C. 3, 24; Auct. B. G. 8, 13; Hor. A. P. 284; Ov. M. 4, 187; Phaedr. 1, 25, 2; Val. Max. 2, 7, 15.— Comp., Ov. Tr. 5, 6, 13.— Sup., Cic. N. D. 1, 12, 29; Sen. Ep. 82, 12.

    Lewis & Short latin dictionary > turpis

  • 27 turpis

    turpis, e (zu altindisch trápatē, schämt sich [= wendet sich ab]), häßlich, garstig, ungestaltet, entstellt (Ggstz. pulcher, formosus), I) eig.: a) von Aussehen, adspectus, Cic.: pes, Hor.: femina, Plaut.: vestitus, Ter.: asellus, Ov.: scabies, Verg.: turpia membra fimo, Verg.: turpes morbo viri, Hor., – b) garstig klingend, Cic. or. 158. – II) übtr., im moralischen Sinne, häßlich, garstig, schmählich, unlöblich, schändlich, schimpflich, unsittlich (Ggstz. pulcher, honestus), fuga, Cic.: amor, Hor.: egestas, Verg.: vita, Cic.: verbum, Ter.: quid turpius, Cic.: homo turpissimus, Cic.: m. 2. Supin., dictu turpe, dictu turpia, Cic.: turpe factu (Ggstz. honestum factu), Cic. – subst., turpe, is, n., etwas Schimpfliches, ein Schimpf, habere quaestui rem publicam turpe est, Cic.: turpe senex miles, turpe senilis amor, Ov.: hoc videtur esse turpissimum, das Schimpflichste, Cic.: videte ne, ut illis pulcherrimum fuit tantam vobis imperii gloriam tradere, sic vobis turpissimum sit id quod accepistis tueri et conservare non posse, Cic. – Acc. neutr. turpe, poet. = Adv. turpiter, Catull. u.a.

    lateinisch-deutsches > turpis

  • 28 turpis

    turpis, e (zu altindisch trápatē, schämt sich [= wendet sich ab]), häßlich, garstig, ungestaltet, entstellt (Ggstz. pulcher, formosus), I) eig.: a) von Aussehen, adspectus, Cic.: pes, Hor.: femina, Plaut.: vestitus, Ter.: asellus, Ov.: scabies, Verg.: turpia membra fimo, Verg.: turpes morbo viri, Hor., – b) garstig klingend, Cic. or. 158. – II) übtr., im moralischen Sinne, häßlich, garstig, schmählich, unlöblich, schändlich, schimpflich, unsittlich (Ggstz. pulcher, honestus), fuga, Cic.: amor, Hor.: egestas, Verg.: vita, Cic.: verbum, Ter.: quid turpius, Cic.: homo turpissimus, Cic.: m. 2. Supin., dictu turpe, dictu turpia, Cic.: turpe factu (Ggstz. honestum factu), Cic. – subst., turpe, is, n., etwas Schimpfliches, ein Schimpf, habere quaestui rem publicam turpe est, Cic.: turpe senex miles, turpe senilis amor, Ov.: hoc videtur esse turpissimum, das Schimpflichste, Cic.: videte ne, ut illis pulcherrimum fuit tantam vobis imperii gloriam tradere, sic vobis turpissimum sit id quod accepistis tueri et conservare non posse, Cic. – Acc. neutr. turpe, poet. = Adv. turpiter, Catull. u.a.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > turpis

  • 29 turpis

        turpis e, adj. with comp. and sup.    [TARC-], ugly, unsightly, unseemly, repulsive, foul, filthy: aspectus: vestitus, T.: rana, H.: Morbo viri, disfigured, H.: udo membra fimo, i. e. befouled, V.: turpissima bestia, Enn. ap. C.—Of sound, disagreeable, cacophonous: si etiam ‘abfugit’ turpe visum est.—Fig., shameful, disgraceful, repulsive, odious, base, infamous, scandalous, dishonorable: verbum, T.: neque turpis mors forti viro potest accidere: adulescentia: causa, Cs.: formido, V.: turpem senectam Degere, H.: Egestas, V.: luxus, Iu.: quid hoc turpius?: quid est turpius effemmat<*> viro?: homo turpissimus: luxuria cum omni aetati turpis, tum senectuti foedissima est: quae mihi turpia dictu videbuntur: quod facere turpe non est: coargui putat esse turpissimum.—As subst n., a shameful thing, disgrace, shame, reproach: nec honesto quicquam honestius, nec turpi turpius: Turpe senex miles, O.
    * * *
    turpe, turpior -or -us, turpissimus -a -um ADJ
    ugly; nasty; disgraceful; indecent; base, shameful, disgusting, repulsive

    Latin-English dictionary > turpis

  • 30 maneo

    mănĕo, ēre, mansi, mansum - intr. - [st1]1 [-] demeurer, rester.    - terra immobilis manet: la terre reste immobile. [st1]2 [-] séjourner quelque part; y passer la nuit (= pernoctare).    - apud aliquem manere: rester chez qqn, rester auprès de qqn.    - manendum est: il faut rester.    - manere domi, Caes.: rester chez soi.    - in Italia fortasse manebitur, Cic. Att. 8: on restera en Italie.    - mansum oportuit, Ter. Heaut.: il aurait fallu rester.    - manet sub Jove frigido venator, Hor. C. 1: le chasseur passe la nuit à la belle étoile. [st1]3 [-] au fig. demeurer ferme, durer, subsister, persévérer, persister.    - manere in sententia: persister dans son opinion, ne pas changer d'avis.    - manent ingenia alicui: qqn garde ses facultés.    - promissis manere: remplir sa promesse.    - tu promissis maneas, Virg. En. 2, 160: toi, respecte tes promesses.    - hoc maneat + prop. inf.: qu'il reste établi que...    - maneat ergo, quod turpe sit, id numquam esse utile, Cic. Off. 3: qu'il reste bien établi que ce qui est immoral n'est jamais utile.    - manent ingenia senibus, Cic. Sen. 7, 22: **les facultés restent aux vieillards** = les vieillards gardent leurs facultés.    - da, Thymbraee, fessis et genus et mansuram urbem, Virg. En. 3: dieu de Thymbrée, donne à des hommes fatigués une descendance et une ville faite pour durer. [st1]4 [-] attendre, rester tranquille.    - haud mansisti, Plaut.: tu n'as pas attendu.    - mane, mane, Ter.: attends donc.    - mane enarrem, Ter.: attends, que je raconte. - tr. - [st1]5 [-] attendre.    - aliquid manere: attendre qqch.    - aliquem manere: attendre qqn.    - hostium adventum mansit, Liv. 42: il attendit l'arrivée des ennemis. [st1]6 [-] attendre, être réservé à quelqu’un (en parl. d'un événement).    - longius aut propius mors sua quemque manet, Prop. 2: plus tôt ou plus tard, la mort est réservée à chacun de nous.    - quis me manet exitus? Ov. M. 9: quel sort m'est réservé?    - indigna quae manent victos, Liv.: les indignes traitements qui attendent les vaincus.    - spectant armenta nescia, quem maneat tanti victoria regni, Ov. M. 9: le troupeau regarde, ne sachant à qui va être réservée la victoire sur ce grand empire.
    * * *
    mănĕo, ēre, mansi, mansum - intr. - [st1]1 [-] demeurer, rester.    - terra immobilis manet: la terre reste immobile. [st1]2 [-] séjourner quelque part; y passer la nuit (= pernoctare).    - apud aliquem manere: rester chez qqn, rester auprès de qqn.    - manendum est: il faut rester.    - manere domi, Caes.: rester chez soi.    - in Italia fortasse manebitur, Cic. Att. 8: on restera en Italie.    - mansum oportuit, Ter. Heaut.: il aurait fallu rester.    - manet sub Jove frigido venator, Hor. C. 1: le chasseur passe la nuit à la belle étoile. [st1]3 [-] au fig. demeurer ferme, durer, subsister, persévérer, persister.    - manere in sententia: persister dans son opinion, ne pas changer d'avis.    - manent ingenia alicui: qqn garde ses facultés.    - promissis manere: remplir sa promesse.    - tu promissis maneas, Virg. En. 2, 160: toi, respecte tes promesses.    - hoc maneat + prop. inf.: qu'il reste établi que...    - maneat ergo, quod turpe sit, id numquam esse utile, Cic. Off. 3: qu'il reste bien établi que ce qui est immoral n'est jamais utile.    - manent ingenia senibus, Cic. Sen. 7, 22: **les facultés restent aux vieillards** = les vieillards gardent leurs facultés.    - da, Thymbraee, fessis et genus et mansuram urbem, Virg. En. 3: dieu de Thymbrée, donne à des hommes fatigués une descendance et une ville faite pour durer. [st1]4 [-] attendre, rester tranquille.    - haud mansisti, Plaut.: tu n'as pas attendu.    - mane, mane, Ter.: attends donc.    - mane enarrem, Ter.: attends, que je raconte. - tr. - [st1]5 [-] attendre.    - aliquid manere: attendre qqch.    - aliquem manere: attendre qqn.    - hostium adventum mansit, Liv. 42: il attendit l'arrivée des ennemis. [st1]6 [-] attendre, être réservé à quelqu’un (en parl. d'un événement).    - longius aut propius mors sua quemque manet, Prop. 2: plus tôt ou plus tard, la mort est réservée à chacun de nous.    - quis me manet exitus? Ov. M. 9: quel sort m'est réservé?    - indigna quae manent victos, Liv.: les indignes traitements qui attendent les vaincus.    - spectant armenta nescia, quem maneat tanti victoria regni, Ov. M. 9: le troupeau regarde, ne sachant à qui va être réservée la victoire sur ce grand empire.
    * * *
        Maneo, manes, mansi, mansum, manere. Demourer et s'arrester en quelque lieu, Ne bouger.
    \
        Sed quidnam foris crepuit? S. ipse exit foras. Terent. Arreste, il sort hors. Une maniere de joye, non point commandement d'attendre et s'arrester.
    \
        Haud mansisti, vt ego darem illam. Plaut. Tu n'as pas attendu, ou tu n'as pas eu la patience que, etc.
    \
        Manere aliquem. Plaut. Attendre.
    \
        Manet te bonum. Plaut. T'est à advenir, T'adviendra.
    \
        Gloria te manet. Virgil. T'attend, et t'est à advenir.
    \
        Periculumque ingens manet, nisi communi concordiae consulitis. Liu. La chose est en grand danger, si, etc.
    \
        Non manet aetas virginis meam negligentiam. Terent. L'aage de la fille n'endure point, ou ne requiert point que je soye negligent, Elle est trop agee pour attendre.
    \
        Manet beneficium in eo. Cic. Je ne luy osteray point le bien et le plaisir que je luy ay faict.
    \
        Causae manent. Cic. Durent tousjours et perseverent.
    \
        Mansit Syluius postea omnibus cognomen, qui Albae regnauerunt. Liu. Touts les autres apres eurent ce surnom de Sylvius.
    \
        In conditione manere. Cic. Tenir le parti et offre qu'on a faict.
    \
        Conditio manet. Cic. Se continue.
    \
        Dolor plures dies manet. Cic. Dure et persevere.
    \
        Qui bonae, mansuraeque famae praesumptione perfruitur, etc. Plin. iunior. Qui demeurera et durera à tousjours.
    \
        Manent ingenia senibus, modo permaneat studium et industria. Cic. Demeurent.
    \
        In officio manere. Cic. Perseverer à faire son debvoir.
    \
        In fide manere. Liu. Tenir sa foy.
    \
        Nec diu pax Albana mansit. Liu. Ne dura pas long temps.
    \
        Promissis manere. Virgil. Tenir ses promesses.
    \
        In sententia vel proposito manere, quod et Stare dicitur. Cic. Demeurer en son opinion.
    \
        In sententia philosophorum manere. Cic. Suyvre l'opinion des philosophes.
    \
        - dum vita manebat. Virgil. Quand tu vivois.
    \
        In vita manere: cui Excedere e vita, opponitur. Cic. Demeurer en vie.
    \
        Quod viro forti adimi non potest, id mihi manet et permanebit. Cic. Me demeure.
    \
        Maneat ergo, quod turpe sit, id nunquam esse vtile. Ci. Cela soit conclu et arresté.
    \
        Manedum, et maiora accipe. Plin. iunior. Attens doncques.

    Dictionarium latinogallicum > maneo

  • 31 dubitō

        dubitō āvī, ātus, āre, freq.    [dubius], to waver in opinion, be uncertain, be in doubt, be perplexed, doubt, question: ut iam liceat non dubitantem dicere: de indicando: de quā (legione) non dubitaret, had full confidence, Cs.: de armis dubitatum est: si dubitatum est, utrum, etc., L.: haec non turpe est dubitare philosophos: Hoc quis dubitet? O.: si quod illorum dubitabitur: res minime dubitanda: dubitati tecta parentis, O.: qualis sit futurus (eventus belli), Cs.: quid fecerit: honestumne factu sit an turpe: Recte necne, etc., H.: si dubitet an turpe non sit, inclines to think: dubito an hunc primum ponam, perhaps, N.: an dea sim, dubitor, O.: non dubitat, quin sit Troia peritura, has no doubt: neque dubitare, quin libertatem sint erepturi, Cs.: qui potest dubitari, quin, etc.: non dubito, fore plerosque qui, etc., N.: haud dubitans Romanos abituros, L.: aut vincere aut, si fortuna dubitabit, etc., waver, L.— To deliberate, consider, ponder: dubitate quid agatis: restat ut hoc dubitemus, uter, etc.: percipe Quid dubitem, meditate, V.: an sontīs mergeret, O.— To waver, be irresolute, hesitate, delay: illi nubere, S.: omnia ventre metiri: transire flumen, Cs.: haud dubitans, without hesitation: eos hostīs appellare dubitamus?: non dubitaturus quin cederet: tum dubitandum non existimavit, quin proficisceretur, Cs.: quid dubitas? Cs.: perterritis ac dubitantibus ceteris, S.: nec res dubitare remittit, O.
    * * *
    dubitare, dubitavi, dubitatus V
    doubt; deliberate; hesitate (over); be uncertain/irresolute

    Latin-English dictionary > dubitō

  • 32 infamous

    ['ɪnfəməs]
    aggettivo [ person] famigerato, tristemente famoso; [ crime] infame; [ conduct] turpe
    * * *
    ['infəməs]
    1) ((of something bad) well-known; notorious.) infame
    2) (disgraceful.) infame
    * * *
    infamous /ˈɪnfəməs/
    a.
    1 infame; scellerato; turpe; famigerato: an infamous crime, un infame delitto; infamous conduct, condotta vituperevole NOTA D'USO: - famous, infamous o notorious?-
    ● (stor.) infamous crime against nature, delitto contro natura; sodomia
    infamously avv.
    * * *
    ['ɪnfəməs]
    aggettivo [ person] famigerato, tristemente famoso; [ crime] infame; [ conduct] turpe

    English-Italian dictionary > infamous

  • 33 Mílitat ómnis amáns, et habét sua cástra Cupído

    Всякий влюбленный - солдат, и есть у Купидона свой лагерь. Всякий влюбленный - солдат, и есть у Купидона свой военный лагерь.
    Овидий, "Любовные элегии", I, 9, 1-4:
    Mílitat ómnis amáns, et habét sua cástra Cupído:
    Áttice, créde mihí, mílitat ómnis amáns.
    Quáe bellóst habilís, Venerí quoque cónvenit áetas:
    Túrpe senéx milés, túrpe senílis amór.
    Всякий влюбленный солдат, и есть у Амура свой лагерь.
    В этом мне, Аттик, поверь: каждый влюбленный - солдат.
    Возраст, способный к войне, подходит для дела Венеры.
    Жалок дряхлый боец, жалок влюбленный старик.
    (Перевод С. Шервинского)
    Агата! - воскликнула она. - Мы с тобой словно рыцари на поле брани, и, как видишь, наш противник приближается. Уйдем в соседнюю комнату: эта встреча несет мало радости, постараемся хоть немного ее оттянуть. И, открыв дверь позади ложа, на котором раньше сидела Бренгильда, обе женщины вышли в комнату, служившую чем-то вроде прихожей. Не успели они скрыться, как с другой стороны тотчас же, словно в театральном представлении, появились кесарь и Агеласт. Они по всей видимости слышали последние слова Бренгильды, ибо кесарь вполголоса произнес: Militat omnis amans, et habet sua castra Cupido. Итак, наша прекрасная противница отвела свои войска. (Вальтер Скотт, Граф Роберт Парижский.)

    Латинско-русский словарь крылатых слов и выражений > Mílitat ómnis amáns, et habét sua cástra Cupído

  • 34 an

    an, Coni. (vgl. griech. ἄν), auch mit ne verstärkt in anne, leitet das »zweite« Glied eines disjunktiven Satzes ein, in dem einer sein eigenes unentschiedenes Urteil »zweifelnd« oder »fragend« so ausspricht, daß er von einem andern die Entscheidung erwartet od. erbittet, wie unser oder, oder ob, I) in disjunktiven Zweifelsätzen, nach allen Verben, die Zweifel, Ungewißheit u. dgl. ausdrücken, wie dubito, dubium od. incertum est, nescio etc., refert, interest, auch video, scio, doceo, disco usw., u. zwar: 1) bei vollständiger Disjunktion: a) einem mit utrum, utrumne, auch ne, od. absol. vorangestellten Gliede als Gegensatz folgend, desinite dubitare, utrum... an, Cic.: utrum... an..., incertus sum, Ter.: incertum est, ne (enklit.)... an... anne, Verg.: ut nescias, utrum... an..., Cic.: quid refert, utrum... an..., Varr. – honestumne factu sit an turpe, dubitant, Cic.: refert etiam qui audiant, senatus an populus an iudices, Cic. – dah. b) in zusammengezogener Rede, ohne ein Verbum des Zweifels u. dgl., gleichs. fragend, oder vielleicht, oder etwa auch, ohne Partikel beim ersten Glied u. auch ohne Einfluß auf das Verbum (s. Piderit Cic. Brut. 89. Heräus Tac. hist. 1, 7, 9), Cn. Octavius est, an Cn. Cornelius quidam, Cic.: non plus duobus an tribus mensibus, Cic.: u. so ter an quater, Apul. apol. 43: septem an octo, Plin. ep. 6, 13, 5. – u. so c) wie sive, mit diesem sogar wechselnd, wo man, seiner Sache nicht gewiß, auch nicht zu entscheiden wagt, wenigstens es für gleichgültig hält, oder, quod sit, an non, nihil analogiam commovet, Varr. LL.: sive fatali vecordiā, an... ratus, Tac.: iure an iniuriā, Liv. 2, 54, 7.

    Häufig 2) elliptisch, so daß durch den auf das zweite Glied gelegten Nachdruck das erste, leicht zu ergänzende gleichsam übersehen u. ausgelassen ist, ob nicht; so zunächst a) in der Redensart dubito an (durch alle Personen u. Tempora), u. die Formel haud scio an od. nescio an, als höflicher, bescheidener Ausdruck der subjektiven Überzeugung, wie unser: ich bezweifle, ich weiß nicht recht, ob nicht, d.i. ich glaube fast, ich vermute, daß usw., od. mit noch größerer Zurückhaltung dubitem od. dubitaverim an, haud sciam an, ich möchte bezweifeln, wüßte nicht, ob nicht, d.i. ich möchte fast glauben, annehmen, vermuten, daß usw. (vgl. Klotz Cic. Tusc. 3, 55 u. 4, 50); dah. oft = vielleicht, vermutlich, wahrscheinlich, doch wohl, meines Erachtens u. dgl., dubito an hunc primum omnium ponam, Nep. – tamenne dubitemus, an ei nos etiam cum periculo venditemus, Cic. – haud scio an satis sit, eum, qui lacessiverit, iniuriae suae paenitēre, Cic.: vir sapientissimus atque haud scio an omnium praestantissimus, Cic.: id quod haud sciam an tu primus ostenderis, Cic.: haud scio anne uxorem ducat, Ter.: haud sciam anne super omnes homines impenso labore eam quaesissem, Apul.: extremum illud est, quod nescio an tu primum putes, Cic.: nescio an modum excesserint, Liv. – / Von selbst ergibt sich, daß die Verneinung des von dubito an u. haud scio an od. nescio an abhängigen Satzes durch non u. (nach den beiden letztern) durch ne... quidem, nullus, nemo, nihil, numquam, minus etc. ausgedrückt werden muß, dubitet an turpe non sit, Cic.: quod haud scio an non possis, Cic.: haud scio an ne opus quidem sit, Cic.: meā sententiā haud scio an nulla beatior esse possit, Cic.: haud scio an minus hoc vobis probaturus sim, Cic. – ebenso b) übh. bei Verben des Zweifelns, Nichtwissens u. dgl., moriendum enim certe est, et id incertum, an eo ipso die, ob nicht an usw., Cic.: dubium an quaesitā, morte, zweifelhaft, ob nicht, d.i. vielleicht freiwilligen Todes, Tac.

    3) ohne Rücksicht auf den disjunktiven Sinn auch (aber nie bei Cicero, sehr häufig in nachaug. Prosa) übh. zweifelnd, wie num, ob, u. mit Hinneigung zur Verneinung, dubito an idem tibi quod tunc mihi suadeam, Plin. ep.: quis scit an adiciant hodiernae crastina summae tempora di superi? Hor.: u. wiederholt, ob... ob, hunc tu ignorantem an sedeat putas scire, an vivat, an videat, an otiosus sit, Sen. – bes. nescio an im Munde des Zweifelnden mehr das Unwahrscheinliche andeutend, ich weiß nicht, ob, d.h. ich glaube nicht wohl, daß usw.; vielleicht nicht, schwerlich, nescio an tibi gratius opportuniusque acciderit, Caecin. in Cic. ep.: an profecturus sim, nescio, Sen.

    II) in disjunktiven Fragesätzen: 1) bei vollständiger Doppelfrage, zunächst a) bei wirklicher Unentschiedenheit des Fragenden für das eine od. das andere, einem mit utrum, utrumne, ne od. absol. vorangestellten Satze folgend, α) in direkter Frage, oder, utrum ea vestra an nostra culpa est? Cic.: utrum praedicemne an taceam? Ter.: Romamne veniam, an hic maneam, an Arpinum fugiam? Cic.: domum paternamne anne ad Peliae filias? Enn. fr.: dicam huic, an non dicam? Ter.: roger, anne rogem? Ov. – β) in indirekter Frage, oder ob, oder, id utrum Romano more locutus sit, an quo modo Stoici dicunt, postea videro, Cic.: quid mihi quaeram, sanus sim anne insaniam! Ter.: quaerendum, utrum una species et longitudo sit earum, anne plures, Cic. (u. so öfter bei Cicero mit anne, s. Matthiä Cic. de imp. Pomp. 57). – b) bei vorgefaßter Entscheidung für das eine od. das andere, u. zwar: α) für Bejahung des ersten mit non od. ne vorangestellten Gliedes, non manum abstines, an tibi iam mavis cerebrum dispergam hic? Ter.: quid hoc intellextin, an nondum etiam ne hoc quidem? Ter.: me certiorem facias, P. Crassus vivone patre suo mortuus sit, ut ego meminisse videor, an post? ob nicht... oder, Cic. – β) für Bejahung des zweiten Gliedes, wo dann die mindere Wahrscheinlichkeit des ersten durch num, auch ne angedeutet wird, num Homerum, num Hesiodum etc.... coëgit in suis studiis obmutescere senectus? an in omnibus his studiorum agitatio vitae aequalis fuit? Cic.: unum illud nescio, gratulerne tibi, an timeam? Cic. – c) an non od. annon, oder nicht, wie mit Wiederholung, so auch mit Auslassung des Verbums vom ersten Glied, wo wahre Disjunktion oder gar Hinneigung zur Bejahung des zweiten Gliedes stattfindet, in direkter Frage, parebis legibus, annon? Varr. fr.: pater eius rediit, annon? Ter.: num tabulas habet, annon? Cic. – u. in indirekter, utrum sit an non voltis? Plaut.: utrum saluber locus esset, annon? Varr. 2) elliptisch, so daß bloß die Gegenfrage mit an ausgesprochen, das erste, sich leicht aus dem Zusammenhange ergänzende Glied aber ausgelassen wird (nie bei einfacher direkter Frage), u. zwar: a) wenn man im Sinne des andern, also mit einer Art Ironie od. mit Staunen fragt u. deshalb Verneinung erwartet, oder, oder vielmehr, oder wohl gar, oder etwa? (wo man im eigenen Sinne mit num od. ne fragen würde), an id ioco dixisti? oder hast du etwa im Scherz gesprochen? Plaut.: an abiit iam a milite? Ter.: an etiam id dubium est? Cic.: an putas? Cic.: anne est intus Pamphilus? Ter.: anne oportuit? Plaut. – dah. an non ( nicht annon) mit bejahender Kraft (wie wenn man im eigenen Sinne mit nonne fragen würde), quo fretus sim? an non dixi esse hoc futurum? oder habe ich nicht gesagt? Ter.: an haec ab eo non dicuntur? Cic. – bes. b) wenn man das Gegenteil wünscht oder voraussetzt u. sich wundern würde, wenn es bejaht werden sollte, doch nicht gar? denn? (dah. auch neben den Ausrufen eho, amabo, obsecro), an abiit? er ging doch nicht gar? Plaut.: an scis? verstehst denn du es? Plaut.: an censes, nihil inter nos convenire? Cic.: anne exlex solus vives? Varr. fr. – c) wenn man zur Widerlegung fremder oder Begründung eigener Ansicht einen anerkannt wahren allgemeinen Satz fragend hinstellt, od. auch einen bestrittenen Fall durch einen ähnlichen unbestreitbaren ( argumentum a minore ad maius) erweisen will (nicht selten verstärkt durch vero, s. Wunder Cic. Planc. 17, 41), oder aber, oder (vgl. die Auslgg. zu Cic. Cat. 1, 1, 3), quae tandem id ars non habet? earum dico artium, quae coniecturā continentur et sunt opinabiles. An medicina ars non putanda est? Cic.: an Scythes Anacharsis potuit pro nihilo pecuniam ducere? nostrates philosophi facere non potuerunt? Cic.: quid enim refert utrum propter oves an propter aves fructus capias? Anne dulcior est fructus ex bubulo pecore... quam ex apibus? Varr. – d) übh. wenn man die entgegengesetzte Meinung abweisen od. die eigene als unbestreitbar darstellen will, wo wir gern die Frage mit aber... denn eröffnen, istoc es melior. An quid est olim homini salute melius? Plaut.: an potest quis dubitare, quin etc.? oder aber kann jemand zweifeln, daß usw.? Cic.: o pater, anne aliquas ad caelum hinc ire putandumst sublimis animas iterumque ad tarda reverti corpora? Verg. – e) oft nach einer andern Frage, der man etwas als seine Vermutung entgegenstellt, oder, oder etwa, quid dixisti pessuma? an mentita es? Ter.: sed quid Curio? an illam orationem non legit? Cic.: quomodo...? an... anne... an...? Cic. Balb. 54. – dah. auch f) im bejahenden Sinne, den man im eigenen Namen u. ohne Rücksicht auf fremde Meinung durch nonne andeuten würde, oder... nicht? denn nicht? nicht etwa? bes. im Ggstz. zu einer vorangegangenen Frage, an, qui perperam insanire me aiunt, ipsi insaniunt? Plaut.: quidnam beneficio provocati facere debemus? an imitari fertiles agros etc., Cic.

    Endlich 3) nachaug. (um übh. bl. Ungewißheit auszudrücken) auch in einfacher indirekter Frage = num, ob, ut exspectaret, an ibi iam Pompeius esset, Liv. epit.: in obscuro est, an didiceris, Plin. ep.: tria sine dubio spectanda sunt: an sit, quid sit, quale sit, Quint.: consuluit, an etc., Curt.

    lateinisch-deutsches > an

  • 35 consequor

    cōn-sequor, secūtus sum, sequī, beifolgen, d.i. mitfolgen, nachfolgen, nachgehen, nachkommen, I) im allg.: 1) eig.: a) im guten Sinne: una earum interea propere praecucurrit nuntians nunc me venisse; ego eius videndi cupidus rectā consequor, Ter.: comitibus non consecutis, Cic. – m. Acc., alqm vestigiis (auf dem Fuße), Cic.: alqm continuo, strenue, Plaut.: alqm clanculum usque ad fores, Plaut. – u. (im Bilde) v. Lebl., hominem consequitur aliquando, numquam comitatur divinitas, folgt nach (= wird ihm nachmals zuteil), Curt. 8, 5 (19), 16. – b) als Verfolger nachfolgen, nachsetzen, consequuntur equites nostri, ut erat praeceptum, invaduntque, Hirt. b. G.: consecutis hostibus strenue, Curt. – m. Acc., c. statim Hasdrubalem, Liv.

    2) übtr.: a) der Zeit nach unmittelbar folgen, erfolgen, eintreten, v. Zeitabschnitten usw., tempus praeteritum, instans, consequens, Cornif. rhet.: is annus, qui consequitur, Cic.: omnes anni consequentes, Cic.: proximo, altero, tertio, denique reliquis consecutis diebus, Cic.: in illo tempore civitatis, quod post mortem Caesaris consecutum est, Cic.: tamen afficior summo dolore eiusmodi tempora post tuam profectionem consecuta esse, ut etc., Cic. – v. Ereignissen, Zuständen, haec cum dixisset silentium est consecutum, Cic.: vere ei mortem eam est auguratus, quae brevi consecuta est, Cic.: quodsi non est mors consecuta (bei Krankheit), Cels. – m. Acc., quia libertatem pax consequebatur, Cic.: has tam prosperas res consecuta est subita commutatio, Nep.: quam crudelitatem sera paenitentia consecuta est, Curt. – v. Pers., et consecutus Sallustium Livius Tibullusque et Naso, Vell.: hunc Cethegum consecutus est aetate (der Zeit nach) Cato, Cic.: ille me in tribunatu liberorum iure praecessit, ego illum in praetura sum consecutus, Plin. ep. – b) einer vorhergehenden Ursache als Wirkung unmittelbar folgen, auf etw. unmittelbar erfolgen, von etw. die unmittelbare Folge sein, aus etw. unmittelbar entspringen, von etw. die Ursache (Quelle) sein, α) übh., necesse est consilia consequi consimilia, Ter. – m. ab od. ex u. Abl., rebus ab ipsis consequitur sensus, Lucr.: ex quo illud naturā consequi, ut communem utilitatem nostrae anteponamus, Cic. – m. Acc. dessen, worauf etw. folgt od. erfolgt usw., quam eorum opinionem magni errores consecuti sunt, Cic.: quod dictum magna invidia consecuta est, Nep.: ex quo fit, ut pudorem rubor, terrorem pallor et tremor et dentium crepitus consequatur, Cic. – β) logisch folgen, die logische Folge sein, si igitur, quod primum in conexo est, necessarium est, fit etiam, quod consequitur, necessarium, Cic. – m. Acc. dessen, worauf etw. folgt usw., qui autem ex eo cogi putat, ne ut sedeamus quidem aut ambulemus voluntatis esse, is non videt, quae quamque rem res consequatur, was von jedem die Folge sei, Cic. – c) einem sich vorgesetzten Wege od. Ziele (einer Ansicht, einer Vorschrift, einem Vorbilde) gleichs. nachgeben, etw. streng verfolgen, streng einhalten, sich streng od. getreulich an etw. halten, etw. streng befolgen, einer Sache sich streng befleißigen, c. mediam consilii viam, Liv.: c. suum quoddam institutum, Cic.: exilitatem de industria, Cic. – quem (Chrysippum) Diogenes Babylonium consequens partum Iovis disiungit a fabula, Cic.

    II) prägn., nachkommen = jmd. od. etw. einholen, ereilen, erreichen, 1) eig.: a) im guten Sinne (s. Fabri Liv. 24, 20, 2): interim reliqui legati sunt consecuti, Nep.: Aureliā viā profectus est; si accelerare volent, ad vesperam consequentur, Cic. – m. Acc., tu nihilo minus, si properaris, nos consequere, Cic.: alcis litteras prope consecutum esse, Liv.: c. in itinere proficiscentem ad mercatum quendam, Cic.: c. Ephesi regem, Liv.: si statim navigas, nos Leucade consequere, Cic. – v. Lebl., Scipionem litterae consecutae sunt, Caes.: animalia minuta, quae non possunt oculi consequi, Varr. – b) als Verfolger (bes. als milit. t. t.), priusquam alter, qui nec procul aberat, consequi posset, Liv. – m. Acc., c. fugientem, Liv.: longe progressum equitem (v. Tiger), Mela: reliquas copias Helvetiorum, Caes.: reliquos omnes equitatu, Caes.: hos in Algido, Liv. – columbam pennis (v. Geier), Verg.: alqm pedibus, Ov. – u. (im Bilde) habeo certam viam atque rationem, quā omnes eorum conatus investigare et consequi possim, aufspüren u. hinter sie (ihnen auf die Sprünge) kommen kann, Cic. I. Verr. 48.

    2) übtr.: a) übh. etw. erreichen, α) v. Pers. als Besitz, Erfolg usw., mit od. ohne Zutun (Streben) etw. erreichen, erzielen, erlangen, gewinnen, davon haben, sich aneignen, sich zu eigen machen, gew. etw. Erwünschtes, cuius rei tantae tamque difficilis facultatem consecutum esse me (erstrebt od. erzielt zu haben) non profiteor; secutum esse (darnach gestrebt oder gezielt zu haben) prae me fero, Cic.: nos ea, quae consecuti sumus, his studiis et artibus adeptos esse, quae etc., Cic.: facere omnia voluptatis causā, etiam si eam non consequare, aut non dolendi, etiam si id assequi nequeas, aut eorum, quae secundum naturam sunt, adipiscendi, etiam si nihil consequare, Cic.: ut brevi consecutus (sich zu eigen gemacht, gelernt) quae insinuaverat grammaticus, Treb. Poll. XXX tyr. 28, 2. – u. so c. quaestum, Cic.: opes quam maximas, Cic.: potentiam, Cic.: laudem egregiam, Cic.: amplissimum nomen, Cic.: honores amplissimos, Cic.: eum magistratum (verst. consulatum), Cic.: eloquentiam, Cic.: meritum cognomen Pii, Vell. – m. ab u. Abl., quasi ab eo (a populo Romano) facilius ob eam causam dignitatem quam volunt consequantur, Cic. – m. ex u. Abl., aliquid ex ea (verst. exercitatione corporis laboriosa) commodi c., Cic.: fructum amplissimum ex rei publicae causa, Cic.: ex rei publicae causa mihi quidem molestam, sibi gloriosam victoriam consecutus est, Cic. – m. per u. Akk., omnia per senatum ( neben assequi per populum), Cic.: per haec et per eos cibos, qui extenuant, idem se consequi dicunt, Cels. – m. Abl. (durch), dominationem non vi c., sed suorum voluntate, Nep.: c. tantam gloriam duabus victoriis, Nep.: nemo, qui fortitudinis gloriam consecutus est insidiis et malitiā, laudem est adeptus, Cic.: magnam laudem et a summo viro et ab exercitu consequebare equitando, iaculando, omni militari labore tolerando, Cic.: quantum notando consequi poterant (pueri), durch Abkürzungen (im Schreiben) sich aneignen konnten, Quint.: nihil adeo arduum sibi esse, quod non virtute consequi possent, Caes.: ut reiciendis voluptatibus maiores alias consequantur, Cic.: hoc (diesen Punkt, so viel) illo initio consecutus, Cic. – m. in u. Abl., si quid in dicendo consequi possum, Cic.: c. gloriam in rebus bellicis, Quint.: multum in eo (dabei), Nep. – m. ut od. ne u. Konj., mit u. ohne vorhergeh. allgemeines Objekt (hoc, id), zB. hoc c., ut ne etc., Cic. ep. 1, 2, 4: u. c., ut etc., Liv. 4, 51, 3. Vell. 2, 124, 4: quo consequebatur, ut etc., Cels. 7, 26. no. 3: vix per matrem consecutus, ut etc., Suet. Tib. 12, 1: per quae si consequi potuimus, ut etc., Cels. 3, 19: non consecutus esset docendo, ut etc., Quint. 8, 3, 3: hic Cicero consequitur, ne etc., Quint. 9, 2, 62. – absol. m. ex u. Abl., quibus ex rebus largiter erat consecutus, hatte er reichlichen Nutzen erreicht, sah er sich reichlich belohnt, Auct. b. Afr. 72, 6: od. m. Abl. (durch), non quod minore numero militum consequi difficile factu putaret, sed ut etc., das Gelingen des Handstreichs, Auct. b. Alex. 30, 3. – selten (wie auch ἀπολαύειν) etwas Unerwünschtes, einen Nachteil erzielen, davon haben, zu genießen haben, c. sinisteritatis atque malignitatis famam, Plin. ep.: perverse dicere homines perverse dicendo facillime consequi, Cic.: u. m. ut u. Konj., ita consequi medicum, ut hominem crudeliter iugulet, Cels. 1. praef. p. 7, 36 D. – β) v. glücklichen u. unglücklichen Zuständen, jmd. erreichen, treffen, ereilen, tanta prosperitas Caesarem est consecuta, ut etc., Cic.: quia consequuntur magni dolores eos, qui ratione voluptatem sequi nesciunt, Cic.: cuius facti merita eum poena intra biennium consecute est, Vell. – m. in u. Abl., qua in re summa felicitas celeritasque (ein glücklicher u. schneller Erfolg) in recipiendis civitatibus Fabium consequitur, Hirt. b. G. – m. ex (infolge) u. Abl., ex bellica victoria non fere quemquam est invidia civium consecuta, Cic.: matrem ipsam ex aegritudine hac mors est consecuta, Ter. – b) einen Ggstd., der uns in irgend einer Hinsicht voraus war, erreichen, α) nacheifernd einen Gegenstand einholen, erreichen, ihm nachkommen = ihm gleichkommen, etw. treffen u. dgl., non est turpe non consequi, dummodo sequaris, Sen. de ben. 5, 5, 3. – m. Acc., nec maiorem consequi poterat (Sisenna) et minori necesse erat cedere, Cic.: ad consequendos quos priores ducimus accendimur, Vell.: turpe etiam illud est, contentum esse id consequi, quod imiteris, Quint.: c. vitia magnorum, Quint. – m. Abl. (durch, mit), aufwiegen, nullam partem alcis meritorum gratiā consequi posse, Cic.: verborum prope numerum sententiarum numero, Cic.: immortalem illam Sallustii velocitatem diversis virtutibus, Quint. – u. bes. durch Worte aufwiegen = vollständig ausdrücken, alcis laudes verbis, Cic.: omnia verbis, Ov. – β) mit dem Verstande od. Gedächtnisse erreichen = vollständig begreifen, auffassen, umfassen, similitudinem veri, Cic. – gew. m. Abl. (mit, durch), tantam causam et diligentiā consequi et memoriā complecti et oratione expromere, Cic.: nullo modo possum omnia istius facta aut memoriā consequi aut oratione complecti, Cic.: quantum coniecturā consequebar, Caes. in Cic. ep.: quid copiarum haberes, cum ipse coniecturā consequi poteram, tum ex tuis litteris cognovi, Cic. – c) Versäumtes einholen, nachholen, his diebus, quae praeterita erant superioribus, opera consequi debebit, Col. 11, 2, 90. – / consequi passiv = ἀνύεσθαι, erreicht werden, quae vix ab hominibus consequi possunt, Orbil. bei Prisc. 8, 16: ebenso Part. Perf. consecuta, Varr. bei Prisc. 8, 18.

    lateinisch-deutsches > consequor

  • 36 indecorus

    in-decōrus, a, um, nicht geziemend, ungeziemend (Ggstz. decorus), a) der äußern Erscheinung usw. nach, unziemlich, unanständig, übel lassend, unschön, häßlich, forma, Tac.: habitus, Curt.: status, Quint.: motus (Plur.), Liv.: indecora vel voce vel gestu pronuntiatio, Quint.: subst., indecōrae, ārum, f. (sc. mulieres), häßliche Weiber, Cic. ad Att. 9, 10, 1. – m. Dat. (für), impudens, tumultuosa, iracunda actio omnibus indecora, steht niemand wohl an, Quint. 11, 1, 29: u. neutr. pl. subst., senex ut indecora canis (für die grauen Haare) deponeret, Sen. nat. qu. 1, 17, 4. – mit 2. Supin., uva eius indecora visu, sapore iucunda, Plin. 12, 28. – b) ethisch, nicht geziemend, ungeziemend, unschicklich, unanständig, unehrenhaft, unrühmlich, α) v. Lebl.: si nihil malum, nisi quod turpe, inhonestum, indecorum, pravum, Cic.: quod enim viriliter animoque magno fit, id dignum viro et decorum videtur; quod contra, id ut turpe sic indecorum, Cic.: deinde quod quaesitur satisne pium tutum, gloriosum an indecorum sit, Sall. fr.: pulvis non ind., Hor.: ind. herniae nomen, Cels.: maternum genus impar nec tamen ind., Tac. – m. Dat., indecora saeculo studia, Plin. pan.: nec quicquam indecorum iudici faciens, Sen.: nihil indecorum nec bono nec viro feci, Sen.: non tamen sint indecora dicentibus, Quint. – indecorum est (alci) mit Infin., quam indecorum est, de stillicidiis cum apud unum iudicem dicas, amplissimis verbis et locis uti communibus, de maiestate populi Romani summisse et subtiliter (sc. dicere), Cic.: nec Macedonibus Persas imitari indecorum (esse), Curt. – β) v. Pers., unrühmlich, Trebellius indecorus et humilis, Tac. Agr. 16.

    lateinisch-deutsches > indecorus

  • 37 pulcher [1]

    1. pulcher, chra, chrum, u. pulcer, cra, crum (wohl zu polire), ideal schön (Ggstz. turpis, deformis), I) eig.: puer, Cic.: pulchrae puellae (Ggstz. anus deformes), Treb. Poll.: pulchrae turpesque puellae, Ov.: pulcher corpore, Ov.: hortus, Ov.: domus (Ggstz. deformis ruinis), Plin. ep.: quid (potest esse) aspectu pulchrius? Cic.: femina pnicherrima (Ggstz. deformissima), Gell.: urbs pulcherrima, Caes.: pulcherrime rerum, aller Wesen schönstes, schönstes Schatzkind, Ov. – subst., pulchrae, schöne Mädchen, Donat. Ter. Andr. 1, 5, 10. – II) übtr.: a) schön, vortrefflich, herrlich, rühmlich, exemplum, Caes.: facinus, Sall.: mors, ehrenvoll, rühmlich, Verg.: manu pulcher, ausgezeichnet durch persönliche Tapferkeit, Flor.: nihil virtute pulchrius, Cic.: factum pulcherrimum, Cic.: pulcherrime rerum, als Anrede an Gott, Augustin. conf. 6, 2, 12. – m. Genet., pulcherrimus irae, wegen usw., Sil. 11, 365. – pulchrum est, es ist schön, -herrlich, -edel, -ruhmvoll (Ggstz. turpe est) m. folg. Infin., pulchrum est bene facere rei publicae, Sall.: videte ne, ut illis pulcherrimum fuit tantam vobis imperii gloriam tradere, sic vobis turpissimum sit quod accepistis tueri et conservare non posse, Cic.: pulchrum est digito monstrari, Pers.: pulchrum (est) mori, Verg.: ironisch, cui pulchrum fuit in medios dormire dies, Hor. – so auch pulchrum ducere od. putare m. Infin., turpe ducet cedere pari, pulchrum superasse maiores, Quint. 1, 2, 22: qui me triste pati... pulchrum Romanumque putant, Lucan. 9, 391 sq. – b) schön, glücklich, behaglich, dies, Hor.: victoria, Iustin.: exitus, Flor.: ne pulchrum se ac beatum putaret, damit er sich nicht in einer behaglichen u. glücklichen Lage denken möchte, Cic. Mur. 26. – / arch. pulcer, Corp. inscr. Lat. 1, 522 u. 14, 1731. Enn. ann. 488, polcer, Corp. inscr. Lat. 1, 552: Genet. Femin, pulcrai, Corp. inscr. Lat. 1, 1007. – vulg. Superl. pulchrissimus, Corp. inscr. Lat. 6. part. 5. no. 1965* u. 2864*.

    lateinisch-deutsches > pulcher [1]

  • 38 Schande

    Schande, I) körperliche Verunstaltung; z.B. etw. zuschanden machen, contundere (eig., zerstoßen, zuschanden stoßen, z.B. cornua in opere; bildl., niederdrücken, brechen, z.B. minas: u. insolentiam hominum); obterere (eig., zerreiben, zuschanden reiben, z.B. obtritae catenis manus; bildl., zunichte machen, z.B. laudes; verb. obterere ac contundere, z.B. calumniam stultitiamque); conterere (eig., zerreiben, zuschanden reiben, z.B. manus alqā re), alqd irritum reddere (bildl., etwas vereiteln', zunichte machen, z.B. alcis consilia); confutare (bildl., in sich zusammenfallen machen, z.B. alcis audaciam: u. argumenta Stoicorum): ein Pferd zuschanden reiten, equum conficere. – II) sittliche Verunstaltung, hoher Grad von Unehre: turpitudo (schändende Unsittlichkeit). – ignominia (Beschimpfung, schändender Verlustäußerer Ehre). – infamia (schändender übler Ruf). – dedecus (der Schimpf, die Unehre). – probrum (eine entehrende Handlung u. die daraus erwachsende Schande selbst). – flagitium (eine mit großer Schande verbundene Handlung, Niederträchtigkeit, z.B. es ist eine Sch., daß etc., flagitium est m. Akk. u. Infin.). – ein Leben in Sch., vita turpis: ein Leben in Sch. führen, turpiter vivere. – es macht etwas Sch., alqd infamiam infert; fit alqd dedecori: es macht jmdm. etwas Sch, gereicht jmdm. etwas zur Sch., alqd alci est turpitudini od. ignominiae od. infamiae od. dedecori od. probro: es macht mir jmd. Sch., mihi est alqs dedecori od. maculae et dedecori: Sch. antun, zufügen, alci infamiam od. probrum inferre; alqm ignominiā afficere: die Sch. fällt auf jmd. zurück, redundat infamia in alqm: etwas für eine Sch. halten, sich zur Sch. rechnen, alqd turpe ducere od. putare; probro habere alqd; turpe sibi esse alqd arbitrari: jmdm. etwas zur Sch. rechnen, ducere alci alqd probro: Sch. einlegen, mit Sch. bestehen, turpem inveniri (absol. od. mit etw., in alqa re). – mit (Schimpf u.) Sch., cum probro et dedecore; cum ignominia et dedecore: er lebt in Schimpf u. Schande, vivit deformiter et turpiter: zu unserer Sch., cum nostra ignominia; cum nostro dedecore. – ha! die Sch.! s. schändlich. – wir sind so unvorbereitet, daß es eine Sch. ist, sumus flagitiose imparati.

    deutsch-lateinisches > Schande

  • 39 schändlich

    schändlich, turpis (häßlich, schimpflich). – foedus (greulich, scheußlich). – obscenus (garstig, schmutzig). – spurcus (unflätig). – ignominiosus (voll Schimpf u. Schande, schimpflich, z.B. Flucht). – inhonestus (unehrbar, unmoralisch). – flagitiosus (voll schändlicher Handlungen, niederträchtig). – scelere contaminatus (mit Verbrechen befleckt, v. Pers.). – nefarius (verrucht). – sch. Dinge, res turpes; flagitia (Niederträchtigkeiten); nefaria, ōrum,n. pl. (Verruchtheiten): ein sch. Benehmen, mores turpes; turpitudo (z.B. iudicum): ein sch. Leben führen, turpiter od. flagitiose vivere: es ist sch. (zu sagen), turpe est dictu: schändlich! (o! die Schande!), pro pudor! o indignum facinus! auch bl. indignum! Adv.turpiter; foede; flagitiose; nefarie. – sch. aussehen, turpi esse aspectu; deformem esse. – für sch. halten, turpe putare od. ducere alqd: für sehr sch. halten, in turpissimis rebus habere.

    deutsch-lateinisches > schändlich

  • 40 enim

    [st2]1 [-] car, en effet; c'est que. [st2]2 [-] apparemment, sans doute (ironiquement). [st2]3 [-] oui, certes, bien sûr, assurément, ma foi, en vérité. [st2]4 [-] oui, mais. [st2]5 [-] donc.    - at (sed) enim (dans le dialogue): oui, mais; mais direz-vous; mais, dira-t-on.    - est enim turpe judicium, Cic.: oui, mais il s'agit d'un procès déshonorant.    - sed enim (sedenim): mais.    - quid enim? quoi donc?
    * * *
    [st2]1 [-] car, en effet; c'est que. [st2]2 [-] apparemment, sans doute (ironiquement). [st2]3 [-] oui, certes, bien sûr, assurément, ma foi, en vérité. [st2]4 [-] oui, mais. [st2]5 [-] donc.    - at (sed) enim (dans le dialogue): oui, mais; mais direz-vous; mais, dira-t-on.    - est enim turpe judicium, Cic.: oui, mais il s'agit d'un procès déshonorant.    - sed enim (sedenim): mais.    - quid enim? quoi donc?
    * * *
        Enim, causalis coniunctio, ferme secundo loco ponitur. Ci. Car.
    \
        Enim, affirmatiua, primo loco posita. Plau. Enim cognoui nunc. Certainement.
    \
        At enim isthaec in me cudetur faba. Terent. Voire mais.
    \
        Verum enim quando bene promeruit, fiat, suum ius postulat. Terent. Certainement.

    Dictionarium latinogallicum > enim

См. также в других словарях:

  • Türpe — ist der Familienname folgender Personen: Hugo Türpe (1859–1891), deutscher Cornetvirtuose und Komponist Paul Türpe (1859–1944), deutscher Bildhauer Diese Seite ist eine Begriffsklärung zur Unterscheidung mehrerer mit demselbe …   Deutsch Wikipedia

  • turpe — (del lat. «turpis»; ant.) adj. *Torpe …   Enciclopedia Universal

  • turpe — agg. [dal lat. turpis ]. 1. a. [che offende gravemente la dignità, l onestà, il pudore: soddisfare le proprie t. voglie ] ▶◀ abietto, (pop.) fetente, ignobile, immondo, immorale, indecente, indegno, infame, (lett.) inverecondo, (lett.) nefando,… …   Enciclopedia Italiana

  • turpe — tùr·pe agg. CO 1a. di azione, comportamento e sim., moralmente vergognoso, disonesto, indegno: un tradimento turpe, turpi calunnie | sconcio, osceno: avere turpi desideri Sinonimi: abietto, cattivo, disonesto, 1empio, indegno, infame, miserabile …   Dizionario italiano

  • turpe — {{hw}}{{turpe}}{{/hw}}agg. 1 (lett.) Brutto, deforme. 2 Disonesto, vergognoso: accusa turpe | Osceno, ributtante: atti turpi …   Enciclopedia di italiano

  • turpė — ×tùrpė sf. sing. (1) Jn, NdŽ, Žeml, Kv žr. turpės: Beržinė tùrpė yr su tošėms Tl. ^ Žinome visi, jog Gintališkės valsčiaus duona kaip turpė Žem …   Dictionary of the Lithuanian Language

  • Turpe senex miles, turpe senilis amor. — См. Старик прелюбодей. Turpe senex miles, turpe senilis amor. См. Седина в бороду, а бес в ребро …   Большой толково-фразеологический словарь Михельсона (оригинальная орфография)

  • turpe — (entrée créée par le supplément) (tur p ) adj. Mot forgé du latin. Honteux. •   Est il dit qu au milieu de ces ignominies Nous traînerons longtemps nos turpes agonies ?, BARTHÉLEMY Némésis, Aux soldats de France. •   Sur leurs turpes secrets je… …   Dictionnaire de la Langue Française d'Émile Littré

  • turpe — pl.m. e f. turpi …   Dizionario dei sinonimi e contrari

  • turpe — agg. 1. infame, ignobile, vergognoso, vituperevole (lett.), indegno, infamante, nefando, obbrobrioso, inconfessabile, innominabile □ immondo, laido (lett.), osceno, indecente, squallido, lurido, sudicio, schifoso, sconcio, sozzo, sporco □ abietto …   Sinonimi e Contrari. Terza edizione

  • Hugo Türpe — (* 3. September 1859 in Mohsdorf; † 2. Juli 1891 in Claußnitz, beide bei Burgstädt) war ein deutscher Cornet Virtuose und Komponist für das Cornet à Pistons. Hugo Türpe ca. 1881 …   Deutsch Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»