Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

tumŭlus

  • 1 tumulus

    tumŭlus, i, m. [st2]1 [-] élévation de terrain, hauteur, éminence, tertre. [st2]2 [-] tombeau.    - tumulus inanis, Virg. En. 6, 505: cénotaphe.
    * * *
    tumŭlus, i, m. [st2]1 [-] élévation de terrain, hauteur, éminence, tertre. [st2]2 [-] tombeau.    - tumulus inanis, Virg. En. 6, 505: cénotaphe.
    * * *
        Tumulus, tumuli, pen. corr. m. g. Virgil. Un tertre.
    \
        Tumulus. Virgil. Un sepulchre, Un tombeau, Une tombe.
    \
        Dare corpora tumulo. Ouid. Ensevelir, Sepulturer.
    \
        Honorarius tumulus. Sueton. Une representation d'un trespassé és eglises.

    Dictionarium latinogallicum > tumulus

  • 2 tumulus

    tumulus, ī, m. (tumeo), ein (von Natur od. durch Kunst) aufgeworfener Erdhaufen, der Erdhügel, der kleine Hügel in der Ebene (während collis = eine beträchtliche Anhöhe, ein Hügel von Natur), I) im allg.: tumulus naturalis veluti manu factus, Auct. b. Alex.: tumuli silvestres, Cic.: terreni tumuli in magnam educti altitudinem, Sen.: ignis e specula sublatus aut tumulo, Cic.: castellum in alto tumulo situm, Liv.: ut ex tumulo tela in nostros conicerent, Caes. – II) insbes., der Grabhügel, das Grabmal von aufgeworfener Erde, Achiliis, Cic.: tumulo componere od. condere od. ponere, begraben, Ov.: tumulum facere, statuere od. constituere, Verg.: struere, Tac., errichten: tumulus inanis, Kenotaph, Grabdenkmal, Verg.: so auch marmoreus, Augustin.: t. honorarius, Suet.: in Iulii tumulo, Gruft, Liv. epit. – / Spätlat. Nbf. tumulum, ī, n., Corp. inscr. Lat. 3, 2341: de Rossi Inscr. christ. I, 587. p. 247.

    lateinisch-deutsches > tumulus

  • 3 tumulus

    tumulus, ī, m. (tumeo), ein (von Natur od. durch Kunst) aufgeworfener Erdhaufen, der Erdhügel, der kleine Hügel in der Ebene (während collis = eine beträchtliche Anhöhe, ein Hügel von Natur), I) im allg.: tumulus naturalis veluti manu factus, Auct. b. Alex.: tumuli silvestres, Cic.: terreni tumuli in magnam educti altitudinem, Sen.: ignis e specula sublatus aut tumulo, Cic.: castellum in alto tumulo situm, Liv.: ut ex tumulo tela in nostros conicerent, Caes. – II) insbes., der Grabhügel, das Grabmal von aufgeworfener Erde, Achiliis, Cic.: tumulo componere od. condere od. ponere, begraben, Ov.: tumulum facere, statuere od. constituere, Verg.: struere, Tac., errichten: tumulus inanis, Kenotaph, Grabdenkmal, Verg.: so auch marmoreus, Augustin.: t. honorarius, Suet.: in Iulii tumulo, Gruft, Liv. epit. – Spätlat. Nbf. tumulum, ī, n., Corp. inscr. Lat. 3, 2341: de Rossi Inscr. christ. I, 587. p. 247.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > tumulus

  • 4 tumulus

        tumulus ī, m    [1 TV-], a heap of earth, mound, hill, hillock: terrenus, Cs.: ignis e speculā sublatus aut tumulo: silvestres: tumuli ex aggere, V. — A sepulchral mound, barrow, grave, tumulus: tumulus, qui corpus eius contexerat: statuent tumulum, V.: Corpora dant tumulo, O.: inanis, a cenotaph, V.
    * * *
    mound, hillock; mound, tomb

    Latin-English dictionary > tumulus

  • 5 tumulus

    tŭmŭlus, i, m. (late Lat. in the neutr.: HOC TVMVLVM, Inscr. Rein. cl. 20, 197) [tumeo; cf. also tumor and tumidus], a raised heap of earth, a mound, hill, hillock (freq. and class.; cf.: agger, moles).
    I.
    In gen.:

    terrenus,

    Caes. B. G. 1, 43:

    ignis e speculā sublatus aut tumulo,

    Cic. Verr. 2, 5, 35, § 93:

    coacervatis cadaveribus, qui superessent ut ex tumulo tela in nostros conicerent,

    Caes. B. G. 2, 27:

    quaeris, utrum magis tumulis prospectuque an ambulatione delecter,

    Cic. Att. 14, 13, 1:

    cum tumulos Albano in monte nivalis Lustrasti, id. Div. poët. 1, 11, 18: vos enim, Albani tumuli atque luci,

    id. Mil. 31, 85:

    silvestres,

    id. Cat. 2, 11, 24: pecuda in tumulis deserunt, Att. ap. Non. p. 159, 10:

    tumuli ex aggere,

    Verg. A. 5, 44: tumulus naturalis, Auct. B. Alex. 72, 1.—
    II.
    In partic., a sepulchral mound, barrow, tumulus (cf. sepulcrum):

    (Demetrius) super terrae tumulum noluit quid statui nisi columellam, etc.,

    Cic. Leg. 2, 26, 66:

    (Alexander) cum in Sigaeo ad Achillis tumulum astitisset,

    id. Arch. 10, 24; id. poët. Tusc. 3, 27, 65; Quint. 7, 3, 31:

    tumulum facere,

    Verg. E. 5, 42:

    hostilem ad tumulum,

    id. A. 3, 322:

    statuent tumulum,

    id. ib. 6, 380:

    tumulo dare corpora,

    Ov. M. 2, 326; 4, 157; id. F. 3, 547; id. Tr. 3, 3, 72:

    tumulum Varianis legionibus structum,

    Tac. A. 2, 7:

    reliquiae tumulo Augusti inferebantur,

    id. ib. 3, 3:

    honorarius,

    i. e. a sepulchral monument, cenotaph, Suet. Claud. 1;

    called also inanis,

    Verg. A. 6, 505.

    Lewis & Short latin dictionary > tumulus

  • 6 tumulus

    tumulus tumulus, i m могила, могильный холм

    Латинско-русский словарь > tumulus

  • 7 tumulus

    ī m. [ tumeo ]
    1) холм, бугор ( ex tumulo tela conjicere Cs)
    2) могильный холм, курган (tumulum struere T, statuere или facere V)
    t. inanis Vкенотаф
    3) куча, груда ( cadavĕrum Cs)

    Латинско-русский словарь > tumulus

  • 8 tumulus

    mound, grave, heap of earth.

    Latin-English dictionary of medieval > tumulus

  • 9 tumulus

    , i m
      могильный холм, курган, могила

    Dictionary Latin-Russian new > tumulus

  • 10 cenotaphium

    cenotaphium (cenotafium), ī, n. (κενοτάφιον), ein leeres Grabmal zu Ehren eines Verstorbenen, das Zenotaphium (rein lat. tumulus inanis, Verg. Aen. 3, 304 od. tumulus honorarius, Suet. Claud. 1, 3 od. sepulcrum inane, Inscr. in Anthol. Lat. 1439, 1 M.), Ulp. dig. 11, 7, 6. Vopisc. Tac. 15 (2), 1. Hyg. fab. 273: cenotaphium in Gallia, Romae sepulcrum amplissimum meruit, Lampr. Alex. Sev. 63, 3.

    lateinisch-deutsches > cenotaphium

  • 11 conspectus [1]

    1. cōnspectus, a, um, PAdi. (v. conspicio), in die Augen fallend, I) im allg., sichtbar, tumulus, Liv.: conspecti inter se, Liv.: agmina ex pluribus collibus inter se satis c., Liv.: tumulus hosti c., Liv.; vgl. Fabri Liv. 22, 4, 6. – II) (m. Compar.) prägn., in die Augen fallend = auffalend, Aufsehen erregend, hervorstechend, hervorstrahlend, a) v. Pers.: conspectus elatusque supra modum hominis, Liv.: conspecta iuventus, die Neliden, Ov.: turba conspectior, Liv.: Galatea platano conspectior altā, stattlicher als usw., Ov.: patris avique fama conspectum eum efficiebat, Liv. – b) v. Lebl.: conspecta mors eius fuit, quia publico funere est elatus, Liv.: supplicium conspectius eo, quod etc., Liv.: ne in ipsa urbe conspectior mors foret, Tac.

    lateinisch-deutsches > conspectus [1]

  • 12 grandis

    grandis, e [st1]1 [-] grand [en gén.], aux grandes proportions.    - seges grandissima, Varr. R. 1, 52, 1: les épis les plus gros. --- cf. Plaut. Cas. 914.    - meliores et grandiores fetus edere, Cic. de Or. 2, 131: produire des moissons meilleures et plus abondantes.    - grandibus litteris nomen incisum, Cic. Verr. 4, 74: nom gravé en gros caractères.    - grandis epistula, Cic. Att. 13, 21, 1: longue lettre.    - grande fenus, Cic. Flacc. 51: gros intérêts.    - grande vas, Cic.: vase de grande dimension.    - vox grandior, Cic. Br. 289: voix plus forte.    - grandi pondere, Cic. Verr. 4, 32: d'un poids considérable.    - tumulus satis grandis, Caes. BG. 1, 43, 1: tertre d'assez grandes proportions.    - vicinum pecus (semper) grandius uber habet, Ov.: le troupeau du voisin a (toujours) de plus grosses mamelles.    - grandis pecunia, Plaut.: grosse somme d'argent.    - in qua grandibus litteris P. Africani nomen erat incisum, Cic. Verr.: (piédestal) sur lequel était gravé en gros caractères le nom de P. l'Africain.    - cum grandi baculo, Apul.: avec un long bâton.    - agrum grandi pecunia redimere, Liv.: racheter un champ moyennant une somme considérable.    - adv. - grande fremere, Stat.: mugir avec force. [st1]2 [-] grand, avancé en âge.    - grandis natu, Cic. CM 10: âgé, vieux.    - grandis aetas, Cic. Phil. 5, 47: âge avancé.    - grandis jam puer, Cic. Pis. 87: enfant déjà grand. [st1]3 [-] rhét. le style sublime; style aux grandes proportions, imposant.    - Cic. Br. 35, etc. ; Or. 30 ; 68 ; 119, etc.    - grandis verbis, Cic. Br. 126: sublime dans l'expression (dans son style). [st1]4 [-] qqf. sujet ample, important.    - Cic. Or. 123.
    * * *
    grandis, e [st1]1 [-] grand [en gén.], aux grandes proportions.    - seges grandissima, Varr. R. 1, 52, 1: les épis les plus gros. --- cf. Plaut. Cas. 914.    - meliores et grandiores fetus edere, Cic. de Or. 2, 131: produire des moissons meilleures et plus abondantes.    - grandibus litteris nomen incisum, Cic. Verr. 4, 74: nom gravé en gros caractères.    - grandis epistula, Cic. Att. 13, 21, 1: longue lettre.    - grande fenus, Cic. Flacc. 51: gros intérêts.    - grande vas, Cic.: vase de grande dimension.    - vox grandior, Cic. Br. 289: voix plus forte.    - grandi pondere, Cic. Verr. 4, 32: d'un poids considérable.    - tumulus satis grandis, Caes. BG. 1, 43, 1: tertre d'assez grandes proportions.    - vicinum pecus (semper) grandius uber habet, Ov.: le troupeau du voisin a (toujours) de plus grosses mamelles.    - grandis pecunia, Plaut.: grosse somme d'argent.    - in qua grandibus litteris P. Africani nomen erat incisum, Cic. Verr.: (piédestal) sur lequel était gravé en gros caractères le nom de P. l'Africain.    - cum grandi baculo, Apul.: avec un long bâton.    - agrum grandi pecunia redimere, Liv.: racheter un champ moyennant une somme considérable.    - adv. - grande fremere, Stat.: mugir avec force. [st1]2 [-] grand, avancé en âge.    - grandis natu, Cic. CM 10: âgé, vieux.    - grandis aetas, Cic. Phil. 5, 47: âge avancé.    - grandis jam puer, Cic. Pis. 87: enfant déjà grand. [st1]3 [-] rhét. le style sublime; style aux grandes proportions, imposant.    - Cic. Br. 35, etc. ; Or. 30 ; 68 ; 119, etc.    - grandis verbis, Cic. Br. 126: sublime dans l'expression (dans son style). [st1]4 [-] qqf. sujet ample, important.    - Cic. Or. 123.
    * * *
        Grandis, et hoc grande. Grand.
    \
        Grandis aetas. Cic. Grand aage.
    \
        Grande aes alienum. Plin. Grandes debtes.
    \
        AEtas grandior. Ouid. Vieillesse, Greigneur, ou plus grande aage.
    \
        Foetus grandior. Virgil. Plus grand, Greigneur.
    \
        Grandi pecunia mercari. Plaut. Acheter fort cher.
    \
        Grandi pecunia facta redemptio est. Cic. De grand somme d'argent.
    \
        Natu grandis. Horat. Fort aagé.
    \
        Grandior homo. Terent. Aagé.
    \
        Grandior virgo. Cic. Aagee.

    Dictionarium latinogallicum > grandis

  • 13 cenotaphium

    cenotaphium (cenotafium), ī, n. (κενοτάφιον), ein leeres Grabmal zu Ehren eines Verstorbenen, das Zenotaphium (rein lat. tumulus inanis, Verg. Aen. 3, 304 od. tumulus honorarius, Suet. Claud. 1, 3 od. sepulcrum inane, Inscr. in Anthol. Lat. 1439, 1 M.), Ulp. dig. 11, 7, 6. Vopisc. Tac. 15 (2), 1. Hyg. fab. 273: cenotaphium in Gallia, Romae sepulcrum amplissimum meruit, Lampr. Alex. Sev. 63, 3.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > cenotaphium

  • 14 conspectus

    1. cōnspectus, a, um, PAdi. (v. conspicio), in die Augen fallend, I) im allg., sichtbar, tumulus, Liv.: conspecti inter se, Liv.: agmina ex pluribus collibus inter se satis c., Liv.: tumulus hosti c., Liv.; vgl. Fabri Liv. 22, 4, 6. – II) (m. Compar.) prägn., in die Augen fallend = auffalend, Aufsehen erregend, hervorstechend, hervorstrahlend, a) v. Pers.: conspectus elatusque supra modum hominis, Liv.: conspecta iuventus, die Neliden, Ov.: turba conspectior, Liv.: Galatea platano conspectior altā, stattlicher als usw., Ov.: patris avique fama conspectum eum efficiebat, Liv. – b) v. Lebl.: conspecta mors eius fuit, quia publico funere est elatus, Liv.: supplicium conspectius eo, quod etc., Liv.: ne in ipsa urbe conspectior mors foret, Tac.
    ————————
    2. cōnspectus, ūs, m. (conspicio), das Erblicken, od. Gewahrwerden, I) aktiv = das Erblicken, Schauen von Angesicht zu Angesicht, meist fakultativ, deutsch oft das Angesicht, der Anblick, der Blick, die Blicke, der Gesichtskreis, 1) eig.: a) im allg.: α) v. Pers.: conspectus oculorum, Varr. LL. u. Curt.: m. obj. Genet., c. patriae, Caes.: conspectus et congressus tanti viri, Val. Max. – ex conspectu abire, v. Menschen u. Tieren, Caes., Sall. u. Val. Max., v. Schiffen, Caes.: abducere alqm e conspectu, Plaut.: adducere alqm in conspectum alcis, Hirt. b. G.: adimere conspectum oculorum (v. der Dunkelheit) od. conspectum terrae (v. Rebel), Liv.: adimere in omnes partes conspectum (v. der Dunkelheit), Liv.: amittere alqm e conspectu suo, Ter.: amotus a conspectu locus, ein Ort, wo man ungesehen ist, Liv.: in publico assistere in conspectu patris, Caes.: densus nimbus conspectum regis contioni aufert, Liv.: cadere in conspectum, Cic.: consistere in medio conspectu (im schauenden Kreise), Verg.: dare regiam sellam in conspectum vulgi, öffentlich ausstellen, Curt.: dare se alci in conspectum, Cic. Verr. 5, 86: se dare in conspectum oppidi, vor der Stadt erscheinen, Auct. b. Hisp. 4, 1 (u. so im Passiv, dari alci in conspectum, jmdm. zu Gesicht kommen, Ter. Phorm. 261. Liv. 30, 12, 8): conspectus est in Capitolium, man hat die Aussicht
    ————
    auf das K., Liv.: ut primum rex in conspectu fuit, gesehen werden konnte, Curt.: ut in conspectu terra fuit, Liv.: est alqs in conspectu civium, Cic.: tu, cuius prope in conspectu Aegyptus est, Cic.: sex pulvinaria in conspectu fuerunt (waren zur Schau = waren öffentlich ausgestellt), Liv.: u. (bildl.) quia bellum ei maius in conspectu erat (in Aussicht stand), Liv.: corvus ex conspectu elatus orientem petit, Liv.: evolarat iam e conspectu fere fugiens quadriremis, Cic.: quo longissime oculi conspectum ferebant, Liv.: conspectum alcis fugere, Caes.: aditum huius loci conspectumque vestrum magno opere fugere (Ggstz. vehementer sequi), Cic.: fugere e conspectu ilico, Ter.: ut intrantium exeuntiumque conspectum habeat, damit er die Ein- u. Ausgehenden sehen könne, Col.: ponere in conspectu poculum, vor Augen (offen) hinstellen, Liv.: u. (bildl.) ponere beneficium extra conspectum suum, Sen.: privare alqm omnium suorum consuetudine conspectuque, Cic.: prodire in conspectum alcis, Komik. u. Suet.: proferre liberos in conspectum, Caes.: removere omnium equos ex conspectu, Caes.: stare in conspectu alcis (v. Pers.), Cic.: statuere alqm procul in conspectu, Liv.: velut e conspectu tolleretur libertas, den Augen entrückt würde, Tac.: venire in conspectum, sich offen (deutlich) zeigen, sich offen (deutlich) sehen lassen, zum Vorschein kommen, in die Nähe kommen, rücken u. dgl.
    ————
    (v. Pers.u. lebl. Subjj.), Cic. u.a.: so auch in conspectum alcis venire, sich vor jmd. zeigen, vor jmd. erscheinen, Cic.: vitare alcis conspectum, Quint. – oft in conspectu alcis u. bl. in conspectu, angesichts jmds., zB. in conspectu imperatoris operam navare, Caes.: in conspectu (verst. eorum) crebri cecidere caelo lapides, Liv. – primo conspectu tam foeda res, Liv. (vgl. no. II, 1). – β) v. lebl. Subjj., die gleichs. auf uns sehen, celeriter e conspectu terrae ablati sunt (v. Seefahrern), Liv.: bes. oft in conspectu alcis loci od. rei, angesichts eines Orts od. einer Sache, zB. fundi villaeque, Cic.: locorum, Liv.: quercus, quae est in oppidi conspectu, Varr.: u. bildl., in conspectu legum libertatisque mori, Cic.: in conspectu senectutis esse, sich dem Gr. nähern, Sen.: ebenso bildl., haec, quae procul erant a conspectu imperii, diese Orte, die dem Gesichtskreis unseres Staates fern lagen, Cic. – b) prägn., das Aufsehen, das bei einem besonderen Ereignisse entsteht, subito consilium cepi, ut antequam luceret exirem, ne qui conspectus fieret aut sermo, Cic. ad Att. 7, 10 in.
    2) übtr., die geistige Anschauung, Betrachtung, in hoc conspectu et cognitione naturae, Cic.: alqd ponere paene in conspectu animi (deutlich zur Anschauung bringen), Cic.: ne in conspectu quidem relinqui, gar nicht in Betracht kommen, Cic.: explicatis ordinibus temporum uno in conspectu omnia videre, alles
    ————
    (in einer Schrift) auf einen Blick übersehen, Cic.
    II) passiv = das Sichtbarwerden, die Erscheinung, 1) eig.: primo statim conspectu (sogleich bei seiner ersten E. = sowie er zum erstenmal sich öffentlich zeigte) omnia quam disparia essent ostendit, Liv.: elephantorum aciem conspectu ipso debellaturam, Liv.: conspectu suo proelium restituit, Liv
    2) meton., a) die Art, wie etwas erblickt wird, sich zeigt, der Anblick, die Erscheinung, tuus iucundissimus conspectus, Cic.: conspectus vestri venerabilis, Curt.: scio eis meum conspectum invisum fore hodie, Ter.: animi partes, quarum est conspectus illustrior, Cic. – b) die Erscheinung, der Anblick = die sich unserm Blicke darbietende Versammlung (s. Halm Cic. de imp. Pomp. 1. ed. mai.), frequens conspectus vester, Cic.: vester, iudices, conspectus et consessus, Cic. – c) konkret, wie σύνοψις, die kurze Übersicht, der Abriß, Gell. 17, 21, 1. – Dat. conspectu, Amm. 25, 10, 3.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > conspectus

  • 15 tumulamen

    tŭmŭlāmen, ĭnis, n. [tumulus], a sepulchral mound, tumulus, Inscr. Fabr. 634, 290.

    Lewis & Short latin dictionary > tumulamen

  • 16 acerbus

    a, um [ acer II \]
    1) терпкий ( sapor PM); вяжущий на вкус или неспелый ( uva Ph)
    2) несовершеннолетний, незрелый ( virgo O)
    3) преждевременный ( partus O); безвременный ( funus V)
    4) резкий, пронизывающий ( frigus H)
    5) пронзительный, неприятный (stridor PM; vox Sen, VM)
    7) суровый, жестокий ( hostis C); злобный, свирепый ( Libitina H)
    8) прискорбный, печальный (mors C, Nep); горестный, горький ( recordatio C)
    10) мелочный, придирчивый ( inquisitio L); тщательный ( diligentia C)
    11) малодоступный, крутой, трудный ( tumulus Fl)

    Латинско-русский словарь > acerbus

  • 17 Anchiseus

    Anchīsēus, a, um [ Anchises ]

    Латинско-русский словарь > Anchiseus

  • 18 cenotaphium

    ī n. (греч. ; лат. tumulus inanis V или honorarius Su)
    кенотаф, «пустая гробница» ( воздвигавшаяся в честь тех, чьи тела не были найдены) Vop, Lampr, Dig

    Латинско-русский словарь > cenotaphium

  • 19 conspectus

    I cōnspectus, ūs m. [ conspicio II ]
    1) взор, вид
    conspectum alicujus habere Col — видеть кого-л.
    esse in conspectu alicujus L, C etc. — быть на виду (пред глазами) у кого-л.
    in conspectum alicujus venire или se dare C etc. — предстать перед кем-л.
    amittere aliquem e conspectu Ter — потерять кого-л. из виду
    in conspectu alicujus L, Cs etc. — на глазах у (в присутствии) кого-л.
    procul esse a conspectu alicujus C — быть вне чьего-л. поля зрения
    2) наружность (jucundus C; venerabilis QC)
    3) обозрение, обзор, очерк ( aetatum antiquissimarum item virorum illustrium AG)
    II 1. cōnspectus, a, um
    part. pf. к conspicio
    2. adj.
    1) видный, видимый, заметный ( alicui)
    agmina inter se conspecta L — отряды, находящиеся друг у друга на виду
    2) бросающийся в глаза, замечательный, удивительный ( juventus O)
    heros c. in auro et ostro V — герой, блистающий золотом и пурпуром

    Латинско-русский словарь > conspectus

  • 20 gentilicius

    gentīlicius, a, um [ gens ]
    1) свойственный, принадлежащий (относящийся к) известному роду, родовой (sacrificia C; nomen Su)
    2) национальный, народный, туземный ( vocabulum AG)
    3) семейный, фамильный ( tumulus VP)

    Латинско-русский словарь > gentilicius

См. также в других словарях:

  • Tumulus — de Garrowby Tumulus d Evessen (Allemagne …   Wikipédia en Français

  • tumulus — [ tymylys ] n. m. • 1811; mot lat. « tertre » ♦ Archéol. Tertre artificiel; amas de terre, de pierres, élevé au dessus d une tombe. ⇒ cairn, galgal, mound . Le tumulus de Gavrinis, en Morbihan. ● tumulus, tumulus ou tumuli nom masculin (latin… …   Encyclopédie Universelle

  • Tumulus — Жанр art progressive folk metal Годы 1997 наши дни Страна …   Википедия

  • TUMULUS — a tumore et mole terrae, Funger. pro Sepulchro, frequens. Antiquitus enim locum sepulturae quisque sibi, antequam moreretur, eligebat, quem nigrô signabat lapide. Cum dein homo defunctus esset, super cadaver terra aggerebatur, Tumulusque fiebat:… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • tumulus — TÚMULUS s.m. v. tumul. Trimis de ana zecheru, 13.09.2007. Sursa: DEX 98  TÚMULUS s.n. v. tumul. Trimis de LauraGellner, 13.09.2007. Sursa: DN …   Dicționar Român

  • tumulus — (n.) ancient burial mound, 1680s, from L. tumulus hillock, from tumere to swell (see THIGH (Cf. thigh)) …   Etymology dictionary

  • Tumulus — Tu mu*lus, n.; pl. {Tumuli}. [L., a mound, a sepulchral mound, probably from tumere to swell. Cf. {Tumid}.] An artificial hillock, especially one raised over a grave, particularly over the graves of persons buried in ancient times; a barrow.… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Tumŭlus — (lat.), Todtenhügel …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Tumŭlus — (lat.), Erdhügel; s. Gräber, vorgeschichtliche …   Meyers Großes Konversations-Lexikon

  • tumulus — s. m. 1.  [Arqueologia] Monte de terra, cúmulo. 2. Construção de pedra, em forma de cone, que os antigos levantavam sobre as sepulturas …   Dicionário da Língua Portuguesa

  • tumulus — tȕmulus (tȕmul) m DEFINICIJA pov. veći ili manji humak od zemlje pod kojim se nalazi jedan ili više grobova; mogila, nekropola ETIMOLOGIJA lat …   Hrvatski jezični portal

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»