Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

venerabilis

  • 1 venerabilis

    venerābilis, e (veneror), I) verehrungswürdig, ehrwürdig, hochverehrt, magni illi ac venerabiles, Quint.: ven. vir miraculo litterarum, venerabilior divinitate etc., Liv.: senectā ven., Apul.: m. Dat. wem? regibus amicis venerabilis non minus quam terribilis, Eutr. 8, 8; u. so 10, 1. – v. Lebl., donum, Verg.: partes eloquentiae, Tac. dial.: doctrinae sacra, Val. Max.: quo scilicet Latinae vocis honos per omnes gentes venerabilior diffunderetur, Val. Max. – II) aktiv = verehrend, Verehrung erweisend, ehrfurchtsvoll, quanto nostrae civitatis senatus venerabilior in deos, Val. Max. 1, 1, 15: verba v. erga deos, Val. Max. 2, 4, 4: quod caput rerum et columen venerabilibus adimus obsequiis, Arnob. 1, 29. – pavor venerabilis, heilige Scheu, Auson. grat. act. I. 2. p. 20, 3 Schenkl. – / vulg. Abl. venerabile, Ven. Fort. carm. 3, 11, 1.

    lateinisch-deutsches > venerabilis

  • 2 venerabilis

    vĕnĕrābilis, e [st2]1 [-] vénérable, respectable, imposant, auguste. [st2]2 [-] qui révère, respectueux.
    * * *
    vĕnĕrābilis, e [st2]1 [-] vénérable, respectable, imposant, auguste. [st2]2 [-] qui révère, respectueux.
    * * *
        Venerabilis, et hoc venerabile, pen. corr. Plin. iunior. Digne qu'on luy face reverence et qu'on l'honore, Venerable.

    Dictionarium latinogallicum > venerabilis

  • 3 venerabilis

    venerābilis, e (veneror), I) verehrungswürdig, ehrwürdig, hochverehrt, magni illi ac venerabiles, Quint.: ven. vir miraculo litterarum, venerabilior divinitate etc., Liv.: senectā ven., Apul.: m. Dat. wem? regibus amicis venerabilis non minus quam terribilis, Eutr. 8, 8; u. so 10, 1. – v. Lebl., donum, Verg.: partes eloquentiae, Tac. dial.: doctrinae sacra, Val. Max.: quo scilicet Latinae vocis honos per omnes gentes venerabilior diffunderetur, Val. Max. – II) aktiv = verehrend, Verehrung erweisend, ehrfurchtsvoll, quanto nostrae civitatis senatus venerabilior in deos, Val. Max. 1, 1, 15: verba v. erga deos, Val. Max. 2, 4, 4: quod caput rerum et columen venerabilibus adimus obsequiis, Arnob. 1, 29. – pavor venerabilis, heilige Scheu, Auson. grat. act. I. 2. p. 20, 3 Schenkl. – vulg. Abl. venerabile, Ven. Fort. carm. 3, 11, 1.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > venerabilis

  • 4 venerābilis

        venerābilis e, adj. with comp.    [veneror], worthy of respect, reverend, venerable: venerabilis vir miraculo litterarum... venerabilior divinitate matris, L.: dives, H.: donum, V.
    * * *
    venerabilis, venerabile ADJ
    venerable, august

    Latin-English dictionary > venerābilis

  • 5 venerabilis

    vĕnĕrābĭlis, e, adj. [veneror].
    I.
    Pass., worthy of respect or reverence, reverend, venerable (not ante-Aug.):

    venerabilis vir miraculo litterarum... venerabilior divinitate credita Carmentae matris,

    Liv. 1, 7, 8:

    magnos quidem illos ac venerabiles,

    Quint. 12, 1, 18:

    dives,

    Hor. S. 2, 5, 14:

    donum,

    Verg. A. 6, 408:

    partes eloquentiae (with sacrae),

    Tac. Or. 10.—
    II.
    Act., showing veneration, venerating, revering, reverential (post-class.):

    senatus in deum,

    Val. Max. 1, 1, 15:

    verba erga deos,

    id. 2, 4, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > venerabilis

  • 6 venerabilis

    venerābilis, e [ veneror ]
    1) почитаемый, окружённый уважением
    vir miraculo litterarum v. L — (Эвандр) муж, почитаемый за дивное искусство письма
    2) преисполненный почтения, благоговейный ( erga deos и in deum VM)

    Латинско-русский словарь > venerabilis

  • 7 venerabilis

    дoстойный почтения, святой (1. 1 C. Th. 6, 23. 1. 7 C. 1, 2), относ. царской фамилии: venerab. substantiae praedia (§ 5 eod.).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > venerabilis

  • 8 conspectus

    I cōnspectus, ūs m. [ conspicio II ]
    1) взор, вид
    conspectum alicujus habere Col — видеть кого-л.
    esse in conspectu alicujus L, C etc. — быть на виду (пред глазами) у кого-л.
    in conspectum alicujus venire или se dare C etc. — предстать перед кем-л.
    amittere aliquem e conspectu Ter — потерять кого-л. из виду
    in conspectu alicujus L, Cs etc. — на глазах у (в присутствии) кого-л.
    procul esse a conspectu alicujus C — быть вне чьего-л. поля зрения
    2) наружность (jucundus C; venerabilis QC)
    3) обозрение, обзор, очерк ( aetatum antiquissimarum item virorum illustrium AG)
    II 1. cōnspectus, a, um
    part. pf. к conspicio
    2. adj.
    1) видный, видимый, заметный ( alicui)
    agmina inter se conspecta L — отряды, находящиеся друг у друга на виду
    2) бросающийся в глаза, замечательный, удивительный ( juventus O)
    heros c. in auro et ostro V — герой, блистающий золотом и пурпуром

    Латинско-русский словарь > conspectus

  • 9 venerabiliter

    venerābiliter [ venerabilis ]
    почтительно, с глубоким уважением ( excipere victorem VM)

    Латинско-русский словарь > venerabiliter

  • 10 venerandus

    a, um H, PJ etc. = venerabilis 1.

    Латинско-русский словарь > venerandus

  • 11 conspectus [2]

    2. cōnspectus, ūs, m. (conspicio), das Erblicken, od. Gewahrwerden, I) aktiv = das Erblicken, Schauen von Angesicht zu Angesicht, meist fakultativ, deutsch oft das Angesicht, der Anblick, der Blick, die Blicke, der Gesichtskreis, 1) eig.: a) im allg.: α) v. Pers.: conspectus oculorum, Varr. LL. u. Curt.: m. obj. Genet., c. patriae, Caes.: conspectus et congressus tanti viri, Val. Max. – ex conspectu abire, v. Menschen u. Tieren, Caes., Sall. u. Val. Max., v. Schiffen, Caes.: abducere alqm e conspectu, Plaut.: adducere alqm in conspectum alcis, Hirt. b. G.: adimere conspectum oculorum (v. der Dunkelheit) od. conspectum terrae (v. Rebel), Liv.: adimere in omnes partes conspectum (v. der Dunkelheit), Liv.: amittere alqm e conspectu suo, Ter.: amotus a conspectu locus, ein Ort, wo man ungesehen ist, Liv.: in publico assistere in conspectu patris, Caes.: densus nimbus conspectum regis contioni aufert, Liv.: cadere in conspectum, Cic.: consistere in medio conspectu (im schauenden Kreise), Verg.: dare regiam sellam in conspectum vulgi, öffentlich ausstellen, Curt.: dare se alci in conspectum, Cic. Verr. 5, 86: se dare in conspectum oppidi, vor der Stadt erscheinen, Auct. b. Hisp. 4, 1 (u. so im Passiv, dari alci in conspectum, jmdm. zu Gesicht kommen, Ter. Phorm. 261. Liv. 30, 12, 8): conspectus est in Capitolium, man hat die Aussicht auf das K., Liv.: ut primum rex in conspectu fuit, gesehen werden konnte, Curt.: ut in conspectu terra fuit, Liv.: est alqs in conspectu civium, Cic.: tu, cuius prope in conspectu Aegyptus est, Cic.: sex pulvinaria in conspectu fuerunt (waren zur Schau = waren öffentlich ausgestellt), Liv.: u. (bildl.) quia bellum ei maius in conspectu erat (in Aussicht stand), Liv.: corvus ex conspectu elatus orientem petit, Liv.: evolarat iam e conspectu fere fugiens quadriremis, Cic.: quo longissime oculi conspectum ferebant, Liv.: conspectum alcis fugere, Caes.: aditum huius loci conspectumque vestrum magno opere fugere (Ggstz. vehementer sequi), Cic.: fugere e conspectu ilico, Ter.: ut intrantium exeuntiumque conspectum habeat, damit er die Ein- u. Ausgehenden sehen könne, Col.: ponere in conspectu poculum, vor Augen (offen) hinstellen, Liv.: u. (bildl.) ponere beneficium extra conspectum suum, Sen.: privare alqm omnium suorum consuetudine conspectuque, Cic.: prodire in conspectum alcis, Komik. u. Suet.: proferre liberos in conspectum, Caes.: removere omnium equos ex conspectu, Caes.: stare in conspectu alcis (v. Pers.), Cic.: statuere alqm procul in conspectu, Liv.: velut e conspectu tolleretur libertas, den Augen entrückt würde, Tac.: venire in conspectum, sich offen (deutlich) zeigen, sich offen (deutlich) sehen lassen, zum Vorschein kommen, in die Nähe kommen, rücken u. dgl. (v. Pers.u. lebl. Subjj.), Cic. u.a.: so auch in conspectum alcis venire, sich vor jmd. zeigen, vor jmd. erscheinen, Cic.: vitare alcis conspectum, Quint. – oft in conspectu alcis u. bl. in conspectu, angesichts jmds., zB. in conspectu imperatoris operam navare, Caes.: in conspectu (verst. eorum) crebri cecidere caelo lapides, Liv. – primo conspectu tam foeda res, Liv. (vgl. no. II, 1). – β) v. lebl. Subjj., die gleichs. auf uns sehen, celeriter e conspectu terrae ablati sunt (v. Seefahrern), Liv.: bes. oft in conspectu alcis loci od. rei, angesichts eines Orts od. einer Sache, zB. fundi villaeque, Cic.: locorum, Liv.: quercus, quae est in oppidi conspectu, Varr.: u. bildl., in conspectu legum libertatisque mori, Cic.: in conspectu senectutis esse, sich dem Gr. nähern, Sen.: ebenso bildl., haec, quae procul erant a conspectu imperii, diese Orte, die dem Gesichtskreis unseres Staates fern lagen, Cic. – b) prägn., das Aufsehen, das bei einem besonderen Ereignisse entsteht, subito consilium cepi, ut antequam luceret exirem, ne qui conspectus fieret aut sermo, Cic. ad Att. 7, 10 in.

    2) übtr., die geistige Anschauung, Betrachtung, in hoc conspectu et cognitione naturae, Cic.: alqd ponere paene in conspectu animi (deutlich zur Anschauung bringen), Cic.: ne in conspectu quidem relinqui, gar nicht in Betracht kommen, Cic.: explicatis ordinibus temporum uno in conspectu omnia videre, alles (in einer Schrift) auf einen Blick übersehen, Cic.

    II) passiv = das Sichtbarwerden, die Erscheinung, 1) eig.: primo statim conspectu (sogleich bei seiner ersten E. = sowie er zum erstenmal sich öffentlich zeigte) omnia quam disparia essent ostendit, Liv.: elephantorum aciem conspectu ipso debellaturam, Liv.: conspectu suo proelium restituit, Liv

    2) meton., a) die Art, wie etwas erblickt wird, sich zeigt, der Anblick, die Erscheinung, tuus iucundissimus conspectus, Cic.: conspectus vestri venerabilis, Curt.: scio eis meum conspectum invisum fore hodie, Ter.: animi partes, quarum est conspectus illustrior, Cic. – b) die Erscheinung, der Anblick = die sich unserm Blicke darbietende Versammlung (s. Halm Cic. de imp. Pomp. 1. ed. mai.), frequens conspectus vester, Cic.: vester, iudices, conspectus et consessus, Cic. – c) konkret, wie σύνοψις, die kurze Übersicht, der Abriß, Gell. 17, 21, 1. – / Dat. conspectu, Amm. 25, 10, 3.

    lateinisch-deutsches > conspectus [2]

  • 12 miraculum

    mīrāculum, ī, n. (miror), I) etwas Wunderbares, ein Wunder, ein wunderbares Ereignis, Wunderding, septem miracula, die sieben Weltwunder, Plin. u. Val. Max.: liber miraculorum plenus, ein Wunderbuch, Gell.: portenta et miracula philosophorum somniantium, Cic.: adiciunt miracula huic pugnae, Liv.: quae rem miraculo eximeret, das Wunderbare benähme, Liv.: miraculo esse u. alci esse, Liv. u. Plin.: miraculo est m. folg. indir. Fragesatz, Liv. 6, 12, 2: arbor digna miraculo, bewundernswert, Plin.: u. so multa digna miraculo, Lact.: venerabilis vir miraculo litterarum, Liv.: verti in miracula, in eine wunderbare Gestalt, Ov.: so auch transformare se in miracula rerum, Verg.: puerum tamquam miraculum (wie ein Wunderding) aspicere, Plin. ep. 9, 9, 5. – Abl. mīrāculō adv. = θαυμαστῶς, wunderbar, m. pictus, Plin. 34, 83 Jan (Detl. bl. pictam). – II) das Wunderbare, Auffallende, einer Sache, magnitudinis, ein Wunder von Größe, Liv.: victoriae, Liv.: rei, Liv. – / synkop. Plur. miracla, Lucil. 14.

    lateinisch-deutsches > miraculum

  • 13 pavor

    pavor, ōris, m. (paveo), I) das Zittern, Beben vor Furcht, Erwartung, Freude usw., die Beklemmung, a) im üblen Sinne, die Angst, Furcht, das Entsetzen, Cic. u.a.: caecus, Tac.: inconsultus, Liv.: simulatus (Ggstz. verus), Liv.: pulsans, die (vor Erwartung) klopfende Angst, das ängstlich gespannte Klopfen, Verg.: pavorem facere (v. einem Umstand), Liv.: alci pavorem inicere, incutere, Liv.: pavorem sedare, Liv.: pavorem offundere incompositis, Liv.: pavor est, pavor alqm capit, m. folg. ne (daß) u. Konj., Liv. – Plur. pavores, Plin. 28, 98 u.a. Tac. hist. 2, 76 u. 4, 38. Lucan. 1, 521. Val. Flacc. 7, 147. – b) im guten Sinne, α) das erwartungsvolle, freudige Beben, Verg. und Sil. – β) die religiöse Furcht, Ehrfurcht, Scheu, priscus, Sil. 3, 690: venerabilis, Auson. grat. act. 1. § 2. – II) personif., Pavor, als Gottheit, Liv. 1, 27, 7. Val. Flacc. 1, 799: Plur., Arnob. 1, 28. – / Archaist. Nbf. pavōs, ōris, m., Naev. tr. 45. Pacuv. tr. 82 (aus Cic. or. 155).

    lateinisch-deutsches > pavor

  • 14 venerabilitas

    venerābilitās, ātis, f. (venerabilis), Hochehrwürden, als Anrede, tua, Marcellin. ad Augustin. epist. 136, 1.

    lateinisch-deutsches > venerabilitas

  • 15 venerabiliter

    venerābiliter, Adv. (venerabilis), mit Verehrung, ehrfurchtsvoll, Val. Max. 5, 1. ext. 5. Macr. sat. 7, 11, 10. Auson. parent. praef. p. 41 Schenkl u. Eccl.

    lateinisch-deutsches > venerabiliter

  • 16 conspectus

    1. cōnspectus, a, um, PAdi. (v. conspicio), in die Augen fallend, I) im allg., sichtbar, tumulus, Liv.: conspecti inter se, Liv.: agmina ex pluribus collibus inter se satis c., Liv.: tumulus hosti c., Liv.; vgl. Fabri Liv. 22, 4, 6. – II) (m. Compar.) prägn., in die Augen fallend = auffalend, Aufsehen erregend, hervorstechend, hervorstrahlend, a) v. Pers.: conspectus elatusque supra modum hominis, Liv.: conspecta iuventus, die Neliden, Ov.: turba conspectior, Liv.: Galatea platano conspectior altā, stattlicher als usw., Ov.: patris avique fama conspectum eum efficiebat, Liv. – b) v. Lebl.: conspecta mors eius fuit, quia publico funere est elatus, Liv.: supplicium conspectius eo, quod etc., Liv.: ne in ipsa urbe conspectior mors foret, Tac.
    ————————
    2. cōnspectus, ūs, m. (conspicio), das Erblicken, od. Gewahrwerden, I) aktiv = das Erblicken, Schauen von Angesicht zu Angesicht, meist fakultativ, deutsch oft das Angesicht, der Anblick, der Blick, die Blicke, der Gesichtskreis, 1) eig.: a) im allg.: α) v. Pers.: conspectus oculorum, Varr. LL. u. Curt.: m. obj. Genet., c. patriae, Caes.: conspectus et congressus tanti viri, Val. Max. – ex conspectu abire, v. Menschen u. Tieren, Caes., Sall. u. Val. Max., v. Schiffen, Caes.: abducere alqm e conspectu, Plaut.: adducere alqm in conspectum alcis, Hirt. b. G.: adimere conspectum oculorum (v. der Dunkelheit) od. conspectum terrae (v. Rebel), Liv.: adimere in omnes partes conspectum (v. der Dunkelheit), Liv.: amittere alqm e conspectu suo, Ter.: amotus a conspectu locus, ein Ort, wo man ungesehen ist, Liv.: in publico assistere in conspectu patris, Caes.: densus nimbus conspectum regis contioni aufert, Liv.: cadere in conspectum, Cic.: consistere in medio conspectu (im schauenden Kreise), Verg.: dare regiam sellam in conspectum vulgi, öffentlich ausstellen, Curt.: dare se alci in conspectum, Cic. Verr. 5, 86: se dare in conspectum oppidi, vor der Stadt erscheinen, Auct. b. Hisp. 4, 1 (u. so im Passiv, dari alci in conspectum, jmdm. zu Gesicht kommen, Ter. Phorm. 261. Liv. 30, 12, 8): conspectus est in Capitolium, man hat die Aussicht
    ————
    auf das K., Liv.: ut primum rex in conspectu fuit, gesehen werden konnte, Curt.: ut in conspectu terra fuit, Liv.: est alqs in conspectu civium, Cic.: tu, cuius prope in conspectu Aegyptus est, Cic.: sex pulvinaria in conspectu fuerunt (waren zur Schau = waren öffentlich ausgestellt), Liv.: u. (bildl.) quia bellum ei maius in conspectu erat (in Aussicht stand), Liv.: corvus ex conspectu elatus orientem petit, Liv.: evolarat iam e conspectu fere fugiens quadriremis, Cic.: quo longissime oculi conspectum ferebant, Liv.: conspectum alcis fugere, Caes.: aditum huius loci conspectumque vestrum magno opere fugere (Ggstz. vehementer sequi), Cic.: fugere e conspectu ilico, Ter.: ut intrantium exeuntiumque conspectum habeat, damit er die Ein- u. Ausgehenden sehen könne, Col.: ponere in conspectu poculum, vor Augen (offen) hinstellen, Liv.: u. (bildl.) ponere beneficium extra conspectum suum, Sen.: privare alqm omnium suorum consuetudine conspectuque, Cic.: prodire in conspectum alcis, Komik. u. Suet.: proferre liberos in conspectum, Caes.: removere omnium equos ex conspectu, Caes.: stare in conspectu alcis (v. Pers.), Cic.: statuere alqm procul in conspectu, Liv.: velut e conspectu tolleretur libertas, den Augen entrückt würde, Tac.: venire in conspectum, sich offen (deutlich) zeigen, sich offen (deutlich) sehen lassen, zum Vorschein kommen, in die Nähe kommen, rücken u. dgl.
    ————
    (v. Pers.u. lebl. Subjj.), Cic. u.a.: so auch in conspectum alcis venire, sich vor jmd. zeigen, vor jmd. erscheinen, Cic.: vitare alcis conspectum, Quint. – oft in conspectu alcis u. bl. in conspectu, angesichts jmds., zB. in conspectu imperatoris operam navare, Caes.: in conspectu (verst. eorum) crebri cecidere caelo lapides, Liv. – primo conspectu tam foeda res, Liv. (vgl. no. II, 1). – β) v. lebl. Subjj., die gleichs. auf uns sehen, celeriter e conspectu terrae ablati sunt (v. Seefahrern), Liv.: bes. oft in conspectu alcis loci od. rei, angesichts eines Orts od. einer Sache, zB. fundi villaeque, Cic.: locorum, Liv.: quercus, quae est in oppidi conspectu, Varr.: u. bildl., in conspectu legum libertatisque mori, Cic.: in conspectu senectutis esse, sich dem Gr. nähern, Sen.: ebenso bildl., haec, quae procul erant a conspectu imperii, diese Orte, die dem Gesichtskreis unseres Staates fern lagen, Cic. – b) prägn., das Aufsehen, das bei einem besonderen Ereignisse entsteht, subito consilium cepi, ut antequam luceret exirem, ne qui conspectus fieret aut sermo, Cic. ad Att. 7, 10 in.
    2) übtr., die geistige Anschauung, Betrachtung, in hoc conspectu et cognitione naturae, Cic.: alqd ponere paene in conspectu animi (deutlich zur Anschauung bringen), Cic.: ne in conspectu quidem relinqui, gar nicht in Betracht kommen, Cic.: explicatis ordinibus temporum uno in conspectu omnia videre, alles
    ————
    (in einer Schrift) auf einen Blick übersehen, Cic.
    II) passiv = das Sichtbarwerden, die Erscheinung, 1) eig.: primo statim conspectu (sogleich bei seiner ersten E. = sowie er zum erstenmal sich öffentlich zeigte) omnia quam disparia essent ostendit, Liv.: elephantorum aciem conspectu ipso debellaturam, Liv.: conspectu suo proelium restituit, Liv
    2) meton., a) die Art, wie etwas erblickt wird, sich zeigt, der Anblick, die Erscheinung, tuus iucundissimus conspectus, Cic.: conspectus vestri venerabilis, Curt.: scio eis meum conspectum invisum fore hodie, Ter.: animi partes, quarum est conspectus illustrior, Cic. – b) die Erscheinung, der Anblick = die sich unserm Blicke darbietende Versammlung (s. Halm Cic. de imp. Pomp. 1. ed. mai.), frequens conspectus vester, Cic.: vester, iudices, conspectus et consessus, Cic. – c) konkret, wie σύνοψις, die kurze Übersicht, der Abriß, Gell. 17, 21, 1. – Dat. conspectu, Amm. 25, 10, 3.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > conspectus

  • 17 miraculum

    mīrāculum, ī, n. (miror), I) etwas Wunderbares, ein Wunder, ein wunderbares Ereignis, Wunderding, septem miracula, die sieben Weltwunder, Plin. u. Val. Max.: liber miraculorum plenus, ein Wunderbuch, Gell.: portenta et miracula philosophorum somniantium, Cic.: adiciunt miracula huic pugnae, Liv.: quae rem miraculo eximeret, das Wunderbare benähme, Liv.: miraculo esse u. alci esse, Liv. u. Plin.: miraculo est m. folg. indir. Fragesatz, Liv. 6, 12, 2: arbor digna miraculo, bewundernswert, Plin.: u. so multa digna miraculo, Lact.: venerabilis vir miraculo litterarum, Liv.: verti in miracula, in eine wunderbare Gestalt, Ov.: so auch transformare se in miracula rerum, Verg.: puerum tamquam miraculum (wie ein Wunderding) aspicere, Plin. ep. 9, 9, 5. – Abl. mīrāculō adv. = θαυμαστῶς, wunderbar, m. pictus, Plin. 34, 83 Jan (Detl. bl. pictam). – II) das Wunderbare, Auffallende, einer Sache, magnitudinis, ein Wunder von Größe, Liv.: victoriae, Liv.: rei, Liv. – synkop. Plur. miracla, Lucil. 14.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > miraculum

  • 18 pavor

    pavor, ōris, m. (paveo), I) das Zittern, Beben vor Furcht, Erwartung, Freude usw., die Beklemmung, a) im üblen Sinne, die Angst, Furcht, das Entsetzen, Cic. u.a.: caecus, Tac.: inconsultus, Liv.: simulatus (Ggstz. verus), Liv.: pulsans, die (vor Erwartung) klopfende Angst, das ängstlich gespannte Klopfen, Verg.: pavorem facere (v. einem Umstand), Liv.: alci pavorem inicere, incutere, Liv.: pavorem sedare, Liv.: pavorem offundere incompositis, Liv.: pavor est, pavor alqm capit, m. folg. ne (daß) u. Konj., Liv. – Plur. pavores, Plin. 28, 98 u.a. Tac. hist. 2, 76 u. 4, 38. Lucan. 1, 521. Val. Flacc. 7, 147. – b) im guten Sinne, α) das erwartungsvolle, freudige Beben, Verg. und Sil. – β) die religiöse Furcht, Ehrfurcht, Scheu, priscus, Sil. 3, 690: venerabilis, Auson. grat. act. 1. § 2. – II) personif., Pavor, als Gottheit, Liv. 1, 27, 7. Val. Flacc. 1, 799: Plur., Arnob. 1, 28. – Archaist. Nbf. pavōs, ōris, m., Naev. tr. 45. Pacuv. tr. 82 (aus Cic. or. 155).

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > pavor

  • 19 venerabilitas

    venerābilitās, ātis, f. (venerabilis), Hochehrwürden, als Anrede, tua, Marcellin. ad Augustin. epist. 136, 1.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > venerabilitas

  • 20 venerabiliter

    venerābiliter, Adv. (venerabilis), mit Verehrung, ehrfurchtsvoll, Val. Max. 5, 1. ext. 5. Macr. sat. 7, 11, 10. Auson. parent. praef. p. 41 Schenkl u. Eccl.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > venerabiliter

См. также в других словарях:

  • Venerabĭlis — (lat.), der Verehrungswürdige, Beiname des St. Beda …   Pierer's Universal-Lexikon

  • venerabilis — ve|ne|ra|bi|lis 〈[ ve ] Adj.〉 hoch , ehrwürdig (bes. im Titel kath. Geistlicher od. als Beiname bedeutender Kirchenlehrer) ● Beda Venerabilis [lat.] * * * ve|ne|ra|bi|lis <indekl. Adj.> [lat. venerabilis, ↑venerabel]: lat. Bez. für… …   Universal-Lexikon

  • venerabilis — ve|ne|ra|bi|lis <aus gleichbed. kirchenlat. venerabilis, dies aus lat. venerabilis »verehrungswürdig«> ehr , hochwürdig (im Titel kath. Geistlicher); Abk.: ven …   Das große Fremdwörterbuch

  • VENERABILIS Beda — hâc ocasione dictus est. Fuit Romae porta ferrea, in qua literae PPP. SSS. RRR. FFF. quas cum legere nemo poslet, Bedae Romam venienti, easque contemplanti, dixit quidam Romanus, Quid aspicis Anglice bos? Cui Beda confusionem vestram aspicio:… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • VENERABILIS Petrus — vide Petrus …   Hofmann J. Lexicon universale

  • venerabilis — ve|ne|ra|bi|lis 〈 [ve ] Adj.〉 hoch , ehrwürdig (bes. im Titel kath. Geistlicher) [Etym.: lat.] …   Lexikalische Deutsches Wörterbuch

  • Beda Venerabilis — wohl fälschlich oft als Beda Venerabilis gedeutete Miniatur Papst Gregors des Großen oder des Hieronymus in der Handschrift Cambridge, Corpus Christi College MS. 389, saec. IX., fol. 4 (die Miniatur ca. 1070 zugefügt) Beda Venerabilis (dt. Beda… …   Deutsch Wikipedia

  • Petrus Venerabilis — Petrus Venerabilis, Peter der Ehrwürdige (* 1092 oder 1094 in der Auvergne; † 25. Dezember 1156 in Cluny), war ein Theologe und Reformator der Klöster des Mittelalters. Inhaltsverzeichnis 1 Leben 2 Petrus Venerabilis und Cluny 3 …   Deutsch Wikipedia

  • Beda Venerabilis' Easter cycle — In the year 616 an anonymous extended Dionysius Exiguus Easter table to an Easter table concerning the years 532 up to and including 721, and it is this Easter table which about the year 650 was accepted by the church of Rome, which from the… …   Wikipedia

  • Petrus Venerabilis, S. (128) — 128S. Petrus Venerabilis, (25. Dec.). Dieser hl. Abt zu Clugny stammte aus dem Geschlechte der Grafen von Montboissier in der Auvergne. Es muß diese Familie sich durch Frömmigkeit ausgezeichnet haben, denn bereits hatten sechs seiner ältern… …   Vollständiges Heiligen-Lexikon

  • Bela venerabilis — Béla IV. Béla venerabilis (* November 1206; † 3. Mai 1270 auf der Haseninsel (Margareteninsel) bei Buda) aus dem Geschlecht der Arpaden war seit 1235 als Béla IV. König von Ungarn und als Bela III. in Personalunion auch König von Kroatien sow …   Deutsch Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»