Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

the+author

  • 21 Epicurus

    Epĭcūrus, i, m., = Epikouros, the famous Greek philosopher of Gargettus, in Attica, the author of the Epicurean philosophy, so called after him, which assumed pleasure to be the highest good, Cic. Fin. 1, 9, 29; 2, 2 sq.; id. Ac. 2, 42; id. Tusc. 1, 34; 2, 3, 8 et saep.—Deriv.,
    II.
    Epĭcūrēus, a, um, adj., of Epicurus, Epicurean:

    medicamenta doloris,

    i. e. pleasure, Cic. Fin. 2, 7 fin.:

    secta,

    Suet. Gram. 8.—More freq. subst.: Epĭcūrēi, ōrum, m., the adherents of the Epicurean philosophy, Epicureans, Cic. Fin. 1, 7, 25; 2, 25, 81; id. Tusc. 1, 31, 77; Vulg. Act. 17, 18 et saep.—In sing., Quint. 6, 3, 78; Suet. Gram. 6.

    Lewis & Short latin dictionary > Epicurus

  • 22 Minucius

    1.
    M. Minucius Rufus, magister equitum under the dictator Fabius Maximus Cunctator, Liv. 22, 8, 6; Nep. Hann. 5, 3; Sil. 7, 386.—
    2.
    Another, Luc. 6, 126.—
    3.
    Minucius Felix, of Africa, in the third century of the Christian era, the author of an apologetic work in favor of the Christian religion, Lact. 1, 11, 55; 5, 1, 22.— Fem.: Mĭnŭcĭa, ae, a vestal, who was punished for incontinence by being buried alive, Liv. 8, 15, 7.—
    II.
    Mĭnŭcĭ-us ( Minut-), a, um, adj., of or belonging to a Minucius, Minucian:

    Minucia gens,

    Cic. Verr. 2, 1, 45, § 115:

    lex, Paul. ex Fest. s. v. osi, p. 201 Müll.: Minucia porta appellata est eo, quod proxima esset sacello Minucii,

    id. p. 147 Müll.: porticus, in Rome, built by M. Minucius Rufus, Cic. Phil. 2, 34, 84:

    via,

    from Rome to Brundisium, id. Att. 9, 6, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > Minucius

  • 23 Minutia

    1.
    M. Minucius Rufus, magister equitum under the dictator Fabius Maximus Cunctator, Liv. 22, 8, 6; Nep. Hann. 5, 3; Sil. 7, 386.—
    2.
    Another, Luc. 6, 126.—
    3.
    Minucius Felix, of Africa, in the third century of the Christian era, the author of an apologetic work in favor of the Christian religion, Lact. 1, 11, 55; 5, 1, 22.— Fem.: Mĭnŭcĭa, ae, a vestal, who was punished for incontinence by being buried alive, Liv. 8, 15, 7.—
    II.
    Mĭnŭcĭ-us ( Minut-), a, um, adj., of or belonging to a Minucius, Minucian:

    Minucia gens,

    Cic. Verr. 2, 1, 45, § 115:

    lex, Paul. ex Fest. s. v. osi, p. 201 Müll.: Minucia porta appellata est eo, quod proxima esset sacello Minucii,

    id. p. 147 Müll.: porticus, in Rome, built by M. Minucius Rufus, Cic. Phil. 2, 34, 84:

    via,

    from Rome to Brundisium, id. Att. 9, 6, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > Minutia

  • 24 Rufulus

        Rufulus ī, m    [Rufus], a tribune of the soldiers elected by the army (from Rutilius Rufus, the author of the law permitting the election), L.

    Latin-English dictionary > Rufulus

  • 25 humile

    hŭmĭlis, e, adj. [humus; like chamalos from chamai, on the ground, i. e.], low, lowly, small, slight (class.; esp. freq. in the trop. signif.).
    I.
    Lit.:

    arbores et vites et ea quae sunt humiliora neque se tollere a terra altius possunt,

    Cic. Tusc. 5, 13, 37; cf.:

    turrim humilem parvamque fecerant,

    Caes. B. C. 2, 8, 1 sq.:

    humilior munitio,

    id. ib. 3, 63, 2:

    (naves) humiliores quam quibus in nostro mari uti consuevimus,

    id. B. G. 5, 1, 2:

    humiles habitare casas,

    Verg. E. 2, 29:

    domus,

    Hor. C. 3, 1, 22:

    postes,

    Ov. M. 8, 639:

    arcus,

    id. ib. 3, 30:

    arae,

    Val. Fl. 3, 426:

    virgas humilis mordere salicti,

    Juv. 11, 67:

    Forentum,

    low, situated in the plain, Hor. C. 3, 4, 16; so,

    Myconos,

    Ov. M. 7, 463:

    Italia,

    Verg. A. 3, 522:

    humillimo solo aqua diutissime immorata,

    Just. 2, 1 med.:

    avi similis, quae circum litora, circum Piscosos scopulos humilis volat aequora juxta,

    flies low, Verg. A. 4, 255; cf.:

    decisis humilis pennis,

    Hor. Ep. 2, 2, 50:

    potest ex deformi humilique corpusculo exire formosus animus ac magnus,

    small, diminutive, Sen. Ep. 66:

    brevi atque humili corpore homines,

    Gell. 19, 13, 3; Curt. 7, 4:

    humiles Cleonae,

    little, petty, Ov. M. 6, 417 (in Ptolem. polis ou megalê):

    Troja,

    id. ib. 15, 424:

    ipse humili designat moenia fossa,

    i. e. slight, shallow, Verg. A. 7, 157; so,

    fossa,

    Tac. A. 1, 61; cf.

    radix,

    Plin. Ep. 8, 20, 5.
    II.
    Trop.
    A.
    As respects rank, birth, fortune, worth, consideration, etc., low, base, mean, humble, obscure, poor, needy, insignificant (cf.:

    supplex, summissus, demissus, abjectus): ut si parentibus nati sint humilibus,

    Cic. Lael. 17, 90:

    humiles nati (shortly after: trivio conceptus et educatus stercore),

    Phaedr. 1, 27, 2: humiles et obscuri homines, Cic. Div. 1, 40, 88; id. Quint. 31, 95:

    humillimus homo de plebe,

    Liv. 3, 19, 9; cf.:

    humilis in plebe et ideo ignobilis puerpera,

    Plin. 7, 36, 36, § 121:

    ne latos fines parare studeant potentioresque humiliores possessionibus expellant,

    Caes. B. G. 6, 22, 3:

    humiliores, opp. opulentiores,

    Hirt. B. G. 8, 51 fin.:

    hos Suevi vectigales sibi fecerunt ac multo humiliores infirmioresque redegerunt,

    Caes. B. G. 4, 3 fin.: homines humiles, opp. amplissimi viri, Balb. et Opp. ap. Cic. Att. 9, 8, A, 1:

    satis superque humilis est, qui, etc.,

    Liv. 3, 53, 9:

    junge tuis humiles, ambitiose, manus,

    of the servants, Ov. A. A. 2, 254:

    civitas ignobilis atque humilis,

    Caes. B. G. 5, 28, 1:

    humilem sane relinquunt et minime generosum, ut ita dicam, ortum amicitiae,

    Cic. Lael. 9, 29:

    Viridomarus, quem Caesar ex humili loco ad summam dignitatem perduxerat,

    Caes. B. G. 7, 39, 1:

    qui cogitationes suas abjecerunt in rem tam humilem atque contemptam,

    Cic. Lael. 9, 32; cf.:

    nihil abjectum, nihil humile cogitant,

    id. Fin. 5, 20, 57:

    aut nulla aut humili aliqua arte praediti,

    id. Arch. 5, 10:

    humiles et sordidae curae,

    Plin. Ep. 1, 3, 3:

    rei pictor,

    Plin. 35, 10, 37, § 120 (dub.;

    Jan. floridissimus): humilis atque obsoletus vestitus,

    Nep. Ages. 8:

    agna,

    poor, humble, Hor. C. 2, 17, 32:

    fortuna,

    Juv. 6, 287:

    domus,

    id. 11, 171.—Hence, subst.: hŭmĭle, is, n., that which is humble or base, a low station:

    ex humili potens,

    Hor. C. 3, 30, 12:

    quales ex humili magna ad vestigia rerum extollit Fortuna,

    Juv. 3, 39.—

    Prov.: Humiles laborant ubi potentes dissident,

    Phaedr. 1, 30, 1.—
    2.
    Of low, mean language: iambus frequentissimus est in iis, quae demisso atque humili sermone dicuntur. Cic. Or. 58, 196:

    sermo,

    Hor. A. P. 229; cf.:

    neque humilem et abjectam orationem nec nimis altam et exaggeratam probat,

    Cic. Or. 57, 192:

    verbum,

    id. Brut. 79, 274:

    humilia et vulgaria verba,

    Quint. 10, 1, 9:

    translatio,

    id. 8, 6, 5:

    si quis sublimia humilibus misceat,

    id. 8, 3, 60:

    quae humilia circa res magnas, apta circa minores videntur,

    id. 8, 3, 18:

    humile et quotidianum sermonis genus,

    id. 11, 1, 6:

    of the author himself: Macer... humilis,

    i. e. commonplace, id. 10, 1, 87:

    nil parvum aut humili modo, Nil mortale loquar,

    Hor. C. 3, 25, 17.—
    B.
    Of mind or character, low, mean, base, abject:

    qui umquam apparitor tam humilis? tam abjectus?

    Cic. Phil. 2, 32, 82:

    ut ille tum humilis, ut demissus erat!

    id. Att. 2, 21, 3:

    humillimus assentator,

    Vell. 2, 83, 1:

    neque nos simus tam humiles, ut quae laudamus inutilia credamus,

    Quint. 11, 1, 13:

    privata deduci superbo Non humilis mulier triumpho,

    Hor. C. 1, 37, 32:

    succumbere doloribus eosque humili animo imbecilloque ferre miserum est,

    Cic. Fin. 1, 15, 49:

    animi,

    Lucr. 6, 52:

    si prece et obsecratione humili ac supplici utemur,

    Cic. Inv. 1, 16, 22; 1, 56 init.; cf.:

    fracto animo, atque humili aliquem supplicare,

    id. Planc. 20, 50:

    humillimae preces, Suet. Vit. Luc.: pavor,

    Verg. G. 1, 331; cf.

    metus,

    Val. Fl. 3, 394.—Hence, adv.: hŭmĭlĭter, low, deeply.
    1.
    Lit. (so post-Aug. and very rare):

    in loco clivoso humilius rami arborum servandisunt, in plano altius,

    Pall. 3, 13, 3:

    eadem facta claritate vel obscuritate facientium vel tolluntur altissime vel humillime deprimuntur,

    very deeply, Plin. Ep. 6, 24, 1. —
    2.
    Trop. (acc. to II. B.), basely, meanly, abjectly, humbly (class.):

    non est ausus elate et ample loqui, cum humiliter demisseque sentiret,

    Cic. Tusc. 5, 9, 24:

    aut servit humiliter, aut superbe dominatur,

    Liv. 24, 25, 8:

    servire alicui,

    id. 45, 32, 5:

    audacter territas, humiliter placas,

    Auct. Her. 4, 20, 28:

    animose paupertatem ferre, humiliter infamiam,

    Sen. Ep. 120 med.

    Lewis & Short latin dictionary > humile

  • 26 humilis

    hŭmĭlis, e, adj. [humus; like chamalos from chamai, on the ground, i. e.], low, lowly, small, slight (class.; esp. freq. in the trop. signif.).
    I.
    Lit.:

    arbores et vites et ea quae sunt humiliora neque se tollere a terra altius possunt,

    Cic. Tusc. 5, 13, 37; cf.:

    turrim humilem parvamque fecerant,

    Caes. B. C. 2, 8, 1 sq.:

    humilior munitio,

    id. ib. 3, 63, 2:

    (naves) humiliores quam quibus in nostro mari uti consuevimus,

    id. B. G. 5, 1, 2:

    humiles habitare casas,

    Verg. E. 2, 29:

    domus,

    Hor. C. 3, 1, 22:

    postes,

    Ov. M. 8, 639:

    arcus,

    id. ib. 3, 30:

    arae,

    Val. Fl. 3, 426:

    virgas humilis mordere salicti,

    Juv. 11, 67:

    Forentum,

    low, situated in the plain, Hor. C. 3, 4, 16; so,

    Myconos,

    Ov. M. 7, 463:

    Italia,

    Verg. A. 3, 522:

    humillimo solo aqua diutissime immorata,

    Just. 2, 1 med.:

    avi similis, quae circum litora, circum Piscosos scopulos humilis volat aequora juxta,

    flies low, Verg. A. 4, 255; cf.:

    decisis humilis pennis,

    Hor. Ep. 2, 2, 50:

    potest ex deformi humilique corpusculo exire formosus animus ac magnus,

    small, diminutive, Sen. Ep. 66:

    brevi atque humili corpore homines,

    Gell. 19, 13, 3; Curt. 7, 4:

    humiles Cleonae,

    little, petty, Ov. M. 6, 417 (in Ptolem. polis ou megalê):

    Troja,

    id. ib. 15, 424:

    ipse humili designat moenia fossa,

    i. e. slight, shallow, Verg. A. 7, 157; so,

    fossa,

    Tac. A. 1, 61; cf.

    radix,

    Plin. Ep. 8, 20, 5.
    II.
    Trop.
    A.
    As respects rank, birth, fortune, worth, consideration, etc., low, base, mean, humble, obscure, poor, needy, insignificant (cf.:

    supplex, summissus, demissus, abjectus): ut si parentibus nati sint humilibus,

    Cic. Lael. 17, 90:

    humiles nati (shortly after: trivio conceptus et educatus stercore),

    Phaedr. 1, 27, 2: humiles et obscuri homines, Cic. Div. 1, 40, 88; id. Quint. 31, 95:

    humillimus homo de plebe,

    Liv. 3, 19, 9; cf.:

    humilis in plebe et ideo ignobilis puerpera,

    Plin. 7, 36, 36, § 121:

    ne latos fines parare studeant potentioresque humiliores possessionibus expellant,

    Caes. B. G. 6, 22, 3:

    humiliores, opp. opulentiores,

    Hirt. B. G. 8, 51 fin.:

    hos Suevi vectigales sibi fecerunt ac multo humiliores infirmioresque redegerunt,

    Caes. B. G. 4, 3 fin.: homines humiles, opp. amplissimi viri, Balb. et Opp. ap. Cic. Att. 9, 8, A, 1:

    satis superque humilis est, qui, etc.,

    Liv. 3, 53, 9:

    junge tuis humiles, ambitiose, manus,

    of the servants, Ov. A. A. 2, 254:

    civitas ignobilis atque humilis,

    Caes. B. G. 5, 28, 1:

    humilem sane relinquunt et minime generosum, ut ita dicam, ortum amicitiae,

    Cic. Lael. 9, 29:

    Viridomarus, quem Caesar ex humili loco ad summam dignitatem perduxerat,

    Caes. B. G. 7, 39, 1:

    qui cogitationes suas abjecerunt in rem tam humilem atque contemptam,

    Cic. Lael. 9, 32; cf.:

    nihil abjectum, nihil humile cogitant,

    id. Fin. 5, 20, 57:

    aut nulla aut humili aliqua arte praediti,

    id. Arch. 5, 10:

    humiles et sordidae curae,

    Plin. Ep. 1, 3, 3:

    rei pictor,

    Plin. 35, 10, 37, § 120 (dub.;

    Jan. floridissimus): humilis atque obsoletus vestitus,

    Nep. Ages. 8:

    agna,

    poor, humble, Hor. C. 2, 17, 32:

    fortuna,

    Juv. 6, 287:

    domus,

    id. 11, 171.—Hence, subst.: hŭmĭle, is, n., that which is humble or base, a low station:

    ex humili potens,

    Hor. C. 3, 30, 12:

    quales ex humili magna ad vestigia rerum extollit Fortuna,

    Juv. 3, 39.—

    Prov.: Humiles laborant ubi potentes dissident,

    Phaedr. 1, 30, 1.—
    2.
    Of low, mean language: iambus frequentissimus est in iis, quae demisso atque humili sermone dicuntur. Cic. Or. 58, 196:

    sermo,

    Hor. A. P. 229; cf.:

    neque humilem et abjectam orationem nec nimis altam et exaggeratam probat,

    Cic. Or. 57, 192:

    verbum,

    id. Brut. 79, 274:

    humilia et vulgaria verba,

    Quint. 10, 1, 9:

    translatio,

    id. 8, 6, 5:

    si quis sublimia humilibus misceat,

    id. 8, 3, 60:

    quae humilia circa res magnas, apta circa minores videntur,

    id. 8, 3, 18:

    humile et quotidianum sermonis genus,

    id. 11, 1, 6:

    of the author himself: Macer... humilis,

    i. e. commonplace, id. 10, 1, 87:

    nil parvum aut humili modo, Nil mortale loquar,

    Hor. C. 3, 25, 17.—
    B.
    Of mind or character, low, mean, base, abject:

    qui umquam apparitor tam humilis? tam abjectus?

    Cic. Phil. 2, 32, 82:

    ut ille tum humilis, ut demissus erat!

    id. Att. 2, 21, 3:

    humillimus assentator,

    Vell. 2, 83, 1:

    neque nos simus tam humiles, ut quae laudamus inutilia credamus,

    Quint. 11, 1, 13:

    privata deduci superbo Non humilis mulier triumpho,

    Hor. C. 1, 37, 32:

    succumbere doloribus eosque humili animo imbecilloque ferre miserum est,

    Cic. Fin. 1, 15, 49:

    animi,

    Lucr. 6, 52:

    si prece et obsecratione humili ac supplici utemur,

    Cic. Inv. 1, 16, 22; 1, 56 init.; cf.:

    fracto animo, atque humili aliquem supplicare,

    id. Planc. 20, 50:

    humillimae preces, Suet. Vit. Luc.: pavor,

    Verg. G. 1, 331; cf.

    metus,

    Val. Fl. 3, 394.—Hence, adv.: hŭmĭlĭter, low, deeply.
    1.
    Lit. (so post-Aug. and very rare):

    in loco clivoso humilius rami arborum servandisunt, in plano altius,

    Pall. 3, 13, 3:

    eadem facta claritate vel obscuritate facientium vel tolluntur altissime vel humillime deprimuntur,

    very deeply, Plin. Ep. 6, 24, 1. —
    2.
    Trop. (acc. to II. B.), basely, meanly, abjectly, humbly (class.):

    non est ausus elate et ample loqui, cum humiliter demisseque sentiret,

    Cic. Tusc. 5, 9, 24:

    aut servit humiliter, aut superbe dominatur,

    Liv. 24, 25, 8:

    servire alicui,

    id. 45, 32, 5:

    audacter territas, humiliter placas,

    Auct. Her. 4, 20, 28:

    animose paupertatem ferre, humiliter infamiam,

    Sen. Ep. 120 med.

    Lewis & Short latin dictionary > humilis

  • 27 laetus

    1.
    laetus, a, um, adj. [Sanscr. root prī-, to cheer; prētis, joy, love; cf. Gr. praüs, praios; Germ. Friede, Freude; cf. also Latin gentile name, Plaetorius], joyful, cheerful, glad, gay, joyous, rejoicing, pleased, delighted, full of joy.
    I.
    Lit., constr. absol., with de, the gen., the inf., or acc. and inf.
    (α).
    Absol.:

    laeti atque erecti,

    Cic. Font. 11, 33:

    alacres laetique,

    id. Sest. 1, 1:

    vultus,

    id. Att. 8, 9, 2:

    dies laetissimi,

    id. Lael. 3, 12.—In neutr. plur. as subst.:

    litterae tuae partim laeta partim tristia continent,

    Plin. Ep. 5, 9, 1.—
    (β).
    With de:

    laetus est de amica,

    Ter. Ad. 2, 2, 45.—
    (γ).
    With gen.:

    laetus animi et ingenii,

    Vell. 2, 93, 1; Tac. A. 2, 26:

    laborum,

    Verg. A. 11, 73:

    irae,

    Sil. 17, 308.—
    (δ).
    With inf.:

    laetus uterque Spectari superis,

    Sil. 9, 453.—
    (ε).
    With acc. and inf.:

    laetus sum, fratri obtigisse quod volt,

    Ter. Phorm. 5, 4, 1:

    laeta est abs te (donum) datum esse,

    id. Eun. 3, 1, 2.—
    II.
    Transf.
    A.
    Doing a thing with joy, cheerful, ready, willing:

    senatus supplementum etiam laetus decreverat,

    Sall. J. 84, 3:

    descendere regno,

    Stat. Th. 2, 396:

    fatebere laetus nec surdum esse, etc.,

    Juv. 13, 248.—
    B.
    Delighting or taking pleasure in a thing; with abl. or inf.
    (α).
    With abl.:

    et laetum equino sanguine Concanum,

    Hor. C. 3, 4, 34:

    laetus stridore catenae,

    Juv. 14, 23:

    plantaribus horti,

    id. 13, 123.—
    (β).
    With inf.:

    et ferro vivere laetum Vulgus,

    Sil. 9, 223.—
    C.
    Pleased, satisfied with any thing; delighting in; with abl.:

    classis Romana haudquaquam laeta praedā rediit,

    Liv. 27, 31:

    contentus modicis, meoque laetus,

    Mart. 4, 77, 2.—With gen.:

    laeta laborum,

    Verg. A. 11, 73:

    laetissimus viae,

    indulging to the full, Sil. 17, 308.—
    D.
    Pleasing, pleasant, grateful:

    omnia erant facta hoc biduo laetiora,

    Cic. Att. 7, 26, 1:

    laetique nuntii vulgabantur,

    Tac. A. 1, 5:

    vitium laetissimi fructus,

    Cic. N. D. 2, 62, 156:

    virtus haud laeta tyranno,

    Val. Fl. 1, 30:

    militibus id nomen,

    Tac. H. 4, 68.—
    E.
    Favorable, propitious, prosperous:

    venti,

    Val. Fl. 4, 31:

    sors,

    id. 4, 540:

    bellum,

    Sil. 10, 552; Plaut. Am. prol. 2:

    saecula,

    Verg. A. 1, 605:

    exta,

    Suet. Caes. 77:

    cujus (proelii) initium ambiguum, finis laetior,

    Tac. A. 12, 40.—
    F.
    Fortunate, auspicious, lucky:

    prodigium,

    Plin. 11, 37, 77, § 197:

    augurium,

    Tac. H. 1, 62:

    laeta et congruentia exta,

    id. ib. 2, 4:

    omina,

    Petr. 122.—
    G.
    Joyous in appearance, delightful, pleasing, beautiful:

    vite quid potest esse cum fructu laetius, tum aspectu pulchrius?

    Cic. de Sen. 15, 53:

    segetes,

    Verg. G. 1, 1:

    lupae fulvo nutricis tegmine,

    id. A. 1, 275:

    ferarum exuviis,

    Ov. M. 1, 475:

    indoles,

    Quint. 2, 4, 4:

    colles frondibus laeti,

    Curt. 5, 4, 9.—
    2.
    In partic., in econom. lang., fertile, rich, of soil:

    ager,

    Varr. R. R. 1, 23:

    laeta Clitumni pascua,

    Juv. 12, 13.—Of cattle, fat:

    glande sues laeti redeunt,

    Verg. G. 2, 520.—
    3.
    Abundant, copious:

    laeta magis pressis manabunt flumina mammis,

    Verg. G. 3, 310; 3, 494:

    lucus laetissimus umbrae,

    id. A. 1, 441.—Of style, etc., rich, copious, agreeable:

    nitidum quoddam genus est verborum et laetum,

    Cic. de Or. 1, 18, 81.—Of the author:

    (Homerus) laetus ac pressus,

    Quint. 10, 1, 46.—
    H.
    Pleasant, agreeable:

    dicendi genus tenue laetioribus numeris corrumpere,

    Quint. 9, 4, 17.—In neutr. sing., adverbially:

    laetumque rubet,

    with joy, with pleasure, Stat. Ach. 1, 323.— Hence, adv.: laetē, joyfully, gladly, cheerfully.
    1.
    Lit. (class.):

    auctorem senatus exstinctum laete atque insolenter tulit,

    Cic. Phil. 9, 3, 7:

    laete an severe dicere,

    Quint. 8, 3, 40.— Comp., Vell. 2, 45, 3:

    neque refert cujusquam Punicas Romanasve acies laetius extuleris,

    more eagerly, Tac. A. 4, 33:

    aliquid ausi laetius aut licentius,

    Quint. 2, 4, 14.— Sup.:

    laetissime gaudere,

    Gell. 3, 15, 2.—
    2.
    Transf., fruitfully, abundantly, luxuriantly:

    seges laete virens,

    Plin. 33, 5, 27, § 89.— Comp.:

    truncus laetius frondet,

    more fruitfully, more luxuriantly, Col. 5, 9, 10; cf. Plin. 16, 31, 56, § 130.—
    3.
    Lightly, not severely, without seriousness:

    si quis putet nos laetius fecisse quam orationis severitas exigat,

    Plin. Ep. 2, 5, 6.
    2.
    laetus, i, m., in late Lat., a foreign bondman who received a piece of land to cultivate, for which he paid tribute to his master, a serf, Amm. 20, 8, 13; Eum. Pan. 21, 1.—Hence,
    A.
    laeta, ōrum, n., the land so cultivated, Cod. Th. 7, 20, 10.—
    B.
    laetĭcus, a, um, adj., of or belonging to a laetus: laeticae terrae, Cod. Th. 13, 11, 9.

    Lewis & Short latin dictionary > laetus

  • 28 Mago

    Māgo and Māgon, ōnis, m., Magôn.
    I.
    A Carthaginian, the brother of Hannibal, Nep. Hann. 7, 4; 8, 2; Liv. 21, 47; 4, 6; Aur. Vict. Vir. Ill. 49; Sil. 11, 556; and perhaps also id. 4, 564.—
    II.
    Another Carthaginian, the author of a work on agriculture, which was afterwards translated into Latin by order of the Roman Senate, Cic. Or. 1, 58, 249; Varr. R. R. 1, 1, 10; Col. 1, 1, 13; Plin. 18, 3, 5, § 22.—
    III.
    A son of Hamilcar the elder, Just. 19, 2, 1.—
    IV.
    A town in the Balearic islands, now Port Mahon, Plin. 3, 5, 11, § 77.

    Lewis & Short latin dictionary > Mago

  • 29 Magon

    Māgo and Māgon, ōnis, m., Magôn.
    I.
    A Carthaginian, the brother of Hannibal, Nep. Hann. 7, 4; 8, 2; Liv. 21, 47; 4, 6; Aur. Vict. Vir. Ill. 49; Sil. 11, 556; and perhaps also id. 4, 564.—
    II.
    Another Carthaginian, the author of a work on agriculture, which was afterwards translated into Latin by order of the Roman Senate, Cic. Or. 1, 58, 249; Varr. R. R. 1, 1, 10; Col. 1, 1, 13; Plin. 18, 3, 5, § 22.—
    III.
    A son of Hamilcar the elder, Just. 19, 2, 1.—
    IV.
    A town in the Balearic islands, now Port Mahon, Plin. 3, 5, 11, § 77.

    Lewis & Short latin dictionary > Magon

  • 30 Petronius

    1.
    pē̆trōnĭus, a, um, adj. [1. petra], rock-, crag-, mountain- (very rare):

    canes,

    Grat. Cyneg. 202.
    2.
    Pē̆trōnĭus, i, m., name of a Roman gens.—So, esp.:

    Petronius Arbiter,

    a Roman knight, a favorite of the emperor Nero, perh. the same person with Petronius, the author of a Latin romance which is preserved in a fragmentary state, Tac. A. 16, 17 sq. —In fem.: Pē̆trōnĭa, ae, the first wife of the emperor Vitellius, Tac. H. 2, 64; Suet. Vit. 6.—Hence,
    A.
    Pē̆trōnĭus, a, um, adj., of or belonging to a Petronius, Petronian: Petronia amnis est in Tiberim profluens, quam magistratus auspicato transeunt, cum in campo quid agere voluntquod [p. 1366] genus auspicii peremne vocatur, Fest. p. 250 Müll.:

    Petronia lex, respecting slaves: post legem Petroniam et senatusconsulta ad eam legem pertinentia, dominis, potestas ablata est ad bestias depugnandas suo arbitrio servos tradere,

    Dig. 48, 8, 11, § 3; ib. 40, 1, 24.—
    B.
    Pē̆trōnĭānus, a, um, adj., of or belonging to a Petronius, Petronian: Petroniana Albucia, Fulg. Myth. praef. 1.

    Lewis & Short latin dictionary > Petronius

  • 31 petronius

    1.
    pē̆trōnĭus, a, um, adj. [1. petra], rock-, crag-, mountain- (very rare):

    canes,

    Grat. Cyneg. 202.
    2.
    Pē̆trōnĭus, i, m., name of a Roman gens.—So, esp.:

    Petronius Arbiter,

    a Roman knight, a favorite of the emperor Nero, perh. the same person with Petronius, the author of a Latin romance which is preserved in a fragmentary state, Tac. A. 16, 17 sq. —In fem.: Pē̆trōnĭa, ae, the first wife of the emperor Vitellius, Tac. H. 2, 64; Suet. Vit. 6.—Hence,
    A.
    Pē̆trōnĭus, a, um, adj., of or belonging to a Petronius, Petronian: Petronia amnis est in Tiberim profluens, quam magistratus auspicato transeunt, cum in campo quid agere voluntquod [p. 1366] genus auspicii peremne vocatur, Fest. p. 250 Müll.:

    Petronia lex, respecting slaves: post legem Petroniam et senatusconsulta ad eam legem pertinentia, dominis, potestas ablata est ad bestias depugnandas suo arbitrio servos tradere,

    Dig. 48, 8, 11, § 3; ib. 40, 1, 24.—
    B.
    Pē̆trōnĭānus, a, um, adj., of or belonging to a Petronius, Petronian: Petroniana Albucia, Fulg. Myth. praef. 1.

    Lewis & Short latin dictionary > petronius

  • 32 Agathocles

    Ăgăthō̆cles, is, m., = Agathoklês.
    I.
    A king of Sicily, son of a potter, celebrated for his war with the Carthaginians for the possession of the island; cf. Cic. Verr. 2, 4, 55; Val. Max. 7, 4, 1 ext.; and esp. Just. 22, 1 sq.—Hence, Ăgăthō̆clēus, a, um, adj., = Agathokleios, of or pertaining to King Agathocles:

    tropaea,

    Sil. 14, 652.—
    II.

    Lewis & Short latin dictionary > Agathocles

  • 33 Agathocleus

    Ăgăthō̆cles, is, m., = Agathoklês.
    I.
    A king of Sicily, son of a potter, celebrated for his war with the Carthaginians for the possession of the island; cf. Cic. Verr. 2, 4, 55; Val. Max. 7, 4, 1 ext.; and esp. Just. 22, 1 sq.—Hence, Ăgăthō̆clēus, a, um, adj., = Agathokleios, of or pertaining to King Agathocles:

    tropaea,

    Sil. 14, 652.—
    II.

    Lewis & Short latin dictionary > Agathocleus

  • 34 Atacini

    Ătăcīnus, a, um, adj., pertaining to the river Atax, in Gallia Narbonensis, Atacian: Ătăcīni, ōrum, m., the inhabitants of Gallia Narbonensis, Mel. 2, 5, 2: P. Terentius Varro Atacinus, a poet from that region, flourishing in the time of Cœsar, single fragments of whose writings are yet extant; the author of an Argonautica, Hor. S. 1, 10, 46; cf. Ov. Am. 1, 15, 21; Prop. 3, 32, 85; Stat. S. 2, 7, 77; Quint. 10, 1, 87; Bähr, Röm. Lit. Gesch. p. 128, and Teuffel, Rom. Lit. § 208, 1. (Upon his measure and style, cf. Spald. and Frotsch. ad Quint. l. l.)

    Lewis & Short latin dictionary > Atacini

  • 35 Atacinus

    Ătăcīnus, a, um, adj., pertaining to the river Atax, in Gallia Narbonensis, Atacian: Ătăcīni, ōrum, m., the inhabitants of Gallia Narbonensis, Mel. 2, 5, 2: P. Terentius Varro Atacinus, a poet from that region, flourishing in the time of Cœsar, single fragments of whose writings are yet extant; the author of an Argonautica, Hor. S. 1, 10, 46; cf. Ov. Am. 1, 15, 21; Prop. 3, 32, 85; Stat. S. 2, 7, 77; Quint. 10, 1, 87; Bähr, Röm. Lit. Gesch. p. 128, and Teuffel, Rom. Lit. § 208, 1. (Upon his measure and style, cf. Spald. and Frotsch. ad Quint. l. l.)

    Lewis & Short latin dictionary > Atacinus

  • 36 Marcion

    Marcĭon, ōnis, m. ( Marcīon, Prud. Ham. 120), a heretic of Sinope, who gave himself out to be Christ, Tert. de Praescr. adv. Haeret. 30; Prud. Ham. 502.—Hence,
    A.
    Marcĭōnensis, e, adj., of or belonging to the heretic Marcion:

    continentia,

    Tert. Praescr. Haeret. 30.—
    B.
    Marcĭō-nista, ae, m., a follower of the heretic Marcion, a Marcionite.—Plur., Cod. Just. 1, 5, 5.—
    C.
    Marcĭōnīta, ae, m., for Marcionensis, of or belonging to the heretic Marcion:

    Marcionita Deus, tristis, ferus insidiator,

    i. e. feigned by Marcion, Prud. Ham. 129.— Plur.: Marcĭōnītae, Marcionites, disciples of Marcion, Tert. Praescr. Her. 49; Lact. 4, 30, 10; Ambros. de Fide, 5, 13, 162.—
    II.
    A native of Smyrna, the author of a treatise De simplicibus effectibus, Plin. 28, 4, 7, § 38.

    Lewis & Short latin dictionary > Marcion

  • 37 Marcionensis

    Marcĭon, ōnis, m. ( Marcīon, Prud. Ham. 120), a heretic of Sinope, who gave himself out to be Christ, Tert. de Praescr. adv. Haeret. 30; Prud. Ham. 502.—Hence,
    A.
    Marcĭōnensis, e, adj., of or belonging to the heretic Marcion:

    continentia,

    Tert. Praescr. Haeret. 30.—
    B.
    Marcĭō-nista, ae, m., a follower of the heretic Marcion, a Marcionite.—Plur., Cod. Just. 1, 5, 5.—
    C.
    Marcĭōnīta, ae, m., for Marcionensis, of or belonging to the heretic Marcion:

    Marcionita Deus, tristis, ferus insidiator,

    i. e. feigned by Marcion, Prud. Ham. 129.— Plur.: Marcĭōnītae, Marcionites, disciples of Marcion, Tert. Praescr. Her. 49; Lact. 4, 30, 10; Ambros. de Fide, 5, 13, 162.—
    II.
    A native of Smyrna, the author of a treatise De simplicibus effectibus, Plin. 28, 4, 7, § 38.

    Lewis & Short latin dictionary > Marcionensis

  • 38 Marcionista

    Marcĭon, ōnis, m. ( Marcīon, Prud. Ham. 120), a heretic of Sinope, who gave himself out to be Christ, Tert. de Praescr. adv. Haeret. 30; Prud. Ham. 502.—Hence,
    A.
    Marcĭōnensis, e, adj., of or belonging to the heretic Marcion:

    continentia,

    Tert. Praescr. Haeret. 30.—
    B.
    Marcĭō-nista, ae, m., a follower of the heretic Marcion, a Marcionite.—Plur., Cod. Just. 1, 5, 5.—
    C.
    Marcĭōnīta, ae, m., for Marcionensis, of or belonging to the heretic Marcion:

    Marcionita Deus, tristis, ferus insidiator,

    i. e. feigned by Marcion, Prud. Ham. 129.— Plur.: Marcĭōnītae, Marcionites, disciples of Marcion, Tert. Praescr. Her. 49; Lact. 4, 30, 10; Ambros. de Fide, 5, 13, 162.—
    II.
    A native of Smyrna, the author of a treatise De simplicibus effectibus, Plin. 28, 4, 7, § 38.

    Lewis & Short latin dictionary > Marcionista

  • 39 Marcionita

    Marcĭon, ōnis, m. ( Marcīon, Prud. Ham. 120), a heretic of Sinope, who gave himself out to be Christ, Tert. de Praescr. adv. Haeret. 30; Prud. Ham. 502.—Hence,
    A.
    Marcĭōnensis, e, adj., of or belonging to the heretic Marcion:

    continentia,

    Tert. Praescr. Haeret. 30.—
    B.
    Marcĭō-nista, ae, m., a follower of the heretic Marcion, a Marcionite.—Plur., Cod. Just. 1, 5, 5.—
    C.
    Marcĭōnīta, ae, m., for Marcionensis, of or belonging to the heretic Marcion:

    Marcionita Deus, tristis, ferus insidiator,

    i. e. feigned by Marcion, Prud. Ham. 129.— Plur.: Marcĭōnītae, Marcionites, disciples of Marcion, Tert. Praescr. Her. 49; Lact. 4, 30, 10; Ambros. de Fide, 5, 13, 162.—
    II.
    A native of Smyrna, the author of a treatise De simplicibus effectibus, Plin. 28, 4, 7, § 38.

    Lewis & Short latin dictionary > Marcionita

  • 40 Marcionitae

    Marcĭon, ōnis, m. ( Marcīon, Prud. Ham. 120), a heretic of Sinope, who gave himself out to be Christ, Tert. de Praescr. adv. Haeret. 30; Prud. Ham. 502.—Hence,
    A.
    Marcĭōnensis, e, adj., of or belonging to the heretic Marcion:

    continentia,

    Tert. Praescr. Haeret. 30.—
    B.
    Marcĭō-nista, ae, m., a follower of the heretic Marcion, a Marcionite.—Plur., Cod. Just. 1, 5, 5.—
    C.
    Marcĭōnīta, ae, m., for Marcionensis, of or belonging to the heretic Marcion:

    Marcionita Deus, tristis, ferus insidiator,

    i. e. feigned by Marcion, Prud. Ham. 129.— Plur.: Marcĭōnītae, Marcionites, disciples of Marcion, Tert. Praescr. Her. 49; Lact. 4, 30, 10; Ambros. de Fide, 5, 13, 162.—
    II.
    A native of Smyrna, the author of a treatise De simplicibus effectibus, Plin. 28, 4, 7, § 38.

    Lewis & Short latin dictionary > Marcionitae

См. также в других словарях:

  • The Author's Ordeal — are lyrics to a song written by science fiction author Isaac Asimov. They were first published in Science Fiction Quarterly , May 1957, pp. 34 36. They are included in three collections of Asimov s short stories Earth Is Room Enough , The Far… …   Wikipedia

  • The Author of Beltraffio — Infobox short story | name = The Author of Beltraffio author = Henry James country = United Kingdom language = English genre = Short story published in = English Illustrated Magazine publication type = Periodical publisher = pub date = June July… …   Wikipedia

  • Death of the Author — The Death of the Author is a 1967 essay by the French literary critic and theorist Roland Barthes. Barthes s essay argues against traditional literary criticism s practice of incorporating the intentions and biographical context of an author in… …   Wikipedia

  • Memoirs of the Author of A Vindication of the Rights of Woman — Title page from the revised second edition of Memoirs Memoirs of the Author of A Vindication of the Rights of Woman (1798) is William Godwin s biography of his wife Mary Wollstonecraft, the author of A Vindication of the Rights of Woman (1792).… …   Wikipedia

  • Directive on the resale right for the benefit of the author of an original work of art — EU directive title=Directive on the resale right for the benefit of the author of an original work of art number=2001/84/EC madeby=European Parliament Council madeunder=Art. 95 OJref=L272, 2001 10 13, pp. 32–36 made=27 September 2001 commenced=13 …   Wikipedia

  • The Satanic Verses controversy — refers to the controversy surrounding Salman Rushdie s novel The Satanic Verses . In particular it involves the novel s alleged blasphemy or unbelief; the 1989 fatwa issued by Ayatollah Ruhollah Khomeini ordering Muslims to kill Rushdie; and the… …   Wikipedia

  • The MLA Handbook for Writers of Research Papers — (1977; 6th ed., 2003) is an academic documentation style guide widely used in the United States, Canada, and other countries, providing guidelines for writing and documentation of research in the humanities, especially in English studies; the… …   Wikipedia

  • The Eighth Promise — [http://www.theeighthpromise.com/] is a memoir written by William Poy Lee published in 2007. The paperback version was released October 2007 and the author is working with Chinese Professors of American language and Culture Studies on a… …   Wikipedia

  • The Hobbit — ] the narrative voice contributes significantly to the success of the novel, and the story is, therefore, often read aloud. [cite web |url=http://www.cliffsnotes.com/WileyCDA/LitNote/The Hobbit Critical Essays Major Themes.id 171,pageNum 68.html… …   Wikipedia

  • The Acharnians — The tipsy god: sculpture by Michelangelo. The Dramatis Personae in ancient comedy depends on interpretation of textual evidence.[1] This list is based on Alan Sommerstein s translation.[2] …   Wikipedia

  • The Art of Fiction — The Art of Fiction: A Guide for Writers and Readers is a nonfiction book by Ayn Rand, published posthumously. Edited by Tore Boeckmann, it was published by Plume in 2000, ISBN 0452281547. The book is based on a 1958 series of 12 four hour… …   Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»