Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

tantulo

  • 1 tantulo

    tantulō adv. [abl. compar. к tantulum ]
    по столь низкой цене, так дёшево ( vēnire C)

    Латинско-русский словарь > tantulo

  • 2 tantulus

    tantŭlus, a, um aussi petit.    - tantulus... ut...: tellement petit que.    - debeas existimare etiamsi, quicquid asperum alienumque natura sit, id appellari placeat malum, tantulum tamen esse, ut a virtute ita obruatur, ut nusquam appareat, Cic. Tusc. 2, 66: tu devrais penser que même s'il plaît de considérer comme mal tout ce qui est pénible et étranger à notre nature, ce mal est si peu important qu'il est étouffé par la vertu au point de ne plus rien laisser apparaître.    - voir tantulum, tantulo.
    * * *
    tantŭlus, a, um aussi petit.    - tantulus... ut...: tellement petit que.    - debeas existimare etiamsi, quicquid asperum alienumque natura sit, id appellari placeat malum, tantulum tamen esse, ut a virtute ita obruatur, ut nusquam appareat, Cic. Tusc. 2, 66: tu devrais penser que même s'il plaît de considérer comme mal tout ce qui est pénible et étranger à notre nature, ce mal est si peu important qu'il est étouffé par la vertu au point de ne plus rien laisser apparaître.    - voir tantulum, tantulo.
    * * *
        Tantulus, penult. corr. Adiectiuum diminutiuum. Plautus, Tantuli doni causa. Pour un si petit don.
    \
        Non tantulum intermittit tempus, quin eum nominet. Plaut. Tant soit peu de temps.
    \
        Statura tantula. Caes. Si petite stature.
    \
        Vendidisset, si tantulum morae fuisset, quominus ei pecunia illa numeraretur. Cicero. Si on eust tardé tant soit peu de luy payer cest argent.
    \
        Cur tantulo vaenierint. Cic. Si petit pris, Si peu.

    Dictionarium latinogallicum > tantulus

  • 3 tantulum

    tantŭlus, a, um, adj. dim. [tantus], so little, so small; in neutr. subst., so little, such a trifle, ever so little (class.;

    a favorite word with Cic.): non tantulum Usquam intermittit tempus, quin eum nominet,

    Plaut. Bacch. 2, 2, 31:

    omitto vim, quae ex fici tantulo grano... tantos truncos ramosque procreet,

    Cic. Sen. 15, 52:

    homines tantulae staturae,

    Caes. B. G. 2, 30 fin.:

    tantularum rerum occupationes,

    id. ib. 4, 22:

    tantulo spatio interjecto,

    id. ib. 7, 19:

    tantula causa,

    Cic. Att. 4, 8, b, 3:

    epistula,

    id. ib. 1, 14, 1:

    dolorem tantulum malum esse, ut, etc.,

    id. Tusc. 2, 27, 66:

    dos,

    App. Mag. p. 332, 10:

    cibus,

    Cels. 2, 8.— Subst.: tantŭlum, i, n., so little, such a trifle:

    quod si interesse quippiam tantulum modo potuerit, amicitiae nomen occiderit,

    Cic. Leg. 1, 12, 34; cf.:

    non modo tantum, sed ne tantulum quidem praeterieris,

    id. Att. 15, 27, 3:

    si ex eo negotio tantulum in rem suam convertisset,

    id. Rosc. Am. 39, 114:

    tantulum de arte concedere,

    id. ib. 40. 118:

    quorum oratione iste ne tantulum quidem commotus est,

    id. Verr. 2, 2, 50, § 124:

    deinde, cur tantulo venierint,

    for such a trifle, id. Rosc. Am. 45, 130:

    qui tantuli eget, quantum est opus,

    Hor. S. 1, 1, 59.—With gen.:

    tantulum morae,

    Cic. Verr. 2, 2, 38, § 93.

    Lewis & Short latin dictionary > tantulum

  • 4 tantulus

    tantŭlus, a, um, adj. dim. [tantus], so little, so small; in neutr. subst., so little, such a trifle, ever so little (class.;

    a favorite word with Cic.): non tantulum Usquam intermittit tempus, quin eum nominet,

    Plaut. Bacch. 2, 2, 31:

    omitto vim, quae ex fici tantulo grano... tantos truncos ramosque procreet,

    Cic. Sen. 15, 52:

    homines tantulae staturae,

    Caes. B. G. 2, 30 fin.:

    tantularum rerum occupationes,

    id. ib. 4, 22:

    tantulo spatio interjecto,

    id. ib. 7, 19:

    tantula causa,

    Cic. Att. 4, 8, b, 3:

    epistula,

    id. ib. 1, 14, 1:

    dolorem tantulum malum esse, ut, etc.,

    id. Tusc. 2, 27, 66:

    dos,

    App. Mag. p. 332, 10:

    cibus,

    Cels. 2, 8.— Subst.: tantŭlum, i, n., so little, such a trifle:

    quod si interesse quippiam tantulum modo potuerit, amicitiae nomen occiderit,

    Cic. Leg. 1, 12, 34; cf.:

    non modo tantum, sed ne tantulum quidem praeterieris,

    id. Att. 15, 27, 3:

    si ex eo negotio tantulum in rem suam convertisset,

    id. Rosc. Am. 39, 114:

    tantulum de arte concedere,

    id. ib. 40. 118:

    quorum oratione iste ne tantulum quidem commotus est,

    id. Verr. 2, 2, 50, § 124:

    deinde, cur tantulo venierint,

    for such a trifle, id. Rosc. Am. 45, 130:

    qui tantuli eget, quantum est opus,

    Hor. S. 1, 1, 59.—With gen.:

    tantulum morae,

    Cic. Verr. 2, 2, 38, § 93.

    Lewis & Short latin dictionary > tantulus

  • 5 impendium

    impendium, iī, n. (impendo), der Aufwand = die Unkosten, die Kosten, I) im allg.: A) eig.: reditus et impendia (civitatis), Plin. ep.: sine impendio, Cic.: impendio privato, auf eigene Kosten, Liv.: publico impendio, auf Unkosten des Staats, Liv.: requirere impendia, quae maxima fecit (verursacht hat), Plin. ep.: reposcere rationem impendiorum, quae in educationem contulerit, Quint. – B) übtr.: 1) die Aufopferung, der Aufwand an Arbeit usw., humanum, Plin.: operae, Plin.: nulla fodiendi impendia, Plin. – 2) die Unkosten = Einbuße, Verlust, Schaden, tantulo impendio ingens victoria stetit, kostete so wenig, Curt.: parvo impendio, Curt.: ovium boumque impendio, mit Verlust, Plin.: probitatis impendio, auf Unkosten der usw., Quint. – II) insbes., die für ein Darlehn aufzuwendenden Unkosten = die Zinsen, Interessen, Cic. ad Att. 6, 1, 4: übtr., Cic. Brut. 16: magni impendia mundi, Tribut, Stat. silv. 3, 3, 88. – / Nbf. impendia, ae, f., s. bes.

    lateinisch-deutsches > impendium

  • 6 tantulus

    tantulus, a, um (Demin. v. tantus), so klein, so gering, causa, Cic.: granum, Cic. – subst., tantulum, ī, n., eine solche Wenigkeit, ein so Weniges, Cic.: tantulo venierint, um so ein Weniges, Cic.: mit Genet.: tantulum morae, Cic. – dah. auch = nur soviel (es gleichs. an den Fingern zeigend), si ex eo negotio tantulum in rem suam convertisset, Cic.: videtur discipulus magistro tantulum de arte concedere, Cic.

    lateinisch-deutsches > tantulus

  • 7 triennium

    triennium, iī, n. (tres u. annus), ein Zeitraum von drei Jahren, drei Jahre, nam illic noster est fortasse circiter triennium, Plaut.: biennium aut triennium est cum virtuti nuntium remisisti, Cic.: multis locis Germaniae triennium vagati, Caes.: in triennium relegati, Plin. ep.: Lyncestem per triennium distuli, Curt.: Veientibus annorum viginti indutiae datae et Aequis triennii, Liv.: Euthymenis filium tria cubita triennio accrevisse, absumptum contractione membrorum subitā triennio circumacto, Plin.: toto triennio, Suet.: triennio ante Germanici cum Tiberio idem honor, Tac.: tantulo triennio maior in aetate, Apul. – triennio post, Plaut. u. Cic.

    lateinisch-deutsches > triennium

  • 8 Spottgeld

    Spottgeld, pretium vilissimum. – um ein Sp., vilissimo(sc.pretio, z.B. emere); od. nummo (um einen Pfifferling etc. z.B. addicere alci alqd): um solches Sp., tantulo (z.B. verkauft werden, venire).

    deutsch-lateinisches > Spottgeld

  • 9 impendium

    impendium, iī, n. (impendo), der Aufwand = die Unkosten, die Kosten, I) im allg.: A) eig.: reditus et impendia (civitatis), Plin. ep.: sine impendio, Cic.: impendio privato, auf eigene Kosten, Liv.: publico impendio, auf Unkosten des Staats, Liv.: requirere impendia, quae maxima fecit (verursacht hat), Plin. ep.: reposcere rationem impendiorum, quae in educationem contulerit, Quint. – B) übtr.: 1) die Aufopferung, der Aufwand an Arbeit usw., humanum, Plin.: operae, Plin.: nulla fodiendi impendia, Plin. – 2) die Unkosten = Einbuße, Verlust, Schaden, tantulo impendio ingens victoria stetit, kostete so wenig, Curt.: parvo impendio, Curt.: ovium boumque impendio, mit Verlust, Plin.: probitatis impendio, auf Unkosten der usw., Quint. – II) insbes., die für ein Darlehn aufzuwendenden Unkosten = die Zinsen, Interessen, Cic. ad Att. 6, 1, 4: übtr., Cic. Brut. 16: magni impendia mundi, Tribut, Stat. silv. 3, 3, 88. – Nbf. impendia, ae, f., s. bes.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > impendium

  • 10 tantulus

    tantulus, a, um (Demin. v. tantus), so klein, so gering, causa, Cic.: granum, Cic. – subst., tantulum, ī, n., eine solche Wenigkeit, ein so Weniges, Cic.: tantulo venierint, um so ein Weniges, Cic.: mit Genet.: tantulum morae, Cic. – dah. auch = nur soviel (es gleichs. an den Fingern zeigend), si ex eo negotio tantulum in rem suam convertisset, Cic.: videtur discipulus magistro tantulum de arte concedere, Cic.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > tantulus

  • 11 triennium

    triennium, iī, n. (tres u. annus), ein Zeitraum von drei Jahren, drei Jahre, nam illic noster est fortasse circiter triennium, Plaut.: biennium aut triennium est cum virtuti nuntium remisisti, Cic.: multis locis Germaniae triennium vagati, Caes.: in triennium relegati, Plin. ep.: Lyncestem per triennium distuli, Curt.: Veientibus annorum viginti indutiae datae et Aequis triennii, Liv.: Euthymenis filium tria cubita triennio accrevisse, absumptum contractione membrorum subitā triennio circumacto, Plin.: toto triennio, Suet.: triennio ante Germanici cum Tiberio idem honor, Tac.: tantulo triennio maior in aetate, Apul. – triennio post, Plaut. u. Cic.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > triennium

  • 12 impendium (inp-)

        impendium (inp-) ī, n    [impendo], money laid out, outlay, cost, charge, expense: quaestum sibi instituere sine impendio: tantulo impendio victoria stetit, Cu.—Money paid for a loan, interest, usury: plebes impendiis debilitata.—Fig.: impendiis augere largitatem tui muneris.

    Latin-English dictionary > impendium (inp-)

  • 13 tantulus

        tantulus adj. dim.    [tantus], so little, so small: fici granum: tantularum rerum occupationes, Cs.: causa.—As subst n., so little, such a trifle: deinde, cur tantulo venierint, for such a trifle: qui tantuli eget, quantost opus, H.: tantulum morae.
    * * *
    tantula, tantulum ADJ
    so very small, so trifling

    Latin-English dictionary > tantulus

  • 14 ficus

    fīcus, i and ūs ( dat. sing., gen., dat., and abl. plur., always of second decl.; in other cases of second or fourth; v. Neue, Formenl. 1, 532 sq.— Masc., Mart. 1, 65, 4; 7, 71, 6; Macr. S. 2, 16. The declension and gender were disputed even among the ancients; cf. Varr. L. L. 9, § 80 Müll.; Charis. p. 103 P.; Prisc. p. 713 ib.), f. [etym. dub.; cf. sukon, sWukon], a fig-tree.
    I.
    Lit.:

    cortex levis fico,

    Plin. 16, 31, 55, § 126 sqq.:

    fici, quarum radices longissimae,

    id. 16, 31, 56, § 130:

    exceptā fico,

    id. 16, 26, 49, § 113:

    ficos mariscas in loco cretoso serito,

    Cato, R. R. 8, 1, v. marisca:

    homini Phrygi, qui arborem fici numquam vidisset, fiscinam ficorum objecisti,

    Cic. Fl. 17, 41: Ruminalis and Rumina, v. 1. Rumina, II. A. and B.:

    quod diceret, uxorem suam suspendisse se de ficu,

    Cic. de Or. 2, 69, 278 (for which Quintilian, in making the same statement:

    quod uxor sua e fico se suspendisset,

    Quint. 6, 3, 88):

    sub una ficu,

    Plin. 7, 2, 2, § 21.— Poet.:

    pepedi diffissa nate ficus, i. e. ut ficus (cuius lignum magnopere fissile),

    Hor. S. 1, 8, 47.—
    II.
    Transf.
    A.
    The fruit of the fig-tree, a fig: fici dulciferae, Enn. ap. Charis. p. 103 P. (Ann. v. 71 ed. Vahl.):

    ficis victitamus aridis,

    Plaut. Rud. 3, 4, 59:

    Zacyntho ficos fieri non malas,

    id. Merc. 5, 2, 102:

    per ficos, quas edimus,

    Varr. R. R. 1, 41, 5:

    ex fici tantulo grano,

    Cic. de Sen. 15, 52:

    suamque pulla ficus ornat arborem,

    Hor. Epod. 16, 46: dum ficus prima calorque, etc., the first ripe figs (denoting the beginning of autumn), id. Ep. 1, 7, 5:

    pinguibus ficis pastum jecur anseris,

    id. S. 2, 8, 88:

    nux ornabat mensas cum duplice ficu,

    a split fig, id. ib. 2, 2, 122, v. also in the foll.—Ante- and post-class. in masc.: sicuti cum primos ficus propola recentes Protulit, Lucil. ap. Non. 154, 27:

    grossi,

    Macr. S. 2, 16.—
    B.
    The piles (from their shape):

    cum dixi ficus, rides quasi barbara verba, Et dici ficos, Caeciliane, jubes. Dicemus ficus, quas scimus in arbore nasci: Dicemus ficos, Caeciliane, tuas (al. tuos, v. the commentators, ad loc.),

    Mart. 1, 65, 4 (cf. the same sort of pun in another place, Mart. 7, 71).—Hence poet. transf., of one who has the piles, Mart. 4, 52, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > ficus

  • 15 impendium

    impendĭum ( inp-), ĭi, n. (also fem. DE SVA IMPENDIA, Inscr. Grut. 871, 8; 1070, 6; 62, 8) [impendo], money laid out on any thing, outlay, cost, charge, expense (class.; most freq. in plur.; cf.: sumtus, impensa).
    I.
    In gen.:

    qui quaestum sibi instituisset sine impendio,

    Cic. Quint. 3, 12; so in sing., Plin. 18, 6, 7, § 38; 16, 37, 68, § 175; 18, 14, 36, § 134; Dig. 38, 1, 20; in plur.:

    reposcere rationem impendiorum, quae in educationem contulerit,

    Quint. 1, 10, 18; Suet. Caes. 54; id. Ner. 31; Dig. 9, 2, 7.—
    B.
    Transf.:

    nulla fodiendi impendia,

    Plin. 17, 23, 35, § 203.—
    II.
    In partic.
    A.
    Money paid out for a loan, i. e. interest:

    usura quod in sorte accedebat impendium appellatum,

    Varr. L. L. 5, § 183 Müll.:

    faenus et impendium recusare,

    Cic. Att. 6, 1, 4:

    plebes impendiis debilitata,

    id. Rep. 2, 34.—
    2.
    Transf.:

    ut impendiis etiam augere possimus largitatem tui muneris,

    Cic. Brut. 4, 16:

    magna impendia mundi,

    i. e. tribute, Stat. S. 3, 3, 88.—
    B.
    In abl. impendio.
    1.
    At or with an expense, i. e. with a loss of [p. 899] any thing (mostly post-Aug.):

    multatio non nisi ovium boumque inpendio dicebatur,

    Plin. 18, 3, 3, § 11:

    nimium risus pretium est, si probitatis impendio constat,

    Quint. 6, 3, 35:

    inpendio miserorum experiri commentaria,

    Plin. 34, 11, 25, § 108:

    inpendio magis publico quam jactura,

    Liv. 7, 21, 7:

    regi suo parvo impendio immortalitatem famae daturos,

    Curt. 9, 4 med.; cf.:

    tantulo impendio ingens victoria stetit,

    id. 3, 11 fin.
    2.
    Adv.: impendĭo ( inp-) (at great expense, i. e. as an intensive particle), by a great deal, greatly, very much; cf. impense under impendo (in vulg. lang.).
    a.
    With compp.:

    inpendio magis animus gaudebat mihi,

    Ter. Eun. 3, 5, 39; cf.:

    at ille inpendio nunc magis odit senatum,

    Cic. Att. 10, 4, 9:

    ille vero minus minusque inpendio Curare,

    Plaut. Aul. prol. 18:

    nonne hoc impendio venustius gratiusque est, etc.,

    Gell. 18, 12, 2:

    impendio probabilius,

    id. 19, 13, 3:

    leges impendio acerbiores,

    id. 11, 18, 4:

    impendio gnarus sermonis,

    Amm. 14, 1, 9.—
    b.
    With verbs: impendio infit, Laev. ap. Gell. 19, 7, 10:

    cum impendio excusarem, negavit veniam,

    App. M. 2, p. 122:

    commoveri,

    id. Mag. p. 275.

    Lewis & Short latin dictionary > impendium

  • 16 inpendio

    impendĭum ( inp-), ĭi, n. (also fem. DE SVA IMPENDIA, Inscr. Grut. 871, 8; 1070, 6; 62, 8) [impendo], money laid out on any thing, outlay, cost, charge, expense (class.; most freq. in plur.; cf.: sumtus, impensa).
    I.
    In gen.:

    qui quaestum sibi instituisset sine impendio,

    Cic. Quint. 3, 12; so in sing., Plin. 18, 6, 7, § 38; 16, 37, 68, § 175; 18, 14, 36, § 134; Dig. 38, 1, 20; in plur.:

    reposcere rationem impendiorum, quae in educationem contulerit,

    Quint. 1, 10, 18; Suet. Caes. 54; id. Ner. 31; Dig. 9, 2, 7.—
    B.
    Transf.:

    nulla fodiendi impendia,

    Plin. 17, 23, 35, § 203.—
    II.
    In partic.
    A.
    Money paid out for a loan, i. e. interest:

    usura quod in sorte accedebat impendium appellatum,

    Varr. L. L. 5, § 183 Müll.:

    faenus et impendium recusare,

    Cic. Att. 6, 1, 4:

    plebes impendiis debilitata,

    id. Rep. 2, 34.—
    2.
    Transf.:

    ut impendiis etiam augere possimus largitatem tui muneris,

    Cic. Brut. 4, 16:

    magna impendia mundi,

    i. e. tribute, Stat. S. 3, 3, 88.—
    B.
    In abl. impendio.
    1.
    At or with an expense, i. e. with a loss of [p. 899] any thing (mostly post-Aug.):

    multatio non nisi ovium boumque inpendio dicebatur,

    Plin. 18, 3, 3, § 11:

    nimium risus pretium est, si probitatis impendio constat,

    Quint. 6, 3, 35:

    inpendio miserorum experiri commentaria,

    Plin. 34, 11, 25, § 108:

    inpendio magis publico quam jactura,

    Liv. 7, 21, 7:

    regi suo parvo impendio immortalitatem famae daturos,

    Curt. 9, 4 med.; cf.:

    tantulo impendio ingens victoria stetit,

    id. 3, 11 fin.
    2.
    Adv.: impendĭo ( inp-) (at great expense, i. e. as an intensive particle), by a great deal, greatly, very much; cf. impense under impendo (in vulg. lang.).
    a.
    With compp.:

    inpendio magis animus gaudebat mihi,

    Ter. Eun. 3, 5, 39; cf.:

    at ille inpendio nunc magis odit senatum,

    Cic. Att. 10, 4, 9:

    ille vero minus minusque inpendio Curare,

    Plaut. Aul. prol. 18:

    nonne hoc impendio venustius gratiusque est, etc.,

    Gell. 18, 12, 2:

    impendio probabilius,

    id. 19, 13, 3:

    leges impendio acerbiores,

    id. 11, 18, 4:

    impendio gnarus sermonis,

    Amm. 14, 1, 9.—
    b.
    With verbs: impendio infit, Laev. ap. Gell. 19, 7, 10:

    cum impendio excusarem, negavit veniam,

    App. M. 2, p. 122:

    commoveri,

    id. Mag. p. 275.

    Lewis & Short latin dictionary > inpendio

  • 17 inpendium

    impendĭum ( inp-), ĭi, n. (also fem. DE SVA IMPENDIA, Inscr. Grut. 871, 8; 1070, 6; 62, 8) [impendo], money laid out on any thing, outlay, cost, charge, expense (class.; most freq. in plur.; cf.: sumtus, impensa).
    I.
    In gen.:

    qui quaestum sibi instituisset sine impendio,

    Cic. Quint. 3, 12; so in sing., Plin. 18, 6, 7, § 38; 16, 37, 68, § 175; 18, 14, 36, § 134; Dig. 38, 1, 20; in plur.:

    reposcere rationem impendiorum, quae in educationem contulerit,

    Quint. 1, 10, 18; Suet. Caes. 54; id. Ner. 31; Dig. 9, 2, 7.—
    B.
    Transf.:

    nulla fodiendi impendia,

    Plin. 17, 23, 35, § 203.—
    II.
    In partic.
    A.
    Money paid out for a loan, i. e. interest:

    usura quod in sorte accedebat impendium appellatum,

    Varr. L. L. 5, § 183 Müll.:

    faenus et impendium recusare,

    Cic. Att. 6, 1, 4:

    plebes impendiis debilitata,

    id. Rep. 2, 34.—
    2.
    Transf.:

    ut impendiis etiam augere possimus largitatem tui muneris,

    Cic. Brut. 4, 16:

    magna impendia mundi,

    i. e. tribute, Stat. S. 3, 3, 88.—
    B.
    In abl. impendio.
    1.
    At or with an expense, i. e. with a loss of [p. 899] any thing (mostly post-Aug.):

    multatio non nisi ovium boumque inpendio dicebatur,

    Plin. 18, 3, 3, § 11:

    nimium risus pretium est, si probitatis impendio constat,

    Quint. 6, 3, 35:

    inpendio miserorum experiri commentaria,

    Plin. 34, 11, 25, § 108:

    inpendio magis publico quam jactura,

    Liv. 7, 21, 7:

    regi suo parvo impendio immortalitatem famae daturos,

    Curt. 9, 4 med.; cf.:

    tantulo impendio ingens victoria stetit,

    id. 3, 11 fin.
    2.
    Adv.: impendĭo ( inp-) (at great expense, i. e. as an intensive particle), by a great deal, greatly, very much; cf. impense under impendo (in vulg. lang.).
    a.
    With compp.:

    inpendio magis animus gaudebat mihi,

    Ter. Eun. 3, 5, 39; cf.:

    at ille inpendio nunc magis odit senatum,

    Cic. Att. 10, 4, 9:

    ille vero minus minusque inpendio Curare,

    Plaut. Aul. prol. 18:

    nonne hoc impendio venustius gratiusque est, etc.,

    Gell. 18, 12, 2:

    impendio probabilius,

    id. 19, 13, 3:

    leges impendio acerbiores,

    id. 11, 18, 4:

    impendio gnarus sermonis,

    Amm. 14, 1, 9.—
    b.
    With verbs: impendio infit, Laev. ap. Gell. 19, 7, 10:

    cum impendio excusarem, negavit veniam,

    App. M. 2, p. 122:

    commoveri,

    id. Mag. p. 275.

    Lewis & Short latin dictionary > inpendium

См. также в других словарях:

  • pris — Pris, que les autres escrivent Prins, pource qu il vient de Prensus, voyez Prins, en Prendre. Pris, m. C est l appretiation et valeur en deniers dont quelque chose est vendue et achetée, Pretium, Duquel mot il descend. Selon ce on dit une chose… …   Thresor de la langue françoyse

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»