szabli

См. также в других словарях:

• szabla — ż I, DCMs. szablali; lm D. szablali a. szablabel 1. «broń sieczna o wygiętej jednosiecznej klindze (dziś używana tylko jako broń sportowa)» Szabla w ozdobnej pochwie. Cięcie szablą. Walka na szable. Przypasać, przypiąć do boku szablę. Dobyć… …   Słownik języka polskiego

• szablasty — «mający kształt szabli, podobny do szabli» Szablaste liście …   Słownik języka polskiego

• Pole, Hungarian, two good friends — is the short form of the popular bilingual proverbial rhyme about the historical friendship of the Polish and the Hungarian people. Although no surveys have been made about what proportion of Hungarians and Poles can recall the full poem, it must …   Wikipedia

• Pole, Ungar, zwei Brüderlein — sind die Anfangsworte eines historischen Sprichworts, das sowohl in der ungarischen[1] als auch polnischen[2] Sprache seit dem Mittelalter existiert und eine tiefe Freundschaft beider Völker ausdrückt, die bis heute andauert[3][4] und einmalig… …   Deutsch Wikipedia

• dobyć — dk, dobyćbędę, dobyćbędziesz, dobyćbędą, dobyćbądź, dobyćbył, dobyćbyty dobywać ndk I, dobyćam, dobyćasz, dobyćają, dobyćaj, dobyćał, dobyćany 1. «dotrwać do pewnego czasu; pozostać» Dobyć do końca zebrania. 2. przestarz. «wydobyć, wydostać»… …   Słownik języka polskiego

• jaszczurowy — 1. «zrobiony z jaszczuru skóry» Jaszczurowa pochwa szabli. 2. «dotyczący jaszczura gada lub płaza» Jaszczurowe formy kopalne …   Słownik języka polskiego

• klinga — ż III, CMs. klingandze; lm D. kling «ostrze broni siecznej: szabli, szpady, floretu itp.: głownia, brzeszczot» ‹niem.› …   Słownik języka polskiego

• liszaj — m I, D. a; lm M. e, D. ów a. liszajai «swędzący wykwit skórny powstały wskutek zmian chorobowych» Ręce pokryte liszajami. Mieć liszaj na twarzy. ∆ med. Liszaj czerwony płaski «przewlekłe schorzenie skóry o nie wyjaśnionych przyczynach (zatrucia,… …   Słownik języka polskiego

• ostrze — n I; lm D. ostrzy «część robocza narzędzia do krajania, ostra, tnąca krawędź, ostry koniec narzędzia czy broni lub jego części roboczej» Ostrze szabli, bagnetu noża, siekiery. Scyzoryk o dwóch ostrzach. ◊ Postawić sprawę na ostrzu noża «zażądać… …   Słownik języka polskiego

• parować — I ndk IV, parowaćruję, parowaćrujesz, parowaćruj, parowaćował, parowaćowany 1. «o cieczach: zamieniać się w parę, przechodzić ze stanu ciekłego lub stałego w stan lotny, gazowy, ulatniać się w postaci pary» Woda, benzyna paruje. 2. «o powierzchni …   Słownik języka polskiego

• płaz — m IV, Ms. płazzie; lm M. y 1. DB. a zool. płazy «Amphibia, gromada zmiennocieplnych kręgowców ziemnowodnych, o skórze z licznymi gruczołami śluzowymi, niekiedy jadowymi, oddychających płucami i skórą (larwy skrzelami), żyjących w pobliżu… …   Słownik języka polskiego