Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

subdito

  • 1 subdito

    subdito, āre (Intens. v. subdo) = ενεχυριάζω (als Unterpfand geben), Gloss. II, 298, 56 (subditatio = ενεχυριασμός, Gloss. II, 298, 54). – / Lucr. 6, 604 hat Lachmann für subditat hunc hergestellt subdit adhuc.

    lateinisch-deutsches > subdito

  • 2 subdito

    subdito, āre (Intens. v. subdo) = ενεχυριάζω (als Unterpfand geben), Gloss. II, 298, 56 (subditatio = ενεχυριασμός, Gloss. II, 298, 54). – Lucr. 6, 604 hat Lachmann für subditat hunc hergestellt subdit adhuc.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > subdito

  • 3 subdito

    subdĭto, āre, a false read., Lucr. 6, 604; v. Lachm. ad h. l.

    Lewis & Short latin dictionary > subdito

  • 4 concremo

    con-cremo, āvī, ātum, āre, niederbrennen, durch Brand vernichten, völlig verbrennen (b. Cic. comburere), omnia tecta, Liv.: urbes, Sen. ep.: commentarios, epistulas, Suet.: domos super se ipsos, Liv.: arma hostilia subdito igne, Liv.: eos vivos igni, Liv. – im Passiv = niederbrennen (intr.), völlig verbrennen (intr.), Puteolis duas naves fulminis ictu concrematas esse, Liv.: Volsinii oppidum Tuscorum opulentissimum totum concrematum est igne, Plin.

    lateinisch-deutsches > concremo

  • 5 obturbo

    ob-turbo (opturbo), āvi, ātum, āre, in Unordnung bringen, verwirren, I) eig.: A) im allg.: hostes, Tac.: quosdam occurrentium, Tac. – B) insbes., eine Flüssigkeit trübe machen, trüben, proculcatione aquam, Plin. 8, 68. – II) übtr.: A) übertäuben, a) physisch, mit Geschrei übertönen, überschreien, obturbabatur militum vocibus, Tac. hist. 3, 10. – absol., obturbabant patres, lärmten-, schrieen entgegen, Tac. ann. 6, 24: Pass. impers., obturbatur, obstrepitur, Plin. ep. 9, 13, 19. – b) geistig betäuben, me scriptio et litterae non leniunt, sed obturbant, Lesen und Schreiben lindert meinen Schmerz nicht, aber es betäubt ihn wenigstens, Cic. ad Att. 12, 16 extr. – B) stören, unterbrechen, ne opturba ac tace, Plaut. Poen. 261: itane vero obturbat? Ter. Andr. 926: necubi lectorem vel auditorem obturbaret vel moraretur, Suet. Aug. 86, 1: labrum imum perfundito: ea fistulam subdito, ut obdurari recte possit, Cato: quam (solitudinem) non obturbavit Philippus, Cic. ad Att. 12, 18, 1.

    lateinisch-deutsches > obturbo

  • 6 subditatio

    subditātio, ōnis, f., s. subdito.

    lateinisch-deutsches > subditatio

  • 7 concremo

    con-cremo, āvī, ātum, āre, niederbrennen, durch Brand vernichten, völlig verbrennen (b. Cic. comburere), omnia tecta, Liv.: urbes, Sen. ep.: commentarios, epistulas, Suet.: domos super se ipsos, Liv.: arma hostilia subdito igne, Liv.: eos vivos igni, Liv. – im Passiv = niederbrennen (intr.), völlig verbrennen (intr.), Puteolis duas naves fulminis ictu concrematas esse, Liv.: Volsinii oppidum Tuscorum opulentissimum totum concrematum est igne, Plin.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > concremo

  • 8 obturbo

    ob-turbo (opturbo), āvi, ātum, āre, in Unordnung bringen, verwirren, I) eig.: A) im allg.: hostes, Tac.: quosdam occurrentium, Tac. – B) insbes., eine Flüssigkeit trübe machen, trüben, proculcatione aquam, Plin. 8, 68. – II) übtr.: A) übertäuben, a) physisch, mit Geschrei übertönen, überschreien, obturbabatur militum vocibus, Tac. hist. 3, 10. – absol., obturbabant patres, lärmten-, schrieen entgegen, Tac. ann. 6, 24: Pass. impers., obturbatur, obstrepitur, Plin. ep. 9, 13, 19. – b) geistig betäuben, me scriptio et litterae non leniunt, sed obturbant, Lesen und Schreiben lindert meinen Schmerz nicht, aber es betäubt ihn wenigstens, Cic. ad Att. 12, 16 extr. – B) stören, unterbrechen, ne opturba ac tace, Plaut. Poen. 261: itane vero obturbat? Ter. Andr. 926: necubi lectorem vel auditorem obturbaret vel moraretur, Suet. Aug. 86, 1: labrum imum perfundito: ea fistulam subdito, ut obdurari recte possit, Cato: quam (solitudinem) non obturbavit Philippus, Cic. ad Att. 12, 18, 1.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > obturbo

  • 9 subditatio

    subditātio, ōnis, f., s. subdito.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > subditatio

  • 10 concremo

    con-crĕmo, āvi, ātum, 1, v. a., to burn up, consume (perh. not before the Aug. per.):

    vivos igni,

    Liv. 3, 53, 5; cf. id. 9, 12, 8:

    hostilia arma subdito igne,

    id. 8, 30, 8:

    urbem igni,

    id. 6, 33, 4:

    omnia tecta,

    id. 5, 42, 2:

    domos,

    id. 21, 14, 4:

    duas naves fulminis ictu,

    id. 41, 9, 5:

    commentarios,

    Suet. Calig. 15:

    epistulas,

    id. Oth. 10:

    quantum cinnamomi,

    Plin. 12, 18, 41, § 83:

    urbes,

    Sen. Ep. 9, 19:

    funebres rogos,

    Sen. Hippol. 1216.

    Lewis & Short latin dictionary > concremo

  • 11 rumor

    rūmor, ōris, m. [cf. Gr. ôruô, to howl; orumagdos, din; Sanscr. root ru-, roar; ravas, uproar; Lat.: raucus, rudo].
    I.
    Lit., the talk of the many, whether relating facts or expressing opinions.
    A.
    Common talk, unauthenticated report, hearsay, rumor (the prevalent and class. signif.; used equally in sing. and plur.; syn.: fama, sermo); absol., or with a mention of its purport.
    a.
    Absol.: est hoc Gallicae consuetudinis, uti mercatores in oppidis vulgus circumsistat, quibusque ex regionibus veniant quasque ibi res cognoverint, pronuntiare cogant. His rumoribus atque auditionibus permoti de summis saepe rebus consilia ineunt, quorum eos e vestigio poenitere necesse est;

    cum incertis rumoribus serviant, et plerique ad voluntatem eorum ficta respondeant,

    Caes. B. G. 4, 5; cf.:

    aliquid rumore ac famā accipere... falsis rumoribus terreri,

    id. ib. 6, 20:

    multa rumor perferet,

    Cic. Fam. 2, 8, 1; cf.

    also, in the description of the house of Fame, in Ovid: mixtaque cum veris passim commenta vagantur Milia rumorum confusaque verba volutant,

    Ov. M. 12, 55 (v. the passage in its connection):

    rumoribus mecum pugnas,

    Cic. N. D. 3, 5, 9:

    rumores Africanos excipere,

    id. Deiot. 9, 25:

    senatus vulgi rumoribus exagitatus,

    Sall. C. 29, 1:

    multa rumor fingebat,

    Caes. B. C. 1, 53:

    addunt et affingunt rumoribus Galli, quod res poscere videbatur,

    id. B. G. 7, 1:

    frigidus a Rostris manat per compita rumor,

    Hor. S. 2, 6, 50 et saep. —
    b.
    With the purport of the rumor introduced by an object- or relative-clause; by de, rarely by gen.
    (α).
    Postquam populi rumorem intelleximus, Studiose expetere vos Plautinas fabulas, etc., Plaut. Cas. prol. 11: cum interea rumor venit, Datum iri gladiatores; populus convolat, etc., Ter. Hec. prol. alt. 31; id. Heaut. prol. 16:

    crebri ad eum rumores afferebantur litterisque item Labieni certior fiebat, omnes Belgas contra populum Romanum conjurare, etc.,

    Caes. B. G. 2, 1:

    meum gnatum rumor est amare,

    Ter. And. 1, 2, 14; cf.:

    rem te valde bene gessisse rumor erat,

    Cic. Fam. 1, 8, 7; id. Att. 16, 5, 1:

    serpit hic rumor: Scis tu illum accusationem cogitare? etc.,

    id. Mur. 21, 45:

    crebro vulgi rumore lacerabatur, tamquam viros et insontes ob invidiam aut metum exstinxisset,

    Tac. A. 15, 73:

    subdito rumore, tamquam Mesopotamiam invasurus,

    id. ib. 6, 36.—
    (β).
    With de:

    nihil perfertur ad nos praeter rumores de oppresso Dolabellā,

    Cic. Fam. 12, 9, 1:

    de Aeduorum defectione rumores afferebantur,

    Caes. B. G. 7, 59:

    de vitā imperatoris dubii rumores allati sunt,

    Liv. 28, 24:

    graves de te rumores,

    Cic. Deiot. 9, 25:

    exstinctis rumoribus de auxiliis legionum,

    Caes. B. C. 1, 60 fin.
    (γ).
    With gen. (very rare):

    cenae rumor,

    Suet. Aug. 70:

    belli civilis rumores,

    Tac. H. 3, 45: rumor prostratae regi pudicitiae Suet. Caes. 2.—
    B.
    Common or general opinion, current report, the popular voice; and objectively, fame, reputation (less freq. but class.):

    famam atque rumores pars altera consensum civitatis et velut publicum testimonium vocat: altera sermonem sine ullo certo auctore dispersum, cui malignitas initium dederit, incrementum credulitas,

    Quint. 5, 3, 1; cf.:

    adversus famam rumoresque hominum si satis firmus steteris, etc.,

    Liv. 22, 39:

    qui erit rumor populi, si id feceris?

    Ter. Phorm. 5, 7, 18:

    totam opinionem (populi) parva nonnumquam commutat aura rumoris,

    Cic. Mur. 17, 35: rumoribus adversa in pravitatem, secunda in casum, fortunam in temeritatem, declinando corrumpebant, with their slanders, misrepresentations, Sall. Fragm. ap. Non. 385, 3:

    quos rumor asperserat, ii, etc.,

    Curt. 10, 31, 18:

    rumorem quendam et plausum popularem esse quaesitum,

    Cic. Clu. 47, 131:

    rumori servire,

    Plaut. Trin, 3, 2, 14; cf. in the lusus verbb. with rumen: ego rumorem parvi facio, dum sit rumen qui impleam, Pompon. ap. Non. 18, 15:

    omnem infimae plebis rumorem affectavit,

    Tac. H. 2, 91:

    Marcellus adverso rumore esse,

    Liv. 27, 20:

    flagret rumore malo cum Hic atque ille,

    Hor. S. 1, 4, 125; Tac. H. 2, 93 fin.: invidiam alicui concitare secundo populi rumore, with the concurring or favorable judgment, with the approbation, Fenest. ap. Non. 385, 17; so, rumore secundo, Suev. ap. Macr. S. 6, 1; old poet in Cic. Div. 1, 16, 29; Verg. A. 8, 90; Hor. Ep. 1, 10, 9; cf.:

    aliquid accipere secundo rumore,

    Tac. A. 3, 29:

    claro apud volgum rumore erat,

    id. ib. 15, 48.—
    II.
    Transf., a murmuring, murmur of a stream:

    amoena fluenta Subterlabentis tacito rumore Mosellae,

    Aus. Mos. 22.

    Lewis & Short latin dictionary > rumor

  • 12 subdo

    sub-do, dĭdi, dĭtum, 3, v. a.
    I.
    To put, place, set, or lay under (syn.: suppono, sterno).
    A.
    Lit. (class.).
    1.
    In gen.: ego puerum interead ancillae subdam lactantem meae, Liv. Andron. ap. Non. p. 153, 26 (Trag. Rel. v. 26 Rib.):

    ignem subdito,

    Cato, R. R. 105, 1; so,

    ignem,

    id. ib. 38, 4; Cic. N. D. 2, 10, 27; Liv. 8, 30 al.:

    faces,

    Lucr. 6, 1285:

    lapidem magnetem,

    id. 6, 1046:

    manum oculo uni,

    id. 4, 447; cf.:

    rem oculorum visu,

    id. 5, 101:

    furcas vitibus,

    Plin. 14, 2, 4, § 32:

    pugionem pulvino,

    Suet. Oth. 11; id. Dom. 17:

    calcaria equo,

    Liv. 2, 20; 4, 19; 22, 6; cf.:

    risus stimulos animo subdidit,

    id. 6, 34, 7:

    id genus animalium (tauros) aratro,

    Tac. A. 12, 24:

    se aquis,

    to plunge under, Ov. M. 4, 722:

    colla vinclis,

    Tib. 1, 2, 90 et saep.:

    versus,

    to append, add, Gell. 18, 4, 11; 19, 11, 3; cf.:

    hic tu paulisper haesisti, deinde ilico subdidisti: quid de duobus consulibus, etc.,

    subjoined, Aus. Grat. Act. 23.—Esp., of places, in part. perf.: Celaletae (populi) majores Haemo, Minores Rhodopae subditi, that dwell at the foot of Mount Hœmus, etc., Plin. 4, 11, 18, § 41; cf.:

    Libye subdita Cancro,

    lying under, Sil. 1, 194.—
    2.
    In partic., to bring under, subject, subdue, = subicere (very rare):

    Plutonis subdita regno Magna deum proles,

    Tib. 4, 1, 67:

    tot subdite rebus!

    Pers. 5, 124:

    subdidit Oceanum sceptris,

    Claud. IV. Cons. Hon. 42: Hispanum Oceanum legibus, id. [p. 1774] III. Cons. Stil. praef. 8:

    rem tam magnam iisdem tempestatibus, iisdem casibus subdere,

    to expose, Plin. Ep. 3, 19, 4:

    imperio feminae,

    Tac. A. 12, 40.—Part.: subdĭ-tus, a, um, subject (late Lat.):

    subditas viris,

    Vulg. Tit. 2, 5:

    tibi,

    id. Jud. 3, 2:

    justum est, subditum esse Deo,

    id. 2 Macc. 9, 12:

    subditi estote in omni timore,

    id. 1 Pet. 2, 18.—
    B.
    Trop., to bring on, furnish, supply; to yield, afford (so not in Cic.):

    iraï fax subdita,

    Lucr. 3, 303:

    id nobis acriores ad studia dicendi faces subdidisse,

    Quint. 1, 2, 25:

    irritatis militum animis subdere ignem,

    Liv. 8, 32:

    ingenio stimulos,

    Ov. Tr. 5, 1, 76; Liv. 6, 34:

    alicui spiritus,

    id. 7, 40.—
    II.
    To put in the place of another person or thing, to substitute (rare but class.).
    A.
    In gen.: te rogo, in Hirtii locum me subdas, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 21, 7:

    quos in eorum locum subditos domi suae reservavit?

    Cic. Verr. 2, 1, 5, § 12:

    judicem in meum locum,

    id. Dom. 32, 85; Plin. Pan. 25, 3; cf. Quint. 3, 6, 54:

    immutavit et subdidit verbum ei verbo, quod omiserat, finitimum,

    Gell. 1, 4, 8.—
    B.
    In partic., to put something spurious in the place of another person or thing; to substitute falsely; to forge, counterfeit, make up (not in Cic.;

    syn. substituo): subditum se suspicatur,

    that he is a spurious child, a changeling, Ter. Heaut. 5, 3, 12:

    me subditum et pellice genitum appellant,

    Liv. 40, 9:

    partum,

    Dig. 4, 10, 19; cf.:

    liberos tamquam subditos summovere familia,

    Quint. 1, 4, 3 Zumpt N. cr. (al. subditicios):

    abolendo rumori Nero subdidit reos,

    Tac. A. 15, 44:

    reum,

    id. ib. 1, 6; cf.:

    subditis, qui accusatorum nomina sustinerent,

    suborned, id. ib. 4, 59:

    testamentum,

    id. ib. 14, 40:

    crimina majestatis,

    id. ib. 3, 67:

    rumorem,

    id. ib. 6, 36 et saep.

    Lewis & Short latin dictionary > subdo

См. также в других словарях:

  • Súbdito — es el sujeto a la autoridad de un superior con obligación de obedecerle o natural o ciudadano de un país, por estar sujeto a las autoridades políticas de este.[1] El rasgo de sumisión asociado al concepto (el término latino subdĭtus es el… …   Wikipedia Español

  • súbdito — súbdito, ta adjetivo y sustantivo vasallo, ciudadano. Vasallo se dice con relación a la que tiene con un monarca o un señor feudal. Súbdito es la denominación general y aplicable a los de toda clase de regímenes políticos. Ciudadano se utiliza en …   Diccionario de sinónimos y antónimos

  • súbdito — súbdito, ta adjetivo,sustantivo masculino y femenino 1. Que está sujeto a la autoridad de un superior: Los nobles cargaban de tributos a los súbditos de sus estados. sustantivo masculino,f. 1. Ciudadano de un país que, en cuanto tal, debe… …   Diccionario Salamanca de la Lengua Española

  • súbdito — adj. s. m. Que ou aquele que está dependente da vontade de outrem; vassalo.   ♦ Grafia no Brasil: súdito …   Dicionário da Língua Portuguesa

  • súbdito — súbdito, ta (Del lat. subdĭtus, part. pas. de subdĕre, someter). 1. adj. Sujeto a la autoridad de un superior con obligación de obedecerle. U. t. c. s.) 2. m. y f. Natural o ciudadano de un país en cuanto sujeto a las autoridades políticas de… …   Diccionario de la lengua española

  • súbdito — (Del lat. subditus.) ► adjetivo 1 Que está sometido a la autoridad de un superior al que debe obediencia. SINÓNIMO subordinado ► sustantivo 2 POLÍTICA Persona que es natural o tiene la nacionalidad de un país y está sujeta a sus autoridades… …   Enciclopedia Universal

  • súbdito — 1 s y adj En relación con un señor feudal o con un rey, persona que está sujeta a su voluntad, que le ha jurado obediencia; vasallo: El tributo impuesto a los súbditos... , los súbditos de Moctezuma 2 s Ciudadano de un país en cuanto obligado al… …   Español en México

  • súbdito — {{#}}{{LM S36515}}{{〓}} {{SynS37423}} {{[}}súbdito{{]}}, {{[}}súbdita{{]}} ‹súb·di·to, ta› {{《}}▍ adj./s.{{》}} {{<}}1{{>}} {{♂}}Referido a una persona,{{♀}} que está sujeta a la autoridad de un superior y que tiene la obligación de obedecerle: •… …   Diccionario de uso del español actual con sinónimos y antónimos

  • súbdito — (m) (Intermedio) persona que debe obedecer a la otra en el ambiente laboral o militar Ejemplos: Los súbditos de Don Francisco lo respetan por su comprensión y prudencia. El director quiere despedir a un súbdito por no cumplir con sus órdenes.… …   Español Extremo Basic and Intermediate

  • Súbdito británico — Pasaporte de los súbditos británicos en el Reino Unido. En la ley de nacionalidad británica, el término de súbdito británico (en inglés: British subject) ha tenido diferentes significados en distintos puntos de la historia. La definición actual… …   Wikipedia Español

  • súbdito — Derecho. Persona sujeta a la autoridad y soberanía política de un Estado, del cual es nacional por haber adquirido dicha condición de forma originaria o derivativa …   Diccionario de Economía Alkona

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»