Перевод: с исландского на английский

с английского на исландский

stain

  • 1 bletta

    Íslensk-ensk orðabók > bletta

  • 2 blettast

    Íslensk-ensk orðabók > blettast

  • 3 blettur

    Íslensk-ensk orðabók > blettur

  • 4 lita

    * * *
    (að), v. to dye (l. sik í blóði).
    * * *
    að, [Shetl. to litt = to dye blue; Scot. lit], to dye, Stj. 72, Karl. 505; þú litaðir á mér skallann, Lv. 109; hafa lítt litað sik í blóði, Fas. ii. 471; litaðir í blóði, Mar.

    Íslensk-ensk orðabók > lita

  • 5 LÍTA

    * * *
    (að), v. to dye (l. sik í blóði).
    * * *
    pres. lít; pret. leit, 2nd pers. leizt, pl. litu; part. litinn; imperat. lít and líttu; [a Goth. wleiton may be assumed, cp. litr, lit, leita, A. S. wlîtan; Lat. vultus; cp. Germ. ant-litz]:—to look, behold, see; ek lít, I see, behold, Haustl.; hinnig værir þú undir brún at líta, Nj. 55; Sölvi gat at líta hvar þeir flýðu, 247; ok í augu leit, and looked him in the eyes, Vsp. 21; hón leit báða uxana váta, Ísl. ii. 89; hón leit frú sína gráta, Str. 17: freq. in old and mod. usage, þá hóf hann upp sín augu ok leit Abraham langt burt, og Lazarum í hans skauti, Luke xvi. 23:—the phrases, líta ástar, vinar, öfundar, miskunnar augum til e-s, to cast a glance of love, friendship, envy, mercy, Fb. i. 421, passim; hann mátti eigi réttum augum til hans líta, he could not bear to look straight at him, Fms. iv. 48.
    II. with prepp.; líta á e-t, to look at or on; hann stóð nokkura stund á hinn fótinn ok leit á stúfinn …, eigi þarftú at líta á, jafnt er sem þér sýnisk, af er fótrinn, Nj. 97; til á at líta ok eptir at skoða um landa-merki, Dipl. ii. 19; Þórr lítr á hornit ok sýnist ekki mikit, Edda 32; líttú á ljúfan, leggðú munn við grön … á leit Guðrún, Gkv. 1: metaph. to consider, er þat ekki jafnræði … mun því ekki verða á litið, Ísl. ii. 214; eigi er á at líta, drepum þenna hund sem skjótast, Fms. xi. 146; en hvert mál er skal dæma, þá verðr at líta á tilgörð með efnum, Eg. 417, (a saying); ek mun hafa skjótt á litið, ok vartú fjarri at kenna mér ráðin, Orkn. 214: líta á með e-m, to keep an eye on, take care of, Fb. iii. 305, Fs. 172:—líta aptr, to look back after one, Karl. 404:—líta til e-s, to look towards one; hann leit seint til þeirra ok glotti um tönn, Edda 30; þeir litu til ok kváðusk sjá hann, Nj. 70: metaph., hver spurning lítr jafnan til svara, a question looks for an answer, a saying, Sks. 307:—líta yfir, to look over, look about, view; en er Þorsteinn hafði litið yfir verk húskarla sinna, Eg. 741; kemr heim á Mel ok lítr yfir eignir sínar, Band. 3; hafa brátt yfir litið, Fb. iii. 386:—líta við e-m, to look to one; keisari leit við honum, ok spurði hverr hann væri, Fms. i. 125; konungr leit við þeim ok svarar heldr stutt, Eg. 95:—líta upp, to lift the eyes, Hm. 130; en hann leit upp ok sá þá hina ríku, Luke xxi. 1:—líta niðr fyrir sig, to look down.
    III. reflex. he seems, it appears to one that, e-t lízk e-t; leizk honum mærin fögr, Eg. 23; hann sér hvat leið drykkr inum, ok lízk honum svá sem allítill munr mun vera, Edda 32; svá lízk mér ( methinks) … sem þessi mun mestr ætlaðr, id.; svá lízk mér, frændi, sem nú munim vit hafa gört ráð okkat, Nj. 5; lízk mér svá sem engum várum bræðrum muni trúligt, Fms. i. 53; ok lítisk þeim svá at hann vili vörn hans glepja í því, Grág. i. 60. beta. with prepp.; e-m lítzk á e-t, it seems, pleases me so and so; hversu lítzk þér á mey þessa, þykki þér eigi fögr vera? Nj. 2; teksk umræða mikil hversu þeim hafði á litisk konunginn … svá leizk mér vel á konunginn it fyrsta sinn er ek sá hann, Ld. 174; hefir mér opt vel litisk á konunginn, en aldri betr en nú, Fms. x. 296 (ii. 37); ok bað móður sína göra sér góð klæði, at Steingerði mætti sem bezt á sik lítask, Korm. 32; spyrr Karli hversu Leifi litisk á fé þetta, Fms. iv. 346.
    γ. one likes to have it, ellipt. for lítask ráð; honum leizt at fara, passim in mod. usage:— to like, lízk þér eigi silfrit, does not the silver like thee? Fms. iv. 346; see lítask á.
    2. recipr. to look to one another; fellzk hvárt öðru vel í geð, ok litusk þau vel til ok bliðliga, Band. 3.

    Íslensk-ensk orðabók > LÍTA

  • 6 KUML

    n.
    1) mark, sign, badge;
    2) sepulchral monument, cairn (þau liggja bæði í kumli).
    * * *
    kumbl, kubl, n. This word is chiefly interesting because of its frequent occurrence on the old Dan. and Swed. Runic stones, where it is always used in plur.; the spelling varies, kuml, kubl, or kumbl; in old Icel. writers it only occurs a few times, and they even use the sing.; it is now quite obsolete:
    I. prop. a sign, badge, mark, [A. S. cumbol; Hel. cumbal and cumbl = signum], a war badge, esp. used of any heraldic emblems; yet in the Scandin. language this sense is rare,—kuml konunga ór kerum valdi, Gh. 7; kumbla-smiðr, a ‘cumbol’ smith, Akv. 24; the compd her-kuml, the badge worn on the helmet; jötun-k., the giant’s mark, i. e. the badge of being the giant’s kinsman, Fas. ii. (in a verse); and lastly in ör-kuml, a lasting scar, maiming for life, cp. kumla below.
    II. in Scandinavia, analogous to the Gr. σημα, kuml came to mean ‘a monument,’ a cairn, how; in the phrase, göra kuml (kubl), synonymous to göra mark, merki, which also occurs (e. g. Baut. 138, 214, 461, 722, 1143); kuml is the general term, opp. to stain, rúnar, which are special terms; thus distinction is made between stain and kuml, Baut. 771:
    1. on Runic stones,
    α. on Danish stones, Tuki raisþi stain þausi ok gaurþi kubl, Rafn 213; Asfriþr görþi kumbl þaun, Thorsen 43; kubl þusi, 23; Þurnumdr niout (i. e. njót!) kubls, Th. enjoy thy kuml! rest in peace! 265; Ala sunir garþu kubl þausi aft faþur sinn, Rafn 193; siþi sá mannr es þausi kubl upp briuti, a curse be on the man that breaks this k., 205; Usk garþi kumbl þisi, 202; Haraldr kunungr baþ gaurva kubl þausi at Gurm faþur sinn, 39, (Jellinge.)
    β. on Swedish stones, garþi kubl þisi aftir Svin sun sinn, Rafn 35; garþu kuml sniallir sunir Hulmlaugar, Baut. 759; ma igi brautar kubl batra varþa, a better road kuml cannot be, 41, (see the remarks under bautasteinn); Ketill risþi kuml þiasi aftir Val, 1027; Finniþr garþi kuml þaisi aftir Gairbiurn faþur sinn, 824; kuml garþi þatsi Ketil slagr, 771; Usk let gaura kuml, likhus ok bru at sun sinn, 735, 1100; þau risþu ( raised) kuml þisi, 886.
    2. in Icel. a cairn; en mannföll þessi eru sögð eptir kumlum þeim er fundin eru, þar er bardagarnir hafa verit, Gullþ. 25; þar fell Þórarinn krókr, ok þeir fjórir, en sjau menn af Steinólfi, þar eru kuml þeirra, Landn. 128; þar féll Skeggbjörn ok átta menn aðrir, þar er haugr Skeggbjarnar á fitinni, en aðrir vóru jarðaðir í Landraugs-holti þar hjá fitinni, ok sér þar enn görla kumlin, Bs. (Kristni S.) i. 15; ok reimt þykkir þar síðan vera hjá kumlum þeirra, Ísl. ii. 115: in sing., þau liggja bæði í kumli í Laxárdal, Ld. 158; Þorkell vill nú bera aptr sverðit í kumlit, … saxit var ok upp tekit ór kumli Nafars, Rd. ch. 19; þá gekk hann í dalverpi lítið ok fann þar kuml manns, þar þreifaði hann niðr fyrir fætr sér, ok fann þar manns bein ok sverð eitt, Draum. 129. The worship of hows and cairns was forbidden even in the heathen age as being connected with sorcery, see haugr, hörgr, whence blætr kumbla, a worshipper of cairns, a wizard, warlock, a term of abuse, Eg. (in a verse); kumla brjótr, Korm. S., is also prob. a false reading for bljótr or blœtr.
    III. in provinc. Icel. a low hayrick is called kuml; cp. also kumbaldi.

    Íslensk-ensk orðabók > KUML

  • 7 steina

    (-da, -dr), v. to stain, colour, paint (skipit var allt steint fyrir ofan sjó); steind klæði, coloured cloths.
    * * *
    d, [A. S. stânjan; Engl. to stain], to stain, colour, paint; s. skipit með allskyns litum, Fms. x. 320: esp. used in the part. pass., skipit var allt steint fyrir ofan sjó, Orkn. 332, Eg. 68; karfi steindr allr fyrir ofan sjó, 371; altara-klæði steint, bríkar-klæði steint, Vm. 10, Jm. 22; steint merki, B. K. 83; hús tjaldat með steindum klæðum, Fms. x. 16; í steindum söðli, Ld. 272; lopt steint með líkneskjum, Str. 5; steinda kistu, Am.

    Íslensk-ensk orðabók > steina

  • 8 ata

    (að), v. to stain, smear.
    * * *
    1.
    u, f. an obscure word, and probably a corrupt reading; nú skýtr maðr á hval í atu ok hnekkir Guðs gáfu, N. G. L. i. 59.
    2.
    að, to stain, defile, smear; líkþrá Naaman skal atast á þik ok þína ætt, Stj. 618. 2 Kings vi. 27 (now freq.)

    Íslensk-ensk orðabók > ata

  • 9 FLEKKR

    (-s, -ir), m. fleck, spot, stain.
    * * *
    m., pl. flekkir, gen. flekkja, a fleck, spot, Stj. 124, Fms. x. 332, Nj. 68, Fb. i. 258: metaph. a blot, stain, Þorst. St. 51, H. E. i. 505; blóð-f., q. v.; án flekk, sine contaminatione, Mar.
    2. a row of hay spread out for drying.

    Íslensk-ensk orðabók > FLEKKR

  • 10 steinn

    * * *
    (-s, -ar), m.
    1) stone, boulder, rock (s. einn mikill);
    2) precious stone (bitullinn var settr steinum);
    4) paint (skip teint bæði hvítum steini ok rauðum);
    5) stone building, cloister, cell; setjast (or ganga) í stein, to become a hermit.
    * * *
    m. [Engl. stain], a stain, colour; birt með hvítum steini ok rauðum, Ó. H. 124; rauðum steini, red paint, Karl., Edda (in a verse).

    Íslensk-ensk orðabók > steinn

  • 11 áta

    (að), v. to stain, smear.
    * * *
    u, f.
    1. food to eat, but only of beasts, a prey, carcase; húð ok áta, of a slaughtered beast, N. G. L. i. 246; svá er þar ekki þrot ærinnar átu (for seals), Sks. 176; þar stóð úlfr í átu, Jd. 31.
    2. eating; góðr átu, ‘good eating,’ Sks. 136, 137.
    3. medic. a cancer, and átu-mein, n. id., Fél. ix. 190; the old word is eta, q. v.
    COMPD: átuþýfi.

    Íslensk-ensk orðabók > áta

  • 12 BLETTR

    s, m., pl. ir, [Engl. blot; Dan. plet], loc. a spot, blot, Fms. iii. 123 in a paper MS., the vellum MS. Fb. i. 228 reads ‘flekkr:’ blot, mjök grandvarr af blettum, without stain, blotless, 655 xxxii. 19: now much used in a loc. sense, a spot.

    Íslensk-ensk orðabók > BLETTR

  • 13 blóð-flekkr

    m. a fleck or stain of blood, Eb. 242.

    Íslensk-ensk orðabók > blóð-flekkr

  • 14 ELTA

    * * *
    (elta, eltr), v.
    1) to knead (e. leir); ek skal yðra búð e. (belabour) með klungrum;
    2) to chase, pursue; e. óxn með vendi, to drive cattle with a goad; e. sauði, to run after sheep;
    refl., eltast eptir e-m, to pursue eagerly.
    * * *
    t, to chase, with acc.; þeir eltu einn hjört, Flóv. 27 ; elta dýr á spori, Barl. 199; e. sauði, to run after sheep, in order to fetch them back, Nj. 27, Korm. 28 (in a verse); eltu Þjálfa, Hbl. 39; þeir höfðu elt af skipum Tryggva konung, they had driven king T. from his ships, Fms. i. 37; Styrkárr elti þá suðr í Karmsund, ix. 54; hljópu á land upp ok eltu þá, iv. 304, Gullþ. 21; e. öxn með vendi, to drive cattle with a goad, Karl. 471.
    β. reflex. to pursue one eagerly; eltask eptir e-m, … Fms. ix. 305: Icel. now say, eltask við e-n, e. g. of catching a horse, sheep, when grazing wild in an open field.
    II. to knead, work; elta leir, to mix lime, Stj. 247, cp. Exod. i. 14.
    2. a tanner’s term; e. skinn, to tan a hide, i. e. rub, scratch it, so as to make it soft; ek skal yðra húð elta með klungrum, Stj. 395. Judges viii. 7; elt skinn, tanned hide; óelt skinn, rough hide, (freq.)
    3. = velta, to overthrow, in the Runic phrase, at rita sa varþi es ailti stain þansi eþa heþan dragi, Rafn 188, 194.

    Íslensk-ensk orðabók > ELTA

  • 15 FLEKKA

    (að), v. to slain, pollute.
    * * *
    að, to fleck, stain, pollute, 655 xxxii. 4, Magn. 474: reflex., H. E. i. 476, Stj. 142.

    Íslensk-ensk orðabók > FLEKKA

  • 16 gyrja

    * * *
    að (?), to gore; spjót þat er g. mun granir þínar, an απ. λεγ., Fas. ii. 29 (in a verse).

    Íslensk-ensk orðabók > gyrja

  • 17 HALLR

    I)
    a.
    1) leaning to one side, lying over, sloping (vóru jakarnir hallir mjök út af skerinu); bera hallt höfuðit, to carry the head on one side; standa höllum fœti, to stand unevenly; verðr hallt á e-n, one is worsted;
    2) biassed, partial; inclined or attached to one (hallr til e-s or undir e-n); hallr til illsku, prone, inclined, to evil.
    m.
    1) slope, hill;
    2) big stone (enn harði hallr).
    * * *
    1.
    adj., fem. höll, leaning to one side, swerving, sloping; jakarnir vóru hallir út af skerinu, Eb. 238; jakarnir vóru bæði hálir ok hallir, 240; hann (the ship) ferr jafnan hallr, it heeled over, Fb. i. 520, Fms. x. 368; h. í göngu, limping, Vápn. 6; bera hallt höfuðit, to bear the head on one side, Fms. ii. 70; hallt ker, a half-filled cup, Hm. 51; standa höllum fæti, to stand slanting, Nj. 97; bar hallan skjöldinn, the shield came aslant, Eg. 378; láta verða hallt á e-n, to overmatch one, metaph. from rowing or from the balance, Fbr. 122:—hann lætr ekki á sik hallt, ok höggr í móti, he allowed no inequality, but cut in return, i. e. he paid blow for blow, O. H. L. 92; nú leikr mér þat eigi í hug, at á yðr verði hallt um vár skipti, Þorf. Karl. 404: so in the phrases, aka höllu fyrir e-m (halloki) or aka höllum fæti (MS.), to be upset, to stoop or crouch before one, metaph. from driving, Ld. 206; fara höllum fæti, to he worsted, Bs. i. 907; aka undan höllum (öllum MS.) fæti, Lv. 76.
    II. metaph. swerving, biased; alþýðan er höll til ílsku ok synda, Ver. 7; hann var mest hallr at allri vináttu til Inga konungs, Fms. vii. 233: biased, attached to one, vera hallr undir e-n, id.; hann var hallr undir Einar í mála-ferlum þeirra Sturlu, Sturl. i. 75; þvíat hann var meir hallr undir þá feðga, 94; með mikla sveit þá er undir Rómverja vóru hallir, Clem. 29; þvíat hann var mest undir hann hallr at allri vináttu, and hann var mest h. undir Rögnvald jarl, 442, Fms. vii. 229, Bs. i. 714, Stj. 476; cp. vinhallr, partial, as a friend.
    2.
    m. [Ulf. hallus = πέτρα], a slope, hill; þá gékk hann frá bardaganum upp í hallinn ok settisk þar niðr, Sturl. i. 85; ok var mjök bratt at ganga upp í hallinn til steinveggsins, Fms. vii. 8i, a paraphrase from the verse in p. 82; this sense is rare and obsolete.
    II. a big stone, boulder, Gs. 10, 12, 16, 22 (of a millstone); Gísli fær sér hall einn ok kastaði út í skerit, Gísl. 123: of a precious stone, a gem, Fms. iii. 180; gler-h., a crystal (mod.): freq. in pr. names, of men, Hallr, Hall-björn, Hall-dórr (qs. Hall-þórr), Hall-freðr, Hall-gils, Hall-geirr, Hall-grímr, Hall-kell, Hall-mundr, Hall-ormr, Hall-steinn, Hall-varðr, Hall-aðr; of women, Halla, Hall-dóra, Hall-dís, Hall-fríðr, Hall-gerðr, Hall-gríma, Hall-katla, Hall-veig, Hall-vör: suffixed in Þór-hallr and Þór-halla: in local names, Hall-land, a county in Sweden; Hall-lendingar, Hallanders, Fms. xii.
    III. metaph. a stain, colour, meton. from steinn, Orkn. (in a verse).

    Íslensk-ensk orðabók > HALLR

  • 18 heiptar-blóð

    n. a law phrase, bloodshed; saurga í heiptarblóði, to stain (a holy place) with bloodshed, Eb. 12; þá kom heiftarblóð fyrst á jörð, Ver. 6 (the blood of Abel).

    Íslensk-ensk orðabók > heiptar-blóð

  • 19 litka

    (að), v. to colour, stain; vel litkaðr, of a fine hue.
    * * *
    að, to dye: litkaðr, coloured, Karl. 241; vel litkaðr, of a fine hue, Fbr. 36 new Ed.

    Íslensk-ensk orðabók > litka

  • 20 LITR

    I)
    (gen. -ar, pl. -ir, acc. -u), m.
    1) colour, hue; bregða lit, to change colour; blár (grár, hvítr, rauðr) at lit, blue (grey, white, red) of colour;
    2) the colour of the sky, at dawn or dusk; en er þeir kómu upp á heiðina, kenndu þeir, at lit brá, they saw the day break; þá tók at kenna annars litar, then it began to grow dusk;
    3) dye (sœkja grös til litar).
    a. hued, coloured (vel, illa l.).
    * * *
    m., gen. litar, pl. litir, acc. litu, [Old Engl. and Scot. lit = a stain; Dan. löd; see lit above, and líta; the original form would be vlitr]:—colour, hue, also countenance, complexion; litu góða, Vsp. 18; lostfagrir litir, Hm. 92; bregða lit, to change colour, Fms. vi. 178; skipta litum, to exchange colour, see the remarks s. v. hamr, Fas. i. 128; málit skiptir svá litum, such is the case, its colour is thus, Fms. vii. 136; eigi deilir litr kosti, a saying, Nj. 78 (see deila); sá hann þat at þér var litr einn gefinn, thou art nothing but the hue ( outside), Sturl. iii. 180; blár, grár, hvítr, rauðr …, at lit, of blue … colour, Ísl. ii. 213, Anal. 215, passim; í regnboga eru þrír litir, Rb. 336; allir litir eru bjartari á glerinu en hvar annar-staðar, MS. 15. 3.
    2. special usage, of day-break, the first dawn when the light changes; en er þeir kómu upp á heiðina kenndu þeir at lit brá, they saw the day-break, Sturl. iii. 217; vísaði hann þeim leið, tók þá at kenna annars litar (viz. in the morning), 171; ok í annan lit (the second colour, viz. the changing from dark to light in the early morning, the ‘blush of morn’) fór hann at sjá veiðiskap þeirra, Þorf. Karl. 396; en at öðrum lit dags, Orkn. 196; litu er lýsti (when the light brightened, impers.) létusk þeir fúsir allir upp risa, Am. 28; cp. 63, where the true reading may be,—dó þá dýrir, dags var heldr snemma | ‘litu er lysti’ … (MS. letu þeir alesti).
    3. dye; hann lét leggja lit í augu sér, Fms. ii. 59; sækja grös til litar, Finnb. 214, v. l.
    COMPDS: litarapt, litarátta, litarháttr, litaskipti.

    Íslensk-ensk orðabók > LITR

Страницы
  • 1
  • 2

См. также в других словарях:

  • stain´er — stain «stayn», verb, noun. –v.t. 1. to discolor (something); spot; soil: »The tablecloth is stained where food has been spilled. Let not women s weapons, waterdrops, Stain my man s cheeks (Shakespeare). 2. Figurative. a) o spot by wrongdoing or… …   Useful english dictionary

  • Stain — (st[=a]n), v. t. [imp. & p. p. {Stained} (st[=a]nd); p. pr. & vb. n. {Staining}.] [Abbrev. fr. distain.] 1. To discolor by the application of foreign matter; to make foul; to spot; as, to stain the hand with dye; armor stained with blood. [1913… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Stain — Stain, n. 1. A discoloration by foreign matter; a spot; as, a stain on a garment or cloth. Shak. [1913 Webster] 2. A natural spot of a color different from the gound. [1913 Webster] Swift trouts, diversified with crimson stains. Pope. [1913… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • stain — [stān] vt. [ME stainen, aphetic < disteinen,DISTAIN: sense and form infl. by ON steinn, color, lit., STONE (hence, mineral pigment)] 1. to spoil the appearance of by patches or streaks of color or dirt; discolor; spot 2. to bring shame upon… …   English World dictionary

  • Stain — Stain, v. i. To give or receive a stain; to grow dim. [1913 Webster] …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Stain — ist der Familienname folgender Personen: Johann Friedrich von Stain (1681–1735), braunschweigischer und hessischer Staatsmann Walter Stain (1916–2001), deutscher Politiker Diese Seite ist eine Begriffsklärung zur Unterscheidung mehrerer mit demse …   Deutsch Wikipedia

  • stain — [n] spot of dirt, blot, bar black eye*, blemish, blotch, blur, brand, color, discoloration, disgrace, dishonor, drip, dye, infamy, ink spot, mottle, odium, onus, reproach, shame, sinister*, slur, smirch, smudge, spatter, speck, splotch, spot,… …   New thesaurus

  • Stain — Stain, Stadt, so v.w. Stein 2) …   Pierer's Universal-Lexikon

  • stain — I verb attaint, bedaub, befoul, besmear, besmirch, blacken, blemish, blot, blotch, bring reproach upon, color, contaminate, corrupt, damage, daub, debase, defame, defile, detract from, dirty, discolor, discredit, disgrace, dishonor, dye, grime,… …   Law dictionary

  • stain — n *stigma, blot, brand Analogous words: *blemish, defect, flaw: mark, *sign, token: *disgrace, dishonor …   New Dictionary of Synonyms

  • stain — ► VERB 1) mark or discolour with something that is not easily removed. 2) damage (someone s or something s reputation). 3) colour with a penetrative dye or chemical. ► NOUN 1) a stubborn discoloured patch or dirty mark. 2) a thing that damages a… …   English terms dictionary

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
… Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»