-
1 spucken
spucken ['ʃpʊkən]I vi1) (aus\spucken) tükürmek;auf den Boden \spucken yere tükürmek;jdm ins Gesicht \spucken birinin yüzüne tükürmekauf etw/jdn \spucken içine/ağzına tükürmekII vt tükürmek;Blut \spucken kan tükürmek;einen Kirschkern auf den Boden \spucken kiraz çekirdeğini yere tükürmek -
2 spucken
1. плева́ть; er spuckt darauf фам. ему́ на э́то наплева́ть;2.: der Ofen spuckt дрова́ в печи́ потре́скивают и ме́чут и́скрыer spuckt große Bogen разг. он о́чень задаё́тся [чва́нится]j-m auf den Kopf spucken груб. наплева́ть на кого́-л., наплева́ть кому́-л. на го́ловуgegen den Wind spucken разг. плева́ть про́тив ве́тра, вреди́ть самому́ себе́wir wollen einmal in die Hände spucken! разг. дава́йте поднажмё́м!, дава́йте возьмё́мся хороше́нько (за рабо́ту)!j-m in die Suppe [in die Schüssel] spucken разг. испо́ртить кому́-л. всё де́ло, напа́костить кому́-л.; подложи́ть свинью́ кому́-л. -
3 spucken
-
4 spucken
-
5 spucken
-
6 spucken
spucken köp, köpköd -
7 spucken
I v/t spit (out); (Blut etc.) spit, cough up; Vulkan: (Lava) spew (out); (Feuer) belch; große Töne spucken umg., fig. talk big, shoot one’s mouth offII v/i1. spit; spucken nach spit at; jemandem ins Gesicht spucken spit in s.o.’s face; in die Hände spucken fig. roll up one’s sleeves; jemandem in die Suppe spucken umg., fig. put a spoke in s.o.’s wheel; ich spucke drauf! umg. to hell with it3. umg. Motor: splutter; Gift* * *to spit; to spew* * *spụ|cken ['ʃpʊkn]1. vtto spit; (inf = erbrechen) to throw or bring up (inf); Lava, Flammen to spew (out)2. vito spit; (inf = sich übergeben) to throw up (inf), to be sick; (inf Motor, Maschine etc) to give the occasional hiccup (inf)in die Hände spucken (lit) — to spit on one's hands; (fig) to roll up one's sleeves
* * *(to throw out (spit) from the mouth: He spat in the gutter as an indication of contempt.) spit* * *spu·cken[ˈʃpʊkn̩]I. vi1. (ausspucken) to spitII. vt▪ etw \spucken to spit sth out* * *1.intransitives Verb1) spit2.in die Hände spucken — (fig.): (an die Arbeit gehen) go to work with a will
transitives Verb spit; spit [up], cough up <blood, phlegm>Feuer spucken — breathe fire; < volcano> belch fire; s. auch Ton II 4)
* * *große Töne spucken umg, fig talk big, shoot one’s mouth offB. v/i1. spit;spucken nach spit at;jemandem ins Gesicht spucken spit in sb’s face;in die Hände spucken fig roll up one’s sleeves;jemandem in die Suppe spucken umg, fig put a spoke in sb’s wheel;ich spucke drauf! umg to hell with it2. umg (sich erbrechen) throw up, Br auch be sick;ich muss spucken I’m going to be sick* * *1.intransitives Verb1) spit2.in die Hände spucken — (fig.): (an die Arbeit gehen) go to work with a will
transitives Verb spit; spit [up], cough up <blood, phlegm>Feuer spucken — breathe fire; < volcano> belch fire; s. auch Ton II 4)
* * *v.to spit v.(§ p.,p.p.: spat) -
8 spucken
I.
1) itr: spielen плева́ть на-. gewohnheitsmäßig плева́ться. übertr: v. Motor чиха́ть. v. MG се́ять ого́нь. semelfak плю́нуть [чихну́ть]. sich in die Hände spucken anfangen zu arbeiten поплева́ть (себе́) на́ руки и начина́ть нача́ть рабо́тать | spucken плева́ние [чиха́ние]2) itr jd. spuckt <muß spucken> erbricht sich кого́-н. тошни́т < рвёт> darauf spucke ich! мне на э́то наплева́ть! jd. wird spucken, wenn er das erfährt кто-н. бу́дет руга́ться, е́сли узна́ет э́то
II.
etw. tr: ausspucken выплёвывать вы́плюнуть [übertr: v. Artillerie - Feuer изрыга́ть. v. MG се́ять] что-н. v. Ofen - Hitze пы́хать чем-н. Blut spucken ха́ркать [semelfak ха́ркнуть] кро́вью. den Ofen spuckt wohlige Wärme от пе́чи <пе́чки> распространя́ется прия́тное тепло́ | spucken выплёвывание [изрыга́ние пы́хание ха́рканье] -
9 spucken
I. vi1) (aus\spucken)[nach jdm/etw] \spucken pluć [na kogoś/coś], splunąć [na kogoś/coś]; (be\spucken) opluć [kogoś/coś]jdm ins Gesicht\spucken pluć [ perf na-] komuś w twarz -
10 spucken
1. vi1) плеватьer spuckt darauf — фам. ему на это наплевать2)der Ofen spuckt — дрова в печи потрескивают и мечут искры2. vtхаркать ( кровью); выплёвывать ( мокроту)••er spuckt große Bogen — разг. он очень задаётся ( чванится)j-m auf den Kopf spucken — груб. наплевать на кого-л., наплевать кому-л. на головуgegen den Wind spucken — разг. плевать против ветра, вредить самому себеwir wollen einmal in die Hände spucken! — разг. давайте поднажмём!, давайте возьмёмся хорошенько( за работу)!j-m in die Suppe ( in die Schüssel) spucken ≈ разг. испортить кому-л. всё дело, напакостить кому-л.; подложить свинью кому-л. -
11 spucken
'ʃpukənvescupir, expectorar, esputarspucken ['∫pʊkən]1 dig (ausspucken) escupir2 dig(umgangssprachlich: zurückweisen) auf etwas/jemanden spucken despreciar algo/a alguienescupirintransitives Verb1. [ausspucken] escupirauf etw/jn spucken (salopp & figurativ) escupir sobre algo /alguien————————transitives Verb1. [ausspucken] escupir2. [erbrechen] vomitar -
12 Spucken
vi (h)1. вырвать, стошнить. Viele Fluggäste mußten bei der Landung spucken.2. ругаться. Er wird ganz schön spucken, wenn er das erfährt.3.: auf etw. spucken фам. плевать на что-л. Ich spucke auf deine Freundschaft.4. плюнуть (через левое плечо) (о суеверной примете), пожелать ни пуха ни пера. Ilona ging zum Prüfungszimmer. Die Mutter konnte ihrem Kind gerade noch dreimal über die Schulter spuk-ken.Deutsch-Russisches Woerterbuch der umgangssprachlichen und saloppen > Spucken
-
13 spucken
-
14 spucken
spúcken sw.V. hb itr.V./tr.V. 1. плюя; 2. повръщам; jmdm. ins Gesicht spucken заплювам някого в лицето; umg darauf spucke ich! плюя на това! Пет пари не давам за това!* * *tr, itr плюя; e-m auf den Kopf = нахоквам нкг. -
15 spucken
-
16 spucken
spucken spytte -
17 spucken
-
18 spucken
-
19 spucken
-
20 spucken
vi tüpürmək; ◊ wir wollen einmal in die Hände \spucken! lan. gəlin var gücümüzlə işləyək; er spuckt große Bogen o özünü çox tox tutur; onun ağzına çullu dovşan yerləşmir
См. также в других словарях:
Spucken — Spucken, verb. regul. neutr. mit dem Hülfsworte haben, welches gleichfalls nur im gemeinen Leben und der vertraulichen Sprechart Ober und Nieder Sachsens üblich ist, den Speichel auswerfen, speyen, spützen. Auf die Erde Spucken. So auch das… … Grammatisch-kritisches Wörterbuch der Hochdeutschen Mundart
Spucken — Spucken, 1) den Speichel auswerfen; 2) etwas (z.B. Blut) durch den Mund auswerfen … Pierer's Universal-Lexikon
Spucken — der Lokomotive (spray front the funnel; entraînement d eau par la cheminée; scappamento d acqua dal fumainolo), Auswerfen von Wasser aus dem Rauchfang. Das S. (Speien, Priemen) hat zur Folge, daß durch das ausgeworfene Wasser, vermengt mit Ruß… … Enzyklopädie des Eisenbahnwesens
spucken — Vsw std. (15. Jh.) Stammwort. Ursprünglich norddeutsch. Vergleichbar ist pfälz. spauchen. Wohl mit Vokalassimilation von iu zu ū und niederdeutschem Übergang von uw zu ug, uch zu speien (ein ererbtes ū und Erweiterung mit k/ch ist aber nicht… … Etymologisches Wörterbuch der deutschen sprache
spucken — spucken: Das zuerst im 16. Jh. im Ostmitteld. bezeugte Verb hat im neueren Sprachgebrauch das alte ↑ speien verdrängt, zu dessen großer Sippe es, wohl als Intensivbildung, gehört. – Abl.: Spucke ugs. für »Speichel« (18. Jh.) … Das Herkunftswörterbuch
spucken — V. (Mittelstufe) Speichel o. Ä. durch den Mund ausstoßen Synonym: speien (geh.) Beispiele: Der Verletzte hat Blut gespuckt. Er stand auf der Brücke und spuckte ins Wasser … Extremes Deutsch
spucken — speien; rotzen (derb) * * * spu|cken [ ʃpʊkn̩]: a) <itr.; hat Speichel mit Druck aus dem Mund [irgendwohin] ausstoßen: jmdm. ins Gesicht spucken; auf die Straße spucken. Syn.: ↑ speien. b) <tr.; hat spuckend ( … Universal-Lexikon
spucken — spụ·cken; spuckte, hat gespuckt; [Vt/i] 1 (etwas) (irgendwohin) spucken etwas (besonders Speichel) mit Druck durch fast geschlossene Lippen irgendwohin fliegen lassen <sich (Dat) in die Hände spucken; jemandem ins Gesicht spucken>:… … Langenscheidt Großwörterbuch Deutsch als Fremdsprache
spucken — 1. ausspucken; (geh.): [aus]speien; (ugs.): sabbern; (derb abwertend): rotzen; (südd., österr.): speiben; (md., westmd.): sputzen. 2. [sich] erbrechen, sich übergeben; (geh.): [aus]speien; (ugs.): ausspucken, brechen, kotzen, wiede … Das Wörterbuch der Synonyme
spucken — spuckenintr 1.schimpfen;wütendsein;sichheftigärgern.JedeHervorbringungdesMenschen,vorallemdieausdemMund,dientzurBezeichnunggrobenAnherrschens.HiervielleichtvomFauchenderKatzenübertragen.1840ff. 2.sichüberjngehässigäußern.1950ff.… … Wörterbuch der deutschen Umgangssprache
spucken — späue, speie … Kölsch Dialekt Lexikon