Перевод: с исландского на все языки

со всех языков на исландский

spit

  • 1 munnvatn, hráki

    Íslensk-ensk orðabók > munnvatn, hráki

  • 2 steikarteinn

    Íslensk-ensk orðabók > steikarteinn

  • 3 HRÆKJA

    * * *
    (-ta, -tr), v. to spit; h. e-u út, to spit out.
    * * *
    t, [hráki], to hawk, spit, Bs. i. 347, Fb. i. 330, Stj. 325, Róm. 740, Laudn. 247; h. út, to spit out, N. G. L. i. 11, Mark vii. 33; h. á e-n, to spit on one, Matth. xxvii. 30.

    Íslensk-ensk orðabók > HRÆKJA

  • 4 spýta

    * * *
    (-tta, -tt), v. to spit (þrælar hans spýttu í andlit honum).
    * * *
    1.
    t, [spjót], to spit, pin with sticks; s. at sér vaðmál, Fas. iii. 10; hann spýtti aptr tjaldinu, ii. 285; s. skinn, to spit a skin, for drying it.
    2.
    t, [spýja], to spit, Bs. ii. 45, Edda 47; s. út bita, N. G. L. i. 343; spýtir hann honum út, Greg. 49; s. í andlit e-m, Pr. 445: to sputter, þat vatn er keldan hefir spýtt, Sks. 147;
    3.
    u, f. [spjót], a spit, stick, wooden pin, Fas. ii. 285, iii. 10; s. er fyrir er stungit, Edda ii. 431, freq. in mod. usage.
    2. a candlestick; kerta-klofi ok s. með, Ám, 6.
    4.
    u, f. [spýja], medic. a running sore; fótar-mein þat er menn kalla spýtu, Bs. i. 457. spýtu-leggr, m. a nickname, Orkn.

    Íslensk-ensk orðabók > spýta

  • 5 SNEIS

    * * *
    f. [A. S. snâs = a spit; Ivar Aasen sneis = a twig], a skewer, by which a long sausage is skewered into a coil; Hann spurði hvar Ögmundr sneis væri?—Answer, þat er likara at þú hittir oddinn á hjalta-sneisinni (the hilt-spit, i. e. the sword’s blade) áðr sjá. dagr líðr af, Bs. i. 568; dó Bersi þar, ok fann svá sneis, er hann leitaði um daginn, 569 (a pun, for the man Ogmund was surnamed sneis); ek þóttumk hafa mörbjúga-hlut í hendi, ok var af sneisar-haldit, a sausage from which the ‘spit-hold’ had been torn off, Sturl. ii. 132; fá mér annat vápn sterkara, ok skal mér ekki sneis þessi, this switch! Sd. 118 (but in the interpolated mod. part.)
    II. in Dan. snees, [A. S. snâs], means twenty, prob. from the use of tallies to score by.

    Íslensk-ensk orðabók > SNEIS

  • 6 skirpa

    (-pta, -pt), v., see skyrpa.
    * * *
    t, to spit; hann skirpti við, er þeir riðu brott, Sturl. i. 177; s. e-u fram úr sér, to spit it out.

    Íslensk-ensk orðabók > skirpa

  • 7 STEIKJA

    * * *
    (-ta, -tr), v. to roast (s. á teini); s. smæra en, to have a smaller steak on the spit than.
    * * *
    ð and t, [a common Teut. word], to ‘steak’ or ‘stoke,’ roast; s. á teini, Am. 79; s. hjarta við funa, Fm. 32; eta lítt steikt, Hkv. 2. 7; en er Sigurðr steikði hjartað, Edda 74; sá hann at maðr steiktr lá á eldinum, Fms. viii. 107: the phrase, steikja smæra enn …, to have a smaller steak on the spit than …, 414: steikja is in Icel. also used of meat baked on embers, steikja köku, steikja roð, opp. to baked in a pan.

    Íslensk-ensk orðabók > STEIKJA

  • 8 TEINN

    (-s, -ar), m.
    2) spit (tók ek þeira hjörtu ok á teini steiktak);
    3) a stake to hang things on;
    4) = hlautteinn (þeir hristu teina).
    * * *
    m. [Ulf. tains = κλημα; Dan. teen, cp. Engl. tiny; A. S. tân; Engl. ‘toe’, in mistle-toe]:—a twig, sprout, of a living tree; sem mjór teinn, Stj.; hugða ek hér í túni teina fallna, þá er ek viklig vaxna láta, rifnir með rótum, Gkv. 2. 39; hón þóttisk vera stödd í grasgarði sínum, ok taka þorn einn, óx hann svá, at þat varð teinn einn mikill, Hkr. i. 71; mistil-t., the mistletoe; gamban-t., a divining-wand: of twigs for soothsaying, see hlaut; hrista teina, Hým. 1; hlaut-teinn, val-teinn, the chip chosen for soothsaying.
    II. a spit; þeir myndi smæra steikt hafa en hafa konunginn á teinum, Fms. viii. 414, v. l.; tók ek þeirra hjörtu ok á teini steikðak, Am. 80.
    2. a stake to hang things on; hlaða síld á skip, flyti ok festi upp, ef görvir eru teinar ok áðr til búnir, N. G. L. i. 140.
    3. a stripe in a kerchief or clothes; rauðir, bláir teinar.
    4. poët., sár-teinn, a wound-sprout, i. e. a sword, Landn. (in a verse); unda-teinn, id.; skarar-teinn = hair, Kormak; egg-teinar, q. v.: in pr. names, Ben-teinn, Mar-teinn.

    Íslensk-ensk orðabók > TEINN

  • 9 af-spýttr

    part. spit out of, deprived of, Anecd. 42.

    Íslensk-ensk orðabók > af-spýttr

  • 10 barna-karl

    m. child’s friend, nickname of an old pirate; hann var víkingr mikill, hann lét eigi henda börn á spjótsoddum sem þá var víkingum títt, því var hann b. kallaðr, he was a great pirate, but he did not spit babies as pirates then used to do, wherefore he was called b., Landn. 308; in mod. usage, one who has many children, mesti b.

    Íslensk-ensk orðabók > barna-karl

  • 11 brydda

    * * *
    (-dda, -ddr), v.
    1) to prick, goad;
    2) to rough shoe (aka jó óbryddum á ísi hálum);
    3) to show the point (bryddu upp ór þokunni kollarnir);
    4) impers., af þessi gørð herra páfans bryddi (arose) svá mikla styrjöld, at.
    * * *
    dd, [broddr], to prick, point:
    α. to sharp or rough a horse, in shoeing him, Hm. 89: to spit, pin, Sturl. iii. 85 C.
    β. to shew the point; svá langt sem bænar-krossinn á Sævarlandi bryddir undan Melshorni, of a view, just shewing the point, Dipl. iii. 11: metaph. to prick, torment, Str. 25; b. á illu, ójafnaði, to shew, utter, evil, injustice.
    II. to line a garment, (akin to borð, borði.)

    Íslensk-ensk orðabók > brydda

  • 12 EYRR

    (gen. eyrar, dat. and acc. eyri; pl. eyrar), f. sand or gravelbank, either of the banks of rivers (áreyrar, dalseyrar) or of a small point of land running into the sea, a spit.
    * * *
    f., mod. eyri, gen. eyrar, dat. and acc. eyri, pl. eyrar, [aurr; Dan. öre; Swed. ör: it remains also in Scandin. local names, as Eyrar-sund, the Sound; Helsing-ör, Elsinore, qs. Helsingja-eyrr]:—a gravelly bank, either of the banks of a river (ár-eyrar, dals-cyrar) or of small tongues of land running into the sea, Fms. v. 19, Eg. 196, Nj. 85, Grág. ii. 355, N. G. L. i. 242, and passim in local names, esp. in Icel., vide Landn.: eyrar-oddi and eyrar-tangi, a, m. the point or tongue of an eyrr, Gísl. 93, Grág. ii. 354, Jb. 314, Háv. 47; Eyrar-maðr, m. a man from the place E., Sturl. iii. 11, Band. 9; Eyr-byggjar, m. pl. id., hence Eyrbyggja Saga, the history of that name, Landn., Eb., Bs. i. 409. A great meeting used to be held at Haleyr, now Copenhagen (P. A. Munch), Fær. ch. 2, hence Eyrar-floti, a, m. the fleet at Eyrar, Eg. 78. Another meeting was held in Drondheim (Niðarós) on the gravel banks of the river Nid, hence Eyrar-þing, n., Fms. vi. 24, viii. 49, ix. 91, 449, etc.
    II. duels usually took place on a gravel bank or on an island, hence the phrase, ganga út á eyri, to go to fight, Ísl. ii. 256 (in a verse); mér hefir stillir stökt til eyrar, the king has challenged me to fight a duel, Hkv. Hjörv. 33.
    β. in poetry used in circumlocutions of a woman, Lex. Poët.

    Íslensk-ensk orðabók > EYRR

  • 13 HRÁKI

    m. spit, spittle.
    * * *
    a, m. [cp. A. S. hraca = throat; Germ. rachen; also A. S. hræcan, Engl. to retch in vomiting, hawk in spitting]:—spittle, Edda 19, 47 (mythical), Sks. 540, N. G. L. i. 339, K. Á. 6, Stj. 37, Mar. passim. hráka-skírn, f. baptism with spittle in lieu of water, 671. 16.

    Íslensk-ensk orðabók > HRÁKI

  • 14 sneisa

    t, to ‘spit’ a sausage, coil it up; ok úsýnna at þú sneisir mör þinn optarr, Bs. i. 568.

    Íslensk-ensk orðabók > sneisa

  • 15 spítalskr

    adj., spít-elska, u, f. [Dan. spedalsk], leprous, for the old hospitals were established for incurable lepers.

    Íslensk-ensk orðabók > spítalskr

  • 16 SPJÓT

    * * *
    n. spear, lance, both for throwing and thrusting (skjóta, leggja spjóti).
    * * *
    n. [Dan. spyd; Swed. spjut; Germ. spiess; Engl. spit; A. S. spreôt; spjót being qs. sprjót, akin to sproti (?)]:—a spear, lance, both to throw and thrust (prop. of a wooden staff), K. Þ. K. 170, Nj. 8, 264, Fms. i. 44, viii. 352, Anal. 116; spjóts-skot, Fms. viii. 352, Fs. 17, Ó. H. 183, passim.
    COMPDS: spjótsfalr, spjótgarðr, spjótshali, spjótlag, spjótleggr, spjótalög, spjótsoddr, spjótskapt, spjótskepti, spjótsskepti, spjótspík.

    Íslensk-ensk orðabók > SPJÓT

  • 17 SPÝJA

    I)
    (spý, spjó, spúinn), v. to spew, vomit, with dat. (hón spjó löngum blóði).
    f. vomitiing, vomit (gaus ór honum s. mikil).
    * * *
    pres. spý; pret. spjó, spjótt (spjóst), spjó, pl. spjó; subj. spýi; part. spúinn: the mod. form is a weak spúa, spúði, spúð: [Ulf. speiwan; common to the Teut. and Lat.]:—to spew, spit up, vomit; hón spjó blóði, Bs. i. 323; hón hafði mikla sátt ok spjó jafnan, 189; spýja upp, to cast up, Sks. 629 B; s. e-u ór sér, id., Al. 44; sumir spjó (plur.) þar inni í stofunni, Eg. 206; lýkr hundi þeim er spýr, Hom. 159.

    Íslensk-ensk orðabók > SPÝJA

  • 18 steiki-teinn

    m. a spit, Dipl. v. 18.

    Íslensk-ensk orðabók > steiki-teinn

  • 19 TANGI

    m.
    * * *
    a, m. [A. S. tange; North. E. tang], a spit of land, a point projecting into the sea or river (but tunga when two rivers meet); á tanganum nessins, Eb. 12; er skipit kom fram fyrir tangann, Ísl. ii. 99; eyrar-tangi, see eyrr: in Icel. local names.
    2. the pointed end by which the blade is driven into the handle; sverðit brast í tanganum, Valla L. 213; lagði hón klæði um tangann ok togaði, of a knife, Bs. i. 385.

    Íslensk-ensk orðabók > TANGI

  • 20 skyrpa

    (-ta, -t), v. to spit (skyrpa við).

    Íslensk-ensk orðabók > skyrpa

См. также в других словарях:

  • Spit — may refer to: *Spitting, the act of forcibly expelling from the mouth ** Spit, another word for saliva *Spit (archaeology) an archaeological term for a unit of archaeological excavation *Spit (landform), a section of land that extends into a body …   Wikipedia

  • spit — Ⅰ. spit [1] ► VERB (spitting; past and past part. spat or spit) 1) eject saliva forcibly from one s mouth. 2) forcibly eject (food or liquid) from one s mouth. 3) say in a hostile way. 4) (o …   English terms dictionary

  • spit — spit1 [spit] n. [ME spite < OE spitu, akin to OHG spizzi, sharp: for IE base see SPIKE1] 1. a thin, pointed rod or bar on which meat is impaled for broiling or roasting over a fire or before other direct heat 2. a narrow point of land, or a… …   English World dictionary

  • Spit — Spit, v. t. [imp. & p. p. {Spitted}; p. pr. & vb. n. {Spitting}.] [From {Spit}, n.; cf. {Speet}.] 1. To thrust a spit through; to fix upon a spit; hence, to thrust through or impale; as, to spit a loin of veal. Infants spitted upon pikes. Shak.… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Spit — Spit, v. t. [imp. & p. p. {Spit} ({Spat}, archaic); p. pr. & vb. n. {Spitting}.] [AS. spittan; akin to G. sp[ u]tzen, Dan. spytte, Sw. spotta,Icel. sp?ta, and prob. E. spew. The past tense spat is due to AS. sp?tte, from sp?tan to spit. Cf.… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Spit — Spit, v. t. [imp. & p. p. {Spit} ({Spat}, archaic); p. pr. & vb. n. {Spitting}.] [AS. spittan; akin to G. sp[ u]tzen, Dan. spytte, Sw. spotta,Icel. sp?ta, and prob. E. spew. The past tense spat is due to AS. sp?tte, from sp?tan to spit. Cf.… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Spit — Студийный альбом Kittie …   Википедия

  • spit — vb, spit or spat spat; spit·ting vt to eject (as saliva) from the mouth vi to eject saliva from the mouth spit n SALIVA …   Medical dictionary

  • spit up — {v.} To vomit a little. * /The baby always spits up when he is burped./ * /Put a bib on the baby. I don t want him to spit up on his clean clothes./ …   Dictionary of American idioms

  • spit up — {v.} To vomit a little. * /The baby always spits up when he is burped./ * /Put a bib on the baby. I don t want him to spit up on his clean clothes./ …   Dictionary of American idioms

  • Spit — Spit, v. i. To attend to a spit; to use a spit. [Obs.] [1913 Webster] She s spitting in the kitchen. Old Play. [1913 Webster] …   The Collaborative International Dictionary of English

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»