spółgłoska

См. также в других словарях:

• spółgłoska — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. ż Ib, CMc. spółgłoskasce; lm D. spółgłoskasek {{/stl 8}}{{stl 7}} głoska wymawiana przy zetknięciu lub silnym zbliżeniu narządów mowy, którego rezultatem jest całkowita lub częściowa blokada strumienia powietrza, np.… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• spółgłoska — ż III, CMs. spółgłoskasce; lm D. spółgłoskasek jęz. «głoska, której artykulacja polega na kontakcie narządów artykułujących (od szczeliny do zwarcia) i która bez połączenia z samogłoską nie tworzy sylaby» Spółgłoska dźwięczna, bezdźwięczna.… …   Słownik języka polskiego

• niepalatalny — ∆ jęz. Spółgłoska niepalatalna «spółgłoska wymawiana bez podniesienia języka ku podniebieniu twardemu; spółgłoska twarda, niepodniebienna» …   Słownik języka polskiego

• alweolarny — ∆ jęz. Spółgłoska alweolarna «spółgłoska dziąsłowa» ‹z n. łac.› …   Słownik języka polskiego

• czynny — czynnynni, czynnynniejszy 1. «wykonujący jakąś czynność; pracujący, działający» Wszyscy byli czynni, krzątali się. ∆ biol. Ciało czynne «ciało organiczne wywołujące reakcję w organizmie żywym» ∆ chem. Pierwiastek czynny «pierwiastek wykazujący… …   Słownik języka polskiego

• dziąsłowy — przym. od dziąsło ∆ jęz. Spółgłoska dziąsłowa «spółgłoska, której miejscem artykulacji są górne dziąsła» …   Słownik języka polskiego

• funkcjonalnie — przysłów. od funkcjonalny a) w zn. 1: ∆ jęz. Głoski funkcjonalnie miękkie «głoski, które w formach wyrazowych pełnią takie funkcje jak głoski miękkie» ∆ Spółgłoska funkcjonalnie czynna «spółgłoska, która jest nienaruszalnym składnikiem tożsamości …   Słownik języka polskiego

• in- — «pierwszy człon wyrazów złożonych łacińskich lub pochodzenia łacińskiego (wskutek upodobnienia mający zwykle postać il przed spółgłoską l, im przed spółgłoskami p, b, m, ir przed spółgłoską r); równa się przeczeniu nie lub oznacza przyimki: w (w… …   Słownik języka polskiego

• mocny — mocnyni, mocnyniejszy 1. «odznaczający się (dużą) siłą, mocą; znamionujący siłę, moc; silny, potężny, krzepki, energiczny» Mocny mężczyzna. Mocna kobieta. Mocne zwierzę. Mocna budowa ciała. Mocny uścisk dłoni. Wołać mocnym głosem. ∆ jęz. Syla …   Słownik języka polskiego

• nosowy — przym. od nos (zwykle w zn. 1) Jama, kość, chrząstka, przegroda nosowa. Otwory nosowe ptaka. ∆ Głos nosowy, odgłos, dźwięk itp. nosowy «głos człowieka mówiącego przez nos, głos stłumiony na skutek utrudnionego przepływu powietrza przez nos;… …   Słownik języka polskiego

• spółgłoskowy — przym. od spółgłoska Wymiany spółgłoskowe. Zasób spółgłoskowy języka polskiego. ∆ Deklinacja spółgłoskowa «deklinacja rzeczowników o temacie zakończonym spółgłoską» ∆ Zbitka spółgłoskowa «grupa spółgłosek o zbliżonej artykulacji, występujących po …   Słownik języka polskiego