Перевод: с исландского на английский

с английского на исландский

see+after

  • 81 HEITASK

    að, dep.; [in mod. usage this word is often used as a strong verb, as if it belonged to the great verb heita above; but wrongly, as they are widely different, the former referring to Goth. haitjan, the latter to Goth. wôtjan, answering to Icel. hóta, hœta, q. v., Old Engl. to wite]:—to hoot, threaten, abuse one; heitask við e-n, with infin. or absol., hann gerir reiðan mjök ok heitask við Odd, Korm. 142; aldrei hallmælti hann úvinum sínum ok aldri heitaðisk hann við þá, and he never spoke evil of or abused his enemies, Nj. 211; hann settisk í bú hans en heitaðisk við bónda, Fs. 157; hverr ert þú svá djarfr, at þú þorir at heitask við höfðingja várn? Fms. i. 75: with infin., heituðusk Danir mjök at fara með her í Noreg, 160; h. e-s, viii. 167; þeir heitaðusk at verja hann, vii. 290; Knútr heitaðisk jafnan at herja til Englands, Ísl. ii. 241; en hjónin heituðusk við í öðru lagi at hlaupa á brott, Bjarn. 27; hann heitask at brjóta þau, O. H. L. 23; h. til e-s, muntú ná goðorði þínu þó at þú heitisk eigi til, Þorst. Síðu H. 173: absol., segir at konungi mundi þat eigi duga at heitask eðr herja á innan-lands fólk, Hkr. i. 144. In mod. language heitast is chiefly used of those who shortly before death curse a man, and after death haunt him, see Ísl. Þjóðs. i. 222.

    Íslensk-ensk orðabók > HEITASK

  • 82 hending

    * * *
    (pl. -ar), f.
    1) catching; var í hendingum með þeim, they were near coming to close quarters;
    * * *
    f. a catching, in the phrase, var í hendingum með þeim, they came to close quarters, of pursuit, Sturl. ii. 66; varð hann skjótastr ok var þá í hendingum með þeim Sveini, Orkn. 336, Grett. 136 new Ed.
    2. adverb. hendingum, by chance; veita ansvör sem hendingum væri, Barl. 143; whence the mod. af hendingu, by hap, by chance, cp. Dan. hændelse = a chance, hap.
    II. metric. rhymes; the ancient double rhymes were both placed in the same line, so as to ‘catch’ one another: distinction is made between an aðal-henda ( a full rhyme) and a skot-henda ( a half rhyme), thus in Fast orðr skyli fyrða | fengsæll vera þengill,—‘orð fyrð’ are half rhymes, ‘feng þeng’ full rhymes; the first rhyming syllable in the verse (as orð feng) was called frum-hending, head-rhyme, the second (as fyrð þeng) viðr-hending, after-rhyme; if the head-rhyme (as feng in the second verse line above) was placed as the initial syllable it was called odd-hending, edge-rhyme; if in the middle (as orð in the first line), hlut-hending, chance-rhyme, see Edda (Ht.) 121, Skálda 178; the phrase jafnháfar hendingar refers to the final consonants, Fms. vi. 386, Skálda 190: end rhymes, as in mod. poetry, were called Run-henda (or Rím-henda?), but they are extremely rare in old poets: alternate end rhymes began to appear in the Rímur or Rhapsodies of the 14th century, and since that time in hymns;
    β. verses gener.; mælti hann (Odin) allt hendingum, svá sem nú er þat kveðit er skáldskapr heitir, Hkr. (Yngl. S.) 10: in mod. usage hending often means the line of a verse or stanza, and hence poët. verses; héðan fagna eg hendingar heim að senda yðr, Núm. 8. 8: names of metres, odd-hending, al-h., used differently from the old sense.
    COMPDS: hendingarlaust, hendingarorð, hendingaskipti.

    Íslensk-ensk orðabók > hending

  • 83 HERRA

    * * *
    I)
    (indecl. in sing.; pl. herrar), m. master, lord.
    (að), v. to confer the title ‘herra’ upon a person.
    * * *
    m. (herri, a, m., Clem. 36), irreg. and indecl. in sing., pl. reg. herrar, [derived from herr, as dróttinn from drótt, þjóðan from þjóð; Germ. herr; Dan. herre, etc.]:—gener. a lord, master, Fms. i. 218, x. 45, 159, xi. 381; in olden times herra was used in addressing a king or earl, as Fr. sire, Engl. sir, see the Sagas passim:
    I. as a title; in A. D. 1277 knights and barons were created in Norway, to whom the title of Herra was given; Herra Rafn, Herra Þorvarðr, Herra Sturla, etc., Árna S., Laur. S., Ann. passim: the bishops and abbots were also so styled, e. g. Herra Arngrímr (an abbot), Bs. ii. After the Reformation, Herra became an integral part of the style of bishops, as Sira of priests, Herra Guðbrandr, Herra Þorlákr, Herra Oddr, etc., and can only be applied to the Christian name; cp. the ditty in which the old woman addresses the bishop bv Sira, and is rebuked for her rudeness, Sælir verið þér, Sira minn, | sagða eg við Biskupinn; | ansaði mér þá aptr hinn, | þú áttir að kall’ ‘ann Herra þinn. In mod. usage Herra is often applied to any person whatever, but only in writing; for in conversation the Icel. has no equivalent to the Engl. Mr. or Germ. Herr, and a person is simply addressed by his name or other title, Sira if a clergyman, and the like. In the N. T. dróttinn, herra, and lávarðr (from Engl.) are used indiscriminately.
    II. COMPDS: herradómr, herradæmi, herraliga, herraligr, herramaðr, herramannliga, herramannligr, herranafn, herrasamligr, herrasæti.

    Íslensk-ensk orðabók > HERRA

  • 84 HEYRUM

    dat. pl. of an obsolete heyrar; variously spelt, hörum (i. e. hørum, which seems to be the best form), herum, hærum; even with r inserted, hreyrom, Kb. ii. 178, hrörom, Sb. ii. 389, no doubt erroneously, prob. from the original having eo = ø, which the transcriber read as ro, (see Gramm. p. xxxv, signif. B. I. K.) The word probably means of the homestead or family, domestic (cp. A. S. hyred = family, Engl. hire, Dan. hyre, vide heyringi above): it occurs a few times in the Grág., and is used only of neighbours, in the law phrase, réttir at heyrum; (in Kb. i. 62, the point should stand after hærum, and the new sentence begin with the following word); also, sækja … við heyrinorð fimm landeiganda þeirra er réttir sé í kviðum at hörom við aðilja, Grág. (Sb.) ii. 146; þá skal búa kveðja þá er næstir búa þingvelli þeirra manna er réttir sé at hrom, Sb. ii. 93; þeirra er réttir sé at skuldleikum ok at hreyrum, Kb. ii. 178 (l. c.); búendr skal kveðja fyrr en griðmenn ef til þess eru, þá er næstir eru þar, ok þá er at hærom sé réttir, 85; nema sá teli er réttr væri í kviðnum at hærom, i. 62; kennendr tvá þá er í hrrom sé réttir, Sb. ii. 389; kennendr tvá þá er í heyrom sé réttir, er þat visso at fé þat báru á skip, Kb. l. c.; þá búa er réttir sé í kviðum ok at heyrum, ii. 68.

    Íslensk-ensk orðabók > HEYRUM

  • 85 hindar-dags

    gen. as adv. the day after to-morrow, N. G. L. i. 23; see hindri.

    Íslensk-ensk orðabók > hindar-dags

  • 86 hnefi

    * * *
    m.
    1) closed hand, fist;
    2) the king in hnefa-tafl.
    * * *
    a, m. the king in a kind of chess played by the ancients, Fas. ii. 68: the game was called hnefa-tafl, n., which is variously spelt—nettafl, Gullþ. 20, and hnettafl, Grett. 144 A (which are contracted or assimilated forms); hneftafl, Mork. 186, Fms. vi. 29, Fas. i. 284; hnottafl (a bad form), Fas. i. 476 in a spurious verse, and in Krók. ch. 10; hnefa-tafl (the true form), Fas. i. 67. The game is best described in Friðþ. S. ch. 3, and in one of the riddles in Hervar. S. (where however the rhymed replies are not genuine): ‘Who are the maids that fight about their unarmed lord, the dark all day defending, but the fair slaying?’ The players were two, as in chess; there was only one king (hnefi), here called the ‘unarmed lord;’ the pieces (töflur) were white and red, the white attacking, the red defending the hnefi; þat er hneftafl, enar dökkri verja hnefann, en hinar hvítari sækja, Fas. i. 474; þat er húninn í hneftafli, 476: pieces made of silver are recorded in Gullþ. S., of walrus-bone in Krók. l. c. For the general use of this game, cp. the dialogue between the two brother kings, Mork. l. c.,—teflig hneftafl betr, era þat minna vert en afl þitt; Sigurðr Ormr í auga ok Hvítserkr hvati sitja at hneftafli, Fas. i. 284: whenever tafl is mentioned, this particular game seems to be understood, e. g. the gullnar töflur and tefldu í túni of the Vsp.; cp. earl Rögnvald’s verse in Orkn. ch. 61; and the fatal game of chess between king Canute and earl Ulf in Roeskilde A. D. 1027 was probably a hneftafl. We see from Mork. l. c. that it was still played at the beginning of the 12th century, but in after times it was superseded by the true chess (skák); both games were probably of the same origin.
    COMPDS: hnefatafla, hneftöfl, hnettöfl, hnettafla.

    Íslensk-ensk orðabók > hnefi

  • 87 hrepp-stjóri

    a, m. a ‘Rape-steerer,’ overseer, Jb. 186, Vm. 116: in each Rape in Icel. the best yeoman is chosen as hreppstjóri by the sheriff (amtmaðr) or, as in former days, by the parishioners, but he is not paid; he has, jointly with the parish priest, to manage the business of the Rape, esp. to see to the maintenance of the poor, fix the poor-rate of each franklin, and, as there are no poor-houses, to arrange the distribution of the poor (úmagar) among the parishioners. In the days of the Commonwealth there was a committee of five members, called hreppstjórnarmenn (q. v.), which discharged the duties of the present hreppstjóri; með ráði heima-prests ok hreppstjóra, Vm. 116. This word does not occur in the Grágás, but only after A. D. 1281; for the reading hreppstjóri in the D. I. i. 199 (in a deed supposed to be of A. D. 1150) is only found in a mod. transcript, and the original prob. had hreppstjórnarmenn (pl.)

    Íslensk-ensk orðabók > hrepp-stjóri

  • 88 HVAR

    * * *
    adv.
    1) where, in or at what place (h. vartu í nótt, eða h. er þitt heimili?); h. skulu vit á leita? where shall we search?;
    2) where, to what place, whither (sé ek nú, h. sök horfir);
    3) anywhere; hér framarr en h. annars staðar, here more than anywhere else;
    4) in each place (urðu þrjú þing í hverjum fjórðungi ok skyldu þingnautar eiga hvar saksóknir saman); hér ok h., here and there, now here now there; víðast h., in most places, in most instances; h. sem, wherever (h. sem hann fór);
    5) ever so, very; h. fjarri, ever so far, very far Off (ek ligg einn í húsi ok kerling mín, en h. fjarri öðrum mönnum); víðara h., ever so much farther (um allt Hálogaland ok þó víðara h.); h. meiri, ever more, much more (ek skal þó h. meiri stund á leggja).
    * * *
    adv. interrog. and indef., [Ulf. hwar = που; A. S. hwær; Old Scot. qubar; Engl. where; Germ. wo; Dan. hvor]:
    I. interrog. where? direct and indirect; in endless instances indirect after the verbs vita, sjá, heyra spyrja…, hvar, to know, see, hear, ask…, Vsp. 5, 22, Hm. i, Ýt., Höfuðl. 3; kveða á, hvar koma skal, Grág. i. 46; hvar við skyldi auka, Ib. 5; þeir fundu hvar upp var rekin kista Kveldúlfs, Eg. 129 and prose passim.
    β. followed by a subj., hvar viti? hvar hafi? hvar muni? Lex. Poët.
    γ. with a prep.; hvar skulum vit á leita, where shall we go and seek? Nj. 3; greina hvar þetta heyrir til, whereto, Fms. ii. 260.
    2. with the notion of whither; eigi vitum ver hvar hann for, N. G. L. i. 218; hvar hann skyldi stefna, Fas. iii. 543; sé ek nú hvar sök horfir, Hrafn. 11.
    3. with particles; hvar fyrir? wherefore? why? Fms. iv. 47; þeir spyrja, hvar til þessi svör skulu koma, i. 3, passim; hvar kvómu feðr okkrir þess (staðar understood) at…, hvar nema alls hvergi, Ísl. ii. 236; hvar landa ertu þess faeddr, where in the world art thou born? Lat. ubi terrarum? Fas. ii. 534.
    II. indef. anywhere; allir hlutir verða bjartari á glerinu í sólskini en hvar annarstaðar, Hom. 128; hér eru vötn verri en hvar annarstadar, Stj. 609; hér framar enn hvar annarstaðar, Fb. i. 236.
    2. in each place; urðu þrjú þing í hverjum fjórðungi ok skyldu þingu-nautar eiga hvar ( in each) saksóknir saman, Íb. 9; Duná ( Danube) kemr í sjau stöðum mikil hvar (IB seven arms, each of which is great) saman í sjó, Rb.; turturar eru fair hvar saman, Hom. 65.
    3. hvar sem, hvar es, and in old MSS. and poems contracted hvars, wheresoever; hvar sem hann for, hvar sem þeir kvámu, Fms. i. 62, vii. 21: with a local genitive, hvar lands er kom, wherever he came, Ód. 8; hvar þess er ( wheresoever that) maðr hefir þann eið unninn, Grág. i. 56; hvar landa sem þú ert, Fs. 23; hvar þess er aðrir taka fyrst arf, 191; hvar helzt, id., Hom. 155.
    4. hér ok hvar, here and there, now here now there, Nj. 142, Fms. i. 136, vii. 294, 301, 324, viii. 61, ix. 362, Sks. 566; víða hvar, far and wide, in many places; víðast hvar, in most places, in most instances, Skald. H. 3. 42, freq. in mod. usage.
    5. ever so, very; hvar fjarri, ever so far, very far off; en þegar er Arnljótr laust við geislinum þá var hann hvarr fjarri þeim, Ó. H. 153; honum kastaði mjök upp or húsunum svá hátt at hvar fjarri kom niðr, Sturl. i. 161 C, Orkn. 114; hann laust hann svá mikit högg at hann kom hvar fjarri niðr, El. 100; hugr þinn er mér h. fjarri, Stj. 417, Hom. (St.) 43: with a compar., um allt Hálogaland ok þó víðara hvar, in all H. and ever so much farther, Fas. ii. 504; hvar meiri, evermore; ek skal þó hvar meiri stund ( with ever more zeal) á leggja hennar mál en ek ætlaða, Fms. x. 106.
    III. relat. only in later writers, Dipl. v. 3, Mar. passim; hvar til (whereunto, to which) Bjarni bauð ekki fremr en áðr, Dipl. iii. 11.
    B. In COMPDS, intens. = ever, mostly in poetry: hvar-brigðr, adj. ever shifty, fickle, Fms. x. (in a verse). hvar-dyggr, adj. ever true, faithful, Lex. Poët. hvar-gegn, adj. ‘ever-gain,’ straightforward, upright, Fms. xi. 314 (in a verse). hvar-góðr, adj. ever good, Lb. 13. hvar-grimmr, adj. savage, Lex. Poët. hvar-kunnr, adj. ‘ever-known,’ famous, Hallfred. hvar-kvæntr, part. polygamous, having ‘a wife in every port;’ a rendering of ‘gentern procacissimam,’ of the Vulgate, Deut. xxviii. 50, Stj. 345. hvar-leiðr, adj. ‘ever-loathed,’ detested, Hkv. i. hvar-lofaðr, adj. ever praised, Geisli 16. hvar-mikill, adj. ever great, Clem. 47.

    Íslensk-ensk orðabók > HVAR

  • 89 kaup-maðr

    m. [cp. Engl. chapman; Germ. kaufmann; Dan. kjöbmand; Swed. köpman]:—a merchant, traveller; in old times, trade was held in honour, and a kaupmaðr ( merchant) and farmaðr ( traveller) were almost synonymous; young men of rank and fortune used to set out on their travels which they continued for some years, until at last they settled for life; even the kings engaged in trade (see e. g. the pref. to the Hkr., of king St. Olave and Hall í Haukadale); whence in after-times arose the notion of royal trade monopoly. Numerous passages in the Sagas refer to journeys taken for trade; kaupmaðr ok smiðr mikill, Ó. H. 5, 214, Nj. 124, Fms. viii. 234, 303, Ísl. ii. 126, Fs. 24, Eb. 140; kaupmanna görfi, a merchant’s attire, Fms. v. 285; kaupmanna-lög, a league of merchants; kallaði hann þeirra manna auðgastan er verit höfðu í kaupmanna-lögum, Ld. 28.

    Íslensk-ensk orðabók > kaup-maðr

  • 90 KOSTR

    (-ar, pl. -ir, acc. -i or -u), m.
    1) choice, alternative (hann sá engan sinn kost annan);
    mun ek engan kost á gøra, I will give no choice in the matter;
    2) choice, terms (hvern kost vili þér nú gøra Ingjaldi);
    hugsat hefi ek kostinn, I have thought over the terms;
    3) choice, chance, opportunity;
    kostr er e-s, there is a chance (þat er hverjum manni boðit at leita sér lífs, meðan kostr er);
    eiga e-s kost, to have a choice of (eiga slíkra manna kost);
    eiga alls kosti við e-n, to have one altogether in one’s power;
    4) match (Sigríðr hét dóttir hans ok þótti bezir kostr á Hálogalandi);
    hann spyrr, hverr eigi að ráða fyrir kosti hennar, who was to give her away;
    5) state, condition;
    sjá fyrir sínum kosti, to take care of oneself;
    síðan lét Símon varðveita kost hennar, look after her affairs;
    7) means, victuals, provisions (bauð hann Oddi alla kosti með sér);
    8) food (þat var siðr at fœra konum þeim kost, er á sæng hvíldu);
    9) board (þá bauð Ketill fé fyrir kost hennar);
    10) stores, goods (tvau skip hlaðin vænum kosti);
    11) good quality, good things;
    fær þú fátt af mér fríðra kosta, thou shalt get little good from me;
    12) virtue, opp. to löstr;
    13) adverb. usages:
    þat er til kostar, ef, it is well done, if;
    at þeim kosti, on that condition;
    at öðrum kosti, else, otherwise;
    at síðasta, efsta kosti, in the last instance, last emergency;
    alls kostar, quite, in every respect;
    eigi eins kostar, not very, not peculiarly;
    annars kostar, as for the rest;
    nökkurs kostar, in any wise;
    þess kostar, in this case, thus.
    * * *
    m., gen. kostar, pl. kostir, old acc. pl. kostu, which is used in old poets as Sighvat (Ó. H. 39), Arnór (Edda 50); but the usual form in the MSS. as well as in mod. usage is kosti; [Ulf. kustus = δοκιμή, 2 Cor. ii. 9, xiii. 3; Germ. and Dan. kost = fare, food]:—a choice, the fundamental notion being trial;
    I. condition, chance, but mostly with the notion of a hard choice; eru nú tveir kostir til, sá annarr, at …, hinn annarr, at …, Nj. 199; sá er hinn þriði kostr, Grág. ii. 83; munu þér hinn sama kost fyrir höndum eiga sem vær áttum, at verja fé yðvart ok frelsi … en at öðrum kosti, Eg. 8; hann sá engan sinn kost annan, en hann lét fallask þvers undan laginu, Nj. 246, Eg. 24; sám vér þann helzt várn kost at firrask fund hans, 70; nú má Flosi sjá sinn kost, hvárt hann vill sættask til þess at sumir sé utan sætta, Nj. 250; það er hverjum manni boðit, at leita sér lífs meðan kostr er, 202; einbeygðr kostr, the only choice left, Orkn. 58.
    2. choice, terms; hvern kost vili þér nú göra Ingjaldi? Nj. 3; ek göri þér skjótan kost, Dropl. 6; göra e-m tvá kosti, Ld. 212, Fs. 57; tók Kali þenna kost, Orkn. 214.
    3. a chance, opportunity, possibility; göra kost á e-u, Nj. 155, 271; mun ek öngan kost á göra, I will give no choice in the matter, i. e. will not do it, 149; kost muntú láta at etja, 90:—kostr er á, or gen. kostr e-s, a thing is possible, there is a chance, 254, 263; ef þess er k., Grág. ii. 56; Háreks var ekki við k., there was no question as to H., Ísl. ii. 315; þá er mín er eigi við kostr, when I am gone, Stj. 363:—eiga e-s kosti, to have a chance of, be able, allowed, Grág. i. 63, 468, Ld. 84, 160, 184, Nj. 57, 132, Eg. 16, 60, 531, Sks. 20 B.
    4. a match, of an unmarried woman; Sigríðr hét dóttir hans ok þótti beztr kostr á Hálogalandi, Eg. 25; hann átti dóttur eina er Unnr hét, hón var væn kona ok kurteis ok vel at sér, ok þótti sá beztr k. á Rangárvöllum, Nj. (begin.); Hallr kvað góðan kost í henni, H. said she was a good match, 180, Fs. 88, Stj. 187; engi kostr þótti þá þvílíkr sem Helga hin Fagra í öllum Borgarfirði, Ísl. ii. 206: giving a woman away, hann spyrr hverr ráða eigi fyrir kosti hennar, who was to give her away, Band. 9 new Ed.; mey til kosta, a maid to be married, Hm. 81, (MS. kossa), cp. liggja heima sem mær til kosta, Fas. iii. 409, (ráða-kostr, a match); kvennkostr (q. v.), góðr kvennkostr.
    5. choice, state, condition; þat mun mína kosti hér fram draga, at þú átt ekki vald á mér, Orkn. 120; kostum drepr kvenna karla ofríki, i. e. the tyranny of man crushes a woman’s right, Am. 69; drap þá brátt kosti, then the state grew worse, id.; sjá fyrir sínum kosti, to take care of oneself, Fms. x. 236; eigi mun honum þykkja batnað hafa várr kostr, Eg. 287; eigi treystusk menn at raska kosti þeirra, people dared not meddle with them, disturb them, Ld. 146; bændr vildu verja kost sinn, defend themselves, Fms. ix. 306; síðan lét Simon varðveita kost hennar, guard her affairs, vii. 233; þá heldr hann kosti sínum, then he holds his place, loses not his right, Grág. ii. 209; ú-kostir, afar-kostir, a hard, evil choice; ör-kostr, lack of choice, poverty.
    II. cost, expence; allan þann kost er hann hefir fyrir haft, Jb. 321; sá er vitna þarf skal standa þeim kost allan, 358; hver maðr er sik ok sín hjú heldr á sínum kosti, K. Á. 78; þat skip höfðu bæjar-menn látið göra af sínum kosti, Fms. ix. 270; hann hélt sik ríkmannlega at klæðum ok öllum kosti ( fare), ii. 278; hann lét alla sína félaga á sinn kost þann vetr, Gullþ. 9; hví hann var svá djarfr at taka slíka menn upp á kost hans, Landn. 149, v. l.; hann gaf sér mikinn kost til ( he took great pains), at koma þeim öllum í vingun við Guð, Hom. 108; þóat hann hefði mörgu sinni mikinn kost ( pains) til gefit, Al. 116; hann lézk þar vildu sína kosti til leggja ( do his best), at þeir Hákon deildi enga úhæfu, Fms. i. 22.
    III. means; er (þeir) synja ölmusu, er kosti höfðu til, Hom. 64; hafa meira kost, to be the strongest, Fb. ii. 361; eiga alls kosti við e-n, to have it all in one’s power, i. e. to be the strongest; Jökull gaf honum líf ok átti áðr alls kosti við hann, Fs. 10; eiga alla kosti, Fms. iv. 296, Stj. 481; Bessus er slíks átti kosti við hann er hann vildi gört hafa, Al. 101; eiga nokkurs góðs kosti, 96; hafa lítils kosti, to have small chance, be little worth, Mar.: means, provisions, meðan mér endask föng til, þótt ek véla um mína kosti, though I am left to my own supplies, Eg. 66; bauð hann Oddi alla kosti með sér, Fas. ii. 540; ef vér hittumk síðar svá at þeir hafi meiri kosli ( forces), Fms. v. 87; bændr efldu þá kost hans um búit, Sturl. iii. 196 C: stores, tvau skip hlaðin vænum kosti, Fms. xi. 436; hér sé ek beggja kost, I see here plenty of either, Sighvat; mungát né aðra kosti ( fare), setjask í kosti e-s, Fms. viii. 58; bændr uggðu at sezt mundi á kost þeirra, ok kurruðu ílla, Bs. i. 549: victuals, provisions, Germ. kost, selja silfr fyrir kost, Fas. i. 450; hveiti ok annarr kostr, Stj. 112; Kirkja á þetta í kosti, tvær vættir skreiðar, vætt smjörs, vætt kjöts, Pm. 34; tvau hundruð í haustlagi, tíu aura í kosti, Vm. 42: board, bóndi skal halda honum kost, Jb. 374; þá bauð Ketill fé fyrir kost hennar, Dropl. 4; til kostar ok klæða, fare and clothing, B. K. 108; at konungs kosti, at the king’s table, Bs. i. 782; far-k. (q. v.), a ship, vehicle; liðs-k., forces, troops.
    IV. cost, quality; af léttum kosti, Fms. x. 173; þat sax var afburðar-járn kosti, of fine steel, id.
    2. good things; friði fylgja allir kostir ok öll fríðindi, Clem. 29; kyn ok kostr ( quality), MS. 4. 9; fátt fríðra kosta, Hdl. 45: þeir kostir skulu ok fylgja, at þik skal aldri kala í skyrtunni, Fas. ii. 529, 531; þá ferr hann ór skyrtu sinni, ok hélt hón öllum kostum sínum, 539: fatness, Lat. ubertas glebae, jarðarinnar kost ok feitleik, Stj. 167; þar vóru allgóðir lands-kostir, Hkr. i. 55; er mér sagt gott frá landa-kostum, at þar gangi fé sjálfala á vetrum en fiskr í hverju vatni, Fs. 20, 25, Landn. 225, v. l.; af kostum skal þessu landi nafn gefa ok kalla Markland, Fb. i. 539.
    3. virtue; þeir stígask yfir af hermönnum Krists fyrir helga kosti, Hom. 27; Kristni þróask at mannfjölda ok kostum, MS. 677. 8; eigi er þat rúnanna kostr, … heldr er þat þinn kostr, Skálda 162, freq. in mod. usage.
    4. a good quality, virtue; segja kost ok löst, to tell fairly the good and bad of a thing; skalt þú segja kost ok löst á konunni, Nj. 23; hann sagði kost ok löst af landinu, Landn. 30; löstu ok kostu bera ljóða synir blandna brjóstum í, Hm. 134; ú-kostr, a fault, flaw; mann-kostir, virtues.
    5. spec. of a horse, plur. a fine pace; hestr óð kafs af kostum, Sighvat.
    V. spec. and adverb. usages; til kostar, well! all right! well done! er þat til kostar, ef eigi flýjum vér fyrir mönnunum, Fms. xi. 139; þat er til kostar, ef …, well done, if …, Hým. 33; er þat ok til kostar ( it is a comfort) at Höskuldi muni þá tveir hlutir ílla líka, Ld. 70: because, allra mest af þeim kosti, at …, Hom. 33: sagði Ósvífr at þeir mundi á kostum ( indeed) finna, at þau Guðrún vóru eigi jafnmenni, Ld. 122; þeim kosti, in that case, Grág. i. 40; engum kosti, by no means, MS. 4. 21; at þeim kosti, on that condition, Grág. ii. 239; at öðrum kosti, else, otherwise, Eg. 8, 749; at þriðja kosti, thirdly, 14, Grág. i. 395; at síðasta, efsta kosti, in the last instance, last emergency, Nj. 221; at fæsta kosti, at least, N. G. L. i. 61; at versta kosti, in the worst case, 101; at minnsta kosti, at least: gen., alls kostar, quite, in every respect, Sks. 674 B, passim; eigi eins kostar, not very, not peculiarly, Ísl. ii. 322; annars kostar, as for the rest, 108 B; nokkurs kostar, in any wise, Fms. xi. 79, Fb. i. 74; sums kostar, in some respect, Fas. ii. 547, v. 69, Hom. 89; þess kostar, in this case, thus, Fms. xi. 79, Rb. 36, Hom. (St.): acc., þá kostu, as adv., in such a manner, N. G. L. i. 327; fyrir hvern kost, by every means. ☞ Kostr, in sense I, is in old writers often omitted, and left to be supplied by the adjective or pronoun, e. g. þann (viz. kost) munu vér af taka, Ld. 188; at hann mundi verða þann upp at taka, Eg. 157, Nj. 222; er þá ok sá einn (viz. kostr) til, 227, Fms. vii. 265; er oss nú engi annarr til, Nj. 143, Eg. 405; er yðr engi annarr á görr en snúa aptr, Nj. 207; Hákon jarl er alltrauðr undir trúna at ganga, ok þykkir vera harðr (viz. kostr) á annat borð, Fms. xi. 39.
    COMPDS: kostarhald, kostarlauss, kostaboð, kostamikill, kostamunr, kostavandr, kostavanr.

    Íslensk-ensk orðabók > KOSTR

  • 91 KÖTTR

    (gen. kattar, dat. ketti; pl. kettir, acc. köttu), m. cat (sér köttrinn músina?).
    * * *
    m., kattar, ketti, pl. kettir, acc. köttu, mod. ketti; [A. S. and Engl. cat; O. H. G. chatza; Germ. katze; Dan. kat; Swed. katt]:—a cat, originally the martin cat or weasel; engi dynr verðr af hlaupi kattarins, Edda 19; hross eigu menn eigi at eta ok köttu, K. Þ. K. 134; mýss svá stórar sem kettir ungir vaeri, Ó. H.; liggja hjá sem köttr í hreysi, Orkn. 104; sér köttrinn músina, Ísl. ii. 309; rífast eins og gráir kettir, to live a cat and dog life, a saying; hvatr, blauðr, breyma k. (q. v.); a tom-cat is called fress, högni, steggr; a she-cat, bleyða; a black tom-cat, kolr; a white tom-cat, mjaldr; the pet name is kisa, kis kis, q. v.; hreysi-k. (q. v.), the ermine cat. It seems that in the Saga time (10th century) the cat was not yet domesticated, for passages such as Vd. ch. 28, Eg. S. Einh. ch. 10, and the story in Edda (Thor lifting the giant’s cat) apply better to the wild cat or the martin cat; and the saying in Ísl. ii. l. c. (sees the cat the mouse?) probably refers to the weasel and the field mouse; but that early in the 12th century the cat was domesticated even in Icel. is shewn by the story of the chess-players and the kittens leaping after a straw on the floor, told in Mork. 204, 205; for a curious legend of the genesis of the cat, see Maurer’s Volks. 190; kattar sonr, a cat’s son ( the ermine cat), a bastard, was a term of abuse, Hkv. 1. 18:—a nickname, Landn.; hvers son ertú?—Ek em Kattarson,—Hverr var sá kottrinn? Fms. vi. 390.
    COMPDS: kattarauga, kattarrófa, kattarskinn, kattartunga.

    Íslensk-ensk orðabók > KÖTTR

  • 92 LEIKR

    I)
    (-s, -ar), m. game, play, sport;
    láta (vinna) leikinn, to lose (win) the game;
    á nýja leik, anew;
    við illan leik, narrowly, with a narrow escape (þeir kómust þar yfir við illan leik);
    hann segir þeim hvat leika (gen.), hvat í leikum er, he told them what the game was, what was the matter;
    leikr er görr til e-s, a person is aimed at, is the mark of an attack;
    gera leik til e-s, to mock one.
    a. lay (lærðir ok leikir).
    * * *
    m., dat. leiki is freq. in poetry and old prose, but mod. leik; plur. in old usage always leikar, even in late MSS. such as Fb. iii. 405; but in mod. usage leikir, acc. leiki: the phrase ‘á nýja leik’ seems to point to a lost feminine leik: [Ulf. laiks = χορός, Luke xv. 25; A. S. lâc; North. E. laik; O. H. G. leik; Dan. leg; Swed. lek]:—a game, play, sport, including athletics, Eg. 147, Edda 31–33, Fs. 60; ok eigi var sá leikr er nokkurr þyrfti við hann at keppa, Nj. 29; sjá skulum vér leika þína (not leiki), Fb. iii. 405; leika ok gleði, Fagrsk. ch. 26; slá leik, to set up a game (cp. slá danz), Sturl. ii. 190 (of a game of ball): of a dance, Bret. 42; hann hendi gaman at aflraunum ok leikum, … knattleikar vóru þá tiðir, Eg. 187; leikr var lagiðr á Hvítár-völlum allfjölmennr, 188; sveinninn var á leiki með öðrum ungmennum, Fms. i. 78; fara at (með) leik sínum, to roam about, Boll. 336, Fms. x. 159; hverir eiga hér leik svá újafnan? Nj. 125: of a ceremony, Fbr. 7: of capping verses, Bs. i. 237; cp. streng-leikr, a ‘string-play,’ lay.
    2. metaph. a game, sport, Grett. 50 new Ed.; hann segir þeim um hvat leika (gen. pl.) var, he told them what the game was, Fb. i. 325, Fms. ii. 49; sagði hvat í leikum var, Sd. 152; tók leikrinn ekki at batna af þeirra hendi, Fms. vi. 212: the phrase, á nýja leik, anew, Íb. 10, N. G. L. i. 334, Sks. 234, Fms. ix. 274, 284, 370, 401, 409, 511, xi. 62; nýjan leik is a modernized form not found in good old vellums; eptir e-s leik, after one’s good pleasure, Stj. 148: the phrase, leikr er gjörr til e-s, a person is aimed at, is the mark of an attack; þvíat til hans var leikr görr, Ld. 152; göra sér leik til e-s, to act wantonly:—poët. phrase, Hildar leikr, Öðins leikr, sverða, járna leikr, etc., the play of Hilda, of Odin, of swords, of iron = battle, Lex. Poët.; the Freys leikr, the play of Frey, by Hornklofi, Fagrsk. 4 (in a verse), is by the older Grundtvig ingeniously identified with our Yule play, see the connection in which the word stands in the verse. The ancients used to assemble for athletic sports (leik-mót), and during that time they lived in booths or sheds (leik-skáli), even women used to be present as spectators, Eb. ch. 43, Lv. ch. 9, Gísl., Sturl. i. 23. ☞ An interesting description and account of modern games is given by Jón Ólafsson in his Collectanea towards an Icel. Dictionary, s. v. leikr (in the Additam. to the Arna-Magn. Collection in Copenhagen); thus, brúar-leikr, skolla-l., risa-l., húfu-l., felinga-l., and many others. leiks-lok, n. pl.; at leikslokum, finally.

    Íslensk-ensk orðabók > LEIKR

  • 93 LÚKA

    (lýk; lauk, lukum; lokinn), v.
    1) to shut (= lúka aptr);
    2) to end, bring to an end, finish, conclude, with dat. (hann lauk rœðu sinni);
    þá er menn höfðu lokit lögskilum at mæla, when they had finished their pleading;
    3) to pay, lúka e-m e-t (svá mikit fé, sem vér eigum konunginum at lúka);
    4) impers., lýkr e-u, it is at an end;
    lýkr þar nú sögunni, here the story ends;
    eptir þat var lokit þinginu, after that the Thing was broken up;
    var þess ván, at illa mundi illum lúka, that it would end badly with a bad man;
    þá var lokit öllum vistum nema hval, all stores were exhausted, except whale;
    absol., svá lauk at lyktum, finally it ended so that;
    lýkr svá, at þeir kaupa þessu, it ended so that they struck the bargain;
    áðr en lýkr, áðr lýkr, before the end comes (nærr munum við gangast áðr lýkr);
    um þat er lýkr, finally, in the end;
    5) with preps.:
    lúka aptr, to shut, with acc. or dat. (lúka aptr hurðina or hurðinni);
    lúka e-u í sundr, to open (lúk heill munni í sundr);
    impers., er í sundr lauk firðinum, when the fjord opened;
    lúka upp, to open, with dat. or acc. (lúka upp hurðinni or hurðina);
    lúka upp augum, to open the eyes;
    to declare, make known (en er jarl hafði því upp lokit, at hann mundi fylgja þeim);
    lúka uppgørð, to deliver a judgement (of an umpire);
    impers., lýkr e-u upp, it opens;
    lúka vel (illa) við e-n, to behave well (ill), deal fairly (unfairly) with a person (Bolli fekk Sigríði gjaforð göfugt ok lauk vel við hana);
    lúka við, to end (má vera, at svá lúki við, at þér þykki alkeypt);
    lúka yfir, impers., to come to an end, to a final issue (skal nú yfir lúka með oss);
    6) refl., lúkast, to be shut (ok þegar laukst hurðin á hæla honum);
    to come to an end, to end (hér lýkst sjá bók);
    lúkast upp, to open (fjallit laukst upp norðan).
    * * *
    pres. lýk; pret. lauk, laukt (mod. laukst), lauk; pl. luku; subj. lyki; part, lokinn; mod. ljúka, which form is not found in old writers; [Scot. louk; Shetl. lock; Dan. lukke]:
    I. to shut; lúka korn-hlöðum, Stj. 212: but mostly with prep., lúka upp, to open; lúka aptr, to shut, both with acc. and dat., in mod. usage with dat. solely; lúka upp mína kistu, Fbr. 46 new Ed.; but, lýkr þá upp kistunni, dat. (in the same page): ok hjarra-grind, svá at menn lúki upp af hrossi ok aptr ef vill, Grág. ii. 264; eru menn skyldir at lúka löghlið aptr á löggarði, ef sá maðr lýkr eigi aptr hliðit, 265; hann lýkr aptr fjósinu ok býr svá um at ekki má upp lúka, Gísl. 29; hann lýkr aptr eptir sér ramliga, 30; lúka upp hurðum, Vall. 218: lúka upp augum, to open the eyes, Bs. i. 318; but, lúka aptr augum, to shut the eyes: tak þú nú við kistu-lyklum mínum, þvíat ek mun þeim eigi lúka optar, Nj. 94; síðan lauk hann upp skemmuna, Fms. vi. 189; lúka upp dyrnar, viii. 332; tóku þá frá slagbranda ok luku upp hurðina, Ó. H. 135: nokkuru síðar var lokit (upp) úti-hurðu, Bs. i. 627; so also, lúka sundr munni, to open the mouth, Háv. 25 new Ed.
    II. metaph., lúka upp, to open one’s mind, declare, speak out; en er jarl hafði því upp lokið ( when he had made known) at hann mundi fylgja þeim, Ó. H. 54; nú skal þat upp lúka fyrir yðr er mér hefir lengi í skapi búit, 32; Guð heyrði bæn hans ok lauk upp fyrir honum öllum þessum hlutum, revealed to him all these things, Stj. 5.
    2. as a law term, lúka upp görð, to deliver a judgment, of an umpire, Fs. 49, Nj. 77; málin kómu í dóm Vermundar, en hann lauk görðum upp á Þórsness-þingi, Eb. 246; vil ek nú lúka upp sættar-görð milli þeirra Steinars ok Þorsteins, Eg. 735, passim; see görð.
    3. lúka við, to end; vera má at svá lúki við, áðr vit skiljum, at þér þykki alkeypt, Eb. 266.
    4. lúka yfir, to come to a bitter end; eigi vil ek við sonu þína sættum taka, ok skal nú yfir lúka með oss, Nj. 200; þar á móti freistar hinn frækni hversvetna, áðr yfir lúki, the bold will not give up as long as any chance is left, Al. 100; ok hugði, at þá mundi bráðast yfir lúka hans ætt ok þeirra frænda ef hann hætti til þeirra afar-kosta, it would then come to a final issue, Fms. viii. 24.
    III. to end, bring to an end, finish; nú lúku vér hér Hólmverja-sögu, Ísl. ii. 118; ok lúku vér hér þessum þætti, Njarð. 384; lúku vér svá Vápnfirðinga-sögu, Vápn. (fine); lið allt mundi vera niðri í Eyjum at lúka heyverkum, Nj. 113; þá er menn höfðu lokið lögskilum at mæla, when men had done, finished their pleading, Lv. 52.
    2. as a law term, to bring a case to a conclusion, discharge; vilju vér nú lúka málinu þótt þú ráðir einn skildaganum, Nj. 81; at vit Guðmundr görim um ok lúkim málinu, Ölk. 35; er hann hafði lokit erendum sínum, Sturl. iii. 280; vil ek nú svá at einu lúka málum mínum at þér líki vel ok Einari, Eg. 731.
    3. the phrase, lúka vel, ílla við e-n (ellipt. qs. lúka málum), to behave well (ill), deal fairly (unfairly), with a person, with the notion of a final dealing; at þeim mundi fjándskapr í þykkja ef hann lýkr ílla við þá, Eb. 114; at hann mundi enn ílla við þá lúka, Lv. 23; Bolli fékk Sigríði gjaforð göfugt, ok lauk vel við hana, Boll. 362.
    4. lúka e-u af, to finish: lúka við e-t, id.
    5. in mod. usage, ljúka and ljúka e-u, to have done eating; ljúka úr askinum, to eat up one’s platefull, leave nothing; eg get ekki lokið því, I cannot eat it all.
    IV. to pay, discharge, with acc. of the amount; lúka e-m e-t, svá mikit fé sem vér eigum konunginum at lúka, Fms. vi. 148; ok lúka í gulli eðr brendu silfri, Bs. i. 31; nú bera þeir vitni er hann lauk skuld þeirri allri sér af hendi, N. G. L. i. 32; luku þeir jarli fé svá at honum gazt at, Grett. 59 new Ed.; hann skal lúka Hallvarði fjóra mánaðar mati, Anal. 295: acc., hina fyrstu skuld lýk ek með þessu Grímhildi systur, Þiðr. 324: to discharge, of duties, Snorri kvaðsk mundu lúka erendum þeirra, Eb. 212.
    V. impers. it opens; er í sundr lauk firðinum, when the fjord (the entrance) opened, Krók. 59; ok er þeir kómu fyrir Reykjanes, ok þeir sá firðinum upp lúka, Eg. 128.
    2. it is at an end; followed by dat., lokit skal nú okkarri vináttu, Ísl. ii. 238; áðr en lúki þessi stefnu, Fms. x. 358; var þess ván, at ílla mundi íllum lúka, that it would end badly with a bad man, Fas. iii. 314; ok er lokit var drápunni, Ísl. ii. 237; ok lýkr þar nú sögunni, here the Saga ends, 186, 276; ok lýkr þar þessi sögu, Eb. (fine) and passim; ok lýkr hér nú Laxdæla-sögu, Ld. 334; þá var lokit öllum vistum nema hval, all stores at an end, all eaten up, Bs. i. 208; honum lézk allokit allri ván, all hope gone, 198; lauk svá þessum málum, Eg. 733; áðr þeim fundi lúki, Lv. 52.
    VI. absol., svá lauk at lyktum, it ended so that …, Ísl. ii. 269; lýkr svá, at þeir kaupa þessu, it ended so that they struck the bargain, Valla L. 216; lýkr þar frá honum at segja, there it ends to tell of him, passim; nær munu vit gangask áðr en lýkr, Nj. 176; þú munt ærit mjök elska féit, áðr lýkr, Gullþ. 7.
    VII. reflex. to be opened, open; fjallit lauksk upp norðan (opened), Eb. 28, Krók. 52; ok þegar lauksk hurðin á hæla honum, Edda 2:—to come to an end, ok er um þetta allfjölrætt á þingi hversu þessi mál mundu lúkask, Nj. 109: hér lýksk ( here ends) sjá bók, Íb. (fine):—gékk Haldóra með barni, ok lauksk seint um hennar hag. H. was heavy with child, and it went slowly on with her, Sturl. i. 199; at þessarar konu eymd yfir lúkisk á einhvern hátt, can come to some end, Bs. ii. 173:—to be discharged, skal þetta fé upp lúkask ( be paid out) af lögmanni, N. G. L. ii. 12.

    Íslensk-ensk orðabók > LÚKA

  • 94 LÝSA

    * * *
    I)
    (-ta, -tr), v.
    1) to light up, illuminate (sól skal l. allan heim ok verma); impers., ok lýsir allt lopt af faxi hans, and from his mane is lighted up all the sky; lýsir af e-u, it shines, glitters (lýsti ok af hjálminum, er sólin skein á); lýsir, it gets light, it dawns (um morguninn, er lýsa tók);
    2) to manifest, show, exhibit (Heinir lýstu mikinn drengskap);
    3) to proclaim, publish, give notice of, as a law term; with acc., l. frumhlaup, sár, víg á hendr e-m, to charge one with, indict one for, an assault, wound, manslaughter; with dat., l. vígi á hendr sér, to declare oneself to be the cause of a death;
    4) to publish, proclaim, with dat. (lýsir hann þingreið sinni); l. yfir e-u, to make known (S. lýsir erindi sínu fyrir jarli);
    5) impers., nú lýsir hér yfir því, at hún, now it became clear, that she;
    6) to illuminate (a book).
    f. gleam, shimmering light (ek sé lýsu nökkura til hafsins).
    * * *
    t, [ljós; Dan. lyse; Swed. liusa], to lighten, illumine; hón (the sun) skal lýsa allan heim ok verma, Sks. 38; sól lýsir tungl, Rb. 448, passim, Hom. 128, MS. 656 C. 2; æ lýsir mön af mari, to shed light, Vþm.; lýsa blinda, to give light to the blind, 677. 5, 656 B. 12:—to light up, lýsa lampa, Str. 18, Sks. ii. 177: lýsa kirkju, to light up a church, D. I. passim, Vm. passim: to illuminate a book, en Magnus prestr hefir skrifat upp þaðan, ok lýst alla, Fb. (inscription):—of the daylight, to dawn, lítt var lýst af degi, Ld. 46; um morguninn er lýsa tók, Fms. i. 111; þegar er lítt var lýst, Ó. H. 115.
    2. impers. it shines, beams; lýsti ok mjök af hjálmi hans er sólin skein á, Fms. i. 44; fyrir þínar sakar lýsir allan heim, by thee light shines on all the world, Hom. 31.
    II. metaph. to explain, Sks. 193, 587.
    2. to manifest, shew, exhibit; lýsa ótrúleik, Eg. 64; lýsa hug sinn, to declare one’s mind, Grág. i. 8; Heinir lýstu mikinn drengskap, Fms. ix. 344: pass., sem lýsisk í sögunni, xi. 440; hann lýsti meir í því ríki sitt ok þrályndi en réttlæti, Bs. i. 17; ok sagði hvern fjandskap menn höfðu þar við hann lýst, 19; segir at þau lýsti mikla þverlyndi ok ákaflyndi í þessu, Ó. H. 144.
    3. to proclaim, publish, give notice of, as a law term: with acc., menn skulu í dag ok á morgun lýsa sakar þær allar, er til fjórðungs-dóms skulu …, ef maðr vill lýsa sök á hönd manni, Grág. i. 18; lýsa frumhlaup, sár, eðr víg á hendr manni, to charge a person, make an indictment against, ii. 34; víg lýsir þú, Hkv. 2. 8.
    β. with dat., lýsa vígi á hendr sér, to declare oneself to be the cause of a death; immediately after the deed the slayer had to declare himself, otherwise the deed was counted for murder, see the remarks s. v. morð, and the Laws and Sagas passim.
    γ. to publish, proclaim, with dat.; hón lýsti því, at hón myndi til alþingis ríða, Nj. 12; Halldórr lýsir þingreið sinni, Ld. 236; lýsa dómum sínum, Sks. 641:—lýsa e-u yfir, better is lýsa yfir e-u, to make known, Fms. viii. 93, xi. 6: impers., nú lýsir hér yfir því, er margir mæltu, at hón þótti nokkut vergjörn, xi. 25: absol., ef maðr lýsir til fimmtardóms um bjargir manna, Grág. i. 73; hann skal lýsa et næsta sumar til fram-færslu þess ómaga, 129.
    δ. to publish the bans of marriage.

    Íslensk-ensk orðabók > LÝSA

  • 95 mann-jafnaðr

    or mann-jöfnuðr, m. a comparison of men, i. e. a dispute in which each contends that his hero is the greatest; þar var ölteiti mörg, þar var talat um mannjöfnuð, ok hverr þar væri göfgastr maðr í sveit eðr mestr höfðingi ok urðu menn þar eigi á eitt sáttir, sem optast verðr ef um mannjöfnuð er talað, i. e. a comparison of persons is odious, creates strife, Eb. 184; Þorsteinn svarar, ekki ferr ek í mannjöfnuð, segir hann, Ísl. ii. 214; þar var margt talat er menn vóru drukknir mjök, ok kom þar at rætt var um mannjöfnuð, Orkn. 210; þeir fóru í mannjöfnuð ok töluðu um Þorgils ok Eirek, Fs. 149; var mart talat við drykkinn, ok þar kom at farit var í mannjafnað, ok því næst var rætt urn konungana sjálfa, Fms. i. 58; for a classical instance see the dialogue between the two brother kings, Mork. 186 (mannjafnaðr konunga, cp. Fms. vii. 118 sqq.)
    2. a matching or pairing of persons as to the weregilds to be paid for wounds and slaughter on both sides after a battle, Ísl. ii. 384, Fb. iii. 453.

    Íslensk-ensk orðabók > mann-jafnaðr

  • 96 Mistil-teinn

    m. [O. H. G. mistil; Germ. mistel; A. S. mistel or mislel-tâ; Engl. mistletoe]:— the mistletoe or mistle-twig, the fatal twig by which Balder, the white sun-god, was slain, see Vsp. 36 sqq., and the legend in Edda 36, 37. After the death of Balder the Ragnarök (the last day of the heathen mythology) set in. Balder’s death was also symbolical of the victory of darkness over light, which comes every year at midwinter. The mistletoe in English households at Christmas time is, no doubt a relic of a rite lost in the remotest heathenism, for the fight of light and darkness at midwinter was a foreshadowing of the final overthrow in Ragnarök. The legend and the word are common to all Teutonic people of all ages.

    Íslensk-ensk orðabók > Mistil-teinn

  • 97 MORÐ

    n. murder (kallið þér þat eigi m., at drepa menn um nætr?).
    * * *
    n. [Ulf. maurþr = φόνος; A. S. morð and morðar; Engl. murther, murder; Germ. and Dan. mord; cp. Lat. mort-is]:—a murder, Fær. 187; in ancient times murder (morð) and manslaughter (víg) are distinguished; if the killer, after the deed, had immediately, at the next or at least at the third house, confessed what he had done (lýsa vígi, víg-lýsing, N. G. L. i. 6l), the deed was manslaughter (víg), and the doer was liable to indictment according to the law, but the deed might, with the consent of the prosecutors and relations of the slain, be atoned by weregild. On the other hand, if the víg-lýsing either did not take place or was stealthily performed (Glúm. ch. 27), the deed was murder; and the killer was called morð-vargr, and was out of the pale of the law; en þat er morð ef maðr leynir eða hylr hræ ok gengr eigi í gegn, Grág. (Kb.) i. 154; drepa mann á morð, N. G. L. i. 158; hence the phrase to kill a man and then murder him, i. e. conceal the deed. In one instance the distinction is made threefold, viz. víg, laun-víg, and morð, i. e. laun-víg or secret manslaughter, if no víg-lýsing took place, but the perpetrator left the weapon in the wound or some other evidence that he was the culprit, en þat vóru kölluð launvíg en ekki morð, er menn létu vápn eptir í beninni standa, Gísl. 22. To slay a man asleep or feloniously was also called morð; so also to put a man to death during the night, nátt-víg eru morð-víg, Eg. 417; kallit ér þat eigi morð-verk at drepa menn um nætr? Ó. H. 117; heiti þat níðings verk eða morð ef menn drepask um nætr, Fms. vii. 296: burying alive also was morð, K. Þ. K. 26, passim. For the formula of the víg-lýsing see Grág. Vsl. ch. 20. In poets morð is used = slaughter, thus, morð-álfr, -bráðr, -heggr, etc. = warriors; morð-bál, -linnr, -röðull, -ský, etc. = weapons, Lex. Poët.
    COMPDS: morðseiðr, morðför, morðgjarn, morðgyðja, morðjárn, morðráð, morðvargr, morðverk, morðvíg.

    Íslensk-ensk orðabók > MORÐ

  • 98 mund-laug

    f., usually spelt and sounded munn-laug, Edda 40 (ii. 185, note) Fs. 5, Fms. ii. 167, Gísl. 21, N. G. L. i. 211 (Js. 78), Str. 40, Vm. 96; but möndlaugu (dat.), Edda i. 184; even spelt mullaugu (dat.), N. G. L. ii. 443: [from mund = hand; early Swed. mullog]:— a basin for washing the hands, esp. before and after a meal, see the remarks s. v. handlaugar and dúkr; hann setti munnlaug fyrir sik ok þó sik ok þerði á hvítum dúk, Fs. 5; stóð hjá honum mundlang full af blóði, Band. 42 new Ed.; munnlaugar þrjár fáðar með gulli, Gísl. 21; munnlaug eina skal dóttir hafa, nema rekendi sé fast á meðal þá skal hón hafa báðar, N. G. L. i. 211, cp. Art. 80:—poët., munnlaug vinda, the basin of the wind, i. e. the vaulted sky, Edda (in a verse).

    Íslensk-ensk orðabók > mund-laug

  • 99 NIÐR

    I)
    (-s, pl. niðjar, acc. niði, gen. niðja), m. son, kinsman, relative.
    adv.
    1) down (hann féll dauðr niðr); setjast niðr, to sit down; fœra niðr korn, to sow corn;
    2) of direction without motion, down, downward (n. ok norðr liggr helvegr).
    * * *
    1.
    m. some of the cases of which are taken from niðr (gen. niðs), some from a supposed niði (gen. niðja); from the former are nom. niðr, acc. nið, gen. niðs; from the latter, the plur. niðjar, niðja, niðjum; an acc. sing. niðja also occurs, Ó. H. (in a verse), as also gen. sing. niðja, Bragi; cp. also langniðjar: [Ulf. niþjis = συγγενής]:—a son, and hence of any kinsman, a descendant; nema reisi niðr at nið, man after man, Hm. 71; Börs niðr, the son of B. = Odin, Eg. (in a verse); Fjölnis niðr, Yggs niðr, the son of F., of Ygg, Ýt. 6, Fagrsk. (in a verse); Ása niðr, the scion of the A., Ht.; sjávarniðr, the sea’s kinsman = fire, Ýt. 4.
    II. in the law it seems to mean distant relatives (cp. Grág. i. 171 and 237), which is confirmed by the use of the word in the early Swed. niþ, and in niþararf, which, according to Schlyter, means devolution to distant relatives; niðr would therefore answer to mod. Icel. útarfar, as opp. to frændr: it occurs chiefiy in the allit. phrase, inn nánasti niðr, the nearest nið, Grág. i. 171, 175; til ens nánasta niðs, 237; nú lifir ekki þeirra manna, þá skal taka inn nánasti niðr frjáls-borinna manna ok arfgengr, 171; þá eigu þau í föður-ætt at hverfa þar til þau eru sextán vetra, en síðan til ens nánasta niðs, 237; tvá nánustu niði, N. G. L. i. 56; cp. næsti na-nithi in early Dan. law; biðja griða nás nið eðr nefa, Grág. ii. 20.
    2.
    adv. [A. S. nider; Scot. neth; Germ. nieder; Dan. neder; but not in Goth., for Ulf. renders κάτω by dalaþ]:—down; lúta niðr, to ‘lout low,’ bow down, Fms. i. 159; falla niðr, to fall down, Nj. 9; falla dauðr niðr, Fms. xi. 145; setjask niðr, to sit down, Nj. 3; færa korn niðr, to sow corn, 169; setja niðr lík, to bury, H. E. i. 491, Fms. iv. 110, x. 406; leggja niðr, to lay down; drepa niðr, to cut down, slaughter, vii. 243; færa niðr, to put doiun, Ld. 168; svelgja niðr, to swallow down, Pr. 475; renna niðr, id.
    2. of direction without motion; hamrar eru upp ok niðr frá hellinum, niðr frá Mælifelli, Landn. 71, Fbr. 91 new Ed.; hann hefir upp líking manns, en niðr dýr, Best. 47:—with motion, niðr á jörð, Stj. 218; fara niðr á Egiptaland, down to Egypt (from Palestine), Stj. 162, 215.
    II. metaph., koma niðr boði, to celebrate a wedding, Sturl. iii. 277: to hit, lóga eigi beltinu nema þú komir vel niðr, Fms. xi. 272; koma niðr í góðan stað, to fall into good hands; koma hart niðr, to smart, be hardly treated, metaphor from a severe fall, Nj. 165; drepa niðr, to put down, quash, 21, 33, Boll. 346, N. G. L. i. 73; slá niðr, to fling down, Fms. xi. 72.
    B. niðri, denoting in a place, vera niðri, liggja niðri, etc., passim, see the remarks to frammi (p. 169, col. 2), to which the use of niðri is perfectly analogous:—down; uppi ok niðri ok þar í miðju, Lil. 1; skoðuðu hann uppi ok niðri, all over, high and low, Skíða R. 196; niðri við sjó, Gísl. 72; vera niðri í kili, Fbr. 81 new Ed.
    2. metaph. underneath, Stj. 393: beneath, underneath, secretly, styrktu hann undir niðri til slíkra údáða, Mar.; hann elskaði aðra konu undir niðri, id., passim.

    Íslensk-ensk orðabók > NIÐR

  • 100 næstr

    a. superl.
    1) next; Hrútr sat hit næsta honum, sat next him; tók Hrafn lögsögu næstr Úlfljóti, next after U.; hinn næsta vetr, the next winter;
    2) next preceding (hann hafði sekr orðit it næsta sumar); næsta sinni, the last time;
    3) nearest in point of right or title, best entitled to (vér erum næstir sigrinum).
    * * *
    see nærri B.

    Íslensk-ensk orðabók > næstr

См. также в других словарях:

  • see after — phrasal : to attend to or care for see after the baggage see after the baby * * * take care of; look after * * * see after [phrasal verb] see after (someone or something) : to t …   Useful english dictionary

  • see\ after — • look after • see after v To watch over; attend to. John s mother told him to look after his younger brother. When he went to Europe, Mr. Jenkins left his son to see after the business. Syn.: take care of(1) Compare: look out(3) …   Словарь американских идиом

  • see after — See: LOOK AFTER …   Dictionary of American idioms

  • see after — See: LOOK AFTER …   Dictionary of American idioms

  • see after — Synonyms and related words: attend to, baby sit, care for, chaperon, cherish, conserve, foster, keep watch over, look after, look out for, look to, matronize, mind, minister to, mother, nurse, nurture, preserve, protege, provide for, ride herd on …   Moby Thesaurus

  • see after chiefly N. Amer. or — archaic look after. → see …   English new terms dictionary

  • see after — phrasal to attend to ; care for …   New Collegiate Dictionary

  • see after — worry for , take care of …   English contemporary dictionary

  • see — see1 [sē] vt. saw, seen, seeing [ME seen < OE seon (< * sehwan), akin to Ger sehen, Goth saihwan < IE base * sekw , to observe, show, see, tell: see SAY] 1. a) to get knowledge or an awareness of through the eyes; perceive visually; look …   English World dictionary

  • after — see after a storm comes a calm after dinner rest a while, after supper walk a mile after the feast comes the reckoning it is easy to be wise after the event …   Proverbs new dictionary

  • after hours — after the time when a place such as an office or bar usually closes For after hours emergencies, call 499 1992. See: after hours …   English dictionary

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»