Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

scelestus

  • 21 sacer

    sacer, cra, crum (sancio), einem Gotte geheiligt, gewidmet, heilig, I) adi.: A) im allg.: a) mit Dat. u. Genet.: mensis sacer manibus, Ov.: aesculus sacra Iovi, Plin.: sacrum deae pecus, Liv.: sacrum Soli id animal, Tac.: Cereri sacer Polyphoetes, Priester der Ceres, Verg.: eius partem decumam Apollini sacram esse, Liv.: m. Genet., anseres sacri Iunonis, Liv.: pietatis sacrum, Inscr.: illa insula eorum deorum sacra putatur, Cic. – übtr., pugionem magno operi sacrum, geweiht (= bestimmt), Tac. – b) absol.: sacrae aedes, Cic.: aedificia (Ggstz. aed. profana), Cic.: lucus, Curt.: signa, Cic.: litterae, die heilige Schrift, Bibel, Eccl.: ignis, Curt.: fontes, amnes, Ov.: ius (Ggstz. publicum, privatum), Quint.; vgl. iura sacerrima lecti, heiligsten, dah. unverbrüchlichsten, Ov.: foedus, Curt.: pecunia (Ggstz. p. privata), Quint.: vates (weil dem Apollo heilig), Hor.: sacra profanaque omnia polluere, Sall. – poet. v. der Gottheit selbst, Vesta, Cybele, Prop. (und bei Liv. 3, 19, 10 im Wortspiel ut sacrosancti [hochheilig] habeantur, quibus ipsi dii neque sacri [hoch] neque sancti [heilig] sunt). – üotr., heilig, ehrfurchtsvoll, ehrwürdig, lingua (des Cirero), Mart.: Maro, Mart.: memoria patris, Quint.: sacerrima eloquentia, Sen. rhet. – bes. in bezug auf den Kaiser, sacrā Caesaris aure, Mart.: occupationes, Suet.: dah. später = kaiserlich übh., constitutiones, ICt.: auditio, spät. ICt. – endlich als stehendes Beiwort gewisser Örtlichkeiten u. Ggstde., wie: sacer mons, der heilige Berg, ein alleinstehender Hügel im Sabinischen, 4 km nordöstlich von Rom, am rechten Ufer des Anio, Liv. 2, 32, 2; vgl. Fest. p. 318 (b), 20. – sacra via, die heilige Straße, eine Straße in Rom, beim sacellum Streniae beginnend, auf der Burg endigend, Cic. Planc. 17. Hor. sat. 1, 9, 1: bei Dicht. auch sacer clivus, Hor. carm. 4, 2, 35. Mart. 1, 70, 5 (s. das weitere bei Jordan Topographie Roms 1, 2. S. 274 ff.). – os sacrum, das heilige Bein (griech. ἱερον ὀστέον), als anatom. t. t., Cael. Aur. de morb. chron. 1, 4, 24. – mare sacrum, das große Weltmeer, Cael. Aur. de morb. acut. 2, 30, 162: dass. sacer Oceanus, Sen. suas. 1, 4. – B) insbes., einer unterirdischen Gottheit zur Vernichtung geweiht, ihr als Opfer verfallen, dah. verflucht, verwünscht, a) als t. t. der Religionsspr.: α) m. Dat.: eius caput Iovi (sc. Stygio) sacrum esset, altes Plebiszit bei Liv.: sac os esse certis dis, Macr. – β) absol.: eum, qui eorum cuiquam nocuerit, sacrum sanciri, Liv. – b) übtr., übh. verflucht, verwünscht, verabscheut, abscheulich, α) m. Dat.: homo, sacra res homini, Sen. ep. 95, 33. – β) absol.: ego sum sacer, scelestus, Plaut.: unus istic servus est sacerrimus, Plaut.: is intestabilis et sacer esto, Hor. – auri sacra fames, Verg.: hircus alarum, Catull.: venenum, magisches, geheimes, Val. Flacc.: passio, die Fallsucht, Epilepsie, Cael. Aur. de morb. chron. 1, 4, 60: ignis, s. īgnis.

    II) subst., sacrum, ī, n., etw. Heiliges, Geweihtes, A) der heilige, geweihte Gegenstand, das Heiligtum, a) eig.: Cloacinae sacrum, Plaut.: sacrum clepere, rapere, Cic.: sacrum (Opfer) accendere, Phaedr.: sacrum (Opfer) id Vulcano cremare, Liv. – Plur., α) die Heiligkeit, regni, der Königswürde, Nipperd. Tac. ann. 2, 27. – β) Heiligtümer, heilige Geräte u. dgl., sacra ex aedibus suis eripuisse, Cic.: sacra omnia proferre, Auct. b. Alex.: cumque suis penetralia sacris, Götterbildnissen, Penaten, Ov.: sacra in mensa penatium deorum ponere, Opfergaben, Opfer, Naev. fr.: persaepe (incedebat) velut qui Iunonis sacra ferret, oft schritt er so bedächtig einher, wie einer, der beim Junofest die heiligen Geräte trägt, Hor. sat. 1, 3, 10 sq. – b) poet. übtr., v. Dichtungen, die Heiligtümer (der Musen), sacra caelestia, Ov.: sacra Maronis, Mart.: vatum, Pers. – B) der heilige Gebrauch, die heilige, gottesdienstliche Handlung, Feier, bes. das Opfer, a) eig.: Graeco sacro, nach griech. Religionsgebrauch, Cic.: morientibus operire oculos... sacrum est, Plin.: ebenso fabacia in sacro est, Plin. – sacrum (Opfer) facere Herculi, Liv., Iunoni, Prop.: sacra facere Graeco Herculi, Liv., Iovi, Ov.: plurima sacra obire, Liv.: sacris operari, Liv.: perpetrato sacro in monte (Albano), Liv. – sollemne Apollinis sacrum (Gottesdienst), Suet.: Cereris sacrum arcanae, Hor.: u. so Plur. sacra oft übh. Gottesdienst, gottesdienstl. Feier, sacrorum religio, Cic.: sacra Orphica, Cic., Eleusina, Suet.: sacra Cereris, Cic.: sacra arcana, Hor.: Romana sacra suscipere, Liv.: ea sacra, quae maiores nostri ab exteris nationibus adscita atque arcessita coluerunt, Cic.: Romanis quoque ab eodem prodigio novemdiale sacrum susceptum est, Liv. – u. v. Privatgottesdienste der Geschlechter (gentes) u. Familien (familiae), von den Römern mit äußerster Sorgfalt bewahrt u. selbst vom Staate überwacht (so daß immer der Vermögenserbe u. der Adoptierte die sacra übernehmen mußten), sacra gentilicia (Ggstz. publica sacra), Liv.: sacra interire maiores noluerunt, Cic.: isdem uti sacris, Cic.: sacra nuptialia, Vermählungsfeierlichkeiten, Quint.: dass. sacra iugalia, Ov. – Sprichw., inter sacrum (Opfer) saxumque (Kieselstein, mit dem der Fetial das Opfertier tötete) sto, das Messer steht mir an der Kehle, Plaut. capt. 617: u. so quod ait vetus proverbium, inter sacrum ac saxum positus cruciabar, Apul. met. 11, 28. – hereditas sine sacris, eine Erbschaft ohne (mit vielen Kosten u. Mühen verknüpfte) Familiensakra = großer Vorteil ohne Kosten, -ohne Mühe, Plaut. capt. 775; trin. 484. – b) übtr., der Geheimdienst, die Mysterien = die Geheimnisse, sacra tori, Ov. – bes. der Wissenschaften, litterarum sacra colere, Quint.: sacra studiorum profanare, Tac. dial.

    / vulg. Nomin. sacrus, Not. Vatic. im Corp. gramm. ed. Keil. IV. p. 308 a. E. – arch. Nbf. nach der 3. Dekl., in der Opfersprache, in der Verbindung sacrem porcum, angef. b. Fest. p. 318 (a), 7 u. Plur. porci sacres, Plaut. Men. 289; rud. 1208. Varro r. r. 2, 1, 20 u. 2, 4, 16.

    lateinisch-deutsches > sacer

  • 22 sceleste

    scelestē, Adv. (scelestus), freventlich, verrucht, facere, Liv.: suspicari, schelmisch, schalkhaft, Cic.: Compar. in Augustin. epist. 91, 5.

    lateinisch-deutsches > sceleste

  • 23 aucupor

    aucupor, ātus sum, ārī (auceps), I) auf den Vogelfang ausgehen, vogelstellen, α) absol., Varr. r. r. 1, 23, 5. Gaius dig. 41, 1, 3. § 1. Ulp. dig. 47, 10, 13. § 7. – β) m. Acc. = einem Tiere nachstellen, es einfangen, volantes, Apul. apol. 34: v. Bienenfang, examina, Col. 9, 8, 8: u. scherzh., pinnas de suis penatibus advectas, Apul. apol. 57. – II) übtr., nach od. auf etw. Jagd machen, nach etw. begierig trachten, auf etw. lauern, warten, nach etw. haschen, absol., viden, scelestus ut aucupatur? Plaut. rud. 1093 (Schöll liest palpatur). – gew. m. Acc., accessum hostium, Auct. b. Afr.: alcis absentiam, Iustin.: occasionem, Auct. b. Afr.: verba, Cic.: errores hominum, Cic.: inanem rumorem, Cic.: tempus alcis, Cic.: m. Abl. (mit, durch), longis navibus tempestates, warten, bis die See ruhiger ist, Cic.: voluptatem auribus, Varr. fr.: gratiam assentatiunculā quādam, Cic.: famam sibi obtrectatione alienae scientiae, Plin. – Partic. aucupatus passiv, s. aucupo a. E.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > aucupor

  • 24 improbus

    im-probus, a, um (in u. probus), I) unter dem rechten Maße bleibend = nicht gut, schlecht (Ggstz. probus, bonus), 1) eig.: merces, Plaut.: panis, Mart.: postes improbiores, Plaut.: defensio, Cic.: v. Pers., hominum ego avaritiā factus sum improbior (ein weniger angesehener) coquus, Plaut. Pseud. 802. – 2) übtr., moralisch schlecht, unredlich, schelmisch, schurkisch, arg, böse, boshaft, gottlos, unbillig, ungerecht, ungesetzlich, homo, Cic.: factum, Plaut.: dicta, frevelhafte, Ov.: testamentum, Cic.: lex improbissima, Cic.: rumores improbissimi, Cic. – malus improbior fit, Sall.: improbum est (es ist unredlich, unbescheiden) m. folg. Infin., Quint. 5, 6, 1 u. 7, 1, 61. – subst. = der Schlechte, Unredliche, der Schelm, callidus impr., Cic.: u. so Plur. improbi (Ggstz. boni), Cic. – II) das gewöhnliche Maß überschreitend, A) der Größe nach, unermeßlich, allzugroß, übermäßig, genua, Colum. 6, 1, 3: labra, Charis. 102, 2: barbarum villus, Plin. 12, 73: arva, Val. Flacc. 1, 510 u. 2, 631: tegmina, ibid. 6, 702 (aber Sall. hist. fr. 4, 40 ed. Dietsch od. 4, 48 ed. Kritz jetzt in prora), – B) dem Grade nach, übertrieben, übermäßig, arg, 1) eig.: labor, nie rastende Arbeit, rastloser Fleiß, Verg.: conatus, Sen.: lumen, allzu starkes, Sen.: mons, gewaltig erschüttert, mit gewaltiger Wucht, Verg.: ora, gieriger (des Löwen), Verg.: ra-
    ————
    bies ventris, unersättlicher Hunger, Verg.: somnus, Mart. – so auch anser, anguis, gefräßig, unersättlich, Verg. – 2) übtr.: a) im allg., übertrieben, unsinnig, puer, arg, grausam, Verg.: amor, unsinnige, greuliche, Verg. u. Hor.: res etiam deo improba, sehr schwierig für usw., Plin.: spes improbas habere (hegen), Quint – b) keck, dreist, verwegen, Aeneas, Verg.: ales, Verg.: ausum, Plin.: bes. als mildernder Ausdruck für impius, scelestus, frech, schamlos, unverschämt, Siren, Hor.: facies, Quint.: m. Genet., nympha improba conubii, eine lüsterne, Stat. Theb. 7, 300. – c) schändlich = unkeusch, verba, carmina, Ov.: übtr., satureia, geil machend, Mart.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > improbus

  • 25 intempestus

    in-tempestus, a, um (in u. *tempestus, v. tempus gebildet wie scelestus v. scelus), »ungünstig der Zeit od. der Witterung nach«, I) der Zeit nach: int. nox, »die tiefe, totenstille Nacht«, die nicht durch Handlungen der Menschen in Zeitabschnitte eingeteilt wird, Enn. bei Varro, Cic. u a. – personifiziert, Nox intempesta (die unheimliche Nacht), die Mutter der Furien, Verg. Aen. 12, 846. – II) der Witterung nach, a) ungesund, Graviscae, Verg. Aen. 10, 184. – b) stürmisch, Tonans, Stat. Theb. 2, 154.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > intempestus

  • 26 palpo

    1. palpo, āvī, ātum, āre, u. palpor, ātus sum, ārī (palpus), ein Tier sanft (mit der flachen Hand) klopfen und streicheln, um es zu liebkosen, I) eig.: lupos palpare, Manil. 5, 705: equum permulcere vel palpari, Ulp. dig. 9, 1, 1. § 7: tamquam si manu palpetur, Schol. Iuven. 6, 196: animalia blandi manu palpata magistri, Prud. perist. 11, 91: modo pectora praebet virgineā palpanda manu, Ov. met. 2, 867: m. Dat. (im Bilde), cui male si palpere, recalcitrat, Hor. sat. 2, 1, 20: palpo vel palpor equo, Charis. 293, 32. – II) bildl., jmdm. um den Bart gehen = schmeicheln, liebkosen, m. Dat., blande mulieri palpare, Acc. fr.: scribenti palparer, Pollio in Cic. ep.: m. Acc., palpare obvios, Claud. Mam.: quem munere palpat, Iuven.: Veneris iram palpare, durch Liebkosungen zu besänftigen suchen, Apul.: Passiv, ut malarum societate palpentur, Hieron. epist. 123, 18: absol., exora, blandire, palpa, Plaut. Poen. 357 G. u. L.: viden, scelestus ut palpatur, Plaut. rud. 1093 Schoell.: nihil asperum territumque palpanti est, Sen.
    ————————
    2. palpo, ōnis, m. (palpo, āre), der Streichler, Schmeichler, Pers. 5, 176.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > palpo

  • 27 sacer

    sacer, cra, crum (sancio), einem Gotte geheiligt, gewidmet, heilig, I) adi.: A) im allg.: a) mit Dat. u. Genet.: mensis sacer manibus, Ov.: aesculus sacra Iovi, Plin.: sacrum deae pecus, Liv.: sacrum Soli id animal, Tac.: Cereri sacer Polyphoetes, Priester der Ceres, Verg.: eius partem decumam Apollini sacram esse, Liv.: m. Genet., anseres sacri Iunonis, Liv.: pietatis sacrum, Inscr.: illa insula eorum deorum sacra putatur, Cic. – übtr., pugionem magno operi sacrum, geweiht (= bestimmt), Tac. – b) absol.: sacrae aedes, Cic.: aedificia (Ggstz. aed. profana), Cic.: lucus, Curt.: signa, Cic.: litterae, die heilige Schrift, Bibel, Eccl.: ignis, Curt.: fontes, amnes, Ov.: ius (Ggstz. publicum, privatum), Quint.; vgl. iura sacerrima lecti, heiligsten, dah. unverbrüchlichsten, Ov.: foedus, Curt.: pecunia (Ggstz. p. privata), Quint.: vates (weil dem Apollo heilig), Hor.: sacra profanaque omnia polluere, Sall. – poet. v. der Gottheit selbst, Vesta, Cybele, Prop. (und bei Liv. 3, 19, 10 im Wortspiel ut sacrosancti [hochheilig] habeantur, quibus ipsi dii neque sacri [hoch] neque sancti [heilig] sunt). – üotr., heilig, ehrfurchtsvoll, ehrwürdig, lingua (des Cirero), Mart.: Maro, Mart.: memoria patris, Quint.: sacerrima eloquentia, Sen. rhet. – bes. in bezug auf den Kaiser, sacrā Caesaris aure, Mart.: occupationes, Suet.: dah. später = kaiserlich übh., constitutiones,
    ————
    ICt.: auditio, spät. ICt. – endlich als stehendes Beiwort gewisser Örtlichkeiten u. Ggstde., wie: sacer mons, der heilige Berg, ein alleinstehender Hügel im Sabinischen, 4 km nordöstlich von Rom, am rechten Ufer des Anio, Liv. 2, 32, 2; vgl. Fest. p. 318 (b), 20. – sacra via, die heilige Straße, eine Straße in Rom, beim sacellum Streniae beginnend, auf der Burg endigend, Cic. Planc. 17. Hor. sat. 1, 9, 1: bei Dicht. auch sacer clivus, Hor. carm. 4, 2, 35. Mart. 1, 70, 5 (s. das weitere bei Jordan Topographie Roms 1, 2. S. 274 ff.). – os sacrum, das heilige Bein (griech. ἱερον ὀστέον), als anatom. t. t., Cael. Aur. de morb. chron. 1, 4, 24. – mare sacrum, das große Weltmeer, Cael. Aur. de morb. acut. 2, 30, 162: dass. sacer Oceanus, Sen. suas. 1, 4. – B) insbes., einer unterirdischen Gottheit zur Vernichtung geweiht, ihr als Opfer verfallen, dah. verflucht, verwünscht, a) als t. t. der Religionsspr.: α) m. Dat.: eius caput Iovi (sc. Stygio) sacrum esset, altes Plebiszit bei Liv.: sac os esse certis dis, Macr. – β) absol.: eum, qui eorum cuiquam nocuerit, sacrum sanciri, Liv. – b) übtr., übh. verflucht, verwünscht, verabscheut, abscheulich, α) m. Dat.: homo, sacra res homini, Sen. ep. 95, 33. – β) absol.: ego sum sacer, scelestus, Plaut.: unus istic servus est sacerrimus, Plaut.: is intestabilis et sacer esto, Hor. – auri sacra fames, Verg.: hircus alarum, Catull.: venenum, magisches, geheimes, Val.
    ————
    Flacc.: passio, die Fallsucht, Epilepsie, Cael. Aur. de morb. chron. 1, 4, 60: ignis, s. ignis.
    II) subst., sacrum, ī, n., etw. Heiliges, Geweihtes, A) der heilige, geweihte Gegenstand, das Heiligtum, a) eig.: Cloacinae sacrum, Plaut.: sacrum clepere, rapere, Cic.: sacrum (Opfer) accendere, Phaedr.: sacrum (Opfer) id Vulcano cremare, Liv. – Plur., α) die Heiligkeit, regni, der Königswürde, Nipperd. Tac. ann. 2, 27. – β) Heiligtümer, heilige Geräte u. dgl., sacra ex aedibus suis eripuisse, Cic.: sacra omnia proferre, Auct. b. Alex.: cumque suis penetralia sacris, Götterbildnissen, Penaten, Ov.: sacra in mensa penatium deorum ponere, Opfergaben, Opfer, Naev. fr.: persaepe (incedebat) velut qui Iunonis sacra ferret, oft schritt er so bedächtig einher, wie einer, der beim Junofest die heiligen Geräte trägt, Hor. sat. 1, 3, 10 sq. – b) poet. übtr., v. Dichtungen, die Heiligtümer (der Musen), sacra caelestia, Ov.: sacra Maronis, Mart.: vatum, Pers. – B) der heilige Gebrauch, die heilige, gottesdienstliche Handlung, Feier, bes. das Opfer, a) eig.: Graeco sacro, nach griech. Religionsgebrauch, Cic.: morientibus operire oculos... sacrum est, Plin.: ebenso fabacia in sacro est, Plin. – sacrum (Opfer) facere Herculi, Liv., Iunoni, Prop.: sacra facere Graeco Herculi, Liv., Iovi, Ov.: plurima sacra obire, Liv.: sacris operari, Liv.: perpetrato sacro in monte (Albano), Liv. – sollemne Apol-
    ————
    linis sacrum (Gottesdienst), Suet.: Cereris sacrum arcanae, Hor.: u. so Plur. sacra oft übh. Gottesdienst, gottesdienstl. Feier, sacrorum religio, Cic.: sacra Orphica, Cic., Eleusina, Suet.: sacra Cereris, Cic.: sacra arcana, Hor.: Romana sacra suscipere, Liv.: ea sacra, quae maiores nostri ab exteris nationibus adscita atque arcessita coluerunt, Cic.: Romanis quoque ab eodem prodigio novemdiale sacrum susceptum est, Liv. – u. v. Privatgottesdienste der Geschlechter (gentes) u. Familien (familiae), von den Römern mit äußerster Sorgfalt bewahrt u. selbst vom Staate überwacht (so daß immer der Vermögenserbe u. der Adoptierte die sacra übernehmen mußten), sacra gentilicia (Ggstz. publica sacra), Liv.: sacra interire maiores noluerunt, Cic.: isdem uti sacris, Cic.: sacra nuptialia, Vermählungsfeierlichkeiten, Quint.: dass. sacra iugalia, Ov. – Sprichw., inter sacrum (Opfer) saxumque (Kieselstein, mit dem der Fetial das Opfertier tötete) sto, das Messer steht mir an der Kehle, Plaut. capt. 617: u. so quod ait vetus proverbium, inter sacrum ac saxum positus cruciabar, Apul. met. 11, 28. – hereditas sine sacris, eine Erbschaft ohne (mit vielen Kosten u. Mühen verknüpfte) Familiensakra = großer Vorteil ohne Kosten, -ohne Mühe, Plaut. capt. 775; trin. 484. – b) übtr., der Geheimdienst, die Mysterien = die Geheimnisse, sacra tori, Ov. – bes. der Wissenschaften, litterarum sacra
    ————
    colere, Quint.: sacra studiorum profanare, Tac. dial.
    vulg. Nomin. sacrus, Not. Vatic. im Corp. gramm. ed. Keil. IV. p. 308 a. E. – arch. Nbf. nach der 3. Dekl., in der Opfersprache, in der Verbindung sacrem porcum, angef. b. Fest. p. 318 (a), 7 u. Plur. porci sacres, Plaut. Men. 289; rud. 1208. Varro r. r. 2, 1, 20 u. 2, 4, 16.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > sacer

  • 28 sceleste

    scelestē, Adv. (scelestus), freventlich, verrucht, facere, Liv.: suspicari, schelmisch, schalkhaft, Cic.: Compar. in Augustin. epist. 91, 5.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > sceleste

  • 29 artifex

        artifex icis, m and f    [ars + FAC-], a master of an art, professional man, artist, artificer (used of a sculptor, musician, actor, etc.): artifices improbi, i. e. quacks, L.: dicendi, an orator: morbi, healer, Tb.—A maker, builder, author, contriver: mundi: operum, L.: figurae, O.: caedis, O. — A trickster, cunning deceiver, cheat: Artificis scelus, i. e. the wicked device, V.; cf. artificis scelus, i. e. artifex scelestus, V.: O artificem probum! T.— Apposit., a master, skilled, clever, ingenious, dexterous: artifices manūs, O.: talis negoti, S.: ad corrumpendum ingenium.— Artistic: boves, Pr.
    * * *
    I
    (gen.), artificis ADJ
    skilled, artistic; expert, practiced; cunning, artful; creative, productive
    II
    artist, actor; craftsman; master of an art; author, maker; mastermind, schemer

    Latin-English dictionary > artifex

  • 30 quam-quam

        quam-quam    (quanquam), conj, though, although, albeit, notwithstanding that: quamquam blandā voce vocabam: quamquam est scelestus, T.: quamquam non venit ad finem tam audax inceptum, tamen, etc., L.: Romani, quamquam fessi erant, S.: Quamquam festinas, non est mora longa, H.: quamquam alii dicant aeque caram esse, etc.: quamquam quid facturi fueritis dubitem: quamquam sint in quibusdam malis, tamen, etc.: Romanis, quamquam procul a patriā pugnarent, etc., L.: quamquam nonnullis leve visum ire putem, N.: quamquam nulla merita cuiquam ad dominationem pandere viam, L.—Ellipt.: acri viro, et quamquam advorso populi partium, famā tamen aequabili, S.: omnia illa, quamquam expetenda, etc.—In transitions, and yet, although, however, yet, nevertheless, notwithstanding: quamquam, quem potissimum Herculem colamus, scire sane velim: quamquam te quidem quid hoc doceam: Quamquam o! sed superent, etc., V.

    Latin-English dictionary > quam-quam

  • 31 scelestē

        scelestē adv.    [scelestus], wickedly, viciously, impiously, abominably, detestably: sceleste atque impie facta, L.: suspicari, roguishly.

    Latin-English dictionary > scelestē

  • 32 antecedens

    antĕ-cēdo, cessi, cessum, 3, v. n., to go before, precede (in space), to take the lead, get the start; with dat., acc., or absol.
    I.
    Lit.
    a.
    With dat.: ubi ambitionem virtuti videas antecedere, Titin. ap. Non. 499, 8:

    si huic rei illa antecedit, huic non antecedit,

    Cic. Top. 23.—
    b.
    With acc.:

    Pompeius expeditus antecesserat legiones,

    Cic. Att. 8, 9: biduo me Antonius antecessit, Brut. ap. Cic. Fam. 11, 13; Curt. 4, 7, 15:

    antecedite me,

    Vulg. Gen. 32, 16; ib. 1 Reg. 9, 27; ib. Matt. 2, 9, and so Vulg. always.—
    c.
    Absol.:

    magnis itineribus antecessit,

    Caes. B. G. 7, 35; Liv. 2, 6; Vell. 1, 4, 1:

    antecedente famā,

    Liv. 5, 37, 6: antecedens scelestus, * Hor. C. 3, 2, 31.—
    II.
    Fig.
    A.
    To precede, in time: haec (dies) ei antecessit, * Ter. Phorm. 3, 2, 40:

    exercitatio semper antecedere cibum debet,

    Cels. 1, 2.—
    B.
    To have the precedence of any one, to excel, surpass; with dat. and acc. (cf. Rudd. II. p. 136).
    a.
    With dat.:

    virtute regi antecesseris,

    Plaut. Ps. 1, 5, 118:

    quantum natura hominis pecudibus antecedit,

    Cic. Off. 1, 30, 105; so id. Brut. 21, 82.—
    b.
    With acc. of person or thing and abl. or abl. with in:

    scientiā atque usu nauticarum rerum ceteros antecedunt,

    Caes. B. G. 3, 8:

    nemo eum in amicitiā antecessit,

    Nep. Alcib. 9, 3:

    maltha duritiam lapidis antecedens,

    Plin. 36, 24, 58, § 18.—
    c.
    Absol., to distinguish one's self, to become eminent:

    ut quisque honore et aetate antecedebat,

    Cic. Verr. 2, 4, 64; so id. Inv. 2, 22.—Hence,
    1.
    antĕcēdens, entis, P. a.
    a.
    In gen.:

    hora,

    Cic. ad Octav. 3:

    annus,

    Plin. 13, 8, 16, § 59; so Suet. Tib. 5.—
    b.
    T. t. of philosophy, the antecedent (opp. consequens):

    causa,

    Cic. Fat. 11, 33; 15, 34.—In plur. as subst.: an-tĕcēdentĭa, ōrum, n.:

    locus ex antecedentibus,

    Cic. Top. 12; so id. Part. Or. 2; Quint. 5, 10, 45; 6, 3, 66.—
    2.
    antĕces-sus, a, um, P. a., that goes before; only in the connection, in antecessum dare, solvere, accipere, etc.; t. t., to give, pay, receive, etc., beforehand, in advance (postAug.):

    in antecessum dabo,

    Sen. Ep. 118:

    accipere,

    id. ib. 7:

    reponere,

    id. Ben. 4, 32:

    praedam dividere,

    Flor. 4, 12, 24 al.

    Lewis & Short latin dictionary > antecedens

  • 33 antecedentia

    antĕ-cēdo, cessi, cessum, 3, v. n., to go before, precede (in space), to take the lead, get the start; with dat., acc., or absol.
    I.
    Lit.
    a.
    With dat.: ubi ambitionem virtuti videas antecedere, Titin. ap. Non. 499, 8:

    si huic rei illa antecedit, huic non antecedit,

    Cic. Top. 23.—
    b.
    With acc.:

    Pompeius expeditus antecesserat legiones,

    Cic. Att. 8, 9: biduo me Antonius antecessit, Brut. ap. Cic. Fam. 11, 13; Curt. 4, 7, 15:

    antecedite me,

    Vulg. Gen. 32, 16; ib. 1 Reg. 9, 27; ib. Matt. 2, 9, and so Vulg. always.—
    c.
    Absol.:

    magnis itineribus antecessit,

    Caes. B. G. 7, 35; Liv. 2, 6; Vell. 1, 4, 1:

    antecedente famā,

    Liv. 5, 37, 6: antecedens scelestus, * Hor. C. 3, 2, 31.—
    II.
    Fig.
    A.
    To precede, in time: haec (dies) ei antecessit, * Ter. Phorm. 3, 2, 40:

    exercitatio semper antecedere cibum debet,

    Cels. 1, 2.—
    B.
    To have the precedence of any one, to excel, surpass; with dat. and acc. (cf. Rudd. II. p. 136).
    a.
    With dat.:

    virtute regi antecesseris,

    Plaut. Ps. 1, 5, 118:

    quantum natura hominis pecudibus antecedit,

    Cic. Off. 1, 30, 105; so id. Brut. 21, 82.—
    b.
    With acc. of person or thing and abl. or abl. with in:

    scientiā atque usu nauticarum rerum ceteros antecedunt,

    Caes. B. G. 3, 8:

    nemo eum in amicitiā antecessit,

    Nep. Alcib. 9, 3:

    maltha duritiam lapidis antecedens,

    Plin. 36, 24, 58, § 18.—
    c.
    Absol., to distinguish one's self, to become eminent:

    ut quisque honore et aetate antecedebat,

    Cic. Verr. 2, 4, 64; so id. Inv. 2, 22.—Hence,
    1.
    antĕcēdens, entis, P. a.
    a.
    In gen.:

    hora,

    Cic. ad Octav. 3:

    annus,

    Plin. 13, 8, 16, § 59; so Suet. Tib. 5.—
    b.
    T. t. of philosophy, the antecedent (opp. consequens):

    causa,

    Cic. Fat. 11, 33; 15, 34.—In plur. as subst.: an-tĕcēdentĭa, ōrum, n.:

    locus ex antecedentibus,

    Cic. Top. 12; so id. Part. Or. 2; Quint. 5, 10, 45; 6, 3, 66.—
    2.
    antĕces-sus, a, um, P. a., that goes before; only in the connection, in antecessum dare, solvere, accipere, etc.; t. t., to give, pay, receive, etc., beforehand, in advance (postAug.):

    in antecessum dabo,

    Sen. Ep. 118:

    accipere,

    id. ib. 7:

    reponere,

    id. Ben. 4, 32:

    praedam dividere,

    Flor. 4, 12, 24 al.

    Lewis & Short latin dictionary > antecedentia

  • 34 antecedo

    antĕ-cēdo, cessi, cessum, 3, v. n., to go before, precede (in space), to take the lead, get the start; with dat., acc., or absol.
    I.
    Lit.
    a.
    With dat.: ubi ambitionem virtuti videas antecedere, Titin. ap. Non. 499, 8:

    si huic rei illa antecedit, huic non antecedit,

    Cic. Top. 23.—
    b.
    With acc.:

    Pompeius expeditus antecesserat legiones,

    Cic. Att. 8, 9: biduo me Antonius antecessit, Brut. ap. Cic. Fam. 11, 13; Curt. 4, 7, 15:

    antecedite me,

    Vulg. Gen. 32, 16; ib. 1 Reg. 9, 27; ib. Matt. 2, 9, and so Vulg. always.—
    c.
    Absol.:

    magnis itineribus antecessit,

    Caes. B. G. 7, 35; Liv. 2, 6; Vell. 1, 4, 1:

    antecedente famā,

    Liv. 5, 37, 6: antecedens scelestus, * Hor. C. 3, 2, 31.—
    II.
    Fig.
    A.
    To precede, in time: haec (dies) ei antecessit, * Ter. Phorm. 3, 2, 40:

    exercitatio semper antecedere cibum debet,

    Cels. 1, 2.—
    B.
    To have the precedence of any one, to excel, surpass; with dat. and acc. (cf. Rudd. II. p. 136).
    a.
    With dat.:

    virtute regi antecesseris,

    Plaut. Ps. 1, 5, 118:

    quantum natura hominis pecudibus antecedit,

    Cic. Off. 1, 30, 105; so id. Brut. 21, 82.—
    b.
    With acc. of person or thing and abl. or abl. with in:

    scientiā atque usu nauticarum rerum ceteros antecedunt,

    Caes. B. G. 3, 8:

    nemo eum in amicitiā antecessit,

    Nep. Alcib. 9, 3:

    maltha duritiam lapidis antecedens,

    Plin. 36, 24, 58, § 18.—
    c.
    Absol., to distinguish one's self, to become eminent:

    ut quisque honore et aetate antecedebat,

    Cic. Verr. 2, 4, 64; so id. Inv. 2, 22.—Hence,
    1.
    antĕcēdens, entis, P. a.
    a.
    In gen.:

    hora,

    Cic. ad Octav. 3:

    annus,

    Plin. 13, 8, 16, § 59; so Suet. Tib. 5.—
    b.
    T. t. of philosophy, the antecedent (opp. consequens):

    causa,

    Cic. Fat. 11, 33; 15, 34.—In plur. as subst.: an-tĕcēdentĭa, ōrum, n.:

    locus ex antecedentibus,

    Cic. Top. 12; so id. Part. Or. 2; Quint. 5, 10, 45; 6, 3, 66.—
    2.
    antĕces-sus, a, um, P. a., that goes before; only in the connection, in antecessum dare, solvere, accipere, etc.; t. t., to give, pay, receive, etc., beforehand, in advance (postAug.):

    in antecessum dabo,

    Sen. Ep. 118:

    accipere,

    id. ib. 7:

    reponere,

    id. Ben. 4, 32:

    praedam dividere,

    Flor. 4, 12, 24 al.

    Lewis & Short latin dictionary > antecedo

  • 35 aucupor

    aucŭpor, ātus, 1, v. dep. and act. [auceps], to go bird-catching or fowling.
    I.
    Lit.:

    Alio loco ut seras ac colas silvam caeduam, alio ubi aucupare,

    Varr. R. R. 1, 23, 5; Dig. 41, 1, 3.—Also of taking bees:

    spes aucupandi examina,

    Col. 3, 8, 8.—
    II.
    Trop., to chase, give chase to, strive for, be on the look-out for, lie in wait for; watch for, etc. (a favorite figure in prose and poetry; in Cic. perh. twenty times;

    syn.: insidior, sequor): Viden scelestus ut aucupatur?

    how he gives chase? Plaut. Rud. 4, 4, 49:

    nos longis navibus tranquillitates aucupaturi eramus,

    Cic. Att. 6, 8, 4:

    tempus,

    id. Rosc Am. 8, 22:

    alicujus imbecillitatem,

    id. Fl. 37, 92:

    ut omni ex genere orationem aucuper, et omnis undique flosculos carpam atque delibem,

    id. Sest. 56, 119; id. Verr. 1, 3, 9; id. Or. 2, 7 fin.; 14, 59; 63, 256; 19, 63; id. Fin. 2, 22, 71:

    L. Cassio omnes ramusculos popularis aurae aucupante,

    id. Leg. 3, 16, 35; id. Fam. 5, 12, 6 al.: occasionem, Auct. B. Afr. 3 fin.: obtrectatione alienae scientiae famam sibi, Plin. H. N. praef. § 30;

    33, 2, 8, § 32: studium populi ac favorem,

    Flor. 3, 13, 1:

    reconditas voces,

    Suet. Aug. 86:

    absentiam alicujus,

    Just. 29, 4:

    somnos,

    Ov. H. 13, 107.
    a.
    Act. form aucŭpo, āre, to watch for, etc.: fructus verborum aures aucupant, Enn. ap. Non. p. 467, 14:

    prospectum aucupo, Pac. ib.: in consilio id reges Argivom aucupant, Att. ib.: id ego aucupavi, Titinn. ib.: Paulisper mane: Aucupemus ex insidiis clanculum quam rem gerant,

    Plaut. As. 5, 2, 31:

    num quis est, Sermonem nostrum qui aucupet,

    id. Most. 2, 2, 42; so Sen. Herc. Oet. 483:

    ex insidiis aucupa,

    Plaut. Men. 4, 1, 12:

    qui aucupet me quid agam,

    id. Mil. 4, 2, 5:

    Lepide, mecastor, aucupavi,

    id. Truc. 5, 72.—
    * b.
    Pass. form aucupor:

    Multa divulgata ac per rumorem vicissim aucupata discuntur,

    Lact. 5, 22.

    Lewis & Short latin dictionary > aucupor

  • 36 bilinguis

    bĭlinguis, e, adj. [bis - lingua], twotongued, double-tongued.
    I.
    Lit., having two tongues; humorously, of voluptuous persons kissing, Plaut. Ps. 5, 1, 15; cf. id. Poen. 5, 4, 65.—
    B.
    Transf.
    1.
    Tibiae, with two keys, Varr. ap. Non. p. 229, 24.—
    2.
    Speaking two languages: bilinguis diglôssos, Gloss.: bilingues Bruttates Ennius dixit, quod Bruttii et Osce et Graece loqui soliti sint, Paul. ex Fest. p. 35 Müll.; cf. Commod. p. 350:

    corvinus, Canusini more bilinguis,

    Hor. S. 1, 10, 30:

    sed jam bilingues erant, paulatim a domestico externo sermone degeneres,

    Curt. 7, 5, 29.—
    II.
    Trop.
    A.
    Double-tongued, hypocritical, deceitful, false, treacherous:

    tamquam proserpens bestia, est bilinguis et scelestus,

    Plaut. Pers. 2, 4, 28:

    edico prius, Ne duplicis habeatis linguas, ne ego bilinguis vos necem,

    id. Truc. 4, 3, 7 (cf. id. Poen. 5, 2, 74:

    bisulcilingua quasi proserpens bestia): quippe domum timet ambiguam Tyriosque bilinguis,

    Verg. A. 1, 661:

    homo,

    Phaedr. 2, 4, 25; Sil. 2, 56:

    os,

    Vulg. Prov. 8, 13:

    socii,

    Sil. 16, 157:

    insidiae,

    Claud. B. Gild. 284.—
    B.
    Fabulae, having a double meaning, allegorical, Arn. 5, p. 228.

    Lewis & Short latin dictionary > bilinguis

  • 37 fauces

    fauces, ium ( sing. nom. faux only in Cael. Aur. Tard. 2, 11, 127, =arteria aspera; cf. Varr. L. L. 10, § 78 Müll.; Charis. p. 72 P. —The abl. sing. fauce sometimes in poets: Ov. H. 9, 98; id. M. 14, 738; Hor. Epod. 14, 4; Phaedr. 1, 1, 3; 1, 8, 4; Mart. 7, 37, 6 al.), f. [cf. Sanscr. bhūka, hole, opening], the upper part of the throat, from the root of the tongue to the entrance of the gullet, the pharynx, throat, gullet (syn.: gula, guttur, jugulum).
    I.
    Lit.: summum gulae fauces vocantur, extremum stomachus;

    quibus fauces non sunt, ne stomachus quidem est,

    Plin. 11, 37, 68, § 179:

    exigua in arteria sub ipsis faucibus lingula est, quae, cum spiramus, attollitur,

    Cels. 4, 1: (galli) favent faucibus russis cantu, Enn. ap. Cic. Div. 2, 26, 57 (Trag. v. 250 ed. Vahl.):

    sitis fauces tenet,

    Plaut. Most. 2, 1, 34:

    sitis fauces urit,

    Hor. S. 1, 2, 214:

    lippiunt fauces fame,

    Plaut. Curc. 2, 3, 39; 1, 2, 36:

    fauces tussientes,

    Cels. 5, 25, 11:

    nuces videntur fauces exasperare,

    Plin. 23, 8, 74, § 142:

    fauces tumentes strangulant vocem, etc.,

    Quint. 11, 3, 20:

    infirmatis faucibus, praeconis voce concionatus est,

    Suet. Aug. 84 fin.:

    propino tibi salutem plenis faucibus,

    Plaut. Stich. 3, 2, 16:

    merum ingurgitare faucibus plenis,

    id. Curc. 1, 2, 39:

    exscrea usque ex penitis faucibus,

    from the bottom of your throat, id. As. 1, 1, 28:

    alicui fauces prehendere,

    id. Most. 1, 3, 62; cf.:

    qui sacerdoti scelestus fauces interpresserit,

    id. Rud. 3, 2, 41:

    laqueo innectere fauces,

    to strangle, Ov. M. 10, 378; cf.

    also: ad necem secandasque novacula fauces,

    Suet. Calig. 23:

    fauces manu sua oppressit,

    id. ib. 12:

    retinens singulos et contortis faucibus convertens,

    id. Caes. 62.— Trop.:

    faucibus teneor,

    I am caught by the throat, I feel the knife at my throat, Plaut. Cas. 5, 3, 4; cf.:

    cum faucibus premeretur,

    Cic. Clu. 31, 84:

    Timarchides premit fauces defensionis tuae,

    id. Verr. 2, 3, 76, § 176: eripite nos ex faucibus eorum, quorum crudelitas, etc., from the jaws, Crass. ap. Cic. de Or. 1, 52, 225; cf. Cic. Q. Fr. 1, 1, 6, § 19:

    urbem totius belli ore ac faucibus ereptam esse,

    id. Arch. 9, 21:

    e mediis Orci faucibus ad hunc evasi modum,

    App. M. 7, p. 191:

    cum inexplebiles populi fauces exaruerunt libertatis siti,

    Cic. Rep. 1, 43:

    lupus fauce improba incitatus,

    i. e. voracity, Phaedr. 1, 2, 3.—
    II.
    Transf., of places:
    A.
    A narrow way, narrow inlet or outlet, an entrance, defile, pass (cf. angustiae): Corinthus posita in angustiis atque in faucibus Graeciae, in the mouth or entrance, Cic. Agr. 2, 32, 87:

    in Ciliciae angustissimis faucibus,

    Curt. 7, 4; cf.:

    qua fauces erant angustissimae portus,

    Caes. B. C. 1, 25, 5:

    portus,

    id. ib. 3, 24, 1;

    3, 39, 2: Masinissam persecutus in valle arta, faucibus utrimque obsessis, inclusit,

    Liv. 29, 32, 4:

    Aemilius sedens in faucibus macelli,

    Cic. Verr. 2, 2, 62, § 145; so,

    macelli,

    id. Quint. 6, 25:

    per fauces montis ut Aetnae Exspirent ignes,

    the crater, Lucr. 6, 630:

    cava flumina siccis faucibus, etc.,

    Verg. G. 4, 428:

    altae montis,

    Lucr. 6, 697:

    Nilus multis faucibus in Aegyptium mare se evomit,

    through many mouths, Plin. 5, 9, 10, § 54:

    Bospori,

    the Dardanelles, id. 6, 1, 1, § 4; Sil. 12, 127:

    cum fornacem facies, fauces praecipites deorsum facito,

    Cato, R. R. 38, 3: pictis e faucibus currus emittere, from the barriers, Enn. ap. Cic. Div. 1, 48, 107 (Ann. v. 89 ed. Vahl.).—
    B.
    The jaws of the earth, gulf, abyss:

    patefactis terrae faucibus,

    Cic. N. D. 2, 37, 95.

    Lewis & Short latin dictionary > fauces

  • 38 interprimo

    inter-prĭmo, pressi, pressum, 3, v. a. [premo], to press or squeeze to pieces, to crush (ante- and post-class.).
    I.
    Lit.:

    qui sacerdoti scelestus faucis interpresserit,

    Plaut. Rud. 3, 2, 41.—
    II.
    Trop., to suppress, conceal, Min. Fel. Oct. 10.

    Lewis & Short latin dictionary > interprimo

  • 39 praeceps

    praeceps, cĭpĭtis (old form praecĭ-pes, cĭpis, Plaut. Rud. 3, 3, 8; id. et Enn. ap. Prisc. p. 725 P. (Ann. v. 391 Vahl.; abl. praecipiti), adj. [prae-caput].
    I.
    Lit., headforemost, headlong (class.):

    praecipitem trahi,

    Plaut. Ps. 1, 5, 79:

    aliquem praecipitem deicere,

    Cic. Verr. 2, 4, 40, § 86:

    praeceps ad terram datus,

    dashed to the ground, Liv. 31, 37:

    praeceps curru ab alto Desilit,

    Ov. M. 12, 128:

    hic se praecipitem tecto dedit,

    threw himself headlong from the roof, Hor. S. 1, 2, 41:

    aliquem in praeceps jacere,

    headlong, Tac. A. 4, 22; so,

    jacto in praeceps corpore,

    id. ib. 6, 49; cf.:

    in praeceps deferri,

    Liv. 5, 47.—For in praeceps, in late Lat., per praeceps occurs:

    abiit grex per praeceps in mare,

    Vulg. Matt. 8, 32; id. Judic. 5, 22.—Hence, of one going rapidly, headforemost, headlong:

    de ponte Ire praecipitem in lutum per caputque pedesque,

    Cat. 17, 9:

    se jacere praecipitem e vertice,

    id. 63, 244; Verg. A. 5, 860:

    ab equo praeceps decidit,

    Ov. Ib. 259:

    (apes) praecipites Cadunt,

    Verg. G. 4, 80:

    aliquem praecipitem agere,

    to drive headlong, Cic. Caecin. 21, 60; Verg. A. 5, 456:

    praecipites se fugae mandabant,

    Caes. B. G. 2, 24:

    Monoeten In mare praecipitem deturbat,

    Verg. A. 5, 175; cf.:

    praeceps amensque cucurri,

    Ov. M. 7, 844:

    praeceps Fertur,

    is borne headlong, rushes, Hor. S. 1, 4, 30:

    nuntii,

    Tac. H. 2, 6.—
    B.
    Transf., of inanim. things.
    1.
    Of localities, qs. that descend suddenly in front, i. e. downhill, steep, precipitous:

    in declivi ac praecipiti loco,

    Caes. B. G. 4, 33:

    via (opp. plana),

    Cic. Fl. 42, 105:

    saxa,

    Liv. 38, 23:

    fossae,

    Ov. M. 1, 97; Verg. A. 11, 888:

    iter,

    Ov. Tr. 4, 3, 74; cf.

    trop.: iter ad malum praeceps ac lubricum,

    Cic. Rep. 1, 28, 44:

    loci,

    Col. 1, 2:

    mons,

    Plin. Pan. 16.—
    b.
    Subst.: praeceps, cĭpĭtis, n., a steep place, a precipice:

    turrim in praecipiti stantem,

    Verg. A. 2, 460:

    specus vasto in praeceps hiatu,

    Plin. 2, 45, 44, § 115:

    in praeceps pervenitur,

    Vell. 2, 3, 4:

    immane,

    Juv. 10, 107:

    altissimum,

    App. M. 4, p. 144 med. —In plur.:

    in praecipitia cursus iste deducit,

    Sen. Ep. 8, 4.—
    2.
    Sinking, declining:

    (in vitibus) praecipites palmites dicuntur, qui de hornotinis virgis enati in duro alligantur,

    Col. 5, 6, 33:

    sol Praecipitem lavit aequore currum,

    Verg. G. 3, 359:

    jam praeceps in occasum sol erat,

    Liv. 10, 42:

    dies,

    id. 4, 9; cf.:

    senectus,

    Curt. 6, 5, 3. —
    3.
    In gen., swift, rapid, rushing, violent ( poet.;

    syn.: celer, velox): praeceps Anio,

    Hor. C. 1, 7, 13:

    Boreas,

    Ov. M. 2, 185:

    nox,

    fleeting, transient, id. ib. 9, 485:

    procella,

    Stat. Th. 5, 419:

    oceani fragor,

    Val. Fl. 3, 404:

    letum,

    Sen. Hippol. 262:

    remedium,

    Curt. 3, 6, 2.—
    II.
    Trop., headlong, hasty, rash, precipitate.
    A.
    In gen. (class.):

    noster erus, qui scelestus sacerdotem anum praecipes Reppulit,

    Plaut. Rud. 3, 3, 10:

    sol jam praecipitans me quoque haec praecipitem paene evolvere coëgit,

    almost headlong, precipitately, Cic. de Or. 3, 55, 209:

    agunt eum praecipitem poenae civium Romanorum,

    chase, pursue, id. Verr. 2, 1, 3, § 7:

    praecipitem amicum ferri sinere,

    to rush into the abyss, id. Lael. 24, 89:

    quoniam ab inimicis praeceps agor,

    am pursued, Sall. C. 31, 9:

    praeceps celeritas dicendi,

    Cic. Fl. 20, 48: profectio, Att. ap. Cic. Att. 9, 10, 6: occumbunt multi letum... praecipe cursu, in rapid destruction, Enn. l. l.—With gen.:

    SI NON FATORVM PRAECEPS HIC MORTIS OBISSET,

    sudden as regards fate, Inscr. Grut. 695, 9, emended by Minervini in Bullet. Arch. Napol. III. 1845, p. 41 (but Minervini's assumption of a new adj., praeceps, from praecipio, anticipating fale, is unnecessary).—
    B.
    In partic.
    1.
    Rash, hasty, inconsiderate:

    homo in omnibus consiliis praeceps,

    Cic. Phil. 5, 13, 37: praeceps et effrenata mens, id. Cael. 15, 35:

    praeceps consilium et immaturum,

    Suet. Aug. 8:

    cogitatio,

    id. Calig. 48:

    audacia,

    Val. Max. 1, 6, 7.—
    2.
    Inclined to any thing:

    praeceps in avaritiam et crudelitatem animus,

    Liv. 26, 38:

    praeceps ingenio in iram,

    id. 23, 7:

    animus ad flagitia praeceps,

    Tac. A. 16, 21.—
    3.
    Dangerous, hazardous, critical:

    in tam praecipiti tempore,

    Ov. F. 2, 400.—Hence,
    b.
    Subst.: praeceps, cĭpĭtis, n.
    (α).
    Great danger, extremity, extreme danger, critical circumstances:

    se et prope rem publicam in praeceps dederat,

    brought into extreme danger, Liv. 27, 27:

    levare Aegrum ex praecipiti,

    Hor. S. 2, 3, 292:

    aeger est in praecipiti,

    Cels. 2, 6.—
    (β).
    The highest part, summit, sublimity (postAug.):

    omne in praecipiti vitium stetit,

    at its point of culmination, Juv. 1, 149:

    debet orator erigi, attolli, efferri, ac saepe accedere ad praeceps,

    to verge on the sublime, Plin. Ep. 9, 26, 2.—Hence, adv.: prae-ceps, headlong.
    1.
    Lit.:

    aliquem praeceps trahere,

    Tac. A. 4, 62:

    ex his fulgoribus quaedam praeceps eunt, similia prosilientibus stellis,

    Sen. Q. N. 1, 15, 2:

    moles convulsa dum ruit intus immensam vim mortalium praeceps trahit atque operit,

    Tac. A. 4, 62:

    toto praeceps se corpore ad undas Misit,

    Verg. A. 4, 253.—
    2.
    Trop.:

    eversio rei familiaris dignitatem ac famam praeceps dabat,

    brought into danger, Tac. A. 6, 17:

    praeceps in exsilium acti,

    suddenly, hastily, Amm. 29, 1, 21.

    Lewis & Short latin dictionary > praeceps

  • 40 quamquam

    quam-quam ( quan-), conj., though, although, albeit; ante-class. always, and in class. prose regularly joined with indic.; by Cic. rarely with the subj., and usu. when the general idea would demand the subj. (as potential, conditional, consecutive, etc.; cf. Zumpt, Gram. § 574; Madv. § 361, A, 3; and v. esp. Fischer, Gram. 2, p. 696 sq.).
    (α).
    With indic.: quamquam blandā voce vocabam, Enn. ap. Cic. Div. 1, 20, 41 (Ann. v. 50 Vahl.):

    quamquam libenter escis alienis studes,

    Plaut. Pers. 3, 1, 8; id. Mil. 4, 8, 44:

    quamquam est scelestus,

    Ter. Ad. 2, 1, 5:

    quamquam id est minime probandum,

    Cic. Rep. 1, 26, 42; 1, 4, 7; id. Ac. 2, 6, 16; 1, 9, 34:

    quamquam non venit ad finem tam audax inceptum, tamen, etc.,

    Liv. 10, 32:

    Romani, quamquam fessi erant,

    Sall. J. 53:

    quamquam festinas, non est mora longa,

    Hor. C. 1, 28, 35 et saep.—
    (β).
    With subj.:

    quamquam illa ipsa exclamatio Non potest melius sit velim crebra,

    Cic. de Or. 3, 26, 101:

    quamquam sint in quibusdam malis, tamen, etc.,

    id. Tusc. 5, 30, 85:

    quamquam ne id quidem suspicionem coitionis habuerit,

    although even that gave rise to no suspicion, id. Planc. 22, 53; id. de Or. 2, 1, 1:

    Romanis, quamquam procul a patriā pugnarent, etc.,

    Liv. 23, 29, 7:

    quamquam nonnullis leve visum iri putem,

    Nep. Att. 13. 6:

    quamquam moveretur his vocibus,

    Liv. 36, 34, 6 Weissenb. ad loc.; cf. id. 6, 9, 6; 45, 17, 7.—
    (γ).
    Ellipt., with an adj. or part.:

    bellum atque arma, quamquam vobis invisa, tamen quia Lepido placent, sumenda sunt,

    Sall. H. Fragm. 1, 48, 2:

    acri viro, et quamquam advorso populi partium, famá tamen aequabili,

    id. J. 43, 1 Dietsch:

    omnia illa, quamquam expetenda, etc.,

    Cic. Fin. 5, 23, 68:

    curam adhibere, quamquam difficili in re,

    id. Fam. 2, 7, 3; 5, 3, 4; Liv. 4, 53, 1 Weissenb. ad loc.—
    (δ).
    With a subj.-clause:

    quamquam ne impudicitiam quidem nunc abesse Pallante adultero,

    Tac. A. 12, 65, 3.—
    II.
    In partic., as a rhetor. particle of transition, inobjections made by the speaker himself, although, however, yet, nevertheless, notwithstanding:

    quamquam, quem potissimum Herculem colamus, scire sane velim,

    Cic. N. D. 3, 16, 42:

    quamquam quid loquor,

    id. Cat. 1, 9, 22:

    quamquam te quidem quid hoc doceam,

    id. de Or. 2, 47, 197; id. Phil. 2, 16, 42:

    quamquam o! sed superent, etc.,

    Verg. A. 5, 195.

    Lewis & Short latin dictionary > quamquam

См. также в других словарях:

  • scelestus — index felon Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

  • Scelestic — Sce*les tic, a. [L. scelestus, from scelus wickedness.] Evil; wicked; atrocious. [Obs.] Scelestic villainies. Feltham. [1913 Webster] …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Anolis — Taxobox name = Anolis image width = 250px image caption = A green anole, Anolis carolinensis regnum = Animalia phylum = Chordata classis = Reptilia ordo = Squamata familia = Polychrotidae genus = Anolis genus authority = (Daudin, 1802)… …   Wikipedia

  • Mushroomhead — Origin Cleveland, Ohio, USA Genres Alternative metal, industrial metal, heavy metal, electro industrial Years active 1993–present Labels …   Wikipedia

  • Liste griechischer Phrasen/Iota — Iota Inhaltsverzeichnis 1 Ἰατρέ, θεράπευσον σεαυτόν· 2 ἰδιώτης …   Deutsch Wikipedia

  • Jason Popson — (né le 2 novembre 1971 à Cleveland) est un chanteur américain connu pour avoir incarné J.MANN au sein du groupe de metal alternatif Mushroomhead. Il était la voix forte et violente. Il était également reconnu par son maquillage simple… …   Wikipédia en Français

  • Mage : l'Éveil — Mage : l Éveil (en:Mage: The Awakening en anglais) est un jeu de rôle contemporain fantastique, publié par White Wolf Publishing et édité en français par Hexagonal. Son univers de jeu est le Monde des ténèbres 2. À ce titre, il n a aucun… …   Wikipédia en Français

  • felon — fel·on / fe lən/ n [Anglo French felon fel, literally, evildoer, from Old French, probably of Germanic origin]: one who has committed a felony Merriam Webster’s Dictionary of Law. Merriam Webster. 1996. felon …   Law dictionary

  • Chronica parva Ferrariensis — The Chronica parva Ferrariensis was a short chronicle of the history of Ferrara up to 1264 written by Riccobaldo da Ferrara in the years 1313 17. The chronicler tends to laud the good old days , and deprecate contemporary Ferrara as fallen away… …   Wikipedia

  • Mage: The Awakening — cover Designer(s) Bill Bridges, Conrad Hubbard Publisher(s) White Wolf Publication date August 29, 2005 …   Wikipedia

  • ÉPILEPSIE — Le mot «épilepsie» (du verbe 﨎神晴凞見猪見益﨎晴益, saisir), désignait autrefois toutes les crises au cours desquelles un sujet était privé, à l’improviste, de ses sens, c’est à dire au cours desquelles il perdait soudainement connaissance. Ambroise Paré a …   Encyclopédie Universelle

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»