Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

sĭlenda

  • 1 silenda

        silenda ōrum, n    [P. fut. of sileo], things not to be spoken, secrets: silenda enuntiare, L.

    Latin-English dictionary > silenda

  • 2 silenda

    sĭlĕo, ŭi ( perf. pass. silitum est, Aug. Civ. Dei, 16, 2), 2, v. n. and a. [cf. Goth. silan, ana-silan, to be silent; Germ. seltsam, selten], to be noiseless, still, or silent, to keep silence; act., not to speak of, to keep silent respecting a thing (class.; stronger than tacere).
    I.
    Lit.
    (α).
    Absol.:

    silete et tacete atque animum advortite,

    Plaut. Poen. prol. 3; id. Capt. 3, 1, 20:

    optimum quemque silere,

    Liv. 39, 27 fin.:

    muta silet virgo,

    Ov. M. 10, 389:

    lingua, sile,

    id. P. 2, 2, 61:

    sedentibus ac silentibus cunctis,

    Suet. Claud. 21:

    obstrepentes forte ranas silere jussit,

    id. Aug. 94.—
    (β).
    With de:

    cum ceteri de nobis silent,

    Cic. Sull. 29, 80:

    de dracone silet,

    id. Div. 2, 30, 65:

    de re publicā ut sileremus,

    id. Brut. 42, 157; cf. id. ib. 76, 266; cf. Fabri ad Sall. J. 19, 2.— Impers. pass.:

    de jurgio siletur,

    Ter. Phorm. 5, 2, 13; Cic. Div. in Caecil. 10, 32; Sall. C. 2, 8: usque ab Abraham de justorum aliquorum commemoratione silitum est, Aug. Civ. Dei, 16, 2.—
    (γ).
    With acc.:

    quae hoc tempore sileret omnia,

    Cic. Clu. 6, 18:

    tu hoc silebis,

    id. Att. 2, 18, 3:

    neque te silebo, Liber,

    Hor. C. 1, 12, 21; cf. id. ib. 4, 9, 31:

    fortia facta,

    Ov. M. 12, 575:

    alium silere quod voles,

    Sen. Hippol. 876:

    nulla me tellus silet,

    id. Herc. Oet. 39; cf.:

    facti culpa silenda mihi,

    Ov. Tr. 2, 208.— Pass.:

    ea res siletur,

    Cic. Fl. 3, 6:

    quod ego praetermitto et facile patior sileri,

    id. Cat. 1, 6, 14:

    ne nunc quidem post tot saecula sileantur,

    Liv. 27, 10, 7:

    per quem tria verba silentur,

    Ov. F. 1, 47:

    mala causa silenda est,

    id. P. 3, 1, 147:

    quisquis ille, sileatur,

    Plin. Ep. 8, 22, 4; cf. Tac. Agr. 41.— Part. pass. as subst.: sĭlenda, ōrum, mysteries, secrets, Liv. 39, 10, 5; cf. Curt. 6, 25, 3.—
    (δ).
    With rel.clause:

    quā tulerit mercede, silet,

    Ov. M. 7, 688.—
    * (ε).
    With obj.-clause: ut sileat verbum facere, Auct. B. Hisp. 3, 7.—
    2.
    Of things (mostly poet.):

    intempesta silet nox,

    Verg. G. 1, 247:

    silet aequor,

    id. E. 9, 57:

    mare,

    Val. Fl. 7, 542:

    immotae frondes,

    Ov. M. 7, 187:

    umidus aër,

    id. ib.:

    aura,

    Col. 2, 21, 5:

    venti,

    id. 12, 25, 4:

    tranquillo silet immotāque attollitur undā Campus,

    Verg. A. 5, 127; cf.:

    silent late loca,

    id. ib. 9, 190:

    tempus erat quo cuncta silent,

    Ov. M. 10, 446; cf. also infra P. a.—Act.:

    si chartae sileant quod bene feceris,

    Hor. C. 4, 8, 21.—
    II.
    Transf., to be still or quiet (opp. to being in action), to remain inactive, to rest, cease (in class. prose, for the most part only of things; cf.

    quiesco): et cycnea mele Phoebeaque Carmina consimili ratione oppressa silerent,

    Lucr. 2, 506:

    silent diutius Musae Varronis quam solebant,

    Cic. Ac. 1, 1, 2:

    silent leges inter arma,

    id. Mil. 4, 10:

    si quando ambitus sileat,

    id. Leg. 3, 17, 39:

    ne sileret sine fabulis hilaritas,

    Petr. 110, 6.—Of persons:

    fixaque silet Gradivus in hastā,

    Val. Fl. 4, 281:

    nec ceterae nationes silebant (with arma movere),

    Tac. H. 3, 47.—Hence, sĭlens, entis (abl. silente;

    but -ti,

    Liv. 23, 35, 18 al.; Ov. M. 4, 84; neutr. plur. silenta loca, Laev. ap. Gell. 19, 7, 7; gen. plur. ( poet.) silentum, Verg. A. 6, 432; Ov. M. 5, 356 al.), P. a., still, calm, quiet, silent:

    nocte silenti,

    Ov. M. 4, 84; Verg. A. 4, 527:

    silenti nocte,

    Liv. 26, 5, 9;

    Petr. poët. 89, 2, 32: silente nocte,

    Tib. 1, 5, 16:

    silente caelo,

    Plin. 18, 28, 69, § 279:

    silenti agmine ducam vos,

    Liv. 25, 38; so,

    silenti agmine,

    id. 31, 38 fin.; 35, 4:

    per lucos silentes,

    Verg. G. 1, 476:

    vultu defixus uterque silenti,

    Val. Fl. 7, 407:

    umbrae silentes,

    i. e. the dead, Verg. A. 6, 264;

    called populus silens,

    Claud. Rapt. Pros. 2, 237; more freq. as subst.: sĭlentes, um, comm., the dead:

    umbrae silentum,

    Ov. M. 15, 797; so,

    rex silentum,

    id. ib. 5, 356:

    sedes,

    id. ib. 15, 772; Val. Fl. 1, 750; cf.:

    Aeacus jura silentibus illic Reddit,

    Ov. M. 13, 25.—The Pythagoreans were also called Silentes for the five years during which they were to listen to the instructions of Pythagoras:

    coetus silentum,

    Ov. M. 15, 66;

    hence, silentes anni, these five years of the Pythagoreans,

    Claud. Cons. Mall. Theod. 157: luna silenti, not shining, i. e. at the end of the month, Cato, R. R. 29; 40; 50; Col. 2, 10, 11; cf. Plin. 16, 39, 74, § 190:

    sarmentum,

    not yet shooting forth, Col. 4, 29, 1:

    vineae,

    id. 4, 27, 1:

    surculi,

    id. 11, 2, 26:

    flos,

    id. 12, 7, 1:

    ova,

    in which the chicks do not yet move, id. 8, 5, 15.—With ab:

    dies silens a ventis,

    Col. 4, 29, 5.—Hence, adv.: sĭlenter, silently, Juvenc. 3, 462; Vulg. 1, Reg. 24, 5.

    Lewis & Short latin dictionary > silenda

  • 3 silenda

    ōrum n. [ sileo ]
    то, о чём не следует говорить, тайны (см. тж. silens) L, QC

    Латинско-русский словарь > silenda

  • 4 Geheimnis

    Geheimnis, res arcana, secreta, occulta, recondita (s. »geheim« den Untersch. der Adjektt.). – res silenda (worüber man nicht laut werden darf). – mysterium, bes. im Plur. mysteria (τἀ μνστήρια, die bekannten griech. Mysterien od. Geheimlehren; übtr., mysteria = die Geheimnisse übh., z.B. rhetorum: u. epistulae nostrae tantumhabentmysteriorum, ut etc.: u. im Sing. in Beziehungen wie: tacitum tamquam mysterium tenent: u. quod veluti mysterium occultarunt magi). – die Geheimnisse, arcana. secreta. occulta. recondita (alle n. pl., s. »geheim« die Adjektt.); commissa,n. pl. (insgeheim anvertraute Dinge); silenda, n. pl. (über die man schweigen soll, z.B. einer geheimen Gesellschaft etc.); verb. arcana et silenda. – Geheimnisse des Herzens, animi secreta; occulta pectoris. – die Sache ist eben kein großes G., haec res sane non est recondita: das ist ein öffentliches G., haec palam secreto narrantur: das ist kein G. mehr, hoc in vulgus exiit od. emanavit: ein, kein G. aus etwas machen, s. »geheimhalten, nicht geheim halten«: ich sage dir das als G., s. »geheimhalten«: sie haben auch kein G. voreinander, nec quicquam secretum alter ab altero habent.

    deutsch-lateinisches > Geheimnis

  • 5 silentes

    sĭlĕo, ŭi ( perf. pass. silitum est, Aug. Civ. Dei, 16, 2), 2, v. n. and a. [cf. Goth. silan, ana-silan, to be silent; Germ. seltsam, selten], to be noiseless, still, or silent, to keep silence; act., not to speak of, to keep silent respecting a thing (class.; stronger than tacere).
    I.
    Lit.
    (α).
    Absol.:

    silete et tacete atque animum advortite,

    Plaut. Poen. prol. 3; id. Capt. 3, 1, 20:

    optimum quemque silere,

    Liv. 39, 27 fin.:

    muta silet virgo,

    Ov. M. 10, 389:

    lingua, sile,

    id. P. 2, 2, 61:

    sedentibus ac silentibus cunctis,

    Suet. Claud. 21:

    obstrepentes forte ranas silere jussit,

    id. Aug. 94.—
    (β).
    With de:

    cum ceteri de nobis silent,

    Cic. Sull. 29, 80:

    de dracone silet,

    id. Div. 2, 30, 65:

    de re publicā ut sileremus,

    id. Brut. 42, 157; cf. id. ib. 76, 266; cf. Fabri ad Sall. J. 19, 2.— Impers. pass.:

    de jurgio siletur,

    Ter. Phorm. 5, 2, 13; Cic. Div. in Caecil. 10, 32; Sall. C. 2, 8: usque ab Abraham de justorum aliquorum commemoratione silitum est, Aug. Civ. Dei, 16, 2.—
    (γ).
    With acc.:

    quae hoc tempore sileret omnia,

    Cic. Clu. 6, 18:

    tu hoc silebis,

    id. Att. 2, 18, 3:

    neque te silebo, Liber,

    Hor. C. 1, 12, 21; cf. id. ib. 4, 9, 31:

    fortia facta,

    Ov. M. 12, 575:

    alium silere quod voles,

    Sen. Hippol. 876:

    nulla me tellus silet,

    id. Herc. Oet. 39; cf.:

    facti culpa silenda mihi,

    Ov. Tr. 2, 208.— Pass.:

    ea res siletur,

    Cic. Fl. 3, 6:

    quod ego praetermitto et facile patior sileri,

    id. Cat. 1, 6, 14:

    ne nunc quidem post tot saecula sileantur,

    Liv. 27, 10, 7:

    per quem tria verba silentur,

    Ov. F. 1, 47:

    mala causa silenda est,

    id. P. 3, 1, 147:

    quisquis ille, sileatur,

    Plin. Ep. 8, 22, 4; cf. Tac. Agr. 41.— Part. pass. as subst.: sĭlenda, ōrum, mysteries, secrets, Liv. 39, 10, 5; cf. Curt. 6, 25, 3.—
    (δ).
    With rel.clause:

    quā tulerit mercede, silet,

    Ov. M. 7, 688.—
    * (ε).
    With obj.-clause: ut sileat verbum facere, Auct. B. Hisp. 3, 7.—
    2.
    Of things (mostly poet.):

    intempesta silet nox,

    Verg. G. 1, 247:

    silet aequor,

    id. E. 9, 57:

    mare,

    Val. Fl. 7, 542:

    immotae frondes,

    Ov. M. 7, 187:

    umidus aër,

    id. ib.:

    aura,

    Col. 2, 21, 5:

    venti,

    id. 12, 25, 4:

    tranquillo silet immotāque attollitur undā Campus,

    Verg. A. 5, 127; cf.:

    silent late loca,

    id. ib. 9, 190:

    tempus erat quo cuncta silent,

    Ov. M. 10, 446; cf. also infra P. a.—Act.:

    si chartae sileant quod bene feceris,

    Hor. C. 4, 8, 21.—
    II.
    Transf., to be still or quiet (opp. to being in action), to remain inactive, to rest, cease (in class. prose, for the most part only of things; cf.

    quiesco): et cycnea mele Phoebeaque Carmina consimili ratione oppressa silerent,

    Lucr. 2, 506:

    silent diutius Musae Varronis quam solebant,

    Cic. Ac. 1, 1, 2:

    silent leges inter arma,

    id. Mil. 4, 10:

    si quando ambitus sileat,

    id. Leg. 3, 17, 39:

    ne sileret sine fabulis hilaritas,

    Petr. 110, 6.—Of persons:

    fixaque silet Gradivus in hastā,

    Val. Fl. 4, 281:

    nec ceterae nationes silebant (with arma movere),

    Tac. H. 3, 47.—Hence, sĭlens, entis (abl. silente;

    but -ti,

    Liv. 23, 35, 18 al.; Ov. M. 4, 84; neutr. plur. silenta loca, Laev. ap. Gell. 19, 7, 7; gen. plur. ( poet.) silentum, Verg. A. 6, 432; Ov. M. 5, 356 al.), P. a., still, calm, quiet, silent:

    nocte silenti,

    Ov. M. 4, 84; Verg. A. 4, 527:

    silenti nocte,

    Liv. 26, 5, 9;

    Petr. poët. 89, 2, 32: silente nocte,

    Tib. 1, 5, 16:

    silente caelo,

    Plin. 18, 28, 69, § 279:

    silenti agmine ducam vos,

    Liv. 25, 38; so,

    silenti agmine,

    id. 31, 38 fin.; 35, 4:

    per lucos silentes,

    Verg. G. 1, 476:

    vultu defixus uterque silenti,

    Val. Fl. 7, 407:

    umbrae silentes,

    i. e. the dead, Verg. A. 6, 264;

    called populus silens,

    Claud. Rapt. Pros. 2, 237; more freq. as subst.: sĭlentes, um, comm., the dead:

    umbrae silentum,

    Ov. M. 15, 797; so,

    rex silentum,

    id. ib. 5, 356:

    sedes,

    id. ib. 15, 772; Val. Fl. 1, 750; cf.:

    Aeacus jura silentibus illic Reddit,

    Ov. M. 13, 25.—The Pythagoreans were also called Silentes for the five years during which they were to listen to the instructions of Pythagoras:

    coetus silentum,

    Ov. M. 15, 66;

    hence, silentes anni, these five years of the Pythagoreans,

    Claud. Cons. Mall. Theod. 157: luna silenti, not shining, i. e. at the end of the month, Cato, R. R. 29; 40; 50; Col. 2, 10, 11; cf. Plin. 16, 39, 74, § 190:

    sarmentum,

    not yet shooting forth, Col. 4, 29, 1:

    vineae,

    id. 4, 27, 1:

    surculi,

    id. 11, 2, 26:

    flos,

    id. 12, 7, 1:

    ova,

    in which the chicks do not yet move, id. 8, 5, 15.—With ab:

    dies silens a ventis,

    Col. 4, 29, 5.—Hence, adv.: sĭlenter, silently, Juvenc. 3, 462; Vulg. 1, Reg. 24, 5.

    Lewis & Short latin dictionary > silentes

  • 6 sileo

    sĭlĕo, ŭi ( perf. pass. silitum est, Aug. Civ. Dei, 16, 2), 2, v. n. and a. [cf. Goth. silan, ana-silan, to be silent; Germ. seltsam, selten], to be noiseless, still, or silent, to keep silence; act., not to speak of, to keep silent respecting a thing (class.; stronger than tacere).
    I.
    Lit.
    (α).
    Absol.:

    silete et tacete atque animum advortite,

    Plaut. Poen. prol. 3; id. Capt. 3, 1, 20:

    optimum quemque silere,

    Liv. 39, 27 fin.:

    muta silet virgo,

    Ov. M. 10, 389:

    lingua, sile,

    id. P. 2, 2, 61:

    sedentibus ac silentibus cunctis,

    Suet. Claud. 21:

    obstrepentes forte ranas silere jussit,

    id. Aug. 94.—
    (β).
    With de:

    cum ceteri de nobis silent,

    Cic. Sull. 29, 80:

    de dracone silet,

    id. Div. 2, 30, 65:

    de re publicā ut sileremus,

    id. Brut. 42, 157; cf. id. ib. 76, 266; cf. Fabri ad Sall. J. 19, 2.— Impers. pass.:

    de jurgio siletur,

    Ter. Phorm. 5, 2, 13; Cic. Div. in Caecil. 10, 32; Sall. C. 2, 8: usque ab Abraham de justorum aliquorum commemoratione silitum est, Aug. Civ. Dei, 16, 2.—
    (γ).
    With acc.:

    quae hoc tempore sileret omnia,

    Cic. Clu. 6, 18:

    tu hoc silebis,

    id. Att. 2, 18, 3:

    neque te silebo, Liber,

    Hor. C. 1, 12, 21; cf. id. ib. 4, 9, 31:

    fortia facta,

    Ov. M. 12, 575:

    alium silere quod voles,

    Sen. Hippol. 876:

    nulla me tellus silet,

    id. Herc. Oet. 39; cf.:

    facti culpa silenda mihi,

    Ov. Tr. 2, 208.— Pass.:

    ea res siletur,

    Cic. Fl. 3, 6:

    quod ego praetermitto et facile patior sileri,

    id. Cat. 1, 6, 14:

    ne nunc quidem post tot saecula sileantur,

    Liv. 27, 10, 7:

    per quem tria verba silentur,

    Ov. F. 1, 47:

    mala causa silenda est,

    id. P. 3, 1, 147:

    quisquis ille, sileatur,

    Plin. Ep. 8, 22, 4; cf. Tac. Agr. 41.— Part. pass. as subst.: sĭlenda, ōrum, mysteries, secrets, Liv. 39, 10, 5; cf. Curt. 6, 25, 3.—
    (δ).
    With rel.clause:

    quā tulerit mercede, silet,

    Ov. M. 7, 688.—
    * (ε).
    With obj.-clause: ut sileat verbum facere, Auct. B. Hisp. 3, 7.—
    2.
    Of things (mostly poet.):

    intempesta silet nox,

    Verg. G. 1, 247:

    silet aequor,

    id. E. 9, 57:

    mare,

    Val. Fl. 7, 542:

    immotae frondes,

    Ov. M. 7, 187:

    umidus aër,

    id. ib.:

    aura,

    Col. 2, 21, 5:

    venti,

    id. 12, 25, 4:

    tranquillo silet immotāque attollitur undā Campus,

    Verg. A. 5, 127; cf.:

    silent late loca,

    id. ib. 9, 190:

    tempus erat quo cuncta silent,

    Ov. M. 10, 446; cf. also infra P. a.—Act.:

    si chartae sileant quod bene feceris,

    Hor. C. 4, 8, 21.—
    II.
    Transf., to be still or quiet (opp. to being in action), to remain inactive, to rest, cease (in class. prose, for the most part only of things; cf.

    quiesco): et cycnea mele Phoebeaque Carmina consimili ratione oppressa silerent,

    Lucr. 2, 506:

    silent diutius Musae Varronis quam solebant,

    Cic. Ac. 1, 1, 2:

    silent leges inter arma,

    id. Mil. 4, 10:

    si quando ambitus sileat,

    id. Leg. 3, 17, 39:

    ne sileret sine fabulis hilaritas,

    Petr. 110, 6.—Of persons:

    fixaque silet Gradivus in hastā,

    Val. Fl. 4, 281:

    nec ceterae nationes silebant (with arma movere),

    Tac. H. 3, 47.—Hence, sĭlens, entis (abl. silente;

    but -ti,

    Liv. 23, 35, 18 al.; Ov. M. 4, 84; neutr. plur. silenta loca, Laev. ap. Gell. 19, 7, 7; gen. plur. ( poet.) silentum, Verg. A. 6, 432; Ov. M. 5, 356 al.), P. a., still, calm, quiet, silent:

    nocte silenti,

    Ov. M. 4, 84; Verg. A. 4, 527:

    silenti nocte,

    Liv. 26, 5, 9;

    Petr. poët. 89, 2, 32: silente nocte,

    Tib. 1, 5, 16:

    silente caelo,

    Plin. 18, 28, 69, § 279:

    silenti agmine ducam vos,

    Liv. 25, 38; so,

    silenti agmine,

    id. 31, 38 fin.; 35, 4:

    per lucos silentes,

    Verg. G. 1, 476:

    vultu defixus uterque silenti,

    Val. Fl. 7, 407:

    umbrae silentes,

    i. e. the dead, Verg. A. 6, 264;

    called populus silens,

    Claud. Rapt. Pros. 2, 237; more freq. as subst.: sĭlentes, um, comm., the dead:

    umbrae silentum,

    Ov. M. 15, 797; so,

    rex silentum,

    id. ib. 5, 356:

    sedes,

    id. ib. 15, 772; Val. Fl. 1, 750; cf.:

    Aeacus jura silentibus illic Reddit,

    Ov. M. 13, 25.—The Pythagoreans were also called Silentes for the five years during which they were to listen to the instructions of Pythagoras:

    coetus silentum,

    Ov. M. 15, 66;

    hence, silentes anni, these five years of the Pythagoreans,

    Claud. Cons. Mall. Theod. 157: luna silenti, not shining, i. e. at the end of the month, Cato, R. R. 29; 40; 50; Col. 2, 10, 11; cf. Plin. 16, 39, 74, § 190:

    sarmentum,

    not yet shooting forth, Col. 4, 29, 1:

    vineae,

    id. 4, 27, 1:

    surculi,

    id. 11, 2, 26:

    flos,

    id. 12, 7, 1:

    ova,

    in which the chicks do not yet move, id. 8, 5, 15.—With ab:

    dies silens a ventis,

    Col. 4, 29, 5.—Hence, adv.: sĭlenter, silently, Juvenc. 3, 462; Vulg. 1, Reg. 24, 5.

    Lewis & Short latin dictionary > sileo

  • 7 sileo

    sileo, uī, ēre (zu Wz. sē (i), nachlassen, gotisch ana-silan, nachlassen, still werden), lautlos-, still sein, schweigen, mit folg. Objekt = in bezug auf etw., von etw. schweigen, etw. verschweigen, I) eig.: 1) v. Pers.: a) ganz absol. od. m. de u. Abl.: silete et tacete, Plaut.: silens ac prope mutum agmen incessisse, Liv.: sedentibus ac silentibus cunctis, Suet.: optimum quemque silere, Liv. – ceteri de nobis silent, Cic.: sileremus de re publica, Cic. – impers., de iurgio siletur, Ter.: silebitur toto iudicio de maximis illius furtis, Cic. ( aber Augustin. de civ. dei 16, 2, 3. p. 124, 24 D.2 jetzt silentium est, s. silentiumno. I, A). – Partiz. silēns, schweigend, schweigsam, still, umbrae silentes (der Verstorbenen), Verg.: u. so animae silentes, Prop., u. sil. populus, Claud. – subst., silentes, die Schweigenden, α) = die Toten in der Unterwelt, rex silentum (v. Pluto), Ov. u. Claud.: sedes silentum, Ov.: concilium silentum, Verg.: pia turba silentum, Val. Flacc.: umbrae silentum, Ov.: coetus silentum, Lucan. 6, 513. – β) die Pythagoreer, coetus silentum, Ov. met. 15, 66. – b) m. Acc.: tu hoc silebis, Cic.: ut alia sileam, Oros.: neque te silebo, Liber, Hor.: s. fortia facta, Ov. – im Passiv, res siletur, Cic.: vir neque silendus neque dicendus sine cura, Vell.: quae (tempora) sileri Agricolam non sinerent, von A. zu schweigen, Tac.: sileantur fraudenturve laude suā, Liv. – Partiz. subst., silenda, ōrum, n., zu verschweigende Dinge, Geheimnisse, Mysterien, Liv. 39, 10, 5: verb. arcana et silenda, Curt. 6, 7 (25), 3. – c) m. Infin.: ut sileat verbum facere, Auct. b. Hisp. 3, 7. – 2) von Lebl.: silet aura, silent venti, Colum.: silet aër, Ov.: silet nox, Verg.: silet aequor, Verg., mare, Val. Flacc.: silent immotae frondes, Ov.: materia silens, vom nicht knackenden Holze, Plin. – m. folg. Relativsatz, si chartae sileant quod bene feceris, Hor. carm. 4, 8, 21. – Partiz. silēns, schweigend, schweigsam, ruhig, still, silentes venti, Plin.: sil. nox, Verg.: nocte silente od. silenti, Tibull., Ov. u. Liv.: luna silens, Plin.: silente od. silenti lunā (Ggstz. plenā lunā), Cato u. Plin.: silente caelo, Plin.: silenti agmine, Liv.: aerarium silens (friedlich) et quietum, Plin. pan.: silentes anni, die Jahre des Stillschweigens bei den Pythagoreern, Claud.: vineae silentes, noch nicht ausschlagende, Colum.: u. so surculi, sarmentum, Colum.: silentia ova, in denen die Küchlein sich noch nicht bewegen, Colum. – mit ab u. Abl., dies silens a ventis, ein windstiller, Colum. 4, 29, 5. – m. Acc. neutr. statt des Adv., Bauli magnum silentes, in tiefes Schweigen gehüllte, Symm. epist. 1, 8. – II) übtr., still-, untätig sein, ruhen, feiern, aufhören, a) v. Pers.: silent diutius Musae Varronis quam solebant, Cic.: nec ceterae nationes silebant, Tac.: fixa silet Gradivus in hasta, Val. Flacc. – b) von Lebl.: silent leges inter arma, Cic.: si quando ambitus sileat, Cic.: silent carmina, Lucr.: ne sileret sine fabulis hilaritas, Petron. – / Part. Praes. im Abl. Sing. gew. silente; doch auch silenti, wie Cato r. r. 40 (41), 1. Liv. 23, 35, 18 u.a. Ov. met. 4, 84. – synk. Nom. Plur. silenta (loca), Laev. fr. 15 M. ( bei Gell. 19, 7, 7): synkop. Genet. Plur. silentum, Verg. Aen. 6, 432 u. catal. 11, 46. Ov. met. 5, 356 u.a. Prop. 3, 12, 33.

    lateinisch-deutsches > sileo

  • 8 enuntio

    ēnuntĭo (ēnuncĭo), āre, āvi, ātum - tr. - [st2]1 [-] énoncer, prononcer, articuler, exprimer, exposer, expliquer. [st2]2 [-] dévoiler, découvrir, révéler, faire connaître, avertir, informer, annoncer.    - silenda enuntiare, Liv.: faire savoir ce qu'il fallait taire.    - mysteria enuntiare, Cic.: dévoiler des mystères.    - ne quis enuntiaret inter se sanxerunt, Caes.: chacun s’engagea à ne rien divulguer.    - masculino genere cor enuntiavit Ennius, Gell.: Ennius a employé le mot cor au masculin.    - litteras enuntiare, Quint.: articuler les lettres.
    * * *
    ēnuntĭo (ēnuncĭo), āre, āvi, ātum - tr. - [st2]1 [-] énoncer, prononcer, articuler, exprimer, exposer, expliquer. [st2]2 [-] dévoiler, découvrir, révéler, faire connaître, avertir, informer, annoncer.    - silenda enuntiare, Liv.: faire savoir ce qu'il fallait taire.    - mysteria enuntiare, Cic.: dévoiler des mystères.    - ne quis enuntiaret inter se sanxerunt, Caes.: chacun s’engagea à ne rien divulguer.    - masculino genere cor enuntiavit Ennius, Gell.: Ennius a employé le mot cor au masculin.    - litteras enuntiare, Quint.: articuler les lettres.
    * * *
        Enuntio, enuntias, enuntiare. Cic. Dire, Proferer, Prononcer.
    \
        Enuntiare, Diuulgare. Plancus. Reveler, Divulguer, Publier.

    Dictionarium latinogallicum > enuntio

  • 9 sileo

    sileo, uī, ēre (zu Wz. sē (i), nachlassen, gotisch ana- silan, nachlassen, still werden), lautlos-, still sein, schweigen, mit folg. Objekt = in bezug auf etw., von etw. schweigen, etw. verschweigen, I) eig.: 1) v. Pers.: a) ganz absol. od. m. de u. Abl.: silete et tacete, Plaut.: silens ac prope mutum agmen incessisse, Liv.: sedentibus ac silentibus cunctis, Suet.: optimum quemque silere, Liv. – ceteri de nobis silent, Cic.: sileremus de re publica, Cic. – impers., de iurgio siletur, Ter.: silebitur toto iudicio de maximis illius furtis, Cic. ( aber Augustin. de civ. dei 16, 2, 3. p. 124, 24 D.2 jetzt silentium est, s. silentium no. I, A). – Partiz. silēns, schweigend, schweigsam, still, umbrae silentes (der Verstorbenen), Verg.: u. so animae silentes, Prop., u. sil. populus, Claud. – subst., silentes, die Schweigenden, α) = die Toten in der Unterwelt, rex silentum (v. Pluto), Ov. u. Claud.: sedes silentum, Ov.: concilium silentum, Verg.: pia turba silentum, Val. Flacc.: umbrae silentum, Ov.: coetus silentum, Lucan. 6, 513. – β) die Pythagoreer, coetus silentum, Ov. met. 15, 66. – b) m. Acc.: tu hoc silebis, Cic.: ut alia sileam, Oros.: neque te silebo, Liber, Hor.: s. fortia facta, Ov. – im Passiv, res siletur, Cic.: vir neque silendus neque dicendus sine cura, Vell.: quae (tempora) sileri Agricolam non sinerent, von A. zu schweigen, Tac.: sileantur fraudenturve laude suā, Liv. –
    ————
    Partiz. subst., silenda, ōrum, n., zu verschweigende Dinge, Geheimnisse, Mysterien, Liv. 39, 10, 5: verb. arcana et silenda, Curt. 6, 7 (25), 3. – c) m. Infin.: ut sileat verbum facere, Auct. b. Hisp. 3, 7. – 2) von Lebl.: silet aura, silent venti, Colum.: silet aër, Ov.: silet nox, Verg.: silet aequor, Verg., mare, Val. Flacc.: silent immotae frondes, Ov.: materia silens, vom nicht knackenden Holze, Plin. – m. folg. Relativsatz, si chartae sileant quod bene feceris, Hor. carm. 4, 8, 21. – Partiz. silēns, schweigend, schweigsam, ruhig, still, silentes venti, Plin.: sil. nox, Verg.: nocte silente od. silenti, Tibull., Ov. u. Liv.: luna silens, Plin.: silente od. silenti lunā (Ggstz. plenā lunā), Cato u. Plin.: silente caelo, Plin.: silenti agmine, Liv.: aerarium silens (friedlich) et quietum, Plin. pan.: silentes anni, die Jahre des Stillschweigens bei den Pythagoreern, Claud.: vineae silentes, noch nicht ausschlagende, Colum.: u. so surculi, sarmentum, Colum.: silentia ova, in denen die Küchlein sich noch nicht bewegen, Colum. – mit ab u. Abl., dies silens a ventis, ein windstiller, Colum. 4, 29, 5. – m. Acc. neutr. statt des Adv., Bauli magnum silentes, in tiefes Schweigen gehüllte, Symm. epist. 1, 8. – II) übtr., still-, untätig sein, ruhen, feiern, aufhören, a) v. Pers.: silent diutius Musae Varronis quam solebant, Cic.: nec ceterae nationes silebant, Tac.: fixa silet Gradivus in hasta, Val. Flacc. – b) von
    ————
    Lebl.: silent leges inter arma, Cic.: si quando ambitus sileat, Cic.: silent carmina, Lucr.: ne sileret sine fabulis hilaritas, Petron. – Part. Praes. im Abl. Sing. gew. silente; doch auch silenti, wie Cato r. r. 40 (41), 1. Liv. 23, 35, 18 u.a. Ov. met. 4, 84. – synk. Nom. Plur. silenta (loca), Laev. fr. 15 M. ( bei Gell. 19, 7, 7): synkop. Genet. Plur. silentum, Verg. Aen. 6, 432 u. catal. 11, 46. Ov. met. 5, 356 u.a. Prop. 3, 12, 33.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > sileo

  • 10 enuntio

    ē-nūntio, āvī, ātum, āre
    1) высказывать, выражать (aliquid per ambitum verborum Su; aliquid verbis C); произносить ( litteras Q)
    3) сообщать, разглашать, разбалтывать (mysteria C; silenda L)

    Латинско-русский словарь > enuntio

  • 11 arcanus

    arcānus, a, um (arca, arceo), urspr. verschlossen; übtr., I) verschwiegen, von Menschen, Plaut. u. Plin.: poet., nox, schweigsame Nacht, Ov. – II) geheim, heimlich, quicum arcana, quicum occulta omnia, Cic.: arcana consilia, Liv.: arcanum et occultum scelus, Curt.: arc. terror (Grauen), Tac. – bes. auch in der Religionsspr. von den geheimen, nicht auszusprechenden Gegenständen, sacra, Ov. u. Tac. – Dah. a) subst., arcānum, ī, n., das Geheimnisvolle, Geheimnis, evulgato imperii arcano, das Geheimnis der Herrschaft, Tac.: prodere arcanum, Iuven. 9, 115. – gew. im Plur., arcana imperii od. dominationis, die geheimen Prinzipien des monarchischen Regiments, Tac.: arcana et silenda afferre, Curt.: arcana credere libris, Hor.: arcana eius elicere, Liv.: Iovis arcanis admissus, Mitwisser um die G. des J., Hor. – b) adv., arcānō, im Geheimen, heimlich, arcano tibi ego hoc dico, Plaut.: hunc (librum) lege arc. convivis tuis, Cic.: arc. cum paucis familiaribus suis colloquitur, Caes. – Compar. arcanius, Col. 3, 2, 22.

    lateinisch-deutsches > arcanus

  • 12 enuntio

    ē-nūntio, āvī, ātum, āre, I) mitteilen, berichten, gew. im üblen Sinne = ausplaudern, ausschwatzen, verraten, quod ne enuntiarem quoiquam neu facerem palam, Plaut.: en. mysteria, Cic.: silenda, Liv.: rem Helvetiis per indicium, Caes.: Ciceroni dolum per Fulviam, Sall.: nam equidem nullo umquam periculo compellar, quae reticenda accepi, haec ad profanos enuntiare, Apul.: m. folg. indir. Fragesatz, plane quid sentiam enuntiabo apud homines familiarissimos, Cic.: enuntiare consuli satis habuit, quā noctis horā egressurus hostis foret, Liv.- scheinbar absol., orare coepit, ne enuntiaret, Nep.: iureiurando, ne quis enuntiaret, inter se sanxerunt, Caes. – II) aussprechen, mit Worten ausdrücken, a) übh.: alqd verbis, Cic.: litteras, aussprechen, Quint.: versum Graecum Latine, Apul.: breviter enuntiatae sententiae, Cic.: omnis sermo, quo voluntas aliqua enuntiatur (kundgegeben wird), Quint. – b) als log. t. t., aussagen, prädizieren, Cic. Acad. 2, 95 u. de fat. 19.

    lateinisch-deutsches > enuntio

  • 13 austragen

    austragen, I) heraustragen: A) eig.: efferre; exportare. – sich au. lassen (in einer Sänfte), lecticā gestari: sich von acht Trägern (in einer Sänfte) au. lassen, vectari octaphoro. – B) uneig., unter die Leute bringen: efferre foras od. in vulgus. proferre foras. auch bl. efferre od. proferre. – enuntiare foras, auch bl. enuntiare [309]( gleichs. ausmelden, z. B. silenda). – evulgare. divulgare (unter die Leute bringen, veröffentlichen übh.). – aliis narrare (andern erzählen). – jmd. au., alqm differre rumoribus; traducere alqm per ora hominum; sinistris rumoribus carpere alqm; probris lacerare alcis famam (beschimpfend): sich au. lassen, mittere se in ora populi, in fabulas sermonesque. – ausgetragen werden, s. auskommen no. I, c. – II) = ausmachen, betragen, w. s.

    deutsch-lateinisches > austragen

  • 14 arcanus

    arcānus, a, um (arca, arceo), urspr. verschlossen; übtr., I) verschwiegen, von Menschen, Plaut. u. Plin.: poet., nox, schweigsame Nacht, Ov. – II) geheim, heimlich, quicum arcana, quicum occulta omnia, Cic.: arcana consilia, Liv.: arcanum et occultum scelus, Curt.: arc. terror (Grauen), Tac. – bes. auch in der Religionsspr. von den geheimen, nicht auszusprechenden Gegenständen, sacra, Ov. u. Tac. – Dah. a) subst., arcānum, ī, n., das Geheimnisvolle, Geheimnis, evulgato imperii arcano, das Geheimnis der Herrschaft, Tac.: prodere arcanum, Iuven. 9, 115. – gew. im Plur., arcana imperii od. dominationis, die geheimen Prinzipien des monarchischen Regiments, Tac.: arcana et silenda afferre, Curt.: arcana credere libris, Hor.: arcana eius elicere, Liv.: Iovis arcanis admissus, Mitwisser um die G. des J., Hor. – b) adv., arcānō, im Geheimen, heimlich, arcano tibi ego hoc dico, Plaut.: hunc (librum) lege arc. convivis tuis, Cic.: arc. cum paucis familiaribus suis colloquitur, Caes. – Compar. arcanius, Col. 3, 2, 22.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > arcanus

  • 15 enuntio

    ē-nūntio, āvī, ātum, āre, I) mitteilen, berichten, gew. im üblen Sinne = ausplaudern, ausschwatzen, verraten, quod ne enuntiarem quoiquam neu facerem palam, Plaut.: en. mysteria, Cic.: silenda, Liv.: rem Helvetiis per indicium, Caes.: Ciceroni dolum per Fulviam, Sall.: nam equidem nullo umquam periculo compellar, quae reticenda accepi, haec ad profanos enuntiare, Apul.: m. folg. indir. Fragesatz, plane quid sentiam enuntiabo apud homines familiarissimos, Cic.: enuntiare consuli satis habuit, quā noctis horā egressurus hostis foret, Liv.- scheinbar absol., orare coepit, ne enuntiaret, Nep.: iureiurando, ne quis enuntiaret, inter se sanxerunt, Caes. – II) aussprechen, mit Worten ausdrücken, a) übh.: alqd verbis, Cic.: litteras, aussprechen, Quint.: versum Graecum Latine, Apul.: breviter enuntiatae sententiae, Cic.: omnis sermo, quo voluntas aliqua enuntiatur (kundgegeben wird), Quint. – b) als log. t. t., aussagen, prädizieren, Cic. Acad. 2, 95 u. de fat. 19.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > enuntio

  • 16 (prae-for)

        (prae-for) fātus, ārī, dep.,    to say beforehand, utter in advance, premise, preface: in parte operis mei licet mihi praefari, quod, etc., L.: quae de deorum naturā praefati sumus, etc.: arcana se et silenda adferre praefatus, Cu.: honorem, i. e. to begin by saying, ‘I speak with deference:’ Talia praefantes, foretelling, Ct.—To utter a preliminary prayer, address in prayer beforehand: maiores nostri omnibus rebus agendis Quod bonum, faustum, felix fortunatumque esset, praefabantur: carminibus, say in verse beforehand, L.—To invoke: divos, V.

    Latin-English dictionary > (prae-for)

  • 17 sileō

        sileō uī, —, ēre,    to be noiseless, be still, be silent, keep silence, not speak of, keep silent about, suppress: optimum quemque, L.: Lingua, sile, O.: de nobis: de iurgio siletur, T.: quae hoc tempore sileret omnia: facti culpa silenda mihi, O.: ea res siletur: tempora, quae sileri Agricolam non sinerent, Ta.: quod bene feceris, H.: Quā tulerit mercede, silet, O.—Poet.: intempesta silet nox, V.: Immotae frondes, O.: silent late loca, V.—To be still, keep quiet, remain inactive, rest, cease: silent diutius Musae Varronis quam solebant: silent leges inter arma: si quando ambitus sileat.
    * * *
    silere, silui, - V
    be silent, not to speak (about); be quiet; not to function

    Latin-English dictionary > sileō

  • 18 praefanda

    prae-for, fātus, 1 (old imper. praefato, Cato, R. R. 134. 1:

    praefamino,

    id. ib. 141, 2; cf. Müll. ad Fest. p. 87, 10), v. dep. n. and a.
    I.
    In gen., to say or utter beforehand, to premise, preface:

    in parte operis mei licet mihi praefari, quod, etc.,

    Liv. 21, 1, 1; Col. 10, praef. 5; 12, 50, 7; Cels. 3, 1: praefatus, de summā se republicā acturum, having first announced by edict that, etc., Suet. Caes. 28:

    quae de deorum naturā praefati sumus, etc.,

    Cic. Univ. 10 fin.:

    cum praefatus fuero, quae, etc.,

    Col. 1 prooem. fin.; Gell. 9, 15, 4:

    sibi Asiam sufficere praefatus,

    Just. 11, 5, 5:

    arcana se et silenda afferre praefatus,

    Curt. 6, 7, 3:

    is cum praefatus esset, scire, etc.,

    id. 7, 4, 9; Liv. 43, 7, 7.—
    II.
    Esp.
    A.
    In a relig. sense, to utter a preliminary prayer, to address in prayer beforehand:

    majores nostri omnibus rebus agendis Quod bonum, faustum, felix fortunatumque esset, praefabantur,

    Cic. Div. 1, 45, 102:

    pontifice maximo praefante carmen,

    Liv. 5, 41, 3: decemviri carminibus (abl.) praefarentur, should say beforehand ( = praeirent), id. 22, 1, 16 (v. Weissenb. ad h. l.): priusquam hasce fruges condantur... ture, vino Jano, Jovi, Junoni praefato, offering wine and incense, say a prayer to Janus, etc., Cato, R. R. 134, 1.—With the obj.-acc. of the deity:

    Janum Jovemque vino praefamino,

    id. ib. 141, 2:

    divos,

    Verg. A. 11, 301.—
    B.
    Si dicimus, Ille patrem strangulavit, honorem non praefamur:

    sin de Aureliā aliquid aut Lolliā, honos praefandus est,

    we do not preface it by saying, with permission, with respect be it spoken, Cic. Fam. 9, 22, 4:

    veniam,

    to ask leave before speaking, App. M. 1 init.; id. Flor. init.
    C.
    To name or cite beforehand: Aristoteles, quem in iis magnā secuturus ex parte praefandum reor, to mention or name as an authority in advance, Plin. 8, 16, 17, § 43.—
    III.
    To foretell, predict, prophesy (very rare), Cat. 64, 383.—Hence,
    A.
    praefātus, a, um, in pass. signif., mentioned or stated before (post-class.):

    condemnatus ex praefatis causis,

    Dig. 20, 4, 12:

    jura,

    ib. 10, 3, 19: sic etiam nostro praefatus habebere libro, named at the beginning, Aus. praef. 2 fin.:

    sine honoribus praefatis appellare aliquid,

    without saying, By your leave, Arn. 5, 176:

    vir praefatā reverentiā nominandus,

    Vop. Aur. 1.—Hence, subst.: praefātum, i, n., for praefatio, a preface:

    praefato opus est,

    Symm. Ep. 6, 3.—
    B.
    praefandus, a, um, P. a., for which must be asked permission or indulgence; that requires apology:

    praefandi umoris e corpore effluvium,

    Plin. 7, 51, 52, § 171.—Hence, subst.: praefanda, ōrum, n., foul expressions:

    in praefanda videmur incidere,

    Quint. 8, 3, 45.

    Lewis & Short latin dictionary > praefanda

  • 19 praefor

    prae-for, fātus, 1 (old imper. praefato, Cato, R. R. 134. 1:

    praefamino,

    id. ib. 141, 2; cf. Müll. ad Fest. p. 87, 10), v. dep. n. and a.
    I.
    In gen., to say or utter beforehand, to premise, preface:

    in parte operis mei licet mihi praefari, quod, etc.,

    Liv. 21, 1, 1; Col. 10, praef. 5; 12, 50, 7; Cels. 3, 1: praefatus, de summā se republicā acturum, having first announced by edict that, etc., Suet. Caes. 28:

    quae de deorum naturā praefati sumus, etc.,

    Cic. Univ. 10 fin.:

    cum praefatus fuero, quae, etc.,

    Col. 1 prooem. fin.; Gell. 9, 15, 4:

    sibi Asiam sufficere praefatus,

    Just. 11, 5, 5:

    arcana se et silenda afferre praefatus,

    Curt. 6, 7, 3:

    is cum praefatus esset, scire, etc.,

    id. 7, 4, 9; Liv. 43, 7, 7.—
    II.
    Esp.
    A.
    In a relig. sense, to utter a preliminary prayer, to address in prayer beforehand:

    majores nostri omnibus rebus agendis Quod bonum, faustum, felix fortunatumque esset, praefabantur,

    Cic. Div. 1, 45, 102:

    pontifice maximo praefante carmen,

    Liv. 5, 41, 3: decemviri carminibus (abl.) praefarentur, should say beforehand ( = praeirent), id. 22, 1, 16 (v. Weissenb. ad h. l.): priusquam hasce fruges condantur... ture, vino Jano, Jovi, Junoni praefato, offering wine and incense, say a prayer to Janus, etc., Cato, R. R. 134, 1.—With the obj.-acc. of the deity:

    Janum Jovemque vino praefamino,

    id. ib. 141, 2:

    divos,

    Verg. A. 11, 301.—
    B.
    Si dicimus, Ille patrem strangulavit, honorem non praefamur:

    sin de Aureliā aliquid aut Lolliā, honos praefandus est,

    we do not preface it by saying, with permission, with respect be it spoken, Cic. Fam. 9, 22, 4:

    veniam,

    to ask leave before speaking, App. M. 1 init.; id. Flor. init.
    C.
    To name or cite beforehand: Aristoteles, quem in iis magnā secuturus ex parte praefandum reor, to mention or name as an authority in advance, Plin. 8, 16, 17, § 43.—
    III.
    To foretell, predict, prophesy (very rare), Cat. 64, 383.—Hence,
    A.
    praefātus, a, um, in pass. signif., mentioned or stated before (post-class.):

    condemnatus ex praefatis causis,

    Dig. 20, 4, 12:

    jura,

    ib. 10, 3, 19: sic etiam nostro praefatus habebere libro, named at the beginning, Aus. praef. 2 fin.:

    sine honoribus praefatis appellare aliquid,

    without saying, By your leave, Arn. 5, 176:

    vir praefatā reverentiā nominandus,

    Vop. Aur. 1.—Hence, subst.: praefātum, i, n., for praefatio, a preface:

    praefato opus est,

    Symm. Ep. 6, 3.—
    B.
    praefandus, a, um, P. a., for which must be asked permission or indulgence; that requires apology:

    praefandi umoris e corpore effluvium,

    Plin. 7, 51, 52, § 171.—Hence, subst.: praefanda, ōrum, n., foul expressions:

    in praefanda videmur incidere,

    Quint. 8, 3, 45.

    Lewis & Short latin dictionary > praefor

  • 20 SECRET

    [A]
    SECRETUS (-A -UM)
    LATENS (-ENTIS)
    ABSCONDITUS (-A -UM)
    CLANDESTINUS (-A -UM)
    OCCULTUS (-A -UM)
    OBCULTUS (-A -UM)
    OBSCURUS (-A -UM)
    OPSCURUS (-A -UM)
    ABDITUS (-A -UM)
    ARCANUS (-A -UM)
    FURTIVUS (-A -UM)
    INTERIOR (-IUS)
    INTIMUS (-A -UM)
    INTUMUS (-A -UM)
    TACITUS (-A -UM)
    TECTUS (-A -UM)
    OPERTUS (-A -UM)
    ABSCONSUS (-A -UM)
    APSCONDITUS (-A -UM)
    APSCONSUS (-A -UM)
    APSTRUSUS (-A -UM)
    CLANCULARIUS (-A -UM)
    LATEBROS (-OSIS)
    [N]
    SECRETUM (-I) (N)
    CELATUM (-I) (N)
    COMMISSUM (-I) (N)
    CONMISSUM (-I) (N)
    SILENDA (-ORUM) (PL)
    TACITUM (-I) (N)
    ABDITUM (-I) (N)
    ABSCONDITUM (-I) (N)
    APSCONDITUM (-I) (N)
    CELAMENTUM (-I) (N)
    - IN SECRET
    - KEEPING SECRET
    - KEEP SECRET
    - KEEP SECRET FROM SMB.
    - MAKE NO SECRET OF
    - SECRETS

    English-Latin dictionary > SECRET

См. также в других словарях:

  • Silenda — est une compagnie de danse fondée en 1994 à la suite du duo fondateur Festina lente. Elle est basée à Caen. Historique Le travail de Laura Simi et Damiano Foà est centré sur une pensée physique, tels des « collectionneurs de… …   Wikipédia en Français

  • Овидий — (Публий Овидий Назон) один из самых даровитых римских поэтов, род. в 43 г. до Р. Х. (711 по основании Рима) в городе Сульмоне, в стране пелигнов, небольшого народа сабелльского племени, обитавшего к востоку от Лациума, в гористой части Средней… …   Энциклопедический словарь Ф.А. Брокгауза и И.А. Ефрона

  • Овидий, Публий Назон — Овидий Ovidius Овидий в Хрониках Нуремберга. Имя при рождении: Публий Овидий Назон Дата рождения: 43 год до н. э. Дата смерти: 17 год н. э. Род деятельности …   Википедия

  • Овидий — Ovidius Овидий в Хрониках Нуремберга. Имя при рождении: Публий Овидий Назон Дата рождения: 43 год до н. э. Дата смерти: 17 год н. э. Род деятельности …   Википедия

  • Овидий, Публий — Овидий Ovidius Овидий в Хрониках Нуремберга. Имя при рождении: Публий Овидий Назон Дата рождения: 43 год до н. э. Дата смерти: 17 год н. э. Род деятельности …   Википедия

  • Овидий П. — Овидий Ovidius Овидий в Хрониках Нуремберга. Имя при рождении: Публий Овидий Назон Дата рождения: 43 год до н. э. Дата смерти: 17 год н. э. Род деятельности …   Википедия

  • Овидий П. Н. — Овидий Ovidius Овидий в Хрониках Нуремберга. Имя при рождении: Публий Овидий Назон Дата рождения: 43 год до н. э. Дата смерти: 17 год н. э. Род деятельности …   Википедия

  • Овидий Публий Назон — Овидий Ovidius Овидий в Хрониках Нуремберга. Имя при рождении: Публий Овидий Назон Дата рождения: 43 год до н. э. Дата смерти: 17 год н. э. Род деятельности …   Википедия

  • Публий Назон Овидий — Овидий Ovidius Овидий в Хрониках Нуремберга. Имя при рождении: Публий Овидий Назон Дата рождения: 43 год до н. э. Дата смерти: 17 год н. э. Род деятельности …   Википедия

  • Публий Овидий — Овидий Ovidius Овидий в Хрониках Нуремберга. Имя при рождении: Публий Овидий Назон Дата рождения: 43 год до н. э. Дата смерти: 17 год н. э. Род деятельности …   Википедия

  • Публий Овидий Назон — Овидий Ovidius …   Википедия

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»