Перевод: с латинского на немецкий

с немецкого на латинский

sībĭlus

  • 1 sibilus

    1. sībilus, a, um, zischend, pfeifend, colla (der Schlange), Verg.: so auch ora, Verg.: coma torvae frontis, des Pan, Val. Flacc.
    ————————
    2. sībilus, ī, m. (Plur. sibili u. bei Dicht. sibila), ( gotisch swiglōn, pfeifen, ahd. sweglōn, die Flöte), das Zischen, Säuseln, Sausen, Pfeifen, sibila stridentis teli, Sil.: calamorum, Lucr.: austri, Verg.: aurae tenuis (Nom.), Lact.: rudentum, Pacuv. tr. fr. u. Cael. in Cic. ep.: der Hirtenflöte, Ov.: der Schlange, serpentum sibilus, Prob.: sibila dare, Ov., od. torquere, Val. Flacc.: sibilum edere (v. Lebl.), Cels. – v. leb. Wesen, das Zischen (Pfeifen), sibilo signum dare, Liv.: sibilo allectari (v. Rindern), Colum.: quotiens retentum spiritum remiserunt, sibilos (audio) et acerbissimas respirationes, Sen. – bes. das mißbilligende, verspottende Zischen (Pfeifen), das Auszischen (Auspfeifen), Ggstz. plausus, Sen. ep. 102, 9: sibilum metuis? Cic.: sibili vulgi, Cic.: intactus ab sibilo, Cael. in Cic. ep.: sibilis conscindi, Cic.: sibilis alqm explodere, Cic. (u. so per sibilos explodi, Amm.). – Archaist. Abl. sibilu, Sisenn. hist. 12. fr. 131 ( bei Prisc. 6, 79). – Nbf. sibilum, Gloss. III, 84, 28. – Nbf. sifilum, Prisc. 1, 46; vgl. Löwe Prodr. p. 422.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > sibilus

  • 2 sibilus [2]

    2. sībilus, ī, m. (Plur. sibili u. bei Dicht. sibila), ( gotisch swiglōn, pfeifen, ahd. sweglōn, die Flöte), das Zischen, Säuseln, Sausen, Pfeifen, sibila stridentis teli, Sil.: calamorum, Lucr.: austri, Verg.: aurae tenuis (Nom.), Lact.: rudentum, Pacuv. tr. fr. u. Cael. in Cic. ep.: der Hirtenflöte, Ov.: der Schlange, serpentum sibilus, Prob.: sibila dare, Ov., od. torquere, Val. Flacc.: sibilum edere (v. Lebl.), Cels. – v. leb. Wesen, das Zischen (Pfeifen), sibilo signum dare, Liv.: sibilo allectari (v. Rindern), Colum.: quotiens retentum spiritum remiserunt, sibilos (audio) et acerbissimas respirationes, Sen. – bes. das mißbilligende, verspottende Zischen (Pfeifen), das Auszischen (Auspfeifen), Ggstz. plausus, Sen. ep. 102, 9: sibilum metuis? Cic.: sibili vulgi, Cic.: intactus ab sibilo, Cael. in Cic. ep.: sibilis conscindi, Cic.: sibilis alqm explodere, Cic. (u. so per sibilos explodi, Amm.). – / Archaist. Abl. sibilu, Sisenn. hist. 12. fr. 131 ( bei Prisc. 6, 79). – Nbf. sibilum, Gloss. III, 84, 28. – Nbf. sifilum, Prisc. 1, 46; vgl. Löwe Prodr. p. 422.

    lateinisch-deutsches > sibilus [2]

  • 3 sibilus [1]

    1. sībilus, a, um, zischend, pfeifend, colla (der Schlange), Verg.: so auch ora, Verg.: coma torvae frontis, des Pan, Val. Flacc.

    lateinisch-deutsches > sibilus [1]

  • 4 plausus

    plausus, ūs, m. (plaudo), das Klatschen, das Getöse, das durch Zusammenschlagen zweier Körper entsteht, I) im allg.: plausum dare pennis, Verg.: plausus acris, Plin.: ingenti sonuerunt omnia plausu, Verg.: laterum, v. den Haushähnen, Plin.; u. v. dens., plausu premunt alas, Enn.: palma cum palma collata plausum facit, Sen. – II) insbes., das Beifallklatschen u. übtr. der Beifall übh. (Ggstz. sibilus), accipere plausum, Cic.: captare plausus, Cic.: a multitudine maximo clamore atque plausu in rostris collocari, Cic.: comprimitur plausus ipsā admiratione, Cic.: idque frequentissimo theatro incredibili clamore et plausu comprobatum (est), Cic.: in plausus consurrectum est, Phaedr.: quibus a cuncto consessu plausus est multiplex datus, Cic.: numquam desiderare plausum, Cic.: infinito fratris tui plausu dirumpitur (platzt vor Ärger über usw.), Cic.: tantus est ex omnibus spectaculis usque a Capitolio, tantus ex fori cancellis plausus excitatus, ut etc., Cic.: stantia in plausum tota theatra (te) iuvent, Prop.: quantos is plausus et clamores movet, Cic. or. fr.: Caesar cum venisset mortuo plausu, Cic.: nec plausum nec lucrum quaerere, Cic.: ex tota ista subscriptione rumorem quendam et plausum popularem quaerere, Cic.: plausus in foedissima causa quaerere, Cic.: alcis rei plausum petere, Quint.: plausus eo praemissus est, quia etc., Cic.: eius indomitos atque effrenatos furores plausu suo prosequi, Cic.

    lateinisch-deutsches > plausus

  • 5 rudens [1]

    1. rudēns, entis, m., das starke Seil, bes. Schiffsseil, Tau, um Segelstangen u. Segel anzuziehen u. zu befestigen, rudentis explicatio, Cic.: rudentum sibilus, Pacuv. fr.: stridor rudentum, Verg.: rudentum materiae, Solin.: e capillo torti rudentes (Stränge an der Katapulte u. Balliste), Vitr.: candidaque intorti sustollant vela rudentes, Catull.: dum hanc tibi quam trahis rudentem complico, Plaut.: rudentem explicuit immensum, bildl. = zählte eine un. Reihe von Tatsachen auf, Amm. 29, 1, 6. – Sprichw., rudentibus apta fortuna, an die Schiffstaue angeheftetes, folglich sehr ungewisses Glück, Cic. Tusc. 5, 40. – meton. = Schiff od. Schiffahrt, Val. Flacc. 1, 627. – / Als fem. b. Plaut. rud. 938. – Abl. Sing. gew. rudente, selten rudenti, wie Vitr. 10, 2, 4: Genet. Plur. gew. rudentum, selten rudentium, wie Vitr. 10, 12 (18), 2 u. 10, 13 (19), 6. Prud. c. Symm. 2. praef. 13.

    lateinisch-deutsches > rudens [1]

  • 6 sibilo

    sībilo, āre (sibilus), I) intr. zischen, pfeifen, im allg., Cornif. rhet.: v. Schlangen, anguis sibilat, Ov.: serpentium est sibilare, Suet. fr.: si fallo, vipera nostris sibilet in tumulis, Prop.: v. der Nachtigall, zwitschern, philomela inter frutices sibilans, Sidon. epist. 2, 2, 14: v. Pers. (auf der Straße einem Mädchen) zuzischeln, Plaut. merc. 407: sib. alci, jmdm. pfeifen (damit er kommt), Vulg. Isai. 7, 18 u. Zach. 10, 8: aber sib. super alqm, über jmd. zischen, jmd. auszischen, auspfeifen, Vulg. Ezech. 27, 36. – übtr., sibilat stridor rudentum, rauscht, Sil.: sibilat aura, Lucan.: v. glühenden Eisen im Kühltrog, ferrum in tepida submersum sibilat unda, Ov. met. 12, 279. – II) tr.: 1) etw. hervorzischen, tibia, idiomatum proprietate amissā, sibilat potius rem, quam enuntiat, Fulg. myth. 3, 9. – 2) jmd. auszischen, auspfeifen, alqm, Cic. ad Att. 2, 19, 2. Hor. sat. 1, 1, 66. – / Nbf. sifilo, Non. 531, 2.

    lateinisch-deutsches > sibilo

  • 7 sibilum

    sībilum, s. 2. sībilus /.

    lateinisch-deutsches > sibilum

  • 8 sifilo

    sīfilo, sīfilus, s. sībilo, sibilus.

    lateinisch-deutsches > sifilo

  • 9 subulo

    sūbulo, ōnis, m. (verwandt mit sibilus), I) tuskischer Name für tibicen, Flötenspieler, Enn. sat. 65; vgl. Fest. 309 (a), 2. Müller-Deecke Etrusker 2, 202. – II) eine Art Hirsche mit spitzem Geweih ohne Enden, etwa Spießer, Plin. 11, 123.

    lateinisch-deutsches > subulo

  • 10 plausus

    plausus, ūs, m. (plaudo), das Klatschen, das Getöse, das durch Zusammenschlagen zweier Körper entsteht, I) im allg.: plausum dare pennis, Verg.: plausus acris, Plin.: ingenti sonuerunt omnia plausu, Verg.: laterum, v. den Haushähnen, Plin.; u. v. dens., plausu premunt alas, Enn.: palma cum palma collata plausum facit, Sen. – II) insbes., das Beifallklatschen u. übtr. der Beifall übh. (Ggstz. sibilus), accipere plausum, Cic.: captare plausus, Cic.: a multitudine maximo clamore atque plausu in rostris collocari, Cic.: comprimitur plausus ipsā admiratione, Cic.: idque frequentissimo theatro incredibili clamore et plausu comprobatum (est), Cic.: in plausus consurrectum est, Phaedr.: quibus a cuncto consessu plausus est multiplex datus, Cic.: numquam desiderare plausum, Cic.: infinito fratris tui plausu dirumpitur (platzt vor Ärger über usw.), Cic.: tantus est ex omnibus spectaculis usque a Capitolio, tantus ex fori cancellis plausus excitatus, ut etc., Cic.: stantia in plausum tota theatra (te) iuvent, Prop.: quantos is plausus et clamores movet, Cic. or. fr.: Caesar cum venisset mortuo plausu, Cic.: nec plausum nec lucrum quaerere, Cic.: ex tota ista subscriptione rumorem quendam et plausum popularem quaerere, Cic.: plausus in foedissima causa quaerere, Cic.: alcis rei plausum petere, Quint.: plausus eo praemissus est, quia etc., Cic.: eius indo-
    ————
    mitos atque effrenatos furores plausu suo prosequi, Cic.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > plausus

  • 11 rudens

    1. rudēns, entis, m., das starke Seil, bes. Schiffsseil, Tau, um Segelstangen u. Segel anzuziehen u. zu befestigen, rudentis explicatio, Cic.: rudentum sibilus, Pacuv. fr.: stridor rudentum, Verg.: rudentum materiae, Solin.: e capillo torti rudentes (Stränge an der Katapulte u. Balliste), Vitr.: candidaque intorti sustollant vela rudentes, Catull.: dum hanc tibi quam trahis rudentem complico, Plaut.: rudentem explicuit immensum, bildl. = zählte eine un. Reihe von Tatsachen auf, Amm. 29, 1, 6. – Sprichw., rudentibus apta fortuna, an die Schiffstaue angeheftetes, folglich sehr ungewisses Glück, Cic. Tusc. 5, 40. – meton. = Schiff od. Schiffahrt, Val. Flacc. 1, 627. – Als fem. b. Plaut. rud. 938. – Abl. Sing. gew. rudente, selten rudenti, wie Vitr. 10, 2, 4: Genet. Plur. gew. rudentum, selten rudentium, wie Vitr. 10, 12 (18), 2 u. 10, 13 (19), 6. Prud. c. Symm. 2. praef. 13.
    ————————
    2. rudēns (Partiz.) s. rudo.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > rudens

  • 12 sibilo

    sībilo, āre (sibilus), I) intr. zischen, pfeifen, im allg., Cornif. rhet.: v. Schlangen, anguis sibilat, Ov.: serpentium est sibilare, Suet. fr.: si fallo, vipera nostris sibilet in tumulis, Prop.: v. der Nachtigall, zwitschern, philomela inter frutices sibilans, Sidon. epist. 2, 2, 14: v. Pers. (auf der Straße einem Mädchen) zuzischeln, Plaut. merc. 407: sib. alci, jmdm. pfeifen (damit er kommt), Vulg. Isai. 7, 18 u. Zach. 10, 8: aber sib. super alqm, über jmd. zischen, jmd. auszischen, auspfeifen, Vulg. Ezech. 27, 36. – übtr., sibilat stridor rudentum, rauscht, Sil.: sibilat aura, Lucan.: v. glühenden Eisen im Kühltrog, ferrum in tepida submersum sibilat unda, Ov. met. 12, 279. – II) tr.: 1) etw. hervorzischen, tibia, idiomatum proprietate amissā, sibilat potius rem, quam enuntiat, Fulg. myth. 3, 9. – 2) jmd. auszischen, auspfeifen, alqm, Cic. ad Att. 2, 19, 2. Hor. sat. 1, 1, 66. – Nbf. sifilo, Non. 531, 2.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > sibilo

  • 13 sibilum

    sībilum, s. 2. sibilus .

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > sibilum

  • 14 sifilo

    sīfilo, sīfilus, s. sibilo, sibilus.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > sifilo

  • 15 subulo

    sūbulo, ōnis, m. (verwandt mit sibilus), I) tuskischer Name für tibicen, Flötenspieler, Enn. sat. 65; vgl. Fest. 309 (a), 2. Müller-Deecke Etrusker 2, 202. – II) eine Art Hirsche mit spitzem Geweih ohne Enden, etwa Spießer, Plin. 11, 123.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > subulo

См. также в других словарях:

  • Sibĭlus auris — (lat.), das Ohrenklingen, s.u. Ohrtönen …   Pierer's Universal-Lexikon

  • sibilus — A sibilant rale. [L. a hissing] …   Medical dictionary

  • sibilus — …   Useful english dictionary

  • Evolución histórica del latín — Saltar a navegación, búsqueda Este artículo describe la evolución histórica del latín, especialmente los cambios que tuvieron lugar entre los siglos II dC y la aparición de las lenguas romances. Contenido 1 Del latín clásico al latín vulgar 1.1… …   Wikipedia Español

  • SIBILARE — apud Lamprid. in Commodo, c. 1. Iam in his artifex, quae stationis Imperatortae non erat, ut calices fingeret, saltaret; cantaret, sibilaret, scurram denique ostenderet: fistulâ canere est, quod pandurizare dicit Lamprid. in Heliogahalo, c. 32.… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • List of Latin words with English derivatives — This is a list of Latin words with derivatives in English (and other modern languages). Ancient orthography did not distinguish between i and j or between u and v. Many modern works distinguish u from v but not i from j. In this article both… …   Wikipedia

  • Langue romane — Langues romanes Pour les articles homonymes, voir Roman. On nomme langue romane[1] toute langue issue essentiellement du latin vulgaire (au sens étymologique de « populaire »), c est à dire la forme de latin vernaculaire utilisée pour… …   Wikipédia en Français

  • Langues Romanes — Pour les articles homonymes, voir Roman. On nomme langue romane[1] toute langue issue essentiellement du latin vulgaire (au sens étymologique de « populaire »), c est à dire la forme de latin vernaculaire utilisée pour la communication… …   Wikipédia en Français

  • Langues occitano-romanes — Langues romanes Pour les articles homonymes, voir Roman. On nomme langue romane[1] toute langue issue essentiellement du latin vulgaire (au sens étymologique de « populaire »), c est à dire la forme de latin vernaculaire utilisée pour… …   Wikipédia en Français

  • Langues romanes — Pour les articles homonymes, voir Roman. Langues romanes Région jusqu au XVe siècle : Péninsule Ibérique, France, Suisse, Italie, Balkans, actuelles Roumanie et Moldavie ; exp …   Wikipédia en Français

  • Linguistique romane — Langues romanes Pour les articles homonymes, voir Roman. On nomme langue romane[1] toute langue issue essentiellement du latin vulgaire (au sens étymologique de « populaire »), c est à dire la forme de latin vernaculaire utilisée pour… …   Wikipédia en Français

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»