-
1 sībilus
sībilus ī, m plur. sībilī, ōrum, m, poet. also sībila, ōrum, n [SIB-], a hissing, whistling: sibilo dare signum, L.: clamor tonitruum et rudentum sibilus: venientis sibilus austri, V.: serpens horrenda sibila misit, O.: Sibila dant, O.— A contemptuous hissing, hissing at, hissing off: sibilum metuis?: ei sibilum mortem videri necesse est: e scaenā sibilis explodebatur: (eum) equi repentinis sibilis extimescebant.* * *Isibila, sibilum ADJIIhissing, whistling; hiss of contempt or disfavor -
2 (sībilus)
-
3 sibilus
1.sībĭlus, i (collat. form, abl., sibilu, Sisenn. ap. Prisc. p. 715 P.—In plur. in the poets, prob. merely for the sake of the metre: sībĭla, ōrum; cf. 2. sibilus init.; but in Cic. sibili), m. [cf. siphnos, siblos, hollow; Angl. S. and Engl. sipan, sip; O. H. Germ. sip, Germ. Sieb, a sieve; regarded by the ancients as imitation of a natural sound; cf. Quint. 8, 6, 31; Auct. Her. 4, 31, 42], a hissing, a whistling (class.)I.In gen.(α).Sing., of men:(β).sibilo dare signum,
Liv. 25, 8 fin. —Of cattle:(boves) sibilo allectari,
Col. 2, 3, 2.—Of things: clamor tonitruum et rudentum sibilus, Poët. ap. Cic. Fam. 8, 2, 1:(arbor) Loquente saepe sibilum edidit coma,
Cat. 4, 12:venientis sibilus austri,
Verg. E. 5, 82: sibilu significare alicui, Sisenn. ap. Prisc. p. 715 P.—Plur., of wind instruments:II. (α).calamorum sibila,
Lucr. 5, 1382; cf.pastoria,
Ov. M. 13, 785; Stat. Th. 6, 338.—Of snakes, etc.:serpens horrenda sibila misit,
Ov. M. 3, 38:sibila dant,
id. ib. 4, 493:mittere,
id. ib. 15, 670;15, 684: sibila torsit draco,
Val. Fl. 7, 726:angues stridula fuderunt vibratis sibila linguis,
Luc. 9, 631:sibila effundere,
id. 9, 724:vibrare,
Sil. 3, 185; Corn. Sev. and Macer ap. Charis. p. 61 P.—Of a flying missile:stridentis sibila teli,
Sil. 9, 247; Val. Fl. 6, 201. —Sing.:(β).sibilum metuis?
Cic. Pis. 27, 65.—Plur.:2.e scaenā sibilis explodi,
Cic. Rosc. Com. 11, 30:aliquem sibilis consectari,
id. Att. 2, 18, 1:crebris totius contionis sibilis vexatus,
Val. Max. 7, 3, 6 ext.; Cic. Sest. 59, 126; cf.: gladiatorii sibili, id. Fragm. ap. Charis. p. 61 P.:quā dominus, quā advocati sibilis conscissi,
id. Att. 2, 19, 3. -
4 sibila
1.sībĭlus, i (collat. form, abl., sibilu, Sisenn. ap. Prisc. p. 715 P.—In plur. in the poets, prob. merely for the sake of the metre: sībĭla, ōrum; cf. 2. sibilus init.; but in Cic. sibili), m. [cf. siphnos, siblos, hollow; Angl. S. and Engl. sipan, sip; O. H. Germ. sip, Germ. Sieb, a sieve; regarded by the ancients as imitation of a natural sound; cf. Quint. 8, 6, 31; Auct. Her. 4, 31, 42], a hissing, a whistling (class.)I.In gen.(α).Sing., of men:(β).sibilo dare signum,
Liv. 25, 8 fin. —Of cattle:(boves) sibilo allectari,
Col. 2, 3, 2.—Of things: clamor tonitruum et rudentum sibilus, Poët. ap. Cic. Fam. 8, 2, 1:(arbor) Loquente saepe sibilum edidit coma,
Cat. 4, 12:venientis sibilus austri,
Verg. E. 5, 82: sibilu significare alicui, Sisenn. ap. Prisc. p. 715 P.—Plur., of wind instruments:II. (α).calamorum sibila,
Lucr. 5, 1382; cf.pastoria,
Ov. M. 13, 785; Stat. Th. 6, 338.—Of snakes, etc.:serpens horrenda sibila misit,
Ov. M. 3, 38:sibila dant,
id. ib. 4, 493:mittere,
id. ib. 15, 670;15, 684: sibila torsit draco,
Val. Fl. 7, 726:angues stridula fuderunt vibratis sibila linguis,
Luc. 9, 631:sibila effundere,
id. 9, 724:vibrare,
Sil. 3, 185; Corn. Sev. and Macer ap. Charis. p. 61 P.—Of a flying missile:stridentis sibila teli,
Sil. 9, 247; Val. Fl. 6, 201. —Sing.:(β).sibilum metuis?
Cic. Pis. 27, 65.—Plur.:2.e scaenā sibilis explodi,
Cic. Rosc. Com. 11, 30:aliquem sibilis consectari,
id. Att. 2, 18, 1:crebris totius contionis sibilis vexatus,
Val. Max. 7, 3, 6 ext.; Cic. Sest. 59, 126; cf.: gladiatorii sibili, id. Fragm. ap. Charis. p. 61 P.:quā dominus, quā advocati sibilis conscissi,
id. Att. 2, 19, 3. -
5 rudēns
rudēns entis, m a rope, line, cord, stay, halyard, sheet: clamor tonitruum et rudentum sibilus, Pac. ap. C.: laxare rudentīs, V.: rudentīs Eurus differat, H.: prenso rudente, O.—Prov.: rudentibus apta fortuna, hanging on ship's tackle, i. e. very uncertain.* * * -
6 sībilō
sībilō āre [sibilus], to hiss, whistle: (serpens) sibilat ore, V.: (ferrum Igne rubens) in tepidā submersum sibilat undā, O.: modestos homines: populus me sibilat, H.* * *sibilare, sibilavi, sibilatus Vhiss; hiss at -
7 rudens
1.rŭdens, entis ( gen. plur. rudentium, Vitr. 10, 19; Prud. adv. Symm. praef. 2; abl. rudenti, Vitr. 10, 2), m. ( fem., Plaut. Rud. 4, 3, 1) [etym. unknown; acc. to the [p. 1603] ancients from rudo, on account of the rattling; v. Non. p. 51], a rope, line, c ord (very freq. and class.; syn.: restis, funis).I.Usu., a rope, line, belonging to the standing or running rigging of a ship; a stay, halyard, sheet, etc.; plur. collect., the rigging, cordage: clamor tonitruum et rudentum sibilus, Pac. ap. Cael. ap. Cic. Fam. 8, 2, 1; cf. Varr. L. L. 5, § 7 Müll. N. cr.; and Serv. Verg. A. 1, 87 (Trag. Rel. p. 100 Rib.);B.imitated by Vergil: clamorque virum stridorque rudentum,
Verg. A. 1, 87; Plaut. Rud. 4, 3, 1; 76; 92; Cic. Div. 1, 56, 127; Quint. 10, 7, 23; Verg. A. 3, 267; 682; 10, 229; Hor. Epod. 10, 5; Ov. M. 3, 616; 11, 474; 495 et saep.— Hence,Rudens, the title of a comedy by Plautus. —C.Trop.:II.rudentem explicavit immensum,
spun a long yarn, unfolded a prodigious series of facts, Amm. 29, 1, 6. —Prov.:rudentibus apta fortuna,
a very uncertain fortune, Cic. Tusc. 5, 14, 40.—The rope of an engine of war, Vitr. 10, 17 sq.2.rŭdens, entis, Part. of rudo. -
8 sibilo
I.Neutr., to hiss, to whistle:II.imitationis hoc modo, ut majores rudere et vagire et mugire et murmurare et sibilare appellaverunt,
Auct. Her. 4, 31, 42: (serpens) sibilat ore, * Verg. A. 11, 754;so of a serpent,
Prop. 4 (5), 7, 54; Ov M. 4, 588.—Of gossips: contemplent, conspiciant omnes, nutent, nictent, sibilent, * Plaut. Merc. 2, 3, 72.—Of things:illud (ferrum igne rubens) Stridet et in trepidā submersum sibilat undā,
Ov. M. 12, 279:stridor rudentum sibilat,
whistles, Sil. 17, 258; cf.aura,
Luc. 2, 698:tempestas,
Quint. Decl. 12, 16:horrendo fragore sibilantibus armis,
Amm. 31, 12, 12.—Act., to hiss, i. e. to hiss at, hiss down a person, Cic. Att. 2, 19, 2: populus me sibilat;at mihi plaudo Ipse domi,
Hor. S. 1, 1, 66. -
9 sifilo
I.Neutr., to hiss, to whistle:II.imitationis hoc modo, ut majores rudere et vagire et mugire et murmurare et sibilare appellaverunt,
Auct. Her. 4, 31, 42: (serpens) sibilat ore, * Verg. A. 11, 754;so of a serpent,
Prop. 4 (5), 7, 54; Ov M. 4, 588.—Of gossips: contemplent, conspiciant omnes, nutent, nictent, sibilent, * Plaut. Merc. 2, 3, 72.—Of things:illud (ferrum igne rubens) Stridet et in trepidā submersum sibilat undā,
Ov. M. 12, 279:stridor rudentum sibilat,
whistles, Sil. 17, 258; cf.aura,
Luc. 2, 698:tempestas,
Quint. Decl. 12, 16:horrendo fragore sibilantibus armis,
Amm. 31, 12, 12.—Act., to hiss, i. e. to hiss at, hiss down a person, Cic. Att. 2, 19, 2: populus me sibilat;at mihi plaudo Ipse domi,
Hor. S. 1, 1, 66.
См. также в других словарях:
Sibĭlus auris — (lat.), das Ohrenklingen, s.u. Ohrtönen … Pierer's Universal-Lexikon
sibilus — A sibilant rale. [L. a hissing] … Medical dictionary
sibilus — … Useful english dictionary
Evolución histórica del latín — Saltar a navegación, búsqueda Este artículo describe la evolución histórica del latín, especialmente los cambios que tuvieron lugar entre los siglos II dC y la aparición de las lenguas romances. Contenido 1 Del latín clásico al latín vulgar 1.1… … Wikipedia Español
SIBILARE — apud Lamprid. in Commodo, c. 1. Iam in his artifex, quae stationis Imperatortae non erat, ut calices fingeret, saltaret; cantaret, sibilaret, scurram denique ostenderet: fistulâ canere est, quod pandurizare dicit Lamprid. in Heliogahalo, c. 32.… … Hofmann J. Lexicon universale
List of Latin words with English derivatives — This is a list of Latin words with derivatives in English (and other modern languages). Ancient orthography did not distinguish between i and j or between u and v. Many modern works distinguish u from v but not i from j. In this article both… … Wikipedia
Langue romane — Langues romanes Pour les articles homonymes, voir Roman. On nomme langue romane[1] toute langue issue essentiellement du latin vulgaire (au sens étymologique de « populaire »), c est à dire la forme de latin vernaculaire utilisée pour… … Wikipédia en Français
Langues Romanes — Pour les articles homonymes, voir Roman. On nomme langue romane[1] toute langue issue essentiellement du latin vulgaire (au sens étymologique de « populaire »), c est à dire la forme de latin vernaculaire utilisée pour la communication… … Wikipédia en Français
Langues occitano-romanes — Langues romanes Pour les articles homonymes, voir Roman. On nomme langue romane[1] toute langue issue essentiellement du latin vulgaire (au sens étymologique de « populaire »), c est à dire la forme de latin vernaculaire utilisée pour… … Wikipédia en Français
Langues romanes — Pour les articles homonymes, voir Roman. Langues romanes Région jusqu au XVe siècle : Péninsule Ibérique, France, Suisse, Italie, Balkans, actuelles Roumanie et Moldavie ; exp … Wikipédia en Français
Linguistique romane — Langues romanes Pour les articles homonymes, voir Roman. On nomme langue romane[1] toute langue issue essentiellement du latin vulgaire (au sens étymologique de « populaire »), c est à dire la forme de latin vernaculaire utilisée pour… … Wikipédia en Français