Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

rīxa

  • 1 rixa

    rixa, ae, f. [perh. root rig, whence ringor; the suffix -sa like noxa from noc-eo; hence, prop., the wide opening of the mouth].
    I.
    A quarrel, brawl, dispute, contest, strife, contention (class.; esp. freq. after the Aug. period;

    syn.: contentio, altercatio, disceptatio, jurgium): ecce nova turba atque rixa,

    Cic. Verr. 2, 4, 66, § 148:

    rixa ac prope proelium fuit,

    Liv. 2, 18:

    rixa sedata est,

    id. 2, 29:

    in rixā esse,

    id. 40, 14:

    in rixam ire,

    Quint. 6, 4, 13:

    sive geris jocos Seu rixam et insanos amores,

    Hor. C. 3, 21, 3:

    rixa super mero Debellata,

    id. ib. 1, 18, 8:

    Academiae nostrae cum Zenone magna rixa est,

    Cic. Fam. 9, 22, 1:

    pietatis rixa,

    Mart. 1, 37, 3:

    jurgia primum, mox rixa,

    Tac. H. 1, 64.— Plur.:

    corrupta jurgiis aut rixis disciplina,

    Tac. H. 2, 27 fin.:

    crebrae,

    id. G. 22:

    sanguineae,

    Hor. C. 1, 27, 4:

    immodicae,

    id. ib. 1, 13, 10.—Prov.: a lasso rixam quaeri, v. lassus.—
    II.
    In gen., a battle, contest (very rare):

    major cum Oceano quam cum ipsis navibus rixa,

    Flor. 3, 10, 5. —

    Of beasts: deque tuo fiet... Insatiabilibus corpore rixa lupis,

    Ov. Ib. 170; Col. 9, 15, 4; Plin. 11, 17, 18, § 58.

    Lewis & Short latin dictionary > rixa

  • 2 rixa

    rīxa, ae, f., I) der Hader = Zank, Streit bis zur Erbitterung, ja bis zu Tätlichkeiten, Rauferei, a) zwischen Menschen, Cic. u.a.: iurgia (Stichelreden) primum, mox rixa, Tac.: in rixam ire, sich zanken, Quint.: Academiae nostrae cum Zenone magna rixa est, Cic.: nobilis pietatis, Mart. – Plur., rixae immodicae, Hor.: corrupta iurgiis aut rixis disciplina, Tac.: rixarumu amator, Streithahn, Augustin. – b) zwischen Tieren, Ov., Colum. u. Plin. – II) übtr., übh. der Streit, Kampf, maior cum Oceano quam cum ipsis navibus rixa, Flor. 3, 10, 5.

    lateinisch-deutsches > rixa

  • 3 rixa

    rīxa, ae, f., I) der Hader = Zank, Streit bis zur Erbitterung, ja bis zu Tätlichkeiten, Rauferei, a) zwischen Menschen, Cic. u.a.: iurgia (Stichelreden) primum, mox rixa, Tac.: in rixam ire, sich zanken, Quint.: Academiae nostrae cum Zenone magna rixa est, Cic.: nobilis pietatis, Mart. – Plur., rixae immodicae, Hor.: corrupta iurgiis aut rixis disciplina, Tac.: rixarumu amator, Streithahn, Augustin. – b) zwischen Tieren, Ov., Colum. u. Plin. – II) übtr., übh. der Streit, Kampf, maior cum Oceano quam cum ipsis navibus rixa, Flor. 3, 10, 5.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > rixa

  • 4 rixa

        rixa ae, f    [RIC-], a quarrel, brawl, dispute, contest, strife, contention: nova: rixa sedata est, L.: rixa super mero Debellata, H.: Academiae cum Zenone: crebrae, Ta.: sanguineae, H.: Deque tuo fiet corpore rixa lupis, a battle, O.
    * * *
    violent or noisy quarrel, brawl, dispute

    Latin-English dictionary > rixa

  • 5 rixa

    rixa, ae, f. rixe, dispute, querelle, débat, lutte.
    * * *
    rixa, ae, f. rixe, dispute, querelle, débat, lutte.
    * * *
        Rixa, rixae. Cic. Noise, Riote, Estrif.

    Dictionarium latinogallicum > rixa

  • 6 rixa

    rixa rixa, ae f ссора, спор

    Латинско-русский словарь > rixa

  • 7 rixa

    rixa rixa, ae f драка

    Латинско-русский словарь > rixa

  • 8 rixa

    rīxa, ae f.
    1) ссора, драка (jurgia primum, mox r. T)

    Латинско-русский словарь > rixa

  • 9 rixa

    драка, ссора (1. 4 § 3 D. 47, 8. 1. 17 D. 48,8. 1. 20 pr. D. 44, 7). $

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > rixa

  • 10 lassus

    lassus, a, um [st2]1 [-] las, harassé, fatigué, épuisé. [st2]2 [-] affaibli, épuisé (en parl. de ch.).    - lassus aliqua re: fatigué par qqch.    - lassus opere faciundo, Plaut.: fatigué par le travail.    - a lasso rixa quaeritur, Sen.: les gens fatigués sont querelleurs.    - lassae undae: les flots affaiblis, les flots qui se calment.    - humus lassa, Ov.: terre épuisée.
    * * *
    lassus, a, um [st2]1 [-] las, harassé, fatigué, épuisé. [st2]2 [-] affaibli, épuisé (en parl. de ch.).    - lassus aliqua re: fatigué par qqch.    - lassus opere faciundo, Plaut.: fatigué par le travail.    - a lasso rixa quaeritur, Sen.: les gens fatigués sont querelleurs.    - lassae undae: les flots affaiblis, les flots qui se calment.    - humus lassa, Ov.: terre épuisée.
    * * *
        Lassus, Adiect. Terent. Las, ou lasse tant d'esprit que de corps.
    \
        Lassa terra. Plin. Qui est lasse de rapporter.

    Dictionarium latinogallicum > lassus

  • 11 turba

    turba, ae, f.    - [gr]gr. τύρϐη. [st1]1 [-] trouble (causé par un grand nombre de personnes), tumulte, désordre, confusion et bousculade (d'une foule); agitation (populaire ou révolutionnaire), émeute, sédition, perturbation.    - ecce autem nova turba atque rixa, Cic. Verr. 4, 448: mais voici un nouvel incident, une nouvelle querelle.    - quanta in turba viveremus, Cic.: dans quel désordre nous vivions.    - turbas efficere, Cic.: faire éclater des désordres. [st1]2 [-] bruit, tapage, vacarme, dispute, querelle; trouble, embarras, désagrément.    - uxori turbas conciet, Plaut.: il fera une scène à sa femme.    - tum illae turbae fient, Ter.: alors ce seront de belles scènes.    - inceperat turba inter eos, Ter. Eun.: le tapage avait commencé entre eux.    - turbas dare, Plaut. Bacc. 355: causer du trouble. [st1]3 [-] foule en désordre, cohue, troupe, bande, meute.    - turba ruunt in me luxuriosa proci, Ov.: les prétendants, troupe impudente, m'assaillent.    - c. vulgus turba patronorum, Cic. Brut. 97, 332: foule obscure d'avocats.    - haec turba, Cic. Brut. 251: cette foule obscure.    - magnam turbam congregat ignotorum deorum, Cic. Nat. 1: il assemble une grande troupe de dieux inconnus. [st1]4 [-] foule, grande quantité.    - turba jaculorum, Ov.: grêle de traits.    - turba inanium verborum, Quint.: flux d'inutiles paroles.    - turbā valent, Quint.: (certains arguments) valent par la masse.    - turba novorum voluminum, Cic. Brut. 122: une foule d'ouvrages nouveaux.    - mediocria in mediam turbam atque in gregem coiciantur, Cic. de Or. 2, 77, 314: que les idées de valeur moyenne soient rejetées au milieu de la masse et dans la foule.
    * * *
    turba, ae, f.    - [gr]gr. τύρϐη. [st1]1 [-] trouble (causé par un grand nombre de personnes), tumulte, désordre, confusion et bousculade (d'une foule); agitation (populaire ou révolutionnaire), émeute, sédition, perturbation.    - ecce autem nova turba atque rixa, Cic. Verr. 4, 448: mais voici un nouvel incident, une nouvelle querelle.    - quanta in turba viveremus, Cic.: dans quel désordre nous vivions.    - turbas efficere, Cic.: faire éclater des désordres. [st1]2 [-] bruit, tapage, vacarme, dispute, querelle; trouble, embarras, désagrément.    - uxori turbas conciet, Plaut.: il fera une scène à sa femme.    - tum illae turbae fient, Ter.: alors ce seront de belles scènes.    - inceperat turba inter eos, Ter. Eun.: le tapage avait commencé entre eux.    - turbas dare, Plaut. Bacc. 355: causer du trouble. [st1]3 [-] foule en désordre, cohue, troupe, bande, meute.    - turba ruunt in me luxuriosa proci, Ov.: les prétendants, troupe impudente, m'assaillent.    - c. vulgus turba patronorum, Cic. Brut. 97, 332: foule obscure d'avocats.    - haec turba, Cic. Brut. 251: cette foule obscure.    - magnam turbam congregat ignotorum deorum, Cic. Nat. 1: il assemble une grande troupe de dieux inconnus. [st1]4 [-] foule, grande quantité.    - turba jaculorum, Ov.: grêle de traits.    - turba inanium verborum, Quint.: flux d'inutiles paroles.    - turbā valent, Quint.: (certains arguments) valent par la masse.    - turba novorum voluminum, Cic. Brut. 122: une foule d'ouvrages nouveaux.    - mediocria in mediam turbam atque in gregem coiciantur, Cic. de Or. 2, 77, 314: que les idées de valeur moyenne soient rejetées au milieu de la masse et dans la foule.
    * * *
        Turba, turbae. Vlpian. Un trouble et debat, Noise qui se fait entre plusieurs personnes.
    \
        Tum illae turbae fient. Terent. Le diable y sera. Bud.
    \
        Turba. Liu. Multitude de gens, Une troupe, Une tourbe, Une assemblee.
    \
        Turba et Primi, contraria. Stat. Le menu peuple.
    \
        Turba et colluuies. Cic. Amas de gents meschants, Racaille, Canaille.
    \
        Pullata. Quintil. Le menu peuple, ou commun populaire.
    \
        Rarescit turba. Stat. S'esclarcit et se diminue.
    \
        Turba prunorum. Plin. Diverses sortes de prunes.

    Dictionarium latinogallicum > turba

  • 12 calidus

    (стяж. caldus, a, um [ caleo ])
    1) тёплый, жаркий, горячий (dies Q; aēr C; fons Lcr)
    2) перен. горячий, пылкий (equus V; rixa H; turba Pers)
    3) сгоряча, на скорую руку; второпях сделанный (доставленный, придуманный)
    consilium c. C, Lпоспешный (т. е. необдуманный) план, но тж. срочный, немедленный
    4) свежий, только что появившийся, новоиспеченный ( mendacium Pt)

    Латинско-русский словарь > calidus

  • 13 contineo

    con-tineo, tinuī, tentum, ēre [con + teneo]
    1)
    а) содержать, заключать (aliquid in se Lcr, C)
    quod rem causamque continet C — то, в чём заключается сущность дела
    linea, quae centum continet pedes Qлиния протяжением в сто футов
    б) pass. contineri складываться, состоять ( venis et nervis et ossibus C)
    2) держать (aliquid sinistrā manu CC; manum intrapallium O)
    3) задерживать, удерживать (aliquem a proelio Cs; aliquem in fide L; in officio, exercitum castris, in castris и intra castra Cs; Galliam in pace Hirt); сдерживать, обуздывать ( cupiditates C)
    c. se ab aliqua re C etc. — удерживаться (воздерживаться) от чего-л.
    contineo me, ne incognito assentiar C — я воздерживаюсь, ибо не могу согласиться с тем, чего не знаю
    c. se ab assentiendo Cне давать согласия
    c. gradum Vостановиться
    c. vocem (linguam) Cмолчать
    c. animam C (spiritum CC) — затаить дыхание
    4) подавлять, скрывать ( dolorem L)
    6)
    а) удерживать в повиновении (Macedonas L; exercĭtum C — ср. 3. и 7.; omnem regionem Cs; Etruriam metu L); держать в плену или взаперти (aliquem vinculis Su; beluas saeptis C)
    б) брать в кольцо, окружать (equitatum, hostes L)
    7) держать, содержать, обнимать, охватывать ( vitam omnem C)
    8) сохранять ( rem publicam C); соблюдать, оберегать ( jura C); поддерживать, сохранять ( veterem disciplinam Fl)
    9) сдерживать, скреплять ( fracturam manu CC); соединять, связывать (vulnus, sc. sutura CC)
    alicujus hospitio contineri Nep — быть связанным с кем-л. узами гостеприимства
    10) pass. contineri быть окружённым, ограничиваться

    Латинско-русский словарь > contineo

  • 14 sanguineus

    a, um [ sanguis ]
    1) состоящий из крови, кровяной ( imber C)
    liquor s. PMsanguis
    2) обагрённый кровью, окровавленный (manus, caput O)
    3) кроваво-красный, кровавого цвета (luna O; sagulum C, Sil; flos Col)
    4) кровавый, кровопролитный (rixa H; bellum VF)
    5) кровожадный, жестокий, свирепый (Mavors V; leo VF)

    Латинско-русский словарь > sanguineus

  • 15 Centaurus

    Centaurus, ī, m. (Κένταυρος), I) der Zentaur, Plur. Centaurī, ōrum, m., die Zentauren, ein roher, in Wäldern u. auf Bergen wohnender Stamm, Stierjäger zu Roß in Thessalien, von wilder Lebensweise und tierischen Begierden; dem Mythus nach zweigestaltete (oben Mensch, unten Roß) Ungeheuer, Söhne des Ixion u. einer Wolkengestalt als der vermeintlichen Juno (dah. nubigenae, Verg. Aen. 7, 674; 8, 293), bes. berühmt durch den Kampf mit den Lapithen, der sich auf der Hochzeit des Pirithous wegen Ehrenverletzung der Braut in der Trunkenheit entspann u. mit völliger Niederlage der Zentauren endigte, Ov. met. 12, 210 sqq. Verg. georg. 2, 455 sq. Hor. carm. 4, 2, 13 sqq. Iul. Val. 1, 13 (21). – C. nobilis = Chiron (w. s.), Hor. epod. 13, 11. – Dav.: a) Centaurēus, a, um (Κενταύρειος), zentaurisch, der Zentauren, rixa, Hor. carm. 1, 18, 8. – b) Centauricus, a, um (Κενταυρικός), zentaurisch, der Zentauren, lustra, Stat. Ach. 1, 266. – II) übtr.: A) ein südliches Gestirn, Cic. Arat. 203 u.a. – B) der Name eines Schiffes (dah., wegen navis, fem.), C. magna, Verg. Aen. 5, 122; 10, 195.

    lateinisch-deutsches > Centaurus

  • 16 contubernium

    contubernium, iī, n. (con u. taberna), I) abstr. die Gemeinschaft einer taberna, 1) die Zeltgenossenschaft, Zeltkameradschaft der Soldaten, a) im engern Sinne: erant decani decem militibus propositi, qui nunc caput contubernii (Korporal) vocantur, Veget. mil. 2, 8; vgl. 2, 13. – b) im weitern Sinne: α) vom Zusammenleben mit Soldaten übh., legionum (mit den L.), Tac. ann. 1, 41: militum (mit den S.), Tac. hist. 2, 80. – β) v. nähern Umgang des jungen vornehmen Römers mit dem Prätor (s. contubernālis no. I, b, α), contubernii necessitudo, Cic.: patris contubernio (im militärischen Gefolge des V.) ibidem militare, Sall. – Ironisch, c. muliebris militiae, vom Zusammenleben, vom vertrauten Umgang mit einer Buhlerin, Cic. Verr. 5, 104. – 2) die Wohnungsgemeinschaft, Haus-und Tischfreundschaft u. übh. der nähere Umgang, a) übh., mit Verwandten, Freunden, Schülern usw., arto contubernio intime iunctus, Apul.: primum in matris, deinde Liviae Augustae proaviae suae contubernio mansit, Suet.: ut tot tantisque dotibus villulae nostrae maxima commendatio ex tuo contubernio accedat, Plin. ep.: Metrodorum et Polyaenum magnos viros non schola Epicuri, sed contubernium fecit, Sen. – Übtr.: α) von der Wohnungsgemeinschaft der Tiere mit Menschen, si hominis contubernium passa est (bestia immanis), Sen. de ira 3, 8, 2: u. der Tiere mit Tieren, fortuitum c., Phaedr. 2, 4, 4. – β) im Bilde, v. Abstr., adeo felicitatis et moderationis dividuum contubernium est, so selten wohnen G. u. M. unter einem Dache zusammen, Val. Max.: necesse est assidua sit in tam magno vitiorum contubernio rixa, in einer so großen Gesellschaft von Lastern, Sen. – b) die geschlechtliche Wohnungsgemeinschaft = die wilde Ehe, Zuhälterschaft, das Konkubinat, sowohl des Sklaven mit einer Sklavin (die in Rom allein mögliche Art der Ehe zwischen Sklaven), Col. u.a., als auch (im Ggstz. zu conubium) des Freien mit einer Buhlerin usw., Curt. u.a. (vgl. Mützell Curt. 5, 5 [19], 20): u. = Ehe übh., Ambros. de off. 3, 19, 110. – II) concr. die gemeinschaftliche taberna, 1) das gemeinschaftliche Zelt, deponere in contubernio arma, Caes.: milites progrediuntur contuberniis, Tac.: non capit idem contubernium virum fortem et victum, Sen. – 2) die gemeinschaftliche Wohnung, insbes. eines in wilder Ehe lebenden Sklavenpaares, contubernio servi publici abditus, Tac. hist. 1, 43. – übtr., der Bienen, Plin. 11, 26.

    lateinisch-deutsches > contubernium

  • 17 debello

    dē-bello, āvī, ātum, āre, I) intr. den Krieg zu Ende führen, den Krieg beendigen, im Passiv unpersönl. debellatur oder debellatum est, der Krieg wird oder ist zu Ende geführt, absol., neque priusquam debellavero absistam, Liv.: eodem impetu capta castra debellatumque est, Liv.: quasi debellatum foret, Tac. – m. Abl. (durch), elephantorum aciem conspectu ipso debellaturam, Liv.: proelio uno debellatum est, Liv.: ne se absente debellaretur, Liv. – m. cum (mit = gegen) u. Abl. (s. Drak. Liv. epit. 33), cum Ferentanis uno secundo proelio debellavit, Liv.: debellari eo die cum Volscis potuisse, Liv.: nondum debellatum cum Volscis esse, Liv. – m. Ang. wo? durch Praepp., in Sicilia cum fugitivis debellavit, Liv. epit.: cum Samnitibus ante portam Collatinam debellavit, Liv. epit.: debellatum apud Actium, Vell. – Partic. perf. im Abl. absol., nach beendigtem Kriege (s. Drak. Liv. 26, 21, 4), eum quasi debellato triumphare, Liv. – II) tr.: 1) einen Kampf (Streit) auskämpfen, auf Leben und Tod kämpfen, Centaurea cum Lapithis rixa super mero debellata, Hor. carm. 1, 18, 9. – 2) = καταπολεμέω, niederkriegen, niederkämpfen, im Kriege (Kampfe) völlig überwinden, -besiegen, -bezwingen, gentem, Verg.: Darium, Plin.: regem, Flor.: Indiam, Ov.: Gallias, Illyricum, Suet.: hostem clamore, Tac.: post debellata arma civilia, Sen. – übtr., olim fugissemus ex Asia, si nos fabulae debellare potuissent, Curt.: cetera eius (fortunae) tela, quibus genus humanum debellatur, Sen.: fame atque inopiā debellari posse, Curt.: debellandae sunt in primis voluptates, Sen.: debellat eos (fungos) et aceti natura contraria iis, hebt ihren schädlichen Einfluß auf, Plin. 22, 99.

    lateinisch-deutsches > debello

  • 18 iurgium

    iūrgium, iī, n. (iurgo), der Wortwechsel, Zank aus Rechthaberei, bes. die Zänkerei, die dann, wenn beleidigende Worte fallen, entsteht (vgl. rixa), die Streiterei, gegenseitige Stichelei, Stichelreden, I) im allg.: benevolorum concertatio, non lis inimicorum, iurgium dicitur, Cic. de rep. 4, 8: iurgium amatoris et scorti, Curt.: iurgium inter amatorem et exoletum, Curt.: in iurgio respondere, Cic.: iurgia nectere, Ov., od. iactare, Verg.: causam iurgii inferre, Phaedr.: iurgio lacessere alqm, Sall. u.a.: iurgio saepe contendere cum alqo, Cic.: magnis certatum inter imperatores iurgiis, Vell.: quotiens inter virum et uxorem aliquid iurgii intercesserat, Val. Max.: alterna iurgia victi victoresque dabant, schleuderten sich Scheltworte zu, Claud. b. Gild. 295. – II) insbes., der Zank, Streit vor Gericht, der Prozeß, Ps. Ascon. Cic. II. Verr. 1, 115. p. 191, 17 B.: fisci iurgia, Amm. 25, 4, 15. – / zsgz. Genet. Sing. iurgi, Plaut. Men. 771. Val. Max. 2, 1, 6: synk. Abl. Plur. iurgis, Mart. Cap. 9. § 999.

    lateinisch-deutsches > iurgium

  • 19 lassus

    lassus, a, um ( aus *lad-tos zu Ϝlad-, nachlassen; vgl. griech. ληδειν, träge sein), laß, matt, müde, körperlich od. geistig abgespannt, a) v. leb. Wesen: viator, Catull.: miles, Iustin.: bos, Eccl.: animus, Ter. – lassus opere faciundo, Plaut.: itinere atque opere castrorum et proelio fessi lassique erant, Sall.: lacrimis, Lucr.: gaudio, Plin.: ab equo domito, Hor.: ab hoste, Ov.: de via, Plaut. u. Ambros.: m. Genet., animi, Plaut. cist. 214: maris et viarum, Hor. carm. 2, 6, 7: m. Acc., lassus pondus, Sen. Herc. Oet. 1599 (1603) zw. (Peiper pressus): m. Infin., nec fueris nomen lassa vocare meum, Prop. 2, 13, 28: u. so Prop. 2, 15, 46; 2, 33, 26. – Sprichw., a lasso rixa quaeritur (weil der Müde leicht zu reizen ist), Sen. de ira 3, 9, 5 (3, 10, 1). – b) übtr., v. lebl. Subjj.: humus lassa fructibus assiduis, erschlafft, Ov.; vgl. lassa et effeta natura, Plin. ep.: lassa cervix, Sen.: lasso papavera collo, Verg.: undae, wieder ruhig gewordene, Lucan.: mons, sich sanft abdachender, Stat.: res (Plur.), schwache, Ov.

    lateinisch-deutsches > lassus

  • 20 occursus

    occursus, ūs, m. (occurro), das Entgegenkommen, das Begegnen, die Begegnung, das Stoßen auf, omnium hominum, der Zulauf, Vell.: philologiae occursibus non interesse, Mart. Cap.: mustelae, Amm.: vacuae occursu hominum viae, Liv.: contractā ex occursu rixā, Vell.: velut numinis occursu obstupefactus, Sen.: occursu (durch das Herbeieilen) satellitum inhiberi, Curt.: u. so occursu militum (durch herbeigeeilte Soldaten) obsaeptum esse, Liv.: ex occursu, Suet.: revereri occursum, non reformidare, Plin. ep.: alcis occursum vitare, Tac. – v. Lebl., stipitis occursu, Anstoßen, Ov.: fraterni occursus (solis), Sen. Vgl. die Stellensammlung bei Mahne Misc. 2, 56 sqq.

    lateinisch-deutsches > occursus

См. также в других словарях:

  • rixă — RÍXĂ s.f. (Rar) Ceartă însoţită de bătaie şi de injurii. ♦ Dispută, controversă. [var. rix s.n. / < fr. rixe, cf. lat. rixa]. Trimis de LauraGellner, 24.08.2005. Sursa: DN …   Dicționar Român

  • rixa — s. f. 1. Contenda ou disputa, acompanhada de injúrias e de pancadas. 2. Discórdia; desavença.   ‣ Etimologia: latim rixa, ae …   Dicionário da Língua Portuguesa

  • Rixa — (lat.), Schlägerei oder Raufhandel; vgl. Körperverletzung …   Meyers Großes Konversations-Lexikon

  • Rixa — RIXA, æ, Zank, Streit. Sieh Eris …   Gründliches mythologisches Lexikon

  • rixa — index affray, altercation, brawl Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

  • RIXA — Ottonis III. Imperatoris e sorore neptis, nupsit Boleslai Poloniae Regis ab Imperatore creatifilio Mieczislao, circa A. C. 1000. Vide Crantz. Vandal. l. 2. c. 36. qui cum omnia ex uxoris consilio administraret, haec Polonis exosa, post mariti… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Rixa, B. — B. Rixa (22. Mai), Königin von Polen. S. B. Richeza …   Vollständiges Heiligen-Lexikon

  • rixa — co·rixa; …   English syllables

  • Rixa von Werle — († 26. November 1317) war die Tochter von Heinrich I., Prinz von Werle und seiner Frau Rixa (Richiza) sowie die Enkelin von Birger Magnusson von Bjälbo und dessen erster Frau Ingeborg. Rixa von Werle heiratete Albrecht II., Herzog zu Braunschweig …   Deutsch Wikipedia

  • Rixa — friesische Kurzform von Namen mit »Rich« bzw. »Rik« (Bedeutung: Herrscherin) …   Deutsch namen

  • rixa — An angry dispute; a quarrel …   Ballentine's law dictionary

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»