Перевод: со всех языков на немецкий

с немецкого на все языки

rostro

  • 1 rostro

    rostro
    rostro ['rlucida sans unicodeɔfontstro]
      sostantivo Maskulin
     1 (becco) Schnabel Maskulin
     2  nautica Rammsporn Maskulin

    Dizionario italiano-tedesco > rostro

  • 2 rostro

    'rrɔstro
    m
    sustantivo masculino
    tener mucho rostro (familiar & figurado) unverschämt sein
    rostro
    rostro ['rrostro]
    num1num (cara) Gesicht neutro; echar en rostro algo a alguien (figurativo) jdm etwas vorhalten; hacer rostro al enemigo dem Feind die Stirn bieten; tener mucho rostro sehr dreist sein
    num2num (pico) Schnabel masculino

    Diccionario Español-Alemán > rostro

  • 3 rostro aguileño

    rostro aguileño
    kantiges Gesicht

    Diccionario Español-Alemán > rostro aguileño

  • 4 rostro angelical

    rostro angelical
    Engelsgesicht

    Diccionario Español-Alemán > rostro angelical

  • 5 con un rostro arrebatado

    con un rostro arrebatado
    rot vor Zorn

    Diccionario Español-Alemán > con un rostro arrebatado

  • 6 echar en rostro algo a alguien

    echar en rostro algo a alguien
    (figurativo) jdm etwas vorhalten

    Diccionario Español-Alemán > echar en rostro algo a alguien

  • 7 hacer rostro al enemigo

    hacer rostro al enemigo
    dem Feind die Stirn bieten

    Diccionario Español-Alemán > hacer rostro al enemigo

  • 8 la mala noticia le demudó el rostro

    la mala noticia le demudó el rostro
    aufgrund der schlechten Nachricht verdüsterte sich seine/ihre Miene

    Diccionario Español-Alemán > la mala noticia le demudó el rostro

  • 9 tener mucho rostro

    tener mucho rostro
    sehr dreist sein

    Diccionario Español-Alemán > tener mucho rostro

  • 10 vestir el rostro de seriedad

    vestir el rostro de seriedad
    ein ernstes Gesicht machen

    Diccionario Español-Alemán > vestir el rostro de seriedad

  • 11 adaptación al rostro

    spa adaptación (f) al rostro, adaptación (f) facial
    deu Sitz (m), Maskensitz (m), Dichtsitz (m)

    Seguridad y salud en el diccionario Español-Alemán > adaptación al rostro

  • 12 caedo

    caedo, cecīdī, caesum, ere (vgl. altind. khidáti, stößt, drückt, reißt), auf etw. auftreffen, I) etw. od. auf (an) etw. hauen, schlagen, klopfen, jmd. od. auf jmd. hauen, schlagen, jmd. stoßen, prügeln, aushauen, a) übh.: lapidem ferro, Lucr.: silicem rostro, Liv.: ianuam saxis, Cic.: pectus, frontem, Quint.: sacrum lapidem rostro, hacken, Liv. – alqm, zB. uxorem, Augustin.: alqm calcibus, pugnis, Plaut.: alqm lapidibus, Cic. fr.: hastili tergum alcis, Liv.: discentes, Quint.: alqm verberibus, Komik.: alqm ferulā, Hor.: alqm virgis od. loris, Cic.: alqm flagris, Quint.: alqm flagellis, Sen.: alqm virgis ad necem, Cic.: alqm flagellis ad mortem, Hor.: alqm valide, Sen. rhet.: loris bene caesus, Gell. – Sprichw., stimulos pugnis caedere (= durch törichten Widerstand das Übel verschlimmern), Plaut. truc. 768. – übtr., testibus caedi, durch Z. gedrängt werden, Cic. ad Q. fr. 3, 3, 3. – b) obszön, v. Beischlaf, beschlafen, schänden, Catull. u.a. – II) prägn.: A) fällen = niederhauen, 1) Lebl., hauen = um-, abhauen, trabem abiegneam, Enn. fr.: lignum, Plaut.: ligna, Vulg.: ligna (in silvis), Salvian.: caedentes ligna, Holzhauer, Vulg.: silvam, Caes.: et maiores et magis ramosas arbores, Liv.: montanorum Ligurum vineas, Liv.: fenum, Col.: ruta (et) caesa, s. ruo. – Sprichw., s. vīnētum. – 2) lebende Wesen: a) Menschen, einen einzelnen erschla gen = töten, morden, od. eine Masse niederhauen, niedermachen, zusammenhauen, in die Pfanne hauen, gänzlich schlagen, Ti. Gracchum, Cic.: cives, Auct. b. Afr.: milites dispersos, Auct. b. Alex.: consulem exercitumque, Liv.: Antiochum, den A. (u. sein Heer), Hor.: ante oculos suorum caesi, Iustin.: caesa corpora, Auct. b. Afr.: reliqui caesorum, die Reste der Zusammengehauenen, Tac.: poet., caesi acervi, Haufen Erschlagener, Catull.: caesus sanguis, das Blut der Erschlagenen, Verg. – b) Tiere, α) erlegen, dentes aprorum, quos cecidit, Corp. inscr. Lat. 2, 2660. – β) schlachten, greges armentorum reliquique pecoris, Cic.: boves, Ov.: bes. Opfertiere schlachten, opfern, sues, Varr.: hostias, victimas, Cic.: inter caesa et porrecta, s. porricio. – B) zerschlagen, zerhauen, zerhacken, vasa dolabris, Curt.: thynnos membratim, Plin.: cucurbitam minutim, Gell. – C) an-, auf- oder ausschneiden od. -hauen, ventrem, den Kaiserschnitt machen, Spart.: securibus umida vina, zerhauen, Verg.: latius (murus) quam caederetur (angebrochen wurde) ruebat, Liv.: montes in marmora, aushöhlen, Plin.: übtr., oratio caesa, die ungebundene Rede (v. Asyndeton), Cornif. rhet. 4, 26. Aquil. Rom. 18 u. 19. Mart. Cap. 5. § 528. – D) prägn.: a) hauend, schneidend zurechtmachen: palos, zurechthauen, Col. 11, 2, 12: volutas, ausmeißeln, Vitr. 3, 3 (4), 7 Schn. (Rose succidantur): toga rotunda et apte caesa (zugeschnitten), Quint. 11, 3, 139: übtr., caedere sermones = κόπτειν τὰ ῥήματα, schwatzen, plaudern, Ter. heaut. 242 (vgl. Prisc. 18, 232). – b) heraushauen, -brechen, lapides ex lapidicinis, Ulp. dig. 8, 4, 13. § 1: lapidem, lapides, Cic. II. Verr. 1, 147. Ulp. dig. 8, 4, 13. § 1: marmor, ibid. 24, 3, 7. § 13. – / vulg. Perf. caederunt, Itala Matth. 21, 35 u. 26, 67. Augustin. spec. 112. p. 99 M.

    lateinisch-deutsches > caedo

  • 13 crepito

    crepito, āvī, ātum, āre (Frequ. v. crepo), v. jedem kurz abgebrochenen Schall, deutsch je nach dem Zusammenhange klappern, knattern, knarren, knurren, knallen, klatschen; knistern, knittern, knirschen, klirren, schwirren; knacken, krachen, dröhnen; rasseln, prasseln; rauschen, sausen, brausen; plätschern; schmatzen, schnalzen, v. metallenen Ggstdn., crepitantia arma, Ov.: necdum impositos duris crepitare (dröhnen) incudibus enses, Verg.: sic leni crepitabat bractea vento, knisterte, Verg.: u. von dem, was von Metall rauscht usw., fulvo rami crepitantes auro, Ov.: cum vaginae catellis, baltea laminis crepitent, Plin. – v. musikal. Instrum., Curetum aera crepitantia, Verg.: sonitus cymbalorum magno fragore crepitantium, Mela: sistrum crepitans, Prop. – von Blättern, folia inter se crepitantia, Plin. – vom Feuer u. v. Ggstdn. im Feuer, flamma crepitans, Lucr.: ardentes stipulae crepitantis acervi, Ov.; vgl. ex flagrante ligno carbo cum crepitu exspuitur (wird ausgesprüht), Plin.: Agrigentinum salem, cum (fuerit admotus) ipsi aquae, velut in igne crepitare, Augustin. de civ. dei 21, 5, 1; vgl. 21, 7, 1. – v. Wind, Hagel, Hagelwetter, grando sine ullo habitatoris incommodo crepitat ac solvitur, Sen.: multa in tectis crepitans salit horrida grando, Verg.: lenis crepitans auster, Verg.: multā grandine nimbi culminibus crepitant, Verg. – vom Wasser, crepitantes undae, Verg.: lymphae leviter crepitantes, Prop. – von Teilen des menschl. u. tier. Körpers, ubi satur sum, nulla (intestina) crepitant, knurren, Plaut.: pluribus osculis collisa labra crepitabant, Petron.: duro crepitant sub vulnere malae, Verg.: maesto similem ora dedere sonum tenui crepitantia rostro, Ov.: ipsa sibi plaudat crepitante (klappernden) ciconia rostro, Ov.: squamae crepitantes (der Schlange), Ov. – v. Menschen, mit den Zähnen, quia clare crepito dentibus, klappere (v. Kauenden), Plaut.: u. von personif. Lebl., crepitans dentibus algor, Lucr.

    lateinisch-deutsches > crepito

  • 14 noceo

    noceo, cuī, citum, ēre (verwandt mit neco), I) intr. schaden, Schaden (Abbruch) tun, ein Leid zufügen, Unheil anrichten od. stiften, v. Lebl. auch schädlich-, nachteilig-, hinderlich sein (Ggstz. prodesse), a) v. leb. Wesen: α) absol., prodesse enim eos (daemonas) putant, cum nocere desinunt, qui nihil aliud possunt quam nocere, Lact. 2, 15, 1: tempus nocendi (Unheil zu stiften), Verg. Aen. 7, 511: nocendi acerbitate conflagrans, bis zur Leidenschaft schadenfroh, Amm. 26, 10, 2: nocendi artes, Künste des Unheils, Verg. Aen. 7, 338: ne sit vis magna nocendi, Ov. met. 5, 457: nocendo prosum, Ov. met. 2, 519: providebatur, ut potius in nocendo aliquid praetermitteretur (dem Feinde weniger Abbruch zu tun), quam cum aliquo militum detrimento noceretur, Caes. b. G. 6, 34, 7. – mit Abl. (durch), feminas omnes ubique visu nocere, quae duplices pupillas habeant, Cic. fr. b. Plin. 7, 18: interdum persona ut exemplo nocet, ita invidiam auget aut levat, Vell. 2, 31, 4. – β) m. Dat.: nemini, Plaut. mil. 1414 (vgl. 1411 iura te non nociturum esse homini de hac re nemini). Caes. b. c. 1, 85, 12: ut non liceat sui commodi causā nocere alteri, Cic. de off. 3, 23: is, qui eorum cuiquam nocuerit, Liv. 3, 55, 8. – m. allg. Acc., nihil iis, Caes. b. c. 3, 28, 4: ne quid sibi ac rei publicae nocere posset, Caes. b. G. 5, 7, 2: quantum illi nocuere greges durique venenum dentis, Verg. georg. 2, 378. – b) v. Lebl., absol., ne boa noxit, Lucil. 1195: ne fluctus, ne vadus, ne piscis aliquā noxit, Trag. vet. fr. bei Fronto ad M. Caes. 3, 13. p. 51, 15 N.: quae nocuere sequar, fugiam quae profore credam, Hor. ep. 1, 8, 11: hic (homo) prodesse vult, illa (ira) nocere, Sen. de ira 1, 5, 2: et desinunt prodesse, cum opus est, quae cotidie in usu fuere, aeque quam nocere, Plin. 27, 144: prohibet nocere venenum quod tibi datur, Sall. hist. fr. inc. 30 (fr. 5, 3 Kr.): qui (venti) si umidi sunt nocent, Vitr. 1, 6, 1: sicut in corporibus aegris nihil quod nociturum est medici relinquunt, Curt. 6, 3 (8), 11: ferox impatiensque natura irritamenta nociturae libertatis evitet, Sen. de tranqu. anim. 6, 3. – mit Dat. od. (einmal) m. adversus u. Akk., nocent et frugibus umbrae, Verg. ecl. 10, 76: maior sum quam cui possit fortuna nocere, Ov. met. 6, 195: haec nocuere mihi, Ov. met. 9, 613: ei materiae nec caries nec tempestas nec vetustas potest nocere, Vitr. 1, 5, 3: si modo sic faciat, ut lumini noceat (hinderlich sei), Ulp. dig. 10, 2, 15: ne conspectae opes vitae nocerent, sein L. gefährdeten, Iustin. 32, 4, 5. – m. Abl. (mit, durch), neque enim his (navibus) nostrae (naves) rostro nocere poterant, Caes. b. G. 3, 13, 8. – m. Abl. u. Dat., nec alio loco (durch den Aufenthalt an einem anderen Orte) disciplinae militari magis nocuit, Curt. 5, 1 (6), 36. – m. adversus u. Akk., quod adversus eum non nocuit, Ulp. dig. 43, 19, 3. § 2 (s. unten no. II die ganze Stelle). – m. allg. Acc., quam metui, ne quid Libyae tibi regna nocerent! Verg. Aen. 6, 694: diurnae nocturnaeque vicissitudines nulli naturae umquam mutatae quicquam nocuerunt, Cic. de inv. 1, 59 Friedr.: si uredo aut grando quippiam nocuit, Cic, de nat. deor. 3, 86: de quo nihil nocuerit si aliquid cum Balbo eris locutus, und es wird nichts schaden, wenn du darüber ein paar Worte mit Balbus sprichst, Cic. ad Att. 12, 47, 1: cui plus suspicio concupitae dominationis nocuit, quam tres magnifici consulatus ac duo speciosissimi triumphi profuerunt, Val. Max. 6, 3, 1. p. 287, 2 H. – sed corpus tetigisse nocet, Tibull. 1, 8, 25: quid temptare nocebit? was kann ein Versuch noch schaden? Ov. met. 1, 397: nocet esse deum, zu meinem Nachteil bin ich ein Gott, Ov. met. 1, 662: nocet esse sororem, es ist mir hinderlich, daß ich Schw. bin, Ov. met. 9, 478. – Passiv unpers., neque diem decet remorari neque nocti nocerier, Plaut. Curc. 352 G.: ut ne cui noceatur, Cic. de off. 1, 31: nocere ei quem odit, non noceri vult, daß ihm (von anderen) geschadet werde, Sen. de ira 3, 5, 5: noceri enim ei, cui hāc lege non liceat, Liv. 3, 55, 9: noceri eis (ciconiis) omnibus locis nefas ducunt (hält man aller Orten für Frevel), Solin. 40, 27. – m. ab u. Abl., nec ea (materies) patitur ab eo (igni) sibi cito noceri, Vitr. 2, 9, 14. – m. bl. Abl., (mit, durch), rostro noceri non posse cognoverant, Caes. b. G. 3, 14, 4: quibus haut multo secus quam ferro noceri poterat, Sall. hist. fr. 3, 67, 1 (3, 77, 1): quatenus exemplo non nocebatur, Vell. 2, 114, 3. – m. in u. Abl. Gerund., ut tantum in agris vastandis incendiisque faciendis hostibus noceretur, im Sengen und Brennen, Caes. b. G. 5, 19, 3. – m. allg. Acc., ne quid eis noceatur, Caes. b. c. 1, 86, 3: quamquam mihi quidem ipsi nihil ab istis noceri potest, Cic. Cat. 3, 27: ipsi nihil nocitum iri, werde kein Leid geschehen, Caes. b. G. 5, 36, 2: si vivet nocitumque ei esse dicatur, Edict. praet. b. Ulp. dig. 9, 3, 1.

    II) tr. (vgl. Prisc. 18, 236): 1) schädigen, beschädigen, quem nocuit serpens, Ser. Samm. 834 codd. optt. (Vulg. cum): rogo te, viator, ni nocias (= ne noceas) meos, Corp. inscr. Lat. 10, 4053: nec ullus atrox (eum) insequentem dente aper albicanti ausus fuit nocere, Carm. epigr. 1522: iudica (richte), domine, nocentes me, Vulg. psalm. 34, 1: si quid voluerit eos nocere, Itala (Fuld.) apoc. 11, 5 (vgl. Rönsch Itala 441 mehr dergl.): v. lebl. Subjj., ut quod tibi prodest adversarium noceat, Veget. mil. 3, 26 in.: boves morbus ne noceat, Gargil. cura boum § 2. – im Passiv, aequum non est nos noceri hoc, quod adversus eum non nocuit, in cuius locum successimus, Ulp. dig. 43, 19, 3. § 2: eapropter capitale, si pars altera noceatur, Solin. 1, 62 (doch nach Mommsen unecht): itaque cum non solum non noceretur (ihm kein Leid zugefügt wurde), verum etiam quarundam (suum) uberibus aleretur, ad ultimum in oceanum abici iussit, Iustin. 44, 4, 6. – m. ab u. Abl., larix ab suci vehementi amaritudine (wegen der heftigen Bitterkeit seines Saftes) ab carie aut tinea non nocetur, Vitr. 2, 9, 14: neque a tempestatibus neque ab ignis vehementia nocentur, Vitr. 2, 7, 2. – 2) prägn., schädigend begehen od. zufügen, m. homogen, od. allg. Acc., noxam, eine Schuld auf sich laden, Formul. vet. b. Liv. 9, 10, 9: noxiam, Iulian. bei Gaius dig. 9, 4, 2. § 1: non sancto Cypriano aliquid nocitum, Augustin, serm. 309, 2. – / Parag. Infin. nocerier, Plaut. Curc. 352. – Archaist. noxit = nocuerit, Tragic. vet. fr. b. Fronto ad M. Caes. 3, 13. p. 51, 15 N. Lucil. 1195 (s. oben no. I die Stellen vollst.) – Nbf. nocio, s. oben no. II, 1 aus Corp. inscr. Lat. 10, 4053.

    lateinisch-deutsches > noceo

  • 15 embozar

    embo'θar
    v
    2) ( poner un bozal) Maulkorb anlegen m
    verbo transitivo
    1. [atorar] verstopfen
    2. (figurado) [disfrazar, encubrir] vertuschen
    ————————
    embozarse verbo pronominal
    1. [atorarse] verstopfen
    2. [encubrirse, disfrazarse] sich verhüllen
    embozar
    embozar [embo'θar] <z c>
    num1num (rostro) vermummen
    num2num (hecho) vertuschen
    embozarse (rostro) sich vermummen

    Diccionario Español-Alemán > embozar

  • 16 quebrar

    ke'brar
    v irr
    1) zerbrechen, knicken, brechen, abbrechen
    2) ( llegar a la quiebra) Konkurs machen
    verbo transitivo
    1. [romper] brechen
    2. [color] entfärben
    ————————
    verbo intransitivo
    ————————
    quebrarse verbo pronominal
    1. [parte del cuerpo] sich brechen
    quebrar
    quebrar [ke'βrar] <e ie>
    num1num (romper) zerbrechen
    num2num (interrumpir) unterbrechen
    num3num (el cuerpo) beugen
    num4num (rostro) erblassen lassen
    num5num (ley) brechen
    num6num (suavizar) abschwächen
    num1num (con alguien) Schluss machen
    num2num (ceder) nachlassen
    num3num comercio Konkurs machen
    num4num (intento) scheitern
    num5num México (darse por vencido) sich geschlagen geben
    num1num medicina sich dativo einen Bruch heben
    num2num (la voz) sich überschlagen
    num3num (rostro) erblassen
    num4num (cuerpo) sich beugen; quebrarse de dolor sich vor Schmerzen krümmen

    Diccionario Español-Alemán > quebrar

  • 17 rasgo

    'rrasɡ̱o
    m
    1) Strich m, Duktus m
    2)
    3)
    sustantivo masculino
    1. [característica] Zug der
    2. [acto elogiable] Geste der
    ————————
    rasgos sustantivo masculino plural
    1. [de rostro] (Gesichts)züge Plural
    2. [letra] Schriftzüge Plural
    rasgo
    rasgo ['rrasγo]
    num1num (del rostro) Gesichtszug masculino; (del carácter) Charakterzug masculino
    num2num (acción) Handlung femenino; un rasgo de generosidad eine großzügige Geste
    num3num (trazo) Linienführung femenino; a grandes rasgos in großen Zügen

    Diccionario Español-Alemán > rasgo

  • 18 vestir

    bes'tir
    v irr
    2)
    verbo transitivo
    1. [poner ropa] anziehen
    2. [confeccionar ropa] bekleiden
    3. [cubrir] bedecken
    4. [proveer de ropa] Kleider kaufen
    5. (figurado) [disimular]
    ————————
    verbo intransitivo
    1. [ser elegante] gut kleiden
    2. [llevar ropa] sich kleiden
    3. (figurado) [dar prestigio] modern sein
    ————————
    vestirse verbo pronominal
    1. [ponerse ropa] sich anziehen
    2. [adquirir ropa] sich einkleiden
    vestir
    vestir [bes'tir]
    num1num (cuerpo, persona) (be)kleiden; (estatua, pared) bedecken; (adornar) schmücken; estar vestido de pirata (disfrazado) als Pirat verkleidet sein; vestir a alguien con un abrigo jdn in einen Mantel hüllen
    num2num (llevar) tragen; (ponerse) anziehen
    num3num (confeccionar) (ein)kleiden; ¿qué sastre le viste? welcher Schneider arbeitet für Sie?
    num4num (expresión) vestir el rostro de seriedad ein ernstes Gesicht machen
    num1num (persona) sich kleiden; vestir de blanco sich (in) Weiß kleiden; vestir de uniforme Uniform tragen; el mismo que viste y calza (figurativo) eben der; vestir siempre muy bien immer sehr gut angezogen sein
    num2num (loc): de vestir (elegante) elegant; (para una ocasión) angebracht
    num1num (la ropa) sich anziehen; (cubrirse) sich bedecken [de mit+dativo]; vestirse a la moda sich modisch kleiden; vestirse de azul Blau tragen; los árboles se visten de verde die Bäume werden grün; los campos se visten de blanco die Felder sind schneebedeckt; vestirse en Milán (comprar) sich in Mailand einkleiden
    num2num (estado de ánimo) vestirse de cierta actitud eine bestimmte Haltung einnehmen; vestirse de severidad ein strenges Gesicht machen

    Diccionario Español-Alemán > vestir

  • 19 caedo

    caedo, cecīdī, caesum, ere (vgl. altind. khidáti, stößt, drückt, reißt), auf etw. auftreffen, I) etw. od. auf (an) etw. hauen, schlagen, klopfen, jmd. od. auf jmd. hauen, schlagen, jmd. stoßen, prügeln, aushauen, a) übh.: lapidem ferro, Lucr.: silicem rostro, Liv.: ianuam saxis, Cic.: pectus, frontem, Quint.: sacrum lapidem rostro, hacken, Liv. – alqm, zB. uxorem, Augustin.: alqm calcibus, pugnis, Plaut.: alqm lapidibus, Cic. fr.: hastili tergum alcis, Liv.: discentes, Quint.: alqm verberibus, Komik.: alqm ferulā, Hor.: alqm virgis od. loris, Cic.: alqm flagris, Quint.: alqm flagellis, Sen.: alqm virgis ad necem, Cic.: alqm flagellis ad mortem, Hor.: alqm valide, Sen. rhet.: loris bene caesus, Gell. – Sprichw., stimulos pugnis caedere (= durch törichten Widerstand das Übel verschlimmern), Plaut. truc. 768. – übtr., testibus caedi, durch Z. gedrängt werden, Cic. ad Q. fr. 3, 3, 3. – b) obszön, v. Beischlaf, beschlafen, schänden, Catull. u.a. – II) prägn.: A) fällen = niederhauen, 1) Lebl., hauen = um-, abhauen, trabem abiegneam, Enn. fr.: lignum, Plaut.: ligna, Vulg.: ligna (in silvis), Salvian.: caedentes ligna, Holzhauer, Vulg.: silvam, Caes.: et maiores et magis ramosas arbores, Liv.: montanorum Ligurum vineas, Liv.: fenum, Col.: ruta (et) caesa, s. ruo. – Sprichw., s. vinetum. – 2) lebende Wesen: a) Menschen, einen einzelnen erschla-
    ————
    gen = töten, morden, od. eine Masse niederhauen, niedermachen, zusammenhauen, in die Pfanne hauen, gänzlich schlagen, Ti. Gracchum, Cic.: cives, Auct. b. Afr.: milites dispersos, Auct. b. Alex.: consulem exercitumque, Liv.: Antiochum, den A. (u. sein Heer), Hor.: ante oculos suorum caesi, Iustin.: caesa corpora, Auct. b. Afr.: reliqui caesorum, die Reste der Zusammengehauenen, Tac.: poet., caesi acervi, Haufen Erschlagener, Catull.: caesus sanguis, das Blut der Erschlagenen, Verg. – b) Tiere, α) erlegen, dentes aprorum, quos cecidit, Corp. inscr. Lat. 2, 2660. – β) schlachten, greges armentorum reliquique pecoris, Cic.: boves, Ov.: bes. Opfertiere schlachten, opfern, sues, Varr.: hostias, victimas, Cic.: inter caesa et porrecta, s. porricio. – B) zerschlagen, zerhauen, zerhacken, vasa dolabris, Curt.: thynnos membratim, Plin.: cucurbitam minutim, Gell. – C) an-, auf- oder ausschneiden od. -hauen, ventrem, den Kaiserschnitt machen, Spart.: securibus umida vina, zerhauen, Verg.: latius (murus) quam caederetur (angebrochen wurde) ruebat, Liv.: montes in marmora, aushöhlen, Plin.: übtr., oratio caesa, die ungebundene Rede (v. Asyndeton), Cornif. rhet. 4, 26. Aquil. Rom. 18 u. 19. Mart. Cap. 5. § 528. – D) prägn.: a) hauend, schneidend zurechtmachen: palos, zurechthauen, Col. 11, 2, 12: volutas, ausmeißeln, Vitr. 3, 3 (4), 7 Schn. (Rose succidantur): toga
    ————
    rotunda et apte caesa (zugeschnitten), Quint. 11, 3, 139: übtr., caedere sermones = κόπτειν τὰ ῥήματα, schwatzen, plaudern, Ter. heaut. 242 (vgl. Prisc. 18, 232). – b) heraushauen, -brechen, lapides ex lapidicinis, Ulp. dig. 8, 4, 13. § 1: lapidem, lapides, Cic. II. Verr. 1, 147. Ulp. dig. 8, 4, 13. § 1: marmor, ibid. 24, 3, 7. § 13. – vulg. Perf. caederunt, Itala Matth. 21, 35 u. 26, 67. Augustin. spec. 112. p. 99 M.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > caedo

  • 20 crepito

    crepito, āvī, ātum, āre (Frequ. v. crepo), v. jedem kurz abgebrochenen Schall, deutsch je nach dem Zusammenhange klappern, knattern, knarren, knurren, knallen, klatschen; knistern, knittern, knirschen, klirren, schwirren; knacken, krachen, dröhnen; rasseln, prasseln; rauschen, sausen, brausen; plätschern; schmatzen, schnalzen, v. metallenen Ggstdn., crepitantia arma, Ov.: necdum impositos duris crepitare (dröhnen) incudibus enses, Verg.: sic leni crepitabat bractea vento, knisterte, Verg.: u. von dem, was von Metall rauscht usw., fulvo rami crepitantes auro, Ov.: cum vaginae catellis, baltea laminis crepitent, Plin. – v. musikal. Instrum., Curetum aera crepitantia, Verg.: sonitus cymbalorum magno fragore crepitantium, Mela: sistrum crepitans, Prop. – von Blättern, folia inter se crepitantia, Plin. – vom Feuer u. v. Ggstdn. im Feuer, flamma crepitans, Lucr.: ardentes stipulae crepitantis acervi, Ov.; vgl. ex flagrante ligno carbo cum crepitu exspuitur (wird ausgesprüht), Plin.: Agrigentinum salem, cum (fuerit admotus) ipsi aquae, velut in igne crepitare, Augustin. de civ. dei 21, 5, 1; vgl. 21, 7, 1. – v. Wind, Hagel, Hagelwetter, grando sine ullo habitatoris incommodo crepitat ac solvitur, Sen.: multa in tectis crepitans salit horrida grando, Verg.: lenis crepitans auster, Verg.: multā grandine nimbi culminibus crepitant,
    ————
    Verg. – vom Wasser, crepitantes undae, Verg.: lymphae leviter crepitantes, Prop. – von Teilen des menschl. u. tier. Körpers, ubi satur sum, nulla (intestina) crepitant, knurren, Plaut.: pluribus osculis collisa labra crepitabant, Petron.: duro crepitant sub vulnere malae, Verg.: maesto similem ora dedere sonum tenui crepitantia rostro, Ov.: ipsa sibi plaudat crepitante (klappernden) ciconia rostro, Ov.: squamae crepitantes (der Schlange), Ov. – v. Menschen, mit den Zähnen, quia clare crepito dentibus, klappere (v. Kauenden), Plaut.: u. von personif. Lebl., crepitans dentibus algor, Lucr.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > crepito

См. также в других словарях:

  • rostro — (Del lat. rostrum). 1. m. Pico del ave. 2. Cosa en punta, parecida al pico del ave. 3. Cara de las personas. 4. Mar. Espolón de la nave. 5. desus. Frente de una moldura. 6. ant. Hocico, boca. 7. ant. care …   Diccionario de la lengua española

  • rostro — sustantivo masculino 1. Uso/registro: elevado. Cara o semblante de una persona: La niña venía con el rostro alegre. 2. (no contable) Uso/registro: coloquial. Descaro o desvergüenza: ¡Qué rostro! Se ha ido del bar sin pagar …   Diccionario Salamanca de la Lengua Española

  • Rostro — Saltar a navegación, búsqueda El término rostro puede hacer referencia a: Rostro, cara, parte frontal de la cabeza. Rosto o rostrum, elemento anatómico de los artrópodos Rostro, púlpito o tribuna en el foro de la antigua Roma. Santo Rostro, una… …   Wikipedia Español

  • rostro — m. anat. Cara. Medical Dictionary. 2011. rostro Proyección en forma de pico, como el …   Diccionario médico

  • rostro — rostro, tener (mucho) rostro expr. frescura, desfachatez, descaro. ❙ «...este tío tiene un rostro que no se puede medir...» A. Zamora Vicente, Mesa, sobremesa. ❙ «Tienes mucho rostro viniendo aquí a pedirme otro favor.» DCB. ❘ ► cara, jeta. cf.… …   Diccionario del Argot "El Sohez"

  • rostro — / rɔstro/ s.m. [dal lat. rostrum becco e sprone di bronzo sulle navi ]. 1. (lett.) [prominenza cornea della bocca degli uccelli] ▶◀ becco. 2. (arm.) [prominenza corazzata innestata nella prora delle antiche navi da guerra per perforare e… …   Enciclopedia Italiana

  • rostro — |ô| s. m. 1.  [Zoologia] Bico das aves. 2. Sugadouro dos insetos hemípteros. 3.  [Botânica] Extremidade de semente que se apresenta um tanto prolongada. 4.  [Marinha] Esporão do navio. 5. Adorno que representa uma proa de navio antigo. 6. Tribuna …   Dicionário da Língua Portuguesa

  • -rostro — |ô| elem. de comp. Exprime a noção de bico (ex.: cuprirrostro). • Plural: rostros |ô|.   ‣ Etimologia: latim rostrum, i, bico de ave, focinho, bico, ponta …   Dicionário da Língua Portuguesa

  • rostro — (Del lat. rostrum.) ► sustantivo masculino 1 Parte anterior de la cabeza de una persona: ■ en su rostro se reflejaba el cansancio que tenía. SINÓNIMO cara semblante 2 ZOOLOGÍA Pico del ave. 3 Cosa en punta parecida al pico del ave. 4 coloquial… …   Enciclopedia Universal

  • rostro — Del latín rostrum . • Santo Rostro. (nom. m.) (Muchos sitios) Santa Faz. Verónica. Imagen del rostro de Jesús, especialmente la que, según la tradición, quedó estampada milagrosamente en los tres dobleces del paño de la Verónica. • Santo Rostro… …   Diccionario Jaén-Español

  • rostro — {{#}}{{LM R34596}}{{〓}} {{SynR35456}} {{[}}rostro{{]}} ‹ros·tro› {{《}}▍ s.m.{{》}} {{<}}1{{>}} Cara de una persona. {{<}}2{{>}} {{※}}col.{{¤}} Cara dura: • No tengas rostro y ayúdame.{{○}} {{★}}{{\}}ETIMOLOGÍA:{{/}} Del latín rostrum (pico,… …   Diccionario de uso del español actual con sinónimos y antónimos

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»