Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

re-pōno

  • 21 prae-pōnō

        prae-pōnō posuī, positus, ere,    to place in front, put upon, affix: aedibus vestibula: fronti olivam, i. e. crown, H.—To put before, place first: versūs in primā fronte libelli, O.: ultima primis, H.: pauca praeponam, premise.—To set over, make commander, intrust with, appoint, depute: alqm bello praedonum: sinistro cornu Antonium, Cs.: quaestorem Caelium provinciae, appointed governor: negotio, charge with: navibus, appoint admiral: toti officio maritimo praepositus, superintendent of all marine affairs, Cs.: sacerdos oraculo praeposita, presiding over: custos Praepositus sancto loco, made keeper of, O.—Fig., to set before, prefer: se alteri, T.: salutem rei p. vitae suae: me Mazaeo generum, Cu.

    Latin-English dictionary > prae-pōnō

  • 22 prō-pōnō

        prō-pōnō posuī, positus, ere,    to put forth, set forth, lay out, place before, expose to view, display: vexillum, Cs.: manūs, caput, O.: ediscendos fastos populo: in publico epistulam.—Fig., to set before the mind, propose, imagine, conceive: tibi duos reges: ad imitandum mihi exemplar: eam (vitam) ante oculos vestros: condicio supplici in bello timiditati militis proposita: vim fortunae animo, L.—To point out, declare, represent, report, say, relate, set forth, publish: rem gestam, Cs.: quid dicturus sit: quaestionem, put, N.: viros notissimos, adduce: de Galliae moribus, Cs.: quod antea tacuerat, esse nonnullos, quorum, etc., Cs.— To offer, propose: fidem venalem, expose for sale: nullo praemio proposito: pugnae honorem, V.: tenesmos, cui remedia proponebantur, were prescribed, N.—To threaten, denounce: cui cum mors proponeretur: iniuriae propositae a Catone: mortem sibi ante oculos, L.—To purpose, resolve, intend, design, determine: iter a proposito (itinere) diversum, Cs.: cum id mihi propositum initio non fuisset, I had not intended it: mihi nihil erat propositum ad scribendum, I had no special occasion to write: ordo propositus dignitati, designed for men of worth: neque propositum nobis est hoc loco (laudare), etc., I am resolved: cum mihi proposuissem, ut animos commoverem: propositum est, ut, etc., the design is.—In logic, to premise, state a premise, assume.

    Latin-English dictionary > prō-pōnō

  • 23 re-pōnō

        re-pōnō posuī, positus    (repostus, V., H.), ere, to put back, set back, replace, restore: suo quemque loco lapidem: omnem humum, earth (from a pit), V.: pecuniam duplam in thensauros, restore, L.: in cubitum se, lean again (at table), H.: columnas: nos in sceptra, reinstate, V.: donata, H.: flammis ambesa reponunt Robora navigiis, restore, V.: plena Pocula, i. e. keep filling, V.: vina mensis, set again (for a second course), V.: Altius ingreditur, et mollia crura reponit, i. e. sets down alternately, V.—To lay back, lay out, stretch out: membra (mortui) toro, V.: membra stratis, V.— To lay aside, put away, lay up, store, keep, preserve, reserve: fructūs: formicae farris acervum tecto reponunt, V.: Caecubum ad festas dapes, H.: (gratia) sequitur tellure repostos, buried, V.: pias laetis animas Sedibus, H.—To lay aside, lay down, lay by, put away: arma omnia, Cs.: feretro reposto, V.: Telas, O.: iam falcem arbusta reponunt, i. e. do not need, V.—To lay, place, put, set: grues in tergo praevolantium colla reponunt: colla in plumis, O.: litteras in gremio, L.: ligna super foco, H.—To place instead, make compensation: Catulo, make amends: meas epistulas delere, ut reponas tuas: Aristophanem pro Eupoli: praeclarum diem illis, Verria ut agerent.—Fig., to put back, replace, restore, renew, repeat: Nec virtus, cum semel excidit, Curat reponi deterioribus, H.: Achillem, to reproduce (as an epic hero), H.— To repay, requite, return: tibi idem: Semper ego auditor tantum? nunquamne reponam? retaliate, Iu.—To lay up, store, keep: manet altā mente repostum Iudicium Paridis, V.: odium, Ta.—In thought, to place, count, reckon, class: in vestrā mansuetudine causam totam: spem omnem in virtute, Cs.: in caritate civium nihil spei, L.: plus in duce quam in exercitu, Ta.: alquos in deorum coetu, count among: Catulum in clarissimorum hominum numero: homines morte deletos in deos.

    Latin-English dictionary > re-pōnō

  • 24 sē-pōnō

        sē-pōnō posuī, positus, ere,    to lay apart, set aside, put by, separate, pick out, select: seponi et occultari: aliquid habere sepositum: ornamenta seposita: captivam pecuniam in aedificationem templi, L.: Primitias magno Iovi, O.: de mille sagittis Unam, select, O.: alqm a domo, banish, Ta. —Fig., to set apart, assign, appropriate, reserve: sibi ad eam rem tempus, fix: seponendus extra certamen alter consulatus, to be set apart beyond controversy, L.—To remove, take away, exclude, select: Iovem curas Seposuisse gravīs, had thrown off, O.: seposuisse a ceteris dictionibus eam partem dicendi, have separated: inurbanum lepido seponere dicto, i. e. distinguish, H.

    Latin-English dictionary > sē-pōnō

  • 25 sup-pōnō (subp-)

        sup-pōnō (subp-) posuī, positus    (posta, V.), ere, to put below, set under: anitum ova gallinis: caput et stomachum fontibus, H.: Cervicem polo, O.: (tauros) iugo, yoke, O.: Agresti fano pecus, drive under, O.: fratrem tumulo, i. e. bury, O.: incedis per ignīs Suppositos cineri doloso, hidden under, H.: terrae dentes, i. e. sow, O.: Falcem maturīs aristis, apply, V.: cultros, apply (i. e. to the throat), V.—To put in the place of, substitute for: in eorum locum civīs Romanos: criminibus illis pro rege se supponit reum.—To substitute falsely, falsify, forge, counterfeit: puerum, T.: puellam, L.: patri quos (equos) Circe Suppositā de matre nothos furata creavit, i. e. secretly introduced, V.: trepidat, ne Suppositus venias, Iu.— Fig., to add, annex, subjoin: exemplum epistulae. —To make subject, subject, submit: Nil ita sublime est... Non sit ut inferius suppositumque deo, O.—To subordinate, class under: huic generi partīs quattuor: Latio supposuisse Samon, i. e. regarded as inferior, O.

    Latin-English dictionary > sup-pōnō (subp-)

  • 26 adpono

    ap-pōno ( adp-, Ritschl, Fleck., Lachm., Baiter, Halm; app-, Merk., Kayser, K. and H., Weissenb.), pōsŭi, pŏsĭtum, 3, v. a. ( perf. apposivi, Plaut. Mil. 3, 3, 31; App. ap. Prisc. p. 898 P.; cf. pono), to place, put, or lay at, near or by the side of a thing; to apply to, add, unite, etc. (class. in prose and poetry; syn.: addo, adicio, adjungo).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    adpone hic mensulam,

    Plaut. Most. 1, 3, 150:

    appositas instruxere epulis mensas,

    Ov. M. 8, 570; so id. ib. 8, 831:

    sitellam,

    Plaut. Cas. 2, 6, 11: Sy. Onus urget. Mi. At tu adpone, put it down then, id. Poen. 4, 2, 35:

    illam alteram apud me, quod bonist, adponito,

    id. Trin. 4, 3, 60:

    munera eorum illis apponentur,

    Vulg. Bar 6, 26:

    At istos rastros interea tamen adpone,

    Ter. Heaut. 1, 1, 37; so id. And. 4, 3, 10 al.:

    aër Omnibus est rebus circumdatus adpositusque,

    Lucr. 6, 1036; 3, 373:

    omnes columnae machinā appositā dejectae,

    Cic. Verr. 2, 1, 55, § 144:

    notam ad malum versum,

    id. Pis. 30; so id. Fam. 13, 6; cf. Suet. Claud. 16: manus ad os (eorum more, qui secreto aliquid narrant, Manut.), Cael. ap. Cic. Fam. 8, 1:

    scalis appositis urbem defenderunt,

    Liv. 37, 5:

    adpositā aure ad glaciem,

    Plin. 8, 28, 42, § 103: adpositum in mensā lumen, Tac. A. 2, 31:

    paenulam ad vulnus,

    Suet. Ner. 49 et saep.:

    dominum Adpositum flavis in Simoenta vadis,

    Prop. 2, 9, 12.—So freq. of the putting on of garments, crowns, etc.:

    cur tamen appositā velatur janua lauro,

    Ov. Tr. 3, 1, 39:

    gemmas toris,

    id. H. 9, 60 Loers; cf.

    the same,

    id. ib. 7, 100:

    meretrix Appositā populum submovet ante serā,

    id. Am. 3, 14, 10 (cf.:

    ponere seram,

    Juv. 6, 347):

    candelam valvis,

    i. e. to set fire to, Juv. 9, 98 al. —
    B.
    Esp.
    1.
    Freq. as t. t. of food, dishes, to serve up, set before one (cf. Gr. paratithêmi;

    the simple verb pono is often so used, q. v.): adposita sit cena,

    Plaut. Trin. 2, 4, 69:

    apposuit eis mensam,

    Vulg. Act. 16, 34:

    adpositum est ampliter,

    Plaut. Mil. 3, 1, 160:

    apposuit patellam,

    Cic. Verr. 2, 4, 22:

    Cenabat apud eum: argentum ille ceterum purum apposuerat, etc.,

    id. ib. 4, 22, 49; id. Tusc. 5, 32, 91; id. Att. 6, 1; 14, 21; Liv. 1, 7; Plin. 8, 51, 78, § 210:

    convivis panem et obsonia apponere,

    Suet. Calig. 37; id. Caes. 43; id. Tib. 34; id. Galb. 12; Vitr. 13:

    Appositaque est eis ciborum magna praeparatio,

    Vulg. 4 Reg. 6, 23 al.;

    Albanum sive Falernum Te magis appositis delectat,

    Hor. S. 2, 8, 17; 2, 8, 69 al.—
    2.
    Aliquem alicui or alicui rei, to appoint or designate one to any service or duty, to place in any station, to join to as an aid:

    custodem Tullio me apponite,

    Cic. Div. in Caecil. 16, 51; so Tac. A. 4, 60; cf.: adpositus custodiae (dat.), id. ib. 1, 6;

    2, 68: accusator apponitur civis Romanus,

    Cic. Verr. 2, 1, 29, § 74; so id. ib. 2, 1, 5, § 41 fin.:

    calumniatores,

    id. ib. 2, 2, 10:

    praevaricatorem,

    id. Phil. 2, 11:

    non illicitatorem venditor adponet,

    id. Off. 3, 15, 61; cf. id. Verr. 2, 1, 54:

    custodes,

    Nep. Dion, 4, 5:

    moderator et magister consulibus appositus,

    Liv. 2, 18, 6; so,

    rectorem,

    Suet. Aug. 48:

    scrutatores,

    id. Claud. 35 al. —
    3.
    To put to something by way of increase, to add to, superadd (rare; cf.

    addo, adicio): nihil his novum adposivi,

    Plaut. Mil. 3, 3, 31; id. Trin. 4, 3, 18:

    aetas illi, quos tibi dempserit, adponet annos,

    Hor. C. 2, 5, 15:

    exemplum,

    Gell. 1, 13, 9:

    si quis apposuerit ad haec, apponet Deus super illum etc.,

    Vulg. Apoc. 22, 18; ib. Gen. 49, 32.—
    II.
    Trop.
    A.
    Of the mind, to apply (eccl. Lat.):

    appone cor ad doctrinam,

    Vulg. Prov. 22, 17:

    apposui cor meum, ut etc.,

    ib. Eccl. 8, 16.—
    B.
    In eccl. Lat., after the Hebrew, of an act, to do further, also to do something:

    non apponet, ut complacitior sit adhuc?

    Vulg. Psa. 76, 8; so ib. Act. 12, 3:

    apposuerunt adhuc peccare,

    ib. Psa. 77, 17; 88, 23.—
    C.
    With a dat. of end, to set down for something, count, reckon, or consider as, to hold as (very rare):

    cum is nil promereat, postulare id gratiae adponi sibi,

    Ter. And. 2, 1, 32 (addi in gratiam suam, Don.):

    aliquid lucro,

    Hor. C. 1, 9, 15.—Hence, appŏsĭ-tus ( adp-), a, um, P. a., put or applied to, etc.
    A.
    Of relations of space, placed or situated at or near to, contiguous to, bordering upon; constr. with dat.:

    regio mari adposita,

    Plin. 3, 18, 22, § 126:

    platanus itineri,

    id. 12, 1, 5, § 9:

    castellum Lupiae flumini adpositum,

    Tac. A. 2, 7.— Trop.:

    audacia fidentiae non contrarium, sed appositum ac propinquum,

    Cic. Inv. 2, 54, 165.—
    B.
    Metaph.
    1.
    Fit, proper, suitable, appropriate, apposite, etc. (like aptus, q. v.; hence in MSS. freq. interchanged with it; cf. Spald. ad Quint. 3, 11, 9); constr. with ad (in this signif. very freq. in Varr. and Cic.;

    elsewhere very rare, perh. not found except in Quint. and Gell.): ager ad vitem adpositus,

    Varr. R. R. 1, 7, 5:

    loca adposita ad faenum, ad vinum, ad oleum,

    id. ib. 1, 23, 1:

    equus ad medendum adpositus,

    id. ib. 2, 7, 5:

    (gallinae) adpositissimae ad partum,

    id. ib. 3, 9, 9;

    2, 10, 4: menses ad agendum maxime appositi,

    Cic. Verr. 2, 1, 11; 2, 5, 41 fin.; id. Att. 3, 14:

    multo appositior ad deferenda,

    id. Verr. 2, 4, 57:

    argumentatio appositissima ad judicationem,

    id. Inv. 1, 14. —
    * 2.
    Inclined to; constr. with dat.:

    judex juri magis an aequo sit adpositus,

    Quint. 4, 3, 11 (cf.:

    adclinis falsis animus,

    Hor. S. 2, 2, 6).—
    3.
    Subst.: appŏsĭtum, i, n., in rhet. and gram., an epithet, adjective:

    adposita, quae epitheta dicuntur, ut dulce mustum,

    Quint. 8, 2, 10; 2, 14, 3; 9, 4, 24.—Hence, appŏsĭtē, adv., suitably, fitly, etc.:

    ad persuasionem,

    Cic. Inv. 1, 5; cf. Spald ad Quint. 2, 15, 3 praeclare et apposite et facete scribere, Gell. 2, 23, 11 ( comp. and sup not used).

    Lewis & Short latin dictionary > adpono

  • 27 adpositus

    ap-pōno ( adp-, Ritschl, Fleck., Lachm., Baiter, Halm; app-, Merk., Kayser, K. and H., Weissenb.), pōsŭi, pŏsĭtum, 3, v. a. ( perf. apposivi, Plaut. Mil. 3, 3, 31; App. ap. Prisc. p. 898 P.; cf. pono), to place, put, or lay at, near or by the side of a thing; to apply to, add, unite, etc. (class. in prose and poetry; syn.: addo, adicio, adjungo).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    adpone hic mensulam,

    Plaut. Most. 1, 3, 150:

    appositas instruxere epulis mensas,

    Ov. M. 8, 570; so id. ib. 8, 831:

    sitellam,

    Plaut. Cas. 2, 6, 11: Sy. Onus urget. Mi. At tu adpone, put it down then, id. Poen. 4, 2, 35:

    illam alteram apud me, quod bonist, adponito,

    id. Trin. 4, 3, 60:

    munera eorum illis apponentur,

    Vulg. Bar 6, 26:

    At istos rastros interea tamen adpone,

    Ter. Heaut. 1, 1, 37; so id. And. 4, 3, 10 al.:

    aër Omnibus est rebus circumdatus adpositusque,

    Lucr. 6, 1036; 3, 373:

    omnes columnae machinā appositā dejectae,

    Cic. Verr. 2, 1, 55, § 144:

    notam ad malum versum,

    id. Pis. 30; so id. Fam. 13, 6; cf. Suet. Claud. 16: manus ad os (eorum more, qui secreto aliquid narrant, Manut.), Cael. ap. Cic. Fam. 8, 1:

    scalis appositis urbem defenderunt,

    Liv. 37, 5:

    adpositā aure ad glaciem,

    Plin. 8, 28, 42, § 103: adpositum in mensā lumen, Tac. A. 2, 31:

    paenulam ad vulnus,

    Suet. Ner. 49 et saep.:

    dominum Adpositum flavis in Simoenta vadis,

    Prop. 2, 9, 12.—So freq. of the putting on of garments, crowns, etc.:

    cur tamen appositā velatur janua lauro,

    Ov. Tr. 3, 1, 39:

    gemmas toris,

    id. H. 9, 60 Loers; cf.

    the same,

    id. ib. 7, 100:

    meretrix Appositā populum submovet ante serā,

    id. Am. 3, 14, 10 (cf.:

    ponere seram,

    Juv. 6, 347):

    candelam valvis,

    i. e. to set fire to, Juv. 9, 98 al. —
    B.
    Esp.
    1.
    Freq. as t. t. of food, dishes, to serve up, set before one (cf. Gr. paratithêmi;

    the simple verb pono is often so used, q. v.): adposita sit cena,

    Plaut. Trin. 2, 4, 69:

    apposuit eis mensam,

    Vulg. Act. 16, 34:

    adpositum est ampliter,

    Plaut. Mil. 3, 1, 160:

    apposuit patellam,

    Cic. Verr. 2, 4, 22:

    Cenabat apud eum: argentum ille ceterum purum apposuerat, etc.,

    id. ib. 4, 22, 49; id. Tusc. 5, 32, 91; id. Att. 6, 1; 14, 21; Liv. 1, 7; Plin. 8, 51, 78, § 210:

    convivis panem et obsonia apponere,

    Suet. Calig. 37; id. Caes. 43; id. Tib. 34; id. Galb. 12; Vitr. 13:

    Appositaque est eis ciborum magna praeparatio,

    Vulg. 4 Reg. 6, 23 al.;

    Albanum sive Falernum Te magis appositis delectat,

    Hor. S. 2, 8, 17; 2, 8, 69 al.—
    2.
    Aliquem alicui or alicui rei, to appoint or designate one to any service or duty, to place in any station, to join to as an aid:

    custodem Tullio me apponite,

    Cic. Div. in Caecil. 16, 51; so Tac. A. 4, 60; cf.: adpositus custodiae (dat.), id. ib. 1, 6;

    2, 68: accusator apponitur civis Romanus,

    Cic. Verr. 2, 1, 29, § 74; so id. ib. 2, 1, 5, § 41 fin.:

    calumniatores,

    id. ib. 2, 2, 10:

    praevaricatorem,

    id. Phil. 2, 11:

    non illicitatorem venditor adponet,

    id. Off. 3, 15, 61; cf. id. Verr. 2, 1, 54:

    custodes,

    Nep. Dion, 4, 5:

    moderator et magister consulibus appositus,

    Liv. 2, 18, 6; so,

    rectorem,

    Suet. Aug. 48:

    scrutatores,

    id. Claud. 35 al. —
    3.
    To put to something by way of increase, to add to, superadd (rare; cf.

    addo, adicio): nihil his novum adposivi,

    Plaut. Mil. 3, 3, 31; id. Trin. 4, 3, 18:

    aetas illi, quos tibi dempserit, adponet annos,

    Hor. C. 2, 5, 15:

    exemplum,

    Gell. 1, 13, 9:

    si quis apposuerit ad haec, apponet Deus super illum etc.,

    Vulg. Apoc. 22, 18; ib. Gen. 49, 32.—
    II.
    Trop.
    A.
    Of the mind, to apply (eccl. Lat.):

    appone cor ad doctrinam,

    Vulg. Prov. 22, 17:

    apposui cor meum, ut etc.,

    ib. Eccl. 8, 16.—
    B.
    In eccl. Lat., after the Hebrew, of an act, to do further, also to do something:

    non apponet, ut complacitior sit adhuc?

    Vulg. Psa. 76, 8; so ib. Act. 12, 3:

    apposuerunt adhuc peccare,

    ib. Psa. 77, 17; 88, 23.—
    C.
    With a dat. of end, to set down for something, count, reckon, or consider as, to hold as (very rare):

    cum is nil promereat, postulare id gratiae adponi sibi,

    Ter. And. 2, 1, 32 (addi in gratiam suam, Don.):

    aliquid lucro,

    Hor. C. 1, 9, 15.—Hence, appŏsĭ-tus ( adp-), a, um, P. a., put or applied to, etc.
    A.
    Of relations of space, placed or situated at or near to, contiguous to, bordering upon; constr. with dat.:

    regio mari adposita,

    Plin. 3, 18, 22, § 126:

    platanus itineri,

    id. 12, 1, 5, § 9:

    castellum Lupiae flumini adpositum,

    Tac. A. 2, 7.— Trop.:

    audacia fidentiae non contrarium, sed appositum ac propinquum,

    Cic. Inv. 2, 54, 165.—
    B.
    Metaph.
    1.
    Fit, proper, suitable, appropriate, apposite, etc. (like aptus, q. v.; hence in MSS. freq. interchanged with it; cf. Spald. ad Quint. 3, 11, 9); constr. with ad (in this signif. very freq. in Varr. and Cic.;

    elsewhere very rare, perh. not found except in Quint. and Gell.): ager ad vitem adpositus,

    Varr. R. R. 1, 7, 5:

    loca adposita ad faenum, ad vinum, ad oleum,

    id. ib. 1, 23, 1:

    equus ad medendum adpositus,

    id. ib. 2, 7, 5:

    (gallinae) adpositissimae ad partum,

    id. ib. 3, 9, 9;

    2, 10, 4: menses ad agendum maxime appositi,

    Cic. Verr. 2, 1, 11; 2, 5, 41 fin.; id. Att. 3, 14:

    multo appositior ad deferenda,

    id. Verr. 2, 4, 57:

    argumentatio appositissima ad judicationem,

    id. Inv. 1, 14. —
    * 2.
    Inclined to; constr. with dat.:

    judex juri magis an aequo sit adpositus,

    Quint. 4, 3, 11 (cf.:

    adclinis falsis animus,

    Hor. S. 2, 2, 6).—
    3.
    Subst.: appŏsĭtum, i, n., in rhet. and gram., an epithet, adjective:

    adposita, quae epitheta dicuntur, ut dulce mustum,

    Quint. 8, 2, 10; 2, 14, 3; 9, 4, 24.—Hence, appŏsĭtē, adv., suitably, fitly, etc.:

    ad persuasionem,

    Cic. Inv. 1, 5; cf. Spald ad Quint. 2, 15, 3 praeclare et apposite et facete scribere, Gell. 2, 23, 11 ( comp. and sup not used).

    Lewis & Short latin dictionary > adpositus

  • 28 antepono

    antĕ-pōno, pŏsui, pŏsĭtum, 3, v. a., to set or place before.
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    equitum locos sedilibus plebis,

    Tac. A. 15, 32:

    propugnacula anteposita,

    id. ib. 12, 56. —
    B.
    Esp., to set ( food) before one (com., pono, as Hor. S. 1, 3, 92; Juv. 1, 141 al.):

    prandium pransoribus,

    Plaut. Men. 2, 2, 2; so id. Curc. 1, 1, 73; id. Rud. 2, 6, 25.—
    II.
    Trop., to prefer, give the preference to:

    longe Academiae illi hoc gymnasium anteponam,

    Cic. de Or. 1, 21 fin.:

    suo generi meum,

    id. Sull. 8, 25:

    amicitiam omnibus rebus humanis,

    id. Am. 5, 17; Nep. Eum. 1, 3; Tac. A. 12, 69.←

    With tmesis: pono ante: mala bo nis ponit ante,

    Cic. Off. 3, 17, 71.

    Lewis & Short latin dictionary > antepono

  • 29 appono

    ap-pōno ( adp-, Ritschl, Fleck., Lachm., Baiter, Halm; app-, Merk., Kayser, K. and H., Weissenb.), pōsŭi, pŏsĭtum, 3, v. a. ( perf. apposivi, Plaut. Mil. 3, 3, 31; App. ap. Prisc. p. 898 P.; cf. pono), to place, put, or lay at, near or by the side of a thing; to apply to, add, unite, etc. (class. in prose and poetry; syn.: addo, adicio, adjungo).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    adpone hic mensulam,

    Plaut. Most. 1, 3, 150:

    appositas instruxere epulis mensas,

    Ov. M. 8, 570; so id. ib. 8, 831:

    sitellam,

    Plaut. Cas. 2, 6, 11: Sy. Onus urget. Mi. At tu adpone, put it down then, id. Poen. 4, 2, 35:

    illam alteram apud me, quod bonist, adponito,

    id. Trin. 4, 3, 60:

    munera eorum illis apponentur,

    Vulg. Bar 6, 26:

    At istos rastros interea tamen adpone,

    Ter. Heaut. 1, 1, 37; so id. And. 4, 3, 10 al.:

    aër Omnibus est rebus circumdatus adpositusque,

    Lucr. 6, 1036; 3, 373:

    omnes columnae machinā appositā dejectae,

    Cic. Verr. 2, 1, 55, § 144:

    notam ad malum versum,

    id. Pis. 30; so id. Fam. 13, 6; cf. Suet. Claud. 16: manus ad os (eorum more, qui secreto aliquid narrant, Manut.), Cael. ap. Cic. Fam. 8, 1:

    scalis appositis urbem defenderunt,

    Liv. 37, 5:

    adpositā aure ad glaciem,

    Plin. 8, 28, 42, § 103: adpositum in mensā lumen, Tac. A. 2, 31:

    paenulam ad vulnus,

    Suet. Ner. 49 et saep.:

    dominum Adpositum flavis in Simoenta vadis,

    Prop. 2, 9, 12.—So freq. of the putting on of garments, crowns, etc.:

    cur tamen appositā velatur janua lauro,

    Ov. Tr. 3, 1, 39:

    gemmas toris,

    id. H. 9, 60 Loers; cf.

    the same,

    id. ib. 7, 100:

    meretrix Appositā populum submovet ante serā,

    id. Am. 3, 14, 10 (cf.:

    ponere seram,

    Juv. 6, 347):

    candelam valvis,

    i. e. to set fire to, Juv. 9, 98 al. —
    B.
    Esp.
    1.
    Freq. as t. t. of food, dishes, to serve up, set before one (cf. Gr. paratithêmi;

    the simple verb pono is often so used, q. v.): adposita sit cena,

    Plaut. Trin. 2, 4, 69:

    apposuit eis mensam,

    Vulg. Act. 16, 34:

    adpositum est ampliter,

    Plaut. Mil. 3, 1, 160:

    apposuit patellam,

    Cic. Verr. 2, 4, 22:

    Cenabat apud eum: argentum ille ceterum purum apposuerat, etc.,

    id. ib. 4, 22, 49; id. Tusc. 5, 32, 91; id. Att. 6, 1; 14, 21; Liv. 1, 7; Plin. 8, 51, 78, § 210:

    convivis panem et obsonia apponere,

    Suet. Calig. 37; id. Caes. 43; id. Tib. 34; id. Galb. 12; Vitr. 13:

    Appositaque est eis ciborum magna praeparatio,

    Vulg. 4 Reg. 6, 23 al.;

    Albanum sive Falernum Te magis appositis delectat,

    Hor. S. 2, 8, 17; 2, 8, 69 al.—
    2.
    Aliquem alicui or alicui rei, to appoint or designate one to any service or duty, to place in any station, to join to as an aid:

    custodem Tullio me apponite,

    Cic. Div. in Caecil. 16, 51; so Tac. A. 4, 60; cf.: adpositus custodiae (dat.), id. ib. 1, 6;

    2, 68: accusator apponitur civis Romanus,

    Cic. Verr. 2, 1, 29, § 74; so id. ib. 2, 1, 5, § 41 fin.:

    calumniatores,

    id. ib. 2, 2, 10:

    praevaricatorem,

    id. Phil. 2, 11:

    non illicitatorem venditor adponet,

    id. Off. 3, 15, 61; cf. id. Verr. 2, 1, 54:

    custodes,

    Nep. Dion, 4, 5:

    moderator et magister consulibus appositus,

    Liv. 2, 18, 6; so,

    rectorem,

    Suet. Aug. 48:

    scrutatores,

    id. Claud. 35 al. —
    3.
    To put to something by way of increase, to add to, superadd (rare; cf.

    addo, adicio): nihil his novum adposivi,

    Plaut. Mil. 3, 3, 31; id. Trin. 4, 3, 18:

    aetas illi, quos tibi dempserit, adponet annos,

    Hor. C. 2, 5, 15:

    exemplum,

    Gell. 1, 13, 9:

    si quis apposuerit ad haec, apponet Deus super illum etc.,

    Vulg. Apoc. 22, 18; ib. Gen. 49, 32.—
    II.
    Trop.
    A.
    Of the mind, to apply (eccl. Lat.):

    appone cor ad doctrinam,

    Vulg. Prov. 22, 17:

    apposui cor meum, ut etc.,

    ib. Eccl. 8, 16.—
    B.
    In eccl. Lat., after the Hebrew, of an act, to do further, also to do something:

    non apponet, ut complacitior sit adhuc?

    Vulg. Psa. 76, 8; so ib. Act. 12, 3:

    apposuerunt adhuc peccare,

    ib. Psa. 77, 17; 88, 23.—
    C.
    With a dat. of end, to set down for something, count, reckon, or consider as, to hold as (very rare):

    cum is nil promereat, postulare id gratiae adponi sibi,

    Ter. And. 2, 1, 32 (addi in gratiam suam, Don.):

    aliquid lucro,

    Hor. C. 1, 9, 15.—Hence, appŏsĭ-tus ( adp-), a, um, P. a., put or applied to, etc.
    A.
    Of relations of space, placed or situated at or near to, contiguous to, bordering upon; constr. with dat.:

    regio mari adposita,

    Plin. 3, 18, 22, § 126:

    platanus itineri,

    id. 12, 1, 5, § 9:

    castellum Lupiae flumini adpositum,

    Tac. A. 2, 7.— Trop.:

    audacia fidentiae non contrarium, sed appositum ac propinquum,

    Cic. Inv. 2, 54, 165.—
    B.
    Metaph.
    1.
    Fit, proper, suitable, appropriate, apposite, etc. (like aptus, q. v.; hence in MSS. freq. interchanged with it; cf. Spald. ad Quint. 3, 11, 9); constr. with ad (in this signif. very freq. in Varr. and Cic.;

    elsewhere very rare, perh. not found except in Quint. and Gell.): ager ad vitem adpositus,

    Varr. R. R. 1, 7, 5:

    loca adposita ad faenum, ad vinum, ad oleum,

    id. ib. 1, 23, 1:

    equus ad medendum adpositus,

    id. ib. 2, 7, 5:

    (gallinae) adpositissimae ad partum,

    id. ib. 3, 9, 9;

    2, 10, 4: menses ad agendum maxime appositi,

    Cic. Verr. 2, 1, 11; 2, 5, 41 fin.; id. Att. 3, 14:

    multo appositior ad deferenda,

    id. Verr. 2, 4, 57:

    argumentatio appositissima ad judicationem,

    id. Inv. 1, 14. —
    * 2.
    Inclined to; constr. with dat.:

    judex juri magis an aequo sit adpositus,

    Quint. 4, 3, 11 (cf.:

    adclinis falsis animus,

    Hor. S. 2, 2, 6).—
    3.
    Subst.: appŏsĭtum, i, n., in rhet. and gram., an epithet, adjective:

    adposita, quae epitheta dicuntur, ut dulce mustum,

    Quint. 8, 2, 10; 2, 14, 3; 9, 4, 24.—Hence, appŏsĭtē, adv., suitably, fitly, etc.:

    ad persuasionem,

    Cic. Inv. 1, 5; cf. Spald ad Quint. 2, 15, 3 praeclare et apposite et facete scribere, Gell. 2, 23, 11 ( comp. and sup not used).

    Lewis & Short latin dictionary > appono

  • 30 positus

    I a, um part. pf. к pono II positus, ūs m. [ pono ]
    1) Sl, O, T etc. = positura
    2) AG = positio 8.
    3) укладывание, причёсывание ( positu variare capillos O)

    Латинско-русский словарь > positus

  • 31 appono

    ap-pōno (ad-pōno), posuī, positum, ere, I) hinstellen, hinlegen, hinsetzen, an-, auf-, vorlegen, aufsetzen, 1) im allg.: onus, Plaut.: rastros, Ter.: gladium propter, Cic.: seram, Ov.: machinam, Cic.: sellam, Gell.: alci sedile, Gell.: manus ad os, Cael. in Cic. ep.: puerum ante ianuam, Ter.: cucumam foco, Petr.: appositum mensā lumen, Tac. – apponere alienos crines, eine Perücke aufsetzen, Firm. math. 8, 7. – 2) insbes.: a) Speisen usw. vorsetzen, aufsetzen, auftragen, cenam, Plaut.: patellam, Cic.: aprum in epulis, Plin.: convivis panem et obsonia, Suet.: cenam in argento puro, Plin. ep.: alqd vasis fictilibus, Cic.: filium cum alia carne concisum pro epulis, Hyg.: alci liberos epulandos, Sen.: olus vasis aureis appositum, Fronto: appositi pisces et volucres, Amm.: appositā secundā mensā, Cic. – b) in einer Gruft beisetzen, obiit appositusque est ad populum suum, Vulg. gen. 49, 32. – c) schriftl. hinsetzen, notam ad versum od. epistulis, Cic.: syllabis apicem, Quint.: versum Naevi, Gell.: quae propria et ipsa apponenda decrevi, Vopisc. – II) übtr.: A) jmd. zu irgend einer Verrichtung, als irgend einen Charakter, als etw. aufstellen, (einem) beigeben, zugeben, zuordnen, an die Seite setzen, a) übh.: custodes, Nep.: custodem assiduum Ioni virgini, Acc. fr.: alci custodiam, Enn. fr.: magistrum consulibus, Liv.: paedagogum, Suet.: alqm (als Befehlshaber) custodiae, Tac. (s. Nipp. Tac. ann. 2, 68): m. dopp. Acc., custodem me Tullio, Cic.: Larcium moderatorem et magistrum consulibus, Liv. – b) im übeln Sinne, aufstellen, anstellen, accusatorem, Cic.: calumniatores, Cic.: illicitatorem, mancipem, Cic.: alqm, qui emeret, Cic. – B) hinzutun, hinzufügen, zulegen, 1) im allg.: annos alci, Hor.: vitiis modum, Cic.: alci alqd gratiae, anrechnen als eine Gunst, Gefälligkeit, Ter.: lucro, als einen Gewinn rechnen, Hor. – 2) insbes.: a) einen Namen usw. beilegen, alci hoc nomen, Treb. Poll. Claud. 5, 5: huic signum (als Kennzeichen) ›manu ad ferrum‹, Vopisc. Aur. 6, 2. – b) befehlend hinzufügen, m. folg. ut u. Konj., aqua et igni interdictum reo appositumque, ut teneretur insulā, Tac. ann. 3, 38. – / Perf. adposivi, Plaut. mil. 905: adposiverunt, Apul. b. Prisc. 10, 37.

    lateinisch-deutsches > appono

  • 32 compositus

    compositus, a, um, PAdi. m. Compar. u. Superl. (compono), zusammengelegt, -gesetzt, gestellt, 1) niedergelegt, übtr. = beruhigt, leidenschaftslos, gesetzt, c. ac probus vultus, ein ruhiger u. ehrlicher Ausdruck des Gesichts, eine ruhige, gesetzte Miene, Sen. ep. 66, 5: composito vultu, ohne eine Miene zu verziehen, Tac. ann. 1, 7. Plin. ep. 3, 16, 5: actio, Quint.: mens, Sen.: affectus mites atque compositi, Quint.: aetas, Tac. – prägn., compositus ore, ohne eine Miene zu verziehen, Tac. ann. 2, 34. – 2) wohlgestellt, wohlgeordnet, a) eig.: nihil videtur mundius nec magis compositum quicquam nec magis elegans, Ter.: incessus tute compositus, ein abgemessener Gang, Petron. – als milit. t.t., magis compositae atque ordinatae stationes, Liv.: acrior impetu atque animis, quam compositior ordine ullo pugna fuit, Liv.: composito agmine legiones ducere, Liv., duces eorum sequi, Liv.: composito agmine ire od. incedere, Curt. u. Tac. – b) übtr.: α) v. der Rede, wohlgestellt, wohlgefügt, geordnet, verba, Sall. (versch. v. c. verba = zusammengesetzte, s. com-pōno no. II, 1, γ), oratio, Cic.: dicendi genus, Cic.: non sunt composita (kunstmäßig gesetzt) verba mea, Sall.: cantus (Plur.), sorgsam ausgearbeitete, Tac.: quare in his quoque libris erunt eadem aliqua, omnia vero compositiora et elaborata, Quint. – β) v. Redner, gemessen, orator c. (Ggstz. or. inconditus), Cic.: fiunt pro compositis exsultantes, Quint. – 3) zurechtgelegt, a) eig., gebildet, geformt, gebaut, equus bene naturā compositus, Cornif. rhet. 4, 59: quae (litterulae tuae, deine Schriftzüge) solent compositissimae (ganz regelmäßig geformt, höchst zierlich) et clarissimae esse, Cic. ad Att. 6, 9, 1. – b) übtr.: α) wohl eingerichtet, geordnet, geregelt, αα) v. Staate (Ggstz. turbatus, seditione turbatus): res publica, Cic. u. Tac., civitas, Flor. u. Tac. (s. Duker Flor. 3, 23, 2. Heß u. Papst Tac. dial. 36). u. neutr. subst., composita, ōrum, n., der geordnete Zustand des Staates (Ggstz. turbamenta), pax et composita, Sall.: movet composita, Ps. Sall.: composita turbare, Tac. – ββ) v. Pers., geregelt, compositum ordinatumque fore talem virum, Sen. de vit. beat. 8, 3. – β) gleichs. zurechtgemacht, αα) gerüstet, geschult, geeignet, ex accusatione perficiam, ut nemo umquam... paratior, vigilantior, compositior (streitfertiger) ad iudicium venisse videatur, Cic. – m. ad od. in u. Akk., od. m. bl. Dat., pedes ad gressum compositi, brachia ad complexum, Col.: quia (Attici) sunt maxime ad risum compositi, Quint.: arte quādam in ostentationem virtutum compositus, Liv.: Titus naturā atque arte compositus alliciendis etiam Muciani moribus, Tac. – ββ) m. in u. Akk., zum Scheine gleichsam zu etw. zurechtgemacht = sich den Schein von etw. gebend, in securitatem compositus, sich den Sch. der S. gebend, Tac.: in maestitiam compositus, mit der Miene des Kummers, Tac.: in adulationem compositus, mit schmeichelnder Miene, Curt. – γ) erkünstelt, erdacht, erdichtet, ersonnen (Ggstz. verus), indignatio, Tac.: litteras compositas pro veris legebat, Gell.: quae ficta atque composita videri volunt, Quint.: dolo composito, unter dem listig ausgedachten Vorwande, Eutr. 10, 3. – / ex composito od. bl. composito, s. com-pōno no. II, 4, b, β.

    lateinisch-deutsches > compositus

  • 33 impono

    im-pōno, posuī, positum, ere (in u. pono), I) hineinlegen, -setzen, -stellen in usw., konstr. mit Dat. od. m. in u. Akk. (s. Philol. Anz. 1873. S. 10), A) eig.: pedem in undam, Plaut.: in aliena aedificia fenestras et ostia, ICt.: alqm sepulcro, begraben, Ov.: coloniam in agro Samnitium, Liv. – praesidium, Liv.: praesidium Abydi (zu A.), Medione (zu M.), Liv.: praesidium arci, Curt. – B) übtr., jmd. in eine gewisse Lage bringen, hineinziehen, cuius amicitia me paulatim in hanc perditam causam imposuit, Cael. in Cic. ep.: alqm periculo, Petron.

    II) auf etw. setzen, legen, stellen, aufsetzen, auflegen, A) eig.: 1) im allg.: alci coronam, Cic.: bovi clitellas, Cic.: dona aris, Verg.: herbam vulneri, Curt.: alqm rogo, Verg., od. in rogum, Cic.: alqm in ignem, Ter.: eo (sc. in equos), Caes.: in equum, in plaustrum, Liv.: iumento, Gell.: axi (= Wagen), Stat.: dextram in caput Numae, Liv.: diadema alci od. capiti alcis, Cic. u. Liv. epit.: ingenti mole sepulcrum, ein gewaltiges Grabmal errichten, Verg.: libum Iano, opfern, Ov.: pedem super cervicem, Curt.: admissarium od. marem equae, die Stute vom Hengste bespringen lassen, Colum. 6, 36, 4. – 2) insbes., α) als naut. t. t., imp. in naves, im Zshg. auch bl. imponere, einschiffen, an Bord bringen, legiones equitesque in naves, Caes.: aeris magnum pondus ad militarem usum in naves, Caes.: omnia sauciata corpora in rates, Sall. fr.: exercitum Brundisii, Cic.: milites vetustissimā nave, Suet.: navis, in qua est impositus, Lact.: ut semel imposita est pictae Philomela carinae, Ov.: quo (damit desto) maior numerus militum posset imponi, Caes.: per istos quae volebat clam imponenda, Cic. Verr. 4, 23. – β) als mediz. t. t. = einen Verband, ein Heilmittel usw. auf ein Glied, eine Wunde auflegen, fibulas (vulneri), Cels.: spongiam vulneri, Cels.: medicamentum, Cels.: apta dolori medicamina, Dict. – u. so imponi, v. Heilmitteln, aufgelegt werden, vulneribus od. in vulnera, Plin.: super umbilicum contra tormenta vulvae, Plin. – γ) als t. t. der Baukunst, ein Stockwerk aufsetzen, supra suum aedificium, Paul. dig. 8, 2, 24. – B) übtr.: 1) über etw. als Aufseher, Wächter (Wache), Befehlshaber aufstellen, setzen, vilicum, Cic.: consulem populo, Cic.: regem Macedoniae, Liv.: alqm legionibus, Tac.: custodem in hortis (in den G.) fructus servandi gratiā, Nep.: centuriones ad portas oppidi et custodias, Auct. b. Afr. – 2) auflegen, auferlegen, mit dem Nbbegr. des Lästigen = aufbürden, frenos animo alcis, Liv. – in alqm onus hoc omne, Plaut.: alci onus, Cic.: alci labores, Caes.: vectigal agris, Cic.: stipendio insuper imposito, Liv.: alci negotium, Cic.: leges, Cic.: consul est impositus is nobis, quem etc., Cic.: invidiam belli consuli, Sall. – alci impositum est m. Infin., Verg. Aen. 8, 410. Sil. 10, 656. – 3) jmdm. etwas aufheften, -aufbinden (einen Bären aufbinden), etwas weismachen, d.i. jmd. hinters Licht führen, hintergehen, täuschen, m. bl. Dat., praefectis Antigoni, Nep.: Herculi minime vafro, Sen.: Catoni egregie, Cic.: aliis, Sen.: morbo, Sen.: so auch si mihi imposuisset aliquid (Nom.), wenn ich durch irgend etwas getäuscht worden wäre, Cic. ad Att. 15, 26, 4. – impers., utcumque imponi vel dormienti posset, Petron. 102, 4. Vgl. übh. Jordan Cic. Caecin. p. 251 sq.

    III) an etwas setzen, legen, A) eig.: claves portis, Liv.: manum calathis, Ov. – B) übtr.: 1) im allg.: extremam manum imponere alci rei, Verg., od. ultimam manum, Vell., od. summam manum, Plin., od. manum supremam, Ov., die letzte Hand anlegen, zu Ende bringen: impensam alci rei, Kosten auf etwas verwenden, Liv.: finem imponere alci rei, Liv., od. clausulam, Colum., ein Ende setzen, machen: finem imponere bello, Tac.: modum alci rei, Maß und Ziel setzen, Liv. – 2) gleichs. »anfügen«, a) im guten Sinne = beilegen, alci nomen imponere, teils mit Genet. des Namens, huic praedae ac direptioni cellae nomen, Cic.: vitiis virtutis nomen, Quint.: teils m. Acc. des Namens, etiam nomen ei rei, quod ante non fuerat, κατάληψιν imposuit, Cic.: filiis duobus Philippum atque Alexandrum et filiae Apamiam nomina imposuerat, Liv. – so auch imp. cognata vocabula rebus, Hor.: Scipionem, Afranium nusquam latrones et parricidas, quae nunc vocabula imponuntur, saepe ut (wie) insignes viros nominat, Tac. – imp. maiestatem verendam, Ov. – b) im üblen Sinne = zufügen, antun, verursachen, alci vulnus, plagam, vim, Cic.: labem, Liv. – / Archaist. Perf. inposivi, Caton. orat. fr. bei Fronto epist. ad Anton. Imper. 1, 2. p. 100, 7 N.: imposivit, Plaut. rud. 357. Cato orat. 2. p. 37, 8: Infin. Perf. imposisse, Plaut. most. 434. – Partic. Perf. synkop. impostus, Lucr. 5, 543. Verg. Aen. 9, 716. Iuvenc. 1, 514 u.a. Dichter.

    lateinisch-deutsches > impono

  • 34 oppono

    oppōno, posuī, positum, ere (ob u. pono), gegen od. vor od. an etw. hinsetzen, -stellen, -legen, -halten, I) eig.: A) im allg.: fores, die Türflügel vorsetzen, die Tür verschließen, Ov.: auriculas, Hor.: manus oculis od. ante oculos, Ov., manum ad oculos, Suet.: foramini oculos, Petron.: alci pedem, Petron. – refl., calculus intus se opposuit, Cels.: medial, luna subiecta atque opposita soli, der S. gegenübergetreten, Cic. – B) insbes.: 1) zum Schutze, zur Abwehr usw. gegen od. vor etw. hinstellen, a) vor das zu Beschützende: turrim ad introitum portus, Caes. – armatos ad omnes introitus, Caes.: gallinae se opponunt, stellen sich vor (vor ihre Jungen), Cic.: u. so Pompeium persequi Caesar dicitur, ut interficiat, et non omnes corpora nostra opponimus, decken ihn (den P.) mit unseren Leibern, Cic.: u. so coniuges quoque et liberi sequuntur hanc aciem, parata hostibus praeda, nisi pro carissimis pignoribus corpora opponimus, wenn wir diese t. Pf. nicht mit unseren Leibern schützen, Curt. – b) gegen das Andrängende, ihm entgegenstellen, -setzen, moles oppositae fluctibus, Cic.: propugnaculum istis nationibus oppositum et obiectum, Cic.: lana opponitur ossi, wird vor den Kn. vorgelegt (damit er nicht vorfalle), Cels.: opp. castra ante moenia, Liv.: munitiones, Liv. – urgenti hosti fratrem cum classe, Nep.: alci equites, Caes.: se alci, Caes. u.a. – 2) als t. t. des Würfelspiels, beim Spiel als Gegengewinn dagegensetzen, pono pallium: ille suum anulum opposivit, Plaut. Curc. 356. – 3) als t. t. der Wagenrenner, obliquum opp. currum u. bl. opp., mit dem Wagen quervor (quer in den Weg)fahren (um den folgenden durch den Anprall zu Falle zu bringen), opp. curr., Sil. 16, 395 u. 407: bl. opp., Plin. 8, 160. – II) übtr.: 1) als jurist. t. t., als Pfand-, zum Pfande gegen etw. einsetzen, verpfänden, vix hercle opino, etsi me opponam pignori, Plaut.: ager oppositus est pignori ob decem minas, Ter.: opp. res suas ad securitatem creditoris, Sen.: domos nostras, Vulg.: animam suam tibi, Vulg. (vgl. II, 2 aus Catull.). – 2) einer üblen Einwirkung, Gefahr usw. aussetzen, alqm ad ictus solis, Gell.: nudatas radices hiberno frigori, Plin. – se periculis, Cic.: ad omne periculum atque ad omnem invidiam solus opponitur, Cic. – im Doppelsinn mit opp. = verpfänden, villula nostra non ad austri flatus opposita est,... verum ad milia quindecim et ducentos, Catull. 26, 1 sqq. – 3) mit Worten entgegensetzen, a) als Schreckbild vorhalten, vor Augen halten, alci formidines, Cic.: terrorem, Cic., vgl. Halm Cic. Sest. 42. p. 155. – b) als Gegengrund usw. entgegensetzen, dagegen anführen, -vorbringen, -geltend machen, -einwenden, non minorem suam auctoritatem, Cic.: alci nomen, Cic.: valetudinem alcis, Cic.: causam muri, Cic.: quid habes quod mihi opponas? Cic.: quae nostris opponuntur refutare, Quint. – m. folg. Acc. u. Inf., introducebat Carneades, non quo probaret, sed ut opponeret Stoicis, summum bonum esse frui rebus iis, quas primas natura conciliavisset, um den St. einzuwenden, den St. zum Trotz, Cic. Acad. 2, 131. – c) vergleichend entgegen-, gegenüberstellen, multis secundis proeliis unum adversum, Caes.: plures Graeciae, Phaedr. – d) als Gegensatz entgegen-, gegenüberstellen, im Passiv entgegen-, gegenüberstehen, nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur, steht als Gegensatz gegenüber, Cic.: quid ergo opponitur clementiae? crudelitas, Sen.: voluptatem et dolorem duo mala dicunt esse opposita inter se, Gell. – / Archaist. Pers. opposivit, Plaut. Curc. 356: Partiz. Perf. synk. oppostus, Lucr. 4, 148.

    lateinisch-deutsches > oppono

  • 35 gremium

    grĕmĭum, ĭi, n. [st1]1 [-] giron, sein.    - in gremio sedere: être assis sur les genoux.    - in gremio matris educati: éduqué dans le giron de leur mère.    - Fortunae in gremio sedens, Cic. Div. 2, 85: assis sur les genoux de la Fortune. --- cf. Cic. Br. 211; Leg. 2, 63. [st1]2 [-] bras, protection, secours, soins, surveillance attentive.    - ad gremium praeceptoris, Quint. 2, 4, 15: sous la direction du maître.    - fingamus Alexandrum dari nobis impositum gremio, Quint. 1, 1, 24: supposons que l'on confie à nos soins un Alexandre.    - gremiis abducere pactas, Virg. En. 10, 79: arracher les fiancées des bras de leurs mères.    - in vestris pono gremiis, Virg. En. 9, 261: je mets entre vos mains, je vous confie.    - in sui gremio patris, Ter. Ad. 334: dans les bras de son père. --- Cic. Clu. 13. [st1]3 [-] milieu, intérieur, sein (de la terre, de la patrie...), lit (d'un fleuve).    - gremium Graeciae, Cic. Pis. 91: le centre, le coeur de la Grèce.    - in gremio consulatus tui, Cic. Pis. 5, 11: au milieu de ton consulat.    - excusso togae gremio, Flor. 2, 6, 7: laissant tomber le pli de sa robe.    - gremium fluminis, Sil. 8, 192: lit du fleuve.
    * * *
    grĕmĭum, ĭi, n. [st1]1 [-] giron, sein.    - in gremio sedere: être assis sur les genoux.    - in gremio matris educati: éduqué dans le giron de leur mère.    - Fortunae in gremio sedens, Cic. Div. 2, 85: assis sur les genoux de la Fortune. --- cf. Cic. Br. 211; Leg. 2, 63. [st1]2 [-] bras, protection, secours, soins, surveillance attentive.    - ad gremium praeceptoris, Quint. 2, 4, 15: sous la direction du maître.    - fingamus Alexandrum dari nobis impositum gremio, Quint. 1, 1, 24: supposons que l'on confie à nos soins un Alexandre.    - gremiis abducere pactas, Virg. En. 10, 79: arracher les fiancées des bras de leurs mères.    - in vestris pono gremiis, Virg. En. 9, 261: je mets entre vos mains, je vous confie.    - in sui gremio patris, Ter. Ad. 334: dans les bras de son père. --- Cic. Clu. 13. [st1]3 [-] milieu, intérieur, sein (de la terre, de la patrie...), lit (d'un fleuve).    - gremium Graeciae, Cic. Pis. 91: le centre, le coeur de la Grèce.    - in gremio consulatus tui, Cic. Pis. 5, 11: au milieu de ton consulat.    - excusso togae gremio, Flor. 2, 6, 7: laissant tomber le pli de sa robe.    - gremium fluminis, Sil. 8, 192: lit du fleuve.
    * * *
        Gremium, huius gremii. Terent. Le giron.
    \
        Thessalonicenses positi in gremio imperii nostri. Cicero. Au milieu.

    Dictionarium latinogallicum > gremium

  • 36 pone

    [st1]1 [-] pŏnĕ, adv.: en arrière, par-derrière.    - pone aggredi, Sil.: attaquer par derrière. [st1]2 [-] pŏnĕ, prép. + acc.: derrière.    - pone nos recede, Plaut.: retire-toi derrière nous.    - pone castra, Liv.: derrière le camp. [st1]3 [-] pŏnĕ: impér. prés. de pono.
    * * *
    [st1]1 [-] pŏnĕ, adv.: en arrière, par-derrière.    - pone aggredi, Sil.: attaquer par derrière. [st1]2 [-] pŏnĕ, prép. + acc.: derrière.    - pone nos recede, Plaut.: retire-toi derrière nous.    - pone castra, Liv.: derrière le camp. [st1]3 [-] pŏnĕ: impér. prés. de pono.
    * * *
        Pone, Praepositio antiqua, pro Post, accusatiuo iungitur, et contrarium habet Ante. Plautus, Pone aedem Castoris ibi sunt. Derriere le temple.
    \
        Pone, Aduerbium. Virgil. Par derriere.

    Dictionarium latinogallicum > pone

  • 37 positus

    [st1]1 [-] positus, a, um: part. passé de pono. - [abcl][b]a - mis, posé, placé, situé, exposé. - [abcl]b - planté, bâti, érigé, fondé, dressé. - [abcl]c - mis de côté, mis en réservé; placé (en parl. de l'argent). - [abcl]d - mort, qui repose. - [abcl]e - couché. - [abcl]f - servi (à table). - [abcl]g - placé dans, fondé sur, qui repose sur. - [abcl]h - disposé, institué. - [abcl]i - mis en avant (dans un discours), établi, supposé, admis. - [abcl]j - déposé, laissé de côté, quitté, abandonné.[/b] [st1]2 [-] positŭs, ūs, m.: - [abcl][b]a - position, disposition, situation. - [abcl]b - ajustement, arrangement.[/b]
    * * *
    [st1]1 [-] positus, a, um: part. passé de pono. - [abcl][b]a - mis, posé, placé, situé, exposé. - [abcl]b - planté, bâti, érigé, fondé, dressé. - [abcl]c - mis de côté, mis en réservé; placé (en parl. de l'argent). - [abcl]d - mort, qui repose. - [abcl]e - couché. - [abcl]f - servi (à table). - [abcl]g - placé dans, fondé sur, qui repose sur. - [abcl]h - disposé, institué. - [abcl]i - mis en avant (dans un discours), établi, supposé, admis. - [abcl]j - déposé, laissé de côté, quitté, abandonné.[/b] [st1]2 [-] positŭs, ūs, m.: - [abcl][b]a - position, disposition, situation. - [abcl]b - ajustement, arrangement.[/b]
    * * *
    I.
        Positis omnium aliarum rerum curis. Liu. Delaissees.
    \
        Positus super armamentarium. Curtius. Commis sur, etc. Qui ha la charge et superintendence de, etc.
    II.
        Positus, huius positus, pen. corr. m. g. Ouid. Situation, Position.

    Dictionarium latinogallicum > positus

  • 38 suppono

    suppōno (subpōno), ĕre, pŏsŭi, pŏsĭtum [sub + pono] - tr. - [st2]1 [-] mettre dessous (sous), placer dessous (sous). [st2]2 [-] subordonner, soumettre. [st2]3 [-] (suppono = substituo) substituer, mettre à la place de. [st2]4 [-] substituer frauduleusement, falsifier, supposer (donner pour authentique, en trompant). [st2]5 [-] Lucr. supposer, faire une hypothèse. [st2]6 [-] (suppono = subjungo) mettre à la suite, ajouter, annexer. [st2]7 [-] mettre après, estimer moins.    - supponere aliquid alicui rei: mettre une chose sous une autre chose.    - anitum ova gallinis saepe subponimus, Cic. Nat. 2: nous faisons souvent couver des oeufs de canes par des poules.    - agresti fano subponere pecus, Ov.: mettre le troupeau à l'abri sous un sanctuaire champêtre.    - supponere tauros jugo, Ov.: mettre des taureaux sous le joug.    - falcem maturis aristis supponere, Virg. G. 1: mettre la faucille aux pieds des épis mûrs (= moissonner).    - suppositus feris, Sen.: exposé aux bêtes féroces.    - supponere aliquem alicui (aliquem in locum alicujus): mettre qqn à la place de qqn d'autre.    - in eorum locum supponere coepit cives Romanos, Cic.: il commença à mettre à leur place des citoyens romains.    - Selenium, quae erae meae supposita est parva, Plaut.: Sélénie qui, toute petite, a été supposée la fille de ma maîtresse.    - meliorem quam ego sum suppono tibi, Plaut.: je te donne, à ma place, un homme meilleur que moi.    - me tibi supposui, Pers. 5, 36: je me suis mis sous ta tutelle.    - supponere puerum, Plaut.: faire une substitution d'enfant.    - testamenta (falsa) supponere: produire de faux testaments (supposer des testaments).    - ingenio suo supponere, Ov.: soumettre à son génie.    - operae nostrae fides amicorum supponitur,Cic. Rosc. Am.: la fidélité de nos amis supplée à nos efforts.    - supponere stannum pro argento, Suet. Vit.: substituer de l'étain à de l'argent.    - supponere aliquem tumulo (terrae, humo...), Ov.: enterrer qqn.    - huic generi Hermagoras partes quattuor supposuit, Cic. Inv. 1: Hermagoras rattache quatre espèces à ce genre.    - si eam rationem supposuissemus quo usi sunt, Cic.: si nous avions ajouté la raison qu'ils ont donnée.    - supponere exemplum epistolae, Cic.: joindre la copie d'une lettre.    - Latio supponere Samon, Ov. F. 6, 48: préférer le Latium à Samos.    - supposivi, Plaut. = supposui.
    * * *
    suppōno (subpōno), ĕre, pŏsŭi, pŏsĭtum [sub + pono] - tr. - [st2]1 [-] mettre dessous (sous), placer dessous (sous). [st2]2 [-] subordonner, soumettre. [st2]3 [-] (suppono = substituo) substituer, mettre à la place de. [st2]4 [-] substituer frauduleusement, falsifier, supposer (donner pour authentique, en trompant). [st2]5 [-] Lucr. supposer, faire une hypothèse. [st2]6 [-] (suppono = subjungo) mettre à la suite, ajouter, annexer. [st2]7 [-] mettre après, estimer moins.    - supponere aliquid alicui rei: mettre une chose sous une autre chose.    - anitum ova gallinis saepe subponimus, Cic. Nat. 2: nous faisons souvent couver des oeufs de canes par des poules.    - agresti fano subponere pecus, Ov.: mettre le troupeau à l'abri sous un sanctuaire champêtre.    - supponere tauros jugo, Ov.: mettre des taureaux sous le joug.    - falcem maturis aristis supponere, Virg. G. 1: mettre la faucille aux pieds des épis mûrs (= moissonner).    - suppositus feris, Sen.: exposé aux bêtes féroces.    - supponere aliquem alicui (aliquem in locum alicujus): mettre qqn à la place de qqn d'autre.    - in eorum locum supponere coepit cives Romanos, Cic.: il commença à mettre à leur place des citoyens romains.    - Selenium, quae erae meae supposita est parva, Plaut.: Sélénie qui, toute petite, a été supposée la fille de ma maîtresse.    - meliorem quam ego sum suppono tibi, Plaut.: je te donne, à ma place, un homme meilleur que moi.    - me tibi supposui, Pers. 5, 36: je me suis mis sous ta tutelle.    - supponere puerum, Plaut.: faire une substitution d'enfant.    - testamenta (falsa) supponere: produire de faux testaments (supposer des testaments).    - ingenio suo supponere, Ov.: soumettre à son génie.    - operae nostrae fides amicorum supponitur,Cic. Rosc. Am.: la fidélité de nos amis supplée à nos efforts.    - supponere stannum pro argento, Suet. Vit.: substituer de l'étain à de l'argent.    - supponere aliquem tumulo (terrae, humo...), Ov.: enterrer qqn.    - huic generi Hermagoras partes quattuor supposuit, Cic. Inv. 1: Hermagoras rattache quatre espèces à ce genre.    - si eam rationem supposuissemus quo usi sunt, Cic.: si nous avions ajouté la raison qu'ils ont donnée.    - supponere exemplum epistolae, Cic.: joindre la copie d'une lettre.    - Latio supponere Samon, Ov. F. 6, 48: préférer le Latium à Samos.    - supposivi, Plaut. = supposui.
    * * *
        Suppono, supponis, pen. prod. supposui, suppositum, pen. cor. supponere. Columel. Mettre dessoubz.
    \
        Oua supponere gallinis. Varro. Mettre couver une geline.
    \
        Falcem supponere aristis. Virgil. Faucher ou scier les bleds meurs.
    \
        Tumulo supponere aliquem. Ouid. Le mettre dedens le tombeau, Ensevelir, Enterrer.
    \
        Supponere. Cic. Soubmettre.
    \
        Exemplum supponere epistolae. Cic. Escrire au dessoubz.
    \
        Criminibus illis pro rege se supponit reum. Cic. Il veult respondre de la faulte du Roy.
    \
        Vicarium supponere. Cic. Mettre en son lieu un autre.
    \
        Supponere. Terentius. Mettre une chose faulse au lieu d'une vraye, Supposer.

    Dictionarium latinogallicum > suppono

  • 39 appono

    ap-pōno (ad-pōno), posuī, positum, ere, I) hinstellen, hinlegen, hinsetzen, an-, auf-, vorlegen, aufsetzen, 1) im allg.: onus, Plaut.: rastros, Ter.: gladium propter, Cic.: seram, Ov.: machinam, Cic.: sellam, Gell.: alci sedile, Gell.: manus ad os, Cael. in Cic. ep.: puerum ante ianuam, Ter.: cucumam foco, Petr.: appositum mensā lumen, Tac. – apponere alienos crines, eine Perücke aufsetzen, Firm. math. 8, 7. – 2) insbes.: a) Speisen usw. vorsetzen, aufsetzen, auftragen, cenam, Plaut.: patellam, Cic.: aprum in epulis, Plin.: convivis panem et obsonia, Suet.: cenam in argento puro, Plin. ep.: alqd vasis fictilibus, Cic.: filium cum alia carne concisum pro epulis, Hyg.: alci liberos epulandos, Sen.: olus vasis aureis appositum, Fronto: appositi pisces et volucres, Amm.: appositā secundā mensā, Cic. – b) in einer Gruft beisetzen, obiit appositusque est ad populum suum, Vulg. gen. 49, 32. – c) schriftl. hinsetzen, notam ad versum od. epistulis, Cic.: syllabis apicem, Quint.: versum Naevi, Gell.: quae propria et ipsa apponenda decrevi, Vopisc. – II) übtr.: A) jmd. zu irgend einer Verrichtung, als irgend einen Charakter, als etw. aufstellen, (einem) beigeben, zugeben, zuordnen, an die Seite setzen, a) übh.: custodes, Nep.: custodem assiduum Ioni virgini, Acc. fr.: alci custodiam, Enn. fr.: magistrum consulibus, Liv.: paedagogum, Suet.: alqm
    ————
    (als Befehlshaber) custodiae, Tac. (s. Nipp. Tac. ann. 2, 68): m. dopp. Acc., custodem me Tullio, Cic.: Larcium moderatorem et magistrum consulibus, Liv. – b) im übeln Sinne, aufstellen, anstellen, accusatorem, Cic.: calumniatores, Cic.: illicitatorem, mancipem, Cic.: alqm, qui emeret, Cic. – B) hinzutun, hinzufügen, zulegen, 1) im allg.: annos alci, Hor.: vitiis modum, Cic.: alci alqd gratiae, anrechnen als eine Gunst, Gefälligkeit, Ter.: lucro, als einen Gewinn rechnen, Hor. – 2) insbes.: a) einen Namen usw. beilegen, alci hoc nomen, Treb. Poll. Claud. 5, 5: huic signum (als Kennzeichen) ›manu ad ferrum‹, Vopisc. Aur. 6, 2. – b) befehlend hinzufügen, m. folg. ut u. Konj., aqua et igni interdictum reo appositumque, ut teneretur insulā, Tac. ann. 3, 38. – Perf. adposivi, Plaut. mil. 905: adposiverunt, Apul. b. Prisc. 10, 37.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > appono

  • 40 impono

    im-pōno, posuī, positum, ere (in u. pono), I) hineinlegen, -setzen, -stellen in usw., konstr. mit Dat. od. m. in u. Akk. (s. Philol. Anz. 1873. S. 10), A) eig.: pedem in undam, Plaut.: in aliena aedificia fenestras et ostia, ICt.: alqm sepulcro, begraben, Ov.: coloniam in agro Samnitium, Liv. – praesidium, Liv.: praesidium Abydi (zu A.), Medione (zu M.), Liv.: praesidium arci, Curt. – B) übtr., jmd. in eine gewisse Lage bringen, hineinziehen, cuius amicitia me paulatim in hanc perditam causam imposuit, Cael. in Cic. ep.: alqm periculo, Petron.
    II) auf etw. setzen, legen, stellen, aufsetzen, auflegen, A) eig.: 1) im allg.: alci coronam, Cic.: bovi clitellas, Cic.: dona aris, Verg.: herbam vulneri, Curt.: alqm rogo, Verg., od. in rogum, Cic.: alqm in ignem, Ter.: eo (sc. in equos), Caes.: in equum, in plaustrum, Liv.: iumento, Gell.: axi (= Wagen), Stat.: dextram in caput Numae, Liv.: diadema alci od. capiti alcis, Cic. u. Liv. epit.: ingenti mole sepulcrum, ein gewaltiges Grabmal errichten, Verg.: libum Iano, opfern, Ov.: pedem super cervicem, Curt.: admissarium od. marem equae, die Stute vom Hengste bespringen lassen, Colum. 6, 36, 4. – 2) insbes., α) als naut. t. t., imp. in naves, im Zshg. auch bl. imponere, einschiffen, an Bord bringen, legiones equitesque in naves, Caes.: aeris magnum pondus ad militarem usum in
    ————
    naves, Caes.: omnia sauciata corpora in rates, Sall. fr.: exercitum Brundisii, Cic.: milites vetustissimā nave, Suet.: navis, in qua est impositus, Lact.: ut semel imposita est pictae Philomela carinae, Ov.: quo (damit desto) maior numerus militum posset imponi, Caes.: per istos quae volebat clam imponenda, Cic. Verr. 4, 23. – β) als mediz. t. t. = einen Verband, ein Heilmittel usw. auf ein Glied, eine Wunde auflegen, fibulas (vulneri), Cels.: spongiam vulneri, Cels.: medicamentum, Cels.: apta dolori medicamina, Dict. – u. so imponi, v. Heilmitteln, aufgelegt werden, vulneribus od. in vulnera, Plin.: super umbilicum contra tormenta vulvae, Plin. – γ) als t. t. der Baukunst, ein Stockwerk aufsetzen, supra suum aedificium, Paul. dig. 8, 2, 24. – B) übtr.: 1) über etw. als Aufseher, Wächter (Wache), Befehlshaber aufstellen, setzen, vilicum, Cic.: consulem populo, Cic.: regem Macedoniae, Liv.: alqm legionibus, Tac.: custodem in hortis (in den G.) fructus servandi gratiā, Nep.: centuriones ad portas oppidi et custodias, Auct. b. Afr. – 2) auflegen, auferlegen, mit dem Nbbegr. des Lästigen = aufbürden, frenos animo alcis, Liv. – in alqm onus hoc omne, Plaut.: alci onus, Cic.: alci labores, Caes.: vectigal agris, Cic.: stipendio insuper imposito, Liv.: alci negotium, Cic.: leges, Cic.: consul est impositus is nobis, quem etc., Cic.: invidiam belli consuli, Sall. – alci impositum est m. Infin., Verg. Aen. 8,
    ————
    410. Sil. 10, 656. – 3) jmdm. etwas aufheften, -aufbinden (einen Bären aufbinden), etwas weismachen, d.i. jmd. hinters Licht führen, hintergehen, täuschen, m. bl. Dat., praefectis Antigoni, Nep.: Herculi minime vafro, Sen.: Catoni egregie, Cic.: aliis, Sen.: morbo, Sen.: so auch si mihi imposuisset aliquid (Nom.), wenn ich durch irgend etwas getäuscht worden wäre, Cic. ad Att. 15, 26, 4. – impers., utcumque imponi vel dormienti posset, Petron. 102, 4. Vgl. übh. Jordan Cic. Caecin. p. 251 sq.
    III) an etwas setzen, legen, A) eig.: claves portis, Liv.: manum calathis, Ov. – B) übtr.: 1) im allg.: extremam manum imponere alci rei, Verg., od. ultimam manum, Vell., od. summam manum, Plin., od. manum supremam, Ov., die letzte Hand anlegen, zu Ende bringen: impensam alci rei, Kosten auf etwas verwenden, Liv.: finem imponere alci rei, Liv., od. clausulam, Colum., ein Ende setzen, machen: finem imponere bello, Tac.: modum alci rei, Maß und Ziel setzen, Liv. – 2) gleichs. »anfügen«, a) im guten Sinne = beilegen, alci nomen imponere, teils mit Genet. des Namens, huic praedae ac direptioni cellae nomen, Cic.: vitiis virtutis nomen, Quint.: teils m. Acc. des Namens, etiam nomen ei rei, quod ante non fuerat, κατάληψιν imposuit, Cic.: filiis duobus Philippum atque Alexandrum et filiae Apamiam nomina imposuerat, Liv. – so auch imp. cognata vocabula
    ————
    rebus, Hor.: Scipionem, Afranium nusquam latrones et parricidas, quae nunc vocabula imponuntur, saepe ut (wie) insignes viros nominat, Tac. – imp. maiestatem verendam, Ov. – b) im üblen Sinne = zufügen, antun, verursachen, alci vulnus, plagam, vim, Cic.: labem, Liv. – Archaist. Perf. inposivi, Caton. orat. fr. bei Fronto epist. ad Anton. Imper. 1, 2. p. 100, 7 N.: imposivit, Plaut. rud. 357. Cato orat. 2. p. 37, 8: Infin. Perf. imposisse, Plaut. most. 434. – Partic. Perf. synkop. impostus, Lucr. 5, 543. Verg. Aen. 9, 716. Iuvenc. 1, 514 u.a. Dichter.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > impono

См. также в других словарях:

  • Pono — Saltar a navegación, búsqueda Wikcionario Wikcionario tiene definiciones para pono. La palabra pono, en idioma hawaiano, comunmente se utiliza para designar a alguien justo . Como se indica en el lema del estado de Hawái …   Wikipedia Español

  • Pono Kai Resort — (Капаа,США) Категория отеля: 3 звездочный отель Адрес: 4 1250 Kuhio Highway, Капаа, HI 96746 …   Каталог отелей

  • Pono Kai Resort by CRH — (Капаа,США) Категория отеля: 3 звездочный отель Адрес: 4 1250 Kuhio Highway, Капаа, HI …   Каталог отелей

  • Pono — The word pono in the Hawaiian language is referred to most popularly as righteousness . As is stated in the Hawaii state motto: Ua Mau ke Ea o ka okinaĀina i ka Pono (translated directly as: the life of the land is perpetuated in righteousness).… …   Wikipedia

  • pono- — Bodily exertion, fatigue, overwork, pain. [G. ponos, toil, fatigue, pain] …   Medical dictionary

  • pono- — pò·no conf. TS med. fatica, dolore, relativo alla fatica o al dolore {{line}} {{/line}} ETIMO: dal gr. pónos fatica …   Dizionario italiano

  • pono — przestarz. dziś książk. → ponoć …   Słownik języka polskiego

  • pono — (G). Toil; pain …   Dictionary of word roots and combining forms

  • Hawaiʻi Ponoʻī — King Kalakaua, author of the anthem s lyrics. State anthem of Hawaiʻi Lyrics King David Kalākaua, 1874 …   Wikipedia

  • Hawaii Pono’i — Автор слов Калакауа, 1874 Композитор Генри Бергер (англ.)русск. Штат …   Википедия

  • Hawai'i Pono'i — Hawaiʻi ponoʻī, ist der Titel der heutigen Staatshymne des US Bundesstaates Hawaii und war zuvor die hawaiische Nationalhymne. Der Text wurde 1874 von König David Kalākaua verfasst, die Musik der Hymne wurde von seinem königlichen Kapellmeister… …   Deutsch Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»