-
1 przewodzić
przewodzić bandzie eine Bande anführen;przewodzić ciepło FIZ Wärme leiten -
2 przewodzić
przewodzić [pʃɛvɔʥ̑iʨ̑]I. vt1) bio leiten, übertragen2) fiz leiten\przewodzić komuś/czemuś jdn/etw anführen [ lub leiten] -
3 wieść
wieść [vjɛɕʨ̑], f1.Nachricht fprzepaść [ lub zniknąć] bez wieści verschollen sein, spurlos verschwinden( prowadzić)wiedziony intuicją von der Intuition geleitetdroga wiedzie przez las der Weg führt durch den Wald\wieść życie das Leben führen\wieść spór einen Streit führen( przewodzić) leiten( przeciągać)wodzić palcem po mapie mit dem Finger über die Landkarte fahrenwodzić za kimś spojrzeniem den Blick über jdn schweifen lassenjak ci się wiedzie? wie geht es dir? -
4 führend
-
5 leiten
lei ten ['laɪtən]vt1) ( verwalten)jdn/etw \leiten kierować kimś/czymś2) (hin\leiten)jdn durch ein Museum \leiten oprowadzać [ perf oprowadzić] kogoś po muzeumStrom [ins Netz] \leiten doprowadzać [ perf doprowadzić] energię elektryczną [do sieci]sich von Gefühlen \leiten lassen kierować się uczuciamiStrom/Wärme \leiten przewodzić prąd/ciepłogut \leiten Metall: być dobrym przewodnikiem
См. также в других словарях:
przewodzić — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk VIIb, przewodzićdzę, przewodzićdzi, przewodzićwódź, przewodzićdzony {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} kierować jakąś organizacją, zespołem ludzi, czyjąś działalnością; stać na czele,… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
przewodzić — ndk VIa, przewodzićdzę, przewodzićdzisz, przewodzićwódź, przewodzićdził, przewodzićdzony 1. «kierować czymś, czyjąś działalnością; stać na czele, dowodzić, przewodniczyć; narzucać komuś swoją wolę, wodzić rej w czymś» Przewodzić wyprawie,… … Słownik języka polskiego
wieść — I ż V, DCMs. wieśćści; lm MD. wieśćści książk. «wiadomość, często nie sprawdzona na temat faktu lub wypadku; pogłoska, fama» Alarmująca, nagła, pomyślna, smutna, tragiczna, dobra, zła wieść. Odebrać, otrzymać wieści od kogoś. Brak o kimś, o czymś … Słownik języka polskiego
ton — 1. Coś jest w dobrym tonie, należy do dobrego tonu «coś jest odpowiednie, zgodne ze sposobem zachowania obowiązującym w jakimś środowisku»: W tej części świata nie ma ustalonej jednej ceny, o każdą trzeba walczyć i targować się, jest to nawet… … Słownik frazeologiczny
wieść — I. Głucha wieść zob. głuchy 1. Hiobowa wieść zob. hiobowy. Wieść głosi, niesie zob. głosić. Wieść gruchnęła zob. gruchnąć. Wieść o kimś, o czymś zaginęła zob. zaginąć. II. Wieść, wodzić prym, rej «górować, celować w czymś, mieć … Słownik frazeologiczny
dowodzić — ndk VIa, dowodzićdzę, dowodzićdzisz, dowodzićwódź, dowodzićdził, dowodzićdzony 1. forma ndk czas. dowieść (p.) 2. «kierować kimś albo czymś; stać na czele» a) «w wojsku: być zwierzchnikiem jednostki wojskowej, kierować akcją wojenną;… … Słownik języka polskiego
dzierżyć — ndk VIb, dzierżyćrżę, dzierżyćrży, dzierż, dzierżyćrżył 1. książk. lub żart. «trzymać» W ręce dzierżył gruby kij. ◊ Dzierżyć prym «przewodzić komuś gdzieś, zajmować pierwsze miejsce, wybijać się na czoło» ◊ Dzierżyć władzę, rządy, ster rządów… … Słownik języka polskiego
kasza — ż II, DCMs. kaszaszy; lm D. kasz «ziarna zbożowe oczyszczone i łuszczone, grubo zmielone lub utłuczone, czasem całe (np. kasza gryczana); krupy, potrawa z tych ziaren» Kasza gryczana, jęczmienna, jaglana, krakowska, kukurydziana, owsiana,… … Słownik języka polskiego
komenderować — ndk IV, komenderowaćruję, komenderowaćrujesz, komenderowaćruj, komenderowaćował 1. «dawać komendę; rozkazywać; być dowódcą, dowodzić» Komenderować oddziałem. Ognia! komenderuje dowódca. 2. pot. «przewodzić komuś, narzucać komuś swoją wolę,… … Słownik języka polskiego
panoszyć się — ndk VIb, panoszyć sięszę się, panoszyć sięszysz się, panoszyć sięnosz się, panoszyć sięszył się «wynosić się nad innych, chcieć panować, przewodzić; rządzić się» Zwycięzcy panoszyli się w mieście. W górach panoszyły się bandy rabusiów. przen.… … Słownik języka polskiego
panować — ndk IV, panowaćnuję, panowaćnujesz, panowaćnuj, panowaćował 1. «być władcą, panem kraju; władać, królować» Dynastia Burbonów panowała w Hiszpanii. ∆ hist. Dom panujący «rządząca dynastia, rodzina panującego władcy» przen. Lew panował wśród… … Słownik języka polskiego