-
21 Doricus
Dōres, um, m. (Gr. gen. pl. Dorieon, Vitr. 4, 1, 5), Dôrieis, the Dorians, Cic. Rep. 2, 4, 8; id. Fl. 27, 64; their progenitor, Dōrus, i, m., son of Hellen, Vitr. 4, 1; or of Neptune, acc. to Serv. Verg. A. 2, 27—II.Derivv.A.Dōrĭcus, a, um, adj., Doric:2.gens,
Plin. 6, 2, 2, § 7:genus (architecturae),
Vitr. 4, 6:aedes,
id. ib.:symmetria,
id. ib.:castra,
Prop. 4 (5), 6, 34:dicta,
i. e. in the Doric dialect, Quint. 8, 3, 59 (al. adv. Dōrĭce dicta; so Suet. Tib. 56: Dorice Rhodii loquuntur); hence, also: Dorici, ōrum, m., those who speak Doric, Gell. 2, 26, 10.—Meton. for Grecian, Greek:B.castra,
Verg. A. 2, 27; 6, 88; Prop. 2, 8, 32 (2, 8, b. 16, M.):nox,
Val. Fl. 2, 573:ignes,
Sen. Agm. 611:Ancon,
Juv. 4, 40.—Dōrĭ-us, a, um, adj., Doric:C.carmen,
Hor. Epod. 9, 6; cf.moduli,
Plin. 7, 56, 57, § 204:phthongus,
id. 2, 23, 20, § 84; and subst., Dōri-um, ii, n.:tibicen Dorium canebat bellicosum,
App. M. 10, p. 254, 23.—Dōrĭ-enses, ium, m., the Dorians, Just. 2, 6, 16. —D.Dōris, ĭdis, adj. fem., Doric:b.dialectos,
Suet. Tib. 56:Malea,
Luc. 9, 36:tellus,
i. e. Sicily, Sen. Herc. Fur. 81.—Subst.(α).A country in Hellas, Mel. 2, 3, 4; Plin. 4, 7, 13, § 28; in Asia Minor, id. 5, 27, 29, § 103 sq.—(β).A daughter of Oceanus, wife of Nereus, and mother of fifty seanymphs, Ov. M. 2, 11; 269; Prop. 1, 17, 25;(γ).Hyg. Fab. praef.—Also,
wife of Dionysius I., Tyrant of Syracuse, Cic. Tusc. 5, 20, 59; Val. Max. 9, 13, ext. 1.—Also, the name of a Greek girl, Juv. 3, 94; Prop. 4, 7, 72.— Meton., the sea, Verg. E. 10, 5; Ov. F. 4, 678; Stat. Silv. 3, 2, 89.— -
22 Dorienses
Dōres, um, m. (Gr. gen. pl. Dorieon, Vitr. 4, 1, 5), Dôrieis, the Dorians, Cic. Rep. 2, 4, 8; id. Fl. 27, 64; their progenitor, Dōrus, i, m., son of Hellen, Vitr. 4, 1; or of Neptune, acc. to Serv. Verg. A. 2, 27—II.Derivv.A.Dōrĭcus, a, um, adj., Doric:2.gens,
Plin. 6, 2, 2, § 7:genus (architecturae),
Vitr. 4, 6:aedes,
id. ib.:symmetria,
id. ib.:castra,
Prop. 4 (5), 6, 34:dicta,
i. e. in the Doric dialect, Quint. 8, 3, 59 (al. adv. Dōrĭce dicta; so Suet. Tib. 56: Dorice Rhodii loquuntur); hence, also: Dorici, ōrum, m., those who speak Doric, Gell. 2, 26, 10.—Meton. for Grecian, Greek:B.castra,
Verg. A. 2, 27; 6, 88; Prop. 2, 8, 32 (2, 8, b. 16, M.):nox,
Val. Fl. 2, 573:ignes,
Sen. Agm. 611:Ancon,
Juv. 4, 40.—Dōrĭ-us, a, um, adj., Doric:C.carmen,
Hor. Epod. 9, 6; cf.moduli,
Plin. 7, 56, 57, § 204:phthongus,
id. 2, 23, 20, § 84; and subst., Dōri-um, ii, n.:tibicen Dorium canebat bellicosum,
App. M. 10, p. 254, 23.—Dōrĭ-enses, ium, m., the Dorians, Just. 2, 6, 16. —D.Dōris, ĭdis, adj. fem., Doric:b.dialectos,
Suet. Tib. 56:Malea,
Luc. 9, 36:tellus,
i. e. Sicily, Sen. Herc. Fur. 81.—Subst.(α).A country in Hellas, Mel. 2, 3, 4; Plin. 4, 7, 13, § 28; in Asia Minor, id. 5, 27, 29, § 103 sq.—(β).A daughter of Oceanus, wife of Nereus, and mother of fifty seanymphs, Ov. M. 2, 11; 269; Prop. 1, 17, 25;(γ).Hyg. Fab. praef.—Also,
wife of Dionysius I., Tyrant of Syracuse, Cic. Tusc. 5, 20, 59; Val. Max. 9, 13, ext. 1.—Also, the name of a Greek girl, Juv. 3, 94; Prop. 4, 7, 72.— Meton., the sea, Verg. E. 10, 5; Ov. F. 4, 678; Stat. Silv. 3, 2, 89.— -
23 Doris
Dōres, um, m. (Gr. gen. pl. Dorieon, Vitr. 4, 1, 5), Dôrieis, the Dorians, Cic. Rep. 2, 4, 8; id. Fl. 27, 64; their progenitor, Dōrus, i, m., son of Hellen, Vitr. 4, 1; or of Neptune, acc. to Serv. Verg. A. 2, 27—II.Derivv.A.Dōrĭcus, a, um, adj., Doric:2.gens,
Plin. 6, 2, 2, § 7:genus (architecturae),
Vitr. 4, 6:aedes,
id. ib.:symmetria,
id. ib.:castra,
Prop. 4 (5), 6, 34:dicta,
i. e. in the Doric dialect, Quint. 8, 3, 59 (al. adv. Dōrĭce dicta; so Suet. Tib. 56: Dorice Rhodii loquuntur); hence, also: Dorici, ōrum, m., those who speak Doric, Gell. 2, 26, 10.—Meton. for Grecian, Greek:B.castra,
Verg. A. 2, 27; 6, 88; Prop. 2, 8, 32 (2, 8, b. 16, M.):nox,
Val. Fl. 2, 573:ignes,
Sen. Agm. 611:Ancon,
Juv. 4, 40.—Dōrĭ-us, a, um, adj., Doric:C.carmen,
Hor. Epod. 9, 6; cf.moduli,
Plin. 7, 56, 57, § 204:phthongus,
id. 2, 23, 20, § 84; and subst., Dōri-um, ii, n.:tibicen Dorium canebat bellicosum,
App. M. 10, p. 254, 23.—Dōrĭ-enses, ium, m., the Dorians, Just. 2, 6, 16. —D.Dōris, ĭdis, adj. fem., Doric:b.dialectos,
Suet. Tib. 56:Malea,
Luc. 9, 36:tellus,
i. e. Sicily, Sen. Herc. Fur. 81.—Subst.(α).A country in Hellas, Mel. 2, 3, 4; Plin. 4, 7, 13, § 28; in Asia Minor, id. 5, 27, 29, § 103 sq.—(β).A daughter of Oceanus, wife of Nereus, and mother of fifty seanymphs, Ov. M. 2, 11; 269; Prop. 1, 17, 25;(γ).Hyg. Fab. praef.—Also,
wife of Dionysius I., Tyrant of Syracuse, Cic. Tusc. 5, 20, 59; Val. Max. 9, 13, ext. 1.—Also, the name of a Greek girl, Juv. 3, 94; Prop. 4, 7, 72.— Meton., the sea, Verg. E. 10, 5; Ov. F. 4, 678; Stat. Silv. 3, 2, 89.— -
24 Dorium
Dōres, um, m. (Gr. gen. pl. Dorieon, Vitr. 4, 1, 5), Dôrieis, the Dorians, Cic. Rep. 2, 4, 8; id. Fl. 27, 64; their progenitor, Dōrus, i, m., son of Hellen, Vitr. 4, 1; or of Neptune, acc. to Serv. Verg. A. 2, 27—II.Derivv.A.Dōrĭcus, a, um, adj., Doric:2.gens,
Plin. 6, 2, 2, § 7:genus (architecturae),
Vitr. 4, 6:aedes,
id. ib.:symmetria,
id. ib.:castra,
Prop. 4 (5), 6, 34:dicta,
i. e. in the Doric dialect, Quint. 8, 3, 59 (al. adv. Dōrĭce dicta; so Suet. Tib. 56: Dorice Rhodii loquuntur); hence, also: Dorici, ōrum, m., those who speak Doric, Gell. 2, 26, 10.—Meton. for Grecian, Greek:B.castra,
Verg. A. 2, 27; 6, 88; Prop. 2, 8, 32 (2, 8, b. 16, M.):nox,
Val. Fl. 2, 573:ignes,
Sen. Agm. 611:Ancon,
Juv. 4, 40.—Dōrĭ-us, a, um, adj., Doric:C.carmen,
Hor. Epod. 9, 6; cf.moduli,
Plin. 7, 56, 57, § 204:phthongus,
id. 2, 23, 20, § 84; and subst., Dōri-um, ii, n.:tibicen Dorium canebat bellicosum,
App. M. 10, p. 254, 23.—Dōrĭ-enses, ium, m., the Dorians, Just. 2, 6, 16. —D.Dōris, ĭdis, adj. fem., Doric:b.dialectos,
Suet. Tib. 56:Malea,
Luc. 9, 36:tellus,
i. e. Sicily, Sen. Herc. Fur. 81.—Subst.(α).A country in Hellas, Mel. 2, 3, 4; Plin. 4, 7, 13, § 28; in Asia Minor, id. 5, 27, 29, § 103 sq.—(β).A daughter of Oceanus, wife of Nereus, and mother of fifty seanymphs, Ov. M. 2, 11; 269; Prop. 1, 17, 25;(γ).Hyg. Fab. praef.—Also,
wife of Dionysius I., Tyrant of Syracuse, Cic. Tusc. 5, 20, 59; Val. Max. 9, 13, ext. 1.—Also, the name of a Greek girl, Juv. 3, 94; Prop. 4, 7, 72.— Meton., the sea, Verg. E. 10, 5; Ov. F. 4, 678; Stat. Silv. 3, 2, 89.— -
25 Dorius
Dōres, um, m. (Gr. gen. pl. Dorieon, Vitr. 4, 1, 5), Dôrieis, the Dorians, Cic. Rep. 2, 4, 8; id. Fl. 27, 64; their progenitor, Dōrus, i, m., son of Hellen, Vitr. 4, 1; or of Neptune, acc. to Serv. Verg. A. 2, 27—II.Derivv.A.Dōrĭcus, a, um, adj., Doric:2.gens,
Plin. 6, 2, 2, § 7:genus (architecturae),
Vitr. 4, 6:aedes,
id. ib.:symmetria,
id. ib.:castra,
Prop. 4 (5), 6, 34:dicta,
i. e. in the Doric dialect, Quint. 8, 3, 59 (al. adv. Dōrĭce dicta; so Suet. Tib. 56: Dorice Rhodii loquuntur); hence, also: Dorici, ōrum, m., those who speak Doric, Gell. 2, 26, 10.—Meton. for Grecian, Greek:B.castra,
Verg. A. 2, 27; 6, 88; Prop. 2, 8, 32 (2, 8, b. 16, M.):nox,
Val. Fl. 2, 573:ignes,
Sen. Agm. 611:Ancon,
Juv. 4, 40.—Dōrĭ-us, a, um, adj., Doric:C.carmen,
Hor. Epod. 9, 6; cf.moduli,
Plin. 7, 56, 57, § 204:phthongus,
id. 2, 23, 20, § 84; and subst., Dōri-um, ii, n.:tibicen Dorium canebat bellicosum,
App. M. 10, p. 254, 23.—Dōrĭ-enses, ium, m., the Dorians, Just. 2, 6, 16. —D.Dōris, ĭdis, adj. fem., Doric:b.dialectos,
Suet. Tib. 56:Malea,
Luc. 9, 36:tellus,
i. e. Sicily, Sen. Herc. Fur. 81.—Subst.(α).A country in Hellas, Mel. 2, 3, 4; Plin. 4, 7, 13, § 28; in Asia Minor, id. 5, 27, 29, § 103 sq.—(β).A daughter of Oceanus, wife of Nereus, and mother of fifty seanymphs, Ov. M. 2, 11; 269; Prop. 1, 17, 25;(γ).Hyg. Fab. praef.—Also,
wife of Dionysius I., Tyrant of Syracuse, Cic. Tusc. 5, 20, 59; Val. Max. 9, 13, ext. 1.—Also, the name of a Greek girl, Juv. 3, 94; Prop. 4, 7, 72.— Meton., the sea, Verg. E. 10, 5; Ov. F. 4, 678; Stat. Silv. 3, 2, 89.— -
26 Molossus
1.Mŏlossus, a, um, adj., = Molossos, of or belonging to the Molossi, Molossian:A. B.missi de gente Molossā,
Ov. M. 1, 226:canes, famed for their strength,
Hor. S. 2, 6, 114:rex,
Juv. 12, 108:gladii,
id. 14, 162.—Also, subst.: Mŏlossus, i, m.In prosody: pes, a metrical foot consisting of three long syllables (e. g. Arpinas, evertunt), Quint. 9, 4, 82; Diom. p. 475 P.2.Mŏlossus, i, m., son of Pyrrhus, king of Epirus, and Andromache, the progenitor of the Molossi, acc. to Serv. Verg. A. 3, 297. -
27 Origo
1.ŏrīgo, ĭnis, f. [orior], earliest beginning, commencement, source, descent, lineage, birth, origin (class.; syn. ortus).I.Lit.A.In gen.:B.originem rerum quaerere,
Cic. Univ. 3:origo tyranni,
id. Rep. 2, 29, 51:principii nulla est origo: nam e principio oriuntur omnia,
id. ib. 6, 25, 27:nullius autem rei causā remotā reperiri origo potest,
id. Univ. 2, 3:rerum genitalis,
Lucr. 5, 176:ab origine gentem (corripiunt morbi),
Verg. G. 3, 473:summi boni,
Cic. Fin 2, 10, 31:omnium virtutum,
id. ib. 4, 7, 17:fontium qui celat origines Nilus,
source, Hor. C. 4, 14, 45:auctore ab aliquo ducere originem,
to derive one's origin from, to descend from, id. ib. 3, 17, 5:mentis causa malae est origo penes te,
Juv. 14, 226:accipere,
to take its origin, originate, Quint. 5, 11, 19:ducere ex Hispaniā,
to be of Spanish derivation, id. 1, 5, 57: deducere ab aliquo, to derive one's origin from, descend from, Plin. [p. 1279] 6, 20, 23, §76: ab aliquo habere,
to draw one's origin from, descend from, id. 15, 14, 15, § 49:trahere,
id. 5, 24, 21, § 86:PATRONVS AB ORIGINE,
i. e. from his ancestors, Inscr. Fabr. p. 101, n. 232.—In partic.:II.Origines,
the title of a work by Cato upon the early history of the Italian cities, Nep. Cat. 3, 3:quod (M. Cato) in principio scripsit Originum suarum,
Cic. Planc. 27, 66; id. Sen. 11, 38.—Hence, in allusion to this title: quam ob rem, ut ille solebat, ita nunc mea repetet oratio populi origines;libenter enim etiam verbo utor Catonis,
Cic. Rep. 2, 1, 3.—Transf.A.A race, stock, family, Ov. M. 1, 186:B.ille tamen nostrā deducit origine nomen,
Verg. A. 10, 618:Vitelliorum originem alii aliam tradunt: partim veterem et nobilem, partim vero novam et obscuram, atque etiam sordidam,
Suet. Vit. 1.—Of animals, Verg. G. 3, 473. —Of persons, an ancestor, progenitor, founder:2.Aeneas, Romanae stirpis origo,
Verg. A. 12, 166:celebrant carminibus antiquis Tuisconem deum terrā editum, et filium Mannum, originem gentis conditoresque,
Tac. G. 2:hujus origo Ilus,
Ov. M. 11, 755:mundi melioris origo,
the creator, id. ib. 1, 79; cf. Stat. Th. 1, 680:eaeque (urbes) brevi multum auctae, pars originibus suis praesidio, aliae decori fuere,
their mother-cities, Sall. J. 19, 1; so Liv. 26, 13; 38, 39; also in sing., id. 37, 37; Inst. 23, 1.Ŏrīgo, ĭnis, f., a female proper name, Hor. S. 1, 2, 55. -
28 origo
1.ŏrīgo, ĭnis, f. [orior], earliest beginning, commencement, source, descent, lineage, birth, origin (class.; syn. ortus).I.Lit.A.In gen.:B.originem rerum quaerere,
Cic. Univ. 3:origo tyranni,
id. Rep. 2, 29, 51:principii nulla est origo: nam e principio oriuntur omnia,
id. ib. 6, 25, 27:nullius autem rei causā remotā reperiri origo potest,
id. Univ. 2, 3:rerum genitalis,
Lucr. 5, 176:ab origine gentem (corripiunt morbi),
Verg. G. 3, 473:summi boni,
Cic. Fin 2, 10, 31:omnium virtutum,
id. ib. 4, 7, 17:fontium qui celat origines Nilus,
source, Hor. C. 4, 14, 45:auctore ab aliquo ducere originem,
to derive one's origin from, to descend from, id. ib. 3, 17, 5:mentis causa malae est origo penes te,
Juv. 14, 226:accipere,
to take its origin, originate, Quint. 5, 11, 19:ducere ex Hispaniā,
to be of Spanish derivation, id. 1, 5, 57: deducere ab aliquo, to derive one's origin from, descend from, Plin. [p. 1279] 6, 20, 23, §76: ab aliquo habere,
to draw one's origin from, descend from, id. 15, 14, 15, § 49:trahere,
id. 5, 24, 21, § 86:PATRONVS AB ORIGINE,
i. e. from his ancestors, Inscr. Fabr. p. 101, n. 232.—In partic.:II.Origines,
the title of a work by Cato upon the early history of the Italian cities, Nep. Cat. 3, 3:quod (M. Cato) in principio scripsit Originum suarum,
Cic. Planc. 27, 66; id. Sen. 11, 38.—Hence, in allusion to this title: quam ob rem, ut ille solebat, ita nunc mea repetet oratio populi origines;libenter enim etiam verbo utor Catonis,
Cic. Rep. 2, 1, 3.—Transf.A.A race, stock, family, Ov. M. 1, 186:B.ille tamen nostrā deducit origine nomen,
Verg. A. 10, 618:Vitelliorum originem alii aliam tradunt: partim veterem et nobilem, partim vero novam et obscuram, atque etiam sordidam,
Suet. Vit. 1.—Of animals, Verg. G. 3, 473. —Of persons, an ancestor, progenitor, founder:2.Aeneas, Romanae stirpis origo,
Verg. A. 12, 166:celebrant carminibus antiquis Tuisconem deum terrā editum, et filium Mannum, originem gentis conditoresque,
Tac. G. 2:hujus origo Ilus,
Ov. M. 11, 755:mundi melioris origo,
the creator, id. ib. 1, 79; cf. Stat. Th. 1, 680:eaeque (urbes) brevi multum auctae, pars originibus suis praesidio, aliae decori fuere,
their mother-cities, Sall. J. 19, 1; so Liv. 26, 13; 38, 39; also in sing., id. 37, 37; Inst. 23, 1.Ŏrīgo, ĭnis, f., a female proper name, Hor. S. 1, 2, 55. -
29 Perses
Perses, ae, m., = Persês.I.A Persian; v. Persae.—II.Son of Perseus and Andromeda, the progenitor of the Persians, Plin. 7, 56, 57, § 201.—III.Son of Sol and Persa, brother of Æetes and Circe, Hyg. Fab. praef.—IV.The last king of Macedonia, who was conquered by Æmilius Paulus, Cic. Cat. 4, 10, 21; id. Agr. 2, 19, 50; id. Imp. Pomp. 18, 55; id. Tusc. 3, 22, 53; 5, 40, 118; id. N. D. 2, 2, 6; Prop. 4 (5), 11, 39. Called also, after the Gr. form, Perseus, Liv. 40, 57 sq.; 41, 23 sq.; 44, 32 sq.; Just. 32, 2 sq.; Luc. 9, 676.— Gen. Persi, Sall. ap. Charis. p. 52 P.; Tac. A. 4, 55.— Dat. Persi, Cic. Tusc. 5, 40, 118; Liv. 42, 25, 2 al.—B.Hence, Persĭcus, a, um, adj., of or belonging to King Perses, Persean:bellum,
Cic. Off. 1, 11, 37; Plin. 18, 11, 28, § 107. -
30 Perseus
1.Perseus, ĕi and ĕos (acc., Persea, Ov. M. 4, 610), m., = Perseus.I.Son of Jupiter and Danăē, abandoned by his grandfather Acrisius, but rescued and brought up by Polydectes, king of Seriphus. When grown up, he undertook, at the instigation of Polydectes, an expedition against the islands of the Gorgons, and received from Vulcan a sickle-shaped sword, from Mercury winged shoes, and from Minerva a shield and the flying horse Pegasus. Thus armed, he killed and cut off the head of Medusa, whose look turned every thing into stone. On his way back, he, by means of it, turned into stone a sea-monster to which Andromeda, the daughter of Cepheus, was exposed, and married her. Their son Perses became the progenitor of the Persians. After his death, Perseus was placed among [p. 1355] the constellations, Ov. M. 4, 609 sq.; Hyg. Fab. 64; 244; id. Astron. 12; Cic. N. D. 2, 44, 112; Prop. 2, 30 (3, 28), 4; 2, 28 (3, 24), 22; Serv. Verg. A. 4, 246.—B.Hence,1.Persēus, a, um, adj., of or belonging to Perseus, Persean, Prop. 3 (4), 22, 8:2. II.Perseos alter in Argos scinditur,
i. e. where Perseus's grandfather, Acrisius, reigned, Stat. Th. 1, 255:Persei culmina montis,
the mountain where Perseus first mounted Pegasus, id. ib. 3, 633:Persea Tarsos,
founded by Perseus, Luc. 3, 225:Babylon,
id. 6, 449.—The last king of Macedonia, v. Perses, IV.2.Persēus, a, um, v. the preced. art., I. B. 1. -
31 principia
princĭpĭum, ii, n. [princeps], a beginning, commencement, origin (class.; syn.: primordia, initium).I.In gen.:II.origo principii nulla est: nam ex principio oriuntur omnia,
Cic. Tusc. 1, 23, 54:quid est cujus principium aliquod sit, nihil sit extremum?
id. N. D. 1, 8, 20:nec principium, nec finem habere,
id. Sen. 21, 78:cujus criminis neque principium invenire, neque evolvere exitum possum,
id. Cael. 23, 56:hic fons, hoc principium est movendi,
id. Rep. 6, 25, 27:bellorum atque imperiorum,
id. Balb. 3, 9:principium pontis,
Tac. A. 1, 69:principio lucis,
at daybreak, Amm. 25, 5, 1:in principiis dicendi,
at the commencement of a speech, Cic. de Or. 1, 26, 121;so of a declaration in a lawsuit,
Juv. 6, 245:suave quoddam principium dicendi,
Amm. 30, 4, 19: principia ducere ab aliquo, to derive, deduce:omnium rerum magnarum principia a dis immortalibus ducuntur,
id. Vatin. 6, 14:principium urbis,
id. Off. 1, 17, 54:scribendi recte sapere est et principium et fons,
Hor. A. P. 309:omne principium huc refer,
id. C. 3, 6, 6:a Jove principium,
Verg. E. 3, 60:anni,
Liv. 1, 4:a sanguine Teucri Ducere principium,
Ov. M. 13, 705:capessere,
to begin, Tac. A. 15, 49.—Adverb.: principio, a principio, in principio, at or in the beginning, at first:principio... postea, etc.,
Cic. Div. 2, 35, 75:principio generi animantium omni est a naturā tributum, ut se tueatur,
id. Off. 1, 4, 11; id. Tusc. 2, 22, 53; id. Fin. 1, 6, 17; Ter. Eun. 5, 8, 39; id. And. 3, 3, 38; Verg. A. 6, 214; Cic. Off. 3, 5, 21; so,a principio: ac vellem a principio te audissem, etc.,
id. Att. 7, 1, 2:dixeram a principio, de re publicā ut sileremus,
id. Brut. 42, 157:in principio,
id. de Or. 1, 48, 210:principio ut,
as soon as, Plaut. Merc. prol. 40; v. Ritschl ad h. l.— Rarely of the boundaries of a country or people:adusque principia Carmanorum,
Amm. 23, 6, 74.—In partic.A.Plur., beginnings, foundations, principles, elements (class.):B.bene provisa et diligenter explorata principia ponantur,
Cic. Leg. 1, 13, 37:juris,
id. ib. 1, 6, 18:naturae,
id. Off. 3, 12, 52;for which: principia naturalia,
id. Fin. 3, 5, 17; cf. id. ib. 2, 11, 35:principia rerum, ex quibus omnia constant,
first principles, elements, id. Ac. 2, 36, 117.—Prov.: obsta principiis (cf. the French: ce n'est que le premier pas qui coute),
Ov. R. Am. 91.—That makes a beginning, that votes first: tribus principium fuit, pro tribu Q. Fabius primus scivit, Lex Thoria, Rudorff. p. 142; Lex Appar. ap. Haubold, Moment. Leg. p. 85; Plebissc. ap. Front. Aquaed. 129:2.Faucia curia fuit principium,
was the first to vote, Liv. 9, 38 fin. —In gen., a beginner, originator, founder, ancestor ( poet.):C.Graecia principium moris fuit,
Ov. F. 2, 37:mihi Belus avorum Principium,
ancestor, progenitor, Sil. 15, 748.—Here, too, prob. belongs PRINCIPIA SACRA, Æneas and [p. 1446] his successors in Lavinium, ancestors whom the Latins and Romans honored as deities, Inscr. Orell. 2276.—In milit. lang.: princĭpĭa, ōrum, n.1.The foremost ranks, the front line of soldiers, the front or van of an army:2.post principia,
behind the front, Liv. 2, 65; cf.:hic ero post principia, inde omnibus signum dabo,
Ter. Eun. 4, 7, 11: post principia paulatim recedunt, Sisenn. ap. Non. 135, 31: deinde ipse paulatim procedere;Marium post principia habere,
Sall. J. 50, 2:traversis principiis, in planum deducit,
id. ib. 49, 6:equites post principia collocat,
Liv. 3, 22; Tac. H. 2, 43. —The staff-officers, members of the council of war (post-class.):3.mittere principia,
Front. Strat. 2, 5, 30:a principiis salutari,
Treb. Pol. Trig. Tyr. 10:advocatis legionum principiis et turmarum,
Amm. 25, 5, 1; Cod. 12, 47, 1.—A large open space in a camp, in which were the tents of the general, lieutenants, and tribunes, together with the standards, and where speeches were made and councils held; the general's quarters:D.jura reddere in principiis,
Liv. 28, 24:in principiis ac praetorio in unum sermones confundi,
id. 7, 12:castrorum,
Just. 11, 6, 6:in castris,
Varr. R. R. 3, 4, 1:in principiis statuit tabernaculum, eoque omnes cotidie convenire (jussit), ut ibi de summis rebus consilia caperentur,
Nep. Eum. 7, 2; Suet. Oth. 1; 6; Flor. 3, 10, 12:primores centurionum et paucos militum in principia vocat,
Tac. H. 3, 13; 1, 48; Dig. 49, 16, 12; cf. Front. Strat. 4, 1, 16.—Precedence, preference, the first place:E.principium ergo, columenque omnium rerum preti margaritae tenent,
Plin. 9, 35, 54, § 106. —Plur., selections, selected passages:2.principiorum libri circumferuntur, quia existimatur pars aliqua etiam sine ceteris esse perfecta,
Plin. Ep. 2, 5, 12.— -
32 principium
princĭpĭum, ii, n. [princeps], a beginning, commencement, origin (class.; syn.: primordia, initium).I.In gen.:II.origo principii nulla est: nam ex principio oriuntur omnia,
Cic. Tusc. 1, 23, 54:quid est cujus principium aliquod sit, nihil sit extremum?
id. N. D. 1, 8, 20:nec principium, nec finem habere,
id. Sen. 21, 78:cujus criminis neque principium invenire, neque evolvere exitum possum,
id. Cael. 23, 56:hic fons, hoc principium est movendi,
id. Rep. 6, 25, 27:bellorum atque imperiorum,
id. Balb. 3, 9:principium pontis,
Tac. A. 1, 69:principio lucis,
at daybreak, Amm. 25, 5, 1:in principiis dicendi,
at the commencement of a speech, Cic. de Or. 1, 26, 121;so of a declaration in a lawsuit,
Juv. 6, 245:suave quoddam principium dicendi,
Amm. 30, 4, 19: principia ducere ab aliquo, to derive, deduce:omnium rerum magnarum principia a dis immortalibus ducuntur,
id. Vatin. 6, 14:principium urbis,
id. Off. 1, 17, 54:scribendi recte sapere est et principium et fons,
Hor. A. P. 309:omne principium huc refer,
id. C. 3, 6, 6:a Jove principium,
Verg. E. 3, 60:anni,
Liv. 1, 4:a sanguine Teucri Ducere principium,
Ov. M. 13, 705:capessere,
to begin, Tac. A. 15, 49.—Adverb.: principio, a principio, in principio, at or in the beginning, at first:principio... postea, etc.,
Cic. Div. 2, 35, 75:principio generi animantium omni est a naturā tributum, ut se tueatur,
id. Off. 1, 4, 11; id. Tusc. 2, 22, 53; id. Fin. 1, 6, 17; Ter. Eun. 5, 8, 39; id. And. 3, 3, 38; Verg. A. 6, 214; Cic. Off. 3, 5, 21; so,a principio: ac vellem a principio te audissem, etc.,
id. Att. 7, 1, 2:dixeram a principio, de re publicā ut sileremus,
id. Brut. 42, 157:in principio,
id. de Or. 1, 48, 210:principio ut,
as soon as, Plaut. Merc. prol. 40; v. Ritschl ad h. l.— Rarely of the boundaries of a country or people:adusque principia Carmanorum,
Amm. 23, 6, 74.—In partic.A.Plur., beginnings, foundations, principles, elements (class.):B.bene provisa et diligenter explorata principia ponantur,
Cic. Leg. 1, 13, 37:juris,
id. ib. 1, 6, 18:naturae,
id. Off. 3, 12, 52;for which: principia naturalia,
id. Fin. 3, 5, 17; cf. id. ib. 2, 11, 35:principia rerum, ex quibus omnia constant,
first principles, elements, id. Ac. 2, 36, 117.—Prov.: obsta principiis (cf. the French: ce n'est que le premier pas qui coute),
Ov. R. Am. 91.—That makes a beginning, that votes first: tribus principium fuit, pro tribu Q. Fabius primus scivit, Lex Thoria, Rudorff. p. 142; Lex Appar. ap. Haubold, Moment. Leg. p. 85; Plebissc. ap. Front. Aquaed. 129:2.Faucia curia fuit principium,
was the first to vote, Liv. 9, 38 fin. —In gen., a beginner, originator, founder, ancestor ( poet.):C.Graecia principium moris fuit,
Ov. F. 2, 37:mihi Belus avorum Principium,
ancestor, progenitor, Sil. 15, 748.—Here, too, prob. belongs PRINCIPIA SACRA, Æneas and [p. 1446] his successors in Lavinium, ancestors whom the Latins and Romans honored as deities, Inscr. Orell. 2276.—In milit. lang.: princĭpĭa, ōrum, n.1.The foremost ranks, the front line of soldiers, the front or van of an army:2.post principia,
behind the front, Liv. 2, 65; cf.:hic ero post principia, inde omnibus signum dabo,
Ter. Eun. 4, 7, 11: post principia paulatim recedunt, Sisenn. ap. Non. 135, 31: deinde ipse paulatim procedere;Marium post principia habere,
Sall. J. 50, 2:traversis principiis, in planum deducit,
id. ib. 49, 6:equites post principia collocat,
Liv. 3, 22; Tac. H. 2, 43. —The staff-officers, members of the council of war (post-class.):3.mittere principia,
Front. Strat. 2, 5, 30:a principiis salutari,
Treb. Pol. Trig. Tyr. 10:advocatis legionum principiis et turmarum,
Amm. 25, 5, 1; Cod. 12, 47, 1.—A large open space in a camp, in which were the tents of the general, lieutenants, and tribunes, together with the standards, and where speeches were made and councils held; the general's quarters:D.jura reddere in principiis,
Liv. 28, 24:in principiis ac praetorio in unum sermones confundi,
id. 7, 12:castrorum,
Just. 11, 6, 6:in castris,
Varr. R. R. 3, 4, 1:in principiis statuit tabernaculum, eoque omnes cotidie convenire (jussit), ut ibi de summis rebus consilia caperentur,
Nep. Eum. 7, 2; Suet. Oth. 1; 6; Flor. 3, 10, 12:primores centurionum et paucos militum in principia vocat,
Tac. H. 3, 13; 1, 48; Dig. 49, 16, 12; cf. Front. Strat. 4, 1, 16.—Precedence, preference, the first place:E.principium ergo, columenque omnium rerum preti margaritae tenent,
Plin. 9, 35, 54, § 106. —Plur., selections, selected passages:2.principiorum libri circumferuntur, quia existimatur pars aliqua etiam sine ceteris esse perfecta,
Plin. Ep. 2, 5, 12.— -
33 progenitrix
prōgĕnī̆trix ( -ē̆trix), īcis, f. [progenitor], the foundress or general mother of a tribe or family, Isid. 9, 6, 22. -
34 Sabus
Sabus, i, m.I.A king of India, Curt. 9, 8, 11.—II.The progenitor and god of the Sabines, Sil. 8, 423. -
35 Tuisco
Tuisco, ōnis, m., the progenitor of the Germans, honored by them as a god, Tac. G. 2; cf. Grimm, Myth. pp. 176 and 318 (2d ed.).
- 1
- 2
См. также в других словарях:
Progenitor — Pro*gen i*tor, n. [OF. progeniteur, L. progenitor, fr. progignere, progenitum, to bring forth, to beget; pro forth + gignere to beget. See {Gender} kind.] An ancestor in the direct line; a forefather. [1913 Webster] And reverence thee their great … The Collaborative International Dictionary of English
progenitor — PROGENITÓR s. m. (biol.) strămoş, străbun. (< engl., lat. progenitor) Trimis de raduborza, 15.09.2007. Sursa: MDN … Dicționar Român
progenitor — late 14c., from Anglo Fr. progenitour (mid 14c.), O.Fr. progeniteur, from L. progenitorem (nom. progenitor) ancestor, agent noun from progenitus, pp. of progignere (see PROGENY (Cf. progeny)) … Etymology dictionary
progenitor — progenitor, ra (Del lat. progenĭtor, ōris). 1. m. y f. Pariente en línea recta ascendente de una persona. 2. m. pl. El padre y la madre … Diccionario de la lengua española
progenitor — 1. padre o antepasado. 2. alguien o algo que origina o precede; precursor. Diccionario Mosby Medicina, Enfermería y Ciencias de la Salud, Ediciones Hancourt, S.A. 1999 … Diccionario médico
progenitor — I noun ancestor, antecedent, antecessor, begettor, forebear, forefather, foregoer, forerunner, genitor, origin, parens, parent, precursor, predecessor, primogenitor, procreator, sire, source II index ancestor, ascendant, derivation … Law dictionary
progenitor — |ô| s. m. 1. Ascendente; procriador, pai. • progenitores s. m. pl. 2. Pais, avós, antepassados … Dicionário da Língua Portuguesa
progenitor — *ancestor, forefather, forebear Antonyms: progeny … New Dictionary of Synonyms
progenitor — ► NOUN 1) an ancestor or parent. 2) the originator of an artistic, political, or intellectual movement. DERIVATIVES progenitorial adjective. ORIGIN Latin, from progignere beget … English terms dictionary
progenitor — [prō jen′ə tər, prəjen′ə tər; prō jen′ətôr΄, prə jen′ətôr΄] n. [ME progenitour < MFr progeniteur < pp. of progignere, to beget < pro , forth + gignere, to beget: see PRO 2 & GENUS] 1. a forefather; ancestor in direct line 2. a source… … English World dictionary
progenitor — (Del lat. progignere , engendrar.) ► sustantivo 1 Pariente en línea recta ascendente de una persona. ► sustantivo masculino plural 2 El padre y la madre de una persona: ■ sus progenitores le ayudaron a realizar sus sueños. SINÓNIMO [padres] * * * … Enciclopedia Universal