Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

prisci

  • 1 prisci

    1.
    priscus, a, um, adj. [for prius-cus, like pris-tinus for prius-tinus, and magis for magius, a comparative form], of or belonging to former times, of many years ago, old, olden, ancient, primitive, antique. Like the Greek archaios, it denotes that which existed before our time, while pristinus is applied also to those things which have existed in our day (class.; cf.: vetus, antiquus).
    I.
    Lit.:

    credendum est veteribus et priscis viris,

    Cic. Univ. 11:

    prisca illa et antiqua rei publicae forma,

    Vell. 2, 89, 3:

    illud erat insitum priscis illis, quos cascos appellat Ennius,

    Cic. Tusc. 1, 12, 27:

    nam Joves pluris in priscis Graecorum litteris invenimus,

    id. N. D. 3, 16, 42:

    severitas,

    id. Har. Resp. 13, 27:

    et illud quod loquitur priscum visum iri putat,

    id. de Or. 3, 11, 42:

    priscae sanctimoniae virgo,

    Tac. A. 3, 69: prisci Latini proprie appellati sunt ii, qui prius quam conderetur Roma, fuerunt, Paul. ex Fest. p. 226 Müll.: priscae Latinae coloniae appellatae sunt, ut distinguerent a novis, quae postea a populo dabantur, Fest. p. 241 Müll.:

    tempus,

    Ov. F. 1, 197.— Priscus has the accessory idea of venerable, and from the Augustan period is frequently applied to whatever dates from the earliest times, the golden age of Rome:

    prisca gens mortalium,

    Hor. Epod. 2, 2:

    priscus Inachus,

    id. C. 2, 3, 21:

    Pudor,

    id. C. S. 57:

    prisco more,

    Ov. F. 2, 282:

    prisco ritu,

    Plin. 12, 1, 2, § 3:

    priscum illud acumen, Brute, tuum,

    Juv. 4, 102:

    fides,

    Verg. A. 9, 79; Mart. 1, 40, 2.— Subst.: prisci, ōrum, m., the ancients:

    cum colerent prisci studiosius agros,

    Ov. F. 3, 779.—
    II.
    Transf.
    A.
    Former, previous ( poet.):

    quid si prisca redit Venus?

    Hor. C. 3, 9, 17:

    nomen,

    Ov. M. 14, 850; Spart. Hadr. 5.—
    B.
    Old-fashioned, i. e. strict, severe ( poet.):

    prisci praecepta parentis,

    Cat. 64, 159: Cato, Hor. C. 3, 21, 11:

    prisca supercilia,

    Verg. Cop. 34.—Hence, adv.: priscē, in the old-fashioned manner, strictly, severely (class. but rare):

    utrum me secum severe, et graviter, et prisce agere malit, an remisse, ac leniter, et urbane,

    Cic. Cael. 14, 33.
    2.
    Priscus, i, m., a Roman surname, the elder.
    I.
    Of the first Tarquin: Priscus Tarquinius est dictus, quia prius fuit quam Superbus Tarquinius, Paul. ex Fest. p. 226 Müll.; Liv. 1, 34.—
    II.
    Tarquinius Numicius Priscus, Liv. 2, 63.—
    III.
    Helvidius Priscus, Suet. Vesp. 15.—
    IV.
    Two Latin poets:

    Priscus uterque,

    Ov. P. 4, 16, 10 Burm. ad loc.

    Lewis & Short latin dictionary > prisci

  • 2 Priscus

    1.
    priscus, a, um, adj. [for prius-cus, like pris-tinus for prius-tinus, and magis for magius, a comparative form], of or belonging to former times, of many years ago, old, olden, ancient, primitive, antique. Like the Greek archaios, it denotes that which existed before our time, while pristinus is applied also to those things which have existed in our day (class.; cf.: vetus, antiquus).
    I.
    Lit.:

    credendum est veteribus et priscis viris,

    Cic. Univ. 11:

    prisca illa et antiqua rei publicae forma,

    Vell. 2, 89, 3:

    illud erat insitum priscis illis, quos cascos appellat Ennius,

    Cic. Tusc. 1, 12, 27:

    nam Joves pluris in priscis Graecorum litteris invenimus,

    id. N. D. 3, 16, 42:

    severitas,

    id. Har. Resp. 13, 27:

    et illud quod loquitur priscum visum iri putat,

    id. de Or. 3, 11, 42:

    priscae sanctimoniae virgo,

    Tac. A. 3, 69: prisci Latini proprie appellati sunt ii, qui prius quam conderetur Roma, fuerunt, Paul. ex Fest. p. 226 Müll.: priscae Latinae coloniae appellatae sunt, ut distinguerent a novis, quae postea a populo dabantur, Fest. p. 241 Müll.:

    tempus,

    Ov. F. 1, 197.— Priscus has the accessory idea of venerable, and from the Augustan period is frequently applied to whatever dates from the earliest times, the golden age of Rome:

    prisca gens mortalium,

    Hor. Epod. 2, 2:

    priscus Inachus,

    id. C. 2, 3, 21:

    Pudor,

    id. C. S. 57:

    prisco more,

    Ov. F. 2, 282:

    prisco ritu,

    Plin. 12, 1, 2, § 3:

    priscum illud acumen, Brute, tuum,

    Juv. 4, 102:

    fides,

    Verg. A. 9, 79; Mart. 1, 40, 2.— Subst.: prisci, ōrum, m., the ancients:

    cum colerent prisci studiosius agros,

    Ov. F. 3, 779.—
    II.
    Transf.
    A.
    Former, previous ( poet.):

    quid si prisca redit Venus?

    Hor. C. 3, 9, 17:

    nomen,

    Ov. M. 14, 850; Spart. Hadr. 5.—
    B.
    Old-fashioned, i. e. strict, severe ( poet.):

    prisci praecepta parentis,

    Cat. 64, 159: Cato, Hor. C. 3, 21, 11:

    prisca supercilia,

    Verg. Cop. 34.—Hence, adv.: priscē, in the old-fashioned manner, strictly, severely (class. but rare):

    utrum me secum severe, et graviter, et prisce agere malit, an remisse, ac leniter, et urbane,

    Cic. Cael. 14, 33.
    2.
    Priscus, i, m., a Roman surname, the elder.
    I.
    Of the first Tarquin: Priscus Tarquinius est dictus, quia prius fuit quam Superbus Tarquinius, Paul. ex Fest. p. 226 Müll.; Liv. 1, 34.—
    II.
    Tarquinius Numicius Priscus, Liv. 2, 63.—
    III.
    Helvidius Priscus, Suet. Vesp. 15.—
    IV.
    Two Latin poets:

    Priscus uterque,

    Ov. P. 4, 16, 10 Burm. ad loc.

    Lewis & Short latin dictionary > Priscus

  • 3 priscus

    1.
    priscus, a, um, adj. [for prius-cus, like pris-tinus for prius-tinus, and magis for magius, a comparative form], of or belonging to former times, of many years ago, old, olden, ancient, primitive, antique. Like the Greek archaios, it denotes that which existed before our time, while pristinus is applied also to those things which have existed in our day (class.; cf.: vetus, antiquus).
    I.
    Lit.:

    credendum est veteribus et priscis viris,

    Cic. Univ. 11:

    prisca illa et antiqua rei publicae forma,

    Vell. 2, 89, 3:

    illud erat insitum priscis illis, quos cascos appellat Ennius,

    Cic. Tusc. 1, 12, 27:

    nam Joves pluris in priscis Graecorum litteris invenimus,

    id. N. D. 3, 16, 42:

    severitas,

    id. Har. Resp. 13, 27:

    et illud quod loquitur priscum visum iri putat,

    id. de Or. 3, 11, 42:

    priscae sanctimoniae virgo,

    Tac. A. 3, 69: prisci Latini proprie appellati sunt ii, qui prius quam conderetur Roma, fuerunt, Paul. ex Fest. p. 226 Müll.: priscae Latinae coloniae appellatae sunt, ut distinguerent a novis, quae postea a populo dabantur, Fest. p. 241 Müll.:

    tempus,

    Ov. F. 1, 197.— Priscus has the accessory idea of venerable, and from the Augustan period is frequently applied to whatever dates from the earliest times, the golden age of Rome:

    prisca gens mortalium,

    Hor. Epod. 2, 2:

    priscus Inachus,

    id. C. 2, 3, 21:

    Pudor,

    id. C. S. 57:

    prisco more,

    Ov. F. 2, 282:

    prisco ritu,

    Plin. 12, 1, 2, § 3:

    priscum illud acumen, Brute, tuum,

    Juv. 4, 102:

    fides,

    Verg. A. 9, 79; Mart. 1, 40, 2.— Subst.: prisci, ōrum, m., the ancients:

    cum colerent prisci studiosius agros,

    Ov. F. 3, 779.—
    II.
    Transf.
    A.
    Former, previous ( poet.):

    quid si prisca redit Venus?

    Hor. C. 3, 9, 17:

    nomen,

    Ov. M. 14, 850; Spart. Hadr. 5.—
    B.
    Old-fashioned, i. e. strict, severe ( poet.):

    prisci praecepta parentis,

    Cat. 64, 159: Cato, Hor. C. 3, 21, 11:

    prisca supercilia,

    Verg. Cop. 34.—Hence, adv.: priscē, in the old-fashioned manner, strictly, severely (class. but rare):

    utrum me secum severe, et graviter, et prisce agere malit, an remisse, ac leniter, et urbane,

    Cic. Cael. 14, 33.
    2.
    Priscus, i, m., a Roman surname, the elder.
    I.
    Of the first Tarquin: Priscus Tarquinius est dictus, quia prius fuit quam Superbus Tarquinius, Paul. ex Fest. p. 226 Müll.; Liv. 1, 34.—
    II.
    Tarquinius Numicius Priscus, Liv. 2, 63.—
    III.
    Helvidius Priscus, Suet. Vesp. 15.—
    IV.
    Two Latin poets:

    Priscus uterque,

    Ov. P. 4, 16, 10 Burm. ad loc.

    Lewis & Short latin dictionary > priscus

  • 4 prīscus

        prīscus adj.    [for * prius-cus; PRO-], of former times, of old, olden, ancient, primitive, antique: viri: prisci illi, quos cascos appellat Ennius: tempus, O.— Plur m. as subst, the ancients, men of old: cum colerent prisci agros, O.— Old-fashioned, ancient, venerable: gens mortalium, H.: Pudor, H.: priscos deos precatus, O.: acumen, Iu.: fides, V.— Former, previous: quid si prisca redit Venus? H.: nomen, O.— Old-fashioned, strict, severe: Cato, H.
    * * *
    prisca, priscum ADJ
    ancient, early, former

    Latin-English dictionary > prīscus

  • 5 Quiris

    1.
    quĭris or cŭris [Sabine], a spear:

    sive quod hasta curis (al. quiris) est dicta Sabinis,

    Ov. F. 2, 477.
    2.
    Quĭrīs, ītis, and mostly plur., Quĭ-rītes, tĭum (or tum, Aus. Prof. 22, 9), m. [Cures].
    I.
    Originally, the inhabitants of the Sabine town Cures, the Quirites (very rare):

    prisci Quirites,

    Verg. A. 7, 710 Serv.: veteres illi Sabini Quirites, Col. praef. § 19. —After the Sabines and the Romans had united in one community, under Romulus, the name of Quirites was taken in addition to that of Romani, the Romans calling themselves, in a civil capacity, Quirites, while, in a political and military capacity, they retained the name of Romani: post foedus Titi (Tatii) et Romuli placuit, ut quasi unus de duobus fieret populus. Unde et Romani Quirites dicti sunt, quod nomen Sabinorum fuerat a civitate Curibus;

    et Sabini a Romulo Romani dicti sunt,

    Serv. Verg. A. 7, 710; cf. Liv. 1, 13.— Joined with populus Romanus, the technical expression is usually POPVLVS ROMANVS QVIRITIVM, qs. the Roman commonwealth of Quirite citizens, the Roman nation of Quirites; but not unfreq. also in apposition: POPVLO ROMANO QVIRITIBVS (like homines prisci Latini, and populus priscorum Latinorum): QVOD BONVM FORTVNATVM FELIXQVE SALVTAREQVE SIET POPVLO ROMANO QVIRITIVM, REIQVE PVBLICAE POPVLI ROMANI QVIRITIVM... OMNES QVIRITES, PEDITES ARMATOS PRIVATOSQVE VOCA INLICIVM HVC AD ME, Tab. Censor. ap. Varr. L. L. 6, § 86 Müll.:

    populo Romano Quiritium,

    Liv. 8, 9; 41, 16:

    populus Romanus Quiritium,

    id. 1, 32:

    populi Romani Quiritium,

    id. 1, 24; 32; 10, 28; 22, 10 al.— In the other form: POPVLD ROMANO QVIRITIBVS, Inscr. Marin. Fratr. [p. 1516] Arv. tab. 24, 1, 34; cf. id. ib. 41, 2, 24; so, an ancient formula ap. Gell. 1, 12, 14, acc. to the MSS.; so,

    too,

    id. 10, 24, 3; Macr. S. 1, 4 fin. —We rarely meet with the form populo Romano Quiritibusque, Liv. 8, 6 (al. om. que); cf.

    Paul. ex Fest. s. v. dici, p. 67 Müll.: devovisse eos se pro patriā Quiritibusque Romanis,

    Liv. 5, 41:

    Quiritium Romanorum exercitus,

    id. 26, 2:

    factum hoc populi Romain Quiritibus ostentum Cimbricis bellis,

    to the citizens of the Roman nation, Plin. 16, 32, 57, § 132.—

    It was a reproach for soldiers to be addressed as Quirites,

    Tac. A. 1, 42; Suet. Caes. 70; Lampr. Alex. Sev. 52 sq.; Luc. 5, 358:

    Quiritium fossae dicuntur, quibus Ancus Marcius circumdedit urbem, quam secundum ostium Tiberis posuit, ex quo etiam Ostiam, et quia populi opera eas faceret, appellavit Quiritium,

    Fest. p. 254 Müll.: jus Quiritium, full Roman citizenship:

    ago gratias, domine, quod et jus Quiritium libertis necessariae mihi feminae, et civitatem Romanam Harpocrati iatraliptae meo indulsisti,

    Plin. Ep. 10, 6 (22), 1:

    Latinis jus Quiritium (constituit),

    Suet. Claud. 19: Latini jus Quiritium consequuntur his modis, beneficio principali, etc., Ulp. Reg. tit. 4, de Latinis.— Sing.: Quiris (also Quiritis, acc. to Prisc. p. 633 P.), a Roman citizen, a Quirite: ollus Quiris Leto datus, an ancient formula in Fest. p. 254 Müll.:

    dona Quiritis,

    Hor. Ep. 1, 6, 7:

    reddere jura Quiriti,

    Ov. M. 14, 823:

    minimum de plebe Quiritem,

    id. Am. 1, 7, 29; Juv. 8, 47: quibus una Quiritem Vertigo facit, makes a Roman citizen, sets free (for in the ceremony of manumission the slave was turned around), Pers. 5, 75:

    quis te redonavit Quiritem Dis patriis?

    an uninjured Roman citizen, Hor. C. 2, 7, 3:

    epulis repleto Quirite, i. e. populo Romano,

    Claud. Carm. 12, 16:

    Romani more Quiritis, i. e. civis,

    Luc. 2, 386: Quiris Eoüs, an eastern Roman, i. e. an inhabitant of Constantinople, Sid. Carm. 1, 31.— In fem.:

    Q. TVLLIVS Q. F. PONTIFEX SACR. IVNONIS QVIRITIS,

    Inscr. Grut. 308, 1. —
    II.
    ( Poet. transf.) Of bees, citizens, commonalty:

    ipsae regem, parvosque Quirites Sufficiunt,

    Verg. G. 4, 201.

    Lewis & Short latin dictionary > Quiris

  • 6 quiris

    1.
    quĭris or cŭris [Sabine], a spear:

    sive quod hasta curis (al. quiris) est dicta Sabinis,

    Ov. F. 2, 477.
    2.
    Quĭrīs, ītis, and mostly plur., Quĭ-rītes, tĭum (or tum, Aus. Prof. 22, 9), m. [Cures].
    I.
    Originally, the inhabitants of the Sabine town Cures, the Quirites (very rare):

    prisci Quirites,

    Verg. A. 7, 710 Serv.: veteres illi Sabini Quirites, Col. praef. § 19. —After the Sabines and the Romans had united in one community, under Romulus, the name of Quirites was taken in addition to that of Romani, the Romans calling themselves, in a civil capacity, Quirites, while, in a political and military capacity, they retained the name of Romani: post foedus Titi (Tatii) et Romuli placuit, ut quasi unus de duobus fieret populus. Unde et Romani Quirites dicti sunt, quod nomen Sabinorum fuerat a civitate Curibus;

    et Sabini a Romulo Romani dicti sunt,

    Serv. Verg. A. 7, 710; cf. Liv. 1, 13.— Joined with populus Romanus, the technical expression is usually POPVLVS ROMANVS QVIRITIVM, qs. the Roman commonwealth of Quirite citizens, the Roman nation of Quirites; but not unfreq. also in apposition: POPVLO ROMANO QVIRITIBVS (like homines prisci Latini, and populus priscorum Latinorum): QVOD BONVM FORTVNATVM FELIXQVE SALVTAREQVE SIET POPVLO ROMANO QVIRITIVM, REIQVE PVBLICAE POPVLI ROMANI QVIRITIVM... OMNES QVIRITES, PEDITES ARMATOS PRIVATOSQVE VOCA INLICIVM HVC AD ME, Tab. Censor. ap. Varr. L. L. 6, § 86 Müll.:

    populo Romano Quiritium,

    Liv. 8, 9; 41, 16:

    populus Romanus Quiritium,

    id. 1, 32:

    populi Romani Quiritium,

    id. 1, 24; 32; 10, 28; 22, 10 al.— In the other form: POPVLD ROMANO QVIRITIBVS, Inscr. Marin. Fratr. [p. 1516] Arv. tab. 24, 1, 34; cf. id. ib. 41, 2, 24; so, an ancient formula ap. Gell. 1, 12, 14, acc. to the MSS.; so,

    too,

    id. 10, 24, 3; Macr. S. 1, 4 fin. —We rarely meet with the form populo Romano Quiritibusque, Liv. 8, 6 (al. om. que); cf.

    Paul. ex Fest. s. v. dici, p. 67 Müll.: devovisse eos se pro patriā Quiritibusque Romanis,

    Liv. 5, 41:

    Quiritium Romanorum exercitus,

    id. 26, 2:

    factum hoc populi Romain Quiritibus ostentum Cimbricis bellis,

    to the citizens of the Roman nation, Plin. 16, 32, 57, § 132.—

    It was a reproach for soldiers to be addressed as Quirites,

    Tac. A. 1, 42; Suet. Caes. 70; Lampr. Alex. Sev. 52 sq.; Luc. 5, 358:

    Quiritium fossae dicuntur, quibus Ancus Marcius circumdedit urbem, quam secundum ostium Tiberis posuit, ex quo etiam Ostiam, et quia populi opera eas faceret, appellavit Quiritium,

    Fest. p. 254 Müll.: jus Quiritium, full Roman citizenship:

    ago gratias, domine, quod et jus Quiritium libertis necessariae mihi feminae, et civitatem Romanam Harpocrati iatraliptae meo indulsisti,

    Plin. Ep. 10, 6 (22), 1:

    Latinis jus Quiritium (constituit),

    Suet. Claud. 19: Latini jus Quiritium consequuntur his modis, beneficio principali, etc., Ulp. Reg. tit. 4, de Latinis.— Sing.: Quiris (also Quiritis, acc. to Prisc. p. 633 P.), a Roman citizen, a Quirite: ollus Quiris Leto datus, an ancient formula in Fest. p. 254 Müll.:

    dona Quiritis,

    Hor. Ep. 1, 6, 7:

    reddere jura Quiriti,

    Ov. M. 14, 823:

    minimum de plebe Quiritem,

    id. Am. 1, 7, 29; Juv. 8, 47: quibus una Quiritem Vertigo facit, makes a Roman citizen, sets free (for in the ceremony of manumission the slave was turned around), Pers. 5, 75:

    quis te redonavit Quiritem Dis patriis?

    an uninjured Roman citizen, Hor. C. 2, 7, 3:

    epulis repleto Quirite, i. e. populo Romano,

    Claud. Carm. 12, 16:

    Romani more Quiritis, i. e. civis,

    Luc. 2, 386: Quiris Eoüs, an eastern Roman, i. e. an inhabitant of Constantinople, Sid. Carm. 1, 31.— In fem.:

    Q. TVLLIVS Q. F. PONTIFEX SACR. IVNONIS QVIRITIS,

    Inscr. Grut. 308, 1. —
    II.
    ( Poet. transf.) Of bees, citizens, commonalty:

    ipsae regem, parvosque Quirites Sufficiunt,

    Verg. G. 4, 201.

    Lewis & Short latin dictionary > quiris

  • 7 Quiris

        Quiris ītis, gen plur. tium, m    [Cures].— Plur, the inhabitants of Cures, Quirites: prisci, V.—After the Sabines and the Romans were united, the people were called Quirites: ita geminatā urbe... Quirites a curibus appellati, L.; the term implied civilians, while Romani was regarded as the name of warriors and rulers. The two were united in various phrases designating the whole people: populus R. Quiritium, the Roman commonwealth of Quirite citizens, L.: exercitus populi R. Quiritium, L.: populus R. Quiritesque, L.: Quirites Romani, L.; orators often addressed the people as Quirites.—In the phrase, ius Quiritium, the civil rights of a citizen in Rome: iure Quiritium liber esse.— Sing, a Roman citizen, Quirite: dona Quiritis, H.: reddere iura Quiriti, O.: Quis te re donavit Quiritem Dis patriis? i. e. unharmed, H.—Of bees, citizens, commonalty: ipsae regem, parvosque Quirites Sufficiunt, V.
    * * *
    I II
    inhabitants (pl.) of the Sabine town Cures; Romans in their civil capacity

    Latin-English dictionary > Quiris

  • 8 caleo

    călĕo, ui, 2, v. n. ( part. fut. act. călĭtūrus, Ov. M. 13, 590: caleor = caleo, Caper. ap. Prisc. p. 797 P.; prob. only in reference to the impers. caletur, Plaut. Capt. 1, 1, 12; id. Truc. 1, 1, 46) [etym. dub.; cf. Gr. skellô, sklêros], to be warm or hot, to glow (object.; opp. frigere, to be cold; while aestuare, to feel, experience warmth; opp. algere, to feel cold; cf. Doed. Syn. III. p. 89).
    I.
    Lit.: calet aqua;

    eamus hinc intro ut laves,

    Plaut. Bacch. 1, 1, 73:

    sentiri hoc putat, ut calere ignem,

    Cic. Fin. 1, 9, 30:

    os calet tibi,

    Plaut. Rud. 5, 2, 39:

    sole calente,

    Tib. 1, 5, 22:

    terrae alio sole calentes,

    Hor. C. 2, 16, 18:

    calens favilla,

    id. ib. 2, 6, 22:

    ture calent arae,

    Verg. A. 1, 417:

    calentibus aris,

    Ov. M. 12, 152:

    calituras ignibus aras,

    id. ib. 13, 590:

    guttae calentes,

    id. ib. 7, 283:

    epulae,

    id. ib. 8, 671:

    sulphur,

    id. ib. 14, 86.— Poet. sometimes for aestuare, subject., to feel warm:

    ut fortunati sunt fabri ferrarii, Qui aput carbones adsident! semper calent,

    Plaut. Rud. 2, 6, 47:

    febre,

    Juv. 10, 218:

    rabie,

    Val. Fl. 3, 216; cf.: caluit et hodie Faustina, Aur. ap. Front. Ep. ad M. Caes. 5, 11.—
    II.
    Trop.
    A.
    To glow in mind, to be roused, warmed, inflamed [p. 269] (class.;

    in prose less freq. than ardere): (leones) permixtā caede calentes,

    inflamed by indiscriminate slaughter, Lucr. 5, 1312; cf. id. 3, 643; Hirt. ap. Cic. Att. 15, 6, 2:

    admirando, irridendo calebat,

    Cic. Brut. 66, 234:

    in re frigidissimā cales, in ferventissimā cales,

    Auct. Her. 4, 15, 21:

    animis jam calentibus,

    Quint. 4, 1, 59:

    Romani calentes adhuc ab recenti pugnā proelium ineunt,

    Liv. 25, 39, 9:

    at ille utendum animis dum spe calerent ratus,

    are animated, Curt. 4, 1, 29:

    feminā calere,

    to become enamored of, Hor. C. 4, 11, 33; cf.:

    Lycidan quo calet juventus,

    id. ib. 1, 4, 19:

    puellā,

    Ov. Am. 3, 6, 83:

    amore,

    id. A. A. 3, 571; Mart. 7, 32, 12:

    igne,

    id. 5, 55, 3:

    desiderio Conjugis abrepti,

    to be inflamed with desire, Ov. M. 7, 731; also, to be troubled, perplexed: haec velim explices;

    etsi te ipsum istic jam calere puto,

    Cic. Att. 7, 20, 2; Cael. ap. id. Fam. 8, 6, 51: alio mentis morbo, to labor under (the figure derived from fever, v. supra), Hor. S. 2, 3, 80;

    and so of the passion for scribbling: mutavit mentem populus levis et calet uno Scribendi studio,

    now the rage for writing and versifying is the general disease of our people, id. Ep. 2, 1, 108:

    narratur et prisci Catonis Saepe mero caluisse virtus,

    id. C. 3, 21, 12; Stat. Th. 5, 263.—
    (β).
    With inf.:

    tubas audire,

    Stat. Th. 4, 261; Claud. Nupt. Hon. 10, 287; id. Ep. 1, 29.—
    (γ).
    With ad:

    ad nova lucra,

    Prop. 4 (5), 3, 62.—
    B.
    Of abstract things, to be carried on warmly, to be urged on zealously:

    illud crimen de nummis caluit re recenti, nunc in causā refrixit,

    Cic. Planc. 23, 55:

    judicia calent, i. e. magnā diligentiā et ardore exercentur,

    id. Att. 4, 16, 3:

    calebant nundinae,

    id. Phil. 5, 4, 11:

    posteaquam satis calere res Rubrio visa est,

    i. e. seemed sufficiently ripe for execution, id. Verr. 2, 1, 26, § 66:

    Veneris bella calent,

    rage, Tib. 1, 10, 53:

    et mixtus lacrimis caluit dolor,

    Stat. Th. 3, 383.—
    C.
    To be yet warm, new, or fresh (the figure taken from food):

    at enim nihil est, nisi, dum calet, hic agitur,

    Plaut. Poen. 4, 2, 92: illi rumores de comitiis caluerunt, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 1, 2.—
    D.
    (Effectus pro causā.) Of a place, to be eagerly sought, to be frequented (rare):

    ungularum pulsibus calens Hister,

    often trod, Mart. 7, 7, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > caleo

  • 9 cascus

    cascus, a, um, adj. [cf. canus], old:

    cascum significat vetus: ejus origo Sabina quae usque radices in Oscam linguam egit,

    Varr. L. L. 7, § 28; cf.

    Müll. Etrusk. 1, p. 41, and v. casnar: quam prisci casci populi tenuere Latini,

    Enn. Ann. 24 Vahl.; cf. Cic. Tusc. 1, 12, 27; so Manil. and Papin. ap. Varr. l. l.;

    Att. ib.: sal,

    Aus. Ep. 22, 27.— Hence, * cascē, adv.:

    casce nimis et prisce loquens,

    in an old-fashioned manner, Gell. 1, 10 in lemm.

    Lewis & Short latin dictionary > cascus

  • 10 Flora

    Flōra, ae, f. [flos, v. flo], the goddess of flowers, whose festival was celebrated on the 28th of April, often with unbridled license, Ov. F. 5, 195 sq.; Lact. 1, 20, 6; Varr. R. R. 1, 1, 6; id. L. L. 5, §§ 45, 74; Lucr. 5, 739; Cic. Verr. 2, 5, 14, § 36; Tac. A. 2, 49; Mart. 1, 1, 1:

    omnia Florae aulaea,

    Juv. 14, 262 al. —
    II.
    Derivv.
    * A.
    Flōrĭus, a, um, adj., of or belonging to Flora:

    apud M. Catonem in re Floria ita scriptum,

    respecting the festival of Flora, Gell. 9, 12, 7.— More freq.,
    B.
    Flōrālis, e, adj.
    1.
    Of or belonging to Flora, Floral:

    flamen,

    Varr. L. L. 7, § 45:

    joci,

    Lact. 1, 20, 6; Sen. Ep. 97, p. 80 Bip.—
    2.
    Of or belonging to the festival of Flora, of the Floralia: sacrum, [p. 760] Ov. F. 4, 947:

    dignissima tuba Florali matrona,

    Juv. 6, 250:

    ludi,

    Inscr. Orell. 2545.— In plur. subst.: Flōrālĭa, ium and ōrum, n., the festival of Flora:

    Florae ludi Floralia instituti,

    Varr. R. R. 1, 1, 6; Quint. 1, 5, 52:

    (prisci) Floralia IIII. Kal. Mai. instituerunt urbis anno DXIII. ex oraculis Sibyllae, ut omnia bene deflorescerent,

    Plin. 18, 29, 69, § 286:

    Varro Floralium, non Floraliorum ait, cum non ludos Florales illic, sed ipsum festum, Floralia, significaret,

    Macr. S. 1, 4, 14; Pers. 5, 178:

    solenni Floraliorum die,

    Just. 43, 4, 6.—Hence,
    2.
    Flō-rālĭcĭus or - tĭus, a, um, of or belonging to the feast of Flora:

    et Floralicias lasset arena feras,

    i. e. designed for the combats exhibited during the festival of Flora, Mart. 8, 67, 4.
    1.
    * flōrālĭa, ium, n. [flos], a flowergarden, Varr. R. R. 1, 23, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > Flora

  • 11 floralia

    Flōra, ae, f. [flos, v. flo], the goddess of flowers, whose festival was celebrated on the 28th of April, often with unbridled license, Ov. F. 5, 195 sq.; Lact. 1, 20, 6; Varr. R. R. 1, 1, 6; id. L. L. 5, §§ 45, 74; Lucr. 5, 739; Cic. Verr. 2, 5, 14, § 36; Tac. A. 2, 49; Mart. 1, 1, 1:

    omnia Florae aulaea,

    Juv. 14, 262 al. —
    II.
    Derivv.
    * A.
    Flōrĭus, a, um, adj., of or belonging to Flora:

    apud M. Catonem in re Floria ita scriptum,

    respecting the festival of Flora, Gell. 9, 12, 7.— More freq.,
    B.
    Flōrālis, e, adj.
    1.
    Of or belonging to Flora, Floral:

    flamen,

    Varr. L. L. 7, § 45:

    joci,

    Lact. 1, 20, 6; Sen. Ep. 97, p. 80 Bip.—
    2.
    Of or belonging to the festival of Flora, of the Floralia: sacrum, [p. 760] Ov. F. 4, 947:

    dignissima tuba Florali matrona,

    Juv. 6, 250:

    ludi,

    Inscr. Orell. 2545.— In plur. subst.: Flōrālĭa, ium and ōrum, n., the festival of Flora:

    Florae ludi Floralia instituti,

    Varr. R. R. 1, 1, 6; Quint. 1, 5, 52:

    (prisci) Floralia IIII. Kal. Mai. instituerunt urbis anno DXIII. ex oraculis Sibyllae, ut omnia bene deflorescerent,

    Plin. 18, 29, 69, § 286:

    Varro Floralium, non Floraliorum ait, cum non ludos Florales illic, sed ipsum festum, Floralia, significaret,

    Macr. S. 1, 4, 14; Pers. 5, 178:

    solenni Floraliorum die,

    Just. 43, 4, 6.—Hence,
    2.
    Flō-rālĭcĭus or - tĭus, a, um, of or belonging to the feast of Flora:

    et Floralicias lasset arena feras,

    i. e. designed for the combats exhibited during the festival of Flora, Mart. 8, 67, 4.
    1.
    * flōrālĭa, ium, n. [flos], a flowergarden, Varr. R. R. 1, 23, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > floralia

  • 12 Floralicius

    Flōra, ae, f. [flos, v. flo], the goddess of flowers, whose festival was celebrated on the 28th of April, often with unbridled license, Ov. F. 5, 195 sq.; Lact. 1, 20, 6; Varr. R. R. 1, 1, 6; id. L. L. 5, §§ 45, 74; Lucr. 5, 739; Cic. Verr. 2, 5, 14, § 36; Tac. A. 2, 49; Mart. 1, 1, 1:

    omnia Florae aulaea,

    Juv. 14, 262 al. —
    II.
    Derivv.
    * A.
    Flōrĭus, a, um, adj., of or belonging to Flora:

    apud M. Catonem in re Floria ita scriptum,

    respecting the festival of Flora, Gell. 9, 12, 7.— More freq.,
    B.
    Flōrālis, e, adj.
    1.
    Of or belonging to Flora, Floral:

    flamen,

    Varr. L. L. 7, § 45:

    joci,

    Lact. 1, 20, 6; Sen. Ep. 97, p. 80 Bip.—
    2.
    Of or belonging to the festival of Flora, of the Floralia: sacrum, [p. 760] Ov. F. 4, 947:

    dignissima tuba Florali matrona,

    Juv. 6, 250:

    ludi,

    Inscr. Orell. 2545.— In plur. subst.: Flōrālĭa, ium and ōrum, n., the festival of Flora:

    Florae ludi Floralia instituti,

    Varr. R. R. 1, 1, 6; Quint. 1, 5, 52:

    (prisci) Floralia IIII. Kal. Mai. instituerunt urbis anno DXIII. ex oraculis Sibyllae, ut omnia bene deflorescerent,

    Plin. 18, 29, 69, § 286:

    Varro Floralium, non Floraliorum ait, cum non ludos Florales illic, sed ipsum festum, Floralia, significaret,

    Macr. S. 1, 4, 14; Pers. 5, 178:

    solenni Floraliorum die,

    Just. 43, 4, 6.—Hence,
    2.
    Flō-rālĭcĭus or - tĭus, a, um, of or belonging to the feast of Flora:

    et Floralicias lasset arena feras,

    i. e. designed for the combats exhibited during the festival of Flora, Mart. 8, 67, 4.
    1.
    * flōrālĭa, ium, n. [flos], a flowergarden, Varr. R. R. 1, 23, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > Floralicius

  • 13 Floralis

    Flōra, ae, f. [flos, v. flo], the goddess of flowers, whose festival was celebrated on the 28th of April, often with unbridled license, Ov. F. 5, 195 sq.; Lact. 1, 20, 6; Varr. R. R. 1, 1, 6; id. L. L. 5, §§ 45, 74; Lucr. 5, 739; Cic. Verr. 2, 5, 14, § 36; Tac. A. 2, 49; Mart. 1, 1, 1:

    omnia Florae aulaea,

    Juv. 14, 262 al. —
    II.
    Derivv.
    * A.
    Flōrĭus, a, um, adj., of or belonging to Flora:

    apud M. Catonem in re Floria ita scriptum,

    respecting the festival of Flora, Gell. 9, 12, 7.— More freq.,
    B.
    Flōrālis, e, adj.
    1.
    Of or belonging to Flora, Floral:

    flamen,

    Varr. L. L. 7, § 45:

    joci,

    Lact. 1, 20, 6; Sen. Ep. 97, p. 80 Bip.—
    2.
    Of or belonging to the festival of Flora, of the Floralia: sacrum, [p. 760] Ov. F. 4, 947:

    dignissima tuba Florali matrona,

    Juv. 6, 250:

    ludi,

    Inscr. Orell. 2545.— In plur. subst.: Flōrālĭa, ium and ōrum, n., the festival of Flora:

    Florae ludi Floralia instituti,

    Varr. R. R. 1, 1, 6; Quint. 1, 5, 52:

    (prisci) Floralia IIII. Kal. Mai. instituerunt urbis anno DXIII. ex oraculis Sibyllae, ut omnia bene deflorescerent,

    Plin. 18, 29, 69, § 286:

    Varro Floralium, non Floraliorum ait, cum non ludos Florales illic, sed ipsum festum, Floralia, significaret,

    Macr. S. 1, 4, 14; Pers. 5, 178:

    solenni Floraliorum die,

    Just. 43, 4, 6.—Hence,
    2.
    Flō-rālĭcĭus or - tĭus, a, um, of or belonging to the feast of Flora:

    et Floralicias lasset arena feras,

    i. e. designed for the combats exhibited during the festival of Flora, Mart. 8, 67, 4.
    1.
    * flōrālĭa, ium, n. [flos], a flowergarden, Varr. R. R. 1, 23, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > Floralis

  • 14 Floralitius

    Flōra, ae, f. [flos, v. flo], the goddess of flowers, whose festival was celebrated on the 28th of April, often with unbridled license, Ov. F. 5, 195 sq.; Lact. 1, 20, 6; Varr. R. R. 1, 1, 6; id. L. L. 5, §§ 45, 74; Lucr. 5, 739; Cic. Verr. 2, 5, 14, § 36; Tac. A. 2, 49; Mart. 1, 1, 1:

    omnia Florae aulaea,

    Juv. 14, 262 al. —
    II.
    Derivv.
    * A.
    Flōrĭus, a, um, adj., of or belonging to Flora:

    apud M. Catonem in re Floria ita scriptum,

    respecting the festival of Flora, Gell. 9, 12, 7.— More freq.,
    B.
    Flōrālis, e, adj.
    1.
    Of or belonging to Flora, Floral:

    flamen,

    Varr. L. L. 7, § 45:

    joci,

    Lact. 1, 20, 6; Sen. Ep. 97, p. 80 Bip.—
    2.
    Of or belonging to the festival of Flora, of the Floralia: sacrum, [p. 760] Ov. F. 4, 947:

    dignissima tuba Florali matrona,

    Juv. 6, 250:

    ludi,

    Inscr. Orell. 2545.— In plur. subst.: Flōrālĭa, ium and ōrum, n., the festival of Flora:

    Florae ludi Floralia instituti,

    Varr. R. R. 1, 1, 6; Quint. 1, 5, 52:

    (prisci) Floralia IIII. Kal. Mai. instituerunt urbis anno DXIII. ex oraculis Sibyllae, ut omnia bene deflorescerent,

    Plin. 18, 29, 69, § 286:

    Varro Floralium, non Floraliorum ait, cum non ludos Florales illic, sed ipsum festum, Floralia, significaret,

    Macr. S. 1, 4, 14; Pers. 5, 178:

    solenni Floraliorum die,

    Just. 43, 4, 6.—Hence,
    2.
    Flō-rālĭcĭus or - tĭus, a, um, of or belonging to the feast of Flora:

    et Floralicias lasset arena feras,

    i. e. designed for the combats exhibited during the festival of Flora, Mart. 8, 67, 4.
    1.
    * flōrālĭa, ium, n. [flos], a flowergarden, Varr. R. R. 1, 23, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > Floralitius

  • 15 gemursa

    gĕmursa, ae, f. [Gr. gemô, to be full; cf. gemo], a small swelling between the toes (ante-class.):

    morbus, quem gemursam appellavere prisci, inter digitos pedum nascentem,

    Plin. 26, 1, 5, § 8; cf.: gemursa sub minimo digito pedis tuberculum, quod gemere faciat eum, qui id gerat, Paul. ex Fest. p. 95 Müll.

    Lewis & Short latin dictionary > gemursa

  • 16 gnitus

    gnitus et gnixus a genibus prisci dixerunt, Paul. ex Fest. p. 96 Müll. N. cr.; v. 1. nitor.

    Lewis & Short latin dictionary > gnitus

  • 17 gnixus

    gnitus et gnixus a genibus prisci dixerunt, Paul. ex Fest. p. 96 Müll. N. cr.; v. 1. nitor.

    Lewis & Short latin dictionary > gnixus

  • 18 illibatus

    illībātus ( inl-), a, um, adj. [in-libo], undiminished, unimpaired, uninjured, unharmed (not freq. till after the Aug. per.): veteres illibataeque divitiae, * Cic. Sest. 43, 93:

    vires,

    Liv. 42, 30, 6:

    robur,

    Col. 12, 1, 1:

    imperium,

    Liv. 3, 61, 5:

    magnitudo,

    Vell. 2, 48:

    gloria,

    Tac. A. 2, 46:

    libertas,

    Just. 28, 4:

    quae (with integra),

    Plin. Pan. 25, 1:

    versus,

    complete, unabridged, Diom. p. 497 P.: potestas, Rescript. ap. Just. Inst. 1, 8, 2:

    foedera prisci tori,

    unviolated, Luc. 2, 342:

    virginitas,

    Val. Max. 6, 1, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > illibatus

  • 19 inlibatus

    illībātus ( inl-), a, um, adj. [in-libo], undiminished, unimpaired, uninjured, unharmed (not freq. till after the Aug. per.): veteres illibataeque divitiae, * Cic. Sest. 43, 93:

    vires,

    Liv. 42, 30, 6:

    robur,

    Col. 12, 1, 1:

    imperium,

    Liv. 3, 61, 5:

    magnitudo,

    Vell. 2, 48:

    gloria,

    Tac. A. 2, 46:

    libertas,

    Just. 28, 4:

    quae (with integra),

    Plin. Pan. 25, 1:

    versus,

    complete, unabridged, Diom. p. 497 P.: potestas, Rescript. ap. Just. Inst. 1, 8, 2:

    foedera prisci tori,

    unviolated, Luc. 2, 342:

    virginitas,

    Val. Max. 6, 1, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > inlibatus

  • 20 mala

    māla, ae, f. [mando, like scala, from scando], the cheek-bone, jaw; in the stricter anatomical sense, the upper bones of the face, between the eyes, nose, and mouth, in which the teeth are fixed (usually in plur.):

    maxilla est mobile os. Malae cum toto osse, quod superiores dentes excipit, immobiles sunt,

    Cels. 8, 1:

    dentium pars maxillae, pars superiori ossi malarum haeret,

    id. ib.: ut meos malis miser manderem natos, Poët. ap. Cic. de Or. 3, 58, 215; Lucr. 2, 638:

    ambesas subigat malis absumere mensas,

    Verg. A. 3, 257.—Of the dog, Verg. A. 12, 755;

    of the horse,

    id. G. 3, 268;

    of the wolf,

    id. A. 11, 681;

    of the lion: horribilique malā,

    Hor. C. 2, 19, 23.—
    II.
    Transf., the corresponding external part of the face, a cheek (mostly in plur.):

    infra oculos malae homini tantum, quas prisci genas vocabant Pudoris haec sedes: ibi maxime ostenditur rubor,

    Plin. 11, 37, 58, § 157:

    pugno malam si tibi percussero mox,

    Plaut. As. 2, 2, 104; id. Mil. 2, 5, 35:

    feri malam illi rursum,

    slap his cheek again, id. Cas. 2, 6, 55:

    (juventas) molli vestit lanugine malas,

    Lucr. 5, 889; Ov. M. 12, 391; Verg. A. 10, 324:

    impubes,

    id. ib. 9, 751:

    tenerae,

    Ov. M. 13, 753:

    Quod Aulo Agerio a Numerio Negidio pugno mala percussa est, Vet. Form. in Mos. et Rom. Leg. Coll. 2, 7, 4: paucae sine vulnere malae,

    Juv. 15, 54.

    Lewis & Short latin dictionary > mala

См. также в других словарях:

  • PRISCI Canones — in subscriptione Concilii Toletani II. Salvâ auctoritate priscorum Canonum: Sic appellatus est Codex Canonum Hispanicus Ecclesiae Universae, quem a Romanis accepisse Hispanos probabile est. Eum enim primo habere potuerunt ex antiqua Latina,… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Priscilla — Priscịlla,   Mitarbeiterin des Apostels Paulus; Aquila und Priscilla.   …   Universal-Lexikon

  • PRISC — Prisci, Priscinius, Priscus …   Abbreviations in Latin Inscriptions

  • Jyhad — Vampire: The Eternal Struggle Vampire: The Eternal Struggle jeu de société [[Fichier:{{{image}}}|280px]] {{{licence}}} autre nom {{{autre1}}} …   Wikipédia en Français

  • Vampire: The Eternal Struggle — jeu de société {{{licence}}} Éditeur White Wolf Publishing Thèmes Vampire Monde des ténèbres Joueur(s) 2 et plus …   Wikipédia en Français

  • Vampire: the Eternal Struggle — jeu de société [[Fichier:{{{image}}}|280px]] {{{licence}}} autre nom {{{autre1}}} …   Wikipédia en Français

  • Hermeticism — This article is about the magical and religious movement stemming from the teachings attributed to Hermes Trismegistus. For other uses of the term Hermetic , see Hermetic (disambiguation). Part of a series of articles on Hermeticism Hermetic… …   Wikipedia

  • Servilier — Die Servilier (lateinisch gens Servilia oder Servilii) waren eine der ältesten römischen Patrizierfamilien, die angeblich aus Alba Longa nach Rom übergesiedelt war. Seit dem Jahr 495 v. Chr. gehörte die gens Servilia zu den konsularischen… …   Deutsch Wikipedia

  • Giovanni Pico della Mirandola — Portrait from the Uffizi Gallery, in Florence. Full name Giovanni Pico della Mirandola Born 24 February 1463(1463 02 24) Mirandola, Italy …   Wikipedia

  • Cohors IIII Voluntariorum civium Romanorum — Aúreo con la imagen de Trajano, creador de esta unidad y emperador de los soldados Activa Desde 109 hasta ¿165?. País …   Wikipedia Español

  • Cohors V Lingonum — Porta Praetoria del castellum Porolissum, base de la cohorte Activa Desde 85 hasta mediados del siglo III …   Wikipedia Español

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»