Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

prœtor

  • 81 Orcivius

    Orcivius, a, name of a Roman gens;

    esp. C. Orcivius,

    Cicero's colleague as prœtor, Cic. Clu. 34, 94; 53, 147; cf. id. Or. 48, 160.

    Lewis & Short latin dictionary > Orcivius

  • 82 Ostorius

    Ostōrĭus, i, m., the name of several Romans.
    I.
    Ostorins Sabinus, a Roman knight, Tac. A. 16, 23; 16, 30:

    quaestor,

    id. ib. 16, 33.—
    II.
    P. Ostorius Scapula, proprœtor in Britain, Tac. A. 12, 31:

    bello egregius,

    id. Agr. 14.—
    III.
    M. Ostorius Scapula, son of Publius, Tac. A. 12, 31; put to death by Nero, id. ib. 16. 15.

    Lewis & Short latin dictionary > Ostorius

  • 83 Otacilia

    Ŏtācĭlĭus, i, m., Ŏtācĭlĭa, ae, f., the name of a Roman gens. So,
    1.
    Otacilius Crassus, an adherent of Pompey, Caes. B. C. 3, 28 sq.—
    2.
    T. Otacilius, a proprœtor, Liv. 22, 56.—In fem.:

    OTACILIA,

    Inscr. Grut. 29, 2; Eckh. D. N. 7, p. 332.—Hence,
    II.
    OTACILIANA VILLA, of an Otacilius, Inscr. Marin. Fratr. Arv. p. 577.

    Lewis & Short latin dictionary > Otacilia

  • 84 Otacilius

    Ŏtācĭlĭus, i, m., Ŏtācĭlĭa, ae, f., the name of a Roman gens. So,
    1.
    Otacilius Crassus, an adherent of Pompey, Caes. B. C. 3, 28 sq.—
    2.
    T. Otacilius, a proprœtor, Liv. 22, 56.—In fem.:

    OTACILIA,

    Inscr. Grut. 29, 2; Eckh. D. N. 7, p. 332.—Hence,
    II.
    OTACILIANA VILLA, of an Otacilius, Inscr. Marin. Fratr. Arv. p. 577.

    Lewis & Short latin dictionary > Otacilius

  • 85 Pausanias

    Pausănĭas, ae, m., = Pausanias.
    I.
    Son of Cleombrotus, the leader of the Spartans in the battle of Platœa, Cic. Off. 1, 22, 76; Nep. Vit. Paus. 1 sqq.—
    II.
    A prince of Pherœ, Liv. 36, 9.—
    III.
    A prœtor of the Epirotes, Liv. 32, 10.—
    IV.
    A Macedonian, the murderer of Philip, Just. 9, 6, 4; 7, 1 al.

    Lewis & Short latin dictionary > Pausanias

  • 86 Peducaeanus

    Pĕdūcaeus, i, m., a Roman surname. —So, Sex. Peducaeus, a prœtor in Sicily when Cicero was quœstor there, Cic. Verr. 2, 2, 56, § 138.—Hence,
    A.
    Pĕdūcaeā-nus, a, um, adj., Peducœan:

    ??ensus Peducaeanus,

    Cic. Verr. 2, 2, 56, § 139.—
    B.
    Pĕdūcaeus, a, um, adj., Peducœan: Rogatio Peducaea de incestu, by the people's tribune, Sex. Peducaeus (A. U. C. 640), Cic. N. D. 3, 30, 74.

    Lewis & Short latin dictionary > Peducaeanus

  • 87 Peducaeus

    Pĕdūcaeus, i, m., a Roman surname. —So, Sex. Peducaeus, a prœtor in Sicily when Cicero was quœstor there, Cic. Verr. 2, 2, 56, § 138.—Hence,
    A.
    Pĕdūcaeā-nus, a, um, adj., Peducœan:

    ??ensus Peducaeanus,

    Cic. Verr. 2, 2, 56, § 139.—
    B.
    Pĕdūcaeus, a, um, adj., Peducœan: Rogatio Peducaea de incestu, by the people's tribune, Sex. Peducaeus (A. U. C. 640), Cic. N. D. 3, 30, 74.

    Lewis & Short latin dictionary > Peducaeus

  • 88 perditor

    perdĭtor, ōris, m. [id.], a ruiner, destroyer (rare but class.):

    perditor rei publi cae,

    Cic. Planc. 36, 89; id. Vatin. 3, 7: vexa [p. 1337] tor et perditor, id. Pis. 34, 84:

    afflictor et perditor ordinis,

    id. ib. 27, 64:

    hominum,

    Lact. 2, 14, 8.

    Lewis & Short latin dictionary > perditor

  • 89 pignus

    pignus, ŏris and ĕris (old form in plur.:

    pignosa pignora eodem modo quo valesii, auselii... dicebantur,

    Fest. p. 213 Müll.), n. [root pac-, of pango; cf. paciscor], a pledge, gage, pawn, security, mortgage (of persons as well as things).
    I.
    Lit.:

    opponere se pigneri,

    Plaut. Ps. 1, 1, 85:

    ager oppositus est pignori,

    Ter. Phorm. 4, 3, 56:

    servus, quem hic reliqueram Pignus pro me,

    Plaut. Capt. 5, 1, 19:

    quo facto pignore animos centurionum devinxit,

    Caes. B. C. 1, 39:

    rem alicujus pignori accipere,

    Tac. H. 3, 65:

    pignora apud se deposita persequi et vindicare,

    Paul. Sent. 5, 26, 4:

    sub pignoribus mutuas pecunias accipere,

    Dig. 13, 7, 12:

    habere aliquid pignori,

    ib. 20, 4, 2:

    liberare pignus a creditore,

    ib. 20, 4, 4:

    pignoribus cavere alicui,

    ib. 43, 3, 2: aurum [p. 1376] pignori apud aliquem ponere, ib. 13, 7, 27:

    viginti milia faenus pignoribus positis,

    income from mortgages, Juv. 9, 141.—Esp., of the security for the payment of his fine, which was taken by the consul of a senator who failed to attend in the Senate:

    pignus auferre,

    Cic. de Or. 3, 1, 4: pignoribus terreri, Crass. ib.; so,

    senatores pignoribus cogere,

    Cic. Phil. 1, 5, 12:

    pignora capere,

    Liv. 3, 38, 12;

    of hostages,

    id. 33, 22:

    marium pignora,

    male hostages, Suet. Aug. 21: pignus praetorium, the security which the prœtor took as a guarantee for the preservation of a thing when he put it in the possession of a creditor, or fidei commissarius, Dig. 13, 7, 26; 41, 5, 12.—
    2.
    Esp., in phrases.
    (α).
    Pignus capere, to take a pledge or security for payment:

    certis verbis pignus capiebatur,

    Gai. Inst. 4, 29; 26 al.—
    (β).
    Pignora capere, to issue execution, make seizure of property:

    Vettium, pignoribus captis, cojecit in carcerem,

    Suet. Caes. 17:

    eorum, qui debita confessi sunt, pignora capi et distrahi possunt,

    Paul. Sent. 5, 5 A, 4:

    per vim debitoris sui pignora, cum non haberet obligata, capere,

    id. ib. 5, 26, 4.—
    (γ).
    Pignoris capio, a proceeding by which the summary collection of certain debts was secured, Gai. Inst. 4, 26 (v. Sandars ad Just. Inst. introd. § 96).—
    B.
    Transf.
    1.
    The object of a wager, a wager, stake:

    da pignus, ni ea sit filia,

    lay a wager, bet, Plaut. Ep. 5, 2, 34; so id. ib. 36:

    cum illo dare,

    id. Bacch. 4, 9, 133:

    pignore certare cum aliquo,

    Verg. E. 3, 31:

    quovis pignore contendere,

    to lay any wager, bet any thing, Cat. 44, 4:

    et quaerit posito pignore vincat uter,

    Ov. A. A. 1, 168:

    in quodvis pignus vocare, ni, etc.,

    Gell. 5, 4, 2:

    ponere pignus cum aliquo de re aliquā,

    Val. Max. 4, 3, 3.—
    2.
    A contract in which security is given, Dig. 13, 7, 1; 20, 6, 3.—
    II.
    Trop.
    A.
    A pledge, token, assurance, proof:

    magnum pignus ab eo rei publicae datum, se, etc.,

    Cic. Phil. 1, 2, 4:

    pignora voluntatis,

    id. Cael. 32, 78:

    injuriae,

    id. Phil. 13, 3, 6:

    societatis,

    Tac. H. 4, 61:

    sceleris,

    id. ib. 4, 57:

    imperii,

    id. ib. 3, 72:

    reconciliatae gratiae pignus,

    Curt. 6, 7, 35:

    pignora da, genitor, per quae tua vera propago Credar,

    sure tokens, Ov. M. 2, 38; 5, 247; 7, 497:

    in vultu pignora mentis habet,

    id. A. A. 2, 378:

    digito pignus fortasse dedisti,

    i. e. a ring, Juv. 6, 27.—
    B.
    Concr.
    1.
    Children, parents, brothers and sisters, relatives, as pledges of love (only after the Aug. period):

    nunc tibi commendo communia pignora, natos,

    Prop. 4 (5), 11, 73; Ov. M. 11, 543:

    prolemque gemellam Pignora bina dedi,

    id. H. 6, 121:

    tot natos natasque et pignora cara nepotes,

    id. M. 3, 134:

    ascita pignora,

    Stat. S. 2, 1, 86:

    pignora conjugum ac liberorum,

    Liv. 2, 1, 5:

    obsecratio illa judicum, per carissima pignora, utique, si et reo sint liberi, conjux, parentes, utilis erit,

    Quint. 6, 1, 33:

    habens filiam, uxorem, nepotem, sorores, interque tot pignora veros amicos,

    Plin. Ep. 1, 12, 3; Tac. A. 12, 2:

    proxima pignora,

    id. ib. 15, 36:

    ne in conjugem, in familiam, in cetera pignora ejus saeviret,

    id. ib. 16, 26; id. G. 7:

    frangi aspectu pignorum suorum,

    id. Agr. 38.—Hence, in gen.,
    2.
    Any thing especially valuable or dear:

    si quis post pignera tanta Pompeio locus est,

    Luc. 7, 376.—
    3.
    Poet. transf., a graft, scion, Pall. Insit. 109.

    Lewis & Short latin dictionary > pignus

  • 90 Pomponia

    Pompōnĭus, i, m., and Pompōnĭa, ae, f., name of a Roman gens.
    I.
    L. Pomponius, an Atellane poet of Bononia, Gell. 12, 10, 7.—
    II.
    T. Pomponius Atticus, a friend of Cicero, whose life is written by Nepos, Cic. Att. 1, 5; Nep. Att. 1 sqq.—
    III.
    P. Pomponius Secundus, a tragedian, Quint. 8, 3, 31; 10, 1, 98.—
    IV.
    Sex. Pomponius, a lawyer, Lampr. Alex. Sev. 68.—
    V.
    M. Pomponius Matho, a prœtor, Liv. 22, 7; and augur, id. 29, 38.—
    VI.
    Pomponius Mela, a geographer of the first century, author of a treatise De Situ Orbis.—In fem.: Pompō-nĭa.
    1.
    Daughter of T. Pomponius Atticus, and wife of Q. Cicero, Cic. Att. 5, 1, 3; id. Q. Fr. 3, 5, 2.—
    2.
    The mother of Scipio Africanus, Sil. 13, 615.—Hence, Pompō-nĭānus, a, um, adj., of or belonging to a Pomponius, Pomponian:

    nomina,

    Cic. Q. Fr. 2, 2, 1:

    pira,

    Plin. 15, 15, 16, § 54:

    versus,

    of the Atellane poet L. Pomponius, Gell. 10, 24, 5.

    Lewis & Short latin dictionary > Pomponia

  • 91 Pomponianus

    Pompōnĭus, i, m., and Pompōnĭa, ae, f., name of a Roman gens.
    I.
    L. Pomponius, an Atellane poet of Bononia, Gell. 12, 10, 7.—
    II.
    T. Pomponius Atticus, a friend of Cicero, whose life is written by Nepos, Cic. Att. 1, 5; Nep. Att. 1 sqq.—
    III.
    P. Pomponius Secundus, a tragedian, Quint. 8, 3, 31; 10, 1, 98.—
    IV.
    Sex. Pomponius, a lawyer, Lampr. Alex. Sev. 68.—
    V.
    M. Pomponius Matho, a prœtor, Liv. 22, 7; and augur, id. 29, 38.—
    VI.
    Pomponius Mela, a geographer of the first century, author of a treatise De Situ Orbis.—In fem.: Pompō-nĭa.
    1.
    Daughter of T. Pomponius Atticus, and wife of Q. Cicero, Cic. Att. 5, 1, 3; id. Q. Fr. 3, 5, 2.—
    2.
    The mother of Scipio Africanus, Sil. 13, 615.—Hence, Pompō-nĭānus, a, um, adj., of or belonging to a Pomponius, Pomponian:

    nomina,

    Cic. Q. Fr. 2, 2, 1:

    pira,

    Plin. 15, 15, 16, § 54:

    versus,

    of the Atellane poet L. Pomponius, Gell. 10, 24, 5.

    Lewis & Short latin dictionary > Pomponianus

  • 92 Pomponius

    Pompōnĭus, i, m., and Pompōnĭa, ae, f., name of a Roman gens.
    I.
    L. Pomponius, an Atellane poet of Bononia, Gell. 12, 10, 7.—
    II.
    T. Pomponius Atticus, a friend of Cicero, whose life is written by Nepos, Cic. Att. 1, 5; Nep. Att. 1 sqq.—
    III.
    P. Pomponius Secundus, a tragedian, Quint. 8, 3, 31; 10, 1, 98.—
    IV.
    Sex. Pomponius, a lawyer, Lampr. Alex. Sev. 68.—
    V.
    M. Pomponius Matho, a prœtor, Liv. 22, 7; and augur, id. 29, 38.—
    VI.
    Pomponius Mela, a geographer of the first century, author of a treatise De Situ Orbis.—In fem.: Pompō-nĭa.
    1.
    Daughter of T. Pomponius Atticus, and wife of Q. Cicero, Cic. Att. 5, 1, 3; id. Q. Fr. 3, 5, 2.—
    2.
    The mother of Scipio Africanus, Sil. 13, 615.—Hence, Pompō-nĭānus, a, um, adj., of or belonging to a Pomponius, Pomponian:

    nomina,

    Cic. Q. Fr. 2, 2, 1:

    pira,

    Plin. 15, 15, 16, § 54:

    versus,

    of the Atellane poet L. Pomponius, Gell. 10, 24, 5.

    Lewis & Short latin dictionary > Pomponius

  • 93 possideo

    possĭdĕo (archaic orthogr. POSIDET, Epitaphs of the Scipios; Sentent. de Limit. Genuat. Rudorff; in the latter also POSIDENT, POSIDEBVNT, POSIDETO, POSIDERE, as well as POSEDEIT and POSEDET, for possedit), sēdi, sessum, 2, v. a. [old prep. port; Gr. proti, pros (v. pono), and sedeo], to have and hold, to be master of, to own, possess (syn.: teneo, habeo).
    I.
    Lit.:

    uti nunc possidetis eum fundum q. d. a. (i. e. quo de agitur), quod nec vi nec clam nec precario alter ab altero possidetis, ita possidentis: adversus ea vim fieri veto, an ancient formula of the prætor,

    Fest. p. 233 Müll.:

    qui in alienā potestate sunt, rem peculiarem tenere possunt, habere et possidere non possunt: quia possessio non tantum corporis, sed etiam juris est,

    Dig. 41, 2, 49:

    ex edicto bona possidere,

    Cic. Quint. 6, 25:

    partem agri,

    Caes. B. G. 6, 11:

    solum bello captum,

    Liv. 26, 11:

    Galli Italiam maximis plurimisque urbibus possident,

    Just. 38, 4, 9:

    uniones,

    Plin. 9, 35, 58, § 119.—
    b.
    Absol., to have possessions, to possess lands, be settled:

    juxta litora maris possidere,

    Dig. 47, 9, 7:

    possidere trans flumen,

    ib. 43, 14, 1.—
    B.
    Transf., for possido, to take possession of, to occupy (very rare except in eccl. and late Lat.):

    ego possideo plus Pallante,

    Juv. 1, 108:

    quot agri jugera?

    id. 3, 141: ferro septus possidet sedes sacras, Att. ap. Cic. de Or. 3, 26, 102; Auct. Her. 1, 11, 19:

    forum armatis catervis perditorum hominum,

    Cic. Dom. 42, 110 (dub.):

    magister, quid faciendo vitam aeternam possidebo,

    Vulg. Luc. 10, 25:

    iniqui regnum Dei non possidebunt,

    id. 1 Cor. 6, 9 et saep. —
    2.
    To occupy, abide in a place ( poet.):

    victrix possidet umbra nemus,

    Mart. 6, 76, 6:

    Zephyri possidet aura nemus,

    Prop. 1, 19, 2; Luc. 2, 454.—
    II.
    Trop., to possess, to have a thing (class.):

    possidere nomen,

    Plaut. Mil. 2, 5, 27:

    palmam,

    id. Most. 1, 1, 31:

    secli mores in se,

    id. Truc. prol. 13: inverecundum animi ingenium, Poët. ap. Cic. Inv. 1, 45, 83:

    plus fidei quam artis, plus veritatis quam disciplinae possidet in se,

    Cic. Rosc. Com. 6, 17; id. Rosc. Am. 24, 66; Ov. F. 1, 586:

    possedit favorem plebis Clodius,

    Val. Max. 3, 5, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > possideo

  • 94 postulata

    postŭlo, āvi, ātum, 1, v. a. [posco], to ask, demand, require, request, desire (syn.: posco, flagito, peto); constr. with aliquid, aliquid ab aliquo, aliquem aliquid, with ut ( ne), de, with inf., or absol.
    I.
    In gen.:

    incipiunt postulare, poscere, minari,

    Cic. Verr. 2, 3, 34, § 78:

    nemo inventus est tam audax, qui posceret, nemo tam impudens qui postularet ut venderet,

    id. ib. 2, 4, 20, § 44; cf. Liv. 2, 45; 3, 19:

    tametsi causa postulat, tamen quia postulat, non flagitat, praeteribo,

    Cic. Quint. 3, 13:

    postulabat autem magis quam petebat, ut, etc.,

    Curt. 4, 1, 8:

    dehinc postulo, sive aequom est, te oro, ut, etc.,

    Ter. And. 1, 2, 19:

    ita volo itaque postulo ut fiat,

    id. ib. 3, 3, 18; Plaut. Aul. 4, 10, 27:

    suom jus postulat,

    Ter. Ad. 2, 1, 47; cf.:

    aequom postulat, da veniam,

    id. And. 5, 3, 30; and:

    quid est? num iniquom postulo?

    id. Phorm. 2, 3, 64:

    nunc hic dies alios mores postulat,

    id. And. 1, 2, 18:

    fidem publicam,

    Cic. Att. 2, 24, 2:

    istud, quod postulas,

    id. Rep. 1, 20, 33; id. Lael. 2, 9:

    ad senatum venire auxilium postulatum,

    Caes. B. G. 1, 31:

    deliberandi sibi unum diem postulavit,

    Cic. N. D. 1, 22, 60; cf.:

    noctem sibi ad deliberandum postulavit,

    id. Sest. 34, 74:

    postulo abs te, ut, etc.,

    Plaut. Capt. 5, 1, 18:

    postulatur a te jam diu vel flagitatur potius historia,

    Cic. Leg. 1, 5:

    quom maxime abs te postulo atque oro, ut, etc.,

    Ter. And. 5, 1, 4; and:

    quidvis ab amico postulare,

    Cic. Lael. 10, 35; cf. in pass.:

    cum aliquid ab amicis postularetur,

    id. ib.:

    orationes a me duas postulas,

    id. Att. 2, 7, 1:

    quod principes civitatum a me postulassent,

    id. Fam. 3, 8, 5; cf. infra the passages with an object-clause.—With ut ( ne):

    quodam modo postulat, ut, etc.,

    Cic. Att. 10, 4, 2:

    postulatum est, ut Bibuli sententia divideretur,

    id. Fam. 1, 2, 1 (for other examples with ut, v. supra):

    legatos ad Bocchum mittit postulatum, ne sine causā hostis populo Romano fieret,

    Sall. J. 83, 1.—With subj. alone:

    qui postularent, eos qui sibi Galliaeque bellum intulissent, sibi dederent,

    Caes. B. G. 4, 16, 3.—With de:

    sapientes homines a senatu de foedere postulaverunt,

    Cic. Balb. 15, 34:

    Ariovistus legatos ad eum mittit, quod antea de colloquio postulasset, id per se fieri licere,

    Caes. B. G. 1, 42.—With inf., freq. to be rendered, to wish, like, want: qui lepide postulat alterum frustrari, Enn. ap. Gell. 18, 2, 7 (Sat. 32 Vahl.):

    hic postulat se Romae absolvi, qui, etc.,

    Cic. Verr. 2, 3, 60, § 138:

    o facinus impudicum! quam liberam esse oporteat, servire postulare,

    Plaut. Rud. 2, 3, 62; id. Men. 2, 3, 88:

    me ducere istis dictis postulas?

    Ter. And. 4, 1, 20; id. Eun. 1, 1, 16:

    (lupinum) ne spargi quidem postulat decidens sponte,

    Plin. 18, 14, 36, § 135:

    si me tibi praemandere postulas,

    Gell. 4, 1, 11.—With a double object: quas (sollicitudines) levare tua te prudentia postulat, demands of you, Luccei. ap. Cic. Fam. 5, 14, 2. —With nom. and inf.:

    qui postulat deus credi,

    Curt. 6, 11, 24.—
    II.
    In partic., in jurid. lang.
    A.
    To summon, arraign before a court, to prosecute, accuse, impeach (syn.: accuso, insimulo); constr. class. usu. with de and abl., post-Aug. also with gen.):

    Gabinium tres adhuc factiones postulant: L. Lentulus, qui jam de majestate postulavit,

    Cic. Q. Fr. 3, 1, 5, § 15:

    aliquem apud praetorem de pecuniis repetundis,

    id. Cornel. Fragm. 1:

    aliquem repetundis,

    Tac. A. 3, 38:

    aliquem majestatis,

    id. ib. 1, 74:

    aliquem repetundarum,

    Suet. Caes. 4: aliquem aliquā lege, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 12, 3:

    aliquem ex aliquā causā reum,

    Plin. 33, 2, 8, § 33:

    aliquem impietatis reum,

    Plin. Ep. 7, 33, 7:

    aliquem injuriarum,

    Suet. Aug. 56 fin.:

    aliquem capitis,

    Dig. 46, 1, 53:

    qui (infames) postulare prohibentur,

    Paul. Sent. 1, 2, 1.—
    B.
    To demand a writ or leave to prosecute, from the prætor or other magistrate:

    postulare est desiderium suum vel amici sui in jure apud eum qui jurisdictioni praeest exponere vel alterius desiderio contradicere, etc.,

    Dig. 3, 1, 1; cf.

    this whole section: De postulando: in aliquem delationem nominis postulare,

    Cic. Div. in Caecil. 20, 64:

    postulare servos in quaestionem,

    id. Rosc. Am. 28, 77:

    quaestionem,

    Liv. 2, 29, 5.—
    C.
    For the usual expostulare, to complain of one:

    quom patrem adeas postulatum,

    Plaut. Bacch. 3, 3, 38 (but in id. Mil. 2, 6, 35, the correct read. is expostulare; v. Ritschl ad h. l.).—
    * D.
    Postulare votum (lit. to ask a desire, i. e.), to vow, App. Flor. init.
    E.
    Of the seller, to demand a price, ask (post-class. for posco):

    pro eis (libris) trecentos Philippeos postulasse,

    Lact. 1, 6, 10; cf.:

    accipe victori populus quod postulat aurum,

    Juv. 7, 243. —
    III.
    Transf., of things.
    A.
    To contain, measure:

    jugerum sex modios seminis postulat,

    Col. 2, 9, 17.—
    B.
    To need, require:

    cepina magis frequenter subactam postulat terram,

    Col. 11, 3, 56.—Hence, po-stŭlātum, i, n.; usually in plur.: po-stŭlāta, ōrum, a demand, request (class.):

    intolerabilia postulata,

    Cic. Fam. 12, 4, 1; id. Phil. 12, 12, 28: deferre postulata alicujus ad aliquem, Caes. B. C. 1, 9:

    cognoscere de postulatis alicujus,

    id. B. G. 4, 11 fin.:

    postulata facere,

    Nep. Alcib. 8, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > postulata

  • 95 postulatio

    postŭlātĭo, ōnis, f. [id.], a demanding, requiring; a demand, request, desire.
    I.
    Lit. (class.):

    postulatio aequa et honesta,

    Cic. Rosc. Am. 2, 7:

    ignoscendi,

    a begging pardon, id. Inv. 2, 34, 104:

    concedere postulationi alicujus,

    id. Mur. 23, 47:

    postulationi resistere,

    id. Q. Fr. 2, 9, 2:

    opinione valentior,

    id. Att. 7, 6.— Plur., supplications:

    obsecro igitur primum omnium fieri obsecrationes, orationes, postulationes,

    Vulg. 1 Tim. 2, 1; cf. id. Psa. 118, 170.—
    II.
    In partic.
    A.
    A complaint, expostulation (ante-class.), Plaut. Cas. 3, 2, 26:

    acris,

    id. Bacch. 3, 3, 45:

    neque lites ullae inter eas, postulatio Numquam,

    Ter. Hec. 1, 2, 105.—
    B.
    In a court of justice.
    1.
    A complaint, an application for redress:

    postulationes ingerere,

    Suet. Claud. 7; id. Ner. 7; Plin. Ep. 5, 14, 1; 7, 6, 3; 7, 33, 4:

    agi per judicis postulationem,

    Gai. Inst. 4, 12.—
    2. C.
    A claim or demand made by a god for a forgotten sacrifice, Cic. Har. Resp. 10, 20; 14, 31 MSS. (dub.; B. and K. postilio, q. v.).

    Lewis & Short latin dictionary > postulatio

  • 96 postulo

    postŭlo, āvi, ātum, 1, v. a. [posco], to ask, demand, require, request, desire (syn.: posco, flagito, peto); constr. with aliquid, aliquid ab aliquo, aliquem aliquid, with ut ( ne), de, with inf., or absol.
    I.
    In gen.:

    incipiunt postulare, poscere, minari,

    Cic. Verr. 2, 3, 34, § 78:

    nemo inventus est tam audax, qui posceret, nemo tam impudens qui postularet ut venderet,

    id. ib. 2, 4, 20, § 44; cf. Liv. 2, 45; 3, 19:

    tametsi causa postulat, tamen quia postulat, non flagitat, praeteribo,

    Cic. Quint. 3, 13:

    postulabat autem magis quam petebat, ut, etc.,

    Curt. 4, 1, 8:

    dehinc postulo, sive aequom est, te oro, ut, etc.,

    Ter. And. 1, 2, 19:

    ita volo itaque postulo ut fiat,

    id. ib. 3, 3, 18; Plaut. Aul. 4, 10, 27:

    suom jus postulat,

    Ter. Ad. 2, 1, 47; cf.:

    aequom postulat, da veniam,

    id. And. 5, 3, 30; and:

    quid est? num iniquom postulo?

    id. Phorm. 2, 3, 64:

    nunc hic dies alios mores postulat,

    id. And. 1, 2, 18:

    fidem publicam,

    Cic. Att. 2, 24, 2:

    istud, quod postulas,

    id. Rep. 1, 20, 33; id. Lael. 2, 9:

    ad senatum venire auxilium postulatum,

    Caes. B. G. 1, 31:

    deliberandi sibi unum diem postulavit,

    Cic. N. D. 1, 22, 60; cf.:

    noctem sibi ad deliberandum postulavit,

    id. Sest. 34, 74:

    postulo abs te, ut, etc.,

    Plaut. Capt. 5, 1, 18:

    postulatur a te jam diu vel flagitatur potius historia,

    Cic. Leg. 1, 5:

    quom maxime abs te postulo atque oro, ut, etc.,

    Ter. And. 5, 1, 4; and:

    quidvis ab amico postulare,

    Cic. Lael. 10, 35; cf. in pass.:

    cum aliquid ab amicis postularetur,

    id. ib.:

    orationes a me duas postulas,

    id. Att. 2, 7, 1:

    quod principes civitatum a me postulassent,

    id. Fam. 3, 8, 5; cf. infra the passages with an object-clause.—With ut ( ne):

    quodam modo postulat, ut, etc.,

    Cic. Att. 10, 4, 2:

    postulatum est, ut Bibuli sententia divideretur,

    id. Fam. 1, 2, 1 (for other examples with ut, v. supra):

    legatos ad Bocchum mittit postulatum, ne sine causā hostis populo Romano fieret,

    Sall. J. 83, 1.—With subj. alone:

    qui postularent, eos qui sibi Galliaeque bellum intulissent, sibi dederent,

    Caes. B. G. 4, 16, 3.—With de:

    sapientes homines a senatu de foedere postulaverunt,

    Cic. Balb. 15, 34:

    Ariovistus legatos ad eum mittit, quod antea de colloquio postulasset, id per se fieri licere,

    Caes. B. G. 1, 42.—With inf., freq. to be rendered, to wish, like, want: qui lepide postulat alterum frustrari, Enn. ap. Gell. 18, 2, 7 (Sat. 32 Vahl.):

    hic postulat se Romae absolvi, qui, etc.,

    Cic. Verr. 2, 3, 60, § 138:

    o facinus impudicum! quam liberam esse oporteat, servire postulare,

    Plaut. Rud. 2, 3, 62; id. Men. 2, 3, 88:

    me ducere istis dictis postulas?

    Ter. And. 4, 1, 20; id. Eun. 1, 1, 16:

    (lupinum) ne spargi quidem postulat decidens sponte,

    Plin. 18, 14, 36, § 135:

    si me tibi praemandere postulas,

    Gell. 4, 1, 11.—With a double object: quas (sollicitudines) levare tua te prudentia postulat, demands of you, Luccei. ap. Cic. Fam. 5, 14, 2. —With nom. and inf.:

    qui postulat deus credi,

    Curt. 6, 11, 24.—
    II.
    In partic., in jurid. lang.
    A.
    To summon, arraign before a court, to prosecute, accuse, impeach (syn.: accuso, insimulo); constr. class. usu. with de and abl., post-Aug. also with gen.):

    Gabinium tres adhuc factiones postulant: L. Lentulus, qui jam de majestate postulavit,

    Cic. Q. Fr. 3, 1, 5, § 15:

    aliquem apud praetorem de pecuniis repetundis,

    id. Cornel. Fragm. 1:

    aliquem repetundis,

    Tac. A. 3, 38:

    aliquem majestatis,

    id. ib. 1, 74:

    aliquem repetundarum,

    Suet. Caes. 4: aliquem aliquā lege, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 12, 3:

    aliquem ex aliquā causā reum,

    Plin. 33, 2, 8, § 33:

    aliquem impietatis reum,

    Plin. Ep. 7, 33, 7:

    aliquem injuriarum,

    Suet. Aug. 56 fin.:

    aliquem capitis,

    Dig. 46, 1, 53:

    qui (infames) postulare prohibentur,

    Paul. Sent. 1, 2, 1.—
    B.
    To demand a writ or leave to prosecute, from the prætor or other magistrate:

    postulare est desiderium suum vel amici sui in jure apud eum qui jurisdictioni praeest exponere vel alterius desiderio contradicere, etc.,

    Dig. 3, 1, 1; cf.

    this whole section: De postulando: in aliquem delationem nominis postulare,

    Cic. Div. in Caecil. 20, 64:

    postulare servos in quaestionem,

    id. Rosc. Am. 28, 77:

    quaestionem,

    Liv. 2, 29, 5.—
    C.
    For the usual expostulare, to complain of one:

    quom patrem adeas postulatum,

    Plaut. Bacch. 3, 3, 38 (but in id. Mil. 2, 6, 35, the correct read. is expostulare; v. Ritschl ad h. l.).—
    * D.
    Postulare votum (lit. to ask a desire, i. e.), to vow, App. Flor. init.
    E.
    Of the seller, to demand a price, ask (post-class. for posco):

    pro eis (libris) trecentos Philippeos postulasse,

    Lact. 1, 6, 10; cf.:

    accipe victori populus quod postulat aurum,

    Juv. 7, 243. —
    III.
    Transf., of things.
    A.
    To contain, measure:

    jugerum sex modios seminis postulat,

    Col. 2, 9, 17.—
    B.
    To need, require:

    cepina magis frequenter subactam postulat terram,

    Col. 11, 3, 56.—Hence, po-stŭlātum, i, n.; usually in plur.: po-stŭlāta, ōrum, a demand, request (class.):

    intolerabilia postulata,

    Cic. Fam. 12, 4, 1; id. Phil. 12, 12, 28: deferre postulata alicujus ad aliquem, Caes. B. C. 1, 9:

    cognoscere de postulatis alicujus,

    id. B. G. 4, 11 fin.:

    postulata facere,

    Nep. Alcib. 8, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > postulo

  • 97 pro

    1.
    prō (archaic collat. form, posi in posimerium; cf. pono, from posino; cf. Gr. poti and pot with pros), adv. and prep. [root in Sanscr. prep. pra-, before, as in prathamas, first; Gr. pro; cf.: proteros, prôtos, etc.; Lat.: prae, prior, priscus, etc.; perh. old abl. form, of which prae is the loc. ], before, in front of; and, transf., for, with the idea of protection, substitution, or proportion.
    I.
    Adv., found only in the transf. comp. signif. (v. infra, II. B. 3.) in connection with quam and ut: pro quam and pro ut (the latter usually written in one word, prout), like prae quam and prae ut.
    * A.
    Pro quam, in proportion as, just as:

    nec satis est, pro quam largos exaestuat aestus,

    Lucr. 2, 1137. —
    B.
    Pro ut or prout, according as, in proportion, accordingly, proportionably as, just as, as (class.):

    compararat argenti bene facti, prout Thermitani hominis facultates ferebant, satis,

    Cic. Verr. 2, 2, 34, § 83:

    tuas litteras, prout res postulat, exspecto,

    id. Att. 11, 6 fin.:

    id, prout cujusque ingenium erat, interpretabantur,

    Liv. 38, 50:

    prout locus iniquus aequusve his aut illis, prout animus pugnantium est, prout numerus, varia pugnae fortuna est,

    id. 38, 40 fin. —With a corresp. ita:

    ejusque rationem ita haberi, prout haberi lege liceret,

    Cic. Phil. 5, 17, 46:

    prout sedes ipsa est, ita varia genera morborum sunt,

    Cels. 4, 4, 5:

    prout nives satiaverint, ita Nilum increscere,

    Plin. 5, 9, 10, § 51.—
    II.
    Prep. with abl. (late Lat. with acc.:

    PRO SALVTEM SVAM,

    Inscr. Grut. 4, 12; 46, 9; Inscr. Orell. 2360), before, in front of.
    A.
    Lit., of place:

    sedens pro aede Castoris,

    Cic. Phil. 3, 11, 27:

    praesidia, quae pro templis cernitis,

    id. Mil. 1, 2:

    ii qui pro portis castrorum in statione erant,

    Caes. B. G. 4, 32:

    pro castris copias habere,

    id. ib. 7, 66:

    pro castris dimicare,

    id. ib. 5, 16:

    pro oppido,

    id. ib. 7, 71:

    pro opere consistere,

    Sall. J. 92, 9:

    castra pro moenibus locata,

    Liv. 2, 53; 4, 17:

    pro muro,

    id. 30, 10:

    pro castris explicare aciem,

    id. 6, 23:

    pro vallo,

    Plin. 2, 37, 37, § 101; Vell. 2, 19, 1.—With verbs of motion:

    Caesar pro castris suas copias produxit,

    before the camp, Caes. B. G. 1, 48:

    hasce tabulas hic ibidem pro pedibus tuis obicito,

    before your feet, App. Mag. p. 337, 36; id. M. 4, p. 155, 2.—
    2.
    In partic., with the accessory idea of presence on the front part, on the edge or brink of a place, on or in the front of, often to be translated by a simple on or in:

    pro censu classis iuniorum, Serv. Tullius cum dixit, accipi debet in censu, ut ait M. Varro, sicuti pro aede Castoris, pro tribunali, pro testimonio,

    Fest. p. 246 Müll.; cf.: pro significat in, ut pro rostris, pro aede, pro tribunali, Paul. ex Fest. p. 228 Müll.; and:

    pro sententia ac si dicatur in sententiā, ut pro rostris id est in rostris,

    id. p. 226 Müll.: hac re pro suggestu pronunciata, qs. standing on the front part of the tribune, or, as we would say, on the tribune, Caes. B. G. 6, 3: pro tribunali cum aliquid ageretur, was transacted before or at my tribunal, Cic. Fam. 3, 8, 21; so,

    pro tribunali,

    id. Pis. 5, 11; id. Sest. 15, 34: pro contione, before the assembled army; and, in gen., before the assembly:

    laudatus pro contione Jugurtha,

    Sall. J. 8, 2; cf. Curt. 9, 1, 1:

    pro contione laudibus legati militumque tollere animos,

    Liv. 7, 7:

    fortes viros pro contione donantis,

    Curt. 10, 5, 10:

    pro contione litteras recitare,

    id. 4, 10, 16; Liv. 38, 23 fin.:

    pro contione palam utrumque temptavit,

    Suet. Vesp. 7; Tac. A. 3, 9; Front. Strat. 1, 11, 3: [p. 1448] 4, 5, 11; cf.:

    pro comitio,

    Suet. Aug. 43:

    uti pro consilio imperatum erat,

    in the council, Sall. J. 29, 6; cf.:

    supplicatio in triduum pro collegio decemvirūm imperata fuit,

    Liv. 38, 36:

    pontifices pro collegio decrevisse,

    Gell. 11, 3, 2:

    pro collegio pronuntiare,

    Liv. 4, 26, 9:

    suas simultates pro magistratu exercere,

    id. 39, 5:

    pro munimentis castelli manipulos explicat,

    before, on the fortifications, Tac. A. 2, 80; 12, 33: stabat pro litore diversa acies, in front of or upon the shore, id. ib. 14, 30:

    legionem pro ripā componere,

    id. ib. 12, 29:

    velamenta et infulas pro muris ostentant,

    in front of, from the walls, Tac. H. 3, 31; so,

    pro muris,

    id. A. 2, 81:

    ad hoc mulieres puerique pro tectis aedificiorum saxa et alia, quae locus praebebat, certatim mittere,

    standing on the edge of the roofs, from the roofs, Sall. J. 67, 1 Kritz.—
    B.
    Transf.
    1.
    To signify a standing before or in front of, for defence or protection; hence an acting for, in behalf of, in favor of, for the benefit of, on the side of (opp. contra, adversum):

    veri inveniendi causā contra omnia dici oportere et pro omnibus,

    Cic. Ac. 2, 18, 60; cf.:

    hoc non modo non pro me, sed contra me est potius,

    id. de Or. 3, 20, 75:

    partim nihil contra Habitum valere, partim etiam pro hoc esse,

    id. Clu. 32, 88:

    difficillimum videtur quod dixi, pro ipsis esse quibus eveniunt ista, quae horremus ac tremimus,

    Sen. Prov. 3, 2:

    haec cum contra legem proque lege dicta essent,

    Liv. 34, 8: pro Romano populo armis certare, Enn. ap. Non. 150, 6 (Ann. v. 215 Vahl.); cf.: pro vostrā vitā morti occumbant, id. ap. Serv. ad Verg. A. 2, 62 (Trag. v. 176 Vahl.): quae ego pro re publica fecissem, Cato ap. Front. p. 149:

    nihil ab eo praetermissum est, quod aut pro re publicā conquerendum fuit, aut pro eā disputandum,

    Cic. Sest. 2, 3:

    omnia me semper pro amicorum periculis, nihil umquam pro me ipso deprecatum,

    id. de Or. 2, 49, 201:

    convenit dimicare pro legibus, pro libertate, pro patriā,

    id. Tusc. 4, 19, 43:

    dulce et decorum est pro patriā mori,

    Hor. C. 3, 2, 13; cf. id. ib. 3, 19, 2:

    pro sollicitis non tacitus reis,

    id. ib. 4, 1, 14:

    spondere levi pro paupere,

    id. A. P. 423:

    urbes, quae viris aut loco pro hostibus et advorsum se opportunissumae erant,

    Sall. J. 88, 4:

    nec aliud adversus validissimas gentes pro nobis utilius, quam, etc.,

    Tac. Agr. 12:

    et locus pro vobis et nox erit, Liv 9, 24, 8: et loca sua et genus pugnae pro hoste fuere,

    id. 39, 30, 3:

    pro Corbulone aetas, patrius mos... erant: contra, etc.,

    Tac. A. 3, 31; id. H. 4, 78; Curt. 4, 14, 16.—
    2.
    With the notion of replacement or substitution, in the place of, instead of, for.
    a.
    In gen.: numquam ego argentum pro vino congiario... disdidi, Cato ap. Front. p. 149:

    ego ibo pro te, si tibi non libet,

    Plaut. Most. 5, 2, 10:

    ego pro te molam,

    Ter. And. 1, 2, 29; Cic. Leg. 2, 5, 13:

    mutata (ea dico), in quibus pro verbo proprio subicitur aliud... ut cum minutum dicimus animum pro parvo, etc.,

    id. Or. 27, 92 sq.; cf.:

    libenter etiam copulando verba jungebant, ut sodes pro si audes, sis pro si vis... ain' pro aisne, nequire pro non quire, malle pro magis velle, nolle pro non velle. Dein etiam saepe et exin pro deinde et exinde dicimus,

    id. ib. 45, 154:

    pro vitulā statuis dulcem Aulide natam, Hor S. 2, 3, 199: pro bene sano Ac non incauto fictum astutumque vocamus,

    id. ib. 1, 3, 61; cf. Suet. Caes. 70:

    pro ope ferendā sociis pergit ipse ire, etc.,

    Liv. 23, 28, 11 Weissenb. ad loc.; Zumpt, Gram. § 667; cf.:

    pro eo, ut ipsi ex alieno agro raperent, suas terras, etc.,

    Liv. 22, 1, 2.—
    b.
    Esp. freq. in connection with the title of any officer, to denote his substitute' pro consule, pro praetore, pro quaestore, pro magistro, etc. (afterwards joined into one word, as proconsul, propraetor, proquaestor, promagister, etc.), proconsul, proprœtor, proquœstor, vice-director:

    cum pro consule in Ciliciam proficiscens Athenas venissem,

    Cic. de Or. 1, 18, 82; cf.:

    cum L. Philippus pro consulibus eum se mittere dixit, non pro consule,

    instead of the consuls, not as proconsul, id. Phil. 11, 8, 18:

    nec pro praetore, Caesarem (vocat),

    id. ib. 13, 10, 22; Liv. 35, 1. cum Alexandriae pro quaestore essem, Cic. Ac. 2, 4, 11' cf.:

    litteris Q. Caepionis Bruti pro consule... Q. Hortensii pro consule opera, etc.,

    id. Phil. 10, 11, 26: P. Terentius operas in portu et scripturā Asiae pro magistro dedit, id. Att. 11, 10, 1; cf. id. Verr. 2, 2, 70, § 169; id. Fam. 13, 65, 1; see also the words proconsul, promagister, propraetor, proquaestor, etc.—
    c.
    So of price, penalty, etc., in exchange, in return for:

    tres minas pro istis duobus dedi,

    Plaut. Most. 3, 2, 138; id. Aul. 3, 3, 8:

    pro hujus peccatis ego supplicium sufferam,

    Ter. And. 5, 3, 17:

    dimidium ejus quod pactus esset, pro carmine daturum,

    Cic. de Or. 2, 86, 351:

    pro vitā hominis nisi hominis vita reddatur, non posse deorum inmortalium numen placari,

    Caes. B. G. 6, 16:

    id pro immolatis in foro Tarquiniensium Romanis poenae hostibus redditum,

    Liv. 7, 19, 3:

    vos, pro paternis sceleribus, poenas date,

    Sen. Med. 925; Lact. 2, 7, 21:

    pro crimine poenas,

    Ov. Ib. 621.—
    3.
    Pro is also frequently used to denote the viewing, judging, considering, representing of a thing as something, for, the same as, just as, as:

    pro sano loqueris, quom me appellas nomine,

    Plaut. Men. 2, 2, 24:

    sese ducit pro adulescentulo,

    id. Stich. 3, 1, 65; id. Cist. 1, 3, 24:

    hunc Eduxi a parvulo, habui, amavi pro meo,

    as my own, Ter. Ad. 1, 1, 23:

    Cato ille noster qui mihi unus est pro centum milibus,

    whose voice I regard as equal to that of thousands, Cic. Att. 2, 5, 1:

    Siciliam nobis non pro penariā cellā, sed pro aerario fuisse,

    id. Verr. 2, 2, 2, § 5:

    P. Sestio pro occiso relictus est,

    id. Sest. 38, 81; Caes. B. G. 3, 109:

    cum pro damnato mortuoque esset,

    as good as condemned and dead, Cic. Verr. 2, 4, 15, § 33:

    summa ratio, quae sapientibus pro necessitate est,

    Plin. Ep. 1, 12, 3:

    negotia pro solatiis accipiens,

    Tac. A. 4, 13:

    consuli pro hostibus esse,

    Liv. 43, 5, 4:

    adeo incredibilis visa res, ut non pro vano modo, sed vix pro sano nuncius audiretur,

    as a boaster, Liv. 39, 49: quoniam de adventu Caesaris pro certo habebamus, to consider as certain, Mat. ap. Cic. Att. 9, 15, 6 et saep.; v. certus.—
    4.
    Esp. in certain phrases: pro eo, for the same thing, as just the same:

    ut si a Caesare, quod speramus, impetrarimus, tuo beneficio nos id consecutos esse judicemus: sin minus, pro eo tantum id habeamus, cum a te data sit opera, ut impetraremus,

    Cic. Fam. 13, 7, 5.—With the particles of comparison: atque ( ac), ac si, quasi, just the same as, even as, as though: pro eo ac debui, just as was my duty, Sulp. ap. Cic. Fam. 4, 5, 1:

    pro eo ac si concessum sit,

    Cic. Inv. 1, 32, 54:

    pro eo est atque si adhibitus non esset,

    Dig. 28, 1, 22:

    pro eo erit quasi ne legatum quidem sit,

    ib. 30, 1, 38: pro eo quod, for the reason that, because:

    pro eo quod ejus nomen erat magnā apud omnes gloriā,

    Cic. de Or. 2, 18, 75: pro eo quod pluribus verbis vos quam volui fatigavi, veniam a vobis petitam velim, Liv 38, 49 fin.
    5.
    On account of, for the sake of:

    dolor pro patriā,

    Cic. Fin. 1, 7, 24:

    tumultus pro recuperandā re publicā,

    id. Brut. 90, 311 dub. (B. and K. omit pro):

    dedit pro corpore nummos, i. e. to rescue his person,

    Hor. S. 1, 2, 43:

    aliquem amare pro ejus eximiā suavitate,

    Cic. de Or 1, 55, 234:

    pro quibus meritis quanto opere dilectus sit,

    Suet. Aug. 57:

    cum pro incolumitate principis vota susceperunt,

    Tac. A. 4, 17:

    pro bono (= bene),

    Sall. J. 22, 4.—
    6.
    Pro is used in its most general sense in stating the relation between two objects or actions, in proportion, in comparison with, according to or as, conformably to, by virtue of, for, etc.:

    meus pater nunc pro hujus verbis recte et sapienter facit,

    according to his story, Plaut. Am. 1, 1, 133:

    tu pro oratione nec vir nec mulier mihi's,

    id. Rud. 4, 4, 71: pro viribus tacere ac fabulari, according to one's ability, Enn. ap. Non. 475, 4 (Trag. v. 181 Vahl.):

    facere certum'st pro copiā ac sapientiā,

    Plaut. Merc. 3, 1, 8:

    agere pro viribus,

    Cic. Sen. 9, 27:

    aliquem pro dignitate laudare,

    id. Rosc. Am. 12, 33:

    proelium atrocius quam pro numero pugnantium fuit,

    Liv. 21, 29: pro imperio, by virtue of his office or authority:

    quia pro imperio palam interfici non poterat,

    Liv. 1, 51, 2; hence, imperatively, dictatorially, summarily:

    nec illum ipsum submovere pro imperio posse more majorum,

    id. 2, 56, 12 ' hem! satis pro imperio, quisquis es, Ter. Phorm. 1, 4, 18:

    pro tuā prudentiā,

    Cic. Fam. 4, 10, 2; 11, 12, 2:

    cum in eam rationem pro suo quisque sensu ac dolore loqueretur,

    id. Verr. 2, 1, 27, § 69:

    quibus aliquid opis fortasse ego pro meā, tu pro tuā, pro suā quisque parte ferre potuisset,

    id. Fam. 15, 15, 3: pro virili parte, according to one's ability, id. Sest. 66, 138; Liv. praef. 2; Ov. Tr. 5, 11, 23. —Esp. freq.: pro ratā parte and pro ratā, in proportion, proportionably; v. ratus:

    pro se quisque,

    each according to his ability, each one for himself, Cic. Off. 3, 14, 58; Caes. B. G. 2, 25; Verg. A. 12, 552 et saep.:

    pro tempore et pro re,

    according to time and circumstances, Caes. B. G. 5, 8:

    pro facultatibus,

    Nep. Epam. 3, 5.—Pro eo, quantum, or ut, in proportion to, as, according to, according as:

    eāque pro eo, quantum in quoque sit ponderis, esse aestimanda,

    Cic. Fin. 4, 21, 58:

    equidem pro eo, quanti te facio, quicquid feceris, approbabo,

    id. Fam. 3, 3, 2: tamen pro eo ut temporis difficultas tulit, etc., L. Metell. ap. Cic. Verr. 2, 3, 54, § 126.
    In composition the o is long in some words, in others short (through the influence of the Gr.
    pro-): prōdeo, prŏfiteor; and even in words borrowed from the Greek, as prōlogus.—Its signification has reference either to place, before, forwards; or to protection, for; procedo, procurro, profanus; procuro, propugno, prosum, protego.
    2.
    prō (less correctly prōh), interj., an exclamation of wonder or lamentation, O! Ah! Alas! (class.).
    (α).
    With nom.:

    proh! bonae frugi hominem te jam pridem esse arbitror,

    Plaut. Cas. 2, 4, 4: pro Juppiter! Enn. ap. Varr L. L. 7, § 12 Müll. (Trag. v 225 Vahl.); Ter. And. 4, 3, 17; id. Eun. 3, 5, 2; id. Ad. 1, 2, 31; cf.:

    pro supreme Juppiter,

    id. ib. 2, 1, 42:

    pro Juppiter, Hominis stultitiam!

    id. ib. 3, 3, 12:

    pro di immortales,

    id. ib. 3, 4, 1; cf.: pro, dii immortales: Cic. Imp. Pomp. 12, 33:

    pro curia inversique mores!

    Hor. C. 3, 5, 7:

    pro scelus,

    Mart. 2, 46, 8.—
    (β).
    Parenthet.:

    pro, quanta potentia regni Est, Venus alma, tui,

    Ov. M. 13, 758:

    et mea, pro! nullo pondere verba cadunt,

    id. H. 3, 98:

    tantum, pro! degeneramus a patribus,

    Liv. 22, 14, 6; Curt. 4, 16, 10.—
    (γ).
    With acc.: pro divom fidem! Enn. ap. Don. ad. Ter. Phorm. 2, 2, 25 (Sat. v. 30 Vahl.); Ter. Ad. 4, 7, 28; cf.:

    pro deum atque hominum fidem!

    id. And. 1, 5, 2; 11; id. Heaut. 1, 1, 9; Cic. Tusc. 5, 16, 48;

    instead of which, ellipt.: pro deum immortalium!

    Ter. Phorm. 2, 3, 4:

    pro deum atque hominum,

    id. Hec. 2, 1, 1:

    pro fidem deum! facinus foedum,

    id. Eun. 5, 4, 21.—
    (δ).
    With gen.: pro malae tractationis! Tert. Poen. fin.

    Lewis & Short latin dictionary > pro

  • 98 pro consule

    prō-consul (also separately, prō consŭle; v. pro, II. B. 2.; and abbreviated, procos.), is, m.
    I.
    One who at the close of his consulship in Rome became governor of a province, or military commander under a governor; a proconsul, Cic. Div. 2, 36, 76: Domitium proconsulem arcessivit, Sall. Fragm. ap. Prisc. p. 902 P.:

    agendas pro praetoribus, prove consulibus grates,

    Tac. A. 15, 22:

    L. Manilius Procos.,

    Caes. B. G. 3, 20.—
    B.
    Transf., of an ex-prœtor made governor of a province:

    (Gellius) cum pro consule ex praeturā in Graeciam venisset,

    Cic. Leg. 1, 20, 53; Liv. 37, 46.—
    2.
    = propraetor, Liv. 39, 29, 4 Weissenb. ad loc.; 33, 25, 9; 35, 22, 6 al.—
    II.
    Under the emperors, who shared the provinces with the Senate, a governor in one of the provinces of the Senate, Suet. Aug. 47; Gai. Inst. 4, 139.—
    B.
    Of municipal officers, Vulg. Act. 19, 38.

    Lewis & Short latin dictionary > pro consule

  • 99 proconsul

    prō-consul (also separately, prō consŭle; v. pro, II. B. 2.; and abbreviated, procos.), is, m.
    I.
    One who at the close of his consulship in Rome became governor of a province, or military commander under a governor; a proconsul, Cic. Div. 2, 36, 76: Domitium proconsulem arcessivit, Sall. Fragm. ap. Prisc. p. 902 P.:

    agendas pro praetoribus, prove consulibus grates,

    Tac. A. 15, 22:

    L. Manilius Procos.,

    Caes. B. G. 3, 20.—
    B.
    Transf., of an ex-prœtor made governor of a province:

    (Gellius) cum pro consule ex praeturā in Graeciam venisset,

    Cic. Leg. 1, 20, 53; Liv. 37, 46.—
    2.
    = propraetor, Liv. 39, 29, 4 Weissenb. ad loc.; 33, 25, 9; 35, 22, 6 al.—
    II.
    Under the emperors, who shared the provinces with the Senate, a governor in one of the provinces of the Senate, Suet. Aug. 47; Gai. Inst. 4, 139.—
    B.
    Of municipal officers, Vulg. Act. 19, 38.

    Lewis & Short latin dictionary > proconsul

  • 100 provincia

    prōvincĭa, ae (old gen. PROVINCIAI, Inscr. Grut. 376, 6) [etym. dub.; perh. contr. for pro-noventia (cf. nuntius), the charge or government of a legate].
    I.
    A province, i. e. a territory out of Italy, acquired by the Romans (chiefly by conquest), and brought under Roman government; freq., also, to be rendered provincial administration, employment, etc.:

    Sicilia prima omnium provincia est appellata,

    Cic. Verr. 2, 2, 1, § 2:

    defendo provinciam Siciliam,

    id. Div. in Caecil. 2, 5:

    provincia Syria,

    id. Fam. 15, 2, 1:

    Asia provincia,

    id. Fl. 34, 85:

    provincia Gallia,

    id. Font. 1, 2:

    praeponere, praeficere aliquem provinciae,

    id. Fam. 2, 15, 4:

    tradere alicui provinciam,

    id. ib. 3, 3, 1:

    in provinciam cum imperio proficisci,

    id. ib. 3, 2, 1:

    administrare provinciam,

    id. ib. 15, 4, 1:

    provinciam consulari imperio obtinere,

    id. Fl. 34, 85; cf. id. Phil. 1, 8, 19:

    de provinciā decedere,

    to retire from the administration of a province, id. Fam. 2, 15, 4:

    provinciam Lentulus deposuit,

    gave up, resigned, id. Pis. 21, 50: provincia consularis, governed by a former consul (proconsul), id. Verr. 2, 1, 13, § 34:

    praetoria,

    governed by a former prœtor, id. Phil. 1, 8, 19.—
    2.
    In gen., a province, division of a kingdom or empire:

    Judaea,

    Vulg. 1 Esdr. 5, 8:

    Babylonis,

    id. Dan. 2, 48.—
    II.
    Transf., in gen., official duty, office, business, charge, province (class.):

    parasitorum,

    Plaut. Capt. 3, 1, 14:

    hanc tibi impero provinciam,

    id. Mil. 4, 4, 23:

    abi in tuam provinciam,

    id. Cas. 1, 15:

    duram capere provinciam,

    Ter. Phorm. 1, 2, 22:

    sibi provinciam depoposcit, ut me in meo lectulo trucidaret,

    Cic. Sull. 18, 52:

    qui eam provinciam susceperint, ut in balneas contruderentur,

    id. Cael. 26, 63:

    Sicinio Volsci, Aquilio Hernici provincia evenit,

    i. e. were given into his charge, were assigned to him to be subdued, Liv. 2, 40 fin.:

    cum ambo consules Appuliam provinciam haberent,

    id. 26, 22.—In plur., Plaut. Ps. 1, 2, 15:

    ipsi inter se provincias partiuntur,

    Hirt. B. G. 8, 35.

    Lewis & Short latin dictionary > provincia

См. также в других словарях:

  • Tor — Тип гибридная анонимная сеть луковой маршрутизаци …   Википедия

  • Tor (anonymity network) — Tor Developer(s) The Tor Project[1] Initial release 20 September 2002 (2002 09 20) …   Wikipedia

  • Tor (Netzwerk) — Tor Entwickler Roger Dingledine und Nick Matthewson Aktuelle Version 0.2.2.34 (27. Oktober 2011) Aktuelle Vorabversion 0.2.3.7 alpha (30. Oktober 2011) …   Deutsch Wikipedia

  • Tor's Onion Routing — Tor Entwickler: Roger Dingledine und Nick Matthewson Aktuelle Version: 0.2.0.34 (8. Februar 2009) Aktuelle Vorabversion: 0.2.1.14 rc (12. April 2009) Betriebs …   Deutsch Wikipedia

  • Tor-Netzwerk — Tor Entwickler: Roger Dingledine und Nick Matthewson Aktuelle Version: 0.2.0.34 (8. Februar 2009) Aktuelle Vorabversion: 0.2.1.14 rc (12. April 2009) Betriebs …   Deutsch Wikipedia

  • Tor-1M — Tor M1 Tor M1 Grunddaten Funktion Boden Luft Lenkwaffensystem Hersteller Almaz Antey Entwicklung …   Deutsch Wikipedia

  • Tor-M2 — Tor M1 Tor M1 Grunddaten Funktion Boden Luft Lenkwaffensystem Hersteller Almaz Antey Entwicklung …   Deutsch Wikipedia

  • Tor M1 — Grunddaten Funktion Boden Luft Lenkwaffensystem Hersteller Almaz Antey Entwicklung …   Deutsch Wikipedia

  • Tor (reseau) — Tor (réseau) Pour les articles homonymes, voir Tor. TOR Développeur …   Wikipédia en Français

  • Tor tor — Systematik Otophysi Ordnung: Karpfenartige (Cypriniformes) …   Deutsch Wikipedia

  • TOR — bezeichnet: eine größere Öffnung in einem Gebäude, einer Mauer oder einem Zaun, siehe Tor (Architektur) eine Tür mit größeren Dimensionen, siehe Tür eine Vorrichtung zur Orientierung für Sportler, siehe Tor (Sport) eine Person mit unvernünftigem… …   Deutsch Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»