-
1 poprowadzić
глаг.• вести• водить• направлять• отвести• отводить• повести• привести• руководить• увести• управлять• устремлять* * *poprowadz|ić\poprowadzićę, \poprowadzićony сов. 1. повести;2. провести;\poprowadzić linię провести черту; \poprowadzić drogę провести (проложить) дорогу
* * *poprowadzę, poprowadzony сов.1) повести́2) провести́poprowadzić linię — провести́ черту́
poprowadzić drogę — провести́ (проложи́ть) доро́гу
-
2 poprowadzić atak
повести атакаOtwarty słownik frazeologiczny polsko-rosyjski > poprowadzić atak
-
3 poprowadzić pochód
повести шествиеOtwarty słownik frazeologiczny polsko-rosyjski > poprowadzić pochód
-
4 poprowadzić samochód
повести машинуOtwarty słownik frazeologiczny polsko-rosyjski > poprowadzić samochód
-
5 pokierować
глаг.• направить* * *pokierowa|ć\pokierowaćny сов. 1. kim-czym направить, повести кого-что;2. na kogo воспитать, сделать кем+1. skierować, poprowadzić 2. wykie-rować, wychować, wykształcić
* * *pokierowany сов.1) kim-czym напра́вить, повести́ кого-что2) na kogo воспита́ть, сде́лать кемSyn: -
6 powieść
сущ.• новелла• роман* * *1) czas. powieść повести, провести2) rzecz. powieść роман (книга)krótka powieść, opowiadanie, opowieść повесть* * *%1 ♀ 1. роман тп; повесть;\powieść radiowa радио-повесть; \powieść obrazkowa рассказ в картинках; \powieść w odcinkach роман с продолжением;
2. поэт, предание ň, сказание ň ● 2. podanie, legenda\powieść smyczkiem po strunach провести смычком по струнам;
2. книжн. повести;● \powieść okiem, spojrzeniem повести взглядом, глазами+1. pociągnąć 2. poprowadzić
* * *I ж1) рома́н m; по́вестьpowieść radiowa — радиопо́весть
powieść obrazkowa — расска́з в карти́нках
powieść w odcinkach — рома́н с продолже́нием
2) поэт. преда́ние n, сказа́ние nSyn:II powiodę, powiedzie, powiedź, powiódł, powiodła, powiedli, powiedziony сов.1) провести́powieść smyczkiem po strunach — провести́ смычко́м по стру́нам
2) книжн. повести́•Syn:pociągnąć 1), poprowadzić 2)
См. также в других словарях:
poprowadzić — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. dk VIIb, poprowadzićdzę, poprowadzićdzi, poprowadzićwadź, poprowadzićdzony {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} prowadząc kogoś lub coś, dojść do określonego miejsca, przejść jakiś odcinek… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
poprowadzić — kogoś do ołtarza, do ślubu zob. ołtarz 2 … Słownik frazeologiczny
poprowadzić — dk VIa, poprowadzićdzę, poprowadzićdzisz, poprowadzićwadź, poprowadzićdził, poprowadzićdzony 1. «przejść pewien odcinek drogi prowadząc kogoś, coś; powieść kogoś, coś do jakiegoś miejsca, w jakimś kierunku; zaprowadzić» Poprowadzić dzieci do… … Słownik języka polskiego
ołtarz — 1. podn. Poświęcić, złożyć, składać coś na ołtarzu ojczyzny, sztuki itp. «ofiarować, ofiarowywać coś, wyrzec się, wyrzekać się czegoś dla dobra ojczyzny, sztuki itp.»: Następne pokolenie – Kolumbów 1920 hojnie złożyło własną krew na ołtarzu… … Słownik frazeologiczny
geometria — ż I, DCMs. geometriarii, blm «dział matematyki, nauka zajmująca się pierwotnie badaniem figur geometrycznych i stosunków przestrzennych, obecnie obejmująca różne teorie matematyczne związane z tradycyjnym zakresem jej badań bądź podobieństwem… … Słownik języka polskiego
ślub — pot. Ktoś z kimś nie brał ślubu «ktoś nie jest z kimś na stałe związany, czyjeś zobowiązania wobec kogoś są tymczasowe i można się z nich wycofać»: Zadarł do góry głowę i wyprężył pierś. Jestem wolnym człowiekiem. Nie brałem z wami ślubu. Mogę od … Słownik frazeologiczny
ołtarz — m II, D. a; lm M. e, D. y ( ów) «miejsce składania ofiar kultowych znane prawie we wszystkich religiach, pierwotnie w formie wzniesienia z ziemi, kamienia itp.; u chrześcijan: stół ofiarny przeznaczony do odprawiania mszy, niekiedy z nastawą… … Słownik języka polskiego
pokołować — dk IV, pokołowaćłuję, pokołowaćłujesz, pokołowaćłuj, pokołowaćował 1. «pobiegać, pojeździć, polatać zataczając koła, kołując; pokrążyć, pokręcić się» Pokołować na wrotkach. Gołębie pokołowały nad placem. 2. «poprowadzić samolot po lotnisku; o… … Słownik języka polskiego
potaszczyć — dk VIb, potaszczyćczę, potaszczyćczysz, potaszczyćtaszcz, potaszczyćczył, potaszczyćczony pot. «taszcząc ponieść coś ciężkiego, poprowadzić kogoś stawiającego opór» Potaszczyć bagaże. Potaszczyć kogoś do komisariatu … Słownik języka polskiego
powieść — I ż V, DCMs. powieśćści; lm MD. powieśćści 1. «dłuższy utwór epicki pisany prozą, o wielowątkowej fabule, obejmującej dzieje licznych bohaterów i środowisk społecznych; od połowy XIX wieku najpopularniejsza forma literacka» Dobra, ciekawa,… … Słownik języka polskiego
powlec — dk XI, powlecwlokę (powlecwlekę), powlecwleczesz, powlecwlecz, powlecwlókł (powlecwlekł), powlecwlokła (powlecwlekła), powlecwlekli, powlecwleczony, powlecwlókłszy (powlecwlekłszy) powlekać ndk I, powlecam, powlecasz, powlecają, powlecaj,… … Słownik języka polskiego