Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

poenior

  • 1 poenior

    poeniri, poenitus sum V DEP
    punish (person/offence), inflict punishment; avenge, extract retribution

    Latin-English dictionary > poenior

  • 2 poenior

    pūnĭo or (in archaic form) poenĭo, īvi or ii, ītum, 4 (sync. imp. poenibat, Lucr. 6, 1238), v. a., and pūnĭor ( poen-), ītus, 4, v. dep. a. [poena].
    I.
    To inflict punishment upon, to punish (syn.: castigo, animadverto, plecto, multo).
    (α).
    In act. form:

    peccata punimus,

    Cic. Inv. 2, 22, 66:

    punire sontes,

    id. Off. 1, 24, 82:

    Philemonem morte puniit,

    Suet. Caes. 74:

    alio punito,

    id. Calig. 30:

    lex omnis aut punit aut jubet, etc.,

    Quint. 7, 5, 5; cf. id. 7, 1, 48.— Pass.:

    tergo ac capite puniri,

    Liv. 3, 55 fin.; Ov. M. 9, 778.—
    (β).
    In dep. form:

    qui punitur aliquem,

    Cic. Off. 1, 25, 88:

    inimicos puniuntur,

    id. Tusc. 1, 44, 107:

    hominum necem,

    id. Phil. 8, 2, 7:

    crudelius poeniri quam erat humanitatis meae postulare,

    id. Mil. 13, 33; id. Inv. 2, 27, 80; 2, 28, 83; Quint. 9, 3, 6; Gell. 20, 1, 7:

    punita sum funestum praedonem,

    App. M. 8, p. 207, 17.—
    (γ).
    In indeterm. form:

    ipse se puniens,

    Cic. Tusc. 3, 27, 65:

    prohibenda autem maxime est ira in puniendo,

    id. Off. 1, 25, 89 fin.
    II.
    To take vengeance for, to avenge, revenge,= ulcisci (rare):

    Graeciae fana punire,

    Cic. Rep. 3, 9, 15:

    iracundia est cupiditas puniendi doloris,

    id. de Or. 1, 51, 220:

    meam domum a judicibus puniendam putavit,

    Cic. Har. Resp. 8, 16.— Dep.:

    ut clarissimorum omnium crudelissimam puniretur necem,

    Cic. Phil. 8, 2, 7.

    Lewis & Short latin dictionary > poenior

  • 3 pūnior or poenior

        pūnior or poenior ītus, īrī, dep.    [poena], to punish, correct, chastise: aliquem: inimicos: peccata: ira in puniendo.— To revenge, take satisfaction for, avenge: cupiditas puniendi doloris: hominum necem.

    Latin-English dictionary > pūnior or poenior

  • 4 punio

    pūnio (poenio), īvī u. iī, ītum, īre, u. Depon. pūnior (poenior), ītus sum, īrī (v. poena), I) zur Strafe ziehen, strafen, bestrafen (Ggstz. absolvere), sontes, Cic.: maleficia, Cic.: alqm supplicio, Cic.: alqm morte, Plin. ep., se morte, Val. Max.: vitam suā manu, sich entleiben, Ps. Quint. decl. – absol., punire velle (Ggstz. misereri), v. Richter, Cic. – Depon., poeniri (poeniri) alqm, an jmd. Rache nehmen, jmd. od. etw. bestrafen, Cic. Mil. 33; Tusc. 1, 107; de off. 1, 88. Apul. met. 8, 13. Lact. epit. 25, 8: alqm capite, Gell. 20, 1, 7: peccatum, Cic. de inv. 2, 80. – II) rächen, dolorem, Cic.: domum, Cic. – Depon., puniri clarissimorum hominum crudelissimam necem, Cic. Phil. 8, 7. – / Über die Sprech- und Schreibweise poenio, poenior s. Osann Cic. de rep. 3, 15. Garatoni Cic. Mil. 7. p. 179. – Synkop. Imperf. poenibat, Lucr. 6, 1238: Fut. Pass. poenibitu(r), Corp. inscr. Lat. 6, 18758.

    lateinisch-deutsches > punio

  • 5 punio

    pūnio (poenio), īvī u. iī, ītum, īre, u. Depon. pūnior (poenior), ītus sum, īrī (v. poena), I) zur Strafe ziehen, strafen, bestrafen (Ggstz. absolvere), sontes, Cic.: maleficia, Cic.: alqm supplicio, Cic.: alqm morte, Plin. ep., se morte, Val. Max.: vitam suā manu, sich entleiben, Ps. Quint. decl. – absol., punire velle (Ggstz. misereri), v. Richter, Cic. – Depon., puniri (poeniri) alqm, an jmd. Rache nehmen, jmd. od. etw. bestrafen, Cic. Mil. 33; Tusc. 1, 107; de off. 1, 88. Apul. met. 8, 13. Lact. epit. 25, 8: alqm capite, Gell. 20, 1, 7: peccatum, Cic. de inv. 2, 80. – II) rächen, dolorem, Cic.: domum, Cic. – Depon., puniri clarissimorum hominum crudelissimam necem, Cic. Phil. 8, 7. – Über die Sprech- und Schreibweise poenio, poenior s. Osann Cic. de rep. 3, 15. Garatoni Cic. Mil. 7. p. 179. – Synkop. Imperf. poenibat, Lucr. 6, 1238: Fut. Pass. poenibitu(r), Corp. inscr. Lat. 6, 18758.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > punio

  • 6 poenio

    и poenior арх. C, AG, Ap = punio и punior

    Латинско-русский словарь > poenio

  • 7 Poenus

    I ī m. [sg. к Poeni ]
    1) пуниец, карфагенянин Pl, L
    2) C = Hannibal
    II Poenus, a, um
    пунический, карфагенский (navĭta H; sermo St)

    Латинско-русский словарь > Poenus

  • 8 Poeni

    Poenī, ōrum, m., die Punier = die (von den Phöniziern abstammenden) Karthager, als verschlagen u. treulos verrufen, Cic. de rep. 2, 9: Poeni foedifragi, Cic. de off. 1, 38: Genet. Plur. Poenûm, Sil. 7, 714 u.a. – Sing. Poenus, ī, m., der Punier, Karthager, Poenus plane est, ein ganzer P., ein P. durch und durch. Plaut. Poen. prol. 113. – prägn. von Hannibal, Cic. de or. 2, 77. – kollektiv, Poenus advena, Liv. 22, 14, 5: uterque Poenus, die Punier in Afrika u. Spanien, Hor. carm. 2, 2, 11. – Dav.: A) Poenus, a, um, phönizisch, punisch, karthagisch, navita, Hor.: leones, Verg.: sermo, Stat.: Compar., est nullus me hodie Poenus Poenior, in der pun. Sprache erfahrener, Plaut. Poen. 991. – B) Pūnicus (Poenicus), a, um, phönizisch, punisch, karthagisch, a) eig.: regna, Verg.: lingua, Varro u. Plin.: litterae, Cic.: sagulum, Val. Max.: bellum, Varro fr.: Punicum bellum primum (secundum, tertium), Cic.: fides, pun. Treue = Treulosigkeit, Sall.: so auch ars, Liv.: fraus, perfidia, versutiae, astu, Liv. (s. Wölffl. Liv. 21, 4, 9). – P. arbos, Granatbaum (Punica Granatum, L.) Colum. poët.: malum Punicum, der Granatapfel, Varro u.a. (vgl. 2. malum): dass. subst., Punicum, ī, n., Plin.: P. grana, Granatapfelkerne, Plin. – b) poet. übtr., phönizisch = purpurfarben, purpurrot, sagum, Hor.: tunicae, Val. Max.: rostra columbarum, Prop. – Adv. Pūnicē (Poenicē) punisch, karthagisch, Plaut. u. Apul. – u. dav. (v. Punicus) Pūnicānus, a, um, auf punische Art gemacht, fenestra, Varro: lectuli, hölzerne Bänke nach punischer Art (die als lecti dienen sollten), Cic. – und Pūniceus (Poeniceus) u. Pūnicius (Poenicius), a, um, a) punisch, karthagisch, dux, Ov.: religio, Gewissenhaftigkeit, Liv.: bellum, Lex vet. – b) meton., purpurrot, taenia, Verg.: cruor, Ov.: panis purpureus (dunkelrotes), Puniceus (hellrotes), Plaut.: corium (von Schlägen), Plaut. Vgl. Lachmann Lucr. p. 123.

    lateinisch-deutsches > Poeni

  • 9 poenio

    poenio u. poenior, s. pūnio.

    lateinisch-deutsches > poenio

  • 10 Poeni

    Poenī, ōrum, m., die Punier = die (von den Phöniziern abstammenden) Karthager, als verschlagen u. treulos verrufen, Cic. de rep. 2, 9: Poeni foedifragi, Cic. de off. 1, 38: Genet. Plur. Poenûm, Sil. 7, 714 u.a. – Sing. Poenus, ī, m., der Punier, Karthager, Poenus plane est, ein ganzer P., ein P. durch und durch. Plaut. Poen. prol. 113. – prägn. von Hannibal, Cic. de or. 2, 77. – kollektiv, Poenus advena, Liv. 22, 14, 5: uterque Poenus, die Punier in Afrika u. Spanien, Hor. carm. 2, 2, 11. – Dav.: A) Poenus, a, um, phönizisch, punisch, karthagisch, navita, Hor.: leones, Verg.: sermo, Stat.: Compar., est nullus me hodie Poenus Poenior, in der pun. Sprache erfahrener, Plaut. Poen. 991. – B) Pūnicus (Poenicus), a, um, phönizisch, punisch, karthagisch, a) eig.: regna, Verg.: lingua, Varro u. Plin.: litterae, Cic.: sagulum, Val. Max.: bellum, Varro fr.: Punicum bellum primum (secundum, tertium), Cic.: fides, pun. Treue = Treulosigkeit, Sall.: so auch ars, Liv.: fraus, perfidia, versutiae, astu, Liv. (s. Wölffl. Liv. 21, 4, 9). – P. arbos, Granatbaum (Punica Granatum, L.) Colum. poët.: malum Punicum, der Granatapfel, Varro u.a. (vgl. 2. malum): dass. subst., Punicum, ī, n., Plin.: P. grana, Granatapfelkerne, Plin. – b) poet. übtr., phönizisch = purpurfarben, purpurrot, sagum, Hor.: tunicae, Val. Max.: rostra columbarum,
    ————
    Prop. – Adv. Pūnicē (Poenicē) punisch, karthagisch, Plaut. u. Apul. – u. dav. (v. Punicus) Pūnicānus, a, um, auf punische Art gemacht, fenestra, Varro: lectuli, hölzerne Bänke nach punischer Art (die als lecti dienen sollten), Cic. – und Pūniceus (Poeniceus) u. Pūnicius (Poenicius), a, um, a) punisch, karthagisch, dux, Ov.: religio, Gewissenhaftigkeit, Liv.: bellum, Lex vet. – b) meton., purpurrot, taenia, Verg.: cruor, Ov.: panis purpureus (dunkelrotes), Puniceus (hellrotes), Plaut.: corium (von Schlägen), Plaut. Vgl. Lachmann Lucr. p. 123.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Poeni

  • 11 poenio

    poenio u. poenior, s. punio.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > poenio

  • 12 Poeni

    Poeni, ōrum, m., the Phœnicians, i. e. the Carthaginians (descended from the Phœnicians): Poeni stipendia pendunt, Enn. ap. Varr. L. L. 5, § 182 Müll. (Ann. v. 269 Vahl.); id. ap. Fest. p. 249 ib. (Ann. v. 278 Vahl.); Cic. Rep. 2, 4, 9:

    Poeni foedifragi,

    id. Off. 1, 12, 38:

    Poenorum crudelitas,

    id. N. D. 3, 32, 80:

    ponuntque ferocia Poeni Corda,

    Verg. A. 1, 302.— Gen. plur.:

    Poenūm,

    Sil. 7, 714; 17, 311.—In sing.: Poenus, i, m., a Carthaginian: Poenus plane est, he is a true Carthaginian, i. e. full of cunning, trickish, Plaut. Poen. prol. 113.—Pregn., for Hannibal, Cic. de Or. 2, 18, 77.—Collectively:

    si uterque Poenus Serviat uni,

    i.e. Carthaginians in Africa and Spain, Hor. C. 2, 2, 11.—Hence,
    A.
    Poenus, a, um, adj., Punic, Carthaginian ( poet.):

    leones,

    Verg. E. 5, 27:

    columnae,

    Prop. 2, 23 (3, 29), 3:

    sermo,

    Stat. S. 4, 5, 45:

    vis saeva,

    Sil. 6, 338:

    miles,

    Juv. 10, 155.— Comp.:

    est nullus me hodie Poenus Poenior,

    better versed in the Carthaginian tongue, Plaut. Poen. 5, 2, 31.—
    B.
    Pūnĭ-cus ( Poen-), a, um, adj., Punic, Carthaginian (the classical form):

    CLASEIS. POENICAS OM(nes devicit), Inscr. Column. Rostr.: regna,

    Verg. A. 1, 338:

    lingua,

    Plin. 4, 22, 36, § 120:

    litterae,

    Cic. Verr. 2, 4, 46, § 103:

    laterna,

    Plaut. Aul. 3, 6, 30: bellum primum, secundum, tertium, Cic. [p. 1391] Off. 1, 13, 39; id. Brut. 14, 57; id. Verr. 2, 4, 33, § 73: fides, i. e. bad faith, perfidy, treachery (because the Romans considered the Carthaginians perfidious), Sall. J. 108, 3; cf. Liv. 21, 4 fin.; 42, 47; Flor. 2, 2, 6 and 17; Val. Max. 7, 4, ext. 4; so,

    ars,

    Liv. 25, 39: Punicum malum, or simply Punicum, i, n., a pomegranate, Plin. 13, 19, 34, § 112; 15, 11, 11, § 39; 15, 28, 34, § 112 et saep.: arbos, i. e. a pomegranate-tree, Col. poët. 10, 243:

    cera,

    exceedingly white, Plin. 21, 14, 49, § 83.—
    2.
    Poet., transf., of the Phœnician color, purple color, purple-red:

    punicarum rostra columbarum,

    Prop. 3, 3 (4, 2), 32:

    rostra psittaci,

    Ov. Am. 2, 6, 22: punico Lugubre mutavit sagum, Hor Epod. 9, 27.—Hence, adv.: Pūnĭcē ( Poen-), in the Punic or Carthaginian manner or language:

    adibo hosce atque appellabo Punice,

    Plaut. Poen. 5, 2, 22:

    loqui,

    in Punic, id. ib. 5, 2, 23:

    salutare,

    id. ib. 5, 2, 40.

    Lewis & Short latin dictionary > Poeni

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»